"Το Άγιο Φως είναι το Ιερό Φως των Αρχαίων Ελλήνων.
του Στέφανος Αλεξίου
"Το άσβεστο ιερό πυρ, και το άγιο φως είναι κοινό αρχετυπικό μοτίβο και παρουσιάζεται πολύ συχνά στην Αρχαία Ελλάδα πολύ πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού.
Η Πασχαλινή λαμπάδα συμβολίζει επίσης τον ήλιο της Άνοιξης και την αναγέννηση της φύσης, ένα κοινό αρχετυπικό μοτίβο, που συναντάμε σε όλες τις αρχαίες Θρησκείες.
1.
Ο συμβολισμός και η χρήση της φλόγας στην Αρχαία Ελλάδα.
Στην αρχαία Ελλάδα, η Εστία είναι η θεά της φωτιάς, είναι η ζωντανή φλόγα που καίει ασταμάτητα στο κέντρο του σπιτιού, του ναού, της πόλης.
Υπήρχε σε κάθε πόλη κοινός βωμός στο κέντρο της , το πρυτανείο, που έσβηνε μόνο όταν η πόλη βρισκόταν σε κίνδυνο, ήταν άσυλο ιερό των Ικετών και τόπος υποδοχής δια τους ξένους.
Στον Παρθενώνα μπροστά στο άγαλμα της Αθηνάς, έκαιγε λυχνία άσβεστη, αναφέρει ο Παυσανίας.
Η Εστία είναι η ιερή φωτιά που δημιουργεί το φως, τη θερμότητα και εξαγνίζει τον τόπο όπου καίει αυτή η φωτιά, ο συμβολισμός της οποίας συνδέεται με τη γνώση και τη συνειδητοποίηση.
Η Εστία καθαγίαζε ναούς και κατοικίες και μόνον με την παρουσία της. Η εστία στους ναούς, που ήταν η απεικόνιση της θεάς Εστίας, άναβε πάντα από το φως του Ηλίου, άρα έχει σχέση με τις τροπές του Ηλίου και μάλιστα με την χειμερινή τροπή όπου θεωρείται ότι γεννιέται ο Ήλιος.
Η φωτιά είναι το κατεξοχήν μεταπλαστικό στοιχείο, κάτι πολύ σημαντικό, διότι ένα από τα πρωτεύοντα καθήκοντα του ανθρώπου είναι η μεταμόρφωσή του.
Στη Δήλο αλλά και στους Δελφούς, υπήρχε ειδικός μυσταγωγός, ο οποίος είχε υπό την επίβλεψη του την συντήρηση της ιερής αιώνιας φλόγας.
2.
Το Ιλαρό Φως ή Άγιο Φως των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Κατά την τέλεση των Ελευσινίων μυστηρίων, την ημέρα κατά την οποίαν όπου «αναστήνοντο» τα φυτά του ναού, προς ένδειξη της εμφανίσεως – επανόδου της Περσεφόνης επάνω εις την γη από τα παλάτια του Πλούτωνος.
Εμφανίζετο φως εις το ιερό της Δήμητρος, ως σημείο αναφοράς της εμφανίσεως της Κόρης.
