Η Ελληνική επανάσταση του 1821 - 200 χρόνια πορείας του Ελληνισμού/ το έθνος και το κράτος

Η εκπομπή ανοίγει με μια παρέμβαση – έκπληξη , με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 , με τον τέως Πρόεδρο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και Επίτιμο Καθηγητή της Νομικής Σχολής, στο Τομέα Δημοσίου Δικαίου, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Προκόπη Παυλόπουλο 

Στη συζήτηση που ακολουθεί καταθέτουν την οπτική τους : 

-Ο κ. Γιώργος Κοντογιώργης , Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου , συγγραφέας του βιβλίου «Ελληνισμός και Ελλαδικό Κράτος – Δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021» 

- Ο κ. Γιάννης Μηλιός , Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο ΕΜΠ στο Τομέα Ανθρωπιστικών Κοινωνικών Επιστημών και Δικαίου, συγγραφέας του βιβλίου «1821 - Ιχνηλατώντας το Έθνος, το Κράτος και τη Μεγάλη Ιδέα» Και από το στούντιο των Αντιθέσεων 

ΜΗΛΙΟΣ-ΚΚΕ: ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 1 (ή για άλλη μια φορά το ΚΚΕ και το ζήτημα του ιμπεριαλισμού), Α΄-Β’ - Γ΄ Μέρος

Του Βασίλη Λιόση

Γιατί, άραγε, «Μηλιός-ΚΚΕ» και γιατί «σημειώσατε 1»; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

1. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΗΛΙΟΥ

Το περιοδικό «Θέσεις» και ο άνθρωπος που είναι ταυτισμένος με αυτό, ο Γιάννης Μηλιός (απόγονος του ελληνικού ευρωκομμουνισμού και μετέπειτα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ[1]), πρωτοστάτησαν στην ιδεολογική και πολιτική επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ από το 1982. Η πολιτική του ΚΚΕ χαρακτηριζόταν ως ρεφορμιστική και ξένη στο μαρξισμό. Ειδικά τα όσα έλεγε τότε το ΚΚΕ σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα βρισκόταν σε εξαρτημένη και ενδιάμεση θέση, αποτέλεσαν αντικείμενο λυσσώδους κριτικής για το περιοδικό «Θέσεις»[2]. Αντίστοιχη κριτική δέχτηκε το ΚΚΕ και από τις ποικιλώνυμες τροτσκιστικές ομάδες.

Ανατρέχοντας κάποιος στα άρθρα του εν λόγω περιοδικού, μπορεί να βρει πλήθος αποσπασμάτων, στα οποία η κριτική ενάντια στο ΚΚΕ κωδικοποιείται στα εξής σημεία: α) η εργατική τάξη των πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών είναι περισσότερο εκμεταλλευόμενη από αυτήν των υποδεέστερων, β) αν αναλύουμε τον σύγχρονο καπιταλισμό πρέπει να αναφερόμαστε γενικά στο κεφάλαιο και όχι στο μονοπώλιο, γ) το ΚΚΕ υιοθετούσε επί της ουσίας τις θεωρίες των Σαμίρ Αμίν, Πολ Σουήζη κ.ά., δ) η Ελλάδα από τις απαρχές συγκρότησης του ελληνικού κράτους ήταν ιμπεριαλιστική, ε) τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιμονοπωλιακά αιτήματα ήταν η αιτία του λανθασμένου πολιτικού προσανατολισμού του λαϊκού κινήματος και στ) ο ιμπεριαλισμός ήταν εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού από τη γέννησή του και όχι ιδιαίτερο στάδιό του[3].

2. Η ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Το ΚΚΕ ήδη από το 17ο συνέδριο αλλάζει τη θέση του, σχετικά με τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού[4]. Έκτοτε, κάθε συνέδριο ήταν και ένα βήμα προσέγγισης με τη θεώρηση Μηλιού και τροτσκιστών. Σήμερα, με δεδομένη αυτή την αλλαγή, η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο έχει αφομοιώσει πλήρως τα ιδεολογήματα αυτών των ομάδων, αλλά τώρα με  τη σειρά της επιτίθεται μετά μανίας σε όποιον έχει άλλη αντίληψη, έχοντας γίνει «βασιλικότερη του βασιλέως». Η υποτιθέμενη νέα θέση του ΚΚΕ, χρονολογείται στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1930 με τον Παντελή Πουλιόπουλο να την εισάγει και πλέον υποστηρίζεται τόσο από κομματικά ντοκουμέντα όσο και από σχετική αρθογραφία. Ένα πρώτο κείμενο στο οποίο ασκήσαμε κριτική[5] ήταν αυτό του Μάκη Παπαδόπουλου[6]. Στο τελευταίο τεύχος της ΚΟΜΕΠ, η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσισε να μας απαντήσει με ένα νέο κείμενο[7] στο οποίο και θα ασκήσουμε κριτική. Παράλληλα θα αναφερθούμε και στην πολιτική απόφαση του 20ου συνεδρίου του ΚΚΕ όχι στο σύνολό της αλλά σε εκείνα τα σημεία που αφορούν το υπό διαπραγμάτευση θέμα μας.

ΜΗΛΙΟΣ-ΚΚΕ: ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 1 (ή για άλλη μια φορά το ΚΚΕ και το ζήτημα του ιμπεριαλισμού), Α΄-Β’ Μέρος

Του Βασίλη Λιόση

Γιατί, άραγε, «Μηλιός-ΚΚΕ» και γιατί «σημειώσατε 1»; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

1. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΗΛΙΟΥ

Το περιοδικό «Θέσεις» και ο άνθρωπος που είναι ταυτισμένος με αυτό, ο Γιάννης Μηλιός (απόγονος του ελληνικού ευρωκομμουνισμού και μετέπειτα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ[1]), πρωτοστάτησαν στην ιδεολογική και πολιτική επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ από το 1982. Η πολιτική του ΚΚΕ χαρακτηριζόταν ως ρεφορμιστική και ξένη στο μαρξισμό. Ειδικά τα όσα έλεγε τότε το ΚΚΕ σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα βρισκόταν σε εξαρτημένη και ενδιάμεση θέση, αποτέλεσαν αντικείμενο λυσσώδους κριτικής για το περιοδικό «Θέσεις»[2]. Αντίστοιχη κριτική δέχτηκε το ΚΚΕ και από τις ποικιλώνυμες τροτσκιστικές ομάδες.

Ανατρέχοντας κάποιος στα άρθρα του εν λόγω περιοδικού, μπορεί να βρει πλήθος αποσπασμάτων, στα οποία η κριτική ενάντια στο ΚΚΕ κωδικοποιείται στα εξής σημεία: α) η εργατική τάξη των πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών είναι περισσότερο εκμεταλλευόμενη από αυτήν των υποδεέστερων, β) αν αναλύουμε τον σύγχρονο καπιταλισμό πρέπει να αναφερόμαστε γενικά στο κεφάλαιο και όχι στο μονοπώλιο, γ) το ΚΚΕ υιοθετούσε επί της ουσίας τις θεωρίες των Σαμίρ Αμίν, Πολ Σουήζη κ.ά., δ) η Ελλάδα από τις απαρχές συγκρότησης του ελληνικού κράτους ήταν ιμπεριαλιστική, ε) τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιμονοπωλιακά αιτήματα ήταν η αιτία του λανθασμένου πολιτικού προσανατολισμού του λαϊκού κινήματος και στ) ο ιμπεριαλισμός ήταν εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού από τη γέννησή του και όχι ιδιαίτερο στάδιό του[3].

2. Η ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Το ΚΚΕ ήδη από το 17ο συνέδριο αλλάζει τη θέση του, σχετικά με τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού[4]. Έκτοτε, κάθε συνέδριο ήταν και ένα βήμα προσέγγισης με τη θεώρηση Μηλιού και τροτσκιστών. Σήμερα, με δεδομένη αυτή την αλλαγή, η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο έχει αφομοιώσει πλήρως τα ιδεολογήματα αυτών των ομάδων, αλλά τώρα με  τη σειρά της επιτίθεται μετά μανίας σε όποιον έχει άλλη αντίληψη, έχοντας γίνει «βασιλικότερη του βασιλέως». Η υποτιθέμενη νέα θέση του ΚΚΕ, χρονολογείται στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1930 με τον Παντελή Πουλιόπουλο να την εισάγει και πλέον υποστηρίζεται τόσο από κομματικά ντοκουμέντα όσο και από σχετική αρθογραφία. Ένα πρώτο κείμενο στο οποίο ασκήσαμε κριτική[5] ήταν αυτό του Μάκη Παπαδόπουλου[6]. Στο τελευταίο τεύχος της ΚΟΜΕΠ, η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσισε να μας απαντήσει με ένα νέο κείμενο[7] στο οποίο και θα ασκήσουμε κριτική. Παράλληλα θα αναφερθούμε και στην πολιτική απόφαση του 20ου συνεδρίου του ΚΚΕ όχι στο σύνολό της αλλά σε εκείνα τα σημεία που αφορούν το υπό διαπραγμάτευση θέμα μας.

ΝΑΤΟΣ ΠΑΛΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ ΜΑΣ "ΦΙΛΟΣ"...

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, 

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον 

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…». 

Κ. Καβάφης

Μεταφέρουμε το σχόλιο του Γ. Γκότζου από το facebook

Λοιπόν, συνοπτικά και πρόχειρα....

Ο κ. Γ. Μηλιός που είναι στο στόχαστρο φίλων, οι οποίοι τώρα είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι ανήκουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, δεν είναι σε πολλούς από αυτούς "άγνωστος".  Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τον πολιτικό:

Α) Του οποίου ΤΑ ΝΕΑ φιλοξένησαν άρθρο με αναφορά στην πρώτη σελίδα : Γ.Μηλιός :«Όλοι όσοι μιλούν σήμερα για “γερμανική Ευρώπη”, ηθελημένα ή αθέλητα προσφέρουν συγχωροχάρτι στην εγχώρια οικονομική ολιγαρχία που έφερε την κοινωνική πλειοψηφία μέχρι εδώ. Η σύγκρουση είναι πρώτα απ’ όλα στο εσωτερικό κάθε χώρας και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι το συντομότερο».

Β) Μέλος του ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΡΕΥΝΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ...

Γ) Αρθρογράφος -μαζί με Σίσσυ Βωβού και Νάσο Θεοδωρίδη-(Αυγή, 24/12/2006, σ. 27) του άρθρου με τίτλο: «Να αρθεί το εμπάργκο κατά της Βόρειας Κύπρου».

Δηλαδή σ΄αυτά-και άλλα - συμφωνούσατε και τώρα αγανακτείτε;

Υγ: Ο κ.Γ.Μηλιός σε μια συνέντευξή του στον SKAI έλεγε σε μια από τις, πλήρους ταξικής μεροληψίας, αναλύσεις του, πως ο Οδυσσέας δεν έκλεισε μόνο τα αυτιά των συντρόφων του για να μη ακούνε τις σειρήνες,αλλά ''δέθηκε '' και ο ίδιος στο κατάρτι, για να μη παρασυρθεί...  Έτσι "δέθηκε" και ο ίδιος στην καρέκλα του διευθυντή του Φεστιβάλ...

Το πάθος για το Ευρώ σε κάνει... Γιάννη Μηλιό (!) και η δικαίωση για όσα του καταλογίζονται...

Του φιλαλήθη

Πρόεδρος στο Φεστιβάλ Αθηνών, μετά από απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου  ορίσθηκε ο Γιάννης Μηλιός!    

Με αφορμή το διορισμό αυτό (έναν στους χιλιάδες της κυβέρνησης Τσιπροκαμμένων) να υπενθυμίσω πως πρόσφατα, κατά την τελευταία συνέντευξη-εμφάνιση του Γιάννη Μηλιού όπου αντιπολιτευόταν την κυβέρνηση Τσίπρα (αλλά δήλωνε επίσης ΥΠΕΡ του Ευρώ και της ΕΕ) είχα γράψει το αρθράκι "Το απύθμενο θράσος του Γιάννη Μηλιού και μια απάντηση" στον ισχυρισμό του ότι "ηττηθήκαμε" ενώ στην πραγματικότητα απλώς "προδοθήκαμε" από το αφεντικό του, Τσίπρα και τη συμμορία του στην οποία ο Γιάννης Μηλιός κατείχε νευραλγικό πόστο έως την απομάκρυνσή του για διάφορους λόγους ανάμεσά τους και το προκλητικό για τις εποχές μας λάιφσταιλ δημόσιο ξεσάλωμα της κόρης του, διορισμένης σε νομική εταιρεία που συμβουλεύει το δημόσιο στο μνημονιακό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Τότε είχα απευθύνει στο Γ. Μηλιό τα εξής 5 ερωτήματα που φυσικά ουδέποτε απάντησε:

1) ΓΙΑΤΙ ο Γ. Μηλιός δεν λέει ακόμη και τώρα ΠΟΙΟΙ και σε ΠΟΙΑ χώρα έγραψαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τους το έκαναν φυτευτό στο Σύριζα;

2) ΓΙΑΤΙ αφού το 3ο Μνημόνιο (Τσίπρα) ήταν πια γεγονός στις 20 Φλεβάρη 2015 ο Γ. Μηλιός που το'ξερε ΔΕΝ βγήκε να καταγγείλει δημόσια την προδοσία Τσίπρα;

3) ΓΙΑΤΙ ο Γ. Μηλιός ενώ "διαφωνεί" με το μνημόνιο Τσίπρα, συνεχίζει να επιμένει στην πάση θυσία παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη; 

4) ΓΙΑΤΙ ο Γ. Μηλιος "αποκαλύπτει" τώρα το 2016 ότι ο Σύριζα από το 2010 πίστευε ότι "το 70% του μνημονίου είναι καλό";

5) ΓΙΑΤΙ ο Γ. Μηλιός ακόμη και τώρα δεν ζητάει ΣΥΓΝΩΜΗ για το ρόλο του στη μεθοδευμένη από το 2010 προδοσία Τσίπρα αλλά και για τη σιωπή του μέχρι σήμερα;

Τώρα μετά το διορισμό Μηλιού, μπορούμε να πούμε με κάθε δικαίωμα ότι π.χ. ο Γ. Μηλιός δεν είπε ποτέ ΠΟΙΟΙ συνέταξαν το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" και τους το έστειλαν στο Σύριζα επειδή ΠΑΖΑΡΕΥΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΟΥΛΑ με το παλιό του αφεντικό, τον Τσίπρα.

Η ίδια η συνέντευξη που είχε δώσει τότε, αποδεικνύεται ένα παζάρι με την κυβέρνηση Τσίπρα του τύπου "κοίτα, τί έχω να σου βγάλω στη φόρα έτσι και δεν μου δώσεις κάτι".

Ο Γιάννης Μηλιός με το διορισμό-κομπρεμί με την άθλια κυβέρνηση Τσίπρα ΔΙΚΑΙΩΣΕ πλήρως το άρθρο "Το απύθμενο θράσος του χρεωκοπημένου Γιάννη Μηλιού και μια απάντηση".

Το θέμα είναι να χωθείς

Του πιτσιρίκου

Ο Γιάννης Μηλιός ορίστηκε, με απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου Αθηνών και Επιδαύρου.

Ο Γιάννης Μηλιός ήταν ο υπεύθυνος της Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε παραιτηθεί, κατηγορώντας τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα πως δεν διαπραγματεύτηκε με βάση το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, και επιμένοντας πως υπήρχε εναλλακτική λύση από τη συνθηκολόγηση.

Καθαρή και έντιμη στάση.

Γιατί λοιπόν ο Γιάννης Μηλιός δέχεται να διοριστεί πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών αυτής της κυβέρνησης;

Ο Γιάννης Μηλιός έγραψε στο Facebook -ως δικαιολογία για την αποδοχή του διορισμού του- πως ο πολιτισμός είναι το πνευματικό αντίβαρο στις δυσκολίες που περνούν οι λαοί.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μαρξιστής -όπως δηλώνει ο Μηλιός-, για να ξέρει πως τα προτεκτοράτα και οι δούλοι δεν έχουν πολιτισμό.
Δηλαδή, η Ελλάδα θα είναι προτεκτοράτο, θα ξεπουλιέται, οι Έλληνες θα είναι δούλοι ή θα φεύγουν μετανάστες αλλά η Ελλάδα θα έχει πολιτισμό και ένα ωραίο Φεστιβάλ Αθηνών.

Τι μαλακίες είναι αυτές;

Τι διαφορά έχουν αυτοί οι αριστεροί σαν τον Μηλιό από τύπους σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη που τη μια μέρα χλευάζει τον Αντώνη Σαμαρά και την Νέα Δημοκρατία, την άλλη πάει στη Νέα Δημοκρατία, την παράλλη κοροϊδεύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και την επόμενη τον αποθεώνει, για να αρπάξει μια καρέκλα;

Με τον Άδωνι Γεωργιάδη, πάντως, γελάμε -καλά, όχι όλοι, υπάρχουν και καθυστερημένοι που τον ψηφίζουν-, οπότε με αυτούς τους αριστερούς τι πρέπει να κάνουμε;

Ένα από τα κύρια προεκλογικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ -εκτός από την Ελπίδα- ήταν η Αξιοπρέπεια.

Πώς ακριβώς την εννοούν την αξιοπρέπεια αριστεροί σαν τον Γιάννη Μηλιό;

Με τον ίδιο τρόπο που την εννοούν και οι δεξιοί. 

Να πιάσουμε μια καρέκλα και εκεί τελειώνουν όλα. Καρέκλα o muerte! 

Τελικά, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε η οικονομία, ούτε η Δεξιά, ούτε η Αριστερά· δεν υπάρχει Δεξιά κι Αριστερά. 

Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι είναι γεμάτη σκατάδες που θέλουν να χωθούν. Σε όλους τους χώρους. 

Κι αλίμονό σου, αν δεν είσαι ένας από αυτούς. 

Την πάτησες πολύ άσχημα. 

(Βέβαια, και ο Γιάννης Μηλιός είναι καθηγητής Πανεπιστημίου. Έχει χαθεί το μέτρημα στην μνημονιακή κυβέρνηση με τους «πρόθυμους» καθηγητές Πανεπιστημίου. Αν είναι έτσι οι καθηγητές, φανταστείτε πώς θα είναι οι φοιτητές.) 

(Τώρα σκέφτομαι τους καλλιτέχνες και τους καλλιτεχνικούς συντάκτες που θα ξεκινήσουν το γλείψιμο στον Μηλιό, για να πάρουν μέρος στη μάσα του Φεστιβάλ. Εμετός. Ωραίος πολιτισμός. Να τον χαίρεστε.) 

Τελικά με ποιους μπλέξαμε; Ο Γ. Μηλιός αποδομεί τη συμφωνία του Eurogroup

Σημείο προς σημείο αποδομεί ο Γιάννης Μηλιός, Τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ τη συμφωνία του Eurogroup, σε άρθρο του με τίτλο "Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!" το οποίο συνυπογράφει με τους Σ. Λαπατσιώρα και Δ. Σωτηρόπουλο.
Ο κ. Μηλιός ξηλώνει με ιδιαιτέρως σκληρή γλώσσα και χαρακτηρισμούς το κυβερνητικό αφήγημα περί "νίκης" στη συμφωνία του Eurogroup, εγκαλώντας την Κυβέρνηση για "ελλιπή προετοιμασία", τον υπουργό Οικονομικών για "αντιφατικές τακτικές" και μιλά για "προφανή υποχώρηση" που μπορεί να οδηγήσει σε "πραγματική ήττα".

Σταχυολογώντας το άρθρο:

"Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση και την αναγκαστική αλλαγή του προγράμματός της ως «νίκη», αποτελεί κακό σημάδι για τη συνέχεια, επειδή δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνία παρά για την ουσία. Αυτό ίσως προοπτικά να αποτελέσει την πραγματική ήττα, εφόσον το σήμα το οποίο εκπέμπεται και εισπράττεται από την κοινωνία ενισχύει την πεποίθηση: «μην πιστεύεις τους πολιτικούς σε ό, τι λένε, επάγγελμα κάνουν για να είναι κυβέρνηση».

"Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου καθορίστηκε προφανώς τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, το δεδομένο και γνωστό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο των «θεσμών», όσο όμως και από εσωτερικούς, οι οποίοι τελικά έπαιξαν και τον καθοριστικό ρόλο.

Δευτερεύουσα μόνον σημασία έπαιξε η ελλιπής προετοιμασία της κυβέρνησης και οι αντιφατικές τακτικές του ΥΠΟΙΚ, όπως για παράδειγμα:

Πρώτον: Η απουσία σοβαρού σχεδίου που να στηρίζεται σε αριθμούς και ανάλυση. Ακόμη και στο Παράρτημα που δημοσίευσε το ΥΠΟΙΚ ως τεχνική σύνοψη φαίνεται το επιφανειακό επίπεδο. Επιπλέον, σε αυτό γίνεται η κρίσιμη παραδοχή ότι η βιωσιμότητα του χρέους συνδέεται με τα πρωτογενή πλεονάσματα (θέση που συνιστά σημαντική στρατηγική υποχώρηση)".

"Φάνηκε ότι η κυβέρνηση έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στην επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, σε σχέση με άλλες διαστάσεις. Αυτό αποτελεί αρνητικό σημάδι και για το εσωτερικό και για το εξωτερικό. Για παράδειγμα, το περιστατικό με τον Ντάιεσεμπλουμ προφανώς τόνωσε το «εθνικό αίσθημα», αλλά συγχρόνως αφαίρεσε διαπραγματευτική ισχύ από τη στιγμή που όλο το Σαββατοκύριακο ασχολήθηκε η κυβέρνηση με το να καθησυχάζει τις αγορές που θα άνοιγαν την Δευτέρα, γεγονός που σηματοδότησε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σταθερή τακτική διαπραγμάτευσης (και φυσικά στην ίδια συνάντηση ακόμη και σε μη έμπειρους παρατηρητές φάνηκε ότι δεν υπάρχει και ομάδα ισότιμων κυβερνητικών μελών στη διαπραγμάτευση).

Είναι εύκολα κατανοητό πώς αυτή η κακά στημένη διαπραγμάτευση, παρά τις εργατοώρες που αφιέρωσαν οι πρωταγωνιστές της, είχε τα χαρακτηριστικά άλματος με δεμένα μάτια. Επίσης, οι διαφορές και οι κακοί χειρισμοί και οι μετατοπίσεις έδειξαν στους εταίρους ότι η ελληνική πλευρά είναι επιδεκτική χειρισμών".

Απαιτείται δηλαδή άμεσα μια νέα ορμητικότητα αλλαγών στο εσωτερικό της χώρας, έτσι ώστε να οικοδομηθούν σε νέες βάσεις οι συμμαχίες με τις κατώτερες τάξεις. Μεταφορικά, αυτό που λείπει και που δυστυχώς μοιάζει να απομακρύνεται με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, είναι ένα εσωτερικό «μνημόνιο για τον πλούτο», με παράλληλη βελτίωση των όρων ζωής των λαϊκών τάξεων. Ο στόχος «να πληρώσει η ολιγαρχία» δεν ήταν ποτέ περισσότερο επίκαιρος.

Υπενθυμίζεται ότι ο Γ. Μηλιός είχε εμμέσως εκφράσει τη στήριξή του στην κριτική του Μανώλη Γλέζου, αναπαράγοντας το άρθρο του ιστορικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.

Αναλυτικά, ολόκληρο το άρθρο των κκ Μηλιού, Λαπατσιώρα και Σωτηρόπουλου, έχει ως εξής:

Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!

των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου

1. Εισαγωγή

Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.

2. Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου: Ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος …

Πώς, με "επιστημονικό" τρόπο, διορθώνεται ο Λένιν

Το ζήτημα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης της Ελλάδας και το περιεχόμενο που δίνεται στην έννοια του ιμπεριαλισμού, αποτελούν κομβικά ζητήματα για την τακτική και τη στρατηγική των κομμάτων της αριστεράς. Κάποια κόμματα και ρεύματα σκέψης υποστήριξαν και υποστηρίζουν πως ο όρος της εξάρτησης δεν ανταποκρίνεται σε μια γνήσια μαρξιστική έννοια, αλλά σε ένα κίβδηλο λενινισμό, ενώ άλλα υποστήριξαν και υποστηρίζουν το αντίθετο. Οι της πρώτης σχολής είχαν τη συγκεκριμένη άποψη γιατί αμφισβήτησαν ευθέως ή πλαγίως τη λενινιστική, περί ιμπεριαλισμού, άποψη.

Στην Ελλάδα ο φορέας που με συνέπεια πρεσβεύει αυτή την πρώτη άποψη και που με λυσσώδη τρόπο απαντά στη δεύτερη, είναι το περιοδικό «Θέσεις» και ο Γ. Μηλιός (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του Συνασπισμού). Το περιοδικό ξεκίνησε την πολεμική του απέναντι στο ζήτημα της εξάρτησης, το 1983 και φτάνει μέχρι και τις ημέρες μας. Ίσως, μάλιστα, η συγκεκριμένη θεματική να κέρδισε τη μεγαλύτερη έκταση από κάθε άλλη. Το πλήθος των άρθρων, η πληθώρα των συγγραφέων, η εμμονή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, δείχνουν την ιδιαίτερη προτίμηση των «Θέσεων» και το πόσο κομβικό θεωρήθηκε και θεωρείται το ζήτημα της εξάρτησης από μια πολιτική ομάδα που είναι φορέας ευρωκομμουνιστικών και νεοτροτσκιστικών αντιλήψεων.

Η Ελιάνα Μηλιού ξέρει να κάνει ιδιωτικοποιήσεις

Απριλίου 24, 2014 από seisaxthiablog

 

Του Δημήτρη Κουνιά

Μπορεί ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και από την προηγούμενη εβδομάδα υποψήφιος ευρωβουλευτής Γιάννης Μηλιός να αποτελεί ένα από τα πιο σκληρά αντιμνημονιακά στελέχη του κεντρικού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα, δηλώνοντας δημοσίως πως με την «κατάργηση του Μνημονίου θα επανακτήσουμε ως χώρα την εθνική μας κυριαρχία», η ρητορική του ωστόσο αυτή δεν φαίνεται να πείθει ούτε το στενό οικογενειακό του περιβάλλον.

Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι η κόρη του εργάζεται σε καθημερινή βάση για την υλοποίηση μιας εκ των βασικών μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας μας έναντι της τρόικας. Πρόκειται για τη νεαρή δικηγόρο Ελιάνα Μηλιού, η οποία τα τελευταία χρόνια αποτελεί σημαίνον στέλεχος της Norton Rose LLP, μιας διεθνούς νομικής εταιρείας, το παράρτημα της οποίας στην Ελλάδα, όπου η ίδια εργάζεται, έχει αναλάβει τον ρόλο του νομικού συμβούλου επί θεμάτων αλλοδαπού και ευρωπαϊκού Δικαίου για την υλοποίηση του σχεδίου αποκρατικοποίησης των περιφερειακών αεροδρομίων της Ελλάδας.

Λιτότητα και ευρώ είναι έννοιες ταυτόσημες που κανείς δεν μπορεί να τις διαχωρίσει

Ιανουαρίου 1, 2014 από seisaxthiablog

Δημήτρης Καζάκης

«Η λιτότητα, η ανάγκη να σταματήσει η λιτότητα, και όχι το νόμισμα, είναι το βασικό επίδικο αντικείμενο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» εκτιμά σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (9/12) ο υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, Γιάννης Μηλιός. Στο ερώτημα βέβαια ποιος προκαλεί την λιτότητα, ο κ. Μηλιός δεν απάντησε, ούτε ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει. Λες και η λιτότητα που εφαρμόζεται είναι μια αυθαίρετη πολιτική επιλογή κάποιων επιτελείων, κάποιων σκοτεινών τύπων και δεν έχει να κάνει με την ίδια την ιδιοσυστασία του ευρώ.

Ο λόγος; Απλός. Ο κ. Μηλιός, όπως και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να αποενοχοποιήσει το ευρώ και τις διαδικασίες της ευρωζώνης που κάνουν αναπόφευκτη την λιτότητα. Υπενθυμίζοντας το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή» ο κ. Μηλιός είπε: «Σε επίπεδο συνθήματος, λέμε ότι δεν είναι θέμα νομίσματος, ότι είναι θέμα πολιτικών που ασκούνται και ότι και με το λεβ που έχει η Βουλγαρία ή τη στερλίνα που έχει η Βρετανία, ίδιες πολιτικές ακολουθούνται.»

Γιατί κατασκευάζουν και κυνηγάνε ανεμόμυλους;

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σταθούμε. Ποιος ισχυρίζεται ότι απλά και μόνο με το νόμισμα, ή ορθότερα με την εισαγωγή εθνικού κρατικού νομίσματος θα λυθούν τα προβλήματα; Σε ποιον αλήθεια απαντά ο κ. Μηλιός; Αυτό που ισχυρίζεται όποιος έχει σώας τας φρένας, δηλαδή ξέρει τι του γίνεται και δεν έχει δώσει γη και ύδωρ στο τραπεζικό καρτέλ της ευρωζώνης είναι το εξής: το εθνικό κρατικό νόμισμα αποτελεί την αφετηρία για να εφαρμοστούν πολιτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας υπέρ των εργαζομένων και του ελληνικού λαού. Αφετηρία! Το ξαναλέμε, αφετηρία! Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει ο κ. Μηλιός και οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ, ή τους βολεύει το κυνήγι ανεμόμυλων;

Μια απάντηση στον κ. Μηλιό….

Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Διαβάζουμε στο tvxs.gr σε συνέντευξη που έδωσε ένας εκ των σημαινόντων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οικονομολόγος κ. Μηλιός για της θέσεις της αριστερής πλατφόρμας: «...Ας αρχίσουμε από το ζήτημα της διαγραφής όλου του χρέους και της πιθανότητας να αναγκαστούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη κλπ. Δεν θέλω να μπω στην εκτίμηση κατά πόσο μία τέτοια ανάλυση είναι επαρκής….».

Μολονότι δεν έχουμε καμία σχέση με την περίφημη «Αριστερή πλατφόρμα» δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε ότι:

Για την ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που εκφράζει βεβαίως ο κ. Μηλιός το ζήτημα της διαγραφής όλου του χρέους προκύπτει από ανεπαρκή ανάλυση. Δεν μας εξηγεί όμως πόσο επαρκής είναι η ανάλυση που μας επιβάλει την αποπληρωμή ενός χρέους το οποίο και οι ίδιοι οι δανειστές ομολογούν ότι δεν είναι βιώσιμο. Δεν μας εξηγεί (καλύτερα να το εξηγήσει βέβαια στον εαυτό του πρώτα), πως είναι δυνατό να αποπληρώνεται ένα τέτοιο σε μέγεθος και με αυτά τα χαρακτηριστικά χρέος, ακόμα κι αν με το στραγγάλισμα κάθε οικονομικής δραστηριότητας επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν μας εξηγεί με βάση πια ολοκληρωμένη ανάλυση θα βρεθούν τα 80 δις ευρώ περίπου σε χρεολύσια που οφείλει να καταβάλει το ελληνικό δημόσιο την επόμενη τριετία, έστω κι αν οι δανειστές μειώσουν τα επιτόκια και επιτρέψουν στον κ. Μηλιό και την κυβέρνησή του να μην καταβάλει τόκους όσο διαρκεί η ύφεση. Βεβαίως στη συνέντευξη προσθέτει και τον όρο να μην καταβάλλονται ούτε τα χρεολύσια. Και έστω ότι σε κάποιο χρονικό διάστημα μπούμε σε φάση ανάπτυξης, σύμφωνα με τις «επαρκείς» αναλύσεις του κ. Μηλιού. Τότε, δεν θα πρέπει να αρχίσουμε να πληρώνουμε και τόκους και χρεολύσια; Που θα τα βρούμε τα λεφτά; Μα θα τα δανειστούμε. Μέσα στην ευρωζώνη δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ή μήπως θεωρεί ο κ. Μηλιός και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι με την αντιστροφή της ύφεσης (αν ποτέ υπάρξει) η ελληνική οικονομία θα μπορέσει να εξοικονομήσει αυτοχρηματοδότηση για τις ανάγκες μιας ταχύρυθμης ανάκαμψης και ταυτόχρονα τα δεκάδες δις ετησίως που θα απαιτεί η αποπληρωμή του χρέους, χωρίς καινούργια δανεικά; Άρα καινούργιο χρέος, επάνω στο παλιό. Σε ποια αλήθεια οικονομική σχολή διδάσκουν αυτά που ισχυρίζεται ο κ. Μηλιός, να στείλουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν μιας και για μας είναι κομματάκι αργά;