Requiem για τις θεραπευτικές κοινότητες

Requiem λοιπόν. Όχι μόνο για ένα όνειρο. Για πολλά όνειρα πολλών ανθρώπων

_________

Αλληλεγγύη!!!

Χρέος μας είναι η ΖΩΗ!

κι όχι πάμε κι όπου βγει...

__________

Requiem για τις θεραπευτικές κοινότητες

του Θανάση Τζιούμπα

Τελικά το Σχέδιο Νόμου “για την ολοκλήρωση της … ψυχιατρικής μεταρρύθμισης” ψηφίστηκε χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή και πλέον είναι νόμος του κράτους.

Οι Θεραπευτικές Κοινότητες ως ιδιαίτερες οντότητες απλά καταργούνται, μαζί με την επί δεκαετίες προσφορά τους στην υπόθεση των εξαρτημένων ατόμων. Οι πλειοψηφούντες βουλευτές αγνόησαν τον ορυμαγδό των επιχειρημάτων και τις κραυγές αγωνίας που γέμισαν τις σελίδες του opengov, αγνόησαν την συζήτηση στην επιτροπή κοινωνικών υποθέσεων, αρνήθηκαν να ακούσουν το μήνυμα που έστελναν εργαζόμενοι, γονείς και εξαρτημένοι (πρώην και νυν) που διαδήλωναν μέσα στον καύσωνα, αγνόησαν ακόμη και τις φωνές κομματικών τους συντρόφων που επισήμαναν τους κινδύνους για την κοινωνία που ελλοχεύουν ανάμεσα στις διατάξεις της μεταρρύθμισης – απορρύθμισης. Κυριάρχησε η φωνή του φαρμακάκια ψυχίατρου και του πρώην τηλεπωλητή άχρηστων προϊόντων (του εαυτού του περιλαμβανόμενου). Με ένα άρθρο και έναν νόμο, όπως έλεγε κάποιος άλλος κάποτε. Κυριάρχησε επίσης η εμμονή των παροικούντων στον γυάλινο κόσμο του Μαξίμου, που στην ανερχόμενη κατρακύλα του διέκρινε το μήνυμα της επιτάχυνσης των “μεταρρυθμίσεων” τέτοιας ποιότητας.

Η απόσταση με τις ανάγκες της κοινωνίας γίνεται όλο και πιο αβυσσαλέα καθώς αρνούνται να ακούσουν, να μάθουν ή να συζητήσουν ώστε να νομοθετήσουν αποτελεσματικά. Όσοι δεν έμαθαν ποτέ να χτίζουν ξέρουν μόνο να γκρεμίζουν. Γιατί οι Θεραπευτικές Κοινότητες ποτέ δεν ήταν απλά το όνειρο ενός Φοίβου Ζαφειρίδη, μιας Κατερίνας Μάτσα, ενός Παναγιώτη Γεωργάκα. Ήταν το κέλυφος όπου το όνειρο για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις μπορούσε να γίνει πραγματικότητα με την μετατροπή του εξαρτημένου σε ενεργό παράγοντα την ίδιας του της θεραπείας. Ήταν το όνειρο των επαγγελματιών που έδωσαν καινούργιο περιεχόμενο στη έννοια του επαγγελματισμού με μια κατάθεση ψυχής που ο πληκτικός χαρτοκόπτης της ελληνικής δημοσιουπαλληλίας είναι ανίκανος να αντιληφθεί. Ήταν το όνειρο των τοπικών κοινωνιών, των φίλων και των συνοδοιπόρων που είδαν στις Κοινότητες ένα θερμοκήπιο αξιών που εκλείπουν σιγά σιγά από την κοινωνία μας.

Δεν είναι απλά “ψιλά γράμματα” για τους αλαζονικούς κυβερνώντες. Είναι αξίες εχθρικές και επικίνδυνες για την αντίληψη που πρεσβεύουν για την κοινωνική πολιτική, αντίληψη βαθιά κρατιστική, συγκεντρωτική, γραφειοκρατική και πελατειακή, όπως η αντίληψη της σχέσης τους με τον ψηφοφόρο λαό. Και αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των παρόντων. Επί δεκαετίες, επίκεντρο το αυτοδιοίκητο (άρα τον έλεγχο της φυσιογνωμίας, της επιστημονικής πρακτικής και της φιλοσοφίας λειτουργίας υπήρξαν αλλεπάλληλες απόπειρες συγχωνεύσεων με τον ΟΚΑΝΑ, μείωσης της επιχορήγησης, υπαγωγής στις πολιτικές μειώσεων του προσωπικού, ελέγχου των διαδικασιών από το Υπουργείο. Τα προβλήματα οξύνθηκαν με την ένταξη στους “φορείς της γενικής κυβέρνησης” και της επιβολής οικονομικών και διοικητικών διαδικασιών που γιγάντωσαν την γραφειοκρατία εντός και αποδυνάμωσαν το μοντέλο της αυτοδιαχειριζόμενης Κοινότητας. Το 2019 η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ. θεώρησε κατεπείγουσα την ανάγκη κατάργησης του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ και του εκλεγμένου από την βάση Δ.Σ. και την αντικατάσταση του από ένα Δ.Σ. κομματικών και προθύμων. Έκτοτε η κατάσταση άλλαξε δραματικά, το κέλυφος διερράγη, ο χρόνος αξιοποιήθηκε από την νέα διοίκηση για την κατάργηση κάθε συλλογικής διαδικασίας, το “πείραμα του βατράχου”1 απέδωσε και όλα ήταν έτοιμα για την χαριστική βολή.

ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΟΙ

Θανασης Τζιουμπας

Η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους φαίνεται πως είναι το τελευταίο (και αξεπέραστο) όριο της βιολογίας που επιμένει να υπάρχουν δύο φύλα. Οπότε τι κάνουμε; Όπως στην περίφημη ταινία με τον Σβαρτσενέγκερ κάνουμε ένα αρσενικό να εγκυμονεί, για να συνηθίζουμε στην ιδέα. Και επειδή βέβαια αυτό (για την ώρα τουλάχιστον) δεν μπορεί να το κάνει η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή το κάνουμε σκίτσο!

Έτσι κι αλλιώς οι εκκολαπτικές μηχανές που θα παράγουν κατά παραγγελία μετανθρώπους θα μας απαλλάξουν μια και καλή από την τελευταία διάκριση φύλου!

ΠΗΓΗ:Θανασης Τζιουμπας

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Εικονική τάξη, εικονικός δάσκαλος

του Θανάση Τζιούμπα

Όνομα: Βλάσσης Παπαδόπουλος Ηλικία: 34 Διάγνωση: Μη-Hodgkin λέμφωμα (ICD 3/16, C83)

Ημερομηνία κρυογονικής: 31/03/1996

Μονάδα: Κέντρο Κρυογονικής Ιατρικού Διαβαλκανικού Κέντρου Θεσσαλονίκης

Ημερομηνία επαναφοράς: 16/06/2016

Κατάσταση σωματικής υγείας μετά την χορηγηθείσα θεραπεία: Καλή

Εκτίμηση Μονάδας Χρονοκοινωνικής Επανένταξης: Αντίδραση στο σοβαρό στρες και διαταραχές προσαρμοστικότητας (ICD 3/16, F43)

0 λυγμός έμοιαζε σαν μεγάλη φυσαλίδα στο στέρνο του Βλάσση Παπαδόπουλου, επίκουρου Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο ΤΕΙ Σερρών. Ανέβηκε προς τα πάνω και πλημμύρισε κάθε σύναψη, κάθε νευρώνα στο κεφάλι του. Ένα κύμα απόγνωσης που ράγισε τη φωνή του και αυλάκωσε το πρόσωπό του με μικρά αλμυρά ρυάκια δακρύων.

«Περιγράψτε μου την εικόνα», ακούστηκε η ανελέητη φωνή του Ψυχοθεραπευτή.

Ο Βλάσσης Παπαδόπουλος σταμάτησε μεμιάς. Ο χρόνος της συνεδρίας είναι πάντα πολύτιμος κι ακριβοπληρωμένος. Άδειασε με θόρυβο τη μύτη του σε ένα χαρτομάντιλο που βρέθηκε ως διά μαγείας μπροστά του, πήρε βαθιά ανάσα κι έκανε μια απόπειρα να συνεχίσει.

«Είμαι γόνος δασκάλων. Όσο πίσω κι αν θυμηθώ, σε όλο το οικογενειακό δέντρο συναντάω δασκάλους, παιδαγωγούς. Άλλοι διάσημοι, με σημαντικό συγγραφικό έργο, άλλοι ταπεινοί εργάτες στην καθημερινότητα κάποιας τάξης. Μεγάλωσα με τις αυστηρές αξίες του ανθρώπου που το παράδειγμά του, η αγάπη του για τη μαγική εμπειρία της μάθησης και της διδασκαλίας υπήρχε στον αέρα που ανέπνεε στο σπίτι. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να μαζεύω τα μικρότερα παιδιά και να τους κάνω μάθημα. Έτσι αισθανόμουν σημαντικός, σαν μαέστρος μιας ορχήστρας που μ’ όλα τα φάλτσα έφτανε κάποια στιγμή να βγάζει συγχορδίες θεϊκές. Ήμουν οπαδός της νεωτερικότητας, ό,τι κι αν λένε τώρα. Ξόδεψα νύχτες και νύχτες ταξιδεύοντας στην ηλιόλουστη σκέψη του Γκίντενς, σε μια εποχή που κρατούσε ακόμη η μακριά νύχτα του αναχρονισμού του Βέμπερ. Αυτό σπούδασα, αυτό ήταν το όνειρό μου, τα μάτια των νέων καρφωμένα πάνω μου κι εγώ εκεί γι’ αυτούς, με τις γνώσεις, τον τόνο και το χρώμα της φωνής μου, τα χέρια και το σώμα μου… αυστηρός και διαθέσιμος… πάντα έτοιμος να κατανοήσω… να συμβουλέψω…. τα παιδιά θα ήταν ο σκοπός μου… η ζωή μου…» Η φωνή του άρχισε και πάλι να ραγίζει. «Ήμουνα κάποιος σε έναν κόσμο που καταλάβαινα… που με καταλάβαινε… η διάγνωση ήρθε σαν κεραυνός… κακοήθες λέμφωμα… συγκατάβαση και οίκτος… μελλοθάνατος… όλα τα όνειρα κι οι σπουδές κι η θέση του επίκουρου καθηγητή στο ΑΠΘ… γαντζώθηκα από εκείνη τη διαφήμιση στα Ιατρικά Χρονικά… είκοσι χρόνια σε ύπνο δίχως όνειρα… ξύπνημα μέσα σε έναν εφιάλτη… ο κόσμος μου αλλιώτικος… ευτυχώς που σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν, η μονιμότητα του Δημοσίου σε ακολουθεί… όχι μόνο ως τον θάνατο, αλλά και μετά από αυτόν… μα δεν υπήρχαν πια φίλοι… γονείς… το σπίτι… έπρεπε να φύγω… καινούργια αρχή…»

«Και μετά;» ακούστηκε η φωνή του Ψυχοθεραπευτή, προλαβαίνοντας το νέο ξέσπασμα.

Για την υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου

Του Θανάση Τζιούμπα 

Είναι φορές που ένα γεγονός έρχεται να φέρει στην επιφάνεια όλο το μέγεθος της παθογένειας που σοβεί στα έγκατα μιας εποχής. Ο θάνατος του Ζαν Κωστόπουλου ανήκει σε αυτή την κατηγορία, όχι μόνο ως τραγικό γεγονός απώλειας ζωής ενός νέου ανθρώπου αλλά, κυρίως, προκαλώντας έναν «δημόσιο» διάλογο που αναδεικνύει την απώλεια του μέτρου και των «κοινών συμφωνημένων υπονοούμενων» επί των οποίων εδράζεται η κοινωνική συνοχή.

Ο χορός που στήθηκε πάνω από ένα πτώμα είναι φρικτός, είναι η σύγκρουση δύο «δικαιωματισμών»: Το δικαίωμα στην ασφάλεια που φτάνει ως την αυτοδικία και το λυντσάρισμα και, ως αντίστιξη, το δικαίωμα στην αντικοινωνική συμπεριφορά που βαφτίζεται «διαφορετικότητα». Ο Γιάννης Αγιάννης των Αθλίων του Ουγκώ επιστρατεύεται για να δημιουργήσει συναισθηματικές ταυτίσεις του Μεγάλου Αδικημένου. Το γεγονός ότι η δημόσια έκφραση πραγματώνεται πλέον μέσω του απρόσωπου και ανεύθυνου καφενείου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όχι μόνο παροξύνει το φαινόμενο, αλλά αναδεικνύει και τις πραγματικές του διαστάσεις.

Ο «πλειοψηφικός» λόγος είναι αυτός του πρώτου «δικαιωματισμού»: αυτή η στάση δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν. Σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, διαχρονικά, το ζήτημα της ασφάλειας αναρριχάται στην κορυφή των φόβων της ελληνικής κοινωνίας, μεταβάλλοντας την σε μια φοβική κοινωνία. Άδικα; Σίγουρα όχι. Οι σχέσεις οικειότητας έχουν διαρραγεί βίαια, τα γκέτο αντικατέστησαν τις γειτονιές, το επίπεδο της βίας αυξήθηκε σε πρωτρόγνωρο βαθμό, τεράστιοι αριθμοί «άλλων» με διαφορετικές συνήθειες, αξίες και κοινωνικές στάσεις εισβάλλουν τροφοδοτώντας την αμοιβαία εχθρικότητα. Το κράτος ως οργανωμένη κοινωνία έχει εκπέσει στον ρόλο του παρατηρητή ή του τραυματιοφορέα στην καλύτερη περίπτωση. Όλα σπρώχνουν στο να «πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας» εγκαινιάζοντας έναν πόλεμο που γίνεται εύκολα πόλεμος όλων εναντίον όλων.

Μνήμοσύνη......

Του ΘανάσηΤζιούμπα

Μνήμοσύνη......

....Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν

Σάββατο 10 Αυγούστου, Λεμεσός

…Κι η πόλη στους δρόμους. Στο λιμάνι, στις διασταυρώσεις, στις αερογέφυρες, μαυρίζει ο τόπος. Νοιώθουμε επάνω μας καρφωμένα αμέτρητα ζευγάρια μάτια, χέρια που σηκώνονται να μας αγγίξουν, στόματα όπου ανθίζει το καλωσόρισμα.

«Όχι γιαγιά, δεν είμαστε εμείς οι ελευθερωτές, αν κάποτε γίνει, εσείς θα είστε, η Κερύνεια δεν παίρνεται με μηχανάκια, μια συμβολική ενέργεια κάνουμε εμείς».

«Μα αυτό καμαρώνουμε σε σας, ότι λευτερώνετε την ελπίδα, αυτά τα σύμβολα που κουβαλάτε στις μοτόρες χειροκροτάμε…»

…Και το ποτάμι βρυχώμενο παίρνει το δρόμο για τον Βορρά και πλημμυρίζει τις εθνικές οδούς και στις όχθες και στα γεφύρια αντηχεί το χειροκρότημα.

Τα μάτια βουρκώνουν, είναι πολύ για να τ’ αντέξεις.

Κι αυτή η αγάπη θα μας ακολουθεί όλη την καυτή εβδομάδα του Αυγούστου. Μοτοροκυκλιστές στην Κύπρο…

Κυριακή 11 Αυγούστου, Λευκωσία

…Αναμονή κάτω απ’ τον καυτό ήλιο. Φάλαγγες μηχανάκια πάνε κι έρχονται. Κάθε κυβισμός. Τα «παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα». Η πίσω όψη του κυπριακού «θαύματος». Στα αγριεμένα πρόσωπά τους αποτυπωμένη η υπέρβαση μιας κοινωνίας βολεμένης και συντηρητικής, μιας κοινωνίας που πάσχισε εικοσιδύο χρόνια να ξεχάσει το ολοφάνερο.

Ο Σόρος, οι ΜΚΟ και το… δικαίωμα στην εξάρτηση

Ο Δήμος Αθηναίων και οι «χώροι εποπτευόμενης χρήσης»

Tου Θανάση Τζιούμπα από την Ρήξη φ. 134

Η πρόσφατη ανάληψη από τον Δήμο της Αθήνας μιας πρωτοβουλίας για τη δημιουργία χώρων «εποπτευόμενης χρήσης» ναρκωτικών, που εγκαινιάστηκε με μια ημερίδα όπου κοινωνικοί φορείς κλήθηκαν να καταθέσουν τις απόψεις τους και συνεχίζεται μια ανάληψη πρωτοβουλίας προς το υπουργείο Υγείας, επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για την εξάρτηση και την στάση της κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο.

Προηγήθηκε η άσκηση πιέσεων από μια ομάδα ΜΚΟ, μεταξύ των οποίων το PRAKSIS, η Θετική Φωνή, ο Διογένης (γνωστός από την καμπάνια για τη φαρμακευτική χρήση της κάνναβης) και, βέβαια, οι Ομότιμοι Χρήστες Ναρκωτικών Ουσιών(!). Ο κύριος δήμαρχος το σκέφτηκε πολύ σοβαρά και αποδέχτηκε την προοπτική δημιουργίας χώρων όπου οι εξαρτημένοι θα ασκούν το «δικαίωμα στην εξάρτηση» χωρίς να φρικάρουν οι πελάτες της τουριστικής βιομηχανίας.

Συρία: Όχι στο όνομά μας

Ο παραπάνω χάρτης δείχνει ποια θα είναι πιθανώς η «ζώνη ασφαλείας» που θα δημιουργηθεί

Του Θανάση Τζιούμπα 

Την Τρίτη 28/7 συγκαλείται, με αίτημα της Τουρκίας, έκτακτη σύνοδος του ΝΑΤΟ, για να εξετάσει τα «θέματα ασφαλείας», μετά το μακελειό στο Σουρούτς και την «επίθεση» του ISIS στο μεθοριακό φυλάκιο που κόστισε την ζωή σε ένα τούρκο στρατιωτικό.

Πρόκειται για την ενεργοποίηση ενός σχεδίου που από καιρό έχει καταστρωθεί από την πολιτική ηγεσία του νεο-οθωμανισμού και τα στρατιωτικά επιτελεία. Η κυβέρνηση του Σουλτάνου Ερντογάν και του Μεγάλου Βεζύρη Νταβούτογλου, από την αρχή του συριακού εμφυλίου αναζητά τρόπους να μεταβάλλει την έμμεση εμπλοκή σε άμεση στρατιωτική επέμβαση και κατοχή συριακού εδάφους.

Αν κάτι τέτοιο δεν έγινε ακόμη πραγματικότητα, οφείλεται σε δύο λόγους: ο ένας είναι και του καθεστώτος της Δαμασκού, σε συνδυασμό με το χαοτικό τοπίο του συρφετού της «συριακής αντιπολίτευσης». Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η ηρωική αντίσταση των Κούρδων της Συρίας που μέσα σε μερικούς μήνες κατάφεραν μια ταπεινωτική ήττα του τζιχαντισμού στο Κοπμπάνι και έφτασαν να απειλούν την ίδια την «πρωτεύουσα» του ISIS, την Ράκα.

Gay Pride: Δημόσιες Αρετές και Ιδιωτικά Βίτσια

Του Θανάση Τζιούμπα \

Μια φορά κι έναν καιρό, στην πλατεία της Ροτόντας υπήρχε ένα υπογειάκι – βιβλιοπωλείο, Πράξη το έλεγαν, αυτοδιαχειριζόμενο, κινηματικό, ανοιχτό στην προώθηση κάθε απελευθερωτικής πρότασης κι ευαισθησίας. Τον ίδιο καιρό εκδιδόταν κι ένα περιοδικό, το ΑΜΦΙ, με υπότιτλο «για την απελευθέρωση της ομοφυλοφιλίας». Φυσικά το περιοδικό πουλιόταν στο βιβλιοπωλείο, θυμάμαι που το έφερνε ένας κατά τα άλλα συμπαθητικός τύπος, που αργότερα έκανε καριέρα ως εμβληματική φιγούρα των ομοφυλόφιλων, τηλεπερσόνα και ομοτράπεζος του Κωστόπουλου και του ΓΑΠ.
Ένα απόγευμα που είχα βάρδια έφερε το νέο τεύχος. Ο υπότιτλος είχε αλλάξει, είχε γίνει «για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας». Τόλμησα να τον ρωτήσω τι θέλει να πει ο ποιητής. Τι το’ θελα! Όταν η τροπική καταιγίδα κόπασε, είχα ενημερωθεί ότι η καταπιεσμένη ομοφυλόφιλη πλευρά μου μεταλλαγμένη σε ομοφοβία συνδεόταν με την μικροαστική μου αντίληψη περί ελευθερίας. Αυτό με έκανε θετικό μεν στο «δικαίωμα» σε μια συμπεριφορά, αλλά φοβικό στην ουσία και το κίνητρο της συμπεριφοράς, να αντιδρώ στην αναγνώριση της «επιθυμίας», οπότε το βήμα μου προς την ελευθερία ήταν μετέωρο. Ομολογώ ότι κλονίστηκαν οι βεβαιότητες μου, ίσως και να με σοκάρισε η σκέψη ότι μου έκανε απλά καμάκι. Πέρασαν πάνω από 30 χρόνια από τότε.

Είναι η Κύπρος μακριά από μας ή εμείς μακριά από την Κύπρο;

Του Θανάση Τζιούμπα

από: http://ardin-rixi.gr/

Την ώρα που το νεοοθωμανικό καθεστώς της Τουρκίας συμπεριφέρεται ως ο τραμπούκος της Αν. Μεσογείου,

την ώρα που οι επεκτατιστές της Άγκυρας γυρεύουν να αναπληρώσουν τα κέρδη που προσδοκούσαν από την συριακή κρίση, και ανέτρεψε η ηρωική αντίσταση των Κούρδων στο Κομπάνι,

την ώρα που, συμφωνημένα ή όχι, η «ευαρέσκεια» των Aμερικάνων για την φραστική άρση της υποστήριξης των Τούρκων στο ISIS εξαργυρώνεται με την εισβολή τους στην κυπριακή ΑΟΖ,

την ώρα που η επί δεκαετίες επιλογή των «συνομιλιών» για την δημιουργία διζωνικής και δικοινοτικής ομοσπονδίας κεφαλαιοποιείται από την Τουρκία που διεκδικεί δικαιώματα σε αυτό που δεν κατέκτησε στρατιωτικά, το ελεύθερο τμήμα του νησιού,

την ώρα που η στρατηγική της μεταβολής της Τουρκίας σε μεγάλη ναυτική δύναμη αναπτύσσεται πρώτα στο πολιτικό επίπεδο, με την προβολή ναυτικής ισχύος, χωρίς καν να περιμένει την απόκτηση συντριπτικών συσχετισμών στρατιωτικής ισχύος,

την ώρα που αυτή η πολιτική υλοποιείται από τα νότια της Λεμεσού ως τις ακτές του Σουνίου,

ΔΕΝ υπάρχουν πια περιθώρια για κατευνασμό.

Η Ελλάδα διαθέτει ακόμη στρατιωτικά μέσα ικανά για να διασφαλίσουν την αποτροπή, να περιορίσουν την διάθεση για περιπέτειες των στρατοκρατών και των νεοοθωμανών θέτοντας μπροστά τους το πιθανό κόστος μιας αναμέτρησης.

Και ο καιρός είναι ΤΩΡΑ, όσο η αποθράσυνση της Τουρκίας ενοχλεί πολλούς διεθνείς παίκτες και μπορεί να φέρει ευνοϊκούς διπλωματικούς συσχετισμούς, κι όσο ακόμη τα εξοπλιστικά προγράμματα των γειτόνων δεν έχουν δημιουργήσει ακόμη το απόθεμα ισχύος που θα δημιουργεί προσδοκίες ενός στρατιωτικού περιπάτου αντί του κινδύνου μιας δαπανηρής περιπέτειας.

Η αποτροπή του ελληνισμού πρέπει να ασκηθεί σε όλα τα πεδία όπου η υπόσταση του απειλείται. Τα μέσα υπάρχουν και είναι η ώρα να αποδειχτεί ότι οι τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού σε αμαρτωλά εξοπλιστικά προγράμματα απέδωσαν έστω κάτι. Και η αξία της αποτροπής έγκειται στο να προλάβει τα χειρότερα, που σίγουρα θα έρθουν, όταν απέναντι στον νεοοθωμανισμό δεν προβάλλει άλλο από τον νεοραγιαδισμό.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΩΡΑ!