Δυστυχώς, το απευκταίο έγινε πραγματικότητα, εξαιτίας της παντελούς δικής μας αδράνειας για την αποτροπή του. Τα απειλητικά του επακόλουθα είναι, τώρα, μπροστά μας.
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Αναφέρομαι, φυσικά, στη μυθοπλασία περί «γαλάζιας πατρίδας», που αφού επαναλήφθηκε κατά κόρον, και με κάθε ευκαιρία, δυστυχώς χωρίς αντίδραση εκ μέρους μας, και αφού έτσι έγινε σιωπηρώς αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα, κρίθηκε ώριμη για να ενταχθεί στα τουρκικά σχολικά βιβλία.
Σίγουρα δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας υπενθυμίζοντας ότι, η εισαγωγή στα σχολικά βιβλία, αποτελεί την πιο επικίνδυνη και την πιο αποτελεσματική μεθόδευση αρπαγής αλλότριων κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις. Η χρόνια επανάληψη διαβεβαιώσεων, σε διεθνές επίπεδο, ότι τμήματα εδάφους, θάλασσας ή αέρα ανήκουν στον επίδοξο εισβολέα, παρότι φυσικά δεν του ανήκουν, γίνεται μοιραία αποδεκτή, ιδίως όταν δεν υπάρχει ηχηρή και σοβαρή αντίδραση από το εκκολαπτόμενο θύμα.
Να υπενθυμίσω ότι η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε επί δεκαετίες από τα Σκόπια και τους ομοϊδεάτες τους στην υφήλιο, για την παραποίηση της ιστορίας της Μακεδονίας. Οι εκεί μαθητές δάκρυζαν κάθε πρωί, στην ώρα της προσευχής, γιατί η «κακή Ελλάδα τους είχε αρπάξει την πατρίδα τους, τη Μακεδονία», σύμφωνα με τα όσα τους πιπίλιζαν το μυαλό οι δάσκαλοί τους. Όπως είναι γνωστό, για την αποτροπή αυτού του κακού δημιουργήθηκε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και το ΙΜΧΑ, που όμως για σωρεία λόγων, που δεν είναι του παρόντος, δεν κατορθώθηκε να αναχαιτιστεί η καταστροφή.
Και ήδη, μετά την επιτυχή επιχείρηση της παραχάραξης της ιστορίας στη Μακεδονία, η μέθοδος επαναλαμβάνεται, με άλλα φυσικά πρόσημα, αλλά με τις ίδιες επιδιώξεις.
Αναμφίβολα, όλα τα παραπάνω είναι παγκοίνως γνωστά. Ωστόσο, τα αναφέρω, προκειμένου να εκφράσω την απορία μου, για το πώς συμβαίνει να μην έχουμε αντιδράσει με νύχια και δόντια, στο αργό και μεθοδευμένο ξεδίπλωμα της «γαλάζιας πατρίδας», ενόσω επιπλέον είχαμε και το πρόσφατο φιάσκο του Σκοπιανού. Αλλά, αντιθέτως, οι δικοί μας αρμόδιοι επέλεξαν να προβάλουν προς πάσα κατεύθυνση το ιλαρού περιεχομένου μήνυμα (εν όψει των επικρατουσών συνθηκών), περί της επιθυμίας μας διατήρησης θερμών φιλικών σχέσεων με τους γείτονες. Με υποκλίσεις, με ανταλλαγές επισκέψεων, με τραπεζώματα εκατέρωθεν, αλλά και με μεθοδική απουσία σχετικών ανακοινώσεων, αν εξαιρέσει κανείς τις πιστές περιγραφές των εκατέρωθεν μενού.