Γιατί η τεράστια αδυναμία της Κεντροαριστεράς δεν δημιουργεί ως τώρα "αριστερό" ρήγμα

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Το να είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκροτηθεί μαζικά ένας χώρος στα "αριστερά" της πολιτικής σκηνής την στιγμή που η Κεντροαριστερά έχει τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ η σε μικρότερο βαθμό και του ΠΑΣΟΚ δείχνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι το πρόβλημα και στην Ελλάδα και διεθνώς είναι πολύ βαθύ  κοινωνικά και όχι επιφανειακο .Ειδικά όμως στην Ελλάδα. Επίσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ ότι το ΚΚΕ ,η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η άλλα  υπαρκτά σχήματα,ακόμη και συμπαθή, μπορούν να  καλύψουν  στοιχειωδώς αυτήν την ανάγκη. Διατυπώνω ορισμένες  εξηγητικες σκέψεις, χωρίς καμία βεβαιότητα. Και με το επίθετο " αριστερός" σε πολλά εισαγωγικά.

- Η ύπαρξη ενός αριστερού η φιλοκοινωνικου σχεδίου προϋποθέτει ότι το έθνος συγκροτημένο σε κρατική οντότητα έχει μιαν  βεβαιότητα  η ασφάλεια μελλοντικής ύπαρξης και μάλιστα σχετικά  ανεξαρτητης.Αυτο δεν ισχύει πια για την Ελλάδα. Μειώνονται σταδιακά οι ελάχιστες προϋποθέσεις  και υποδομές για κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα διχάζεται ως  εικαζόμενο υποθετικό  μέλλον ανάμεσα σε έναν αμερικανοισραηλινό δορυφόρο η σε έναν  τουρκικό δορυφόρο. Μόνο η ρήξη με την συλλογική  Δύση μπορεί να ανοίξει μια τρίτη δυνατότητα ανεξαρτησίας. Το κοινωνικό χωρίς εθνικό πλαίσιο είναι αδύνατο. Για οποιοδήποτε έθνος.

- Η έννοια της Αριστεράς έχει βαθύτερα συνδεθεί πια  διεθνώς με την πολιτική ορθότητα και την λεγόμενη woke κουλτούρα καθως και με έναν επιφανειακό μοδάτο  " αντιφασισμο".Οταν την κουλτούρα αυτήν την προωθεί το ίδιο το κράτος επίσημα και η ΕΕ, ποιος ο λόγος ύπαρξης  διακριτης Αριστεράς; για να επαναλαμβάνει το κράτος; Σίγουρα, το κράτος έχει αντιφάσεις, έχει  και αντιwoke, ακροδεξιές,ρατσιστικές  η εθνικιστικές όψεις κλπ .Όμως, η όψη της πολιτικής ορθότητας, λόγω εξάρτησης από την ΕΕ ,γίνεται όλο και πιο ισχυρή εντός του κράτους  και διεισδύει σε όλους τους χώρους.Σε μεγάλο βαθμό, και δεν είμαι ο πρώτος που το λέω, τα υπαρκτά κόμματα είναι μηχανισμοί του κράτους,του ΝΑΤΟ  και της ΕΕ. Ιδεολογικά και υλικά.

Ζαρα Βαγκενκνεχτ

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Είναι το κόμμα της Ζαρα Βαγκενκνεχτ συντηρητικό και ξενοφοβο,όπως το παρουσιάζουν οι ακροκεντρωοι αλλά και το "γνωστό " τμήμα της Αριστεράς που στηρίζει συνήθως  έμμεσα τους ακροκεντρωους;  

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μέσω της θεωρίας των δύο άκρων, όλοι αυτοί βάζουν στην ίδια ζυγαριά το κόμμα αυτό με το κόμμα AFD που όντως έχει ισχυρά  ακροδεξιά στοιχεία,αλλά είναι και προϊόν της οικονομικής  και κοινωνικής καθίζησης της γερμανικής κοινωνίας.

Όχι, το νέο κόμμα της Βαγκενκνεχτ ( καλό είναι κάποια στιγμή να το ονομάσουνε κάπως αλλοιως ) είναι σε γενικές γραμμές η Αριστερά όπως θα έπρεπε να είναι σήμερα στην Δύση. Με τις υπαρκτές συνθήκες και όχι τις ιδεώδεις.

- Νοιάζεται για τους φτωχούς  Γερμανούς και τις κοινότητες τους  σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης  πολύ περισσότερο από ο,τι για την πολιτική ορθότητα και την επικέντρωση στα άπειρα φύλα και στο να ονομάζουμε τους ανθρώπους με ουδέτερο άρθρο η τι έκανε η ιντερσεξ αθλήτρια στο Παρισι. Καλα κάνει.Η κανονική Αριστερά ως το 1990 ,προτού  πολλά αριστερά  κόμματα  και κομματιδια γίνουν βαπορακια των ΜΚΟ και της παγκοσμιοποίησης ,αυτό βασικά  έκανε.Κανω λάθος;  αν λοιπόν τα παραπάνω είναι " συντηρητισμός", που βέβαια και δεν είναι, είναι σωστός " συντηρητισμός".Με αυτήν την έννοια και η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων συντηρητισμός είναι μπρος στην αναδιάρθρωση του κεφαλαίου.Αυτο δεν λένε οι νεοφιλελεύθεροι εδώ και σαράντα χρόνια; όταν προστατεύουμε κάτι που σωστά υφίσταται ,είμαστε συντηρητικοί;  και αυτοί που θέλουν να καταλυσουν δεσμούς και ποιότητες του ανθρώπινου είδους εδώ και χιλιάδες χρόνια όπως πχ η και βιολογική  γονεικοτητα είναι επαναστάτες; Ε τότε και το να μην γίνουμε μηχανές ως είδος, συντηρητικό δεν είναι; επαναστάτης είναι μόνο ο Elon Musk.

Τι είναι και τι επιδιώκει η σιωνιστική ηγεσία ;

Του Δημήτρη Μπελαντή

Ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί έκθαμβη όχι μόνο την διαρκή σιωνιστική γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα και την Δυτική Όχθη πλέον. Ακόμη, παρακολουθεί έκθαμβη αλλά και αρκετά παθητική την εξτρεμιστική ώθηση των πραγμάτων στην Μέση Ανατολή από την ηγεσία του Ισραήλ προς μια μεγάλη στρατιωτική κλιμάκωση με το Ιράν και τους συμμάχους του στην περιοχή, με τους σιωνιστές να θέλουν να εμπλέξουν σαφώς και τις ΗΠΑ στον μεγάλο αυτόν αναδυόμενο αντιιρανικό πόλεμο.

Η ενίσχυση πρόσφατα του Ιράν από την Ρωσία με σύγχρονα οπλικά
συστήματα δείχνει το διαμέτρημα της σύγκρουσης που μπορεί να προκύψει αλλά και την αντισυσπείρωση που προκαλεί η ισραηλινή ανεξέλεγκτη επιθετικότητα. Από ορισμένες απόψεις, η ανάφλεξη αυτή, αν
προχωρήσει, μπορεί να γεννήσει πολύ μεγαλύτερους κινδύνους για την διεθνή ειρήνη από την ρωσοουκρανική πολεμική διαμάχη.

 Ακόμη και την πυροδότηση ενός κανονικού Παγκοσμίου Πολέμου.

Γιατί όμως αυτός ο βαθμός επιθετικότητας από το Ισραήλ; μπορεί να επιβιώσει το Ισραήλ ως κράτος μέσα σε μια τόσο μεγάλη ανάφλεξη η ακόμη κι αυτό τους είναι αδιάφορο; είναι δυνατόν να θέλουν να ζήσουν σε καταφύγια; Καταθέτω εδώ ορισμένες σκέψεις για τις αιτίες της.

Τι είναι το Ισραήλ και το σιωνιστικό πλέγμα;

Το Ισραήλ, όπως έχει εξελιχθεί, δεν είναι μόνο η μικρή εδαφική επικράτεια που κατέχει, σε μεγάλο βαθμό τελείως παράνομα κατά το διεθνές δίκαιο.
Δεν είναι πια αυτό που κάποτε λέγαμε στην Αριστερά, δηλαδή ένα
προγεφύρωμα των ΗΠΑ και της Βρετανίας στην περιοχή, για τα πετρέλαια κλπ, αν τυχόν ήταν κάποτε. Είναι ένα ισχυρότατο διεθνές οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό και πολιτιστικό Δίκτυο Εξουσίας. Πιο πολύ διεθνικό δίκτυο πολιτικής και φονταμενταλιστικης εξουσίας είναι παρά εθνικό κράτος. Δεν εννοούμε βεβαίως ότιοι Εβραίοι ελέγχουν τον κόσμο που είναι σαφώς μια λαϊκίστικη ακροδεξιά βλακεία, αλλά το ότι ο σιωνισμός ειδικά αποτελεί σημείο αναφοράς και σύγκλισης ενός τεράστιου
συνασπισμού τμήματος του μονοπωλιακού, χρηματιστικού και
ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στην Δύση και στις ΗΠΑ είτε λόγω εθνοτικής  – θρησκευτικής συγγένειας με το Ισραήλ είτε λόγω κοινών πολιτικών η οικονομικών συμφερόντων είτε λόγω κοινών ιδεολογικών φανατισμών.

Τι είναι και τι επιδιώκει η σιωνιστική ηγεσία ;

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Όλη η ανθρωπότητα παρακολουθεί έκθαμβη όχι μόνο την διαρκή  σιωνιστική  γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα αλλά και την Δυτική Όχθη πλέον.Επισης, παρακολουθεί έκθαμβη αλλά και αρκετά παθητική την εξτρέμιστικη  ώθηση των πραγμάτων από την ηγεσία του Ισραήλ προς  μια μεγάλη στρατιωτική  κλιμάκωση με το Ιράν και τους συμμάχους του στην περιοχή ,με τους σιωνιστές να θέλουν να εμπλέξουν σαφώς και τις ΗΠΑ στον μεγάλο αυτόν  αντιιρανικο πόλεμο.Η ενίσχυση πρόσφατα του Ιράν από την Ρωσία με σύγχρονα οπλικά συστήματα δείχνει το διαμέτρημα της σύγκρουσης που μπορεί να προκύψει.Απο ορισμένες όψεις, η ανάφλεξη αυτή, αν προχωρήσει, μπορεί να εγκυμονεί πολύ  μεγαλύτερους κινδύνους για την διεθνή  ειρήνη από την ρωσοουκρανική πολεμική διαμάχη.

Γιατί όμως αυτός ο βαθμός επιθετικότητας από το Ισραήλ; μπορεί να επιβιώσει το Ισραήλ ως κράτος  μέσα σε μια τόσο μεγάλη ανάφλεξη η ακόμη κι αυτό τους είναι αδιάφορο; είναι δυνατόν να θέλουν να ζήσουν σε καταφύγια;  

 Σκοπεύω να γράψω ένα συνολικό ερμηνευτικό  άρθρο για το ζήτημα  και εδώ απόψε  θα καταθέσω κάποιες πρώτες σκέψεις.

1. Το Ισραήλ, όπως έχει εξελιχθεί, δεν είναι μόνο η  μικρή εδαφική επικράτεια που κατέχει,σε μεγάλο βαθμό τελείως παράνομα κατά το διεθνές δικαιο.Δεν είναι πια αυτό που κάποτε λέγαμε στην Αριστερά, ένα προγεφύρωμα των ΗΠΑ και της Βρετανίας στην περιοχή, για τα πετρέλαια κλπ, αν τυχόν  ήταν κάποτε. Ειναι ένα ισχυρότατο  διεθνές οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό και πολιτιστικό Δίκτυο Εξουσιας.Πιο πολύ διεθνικο  δίκτυο φονταμενταλιστικης  εξουσίας είναι  παρά εθνικό κράτος. Δεν εννοούμε βεβαίως ότι " οι Εβραίοι ελέγχουν τον κόσμο", που είναι σαφώς  μια λαϊκίστικη  ακροδεξιά βλακεία, αλλά το ότι ο σιωνισμός ειδικά  αποτελεί σημείο αναφοράς και σύγκλισης  ενός τεράστιου συνασπισμού τμήματος του μονοπωλιακού, χρηματιστικού και ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στην Δύση και στις ΗΠΑ  είτε λόγω εθνοτικής - θρησκευτικής συγγένειας είτε λόγω κοινών πολιτικών   η οικονομικών συμφερόντων είτε λόγω κοινών ιδεολογικών φανατισμων.Τμημα των Ευαγγελιστών Προτεσταντών και των neocons  στο οικονομικό και πολιτικό μπλοκ εξουσίας των ΗΠΑ μοιράζονται κοινές  ιδεολογικές αντιλήψεις  με το Τελ Αβίβ σχεδόν  θρησκευτικού αποκαλυπτικού τύπου. Οι κοινές αντιλήψεις τους  είναι καταστροφικά εσχατολογικές και βεβαίως βαθιά  αντιμουσουλμανικες. Οι σιωνιστές στο Ισραήλ και διεθνώς δεν είναι γενικά Εβραίοι, άλλωστε σημαντικό τμήμα των αριστερών Εβραίων και των θρησκευόμενων  ορθοδόξων Εβραίων  παντού είναι απέναντι στο Ισραήλ και στα σχέδια του με πρωτοφανή γενναιότητα.Αντλωντας από τον παλιό αριστερό και  ριζοσπαστικό μεσσιανισμό.

Ολυμπιακοί και Νέα Αριστερά

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Αν η Αριστερά υποστηρίζει την αποδόμηση της κλασσικής παιδείας και της Αναγέννησης καθώς  και την υβριστική αποδόμηση όλων των μεγάλων πνευματικών παραδόσεων  του δυτικού πολιτισμού (ακόμη και οι θρησκείες, όχι οι εκκλησιαστικοί θεσμοί εξουσίας, είναι μεγάλες πνευματικές παραδόσεις της Δύσης  και συλλογικοί δεσμοί), ακόμη και την αποδόμηση του καλού γούστου και της αισθητικής, και οι συντηρητικοί τυχαίνει να τα υπερασπίζονται, τότε, σύντροφοι, έχει γίνει ένα τεράστιο λάθος και το φάσμα αριστερά - δεξιά έχει, όπως και στην περίοδο του κοβιντ και των ψευτοεμβολιων, γυρίσει τούμπα.

Αν η Αριστερά είναι μια παραλλαγή του κωλοπαιδισμου του ακραίου Κέντρου, ένας απόλυτος σχετικισμός, τότε μπορεί άνετα να πάει στο διάβολο και κανείς δεν θα ζημιωθεί. 

Η ελευθερία της κακαίσθητης κιτς προσβλητικής  διακωμώδησης δεν θυμίζει καθόλου  τον Διαφωτισμό αλλά άσχημες και μηδενιστικές  παραλλαγές του Σατυρικού του Πετρώνιου.  Αν και στην ταινία του Φελίνι  πάνω στο Σατυρικόν, υπάρχει τουλάχιστον ομορφιά των σωμάτων, σε αντίθεση με την δήθεν τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην ελληνορωμαϊκή  αρχαιότητα, αυτό θεωρούνταν πολύ σημαντικό. Δεν βγάζανε την ασχήμια παγανιά.

Από την σάτιρα στην σκοπο7μενη προσβολή - ένας πολιτισμός άνευ ορίων 

Κυριαρχία της τυποποίησης και του Ομοίου στην Δύση

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Η βασικότερη διανοητική νόσος στη Δύση και στον τρόπο που σκέφτονται οι πολιτικοί, οι διανοητές, οι ομάδες  αλλά και η κοινωνική πλειοψηφία είναι η Τυποποίηση.  Δήθεν λατρεία του διαφορετικού, τα πάντα  όμως κινούνται μέσα από συστήματα  τυποποιημένων πλατφορμών, ακόμη και τα συστήματα σκέψης και αξιολόγησης. Το αποκλινον καταδικάζεται στην σιωπή η την ακύρωση. Η υποκειμενικότητα,το συναίσθημα, η φιλία,ο έρωτας είναι απόντα.  Πολύ " διαφορετικό"  στην ρητορική  αλλά καθόλου  προσωπικό και υποκειμενικό  στοιχείο στην ζωή, συναισθηματικά η διανοητικά.  Γκρίζο  παντού παρά τα ουράνια τόξα.

Διαμορφώνεται ένα σύστημα πεποιθήσεων στην επιστήμη, ιδίως τις κοινωνικες, έντονα ιδεολογικό η και αυταρχικά θεολογικό, που δεν μπορείς έστω και περιφερειακά να το αμφισβητήσεις αν θέλεις θεση στην τυπική Ακαδημία.

Το ίδιο και στην πολιτική. Η είσαι με το υπάρχον φάσμα η επικίνδυνος ακροδεξιός, τραμπιστής κλπ 

Επίσης, διαμορφώνεται μια αργκό, πχ στην δικαιωματική φιλολογία, όπου κάθε λίγο προστίθεται μια αγγλόφωνη λέξη η φράση, εκκινούσα από το Πουθενά,  που ούτε οι προωθητές της δεν την ερμηνεύουν επαρκώς.  Βάσει αυτών, κάθε λόγος που έστω ρωτά τι σημαίνουν αυτά και γιατί να τα δεχτεί a priori ακυρώνεται.  Είναι σαν να μαθαίνεις μια γλώσσα και συνεχώς να σου αλλαζουν τα δεδομένα η τους κανόνες. Το υπερεγώ είναι κι αυτό ρευστό. Σχιζοφρενικη προσέγγιση και εμπειρία.

Σχεδόν, όλες οι συζητήσεις εντός  συστημικού πλαισίου αποτελούν ένα είδος multiple choice ή πάντως επιλογών μενού μέσα σε μια νοητή πλατφόρμα. Όποιος μιλά άλλη γλώσσα εκτός αυτής της πλατφόρμας  πετιέται έξω  η είναι ακατανόητος.

Ταυτοχρόνως, όλη η νοητή πλατφόρμα και η βάση της είτε είναι ψευδείς οντολογικά η φανταστικές είτε στερούνται νοήματος.

Τα δείγματα είναι φανερά. Οι θρησκείες επανακάμπτουν, το εθνικό επανακάμπτει, η διεθνοποίηση της αμερικανικής ισχύος απέτυχε, η ωχρή  πλατφόρμα του Ακραίου Κέντρου δεν προσφέρει κανένα νόημα η ψυχική ασφάλεια.  

Η πολιτική εκπροσώπηση.

Η πολιτική ελευθερία είναι αυτού που σκέφτεται και δρα διαφορετικά ( Ρόζα Λούξεμπουργκ)

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, είτε αστικό είτε σοσιαλιστικό, ο σχηματισμός της γενικής βούλησης πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή  και συνύπαρξη διαφορετικών και ετερόμορφων πολιτικών σχηματισμών,με διαφορετικά ή και ανταγωνιστικά  πολιτικά προγράμματα. Στις δυτικές κοινωνίες όπου ζούμε - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μη δυτικές είναι ουσιαστικά  δημοκρατικές -  αυτό έχει οριστικά καταπέσει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα.Μπορει να γίνεται χαμός για τα ομόφυλα ζευγάρια ή τους τρανς ή το κρίσιμο  δικαίωμα  στην αναπαραγωγή του Ροζ Παπαγάλου, αλλά ορισμένα θέματα δεν θίγονται  ποτέ από κανέναν υπολογίσιμο πολιτικό σχηματισμό επι ποινή απαγόρευσης. Ας δούμε μερικά από αυτά.

- Η παραμονή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ταμπού.  Ακόμη και σχηματισμοί που τοποθετούνται υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ρητορικά, σταματούν στα όρια αυτού του ταμπού. 

- Όχι μόνο είναι απαγορευμένη μια πρόταση σοσιαλιστικής πολιτικής (πλην " αριστερών" ρητορειών για το μεταφυσικό  Επέκεινα ή το  Υπερπέραν) αλλά ακόμη και η πρόταση μιας αντιμονοπωλιακής κεϋνσιανής πολιτικής είναι ταμπού. Εντός ΕΕ, αυτό είναι ούτως η άλλως απαγορευμένο.

- η κριτικη στους βασικούς ολιγάρχες της χώρας είναι ταμπού.  Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και αριστεροί αναλυτές και διανοούμενοι δουλεύουν  ευπειθώς για λογαριασμό τους.

- Η έννοια του ιμπεριαλισμού και της πάλης κατά του "δικού " μας ιμπεριαλισμού, αυτού που μας δυναστεύει, έχει εγκαταλειφθεί.  Το σχήμα των πολλών ιμπεριαλιστών, μέχρι δήθεν και του καψερου  " ελληνικού ιμπεριαλισμού", οδηγεί στο να μην αντιμαχόμαστε τον δικό μας ιμπεριαλισμό. Τον ευρωνατοϊκό.

- Η έννοια του λαού, της τάξης, της ταξικής παλης, πέρα από ρητορείες, έχει πλήρως  εγκαταλειφθεί.  Εχει αντικατασταθεί από ευπαθείς ομάδες, ομάδες που δέχονται διακρίσεις κλπ

 Αυτό που λησμονείται είναι ότι ο λαός ,η παράταξη των κάτω τάξεων, δεν αναλύεται σε υποομάδες κυρίως αλλά πάνω από όλα  συνθέτει  πολιτικά τις κάτω τάξεις η καταπιεσμένα στρώματα.  Όποιος παραμένει στην έννοια του λαού επικρίνεται ως "δεξιός λαϊκιστής".

Η φύση δεν είναι δική μας ή κτήμα μας για να την εξουσιάζουμε όπως εμείς θέλουμε.

Του Δημήτρη Μπελαντή

Τα παιδιά σε μια οικογένεια, νομική η έστω  φυσική, χρειάζονται έναν πατέρα και μια μητέρα.  Εννοώ βιολογικό πατέρα και βιολογική μητερα, όχι κατά κατασκευή η ερμηνεία η ενοικίαση.

 Αυτό δεν είναι  διόλου εγγύηση ευτυχίας  για τα παιδιά, θα ήταν ανόητο να το πει κανείς, αλλά ελάχιστη  αφετηρία. Επίσης, αυτο δεν είναι προϊόν της πατριαρχίας αλλά του ανθρώπινου πολιτισμού όπως έχει υπάρξει περίπου από την παλαιολιθική εποχή ως σήμερα. 

Ήταν όλη η πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού από την παλαιολιθική εποχή ή τον Νεάντερταλ ακόμη ως τον 21ο αιώνα ένα λάθος η μία απουσία και έλλειψη; Το φύλο μπορεί να έχει ως επίστρωση χιλιάδες κοινωνικές κατασκευές  και χειραγωγήσεις αλλά αυτό που τις επικαθορίζει  ως βάση είναι η βιολογία. Αν κάποιος έθετε το ζήτημα μιας τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών, στον Μαρξ η τον Λένιν ή τον Ρουσσώ ή τον Σπινόζα ή την Λούξεμπουργκ ή την Χάννα Άρεντ ή ακόμη και  στους κλασικούς μεγάλους  ομοφυλόφιλους ή αμφιφιλόφυλους στοχαστές ή καλλιτέχνες/ιδες   ως τριάντα, σαράντα χρόνια, εκατό  πριν, πχ στον Φουκώ η στον Στέφαν Γκεόργκε ή στον Όσκαρ Ουάιλντ ή στην Ντόρις Λέσινγκ ή στον Ζαν Ζενέ  κπα, δεν θα το θεωρούσαν απαράδεκτο αλλά απλώς λογικά παράλογο και υπαρξιακά  άνευ ουσίας.  Κι αυτό όχι μόνο γιατί θα τους επιτίθεντο ωμά  η κατεστημένη κοινωνία αν  τολμούσαν να το ζητήσουν, αλλά γιατί η αξίωση της ελευθερίας της ομοφυλόφιλης επιθυμίας - έτσι το έλεγαν τότε και δεν αξίωναν μια  μίμηση του ετεροφιλόφυλου θεσμικού  μοντέλου - συνδεόταν ακριβώς με την μη αναπαραγωγική σεξουαλικότητα ( Μαρκούζε), την σεξουαλικότητα του παιχνιδιού και του έρωτα, σωματικού και ψυχικού, χωρίς ευθύνη για την ανατροφή παιδιών, στον βαθμό τουλάχιστον  που δεν ήταν φυσικά δικά τους παιδιά. 

Σήμερα ζούμε σε μια εποχή όπου κανείς δεν παίρνει ευθύνη για το μέλλον αλλά μόνο αποζητά την εκπλήρωση του ναρκισσισμού του/της. Σημασία δεν έχει αν κάτι θα περάσει νομοθετικά η όχι, αλλά τι θα  εγγραφεί ως υποθήκη για το μέλλον. Και επιμένω ότι ο γάμος ή η νομική συμβίωση ομόφυλων με εμπράγματα δικαιώματα  καθόλου δεν με ενοχλεί ως θεσμική σχέση. Η τεκνοθεσία που αναπόφευκτα θα συνδυασθεί αργά η γρήγορα  με φυσικές  μητέρες δουλεμπορικού τύπου με ενοχλεί και πάρα πολύ μάλιστα. Colonizing Greece.

Η σιωπή της αριστεράς για την εξέγερση στο Νίγηρας

Του Δημήτρη Μπελαντή

Όμως, ας μην είμαστε απόλυτοι στις κρίσεις μας για τα τεκταινόμενα στην Αφρική, και ας μην καταδικάζουμε τόσο εύκολα  και αβίαστα τους αναρχικούς και κομμουνιστές   σ. στις  επικριτικές θέσεις τους κατά του υποκινημενου  πραξικοπήματος του "ρωσικού ιμπεριαλισμού" στον Νίγηρα.

Επιχείρημα υπέρ τους πρώτο. Σε λίγο οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές θα ροκανίζουν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής που ως τώρα οι Γάλλοι  τους αποσπούσαν με μέτρο, αυτοσυγκράτηση και με όρους αειφόρου ανάπτυξης . Μπορεί  οι πραξικοπηματίες  να χρησιμοποιήσουν ακόμη και  ....ορυκτά καύσιμα !!!

Επιχείρημα δεύτερο : οι " πραξικοπηματίες του Νίγηρα", όπως  τους περιέγραψε ο Ριζοσπάστης στις 28-7 , δεν κήρυξαν αμέσως την σοσιαλιστική- εργατική  εξουσία.Αυτο αντιβαίνει στην αποκήρυξη της θεωρίας των σταδίων,κατά το 18 ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 2009. Οι κινηματίες είναι αγράμματοι νέγροι,που δεν διαβάζουν τα κείμενα του ΚΚΕ και ζητούν εθνική για την χώρα τους  ανάπτυξη,θέση που το Κόμμα, ο αριστερισμός αλλά και οι αναρχικοί σωστά καταδικάζουν ως αστικό και ιμπεριαλιστικό στόχο εθνικής ενότητας με τον ταξικό εχθρό.

Επιχείρημα τρίτο ,κατά τους αναρχικούς ιδίως επικριτές : τα κράτη που είναι στην Αφρική υπέρ των Ρώσων - η συντριπτική πλειοψηφία - είναι ακόμη ....κράτη και δεν αυτοκαταλυθηκαν.Ουτε καν μαρασμός των κρατών τους,που θα ήταν το μίνιμουμ απαιτούμενο ,κατά τους αναρχικούς συντρόφους.

Επιχείρημα τέταρτο : όλοι αυτοί οι άσχετοι Αφρικανοί εμπλέκονται σε αδελφοκτόνο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ θα έπρεπε να μετατρέψουν ,κατά τον Λένιν, τον ιμπεριαλιστικό σε εμφύλιο.Τι; Ως τώρα έκαναν συνέχεια  μεταξύ τους εμφυλίους; Ναι,σωστά,  αλλά όχι με σωστή  λενινιστική η αναρχική στρατηγική. Επιλέγουν τον ένα ληστή ιμπεριαλιστη έναντι των άλλων.

Περί "διεθνισμού" και εθνικής κυριαρχίας

______________________

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Μερικά πράγματα πρέπει να είναι σαφή κι ας τα βάλουμε με τους πάντες.  

Εδαφικη ακεραιότητα σημαίνει ούτε διεκδικούμε ούτε δίνουμε πιθαμή.  Ο  Ανδρεας Παπανδρέου αυτό δεν έλεγε και σωστά μάλιστα; 

Είναι διεθνιστικό να δώσουμε το Καστελόριζο στην Τουρκία; Η την επήρεια των νησιών στην Τουρκία; Γιατι; Οποίος το πιστεύει ας βγει να το πει καθαρά.

Επιπλέον.  Εδαφική κυριαρχία χωρίς χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο δεν υπάρχει. 

 Επίσης δεν υπάρχει κυριαρχία χωρίς υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ και άλλα κυριαρχικά δικαιώματα ακόμη και καθαρά οικονομικά.  Γιατί; 

Όχι για να τα πάρει ο Βαρδινογιάννης η η Exxon Mobil αλλά γιατί η προοπτική του έθνους κράτους σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση χρειάζεται και αυτούς τους πόρους.  Ανάπτυξη με αριστερό ταξικό πρόσημο μόνο με ΑΠΕ δεν γίνεται.  Ας βάλουν φίλτρα, ας πάρουν προστατευτικά μέτρα.  Όμως, όχι εκ των προτέρων παραίτηση και παραχώρηση. 

Η λογική μια μικρή χώρα να παραιτηθεί πλήρως από την οικονομία των υδρογονανθράκων και μάλιστα σε μια συγκυρία που η ενέργεια είναι  μείζον γεωπολιτικό όπλο είναι λογική ανθρώπων καλοκάγαθων  η και κρετίνων.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια ριζοσπαστική αντιΕΕ και αντιΝΑΤΟ διέξοδο.  Αν παραιτηθεί από τα ορυκτά της, τον πλούτο της σε πρώτες ύλες, ακόμη και την λελογισμένη χρήση υδρογονανθράκων και λιγνίτη και περιορισθεί στα πράσινα άλογα, δεν θα γίνει ποτέ μια χώρα οικολογικά σοσιαλιστική.  Αλλά μια χώρα εξαρτημένη καπιταλιστική που θα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά και ο σκουπιδοντενεκές των άλλων.  Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Λαός και Νέα Αριστερά

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα υπάρχει εδώ και λίγο καιρό μια συζήτηση για το τι συμβαίνει όταν ο λαός ψηφίζει "λάθος", συντηρητικά ή αντιλαϊκά ή εναντίον  του  κοινωνικού και ταξικού  συμφέροντός του. 

Είναι μια παλιά συζήτηση στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα.  Η Αυγή, εφημερίδα τότε του  ΚΚΕ Εσωτερικού,  στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 όταν η Συμμαχία, το μετωπικό σχήμα που   που υποστήριζε το κόμμα αυτό, βούλιαξε και   πήρε 2,8 % αντί να γίνει το "τρίτο άλογο" έγραφε ότι "ο λαός δεν κατάλαβε το πολιτικό  μήνυμα της Συμμαχίας". Το έγραφε δε αυτό ένα κόμμα που ήταν σχεδόν αποκλειστικά κόμμα της μεσαίας και ανώτερης διανόησης (!!!).  

 

 Χωρίς να κολακεύει κανείς τον "λαό", δεν πρέπει να πάει και στο αντίθετο άκρο, να τον βρίζει ή να τον χλευάζει.    Μιλώντας για τον  "λαό", μια πολύσημη έννοια, αναφέρομαι βασικά όχι στο  εκλογικό σώμα συνολικά αλλά σε αυτό που λέμε  χοντρικά λαϊκές ή κυριαρχούμενες τάξεις (  κατώτεροι μισθωτοί, κατώτεροι μικροαστοί, όχι εύποροι διανοούμενοι,  εργάτες- εργαζόμενοι , όσο υπάρχουν ακόμη μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι, υποπρολετάριοι   κλπ). Οι άνθρωποι των τάξεων αυτών δεν είναι κυρίως μια φιλοσοφική κατηγορία  ή μια "αφαίρεση" όπως βάζουν στο μυαλό τους διάφορες Αριστερές και  πολιτικές οργανώσεις ή διάφοροι βαρεμένοι  αριστεροί διανοούμενοι. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν "εδώ κάτω". . 

Λειτουργούν και συλλογικά και ατομικά. Όσο λιγότερο υπάρχουν συλλογικές δομές, λειτουργούν πιο πολύ ατομικά και με βάση το επιβιωτικό  αύριο και όχι το μεθαύριο.  Έχουν/με μια λογική επιβίωσης στους δύσκολους καιρούς.  Το πιο λογικό, όταν οι συλλογικές λύσεις ηττώνται, είναι στο άμεσο μέλλον η  ατομική ή οικογενειακή επιβίωση. 

Συχνά μάλιστα, είναι αλήθεια,  με σκληρούς  όρους αλληλοφαγώματος, ατομικισμού, αγέλης, διένεξης για το ποιός θα σωθεί  κλπ       

Το ΝΑΤΟ καταργεί τη Δημοκρατία της Κύπρου για χάρη της Τουρκίας

Από Δημήτρης Μπελαντής

Πρωτοσέλιδο στην Καθημερινή. Το ΝΑΤΟ μετά από αίτημα της Τουρκίας στο επιχειρησιακό του πλαίσιο παύει να θεωρεί ότι υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία και από εδώ και μπρος θα την προσδιορίζει χωρικά με θαλάσσιες συντεταγμένες (!!!)..

Το εντυπωσιακό είναι ότι το δημοσίευμα είναι χτεσινό, δεν είδα να υπάρχει αντίδραση ούτε από την Κυπριακή ούτε από την Ελληνική Δημοκρατία ως τώρα, και το μόνο κόμμα που έχει βγάλει δημόσια ανακοίνωση γι' αυτο είναι η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου.

Προφανώς,το κράτος μας κουράστηκε από τις εκλογές και κάνει μπάνια.  Οπως και οι εκπρόσωποι των κομμάτων.

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.

Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Όμως, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, αυτή η κατάσταση έχει αμφισβητηθεί και εν μέρει αναδιαταχθεί στα έθνη της Δύσης και στους εκπαιδευτικούς τους μηχανισμούς. Ιδίως σε μια μεγάλη περίοδο, η οποία πια μάλλον έχει ξεπεραστεί, όπου οι ιδέες της Αριστεράς υπήρξαν πολύ ισχυρές μέσα στα δυτικά πανεπιστήμια και όπου «τα παιδιά του ’68» κυριάρχησαν πνευματικά και ακαδημαϊκά. Η οπτική της κριτικής της αποικιακής και φυλετικής καταπίεσης μπήκε σε μεγάλο βαθμό στα εκπαιδευτικά προγράμματα, η προβληματική της διεκδικούμενης αναδιάταξης στις έμφυλες σχέσεις και του φεμινισμού δημιούργησε μια μεγάλη γενιά δραστήριων γυναικών ακαδημαϊκών κατά της έμφυλης καταπίεσης, ενώ πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες από την περιφέρεια του καπιταλισμού εισχώρησαν, με τη βοήθεια και της Αριστεράς, στο εκπαιδευτικό και διδακτικό προσωπικό των σχολείων και πανεπιστημίων και έθεσαν την ιδιαίτερη οπτική και στίγμα τους. Όποιος δεν το βλέπει, πρέπει να είναι τυφλός ή ανειλικρινής. Παρά το ότι η Αριστερά υποχώρησε πολιτικά παντού μετά το 1990 έναντι του νεοφιλελευθερισμού, το πάντρεμα της Αριστεράς με τον πολιτιστικό φιλελευθερισμό παραμένει πάντοτε ένας πολύ ισχυρός παράγων στα αμερικανικά, δυτικοευρωπαϊκά και αυστραλιανά πανεπιστήμια. Και επηρεάζει σημαντικά τα κοινωνικά κινήματα στη Δύση. Αυτό δε το πάντρεμα έχει συντελέσει σημαντικά στη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της αριστερής διανόησης και των αριστερών πολιτικών οργανώσεων από την εργατική και τη λαϊκή ταξική κεντρικότητα στην προβληματική του ρατσισμού και των πολιτικών ταυτότητας. Την ίδια στιγμή, ο «αριστερός» ή «κεντροαριστερός» ταυτοτικός φιλελευθερισμός, μέσω του Χόλυγουντ ως κέντρου του παγκόσμιου εικονικού πολιτισμού, αλλά και μέσω της «ταυτοτικής λογοτεχνίας» έχει πλημμυρίσει όλον τον πλανήτη. Όχι; Ακόμη και στο αστυνομικό μυθιστόρημα ή τη φανταστική λογοτεχνία σήμερα, οκτώ στις δέκα υποθέσεις έχουν υλικό φυλετικής ή έμφυλης σύγκρουσης (ενώ η «κοινωνική τάξη» ή η πατρίδα έχουν απλώς εξαλειφθεί). Αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι ο φυλετικός ρατσισμός, ο έμφυλος και οι υπόλοιποι ρατσισμοί και οι αντίστοιχες διακρίσεις έχουν εκλείψει, σημαίνει όμως ότι το πολιτιστικό πεδίο είναι πλέον πολύ αμφίρροπο, αντιφατικό και συγχυσμένο, και ότι ένα σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου διεθνώς (ουσιαστικά το πιο «φιλελεύθερο», τεχνολογικό και υβριδικό) είναι στο πλευρό του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και των «ταυτοτήτων». Αυτό που οι Νέγκρι και Χαρντ περιγράφουν στο έργο τους «Αυτοκρατορία» ως το ανερχόμενο υβριδικό «Πλήθος» δεν είναι μόνο οι τεχνολογικά εργαζόμενοι, η διανόηση και οι «μειοψηφίες»: είναι συνάμα και το δυναμικό μέρος του κεφαλαίου που προωθεί την υβριδικότητα, την καταστροφή/απαξίωση των παλιών ταυτοτήτων, τη διεθνοποίηση, και , σε κάποιον βαθμό, και τον μετανθρωπισμό. Ο υβριδικός άνθρωπος, όσον αφορά την ταυτότητα και την ιδεολογία, πάει να συναντήσει το υπό εκκόλαψη πληροφορικό- γενετικό υβρίδιο του ιστορικού ανθρώπου με την Υπερ-μηχανή.

Η «πολιτικά ορθή» επίθεση συλλήβδην στον δυτικό πολιτισμό

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.
Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

basta...

Του Δημήτρη Μπελαντή

Υπάρχει στην πολιτική ένα πράγμα που πρέπει να πεις basta, μην μας δουλεύετε τόσο χοντρά ρε παιδιά,  δεν είμαστε ακριβώς  χτεσινοί. 

 Διαβάζω αναρτήσεις και άρθρα  στελεχών ή υποψηφίων της  Υπαρκτής Αριστεράς που , μεταξύ άλλων, μας προτείνουν να κάνουμε μια Ρήξη με την συνθήκη της Λύπης/ Ήττας και του 2015 και να μπούμε στο κλίμα της Χαράς και της αναμονής του Νέου. 

 Το βλέπω ιδίως σε στελέχη του ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για την Ρήξη, και ιδίως στην - αναψοκοκκινισμένη από ενθουσιασμό-  πτέρυγα της ΛΑΕ-ΑΑ. Τέρμα με την λύπη σύντροφοι, μας λένε, μπείτε στην χαρά ενόψει του Τώρα, Πρώτη Φορά η Ρήξη. "Τέρμα η στενοχώρια", που έγραφε  στον τίτλο  ένα παλαιό  αμερικάνικο εγχειρίδιο λαϊκής ψυχολογίας στα 80s (νομίζω, κάποιου Carnegie).     

Κοιτάξτε, είναι απλό. Δεν αισθανόμαστε ιδιαίτερα λυπημένοι , αν λάβει κανείς υπ'όψιν του τα χάλια όλης της Υπαρκτής Αριστεράς και την κατάσταση της κοινωνίας. .

Δεν είμαστε, όμως,  και χαζοχαρούμενοι!!! 

Τόσο χαζοχαρούμενοι ώστε να ξεχνάμε την υπέροχη Συμφωνία της 20ης Φλεβάρη 2015, που  περάτωσε  προσωπικά ο  Γιάνης, και που,  ακόμη και το 2017 στο βιβλίο του,  θεωρεί πολύ επιτυχημένη, αν και  η πλειοψηφία τότε στον Σύριζα την ονόμαζε.... Μπρεστ Λιτόφσκ ( Ο Τσίπρας δηλαδή). Θυμίζω ότι στο Μπρεστ Λιτόφσκ, το 1918,  , η Σοβιετική Ρωσία έχασε περίπου όλη την ευρωπαϊκή της Επικράτεια (και είχε τους Λένιν-Τρότσκυ, όχι  τους Τσίπρα-Βαρουφάκη). . Εμείς απλώς αποδεχθήκαμε το 70% των Μνημονίων.  Δεν χάσαμε και τα νησιά, άλλωστε. Αυτά την επόμενη φορά.  Το λες και επιτυχία για άπειρους  της "Πρώτη Φορά Αριστερά".   

ΜΕΡΑ25 και Συμμαχία για την Ρήξη -Αριστερή εναλλακτική λύση ή επανάληψη αδιεξόδων;

Του Δημήτρη Μπελαντή,

Δρ. Νομικής, Συγγραφέα

Η τελευταία τετραετία υπήρξε μια πολύ δύσκολη περίοδος για την Αριστερά στην Ελλάδα. Όχι ότι η Αριστερά σε ευρωπαϊκή και σε διεθνή κλίμακα βρίσκεται σε ανοδική κατάσταση- η στρατηγική κρίση της Αριστεράς όλων των μορφών (σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής, αυτόνομης, δικαιωματικής κλπ) είναι δεδομένη. Ιδίως στην κλασσική Δύση ( ΗΠΑ-ΕΕ-Αυστραλία-Καναδάς) μπορεί να μιλήσει κανείς και για υπαρξιακή κρίση υπόστασης.

Όμως, η ελληνική (υπαρκτή) Αριστερά βιώνει ένα δικό της, πολύ ιδιαίτερο «τραύμα» και αποτυχία. Το μεγαλύτερο ποσοτικά τμήμα της υπό την μορφή του ΣΥΡΙΖΑ διακυβέρνησε με τραγικά αποτελέσματα: ακύρωσε συντριπτικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015, ψήφισε και εφάρμοσε σκληρά το Τρίτο Μνημόνιο, προώθησε την λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις, πέρασε την Συμφωνία των Πρεσπών, υπήρξε ως κυβέρνηση νατοϊκότερη του ΝΑΤΟ (μεταξύ άλλων και με τη διαπραγμάτευση και προετοιμασία της συμφωνίας για τη δημιουργία ενός τεράστιου πλέγματος αμερικανικών βάσεων, συμφωνία που τελικά υπέγραψε η ΝΔ). Αυτό παγίωσε την αίσθηση στην κοινωνία ότι όλες οι παρατάξεις «είναι το ίδιο» και ότι η δημόσια πολιτική έχει αποτύχει (μεταδημοκρατική κατάσταση). Το τμήμα της Αριστεράς που αντιτάχθηκε σε αυτήν την εξέλιξη ( ΚΚΕ, ΛΑΕ, Ανταρσύα, ΜΕΡΑ25) διαφοροποιήθηκε μεν ηθικά και αξιακά, αλλά δεν μπόρεσε να ανατρέψει για μια σειρά λόγους (και προγραμματικούς) αυτήν την κατάσταση κατάπτωσης. Οι επόμενες μεγάλες κρίσεις (υγειονομική κρίση, πόλεμος στην Ουκρανία, διεθνής οικονομική κρίση και διαμόρφωση δύο μεγάλων στρατοπέδων) βρήκαν την ελληνική Αριστερά πιο απροετοίμαστη ακόμη και από την μέση στάθμη της διεθνούς. Το γεγονός ότι μια τόσο μεγάλη τραγωδία και κρατικό έγκλημα όπως τα Τέμπη δεν προκάλεσαν μια διαρκέστερη κοινωνική αντίδραση σχετίζεται με την κατάσταση της Αριστεράς και την έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας σε αυτήν.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΤΥΧΕ -ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ- Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Eννέα σκέψεις και ένα προσωρινό συμπέρασμα

(Αφιερωμένο στους εξεγερμένους της Γαλλίας την άνοιξη του 2023)

Του Δημήτρη Μπελαντή

Απρίλιος 2023

Φωτογραφία από την Ισπανική Επανάσταση στην φάση 1936-1937-μαχητές του κόμματος της επαναστατικής Αριστεράς POUM.

1- Η εργατική τάξη υπήρξε στην μητρόπολη του καπιταλισμού δυνάμει-ενδεχομενικά αλλά ορισμένες φορές και έμπρακτα σοβαρό και υπολογίσιμο επαναστατικό υποκείμενο κυρίως κατά την περίοδο από το 1848 ως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για περίπου εκατό χρόνια. Στην περιφέρεια του καπιταλισμού (χώρες του Τρίτου Κόσμου παλιότερα) αυτό παρατάθηκε ως το 1980-1990 περίπου και είχαμε σειρά νικηφόρων και αρχικά επιτυχημένων επαναστάσεων (Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα κ.λπ.). Όμως, οι επαναστάσεις της κλασσικής περιφέρειας ήταν ιδιόμορφες σοσιαλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές, με έμφαση στο β’ σκέλος, είχαν από την αρχή το στοιχείο της κομματικής-γραφειοκρατικής καθοδήγησης πάνω στους λαϊκούς απελευθερωτικούς στρατούς και, επίσης, σε μεγάλο βαθμό αναπλήρωναν την αδυναμία πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου από την εθνική αστική τάξη στις χώρες αυτές και την ανάγκη να υπάρξει μια «υποκατάστατη» αστική τάξη σε εθνική κλίμακα, ακόμη και κρατική, με όρους αντιιμπεριαλιστικής εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτό δεν αναιρεί καθόλου την θετική πολιτική αξία τους έναντι του ιμπεριαλισμού και της μεγάλης κοινωνικής προσφοράς αυτών των επαναστάσεων στους λαούς των περιφερειακών κοινωνιών από πολλές απόψεις. Ούτε και την υπαρκτή σοσιαλιστική τους συνιστώσα καθώς και την ανάδυση και σε αυτές -έστω προσωρινά- θεσμών και μορφών εργατικής και λαϊκής αυτοκυβέρνησης και αυτοδιεύθυνσης. Επίσης, το τελικό αποτέλεσμα ήταν μόνο μια από τις ενύπαρκτες ιστορικά επαναστατικές δυνατότητες και καταλήξεις.

Ιδίως στην Κίνα, η εμπειρία του πειράματος της Πολιτιστικής Επανάστασης, τουλάχιστον από την σκοπιά της αμφισβήτησης των κοινωνικών ιεραρχιών και των προνομίων της διανόησης και παρά το ότι ενείχε σαφώς ακρότητες, όψεις απανθρωπιάς, γραφειοκρατικές μανούβρες και σοβαρά πολιτικά λάθη στην ανάπτυξή της, βάθυνε, έστω πρόσκαιρα, τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της κινέζικής επανάστασης αλλά και διαύγασε την επαναστατική σκέψη διεθνώς, μεταξύ των άλλων και στην Δύση, αναδεικνύοντας σοβαρά προβλήματα της ίδιας της σοβιετικής εμπειρίας σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της ματαίωσής της από ένα σημείο και μετά. Η ένταση της μετέπειτα καταδίκης της από το «καπιταλιστικοποιημένο» ΚΚ Κίνας είναι χαρακτηριστική.

Φωτογραφία από λόγο του Μάο τσε τουνγκ μετά την νίκη της κινέζικης επανάστασης το 1949

Οι εκλογικές οβιδιακες μεταμορφώσεις και μετακινησεις και ο Αλεξανδρινός ποιητής

Του Δημήτρη Μπελαντή

Οι εκλογικές οβιδιακες μεταμορφώσεις και μετακινησεις και ο Αλεξανδρινός ποιητής

( εμπνευσμένο από το περίφημο ποίημα του Κωνσταντίνου  Καβάφη " Ας φρόντιζαν", 1930)

Η αστική δημοκρατία και η διαδικασία των εκλογών είχαν  πρόβλημα  με την πολιτική συνέπεια ακόμη και στις καλύτερες των εποχών της δημοκρατιας, ιδίως  μάλιστα τον τελευταίο μήνα κάθε βουλευτικής περιόδου.  Όμως πια έχει παραγινει το πανηγύρι με τις μετατοπίσεις και οβιδιακες μεταμορφώσεις πολιτικών  στελεχών και θα έλεγα  ότι οι αριστεροί καθώς  και οι κεντροαριστεροί κάθε απόχρωσης πρωτοσερνουν τον χορό. 

- Από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΛΑΕ κι από τη ΛΑΕ ( η ορθότερα,όλη η  τωρινή ΛΑΕ)  στη συμμαχία με τον Βαρουφάκη.

- Από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.Πλεον, ο μισος κοινοβουλευτικός  ΣΥΡΙΖΑ και παραπάνω.

 Όλο και κάπου θα υπάρχει και το αντίστροφο.

- Από τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ.

- Από τη ΔΗΜΑΡ στο ΚΚΕ ( θυμάμαι την περίπτωση της κυρίας από τη Θεσσαλονίκη).

-Αιφνης,  διαφοροι,όλο και πιο πολλοί,  καταλήγουν  ως άτομα στο ΚΚΕ ,αφού πέρασαν από διάφορα άλλα αριστερά κομματα,ακόμη και αριστερά  μνημονιακα. Ορισμένοι από αυτούς και αξιόλογοι η αξιόλογες σε προσφορα. Πλην όμως,  αυτή η λειτουργία του ΚΚΕ ως το τελευταίο άλλοθι και εξαγνισμός  πολλών αριστερών  έχει επίσης έναν συμβολισμό και μια  προβληματική ψυχοκοινωνική λειτουργία. Μου θυμίζει λίγο τον ρόλο των Φραγκισκανών η των Ιησουιτών.Εκανες στο τέλος και μια  δωρεά και σε παίρναν στο Τάγμα.Κι αντιμετωπιζες το μέλλον με γαλήνη ( δεν εννοώ ότι οι τωρινοί κάνουν υλικές δωρεές,μην το παρεξηγήσει κανείς ).

- Υπαρχει ακόμη η παλιά μετατόπιση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΛΑΕ ( καλοκαίρι 2015) από την οποίαν επίσης ένα κομμάτι έφτασε στη συμμαχία - μέσω λαε- με το ΜΕΡΑ25.Παραξενο κι αυτό και όμως αληθινό.

Η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΉ

Από: Δημήτρης Μπελαντής fb

Ένα ζήτημα πολύ σοβαρό για το οποίο θα κάνω μόνο έναν μικρό υπαινιγμό η εισαγωγή για να επανέλθω σε επόμενο χρόνο.

Η Βίωση του Χρόνου. 

Η  τεράστια κλιμάκωση της τεχνολογικής εξέλιξης τα τελευταία τριάντα χρόνια και ιδιως τα τελευταία δέκα  χρόνια διεθνώς, ιδίως η μικροηλεκτρονική και πληροφορική επανάσταση, πάντα εντός των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, έχει ριζικά τροποποιήσει την αίσθηση  και την βίωση τόσο του φυσικού - προσωπικού, όσο και του ιστορικού Χρόνου.

 Χρόνος δεν είναι πια αυτό που ήταν για εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινου πολιτισμου. 

Στον βαθμό που η επικοινωνία εντός  τεράστιων αποστάσεων είναι στιγμιαία και που η παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών έχει  καταστεί εξαιρετικά ταχύτερη χάρη στην μεγαλύτερη παραγωγικότητα της εργασίας, ζούμε  πλανητικά μια εκπληκτική και ανεξέλεγκτη  Ε π ι τ ά χ υ ν σ η.

Επιτάχυνση είναι η μαγική  θετική λέξη για το πλειοψηφικό κοπάδι  και μόνο μικρές συνετές μειοψηφίες στην Δύση την αμφισβητούν. Πρέπει να παράγουμε γρήγορα, να καταναλώνουμε γρήγορα (εμπορεύματα, σχέσεις και ανθρώπους), να είμαστε όλο το εικοσιτετράωρο βιονικοί ή υβριδικοί άνθρωποι (δηλαδή άνθρωποι με μηχανικές απολήξεις η συμπληρώσεις). 

Ημερίδα του Δρόμου της Αριστεράς:«Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού»

«Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: 

Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού»

Γιώργος Τασιόπουλος

ΕΠΤΑ ώρες εξαντλητικά πλουραλιστικής, ποιοτικής ενημέρωσης!

Καθημερινά βιώνουμε έναν καταιγισμό προπαγάνδας και παραπληροφόρησης με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Κι όμως, σε καιρό πολέμου η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη!

Στο βίντεο μέσα από διαφορετικές οπτικές όλα όσα δεν γράφονται και δεν επικοινωνούνται για τον πόλεμο της Ουκρανίας.

 Αυτά που κρύβονται για τις επιπτώσεις στη χώρα μας λόγω της Ρωσο-Νατοϊκής σύρραξης, για το γεωπολιτικό ορίζοντα στην νέα πολυπολική σκακιέρα, τον αναβαθμισμένο ρόλο των νεο-Οθωμανών, τους κινδύνους που διαφαίνονται και την διαχρονική αδράνεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. 

Την ημερίδα διοργάνωσε η εφημερίδα “Δρόμος της αριστεράς” το  Σάββατο 2 Απριλίου, με εξαιρετική επιτυχία, μεγάλη συμμετοχή, πλουραλιστική ενημέρωση και ποιότητα διαλόγου.

Συμμετείχαν οι:

- Γιώργος Αϋφαντής (πρέσβης ε.τ.),  

– Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (δημοσιογράφος και συγγραφέας)

– Κύρα Αδάμ (δημοσιογράφος)

– Βαγγέλης Πισσίας (Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και ομότιμος καθηγητής)

- Ρούντι Ρινάλντι εκδότης του Δρόμου

- Βασίλης Ασημακόπουλος (πολιτικός επιστήμονας και δικηγόρος, διδάσκων στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Δημοκρίτειου Παν/μίου Θράκης)

- Στέλιος Ελληνιάδης (δημοσιογράφος, εκδότης, μουσικός παραγωγός και σκηνοθέτης-ερευνητής)

-Γιάννης Ραχιώτης (δικηγόρος, μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Νομικών)