Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ

Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ – Το κελί που έγινε εμπορικό κέντρο.

Στο κατάστημα που θα εγκαινιαστεί τον Νοέμβριο, εργάζονται 8 άτομα και στα ράφια του θα διατίθενται λαχανικά, φρούτα και κρέας.

ΣΧΟΛΙΟ του Παντελή Σαββίδη:

 Γνώρισα το Όρος απο το 1975 μέχρι λίγο πριν γίνει τουριστική ατραξιόν. Δεν έχω καμιά διάθεση να ξαναπάω. Η επόμενη κίνηση είναι να δώσουν έδαφος σε εργολάβους να κτίσουν μεγάλα ξενοδοχείο, επαύλεις και γενικώς να το εκκοσμικεύσουν.

Εδώ είμαστε, θα το δείτε.

ΥΓ: στα χρόνια που πήγαινα στο Όρος, είπα σε έναν καλόγερο με τον οποίο γνωριζόμασταν καλά, γιατί επιτρέπετε αυτήν την αλλοίωση;

Μου απάντησε: εσείς πως έχετε δρόμους; Εμείς γιατί να μην έχουμε;

Του είπα και εγώ: αν θέλετε δρόμους και όλα όσα έχουμε εμείς γιατί ήρθατε στο Όρος; Γιατί δεν καθήσατε με εμάς;

Εδώ βρισκόμαστε. Σε αυτήν την κυρίαρχη λογική.

Και επειδή έχουν και μια αντίληψη ιδιοκτησίας θα μας πουν: εσάς τις σας ενδιαφέρει;

Και κάτι ακόμη: στο Όρος οι καλόγεροι δεν τρώνε κρέας. Για ποιόν θα το πουλάει το σουπερ μάρκετ;

Μήπως το Όρος τελείωσε όπως το γνωρίζαμε;

Αυτά.

____________

"...Μπορεί το άνοιγμα ενός σούπερ μάρκετ μόλις 140 τετραγωνικών μέτρων να ξεσηκώσει αντιδράσεις, διαψεύσεις και πάθη; Εάν βρίσκεται στις Καρυές, στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, φαίνεται ότι μπορεί, ακόμη κι αν καταστήματα προμήθειας ειδών διατροφής υπάρχουν εδώ και αιώνες στο διοικητικό κέντρο τη μοναστικής πολιτείας.

Ο λόγος για το νέο κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος στη μακροβιότερη πλην μικρότερη πληθυσμιακά βαλκανική πρωτεύουσα που μετά από αρκετές καθυστερήσεις τελικά θα ανοίξει αύριο, 25 Σεπτεμβρίου, ακριβώς ένα χρόνο μετά από τις σχετικές δηλώσεις του κου Νίκου Λαβίδα, CEO της αλυσίδας..."

Να και ολόκληρη η δημοσίευση...

https://www.anixneuseis.gr/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%af%ce%b3%ce%b5%ce%b9-%cf%83%ce%bf%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%81-%ce%bc%ce%ac%cf%81%ce%ba%ce%b5%cf%84-%cf%84%ce%bf-%ce%ba/

Πασχαλινό επιμύθιο

Christos Yiannaras | 27 Apr 2020

(αναδημοσίευση)

"...Επίσκοποι και πρεσβύτεροι ήταν οι απλοί διεκπεραιωτές των κρατικών εντολών, υπάλληλοι της εξουσιαστικής γραφειοκρατίας.

Το κράτος έκανε τη δουλειά του, εξυπηρέτησε τους στόχους του, η Εκκλησία ήταν, άλλη μια φορά, ανύπαρκτη, αλλοτριωμένη, εκούσια θρησκειοποιημένη. Αυτό είμαστε, μια αποτυχία – η νίκη καταπάνω στον θάνατο «ουκ έρχεται μετά παρατηρήσεως, ουδέ ερούσιν ιδού ώδε ή ιδού εκεί»..."

Με αφορμή τη συνάντηση και την προεκλογική περιοδεία του αρχιεπισκόπου και του αρχηγού της Ν.Δ..

......****.....

Πάσχα, η λέξη σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Από τη γη της αιχμαλωσίας στη γη της επαγγελίας, από την απολυταρχία του μηδενισμού στην έμπειρη ελπίδα ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω». Η επαγγελία δεν έχει οπαδούς, έχει γιορταστές – όσους έχουν ψηλαφήσει ή πολύ διψάσει το θαύμα.

Το θαύμα είναι άσχετο με φαντασιώσεις για το «υπερφυσικό», την αλχημική μετασκευή της επιθυμίας σε ψυχολογική «βεβαιότητα». Αλλο η βιωμένη εμπειρία και άλλο η πληροφορία που την προσπορίζει η κατανόηση ή και η συναισθηματική ετοιμότητα. Το θαύμα της κυοφορίας και της γέννας, λ.χ., είναι γνώση αποκλειστική, μόνο για τη μάνα. Ο άνδρας, έστω και ο άριστος των μαιευτήρων, έχει πληρότατη πληροφόρηση, όχι γνώση της γέννας.

Στις κοινωνίες, τις ίδιες τις δικές μας, πριν τη Νεωτερικότητα, αλήθεια ήταν η βεβαιότητα, γεννημένη όπως το βλαστάρι, από σπόρο. Ξεχώριζε η γνώση από την πληροφορία, από τη συσκευασμένη για να πουληθεί είδηση. Σήμερα οι γνώσεις μας προϋποθέτουν τον συμβιβασμό με τη χρηστικότητα. Μας αρκεί η κατανόηση, περιττεύει η διακινδύνευση της εμπειρίας. Προσπερνάμε τη σχέση, μας εξασφαλίζουν οι «αυθεντίες». Προέχει ή συμβαδίζει με τη γνώση η απλή «ενημέρωση» ή η ψυχολογική μας συναίνεση.

Το Πάσχα του 2020 οδηγήθηκε να συρρικνωθεί στις εντυπώσεις. Καθόλου σχέση, καθόλου μετοχή, επομένως ούτε υποψία για Γιορτή – μόνο θέαμα τηλεοπτικό και ακρόαμα τηλεακουστικό. Στη θέση σώματος λαϊκού που γιορτάζει νίκη καταπάνω στον θάνατο, στήθηκε η solo ψαλμωδία. Ο λειτουργός να ευλογεί ένα κενό απουσίας πιστών, και στη γωνιά της μικρής οθόνης η τέλεια αρλούμπα: μεταφορά ιλιγγιώδους ποίησης και δραματουργίας σε «γλώσσα νοηματική»!

Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης στο ντιβάνι του Φρόυντ

Εικόνα 1 – Τεχνική εικόνα του Sigmund Freud με Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ευγένιο

του Λάμπρου Ανδριανάκη

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την τελευταία συνέντευξη του Σεβασμιότατου Αρχιεπίσκοπου Κρήτης κ. Ευγένιου στην εκπομπή Αντιθέσεις της ΚΡΗΤΗ ΤV[1] και θα μείνω εκεί που λέει ότι «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες είναι πνευματικό, η αδυναμία των ανθρώπων να αντισταθούν, να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην σήψη, η οποία επελαύνει, να εκφράσουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο ο καθένας την αντίθεση του». Συμφωνώ απόλυτα με τον Σεβασμιότατο και για αυτό το λόγο παίρνω το θάρρος να εκφράσω τις απορίες μου, σε σχέση με τα λεγόμενα του. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι δεν κατατάσσω τον εαυτό μου στους τυπικούς πιστούς, ούτε είμαι βαθύς γνώστης των Γραφών και Κείμενων, οπότε υπάρχει περίπτωση να σφάλλω.  

Πιο συγκεκριμένα, για το θέμα της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, ένα θέμα που είναι στην επικαιρότητα, κυρίως λόγω της επιθυμίας του πρωθυπουργού προσωπικά να προχωρήσει στη ανάλογη νομοθέτηση, όπως ανάφερε σε πρόσφατη συνέντευξη[2]. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με την ουσία του θέματος αλλά αυτό που με προβληματίζει είναι η τοποθέτηση του πρωθυπουργού, ότι αυτά τα συγκεκριμένα θέματα, τα έχει μελετήσει προσωπικά και έχει αφιερώσει πολύ χρόνο ώστε να τα κατανοήσει. Θα προτιμούσα ο πρωθυπουργός της χώρας μου βέβαια να καταναλώνει, τον αρκετά πολύτιμο χρόνο του, σε πιο σημαντικά θέματα, όπως τα θέματα ανάπτυξης, εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας, παιδείας κοκ. Βέβαια αυτό είναι και θέμα γούστου, εδώ είχαμε πρωθυπουργό που ασχολούνταν  με την αλυσίδα του ποδήλατου του και το κανό του.

Ας περάσουμε όμως στον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ευγένιο οπού για τα ομόφυλα ζευγάρια δήλωσε ότι  «θα πρέπει να δούμε τι θα κατατεθεί [….] η εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να καταθέσει την άποψή της και τη φωνή της, εγώ περιμένω να ακούσω και από ειδικούς, από παιδοψυχολόγος και από ψυχολόγους».  Όταν ξαναρωτήθηκε για την υιοθεσία, επανέλαβε «Σας είπα πριν θα ήθελα πριν πω οτιδήποτε να μελετήσω και να ακούσω απόψεις ειδικών ανθρώπων, θέλω να με φωτίσουν άνθρωποι που ασχολούνται με την παιδική ψυχολογία».

Σε παράθεση, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, σε μία ανοιχτή συζήτηση με μαθητές στο πρώτο ΕΠΑΛ Ηρακλείου[3] το 2016, όταν τον ρώτησαν για το γάμο των ομοφύλων ήταν ξεκάθαρος. Είπε μεταξύ άλλων ότι το θέμα είναι ξεκάθαρο, ότι κάτι τέτοιο θα διαλύσει την οικογένεια και τον πολιτισμό. Να θυμίσω ότι ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος  διοργάνωνε σεμινάρια για την κακοποίηση των γυναικών. Όταν ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Ειρηναίος ερωτήθηκε ξανά και πιεστικά από μαθητές, αν θα πρέπει να δεχόμαστε διαφορετικότητα, ήταν ξεκάθαρος ότι «αυτό δεν είναι  διαφορετικότητα, είναι αλλοίωση, είναι εξαφάνιση, εξαφάνιση του γένους των ανθρώπων» και πιο μετά «δεν πρέπει να μπαίνουμε στην τρέλα της εποχής μας, είναι αληθινή τρέλα, πραγματική τρέλα».

Οι ερωτήσεις μου είναι λοιπόν οι εξής

Η κανονικοποίηση της κρίσης: οικογένεια - σχολείο - τοπική κοινωνία

"...Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου...

...Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της...

...Έτσι, ένας κόσμος νεολαίας ξεκρέμαστος με αυτά τα πρότυπα, με την κατάρρευση της οικογενειακής του θαλπωρής, αμόρφωτος και χωρίς οριοθέτηση και αγάπη, βρίσκεται προ των θυρών για τη στρατολόγησή του σε μαγαζιά ως κακοπληρωμένο προσωπικό που πουλάει μούρη, σε μικρομαφίες, στην παραβατικότητα -αφού ο δημόσιος χώρος έχει αφεθεί, στα ναρκωτικά, σε φασιστικές συμμορίες που κυνηγούν αδύναμους κλπ...

...Σήμερα βρισκόμαστε σε διελκυστίνδες ανάμεσα στην αναπόληση ενός ιδανικού παρελθόντος και της απόλυτης ενοχοποίησής του..."

Του Γιώργου Κυριακού 

Η χρηματοοικονομική κρίση του 2010 ανέσυρε σε μεγαλύτερο βαθμό μια πολυδιάστατη κρίση που οι σημασίες της αποτελούσαν η μια κόμβο για τις άλλες. Η κατάπτωση του καθημερινού πολιτισμού, ένας από τους κόμβους – σημασίες, ενισχύθηκε στη διάρκεια του υγειονομικού ελέγχου την περίοδο της πανδημίας. Αυτό που ουδετεροποιημένα αποκαλείται καθημερινότητα ή καθημερινός πολιτισμός δεν είναι μια επιφανειακή καταγραφή της ζωής του καθενός. Μέχρι τα τελευταία χρόνια ήταν ένα ερώτημα που ωστόσο εξαρτιόταν από σχετικά σταθερές συνοχές: σπίτι – σχολείο – τοπική κοινωνία. 

Η κανονικότητα που δραματικά ζούμε ως κατάρρευση του κοινωνικού αλλά και του ατομικού υποκειμένου είναι δύσκολο να ερμηνευτεί μόνο μέσα από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ή από το ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα, σύμφωνα με τον αρχαίο μας τραγωδό Σοφοκλή. Μόνο γεγονότα που ξεπερνούν τις καθημερινές συνοχές, όπως η σπάνη των αγαθών ή ο πόλεμος μπορούσαν να εξαφανίσουν, να υποδουλώσουν ή να καταστρέψουν τις ανθρώπινες κοινότητες. Και πάλι από τις στάχτες, νέες γεννήσεις κοινωνικοτήτων βασισμένες σε ήθη των γενών, σε νέα ήθη που ενσωματώνονταν, σε νόμους της κοινότητας μπορούσαν να συνεχίζουν τον ανθρώπινο βίο, δημιουργώντας νέα ερωτήματα. Ζώντας σε οργανωμένες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι νέοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έπαιρναν τη σκυτάλη για τη συνέχεια της ζωής, για τη βελτίωση της ζωής ή τη διαδοχή της σε υπεύθυνες θέσεις. 

Η εξέλιξη αυτή κάπου σταματάει τα τελευταία χρόνια. Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου. 

Με στόχους την επέκταση του κεφαλαίου και της δικής τους επιβίωσης σε έναν κόσμο συγκρούσεων συμφερόντων, έχουν διασπείρει ιδεολογίες της αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνικότητας που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ευάλωτη και σε ισορροπίες επί ξυρού ακμής. 

Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της. 

Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός.

Μανώλης Κοττάκης

"(...) Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός.

Λαός που διαγράφει την ιστορική του ταυτότητα και δεν σαλεύει όταν οι γείτονες βαπτίζουν το Αιγαίο TurkAegean, οι Σκοπιανοί διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στη Μακεδονία μας, 

υπουργοί παραιτούνται από τις γερμανικές αποζημιώσεις, 

υπουργεία λένε ότι είναι προαιρετικός ο εορτασμός των Τριών Ιεραρχών και της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Υπάρχει ένα νέο αίτημα: να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε!

 
Κατασκευάζεται μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα ένας νέος λαός που ενδίδει στην ύλη.
«Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων.

Στους Αμπελόκηπους φιγουράρει καιρό τώρα πάνω σε μια πολυκατοικία το σύνθημα «δεν πολεμάμε για καμία πατρίδα» και δεν το έχει σβήσει κανείς.
Κάθε πρωί παρακολουθούμε στην τηλεόραση επί ημίωρο τα «Νέα του σουλτάνου» για να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι είμαστε επαρχία του.

Σε σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών η καθηγήτρια δίδαξε στα παιδιά την περασμένη εβδομάδα ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι απαράδεκτη γιατί μετατρέπει το Αιγαίο σε κλειστή λίμνη. Δίδαξε το τουρκικό επιχείρημα, δηλαδή.
Σε κλειστή σύσκεψη παρουσίασης βιβλίου σε λέσχη των Αθηνών οι διαμορφωτές κοινής γνώμης εξέφρασαν την άποψη ότι θα τα χάσουμε όλα στη Χάγη και ότι πρέπει από τώρα να ετοιμάζουμε τον κατάλογο της ήττας για να προετοιμαστεί ο λαός.
Ημουν αυτήκοος μάρτυς....

Για το θέμα με τα κορίτσια παπαδάκια

του Γιάννη Ταχόπουλου

Δὲν ὑπάρχει ἀπαγόρευση σχετικὴ μὲ τὸ νὰ γίνονται «παπαδάκια» μικρὰ κορίτσια. Μέσα στὸ ἱερὸ φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ γυναίκα. Ἂν συμβαίνει κάτι ἔκτακτο, κι ἀνάγκη, αὐτὸ εἶναι ἄλλο πράγμα, καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ συζητηθεῖ. Οὔτε ἄνδρας λαϊκός (μὴ μοναχὸς καὶ μὴ ἱερέας) μπαίνει χωρὶς ἄδεια τοῦ ἱερέα, καὶ μπαίνει μόνο ὅταν ἔχει κάποια δουλειά, ἀλλὰ καὶ τότε μπαίνει ἀπὸ τὶς πλαϊνὲς εἰσόδους. Ἄρα θέμα δὲν ὑπάρχει μὲ τὰ κορίτσια παπαδάκια ἐὰν βρίσκονται ἐκτὸς ἱεροῦ. Καὶ κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὸ κανείς, παρὰ ὡς τὸ παράξενο τῆς ἡμέρας… Ἄν, πάλι, ὑπάρχει γυναικεία χριστιανικὴ ἀνάγκη ἢ ἀπαίτηση γιὰ μεγαλύτερη συμμετοχὴ στὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὸ νὰ ὑπάρχουν διακόνισσες, πού, ἄλλωστε, ὑπῆρχαν καὶ στὸ παρελθόν.

Θέμα ὑπάρχει ἀφενὸς μὲ τὸ νὰ τεθεῖ ἄμεσα σὲ ἀργία ὁ ἐν λόγῳ ἱερέας. Ἀντὶ νὰ μὴ δίνεται μεγάλη σημασία σὲ ἕνα τέτοιο θέμα, δίνεται μεγάλη σημασία σὲ διάφορους ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἀλλάζει τὸ παραμικρὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν ἀντίστοιχο θόρυβο. Καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν σὲ ὅσους προκαλοῦν θόρυβο ὅτι ὄντως εἶναι Χριστιανοί. Ἀφετέρου ὑπάρχει θέμα μὲ τὶς φαντασιώσεις εἴτε φιλελεύθερων εἴτε προοδευτικῶν Χριστιανῶν εἴτε φιλοχριστιανῶν γιὰ τὴν ἀνάγκη τέτοιας μεταρρύθμισης ἢ ἐπαναφορᾶς σὲ πρωτοχριστιανικὰ λειτουργικὰ τυπικά. Δηλαδή, θέμα μὲ τὴν ἰδεολογικοποίηση καὶ πολιτικοποίηση καὶ τῆς μίας, ἁπλῆς, τρίχας καὶ τὴν μετατροπή της σὲ σοβαρὸ θέμα, γιὰ κοσμοθεωρητικοὺς λόγους. Γιατὶ σημασία δὲν ἔχει μόνο ἡ ἄποψη τοῦ καθενὸς ἀλλὰ τί ἔχει κατὰ νοῦ ὅταν τὴν δημοσιοποιεῖ.

Καταρχάς, τὸ νὰ γίνει μιὰ ἐκκλησία “προοδευτική”, π.χ. νὰ βάλει τζάζ ἢ διακόνισσες, ἂν γίνεται γιὰ λόγους διαφημιστικούς, δυστυχῶς δὲν συνεπάγεται τὴν αὔξηση τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν ἀλλὰ τὴ μείωσή του, αὐτὸ εἶναι διαπιστωμένο. Δὲν εἶναι ὀδοντόβουρτσα ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ προσελκύσει ἀνθρώπους ποὺ ἑλκύονται ἀπὸ τὸ καινούργιο καὶ τὸ σύγχρονο. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ περιτύλιγμα, δὲν θὰ ἀγοράσουν. Αὐτοῦ τοῦ τύπου οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἔρθουν τὴν Κυριακὴ στὴ ἐκκλησία ἐπειδὴ ἔχει παπαδάκια κορίτσια. Αὐτὰ γιὰ τοὺς φιλοχριστιανοὺς μάνατζερ. Οὔτε βέβαια θὰ σκανδαλιστεῖ καὶ κανένας, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ “ἔρθει ὅπως εἶναι” στὴν ἐκκλησία κατενθουσιασμένος. Ὅποιος εἶναι νά ‘ρθει, θὰ ἔρθει. Ὁ ἕνας θὰ ἔρθει γιὰ νὰ δεῖ ἕνα διατηρητέο ζωντανὸ μουσεῖο καὶ γκαλερὶ εἰκόνων, ὁ ἄλλος θὰ ἔρθει γιατὶ “ζήτω τὸ Ἔθνος καὶ οἱ Ε.Δ.”, ὁ ἄλλος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ συμμετάσχει σὲ αὐτὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει Μυστήρια, ὁ τεταρτος γιατὶ τοῦ ἀρέσει ξαφνικὰ ἡ θεολογία, ἄλλος γιὰ νὰ αἰσθανθεῖ κοινότητα κ.ο.κ. Δὲν θὰ ἔρθει κανεὶς ὅμως γιὰ λόγους προοδευτικότητας. Παράδειγμα, ἂς ποῦμε, ἡ Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία, καὶ ἄλλες στὶς ΗΠΑ.

Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο για τον κ. Αμβρόσιο Λενή;

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου 

Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο για τον κ. Αμβρόσιο Λενή; 

1.

Τους Χριστιανούς που παίρνουν τοις μετρητοίς το Ευαγγέλιο, το οποίο λέει πως «ο Θεός αγάπη εστί» και πως το μείζον που θα μείνει αιώνιο είναι η αγάπη*, ο κ. Αμβρόσιος Λενής τους χλευάζει εδώ και πολύν καιρό ως «αγαπούληδες του Θεού». 

2.

Ο κ. Αμβρόσιος Λενής φέρεται να είπε στην απολογία του: «Το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από το νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε». Αυτό που προφανώς υπολογίζει ο κ. Αμβρόσιος Λενής είναι ο νόμος, και γι’ αυτό δεν κάνει πράξη την επιθυμία του. Αλλά το θέμα είναι άλλο: Πόσο υπολογίζει το Ευαγγέλιο, το οποίο μετακινεί το κέντρο βάρους στην  π ρ ό θ ε σ η   του ανθρώπου, και θεωρεί υπόλογο αυτόν που επιθυμεί να πράξει αλλά εμποδίζεται από διαφόρους εξωτερικούς λόγους**. 

Ο κ. Αμβρόσιος Λενής φέρει την ιδιότητα επισκόπου της ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το θέμα δεν είναι αν πρόκειται για αμαρτωλό άνθρωπο ή όχι. Όλοι αμαρτωλοί είμαστε. Το θέμα είναι ότι ως επίσκοπος οφείλει να «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας», πράγμα για το οποίο οι Χριστιανοί προσευχόμαστε σε κάθε θεία Λειτουργία. Σοφά η θεία Λειτουργία δεν θεωρεί δεδομένο ότι ο επίσκοπος αυτόματα και μαγικά ορθοτομεί, αλλά ζητεί από τους πιστούς να εύχονται ώστε ο επίσκοπος όντως να ορθοτομεί.

Εδώ λοιπόν έχουμε το κορυφαίο πρόβλημα: πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο για έναν επίσκοπο! 

Βαθιά απογοήτευση...

Του Σπύρου Γιανναρά 

Επιστρέφω από την κηδεία αγαπημένου προσώπου με διπλά σφιγμένη καρδιά. Η νεκρώσιμη ακολουθία στο παρεκκλήσιο του Α' Νεκροταφείου προσβάλλει βαθιά κάθε νεκρό, τους οικείους και όλους τους περίλυπους περιλειπόμενους.  Η αδημονία των παπάδων να ξεπετάξουν το ιερό τραγούδι που συνοδεύει τον θανόντα στον τάφο, ο εντελώς αμέτοχος και παγερά απρόσωπος τρόπος με τον οποίο ψάλλουν (φάλτσα) ή διαβάζουν (μασώντας τα) τα λόγια του τελευταίου αποχαιρετισμού, μετατρέπει το ιερό μυστήριο, την παράδοση του αγαπημένου προσώπου στο άγνωρο και εντελώς ανοίκειο "πέραν", σε μια βάρβαρη διεκπεραίωση, απογυμνωμένη από κάθε μέριμνα, φροντίδα και αγάπη. Δεν θυμίζουν ιερείς, δηλαδή μύστες ενός μυστηρίου, αλλά  άσχετους κι ακάτεχους που υποκρίνονται τον ιερουργό. Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοιο ξόδι. 

Η βαθιά απογοήτευση ήρθε και έδεσε με το αντίστοιχο αίσθημα προελαύνοντος θανάτου που μου προκάλεσε η χθεσινή ταφόπλακα που έριξε η ΠτΔ στα κεφάλια των σπουδαστών των Ανωτάτων Δραματικών Σχολών. 

Η επαίσχυντη αυτή πράξη της βάναυσης και προκλητικά παράλογης εκμηδένισης των πτυχίων των δραματικών σχολών και των μουσικών ωδείων στην ελλάδα, δεν πετάει μονάχα τα όνειρα των νέων παιδιών στα σκουπίδια, δεν απαξιώνει απλώς ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα, δηλαδή ένα μείζον κοινωνικό λειτούργημα όπως είναι το θέατρο, αλλά φανερώνει την απόλυτη  περιφρόνηση της πολιτικής ηγεσίας αυτού του τόπου προς τον πολιτισμό εν γένει. 

Τον ελληνικό πολιτισμό τον οποίο σε κάθε ευκαιρία επικαλούνται προκειμένου να βελτιώσουν την εικόνα τους και να δώσουν αξία στο παρελθόν μιας χρεωκοπημένης χώρας την οποία με τις πράξεις τους καταδικάζουν κατ' επανάληψη σε πνευματικό θάνατο. Αν ο απόφοιτος δραματικής σχολής είναι ένας ανειδίκευτος, δηλαδή ένας πολίτης χωρίς θέση μέσα στην κοινωνία, αν το λειτούργημα του ηθοποιού δεν συνιστά επάγγελμα και τρόπο βιοπορισμού, το ίδιο και το αυτό ισχύει για κάθε καλλιτέχνη αφιερώνει τη ζωή του  στην δημιουργία, είτε αυτός λέγεται ζωγράφος, γλύπτης, ποιητής, συγγραφέας, χορευτής, σκηνοθέτης, σκηνογράφος κλπ. 

Κορωνοϊός καί Σχίσμα: ἡ Ἐκκλησία σέ Κρίση

από

 Βασίλης Ξυδιάς

 -

Ἡ ἐκκλησία βρίσκεται στὸ μέσον μιᾶς διπλῆς κρίσης: (α) Τοῦ Κορωνοϊοῦ – ποὺ κλῆρο καὶ λαό, ἰεράρχες καὶ ἁπλοὺς πιστούς, μᾶς βρῆκε καὶ μᾶς ἄφησε ‘ἀδιάβαστους’. (β) Τοῦ διορθοδόξου σχίσματος – ποὺ στὴν ἀρχὴ φάνηκε σὰν ἕνα ἀκόμα ἐπεισόδιο τῆς ὑποβόσκουσας μακρᾶς ἑλληνορωσικῆς διένεξης, ἀλλὰ πλέον διχάζει τὸ σύνολο τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου μὲ τρόπο πολὺ πιὸ βαθὺ καὶ πιὸ μόνιμο ἀπ’ ὅ,τι θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ διανοηθεῖ. Φαίνονται σὰν δύο ἄσχετα μεταξύ τους πράγματα, ἀλλὰ δὲν εἶναι. Καὶ τὰ δύο μαζὶ συνοψίζουν τὶς δύο ὄψεις τῆς σχιζοειδοῦς – μὴ χριστιανικῆς, μὴ ἐκκλησιαστικῆς – σχέσης ποὺ ἔχει στὶς μέρες μας ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (οἱ πιστοί, οἱ θεολόγοι, οἱ ἰεράρχες, οἱ τελετουργίες, οἱ θεσμοὶ) τόσο μὲ τὸν κόσμο στὸν ὁποῖο ζεῖ, ὅσο καὶ μὲ τὸν ἑαυτό της. Ἐξαγγέλεται τὸν ἐξαγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἴδια ἀδυνατεῖ νὰ τὸν αἰσθανθεῖ πραγματικὰ καὶ νὰ τὸν βιώσει συνειδητά.

* * *

Ἦρθε ὁ Κορωνοϊός, σὰν σύγχρονη μάστιγα τοῦ Θεοῦ, νὰ περιγελάσει τὴ μεγαλόσχημη ἱεροπρέπεια κάτω ἀπὸ τὴν ὁποία οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ κρύβαμε τὸν πνευματικὸ ἀναλφαβητισμό μας. Aὐτὴ ἡ ἀπειροελάχιστη σὲ μέγεθος ὕπαρξη ἔφερε μὲ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο στὸ φῶς αὐτὸ ποὺ οἱ περισσότεροι κλείναμε τὰ μάτια για νὰ μὴν τὸ δοῦμε: Πὼς ἐμεῖς – οἱ κληρονόμοι καὶ φύλακες, ὑποτίθεται, τοῦ ἀληθοῦς δόγματος – δὲν ἔχουμε τελικὰ κοινὴ αἴσθηση καὶ κοινὴ ἀντίληψη τοῦ κεντρικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μυστηρίου· σὲ τὶ συνίσταται ἡ κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἴματος τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ.

Αὐτὸ τὸ μυστήριο θέλησαν πολλοὶ νὰ ὑπερασπιστοῦν, ἀλλὰ τὸ ἔκαναν μὲ μιὰ ἀφελὴ ἁγιοβασιλιάτικη ἢ μαγικὴ ἀντίληψη τοῦ ἱεροῦ, ὡς δῆθεν φυλαχτοῦ ἀπὸ κάθε φυσικὸ κακὸ καὶ κάθε ἀσθένεια. Ἄλλοι φροντίσαμε νὰ ξεφορτωθοῦμε ἐντελῶς κάθε αἴσθηση ἱερότητας καὶ συστοιχηθήκαμε μὲ τὶς ἀγωνίες καὶ τὰ ἄγχη τοῦ αἰῶνος τούτου, ὑποβιβάζοντας τὸ θυσιαστικὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης σὲ ἠθικοπλαστικὲς κοινοτυπίες τοῦ τύπου «κρατάμε ἀποστάσεις …ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον». Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ δείξαμε ότι μᾶς λείπει μιὰ βιωματικὰ ἰσχυρή, ρεαλιστικὴ καὶ ὂχι φαντασιακή, αἴσθηση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἱεροφάνειας καὶ τοῦ θαύματος. Ὅτι μᾶς λείπει μιὰ ἐναλλακτικὴ πνευματικὴ ἀξιολόγηση τῆς ὑγείας καὶ τῆς ἀσθένειας, τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ πόνου, τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

«Δύση-Τουρκία-συμμαχία»: Γιατί;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ακόμα και στον επιπόλαιο πόλεμο του 1897, ήταν προφανές και βεβαιωμένο ότι οι Ελληνες ήξεραν τι πολεμάνε ή γιατί πολεμάνε. Το ίδιο, φυσικά, και στους μεγάλης τόλμης και ανδρείας πολέμους του 1912-13. Αλλά και στη μεγαλεπίβολη απερισκεψία της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Και στο απίστευτο κατόρθωμα να συντριβούν οι Ιταλοί στα βουνά της Βόρειας Ηπείρου, το 1940. Το ίδιο βεβαιωμένοι και όταν, με αίμα πολύ, απέτρεπαν τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, το 1946-1949.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι Ελληνες ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν (και θυσιάστηκαν πάμπολλοι, δυσφόρητα πολλοί) για «κάτι», που χωρίς αυτό η ζωή δεν έχει νόημα. Ποιο ήταν αυτό το «κάτι»; Αυτονόητα, η αίσθηση πατρίδας. Οχι η έννοια ούτε το συναίσθημα: η αίσθηση. Σήμερα, και μόνο με το άκουσμα της λέξης «πατρίδα» όλοι κουμπωνόμαστε. Κομίζει αποφορά καρκινωμάτων καπηλείας και ιδεολογικών εθνικισμών στη Νεωτερικότητα, εκμετάλλευση του συναισθηματισμού των πολλών που θωρακίζει τα συμφέροντα των λίγων.

Το υπόδειγμα των αντανακλαστικών μας, σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου σήμερα, το προτύπωσαν υποδειγματικά οι αδελφοί μας Ελληνοκύπριοι (συγκληρονόμοι κλέους τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων): Οταν πλησίαζαν στα χωριά και στις πόλεις τους οι Τούρκοι εισβολείς, μπήκαν στα Ι.Χ. τους και έφυγαν. Ετσι, το άλλοτε 18% των κατοίκων του νησιού (βιαίως εξισλαμισμένοι, επομένως συμπτωματικά τουρκόφωνοι Ρωμιοί), αποτελούν σήμερα κράτος τουρκικό «ανεξάρτητο», εφαλτήριο ή αμπάριζα για να διεκδικεί ο οθωμανικός ιμπεριαλισμός τη μισή Μεσόγειο ως υφαλοκρηπίδα.

Εχετε ακούσει ποτέ ελλαδίτη πολιτευόμενο (πολιτικοί πια δεν υπάρχουν) να μιλάει για «οθωμανικό ιμπεριαλισμό»; Εχετε αντιληφθεί να υπήρξε ή να υπάρχει αγγλόγλωσση ελληνική γραφίδα στις ΗΠΑ ή γερμανόγλωσση στη Γερμανία, που να καταγγέλλει εμπεριστατωμένα το ασύμπτωτο και ασύμβατο των «πολιτισμών» Ισλάμ και Δύσης; Βέβαια, έχουν και τα δύο «παραδείγματα» τον ίδιο ατομοκεντρικό χαρακτήρα: Καταλαβαίνουν τη «σωτηρία» σαν ατομική «αιώνια» εξασφάλιση (με γραμμική, ατελεύτητη διαιώνιση της ροής των στιγμών). Η σωτηρία εξασφαλίζεται με ατομικά επιτεύγματα «αρετών», αρετή είναι η ατομική πειθάρχηση σε Νόμο με αλάθητες υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις. Για το Ισλάμ και για τη Δύση αλήθεια είναι η ορθότητα, την ορθότητα εγγυάται μια αυθεντία ή μια σύμβαση. Δύση και Ισλάμ συγγενεύουν συναρπαστικά, με ομοιότροπη την υποταγή τους στην αυθεντία του Πάπα ή των «Γραφών» ή του «κοινωνικού συμβολαίου» ή κάποιου Αγιατολάχ.

Mεταφυσική αοπλία

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο Σωκράτης απευθύνεται στους πολίτες δικαστές του. Τον έχουν μόλις καταδικάσει να διαλέξει: θάνατο ή εξορία. Για έναν πολίτη της αρχαίας ελληνικής πόλεως η εξορία (αποπομπή του από το «πολιτικόν άθλημα αληθείας») είναι κάτι χειρότερο από τον θάνατο. Δεν έχει νόημα η επιβίωση δίχως την τιμή να είσαι πολίτης.

Στη δημοκρατία, όπως οι κάποτε Ελληνες τη γέννησαν και την άσκησαν, δεν υπάρχει δήμιος, όπως δεν υπάρχουν και σωματικές ποινές (ραβδισμοί, μαστιγώσεις, φραγγελώσεις, ακρωτηριασμοί), είναι αδιανόητο να ατιμαστεί η «ιερότητα» του σώματος του πολίτη. Ο καταδικασμένος σε θάνατο (ακοινωνησία) πολίτης ή θα πάρει μόνος του να πιει το κώνειον («πειθόμενος τοις νόμοις») ή θα αυτεξοριστεί.

Ο Σωκράτης έχει αποφασίσει το κώνειο. Και περαιώνει την απολογία του λέγοντας στους συμπολίτες κριτές του: «Ηρθε η ώρα να πηγαίνουμε. Εγώ για να πεθάνω, εσείς για να συνεχίσετε τη βιοτή σας. Ποιος από τους δυο πηγαίνει στο καλύτερο, δεν το ξέρουμε: είναι άγνωστο σε όλους, εκτός από τον θεό».

Η δήλωση άγνοιας για το ουσιωδέστερο από τα προβλήματα του ανθρώπου προϋποθέτει υψηλό επίπεδο καλλιέργειας. Σεβασμό στο άγνωστο, ήρεμη αποδοχή του δεδομένου – σίγουρα δεν προκύπτουν από τη συμφιλίωση με έναν αφελή μηδενισμό, ούτε από μυθώδη ιδεολογήματα. Το άγνωστο, το επέκεινα του θανάτου, έχει έμμεσα αλλά αποκαλυπτικά φωτιστεί στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα, στο κλασικό «άγαλμα» (από το αγάλλομαι), στα συναρπαστικά δρώμενα της τραγωδίας. Δεν υπάρχει «υψηλός» πολιτισμός (με επιτεύγματα φωτισμού του «νοήματος» της ύπαρξης) χωρίς προσδοκία πληρωματικής αχρονίας.

Βέβαια, εμφανίζονται στην Ιστορία και οι αφελείς επαγγελίες για ηδονική μετά θάνατον ευφροσύνη, μετρημένη ποσοτικά: βουνά με πιλάφι, ποτάμια με μέλι. Ομως κάπου ανάμεσα στον Σωκράτη και στον ισλαμικό παραδείσιο χορτασμό, παρεμβάλλεται το χριστιανικό ευ-αγγέλιο. Εκεί ακούγεται για πρώτη φορά ότι μπορεί ο θάνατος να «πατάται θανάτω».

Δηλαδή, η ύπαρξη να γίνει σχέση, η ελεύθερη από τον θάνατο ύπαρξη «αγάπη εστί», ολοκληρία ελευθερίας. Υπάρχει ο άνθρωπος ως έμπρακτες σχέσεις και ελευθερώνεται από τη σχετικότητα των σχέσεων όταν, ελεύθερος από την εγωτική αυτοάμυνα, υπάρχει επειδή αγαπάει. Αυτή την υπαρκτική ελευθερία τη ζει ο καθένας μας κατακερματισμένη στην αποσπασματικότητα του χρόνου, αλλά την προσδοκά ως χαροποιό ελπίδα πληρωματικής ελευθερίας, άχρονης, στην ολοκληρία της αγάπης.

Α-νόητος βίος και ιός

«Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη» – η Εκκλησία το βεβαιώνει τραγουδώντας «Χριστός Ανέστη»!

"...Πριν από 133 χρόνια, ο Νίτσε πιστοποιούσε, με προφητική ενάργεια συγκλονιστική, ότι «ο μηδενισμός στέκει στην πόρτα μας... η απαξίωση κάθε αξίας, η απουσία κάθε νοήματος – λείπει ο σκοπός, λείπει η απάντηση στο γιατί»..."

"...Ετσι, αποδέχθηκαν οι επίσκοποι να απαγορευθεί η συγκρότηση και φανέρωση της Εκκλησίας στην Ευχαριστία, προκειμένου να σωθούν από τον θάνατο οι βαφτισμένοι στον αναστάσιμο θάνατο. Αποδέχθηκαν να διαστραφεί η γιορτή της υπαρκτικής ελευθερίας σε θέαμα και ακρόαμα τηλεοπτικό. Προφανέστατα, επειδή πιστεύουν οι ιεράρχες ότι ο ρόλος της Ευχαριστίας είναι απλώς κηρυγματικός: να «ωφεληθεί» το άτομο, να διδαχθεί, να τονωθεί συναισθηματικά, να συμμορφωθεί με δεοντολογικές ντιρεχτίβες. Η Εκκλησία σήμερα έχει να κάνει με τη συμπεριφορά, καμία σχέση με την ύπαρξη.

Γιατί υπάρχουμε; Κι αν έχει αιτία και σκοπό η ύπαρξη, γιατί είναι εφήμερη, γιατί ο τρόμος της ανυπαρξίας; Η Εκκλησία απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα ως γεγονός, όχι με κηρύγματα. Την αγάπη της μάνας ή τον αληθινό έρωτα δεν τα μαθαίνουμε μέσα από ιδεολογικές παρλαπίπες, η γνώση και των δυο «γεννιέται», είναι εμπειρία, χαρίζεται «ανεπαισθήτως» χάρη στην αμεσότητα της σχέσης..."

 Α-νόητος βίος και ιός

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο τρόμος για τον κορωνοϊό μας παραλύει. Πάμπολλες αφορμές θανάτου παραμονεύουν σε κάθε κλάσμα δευτερολέπτου. Ο κορωνοϊός μας τρομοκρατεί, γιατί δεν τον ξέρουμε, μας αιφνιδίασε και δεν έχουμε τρόπους να αμυνθούμε – φάρμακα και εμβόλιο. Μας πανικοβάλλει το κατακόρυφα αυξημένο στατιστικό ενδεχόμενο να μολυνθούμε. Να έχουμε έναν βασανιστικό θάνατο μέσα σε νοσοκομειακό αλαλούμ πανικού.

Οταν υπάρξουν φάρμακα και εμβόλιο, ο τρόμος θα αποσβεσθεί. Μόνο επειδή θα μειωθεί το στατιστικό ενδεχόμενο θανάτου μας. Μήπως θα ξέρουμε και ποιο «νόημα» (αιτία και σκοπό) έχει η ύπαρξη του κορωνοϊού; Οχι, όπως δεν ξέρουμε τι «νόημα» έχουν και οι παντοειδείς καρκίνοι, το έμφραγμα, το εγκεφαλικό επεισόδιο – οι αναρίθμητες αφορμές θανάτου – τι «νόημα» έχει επιτέλους ο θάνατος.

Αλλοτε, σε πολιτισμούς του παρελθόντος, ήταν μάλλον δεύτερη (όχι δευτερεύουσα) η ανάγκη για φάρμακα - εμβόλιο και πρώτη η ανάγκη για «νόημα». Ποιος βεβαιώνει αυτή την πρωτιά; Η πράξη, οι θεσμοί των ανθρώπων, ο μνημειωμένος λόγος τους. Οι άνθρωποι μιλούσαν για το «νόημα» της ύπαρξης, σπανιότατα με νοητικές κατηγορίες και λεκτικά σχήματα – τις εμπειρικές απαντήσεις τους τις αποτύπωναν στους θεσμούς του οργανωμένου κοινού βίου, όπως και στις γλώσσες της Τέχνης: σε ζωγραφιές, γλυπτά, μουσική, αρχιτεκτονήματα, χορό, δραματουργία. Σήμερα μοιάζει να ζούμε σε έναν πολιτισμό α-νοησίας, άσκεπτης αδιαφορίας για τα ουσιώδη, φανερής απουσίας «νοήματος» – μοιάζει αράγιστη και συμπαγής η βεβαιότητα ότι με τον θάνατο «τελειώνουν όλα».

Πιστοποιούμε αυτόν τον κατεστημένο μηδενισμό στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του βίου μας, ατομικού, συλλογικού, παγκόσμιου. Στα κίνητρα και στους στόχους της λεγόμενης «πολιτικής», στα συστήματα λειτουργίας της οικονομίας, στη λογική των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, στον πρωτογονισμό κυριαρχίας του ιδιωτικού πάνω στον δημόσιο (κοινωνικό) τομέα. Και εμφανέστερα, στους χυδαία χρηστικούς στόχους της Παιδείας, στην εμπορευματοποίηση της «πληροφόρησης» και της Τέχνης, την παγίδευση και των δύο στη στυγνή προτεραιότητα των «εντυπώσεων».

Πριν από 133 χρόνια, ο Νίτσε πιστοποιούσε, με προφητική ενάργεια συγκλονιστική, ότι «ο μηδενισμός στέκει στην πόρτα μας... η απαξίωση κάθε αξίας, η απουσία κάθε νοήματος – λείπει ο σκοπός, λείπει η απάντηση στο γιατί». Ψηλαφούμε σήμερα αυτόν τον θελημένο και ανάλγητο, παγερό μηδενισμό κάθε «νοήματος», στη φυσιογνωμική εκφραστική του προέδρου Τραμπ, στα νεκρόφιλα χαμόγελα της κυρίας Μέρκελ, στη ματαιόσπουδη τσαχπινιά της κυρίας Λαγκάρντ ή, απλώς, στην κωμική ανεπάρκεια σπουδαιοφανών ημέτερων σπιθαμιαίων.

Για την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1-4-2020) περί αποχής "από τις ιερές Ακολουθίες, την Θεία Λειτουργία, αλλά και από αυτή την Θεία Κοινωνία".

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Μια πρώτη σημείωση για την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1-4-2020) περί αποχής "από τις ιερές Ακολουθίες, την Θεία Λειτουργία, αλλά και από αυτή την Θεία Κοινωνία". 

Μια πρώτη σημείωση, ειδικά για τρία ζητήματα, τα οποία νιώθω ότι θα αφορούν εξαιρετικά το μετά την πανδημία:

α. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ανήγαγε στη δογματική αλήθεια της Εκκλησίας και τον τ ρ ό π ο μετάληψης της θείας Ευχαριστίας (παράγραφος 6). Το κρατάμε και θα δούμε αν με αυτή τη βαριά και καταδικαστική θέση αναδεικνύεται όντως το μυστήριο, ή αν -αντιθέτως- υποτάσσεται σε ειδωλοποίηση, σε ριτουαλισμό.

Επαναλαμβάνω ότι η μη-ταύτιση μυστηρίου και τρόπου, για την οποία μιλώ, αφορά την πιστότητα στο είναι της Εκκλησίας. Όχι κόλπα για αναπαυτικό συσχηματισμό με τον αιώνα τούτο. Και γι' αυτό χρειάζεται σπαζοκεφάλιασμα, ώστε να έχουμε τρόπους που διακονούν το νόημα, χρειάζεται ακόμη και να ομολογούμε την αμηχανία μας όποτε το σπαζοκεφάλιασμά μας δεν αποδίδει. Αλλά η αναγωγή των τρόπων στο δόγμα, είναι άλλο ζήτημα, που όντως θέτει θέμα δόγματος! 

β. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος "δεν επιτρέπει πλέον σε κανέναν απολύτως, Αρχιερέα, Ιερέα, Διάκονο, Μοναχό ή άλλον εργάτη της Εκκλησίας, να προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις ή εμφανίσεις στα μέσα της Γενικής Ενημερώσεως και το Διαδίκτυο" (παράγραφος 9). 

Eat the Christians: για τη μολυσματική παρουσία των χριστιανών στο δημόσιο χώρο

Είναι πολύ νωρίς για να γίνει η εδώ συζήτηση, εξ ου και είναι άκαιρη: είναι αδύνατον να γίνουν σοβαρές συζητήσεις πάνω στην ακμή του παροξυσμού. Κάτι όμως πρέπει να λεχθεί για το γεγονός πως εδώ και δυο-τρεις εβδομάδες, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού, η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα αφιερώνεται κατά το ήμισυ στην εκκλησία και στον κόσμο της, στο τι κάνει και τι δεν κάνει (σήμερα, Τετάρτη 18 Μαρτίου, ξεφύλλισα σειρά εφημερίδων και δεν υπήρχε ούτε μία που να μην αφιερώνει τουλάχιστον δύο-τρεις αναφορές/άρθρα στο θέμα — χώρια τα social media, φυσικά). Σε ανησυχητικό πλήθος συμπολιτών μας, και με τον καθαγιασμό και την άφεση του ότι το ζήτημα αφορά με επείγοντα τρόπο στη δημόσια υγεία, στη ζωή και στο θάνατο, αυτή η συζήτηση παίρνει τη μορφή της καταδίκης του εξιλαστήριου θύματος: με αναφορά και στους πιστούς, όχι απλώς σε μια εκκλησιαστική ιεραρχία, ακούμε και διαβάζουμε: «δολοφόνοι», «ζώα», «φονιάδες», «αυτούς θα έπρεπε να κλείσουμε στις Μόριες». «Επικίνδυνοι για εμάς», μιάσματα που θα φέρουν τη μόλυνση στην κοινότητα ημών των υπολοίπων. Ας αρχίσουμε με μια επισκόπηση των γεγονότων πριν επιχειρηθεί ένα βλέμμα στο παραπάνω.

Του Σωτήρη Μητραλέξη

«Εκκλησιαστικό social distancing επί κορωνοϊού»

Ξεκινάμε με το προφανές: προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί το σύστημα υγείας στην επόμενη φάση εξάπλωσης του κορωνοϊού, οι πάντες ομολογούν ότι είναι υψίστης σημασίας να επιβραδυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η διάδοσή του (τα μέτρα δεν λαμβάνονται για να μην αρρωστήσουμε, αλλά για να αρρωστήσουμε όσο το δυνατόν πιο αργόσυρτα — το περίφημο flatten the curve), κάτι το οποίο επιτυγχάνεται με την μέγιστη αποφυγή συναθροίσεων. Άρα, όλοι οι χώροι συνάθροισης —μπαρ, εκκλησίες, σχολεία, καφετέριες, μαγαζιά πλην της τροφοδοσίας— κλείνουν.

2.

Από τις 25 Φεβρουαρίου έχει βγει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου η οποία προβλέπει τη δυνατότητα «προσωρινής παύσης της λειτουργίας … χώρων θρησκευτικής λατρείας» με κυβερνητική πρωτοβουλία. Τα ξεχωριστά μέτρα της ΠΝΠ ενεργοποιούνταν κλιμακωτά το τελευταίο διάστημα, και συνεχώς προκύπτουν νέα. Όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε στον Αλέξη Τσίπρα σύμφωνα με δημοσίευμα, ο χρόνος από τις 25 Φεβρουαρίου μέχρι τις 16 Μαρτίου, που έκλεισε κάθε τόπο λατρείας με ένα tweet και ένα ΦΕΚ, παρήλθε «με την ελπίδα να το αποφασίσουν μόνοι τους». Αυτό όμως το μπαλάκι δεν μπορεί να πεταχτεί στην Εκκλησία, «να αναλάβει την ευθύνη της», για σειρά λόγων, και είναι κωμικό λάθος να παίζουμε κι εμείς οι ίδιοι αυτό το παιχνίδι. Όχι μόνο διότι… τα μπαρ και τις καφετέριες δεν τις ρωτήσαμε πρώτα εάν θέλουν να κλείσουν και να «αναλάβουν την ευθύνη τους». Αλλά πρωτίστως διότι η Εκκλησία δεν έχει τον μηχανισμό να επιβάλει στον εαυτό της την καθολική εφαρμογή οποιουδήποτε τέτοιου μέτρου. Όταν κυβερνητική απόφαση κλείνει τα εστιατόρια, εκείνος που θα ανοίξει το δικό του (κάτι το οποίο συνέβη πολλάκις) θα λάβει μια φιλική επίσκεψη από το κράτος και ένα αρκετά λιγότερο φιλικό πρόστιμο. Εάν η σύνοδος της εκκλησίας της Ελλάδος λάμβανε μόνη της, χωρίς νομική υποχρέωση, μια απόφαση για «λουκέτο» του ενός ή του άλλου είδους, ποιός θα διασφάλιζε την εφαρμογή της στο μέρος της επικράτειας που εμπίπτει στην Εκκλησία της Ελλάδος (που είναι ένα μόνο μέρος της χώρας, σημειωτέον, με άλλες τέσσερις εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες επί του εδάφους της); Τα εκκλησιαστικά ΚΝΑΤ, που δεν υπάρχουν; Βλέποντας πολλές ταινίες για το Βατικανό, οι πολλοί και οι έξωθεν νομίζουν ότι η εκκλησία στην Ελλάδα είναι ένας χώρος άτεγκτης, ιησουιτικής, πυραμιδωτής πειθαρχίας και ιεραρχικής κλίμακας, όχι ένας οργανωτικά προβληματικός χώρος που παράγει πολύ περισσότερα αντάρτικα από αυτά που μπορεί να καταναλώσει. Αν θέλεις, ή αν χρειάζεται, να μπει «λουκέτο» του ενός ή του άλλου είδους στις εκκλησίες, αυτό μπορεί να είναι μόνο απόφαση του κράτους. Αυτό ο μεν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος το γνώριζε και το γνωρίζει (δημοσίευμα: («Ιερώνυμος προς Τσίπρα: ευθύνη της πολιτείας το κλείσιμο των εκκλησιών»), ο δε πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον προσευχόταν στο βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω αγίω, τον Υπουργό Άδωνι Γεωργιάδη που σκηνοθετούσε από τηλεοράσεως, ενώ ο κόσμος καιγόταν, το έργο «οι δεξιοί πιστοί και οι αριστεροί άθεοι». Εν τέλει, η ευθύνη είναι του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης, και του κράτους, και όλη η περί εκκλησίας συζήτηση ουσιαστικά παρέλκει — εάν οποιοσδήποτε άλλος από τους χώρους που έκλεισαν με κυβερνητική πρωτοβουλία παρέμενε ανοιχτός (είτε ελλείψει εσωτερικής απόφασης, είτε κατά παράβαση της εσωτερικής απόφασης) γιατί «καλό θα ήταν να τους κλείσουν μόνοι τους», χωρίς πρόνοια για επιβολή της εκτέλεσης του μέτρου που θα αποφάσιζαν «μόνοι τους», θα ήταν καταγέλαστο να ενεργοποιούσαμε τον ίδιο κοινωνικό αυτοματισμό ενάντια στους ιδιοκτήτες μπαρ, καφετεριών κλπ. και να τους αποκαλούμε «δολοφόνους» (δεν αναφέρω τα δημόσια σχολεία κ.ο.κ., καθ’ ότι εκείνα υπάγονται απ’ ευθείας στον κρατικό έλεγχο). Σύνοψη θέσης: η περί εκκλησιαστικής ευθύνης συζήτηση (και όχι περί κυβερνητικής ευθύνης) δεν έχει καμμία σχέση με τα μέτρα, διότι αυτά μπορούν ούτως ή άλλως να παρθούν μόνο με κυβερνητική ευθύνη, αν είναι να εφαρμοστούν.

3.

Χ.Δ. : Όχι στην υποβάθμιση της γιορτής των Τριών Ιεραρχών

"...στο εκτός της εορταστικής εορταστικής εκδήλωσης διάστημα, για πρώτη φορά εφέτος, επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη-Κεραμέως, η 30ή Ιανουαρίου θα είναι πια μια μέρα όπως οι άλλες. " 

 

Κι όμως, η νέα αυτή κατάσταση, αντιμετωπίζεται είτε με επαίνους, είτε "άκρα του τάφου σιωπή" από λαλίστατους σε άλλες περιπτώσεις χριστιανικούς κύκλους.

 

 

 

Την υποβάθμιση και περιθωριοποίηση του εορτασμού των Τριών Ιεραρχών στα σχολεία, που επιφέρουν οι αλλαγές που πραγματοποιεί το Υπουργείο Παιδείας καταγγέλλει το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, με την ακόλουθη ανακοίνωση:   

1. Το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας καταδικάζει την επιλογή της Υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως, την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών στις 30 Ιανουαρίου, το σχολείο να λειτουργεί κανονικά και να πραγματοποιείται το ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων της ημέρας.
2. Το γεγονός ότι προβλέπεται στο ως άνω πλαίσιο η πραγματοποίηση εορταστικών εκδηλώσεων, δεν αναιρεί την ανεπίτρεπτη υποβάθμιση και περιθωριοποίηση της σχολικής αυτής εορτής, εκ μέρους της εκλεκτής της «Λέσχης Μπίλντερμπεργκ» κας Υπουργού.
3. Μέχρι σήμερα, ολόκληρη η ημέρα της 30ής Ιανουαρίου ήταν αφιερωμένη στους Τρεις Ιεράρχες. Είτε με την τέλεση αποκλειστικά εκκλησιασμού και σχολικών εκδηλώσεων, είτε με την καθιέρωση της ημέρας ως σχολικής αργίας.
4. Το καινοφανές πρότυπο που εισάγει η κα Κεραμέως, αντιγράφει τη νεοφιλελεύθερη μεθόδευση της κατάργησης της Κυριακής αργίας, με την έναρξη της λειτουργίας των καταστημάτων στις 11 π.μ.. Όλως υποκριτικώς, αφήνεται ένα δίωρο για όσους θέλουν να παραστούν στη Θεία Λειτουργία.

Με υπογραφή Γεωργιάδη: Ανοιχτό 32 Κυριακές τo εκπτωτικό χωριό McArthour Glen

Αυτός είναι ο σεβασμός στην Κυριακάτικη αργία, στον Έλληνα εργαζόμενο και στην ελληνική οικογένεια των "ευσεβών" κατά τα άλλα κυβερνώντων.
Μήπως να πάρει θέση και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, μιας και για την αργία των Τριών Ιεραρχών δήλωσε:
«Έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Όλα τα άλλα είναι αστειότητες και προφάσεις. Η αργία είναι για τους τεμπέληδες» .

 

Η απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη, με την οποία δίνεται η δυνατότητα στo εκπτωτικό χωριό McArthour Glen και το εμπορικό πάρκο Smart Park στα Σπάτα να ανοίγουν τις 32 Κυριακές που ορίζονται έως τουριστική περίοδος, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως

Ο ξεχασμένος Άγιος Αθανάσιος…

22 Νοεμβρίου 2019 17:59

του Γιάννη Μιχαλακόπουλου

Προ ολίγων μηνών, είχα την τύχη να λάβω μέρος σε ένα ενδιαφέρον αστικό οδοιπορικό στο πλαίσιο του «θεσμού» Athens Walking Stories. Ο συγκεκριμένος περίπατος διήλθε από σημεία του αθηναϊκού κέντρου στα οποία «έδρασε» ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και κάποιοι χαρακτήρες των έργων του. Κατά το  πολιτισμικό δρώμενο αυτό, δημιουργήθηκε στους συμμετέχοντες ένα αίσθημα ικανοποίησης, αναπόλησης και νοσταλγίας. «Ο ξεπεσμένος Δερβίσης», «Ο Γείτονας με το λαγούτο» και μια «Αγρυπνία εις τον άγιον Ελισσαίον» μας ταξίδεψαν για δύο ώρες στα μαγικά εκείνα χρόνια των αρχών του περασμένου αιώνα…

Πλην όμως, το όμορφο απόγευμα περιελάμβανε και ένα μελανό σημείο, το οποίο προφανώς δεν σχετίζεται με την άρτια οργανωμένη εκδήλωση. Συγκεκριμένα, βαδίζοντας στην οδό Αριστοφάνους προς την Πλατεία Ηρώων του Ψυρρή, ανάμεσα σε ταβερνομπακάλικα και καφενέδες, ξεπρόβαλε μπροστά μας ταπεινός και καταφρονεμένος, μα αμείλικτος, ο Άγιος Αθανάσιος! Ασυναίσθητα, όλοι και όλες χαμήλωσαν το βλέμμα με αμηχανία και αντιπαρήλθαν, επιταχύνοντας τον βηματισμό τους. Ο (άγνωστος στο ευρύ αθηναϊκό κοινό) ναΐσκος βρίσκεται σε κακή κατάσταση ενώ η εικόνα που παρουσιάζει ο γύρω χώρος προσβάλλει την «αισθηθική» ακόμα και του πιο ανυποψίαστου περί τα πολιτιστικά… Τοίχοι βανδαλισμένοι με πολλά κακόγουστα «γκράφιτι», απορρίμματα, βρώμικα και ασυντήρητα πεζοδρόμια. Ιδιαίτερο «ενδιαφέρον» παρουσιάζει η όμορη αυλή, η οποία έχει μετατραπεί σε αποθήκη (;) και φιλοξενεί κατά καιρούς καφάσια, παλέτες, βαρέλια, τσίγκους και παλιοσίδερα! Το σκηνικό των άκομψων (ανθρωπογενών) παρεμβάσεων συμπληρώνεται από μια «κυκλώπεια» γκαραζόπορτα που υψώνεται στην είσοδο – έξοδο αυτού του υπαίθριου χώρου…

Ο Άγιος Αθανάσιος της οδού Αριστοφάνους 32, ονομάζεται και «Αιγινίτικο Μετόχι» καθότι ανήκει στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσολεόντισσας στην Αίγινα. Από τεχνικής άποψης, είναι μια καμαροσκεπής μονόκλιτη βασιλική (εσωτερικών διαστάσεων 8mΧ5m) με ημικυλινδρικό θόλο, ο οποίος ανατολικά και δυτικά καταλήγει σε τεταρτοσφαίρια που βαίνουν σε ημιχώνια. Στον ίδιο αρχιτεκτονικό ρυθμό ανήκουν επίσης η Παναγία Ρόμβη, οι Άγιοι Ανάργυροι του Κολοκύνθη (Μετόχι Παναγίου Τάφου) και η Παναγία η Παντάνασσα στο Μοναστηράκι. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα τεχνοτροπία που μάλλον εισήχθη από την Άνω  Μεσοποταμία (προϊσλαμική Περσία και Αρμενία) στην Ελλάδα, λίγο πριν το 10ο μ.Χ. αιώνα (βλ. «Η Παντάνασσα των Αθηνών», Χρήστος Μ. Ενισλείδης, 1966).

Για τους φίλους των νόμων και των διαταγμάτων (μη εξαιρουμένου του γράφοντος), υπογραμμίζεται ότι βάσει Υπουργικής Απόφασης (ΦΕΚ 134 Β/15.02.1972) ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου Ψυρρή έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο, μαζί με άλλα 19 «ιστορικά αρχιτεκτονήματα» της Περιοχής Αθηνών που παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχαιολογικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον (πχ  Ι.Ν. Αγίου Ιωάννη στην Κολώνα, Ι.Ν. Αγίων Ασωμάτων Θησείου). Στην πράξη και σε απλά (νομικά) ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι ο ιδιοκτήτης οφείλει, κατ’ ελάχιστον, να διατηρεί το ύφος και να μην αλλοιώνει  το χαρακτήρα του εκάστοτε μνημείου.

Τελικά, φαίνεται ότι αυτή η Πόλη της Παλλάδος, ως «Κλεινόν Άστυ» που είναι, παράγει περισσότερη Ιστορία απ’ όση μπορεί να καταναλώσει. Παραμένει δυσερμήνευτο το «γιατί;» αυτό το είδος «πλεονάσματος» οδηγεί σε τέτοιες εκφράσεις «ελλείμματος» πολιτισμού και λαϊκής κουλτούρας…

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...

ΚΛΗΜΗΣ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ 

Για τους μαθητές μου........

Οι Έλληνες έζησαν στον γύψο 7 Χρόνια. Σοκαρίστηκαν, μούδιασαν και άργησαν να σηκώσουν κεφάλι. Ο αντιδικτατορικός αγώνας, τα ουρλιαχτά στην Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ ΕΣΑ, η εξαφάνιση φίλων, οι σακατεμένες ψυχές, τα παραμορφωμένα σώματα των βασανισμένων, οι νεκροί , τα νέα της Deutsche Welle , του BBC και η Φωνή της Αλήθειας, μεγάλωσαν την οργή του Λαού που σκέφτεται και νοσταλγεί την Ελευθερία.

Η Νομική ήταν η αρχή και το βάπτισμα του πυρός για μαζική αντίδραση και αμφισβήτηση της εξουσίας των κρατούντων, των συνεργατών και των χαφιέδων τους.

Το φοιτητικό κίνημα έβγαλε καθαρό από την λάσπη το πρόσωπο της Ελευθερίας.

Ανέστησε τους μακελεμένους πατριώτες από τα χέρια του Μπάμπαλη του Μάλλιου και του Θεοφιλογιαννάκου.

Αποκορύφωμα της αντίδρασης των φοιτητών στην Χούντα ήταν το Πολυτεχνείο που η Δημοκρατία και το Έθνος οφείλει πολλά.

Ο Διομήδης Κομνηνός ο πρώτος νεκρός στην γωνία Μάρνης και Αβέρωφ και οι δεκάδες νεκροί και τραυματισμένοι από τα όπλα των διατεταγμένων στρατιωτών και αστυνομικών και των ερπυστριών των τανκς προστέθηκαν στις εκατόμβες των νεκρών αυτού του τόπου που επιμένει να ζει σε Ελευθερία.

Η ξενοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών αφού κατεδίωξε, προπηλάκισε, απαγόρευσε, στραπατσάρισε αγωνιστές στα στρατοδικεία και τις φυλακές δεν κατάφερε να ποδηγετήσει τον Λαό.

Η Εκκλησία είναι βεβαρημένη με φορτίο μεγάλης αμαρτίας.

Ενώ θα περίμενε κανείς να είναι στο πλευρό του Λαού, να συμπάσχει με τους αγωνιστές , να συνοδοιπορεί με τους πονεμένους, όχι μόνο έμεινε αμέτοχη, αλλά συνεργάστηκε υποταγμένη στην εξουσία των πραξικοπηματιών.

Ήταν υποταγμένη από τον καιρό της Εθνικής Απελευθέρωσης, ήταν υποταγμένη στα αιματηρά Ευαγγελικά, υποταγμένη και πρωτοπόρα στον αφορισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου, υποταγμένη και συμπαραστατούσα στην δικτατορία Μεταξά, υποταγμένη και στηρίζουσα τους δυνάστες της 21ης Απριλίου του 1967 και στην πρώτη φάση και στην δεύτερη.

Εγκατέλειψε τους τραγικά βασανισμένους Έλληνες αγωνιστές της Ελευθερίας. Καμία κύρωση καμία εξιχνίαση εκείνων που υμνούσαν την δικτατορία, αυτών που επικάθησαν με βία στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο.

Ευτυχώς όμως διέσωσαν την αξιοπρέπεια της Εκκλησίας αφανείς ιερωμένοι και πιστοί που συμμετείχαν στους αγώνες του Λαού.

Ένας από αυτούς ήταν ο πάπα Γιώργης Πυρουνάκης.

Έτρεχε στα Στρατοδικεία ως μάρτυρας υπεράσπισης μαχητών της Δημοκρατίας, ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για την Ελευθερία και την Αλήθεια υποκαθιστώντας τιτλούχους Ιεράρχες που υποβάσταζαν ή συμμαχούσαν με την ένοχη σιωπή τους τους δικτάτορες. Εξέφραζε την αληθινή Εκκλησία του Χριστού την ζώσα Εκκλησία του Χριστού Ελευθερωτή.

Εξέφραζε το κήρυγμα του φτωχού μαραγκού της Ναζαρέτ για Ελευθερία και Αγάπη.

Στο Πολυτεχνείο τα παιδιά περίμεναν από την μια με τις εκκλήσεις τους οι στρατιώτες να μην πυροβολήσουν τους Ελεύθερους πολιορκημένους και από την άλλη τους γονείς τους , τους συγγενείς τους, τον Λαό και τους πολιτικούς ταγούς να ζώσουν το κτήριο...και ήρθαν τα 15 χρόνια αγόρια και κορίτσια.....

Μέσα στο Πολυτεχνείο έμειναν μόνοι, ανυπεράσπιστοι. Η χούντα με τα όργανά της τους τσάκισε.

Τον Νοέμβρη του 1975 σε ένα από τα περιοδικά του ο πατέρας μου έγραφε:

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους . και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους.
Έ π ρ ε π ε κ α ι μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε ! Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας …. Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!
Οι απουσίες συνεχίζονται: Δεν περιζώσαμε τότε το Πολυτεχνείο για να εμποδίσουν τα ράσα μας τα τανκς … Εκείνες οι εκκλήσεις δεν μας καίνε;
Γι’ αυτή την αμαρτία μας γιατί δεν κλαίμε; Και γιατί με τρίχινους σάκους (όχι με χρυσούς) δεν πέφτουμε στα γόνατα στον ίδιο χώρο να ζητήσουμε το έλεος του Θεού και τη συγγνώμη του Λαού; Γιατί;
Δεν είμαστε από το Λαό; Αυτή δεν είναι η αποστολή μας; Από πού βρήκαμε την υπόδειξη μόνο βασιλικά ή τυραννικά καθεστώτα να στηρίζουμε, να ευλογούμε, να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και να ορκίζουμε τους «άρχοντές» τους;
Ντρέπομαι.

ΠΗΓΗ:Klimis Pirounakis

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο πτύνων να επικαλείται τον πτυόμενο.....

Του Σπυρου Γιανναρά/Spyros Yannaras

Ο Χριστός ουδέποτε επέδειξε την παραμικρή φοβία - ούτε απέναντι στον θάνατο. Πόσο δε μάλλον απέναντι σε άνθρωπο. Το ότι ο ομοφοβικός ανθρωποφαγικός Αμβρόσιος τολμάει να επικαλείται το όνομα του Χριστού ως κατηγορούμενος για να τοποθετήσει εαυτόν στην πλευρά των αμνών και των θυμάτων, δεν είναι απλώς εξοργιστικό και χυδαίο, είναι μέγιστη αμαρτία. Από κείνες για τις οποίες θα έπρεπε να παύεται αυτομάτως ένας ιεράρχης. Και να ξυρίζεται.

Ο πτύνων να επικαλείται τον πτυόμενο, τον υφιστάμενον κόλαφον και εμπτυσμούς και να μην διανοείται ότι Εκείνος είναι πάντα στο πλευρό και στη θέση του πτυόμενου. Οργή και ντροπή...

..................................................................................................................................

Ο Άρειος Πάγος θα είναι αυτός που θα αποφασίσει οριστικά για τα ομοφοβικά σχόλια του Μητροπολίτη Αμβρόσιου, όπως δήλωνει μία εκ των τριών δικηγόρων της πολιτικής αγωγής στη δίκη, η Κλειώ Παπαντολέων, μετά και την δήλωση των νομικών του εκπροσώπων ότι «θα ασκήσουν αναίρεση, για να οδηγήσουν την υπόθεση στον Αρειο Πάγο».  

Αντιορθόδοξος «ακτιβισμός» «προοδευτικών κινημάτων».

Καθημερινά σχεδόν γίνεται αναφορά στο σύνολο των εγχώριων ΜΜΕ για την περίφημη «ισλαμοφοβία» ή τον «αντισημιτισμό» της ελληνικής κοινωνίας. Ελάχιστα διαβάζουμε για την αντιορθόδοξη μισαλλοδοξία, τον αντικληρικαλισμό και τον ακτιβιστικό εθνομηδενισμό ορισμένων κύκλων της χώρας, που εντάσσονται βασικά στον λεγόμενο «προοδευτικό» χώρο. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, όπως δείχνει στατιστική του 2017 για τα περιστατικά βίας σε βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας και τόπους λατρείας στην Ελλάδα. Το 94% των επιθέσεων αφορά στην Ορθόδοξη εκκλησία (πίνακας).

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ Αριθμός περιστατικών

Ορθόδοξη εκκλησία 525

Καθολική εκκλησία 2

Αιθιοπική εκκλησία 1

Αρμενική εκκλησία 4

Παλαιοημερολογίτικη εκκλησία 1

Μάρτυρες Ιεχωβά 4

Ιουδαϊσμός 11

Ισλάμ 8

(Πηγή : Γ. Ρ. «Εθνομηδενιστική αντιορθόδοξη μισαλλοδοξία», εφημ. Ρήξη, τχ. 149/22-12-2018).