Αστυνομικοί ξυλοκοπούν δικυκλιστή που ενώ πέρασε νόμιμα, παραλίγο να τον πατήσει όχημα αξιωματούχου

Ζούμε δυστυχώς, σε εποχή παρακμής και βαρβαρότητας!

Αυτή είναι η επιστροφή στη κανονικότητα κύριε πρωθυπουργέ!

Το βίντεο και η είδηση καταγράφηκε στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα, αναμένουμε την απάντηση του αξιωματούχου που κρυβόταν πίσω από τα φιμέ τζάμια του πολυτελούς αυτοκινήτου!

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Βίντεο που καταγράφει ένα απίστευτο σκηνικό και  καουμποϋλίκι στο κέντρο της Αθήνας, εις βάρος διερχόμενου μοτοσυκλετιστή, επειδή  τόλμησε να διαμαρτυρηθεί, ‘όταν του έκλεισε τον δρόμο μια λιμουζίνα επισήμου, ανάρτησε στο facebook ένας αυτόπτης μάρτυρας.

Όπως εξηγεί, “το βίντεο αυτό είναι από ένα σημερινό συμβάν που έγινε στις 12.30 το μεσημέρι στην συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Ξενίας. Από την Μιχαλακοπούλου πέρασαν παράνομα με κόκκινο χωρίς ούτε καν να έχουν βάλει τις σειρήνες, ένα αμάξι με φιμέ τζάμια επισήμου, πιθανώς Υπουργού. Το αμάξι είχε αστυνομική συνοδεία που επέβαινε σε μηχανές.

Οι αστυνομικοί σταμάτησαν τον πέταξαν κάτω μαζί με το μηχανάκι του και άρχισαν να τον χτυπούν και να τον βρίζουν.

Ταυτόχρονα τραμπουκίζουν όποιον διαμαρτύρεται και προσπαθεί να επέμβει.

Δεν φτάνει δηλαδή που πήγαν να τον σκοτώσουν τον άνθρωπο επειδή πέρασαν παράνομα με κόκκινο τον χτυπάνε κιόλας. Φυσικά το αμάξι με τα φιμέ τζάμια και τον “επίσημο” έφυγε κατ’ ευθείαν. Έχουν ξεφύγει τελείως τα πράγματα. Εντελώς όμως.”

Πηγή:Thefaq 

Ε΄Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο: "ἂν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος"

Ε΄Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἀπό τό Εὐαγγέλιο

οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλη γενέσθαι

μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς

ἂν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι,καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶπολλῶν. Ἐκ τοῦ κατὰ Μᾶρκον (ι´ 42- 45).

Νεοελληνική απόδοση

(Γνωρίζετε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ θεωροῦνται ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν τὰ καταδυναστεύουν καὶ οἱ μεγάλοι τὰ καταπιέζουν. Νὰ μὴ γίνεται ἔτσι ὅμως μεταξύ σας, κι ὅποιος θέλει νὰ γίνει μεγάλος ἀνάμεταξύ σας νὰ εἶναι ὑπηρέτης σας, κι ὅποιος θέλει νὰ γίνει πρῶτος, νὰ εἶναι δοῦλος ὅλων. Γιατί καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦρθε γιὰ νὰ ὑπηρετηθεῖ ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπηρετήσει, καῖ νὰ δώσει τὴ ζωή του λύτρο γιὰ τοὺς πολλούς).

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ 1991 / ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΕΤ1 (ΒΙΝΤΕΟ) / Διανοούμενοι, πολιτική, δημιουργία

ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΕΤ1 (ΒΙΝΤΕΟ) / Διανοούμενοι, πολιτική, δημιουργία.

Η λαιμαργία για εξουσία

…και άλλες γαστριμαργικές ιστορίες

Η πρόσφατη ευρεία επικράτηση της ΝΔ στις ευρωεκλογές άνοιξε την όρεξη για την διαδοχή της κυβερνητικής εξουσίας, για την ακρίβεια τη συνέχιση της λαιμαργίας για εξουσία που διακατέχει τον κάθε Τσίπρα, τον κάθε Μητσοτάκη και όλη τη κουστωδία που διατρέχει και συνδέει τους ευρύτερους κομματικούς σχηματισμούς. Είναι συχνό το φαινόμενο άνθρωποι να έχουν ανάγκη επίδειξης της ισχύος τους και του πλούτου τους (πραγματικού ή φανταστικού). Άλλες φορές κάποιοι ζουν όπως οι επιδειξίες, αλλά θέλουν να το κρύψουν. Είναι βέβαιο ότι οι image makers επιλέγουν να μην εκτίθενται οι πελάτες τους (πρωθυπουργοί και σία) σε θαλαμηγούς με πούρα και άλλα τιμαλφή. Σε αυτή τη περίπτωση ο ιδιοκτήτης των πολυτελών αυτών παγίων επιδεικνύει τον πλούτο του στη κοινωνία και οι διαχειριστές λάγνοι της εξουσίας απολαμβάνουν αυτόν τον πλούτο στα «κρυφά» και μουλωχτά, μην τυχόν και καταλάβει κάτι ο ψηφοφόρος του συστήματος.

Η λαιμαργία στη τροφή διακρίθηκε παράλληλα με τη λαιμαργία για εξουσία; Μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι ο προϊστορικός τροφοσυλλέκτης ήταν ένας λαίμαργος άνθρωπος αφού δεν είχε «εξασφαλισμένη» τη τροφή του. Ότι, δηλαδή, όταν θα έπεφτε πάνω σε κάποιο «φορτωμένο» δέντρο, για παράδειγμα, θα ήθελε να το φάει όλο, φοβούμενος την επίθεση άλλου κυνηγού, ανθρώπου ή μη. Οι φορείς αυτής της άποψης διατυπώνουν ταυτόχρονα θεωρίες της μορφής «η λαιμαργία είναι στο DNA του ανθρώπου» και άλλα παρόμοια. Θεωρούμε τη συγκεκριμένη διαπίστωση σφαλερή. Κατ’ αρχήν διότι ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν ήταν ένας πεινασμένος άνθρωπος αλλά κάποιος όπου η εξασφάλιση της τροφής του ήταν, σε πολλές περιπτώσεις, η κύρια του ημερήσια δραστηριότητα. Αυτό επ’ ουδενί σημαίνει ότι ήταν ένας πεινασμένος άνθρωπος, ο οποίος θα έπεφτε με τα μούτρα στο φαγητό μόλις το αντίκρυζε. Απεναντίας το εκτιμούσε πολύ περισσότερο ως μια αυθεντική φυσική επιλογή και ανάγκη. Και εάν θέλουμε, εν τέλει, να συγκρίνουμε περιόδους, θα λέγαμε ότι σήμερα ο άνθρωπος και πεινά και χαρακτηρίζεται από τροφοπενία. Επί πρόσθετα, η κοινοτίστικη και συλλογική διαβίωση δεν επέτρεπε να εξελιχθούν και να κυριαρχήσουν τέτοιες συμπεριφορές. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν είχαν παρουσιαστεί αλλά ότι δεν είχαν κυριαρχήσει και δεν αποτελούσαν συνήθη πρακτική. Είναι πολύ δύσκολο προϊστορικοί αρχαιολόγοι να γνωρίζουν λεπτομερώς τις διατροφικές πρακτικές, αλλά είμαστε βέβαιοι για τη γενική συμπεριφορά της ομάδας. Επί πλέον, η λαιμαργία και η γαστριμαργία δεν μπορεί να συνδέεται αποκλειστικά με γονιδιακούς παράγοντες, αλλά κυρίως με συναισθηματικούς και ψυχολογικούς. Και γι’ αυτό το λόγο την προσομοιάσαμε με την εξουσία. Ως μια χαρακτηριστική συνθήκη όπου ορισμένοι προσπαθούν να βρουν την αυτό-ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

Δεν είναι τυχαίο που η λαγνεία και η λαιμαργία κατείχαν περίοπτες θέσεις στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπου οι ισχυροί ήθελαν να επιδείξουν τη δύναμη και την κυριαρχία τους, όσο βραχύβιας διάρκειας και εάν ήταν η κυβερνητική τους θητεία. Ο Βιτέλλιος, αυτοκράτορας για έξι μήνες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το 69μχχ, είναι γνωστός για τη λαιμαργία του και τη βιαιότητά του. «Είχε παραδοθεί εντελώς στην τρυφή και την αγριότητα, παίρνοντας πάντοτε τρία, κάποτε όμως και τέσσερα γεύματα στη διάρκεια της ημέρας, το πρόγευμα, το γεύμα, το δείπνο και την οινοποσία, εύκολα ανταποκρινόμενος σε όλα αυτά, μια και είχε συνηθίσει να κάνει εμετό. Είχε επίσης κανονίσει κάθε μέρα να τον προσκαλεί κάποιος άλλος σε καθένα από αυτά τα γεύματα, ενώ τα υλικά τους ουδέποτε κόστισαν λιγότερο από τετρακόσιες χιλιάδες σηστερτίους (ρωμαϊκό νόμισμα). Το πιο φημισμένο από όλα ήταν το δείπνο που παρέθεσε ο αδελφός του, για να γιορτάσει την άφιξη του αυτοκράτορα στη Ρώμη, στο οποίο θρυλείται ότι προσφέρθηκαν δύο χιλιάδες από τα εκλεκτότερα ψάρια και επτά χιλιάδες πουλιά. Ο ίδιος, όμως, ξεπέρασε ακόμα και αυτό το δείπνο, όταν παρουσίασε μια πιατέλα, που, λόγω του τεράστιου μεγέθους της, την ονόμασε «ασπίδα της Πολιούχου Αθηνάς».

Η συναλλαγή των μανιακών της εξουσίας

Κώστας Ντουντουλάκης

Η συναλλαγή των μανιακών της εξουσίας-και συνολικά των "κομμάτων εξουσίας", επαληθεύει (για όλους όσους κινούνται στον κόσμο τέτοιων αξιών και ήθους) το "αλ ες κάουφεν"/όλα πουλιούνται, του Γκαίμπελς...😞

Η πρώην Γρ/τέας του ΠΑΣΟΚ, νυν ...συριζαία Ξερογιαννακοπούλου παραδίδει το πόστο της στον Θεοδωρικάκο, 😂πρώην δοτό "ανανεωτή" Γραμματέα της ΚΝΕ-νυν ...νεοδημοκράτη!!!

Τον Θεοδωρικάκο ντε, τον διορισμένο το 1989 πραξικοπηματικά από τα ηγετικά πολιτικά λαμόγια του νυν ΣΥΡΙΖΑ-τότε ηγετικά στο ΚΚΕ και κάμποσους άλλους συνενόχους τους...

-Ο Θεοδωρικάκος, ήταν ο διορισμένος αντικαταστατικά-πραξικοπηματικά από την "ανανεωτική"-ωμά μαφιόζικη στις μεθοδολογίες και τις ίντριγκές της πλειοψηφούσα τότε φράξια στην ηγεσία του ΚΚΕ Φαράκο,Δραγασάκη,Δαμανάκη,Μίμη Ανδρουλάκη, Καραγκουλέ με την αισχρή συνενοχή Γόντικα και Φλωράκη, που μάλλον μετάνιωσαν πικρά γιαυτό, αλλά ουδέποτε, όπως και οι άλλοι συνυπεύθυνοι) έκαναν την αυτοκριτική τους.

Ο πραξικοπηματικός διορισμός του ως εκλεκτού των νυν συριζαίων (και ο Τσίπρας ήταν τότε στην τζανετακική ΚΝΕ Θεοδωρικάκου) έγινε όταν η γκορμπατσοφική-"ανανεωτική" κλίκα διέγραψε την εκλεγμένη συντριπτική πλειοψηφία του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και μαζί της πάνω από 20.000 μέλη της ΚΝΕ και χιλιάδες στελέχη του ΚΚΕ (μεταξύ αυτών κι εμένα) λόγω της διαφωνίας μας με την σύμπραξη ΚΚΕ-ΕΑΡ ως Συνασπισμός με πραξικοπηματική απεμπόληση της πάγιας βασικής συνεδριακής θέσης του ΚΚΕ για αγώνα εξόδου από ΕΟΚ/ΕΕ, και λόγω της αισχρής συγκυβέρνησης Τζανετάκη, Συνασπισμού/ΝΔ για "κάθαρση" τάχα, που βέβαια, όπως προειδοποιούσε και ο επίσης διαγραφείς γιαυτό κορυφαίος αγωνιστής και μαρξιστής ερευνητής, βουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Κάπος, ποτέ δεν έγινε...

-😏Ο πανάθλιος κωλοτουμπιστής Πολάκης ήταν τότε στην διαγραφείσα ηγεσία της ΚΝΕ, μετά ΚΝΕ/ΝΑΡ, σφοδρότατος κατήγορος των "ανανεωτικών"-ευρωλιγούρηδων, σημερινών του μνημονιακών και συγχαιρόμενων θερμά για τον βρώμικο ρόλο τους από Πάιατ-Νετανιάχου συν-τρόφων!!!! 

Η κριτική του Νικήτα Χωνιάτη

Ο Νικήτας Χωνιάτης ή Ακομινάτος (περ. 1155 - περ. 1216) ήταν Βυζαντινός Έλληνας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του βυζαντινού κράτους και ιστορικός.

Θεωρείται ο σημαντικότερος βυζαντινός ιστορικός του 12ου αιώνα, αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους στις 13 Απριλίου 1204.

Το κυριότερο έργο του είναι η Χρονική Διήγησις (Ιστορία Κωνσταντινουπόλεως), όπου καλύπτονται γεγονότα που αφορούν την ιστορία της Κωνσταντινούπολης από το 1118 έως το 1207.

Διαβάστε το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα του Νικήτα Χωνιάτη και δείτε πώς κατακρίνει και στηλιτεύει τον κακό ηγεμόνα της εποχής του τέλη 12ου - αρχές 13ου αιώνα, την εποχή δηλαδή των σταυροφοριών…

'Άννα Στάικου 

<< Κάθε ηγεμόνας είναι περιδεής και καχύποπτος και χαίρεται να διαπράττει όσα ο Θάνατος, το Χάος και το Έρεβος, να κλαδεύει τους ευπατρίδες, να εξοβελίζει όσους είναι υψηλοί και επιφανείς, να πετάει τον καλό σύμβουλο και να θερίζει τον γενναίο και ανδρείο στρατηγό Έτσι οι ηγεμόνες της γης απλώς μοιάζουν με μεγάλα και ψηλόκορφα πεύκα: όπως εκείνα με μια μικρή πνοή του ανέμου τινάζουν τις βελόνες των κλαδιών και μουρμουρίζουν, έτσι κι αυτοί υποβλέπουν αυτούς που υπερβάλλουν σε πλούτο και τρέμουν αυτούς που ξεχωρίζουν για την ανδρεία τους. Κι αν κανείς είναι ωραίος σαν άγαλμα ή η γλώσσα του είναι σαν του καλλικέλαδου πουλιού ή έχει ευχάριστο χαρακτήρα, αυτά δεν αφήνουν τον ηγεμόνα ούτε να κοιμηθεί ούτε να ηρεμήσει, αλλά γίνονται αιτία να χάνει τον ύπνο του, να μην απολαμβάνει την καλοπέραση, να του αφαιρείται η χαρά και να έχει αφορμή για σκοτούρες. Γι΄αυτό κακολογεί τη φύση, που έπλασε και άλλους ικανούς ως επίδοξους ηγέτες, και δεν δημιούργησε αυτόν, πρώτο και τελευταίο, τον καλύτερο από όλους τους ανθρώπους. 

 Και καταλήγουν σε πολλά να αντιστρατεύονται τη [θεία] πρόνοια και να σηκώνουν όπλα κατά του Θεού, εκδιώκοντας τους περισσότερους καλούς και σφαγιάζοντάς τους, για να μπορούν με την ησυχία τους να διασπαθίζουν και να γλεντάνε τα δημόσια ολομόναχοι σαν να ήταν πατρική τους περιουσία, να μεταχειρίζονται τους ελεύθερους σαν δούλους, και να φέρονται σε όσους είναι ικανότεροι στη διακυβέρνηση σαν να τους έχουν αγοράσει. Κι αυτά γιατί η δύναμη της εξουσίας τους έχει αφαιρέσει τη φρόνηση και τους έχει κάνει να ξεχνούν με κακοβουλία τα παλιά>>.

Έριχ Φρομ – Η άσκηση εξουσίας με βάση το “έχει” και το “είναι”

Ένα παράδειγμα της διαφοράς ανάμεσα στους τρόπους ζωής με βάση το έχει και με βάση τοείναι, είναι η άσκηση της εξουσίας. Το κρίσιμο σημείο βρίσκεται στη διαφορά του να έχει κανείς εξουσία από το να είναι εξουσία. Σχεδόν όλοι μας ασκούμε εξουσία τουλάχιστο σε κάποιο στάδιο της ζωής μας.

Όσοι ανατρέφουν παιδιά πρέπει ν’ ασκούν εξουσία —είτε το θέλουν είτε όχι— για να προστατέψουν τα παιδιά τους από κινδύνους και να τους δώσουν έστω και λίγες συμβουλές για το πώς να φερθούν σε διάφορες περιστάσεις. Σε μια πατριαρχική κοινωνία, οι γυναίκες είναι κι αυτές αντικείμενα εξουσίας για τους περισσότερους άντρες. Τα πιο πολλά μέλη μιας γραφειοκρατικής, ιεραρχικά οργανωμένης κοινωνίας, όπως η δική μας, ασκούν εξουσία: η εξαίρεση παρουσιάζεται στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, όπου εκεί οι άνθρωποι είναι μόνο αντικείμενα εξουσίας.

Για να καταλάβουμε την έννοια της εξουσίας και στους δύο τρόπους ζωής, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε ότι η «εξουσία» είναι ένας πλατύς όρος με δύο εντελώς διαφορετικές σημασίες:η εξουσία μπορεί να είναι «λογική» ή «παράλογη». Η λογική εξουσία βασίζεται στην ικανότητα και βοηθάει τον άνθρωπο ν’ αναπτυχθεί. Η παράλογη εξουσία βασίζεται στη δύναμη και χρησιμεύει στην εκμετάλλευση του ανθρώπου που έχει υποτάξει.

Αριστοτέλης: πώς κουβεντιάζεται η εξουσία;

Δημήτρης Τζωρτζόπουλος 

Αριστοτέλης

384 – 322 π.Χ.

Τι είναι η εξουσία;

§1

Η λέξη/έννοια ἐξουσία απαντά στον Αριστοτέλη, πριν απ’ όλα, με το ακόλουθο αρχέγονο νόημα: να έχει κανείς τη δυνατότητα να κάμνει το δικό του, να πράττει κατά το δοκούν, κατά βούληση, κατ’ αρέσκεια. Η λέξη παράγεται από το απρόσ. ρ. ἔξεστι, που σημαίνει είναι δυνατόν, επιτρέπεται. Ως εκ της ετυμολογικής της καταγωγής, η υπό συζήτηση έννοια περιέχει μια ισχυρή θετική σημασία: υποσημαίνει το δικαίωμα, τηδυνατότητα, την άδεια, την ελευθερία να λέγει και να πράττει κανείς κάτι. Πρόκειται, επομένως, για ένα είδος ελευθερίας, με το νόημα περισσότερο της παρρησίας, της ελευθερίας λόγου, γνώμης ή κρίσης, ελεύθερης [=ευάρεστης] επιλογής. Η λέξη βρίσκεται σε κείμενα διαφόρων συγγραφέων της ελληνικής αρχαιότητας. Έτσι, για παράδειγμα, τη συναντάμε σε έργα του Δημοσθένη, μεταξύ άλλων, ο οποίος γράφει στονΓ΄ Φιλιππικό (3):

«ὑμεῖς τὴν παρρησίαν ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων οὕτω κοινὴν οἴεσθε δεῖν εἶναι πᾶσι τοῖς ἐν τῇ πόλει, ὥστε καὶ τοῖς ξένοις καὶ τοῖς δούλοις αὐτῆς μεταδεδώκατε, καὶ πολλοὺς ἄν τις οἰκέτας ἴδοι παρ’ ἡμῖν μετὰπλείονος ἐξουσίας ὅ τι βούλονται λέγοντας ἢ πολίτας ἐν ἐνίαις τῶνἄλλων πόλεων … =Εσείς θεωρείτε, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, πως η ελευθερία του λόγου πρέπει να είναι τόσο κοινή σε όλους όσους ζουν σε τούτη την πόλη, ώστε να την έχετε παραχωρήσει και στους ξένους και στους δούλους· θα μπορούσε μάλιστα να δει κανείς σ' εμάς υπηρέτες να λένε ό,τι θέλουν με περισσότερη ελευθερία απ’ ό,τι πολίτες σε μερικές άλλες πόλεις».

Εδώ Παππάς, εκεί Σύνταγμα, που είναι η εξουσία;

---

Είπε λοιπόν το «αδέκαστο» Συμβούλιο της Επικρατείας ότι ο νόμος Παππά περί τηλεοπτικών αδειών είναι «αντισυνταγματικός».

Με ποιο σκεπτικό; Διότι λέει:

«…μόνο αρμόδιο όργανο για τη χορήγηση των τηλεοπτικών αδειών το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ)».

Και ποιο είναι αυτό το ΕΣΡ;

Είναι  μία  από τις πρώτες «ανεξάρτητες αρχές» στην Ελλάδα.

Ιδρύθηκε με το Ν. 1866/1989 της κυβέρνησης Τζανετάκη και φέρνει τις υπογραφές των Υπουργών Οικονομικών (Α. Σαμαράς, ΝΔ) και Εσωτερικών (Ν. Κωνσταντόπουλος, ΣΥΝ).

Μιλάμε για το Νόμο που  θέσπισε τη λειτουργία ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Με το νόμο αυτό  κατοχυρώνεται η ανεξαρτησία του ΕΣΡ έναντι της εκτελεστικής εξουσίας.

Τι είναι λοιπόν αυτές οι Ανεξάρτητες Αρχές και γιατί συγκροτούνται;

Στην παλαιότερη «εθνική» τους εκδοχή, πρόκειται για εθνικά συλλογικά κρατικά όργανα με αυτοτελή διοικητική υποδομή και προϋπολογισμό, των οποίων τα μέλη απολαμβάνουν προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας, διοριζόμενα από μη κυβερνητικούς φορείς για ορισμένη θητεία και έχουν ως ρόλο την κυριαρχική εποπτεία ευαίσθητων τομέων της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Το ΕΣΡ είναι  μια από αυτές τις Αρχές, όπως και η Ανεξάρτητη Αρχή Τηλεπικοινωνιών (άλλες αδειούλες εκεί…) και μερικές ακόμη.

Μετάφραση:

Κρίσιμοι τομείς του συνόλου τελικού της δημόσιας ζωής και της οικονομίας, στεγανοποιούνται απόλυτα από την κυβέρνηση και την εκτελεστική εξουσία, ώστε να μην επηρεάζονται ούτε «από καραμπόλα» και κατ’ ελάχιστον από την λαϊκή θέληση. Να  ελέγχονται πλήρως δηλαδή από την πραγματική οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, που δεν της αρέσουν τα ανακατέματα με πολιτικές επιλογές της κοινωνίας, έστω μετριοπαθείς.

Σιατίστης Παύλος: «Το έγκλημα της εξουσίας»

Του Μητροπολίτου Σιατίστης & Σισανίου Παύλου

Δεν ξέρω εάν εδώ που φτάσαμε υπάρχει ελπίδα και έξοδος από τη δύσκολη ώρα πού περνάμε. Εάν υπάρχει όμως ένα ενδεχόμενο ελπίδας, αυτό μόνο από το λαό μπορεί να προέλθει, εάν μπορέσει να συνετισθεί, εάν μπορέσει να μετανοήσει, εάν μπορέσει να αναλάβει τις ευθύνες του.

Οι εξουσίες στάθηκαν αδύνατες, γιατί υπήρξαν λίγες σε ποιότητα. Οι κατά καιρούς εξουσίες που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο, στάθηκαν ανίκανες και ένα καθαρό μάτι διαβλέπει ότι δεν έχουν πλέον την δυνατότητα να βοηθήσουν την Πατρίδα. Εάν μπορούσαν θα το είχαν κάνει.

Όχι δε μόνον δεν έκαναν καλό, αλλά έκαναν κακό, για την ακρίβεια κακούργησαν εναντίον της Πατρίδας και του λαού. Το κακούργημα δεν είναι μόνο ότι τον κατάστρεψαν οικονομικά, αλλά τον διέφθειραν ψυχικά. Προκειμένου να μπορούν να απολαμβάνουν την εξουσία τους και τα λάφυρά της, διέφθειραν την ψυχή αυτού του λαού και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που καταντά δαιμονικός.

Πανοπτικόν Σύστημα

H γέννηση της φυλακής. Η απώλεια της ελευθερίας έχει λοιπόν για όλους την ίδια αξία όσο έχει και η αναγνώρισή της. Ο Διαφωτισμός που ανακάλυψε τις ελευθερίες, εφεύρε και την τιμωρία μέσω της φυλακής. Το...

H γέννηση της φυλακής

H έννοια της εξουσίας που εισήγαγε το έργο του Michel Foucault έθεσε καινούργιες διαστάσεις στην προσπάθεια κατανόησης της νεωτερικότητας. Αν μέχρι τώρα η αντίληψη για τη νεωτερικότητα ήταν μονάχα εκείνη που αναδείκνυε το Λόγο ως το καθοριστικό αξιακό της κριτήριο, με το έργο του Foucault φανερώνεται ότι ο Λόγος ίσως να μην είναι τόσο ουδέτερος όσο ήθελε να παρουσιάζεται.

Μέσα από μια ενδελεχή ιστορική έρευνα σε διάφορες τοπικές κοινωνίες, περίγυρους και κοινωνικές καταστάσεις πραγμάτων ο Foucault καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια στενή σχέση ανάμεσα στο λόγο και την εξουσία. Η φυλακή, το ψυχιατρικό ίδρυμα, το νοσοκομείο, το πανεπιστήμιο, το σχολείο, το ψυχιατρικό γραφείο, όλα αποτελούν παραδείγματα τόπων όπου οικοδομείται μια διάσπαρτη και επιμέρους οργάνωση εξουσίας (David Harvey, 1989:379).

Αυτή η εξουσία δεν υπάρχει απλά, αλλά επιδιώκει να οργανωθεί σε διοικητική εξουσία με στόχο τον έλεγχο, την υπακοή και την πειθάρχηση. Η πειθαρχική αυτή εξουσία αναλαμβάνει τη ρύθμιση, την επιτήρηση και τη διακυβέρνηση πρώτα του ανθρώπινου είδους ή ολόκληρων πληθυσμών και δευτερευόντως του ανθρώπου-υποκειμένου και του σώματος. Οι τόποι της είναι εκείνοι οι νέοι θεσμοί που αναπτύχθηκαν κατά τον 19ο αιώνα και οι οποίοι «αστυνομεύουν» και πειθαναγκάζουν τους σύγχρονους πληθυσμούς – στα εργαστήρια, στα στρατόπεδα, στα σχολεία, στις φυλακές, στα νοσοκομεία, στις κλινικές και ούτω καθεξής. (Hall, 2003:401).

Η απομυθοποίηση της αυθεντίας των τεχνοκρατών στην προοπτική της Δημοκρατίας.

Σωτήρης Αμάραντος

Είναι πράγματι άξιος προσοχής, σε κάθε εποχή, ο βαθμός αλλοτρίωσης των διαφόρων κατόχων της πολιτικής εξουσίας, από την εμπειρία της καθημερινότητας των εξουσιαζόμενων. Ακόμη και εάν δεν κληρονόμησαν αυτή τη δυνατότητα, αρκεί το μαγικό ραβδί της πολιτικής δύναμης να ακουμπήσει τις γεμάτες οράματα κεφαλές τους, για να μεταμορφωθούν στις πιο στυγερές και κυνικές φυσιογνωμίες, τέτοιες μάλιστα που πολλές φορές ξεπερνούν σε φρίκη, χυδαιότητα και ύβρη τους Ιαβέρηδες και τους Μεγάλους Ιεροεξεταστές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αυτό βέβαια συμβαίνει στη καλύτερη των περιπτώσεων, όταν άτομα εμφορούμενα με ευγενικές προθέσεις αλλοιώνονται μέσα στον κυκεώνα της κατάκτησης ή της αναπαραγωγής της εξουσίας. 

Μια δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τους κληρονόμους των εξουσιαστικών θέσεων. Εδώ βρίσκουμε άτομα που, λόγω καταγωγής, διαθέτουν υψηλό κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο, βρίσκονται από τα γεννοφάσκια τους σε επαφή με αυτό που ονομάζουμε πολιτικαντισμό και η όλη τους εκπαίδευση προσανατολίζεται στην ανάπτυξη ικανοτήτων διαδοχής των γηραιότερων στις πολιτικές θέσεις. 

Μια τρίτη ενδιαφέρουσα κατηγορία αφορά τα άτομα εκείνα που αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ένα ιδιαίτερο αντικείμενο, το οποίο επιδέχεται επιστημονική και κυρίως ορθολογική διαχείριση. Τα άτομα αυτά έχοντας πολλές φορές μια σημαντική επιστημονική κατάρτιση και ειδίκευση στα οικονομικά, στην επικοινωνιολογία, στο μάνατζμεντ κλπ και αγνοώντας την ουσία της πολιτικής πραγματικότητας, την αντιμετωπίζουν ως κάτι που τους έχει δοθεί με φυσικό τρόπο, στην απλότητα και μερικότητά του, ώστε οι ίδιοι εύκολα να μπορούν να το ανακατασκευάσουν για να υπηρετήσει τους σκοπούς κάποιου πράγματος που μένει σχεδόν πάντοτε απροσδιόριστο. Κάποιοι θα το ονομάσουν κοινό ή εθνικό συμφέρον και κάποιοι άλλοι απλά το συμφέρον του ισχυρού.

Μαγικές λέξεις και απολιθώματα

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΟ... ΣΑΜΠΟΥΑΝ

Η Εξουσία επινοεί εύηχους νεολογισμούς, κενούς περιεχομένου, για να τροφοδοτεί τη συναισθηματική σκέψη των οπαδών, που πηγάζει από την καρδιά και τους αδένες τους

Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗ                       ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 21-9-2013

Η Εξουσία ασκείται με λέξεις - μαγικές, με λέξεις-απολιθώματα, που η πολύεδρη επιφάνειά τους ιριδίζει, μαρμαίρει, παιχνιδίζει το φως, όπως οι πολύτιμοι λίθοι στα στέμματα και στα σκήπτρα.

Οι ιριδίζουσες λέξεις αυτές, στις οποίες φωλιάζει η Εξουσία, όπως... Δημοκρατία, Λαός, Ελευθερία, Παιδεία κ.ά. κορυφαίες, στο όνομα των οποίων ασκείται, είναι πεποιημένες, φτιαχτές, στερημένες από τις ιδιότητες που οφείλουν να αποδίδονται σε κάθε λέξη με περιεχόμενο ρευστό και μακραίωνη ιστορία.

Οι ιδιότητες αποδίδονται με τη λειτουργία της κρίσης, σε όλο το εννοιολογικό βάθος και πλάτος της κορυφαίας που είπαμε.

Η απόδοση γίνεται με τα κατηγορούμενά της, δηλαδή με λέξεις-θεραπαινίδες, με λέξεις-ακολούθους της κορυφαίας, που αποδίδουν σε αυτήν τις κύριες ιδιότητές της κατηγορικά: σε ποιόν, αιτία, αναφορά, ενέργεια κ.λπ.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε όλους τους ορισμούς, σε όλα τα κείμενα των αρχαίων και στα λεξικά, από τους συγγραφείς τους, που βάθαιναν με τις κρίσεις τους και βάραιναν τον όρο σε νόημα.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στη χρήση των ομόηχων, των πεποιημένων όρων-συνθήματα... Δημοκρατία, Ελευθερία, Λαός...κ.λπ. από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της εξουσίας: τον κομματικό, συνδικαλιστικό, νεολαιίστικο και τον εκπαιδευτικό (!) δυστυχώς.

Ο Μάνος Χατζηδάκις για την εξουσία (1988)