Μνήμη Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Φαήλος Κρανιδιώτης

Τα βιβλία, τα άρθρα, οι ομιλίες του και κυρίως το παράδειγμά του θα μείνουν κτήμα του Εθνους εσαεί

Ηταν το μακρινό 1987, τεταρτοετής Νομικής στο ΑΠΘ. Αγόρασα ένα βιβλίο, έκδοση της Ενωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών (ΕΔΑΛ), «Κούρδοι, ένας ιστορικός λαός αγνοούμενος», με εισαγωγή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Η εισαγωγή ήταν συγκλονιστικότερη κι από τις ιστορικές και πολιτικές πληροφορίες για το Κουρδικό Εθνος του βιβλίου. Οι σπουδαίοι διανοητές και ηγέτες είναι αυτοί που, όταν τους ακούς ή τους διαβάζεις, αισθάνεσαι να βάζουν τις σκέψεις και τις αναζητήσεις σου σε τάξη, να δίνουν προοπτική, ένα πρακτικό αλλά και ηθικό σχέδιο για να κατακτηθούν απάτητες κορυφές.

Στο κείμενό του βρήκα την ενότητα των εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων, μια ανάλυση του νέου ανατολικού ζητήματος, που εμπεριείχε ένα εθνικό σχέδιο, βασισμένο στην αληθινή κοινωνική επιστήμη, την Ιστορία. Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Κουρδιστάν, ενιαίο μέτωπο, ίδιος εχθρός. Και, φυσικά, είδα και την ανάλυση του ελληνικού εσωτερικού ζητήματος, τον εθνοκτόνο αθηνοκεντρισμό, γιατί, όπως έλεγε, αντί να συνδέσουμε τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ηπειρο με την Πελοπόννησο, την Κρήτη και την Κύπρο, καταφέραμε να συνδέσουμε τα Σεπόλια με τη Δάφνη.

Γ. Κρανιδιώτης: Ευαγγέλιο και Επανάσταση

Ο Γιώργος Κρανιδιώτης και ο Δημήτρης Αρκάδας συζητούν για τους άξονες μιας ριζοσπαστικής χριστιανικής οπτικής και τους πολιτικούς όρους πραγμάτωσής της, επιχειρώντας να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως: Μπορεί να συνδυαστεί η θεολογία ως ο λόγος του Θεού με την προοπτική μιας βίαιης ανατροπής των δομών ενός κοινωνικού σχηματισμού; 

Είναι δυνατόν μια επανάσταση (ανάμεσά της και η Ελληνική) να εκφράζει δυναμικά το θέλημα του Θεού; Η Εκκλησία δύναται να προσλάβει ακόμα και τον μαρξιστικό αθεϊσμό; Ο χριστιανός οφείλει να παραιτηθεί αξιωματικά από τη χρήση της βίας; Ευχαριστίες στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Ραγκαβά για την φιλοξενία

Ο Φάηλος Κρανιδιώτης και το μονοπώλιο της βίας του

Σεπτεμβρίου 21, 2013 από seisaxthiablog

Του Πέτρου Αργυρίου 

Ξεκίνησε νεαρός από το ΠΑΣΟΚ. Το ρομαντικό ΠΑΣΟΚ του αξέχαστου Αντώνη Τρίτση και του λησμονημένου Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ίσως των τελευταίων πραγματικών σοσιαλιστών ενός ΠΑΣΟΚ που διαψεύδοντας τα οράματα που λάνσαρε από νωρίς μεταμορφώθηκε σε φαύλο σύστημα εξουσίας.

Αλλά ο Φάηλος ήταν πολύ άντρας για το ΠΑΣΟΚ.

Άλλαξε στρατόπεδα. Πήγε στη ΝΔ. Άλλωστε πρακτικά τα «δύο στρατόπεδα» βρισκόντουσαν στον ίδιο χώρο: Αυτό της διαρκούς εξουσίας.

Εκεί ο Κρανιδιώτης διέπρεψε για τις εθνικιστικές του εξάρσεις. Στα 21 του δίνει μια έξοχη παράσταση εθνικιστική ακτιβισμού όταν πέταξε από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη το στεφάνι που κατέθεσε ο δήμαρχος Κωνσταντινούπο λης Νταλάν Μεντρεντίν (εδώ ). Ο άγνωστος στρατιώτης τον έκανε γνωστό.

Για αυτό και ας στρατιώτης κάνει τη θητεία του στις ειδικές δυνάμεις, θητεία στης οποίας τα ανδραγαθήματα θα επανέρχεται νοσταλγικά και περήφανα πυκνά συχνά

Αργότερα αποκτά φήμη ως δικηγόρος του κούρδου ηγέτη του ΠΚΚ Οτσαλάν.

Ο Κρανιδιώτης μεγαλώνει. Οραματίζεται μια Ελλάδα στρατοκρατική στα πρότυπα του Ισραήλ.

Μεταφέρει τον εθνικιστικό ζήλο του στην ιστοσελίδα του ANTINEWS όπου αποκτά βαρύνουσα παρουσία.

Γίνεται πρωτεργάτης του «Δικτύου 21» που πρεσβεύει τον αταβισμό της ΝΔ σε πρότερα πιο σκληροπυρηνικά στάδια μιας που έχει αλλοιωθεί από τις μετριοπαθείς φλωριές της αρχηγίας Καραμανλή.