Από την Ιστορία στο storytelling – Το τέλος των Μεγάλων

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

«Η διερώτηση για το αν ο κόσμος είναι πραγματικός» μπορεί να είναι παλιά, όμως στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και του metaverse μοιάζει πιο επιτακτική, ειδικά μετά την υποχώρηση των μεγάλων αφηγήσεων του 20ου αιώνα που κατέστησαν σε ανύποπτο χρόνο «ύποπτες» οι προφήτες Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ. Φυσικά, οι αφηγήσεις δεν εξαφανίστηκαν, αφού αποτελούν «το θεμέλιο της ταυτότητας» απλώς κατακερματίστηκαν, εξατομικεύτηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να χαθεί το μεγάλο προσδιοριστικό νόημα, να κυριαρχήσει ο βούρκος του παραλόγου. Έτσι, ο άνθρωπος, ζώο λογικό, μιμητικό, πολιτικό (και μεταφυσικό), είναι «το μόνο ον που εκπλήσσεται με την ίδια του την ύπαρξη», γι΄ αυτό και αποκτά «οντολογικό άγχος» καθώς «όλη μας η αξία συνίσταται στη σκέψη».

Με αυτούς τους φιλοσοφικούς στοχασμούς ο Γάλλος ιστορικός και ειδικός στον ναζισμό Johann Chapoutot στο βιβλίο του «Η μεγάλη αφήγηση – Εισαγωγή στην ιστορία του καιρού μας» (μετ. Γ. Καράμπελας, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2023) μας προετοιμάζει για κάτι όχι τόσο αισιόδοξο που έρχεται ολοταχώς καταπάνω μας. Στην ουσία μας παρέδωσε μία εργαλειοθήκη ερμηνείας του παρόντος και ιχνηλάτισης του μέλλοντος αφού η ανθρωπότητα (τουλάχιστον στη δυτική της έκφανση) κουβαλάει υποδόριες ιστορικές δυναμικές που τη στοιχειώνουν….

Με μια καταλυτική ευρυμάθεια σύγχρονων μελετών και μιας μεγάλης λογοτεχνικής γκάμας ο Γιοχάν Σαπουτό φεύγει από τη γεγονοτολογία και στρέφεται στο πνεύμα, την κουλτούρα για να μας εισάγει στις αιτίες που οδήγησαν στην αποδόμηση και στην κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων. Στην ουσία πρόκειται για μια πραγματεία της φιλοσοφίας της ιστορίας του καιρού μας, μια συγκέντρωση αποδείξεων της επικείμενης αλλαγής παραδείγματος…

Η θεώρησή του είναι κυρίως γαλλοκεντρική, εντάσσεται και πάσχει από το σύνδρομο του Δυτικού Κανόνα. Αναμφίβολα η θεώρηση αυτή έχει μεγάλη αξία για μας τους δυτικούς, διότι το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων αφορά πρωτίστως τη δυτική ρητορεία. Οι άλλοι δεν έχουν μιλήσει ακόμα.

Οι αιτίες της κατάρρευσης των μεγάλων αφηγήσεων

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που προσκομίζει ο Σαπουτό αναφέρεται στην «εξάντληση της προνοιοκρατίας». Γράφει για την Καθολική Εκκλησία και την διανοητική εξουσία της μετά την απόσχισή της από το ιουδαϊσμό, εξουσία που άσκησε μέσα από τη θεολογία στην πρόσληψη και την υφή του χρόνο επί αιώνες, εγκαινιάζοντας ένα «χριστιανικό καθεστώς ιστορικότητας» σε αντίθεση με τον κυκλικό χρόνο των Ελλήνων. Η «αμετάκλητη περατότητα του χρόνου» που χορηγεί η Εκκλησία ως «δηλητήριο» (Νίτσε), διαθέτει το αντίδοτο της «αιώνιας ζωής». Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν πάπες, κρίσιμοι θεολόγοι και Καθολικοί φιλόσοφοι μέχρι την αντιμετώπιση του Διαφωτισμού που εκκοσμίκευσε τον διανυσματικό χρόνο των χριστιανών με τη μορφή της «προόδου».

Η δεύτερη απόδειξη που πραγματεύεται ο Σαπουτό είναι η διαπίστωση που προέκυψε σοκαριστικά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, επικαλούμενος τον ποιητή Πολ Βαλερύ ότι «η άβυσσος της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη για όλους. Νιώθουμε ότι ένας πολιτισμός είναι τόσο εύθραυστος όσο μια ζωή». Γράφει: «Ο Μεγάλος Πόλεμος προκάλεσε αναταραχές στη γλώσσα, αμφιβολίες στην αφήγηση, έως και εξέγερση ενάντια στη διήγηση» και ακόμα «η κρίση της επιστημονικής αφήγησης, η κρίση του Διαφωτισμού έτσι όπως τον αναθεώρησε, διόρθωσε και εμβάθυνε ο επιστημονισμός, είναι επίσης κρίση του νοήματος». Και επιστρέφει στον Βαλερύ με το ότι «η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν που έχει αναπτύξει η χημεία της διάνοιας»… για να φτάσει στους υπαρξιστές και να εξηγήσει πως αφού δεν υπάρχει Θεός για να μας δώσει μια ουσία, άρα ούτε και πρόνοια, δηλαδή δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε με όρους πεπρωμένου ή προορισμού, ο άνθρωπος «γίνεται από πρόσωπο χαρακτήρας» με αποτέλεσμα η «εμπειρία του παραλόγου ως ριζική συνειδητοποίηση» προκαλεί «ναυτία».

Η τρίτη απόδειξη – δυναμική αλλαγής παραδείγματος στην Ιστορία αφορά στην κατάρρευση της «μαρξιστικής εσχατολογίας» που είχε προσλάβει θρησκευτικά χαρακτηριστικά, συγγενή με αυτά της Καθολικής Εκκλησίας, όχι μόνο οραματικά και οργανωτικά, αλλά και ψυχαναλυτικά. Ο διαλεκτικός υλισμός έρχεται να εκκοσμικεύσει τις ελπίδες των ανθρώπων και να διαυγάσει την ιστορία που εν τέλει είναι ταξικός ανταγωνισμός. Υπό το πρίσμα του ιστορικού υλισμού, ο Σαπουτό διέρχεται τις τραγικές εσωτερικές περιπέτειες του κομμουνισμού και της «φετιχοποίησης του κόμματος» μέσα από τις μεταλλάξεις που επέβαλαν οι πραγματικές συνθήκες και η διαστροφή της διάνοιας του Ιωσήφ Στάλιν.

Η τέταρτη απόδειξη αφορά την αποδόμηση στην ιστορική πράξη της κοσμοθεωρίας του ναζιστικού κόμματος (Weltanschauung) η οποία προσέλαβε και αυτή χαρακτηριστικά πολιτικής θρησκείας ανταποκρινόμενη στις βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες της γερμανικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Στην τελευταία απολογία του στη Νυρεμβέργη (1948) όπου δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο στρατηγός των SS και διοικητής του Einsatzgruppe D –ομάδα επέμβασης που έδρασε στην Ουκρανία και την Κριμαία- δρ Όττο Όλεντορφ αναλύει τον ναζισμό ως «πολιτισμικό ή ακόμα και πνευματικό φαινόμενο» και λέει:

«Ο ναζισμός δεν είναι η αιτία, αλλά η συνέπεια μιας πνευματικής κρίσης. Απευθυνόμενος στους δικαστές του λέει πως η ήττα του ναζισμού δεν έλυσε επ’ ουδενί αυτή τη μεγάλη κρίση του καιρού μας, διότι οι «υπέρτατες αξίες και κριτήρια για το πώς πρέπει να αισθάνεται, να σκέφτεται και να δρα κανείς εξακολουθούν να απουσιάζουν. Τα μεταφυσικά θεμέλια είναι απόντα». Έτσι, «η δημοκρατική ιδέα είναι πολύ επιφανειακή. Δεν εμπεριέχει αυτή τη βεβαιότητα που θα όριζε την ανθρώπινη ζωή στην ολότητά της. Απονέμει καθήκοντα και δικαιώματα σε πρόσωπα και σε κοινωνικές οργανώσεις, χορηγεί ατομικές ελευθερίες –αλλά ποτέ δεν τις δικαιολογεί».

Πέμπτον, ο Σαπουτό, στο κεφάλαιο με τίτλο «Με λευκή φωνή» διερευνά τη μεταπολεμική λογοτεχνία στη Γερμανία, την «λογοτεχνία των ερειπίων», για να περάσει στη συνέχεια στη γαλλική. Ξεκινάει με τη διαπίστωση πως μετά το 1945 ξέσπασε μια «πραγματική κρίση της αφήγησης» αφού «η μελέτη των λόγων που δίνουν νόημα στην ιστορία συνεπάγεται εξέταση των στιγμών κατά τις οποίες η ιστορία μοιάζει να εκδικείται το νόημα».

Επικαλείται τον φιλόσοφο της Σχολής της Φρανκφούρτης Τέοντορ Αντόρνο που στο κείμενό του 1951 «Κριτική του πολιτισμού και κοινωνία» γράφει πως «η κριτική του πολιτισμού έρχεται αντιμέτωπη με το τελευταίο στάδιο της διαλεκτικής μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας: το να γράφει κανείς ποιήματα μετά το Άουσβιτς είναι πράξη βάρβαρη».....

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Στα άδυτα της σχέσης εγκεφάλου και ψυχής – Η 3η θεωρία

από Μάκης Ανδρονόπουλος

Στα άδυτα της σχέσης εγκεφάλου και ψυχής – Η 3η θεωρία

Μια «κεντρώα» θεωρία, ανάμεσα στον δυϊσμό και τον δημοκρίτειο ή επιστημονικό υλισμό, για τη σχέση της ύλης και του ψυχισμού καταθέτει με το βιβλίο του «Ύλη και Γνώση – Η σχέση του ψυχισμού και του εγκεφάλου από την προκλασική αρχαιότητα έως τον αιώνα της τεχνητής νοημοσύνης» (εκδ.GUTENBERG, 2023) ο ομότιμος καθηγητής Κλινικών Νευροεπιστημών του πανεπιστημίου του Tennessee Ανδρέας Κ. Παπανικολάου[1]. Την ονομάζει «πραγματιστική προσέγγιση», στηρίζεται στα πορίσματα της σύγχρονης φυσικής και στον αυστηρό επιστημονικό πειραματισμό και επιχειρεί να απαντήσει στο αίτημα της αντιστοιχίας μεταξύ νευρωνικών σημάτων και εμπειριών.

Ο στιβαρός ερευνητής που είχα την τύχη να απολαύσω στο προηγούμενο βιβλίο του «Μυστική Γνώση - Μια επιστημονική προσέγγιση του θρησκευτικού, φιλοσοφικού και φαρμακογενούς μυστικισμού» (εκδ. GUTENBERG, 2021), Ανδρέας Παπανικολάου έχει τη γνώση και το θάρρος να αναπτύξει διεξοδικά και αντικειμενικά όλες τις προηγηθείσες θεωρήσεις ή δόγματα για να τις αξιολογήσει, τις αποτιμήσει και εν τέλει να αποκαλύψει τις εύλογες αδυναμίες τους.

Το «Ύλη και Γνώση» δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο. Προϋποθέτει συγκέντρωση και σταδιακή εξοικείωση με φιλοσοφικούς όρους και των επιστημών του εγκεφάλου, όμως είναι συναρπαστικό καθώς αναφέρεται σε μια τεράστια βιβλιογραφία και κυρίως παρουσιάζει με εύληπτο τρόπο μια σειρά πειραμάτων για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και συγκροτεί μέσα από την εμπειρία γνώση.

Ξεκινάει με τα δύο βασικά δόγματα μεταφυσικών πεποιθήσεων, τα εύλογα αφηγήματα. Τον δυϊσμό, όπου η ύλη και το πνεύμα (ψυχή) αποτελούν αναγκαία συνθήκη παραγωγής εμπειριών και συνειδητών πράξεων. Το δόγμα αυτό είναι κυρίαρχο στις πολιτισμένες κοινωνίες, αλλά οδηγεί σε γνωσιολογικά αδιέξοδα, βασικότερο των οποίων είναι ο τρόπος συμπράξεως του άυλου παράγοντα με τα εγκεφαλικά δίκτυα. Αναφέρεται διεξοδικά στους δύο βασικούς δυϊσμούς, του Πλάτωνα και του Καρτέσιου, αλλά και σε τέσσερις που ακολούθησαν.

Κατ΄ανάλογο τρόπο προσεγγίζει τον επιστημονικό υλισμό (μονισμός), που θεωρεί ότι ένας και μόνος ουσιαστικός παράγοντας υπάρχει, η ύλη. Αναφέρεται στον υλιστικό μονισμό του Δημόκριτου, στον αριστοτελικό μονισμό (η πραγματικότητα παρουσιάζεται ως πνεύμα και ως ύλη) και στον αντίθετό τους υλιστικό μονισμό του Μπέρκελεϊ. Ο επιστημονικός υλισμός άλλωστε είναι το κυρίαρχο δόγμα στους νευροεπιστήμονες. Τα «διάφορα λειτουργικά δίκτυα (του εγκεφάλου) θεωρούνται όχι μόνο αναγκαία, αλλά και ικανά για την γένεση κάθε εκφάνσεως ψυχισμού, δηλαδή για την γένεση των παντοειδών εμπειριών και συνειδητών πράξεων»… «οι εμπειρίες θεωρούνται αιτιακώς αδρανή υποπροϊόντα των νευρωνικών σημάτων του εγκεφάλου. Η άποψη αυτή ονομάζεται και θεωρία της ταυτότητας, διότι δηλώνει ότι τα δίκτυα του εγκεφάλου είναι ταυτόχρονα και εμπειρίες. Όμως, όπως αποδεικνύει με τη χρήση πολλών πειραμάτων και λογικών αναλύσεων, κι αυτή οδηγεί σε γνωσιολογικά αδιέξοδα.

Τί κρύβει η προώθηση της Woke ατζέντας από τον Μητσοτάκη

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

Είναι απορίας άξιο γιατί μια προοδευτική κυβέρνηση που εισηγήθηκε και ψήφισε το νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης και το οποίο καλύπτει όλα τα αστικά δικαιώματα ενός ομόφυλου ζευγαριού και τεκμηριώνει την κατανόηση της κοινωνίας στο “διαφορετικό” σταμάτησε εκεί (τότε). Είναι απορίας άξιο γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να κάνει άλμα προς μία νομική κατοχύρωση και θεμελίωση της Woke Culture.


Γιατί το κάνει αυτό ο Μητσοτάκης; Γιατί πήρε αυτό το μεγάλο ρίσκο με την Woke ατζέντα που βρίσκει απέναντι τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και ταλανίζει ήδη το κόμμα του; Πρόκειται για ένα ακραίο επικοινωνιακό τρικ για να απομακρύνει τα φώτα της επικαιρότητας από τις αλλεπάλληλες συγκαλύψεις του σίριαλ των σκανδάλων και ιδιαίτερα αυτό των υποκλοπών; Ή της παράδοσης νέων κρίσιμων για την άμυνα της χώρας οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία ή των “υποχωρήσεων-παραχωρήσεων” προς την Τουρκία; Μήπως το κάνει για να κατοχυρώσει το ανοιχτό πολιτικό προφίλ του και να απομακρυνθεί από το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει το ακριβότερο βρεφικό γάλα στην Ευρώπη και το λάδι 23,7% πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο;

Βεβαίως όλα αυτά μπαίνουν στον αλγόριθμο της πολιτικής επικυριαρχίας, όμως όλοι ξέρουμε πως το μεδούλι της πολιτικής είναι οι ψήφοι. Αλλά πόσοι ΛΟΑΤΚΙ έχουν εισχωρήσει στο Μαξίμου και αποτελούν ισχυρή ομάδα άμεσης πίεσης; Πόσοι είναι οι ΛΟΑΤΚΙ στην Ελλάδα; Και πόσοι από αυτούς θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά; Μπα!… δεν παίζει αυτό, κάτι άλλο πιο βαθύ θα είναι…

Μήπως ο Κυριάκος κυνηγάει κάποια μεγάλη διεθνή θέση, όπως αυτή της Ούρσουλα φον ντερ Λάινεν ή του Σαρλ Μισέλ; Μήπως της γενικής γραμματείας του ΝΑΤΟ, εξ’ ου και τα πάρε δώσε με τον Μπλίνκεν; Σίγουρα κάτι παίζει, γι’ αυτό και δοκιμάζονται τα σενάρια με τις διπλές κάλπες τον Ιούνιο, γι’ αυτό και πολλές άλλες θεσμικές βιασύνες. Τώρα, η άρνηση των σεναρίων αυτών στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ ήταν εύλογη, όμως θα ήταν τιμή για τη χώρα και τα συμφέροντά της αν προέκυπτε. Πάντως, για τις θέσεις αυτές δίνεις άτυπες εξετάσεις. Πρέπει να δείξεις ότι μπορεί να πας κόντρα στη λογική και αν χρειαστεί κόντρα στη φύση. Το κρατάμε αυτό.

Συμπεριληπτικότητα

Γιατί η αυτοδυναμία δεν είναι δεδομένη για τον Μητσοτάκη

Γιατί η αυτοδυναμία δεν είναι δεδομένη για τον Μητσοτάκη: Ο κύβος ερρίφθη και το ερώτημα της νέας κάλπης είναι πως θέλουν οι ψηφοφόροι να είναι η νέα Βουλή, δηλαδή πόσο

Ο Όργουελ στην Ουκρανία – Τι δεν καταλαβαίνουν οι φιλελεύθεροι

 

Ανδρονόπουλος Μάκης

«(Ο Χίτλερ) είναι η αποκάλυψη του τρομερότερου ανάμεσα στους “φοβερούς απλοποιητές” της Ιστορίας, του πιο συστηματικού, του πιο ιστορικού, του πιο φιλοσοφικού και ωστόσο του πιο σκληρού που γνώρισε η Ιστορία». Έτσι τελειώνει την “Εισαγωγή στη Νέα Τάξη του Αδόλφου Χίτλερ” ο οξφορδιανός ιστορικός H. R. Trevor Roper που περιλήφθηκε στη μεταπολεμική ελληνική έκδοση το “Αγώνα” (Εκδ. Δαρέμα – Σειρά Αντιφασιστική Βιβλιοθήκη) μαζί με μελέτες επιφανών ακαδημαϊκών και πολιτικών, όπως ο Τσώρτσιλ, ο Ηλίας Τσιριμώκος κ.ά. Εκεί ξεκαθαρίζεται ότι η απλούστευση της Ιστορίας οδηγεί στον ολοκληρωτισμό, δηλαδή στην βία, τον καταναγκασμό και στην φρίκη του πολέμου. Οδηγεί, όμως, και σε κλίμα που παραπέμπει στον Όργουελ.

Επισημαίνεται αυτό γιατί ζούμε σε συνθήκες “απλούστευσης της Ιστορίας” κι αυτό είναι τραγικά επικίνδυνο γιατί ξέρουμε πού οδηγεί. Και δεν αναφέρομαι εδώ στον πόλεμο προπαγάνδας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, ούτε καν στον απλουστευτή της Ιστορίας και κορυφαίο εκπρόσωπο της ολοκληρωτικής σκέψης Βλαντιμίρ Πούτιν που διαπράττει εγκλήματα πολέμου σε επίπεδο γενοκτονίας, στο πλαίσιο ενός γεωπολιτικού και ιδεολογικού πραγματισμού, αλλά σε εμάς τους δυτικούς δημοκράτες.

Ήδη, με ένα πολύ ισορροπημένο άρθρο του ο Σταύρος Λυγερός έκανε λόγο για “πιστοποιητικό αντιρωσικών φρονημάτων”, ενώ πάμπολλοι αναλυτές και δημοσιολόγοι στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου από την εκκόλαψη ενός νέου κύματος μακαρθισμού, όπως άλλωστε και ο υπογράφων. Τελευταία, μάλιστα, αναφερθήκαμε στο δόγμα της “φιλελεύθερης ηγεμονίας”, όπως εξαντλητικά το έχει αναλύσει ο καθηγητής John Mearsheimer.

Κατασκευή νέου δόγματος

Η συνέχεια... Ο Όργουελ στην Ουκρανία – Τι δεν καταλαβαίνουν οι φιλελεύθεροι

Υπερανθρωπισμός και μετανθρωπισμός – Το βιβλίο του Θ. Τάση

 ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

Ένα βιβλίο αναφοράς που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο άνοιξε και στην Ελλάδα τη συζήτηση που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη:  υπερανθρωπισμός και μετανθρωπισμός. Πρόκειται για την
ενδιαφέρουσα και εξαντλητικά κατατοπιστική φιλοσοφική μελέτη του καθηγητή Σύγχρονης Πρακτικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Alpen-Adria και επισκέπτη καθηγητή στο πανεπιστήμιο St. Gallen Θεοφάνη Τάση. Το βιβλίο του Τάση φέρει τίτλο “Φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης” (εκδόσεις Αρμός).

Σ’ αυτό το βιβλίο παρουσιάζει τη φιλοσοφική γενεαλογία του ανθρώπινου πόθου για την αθανασία από το “Έπος του Γκιλγκαμές” έως τις ημέρες μας. Με τη “Φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης” ο Θεοφάνης Τάσης ολοκληρώνει μια φιλοσοφική τριλογία (“Η επιμέλεια του εαυτού στην εικονιστική Κοινωνία και Ψηφιακός Ανθρωπισμός”, εκδόσεις Αρμός) με την οποία εισηγείται μια φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης υπό το πρίσμα ενός ψηφιακού ανθρωπισμού με σκοπό την διαφύλαξη της ανθρωπινότητας και της συνέχειας της ανθρωπότητας στην παρούσα μορφή της.

Σε ό,τι αφορά τα σύγχρονα φιλοσοφικο-πολιτικά ρεύματα προβληματισμού και θεώρησης της ανθρώπινης αναβάθμισης ο Τάσης εξηγεί ότι υπάρχουν δύο αντίθετα ρεύματα που είναι πολύ ρευστά στο εσωτερικό τους, ο υπεραναθρωπισμός και ο μετανθρωπισμός που χωρίζονται κι αυτά σε διάφορες πυρηνικές τάσεις.

Υπερανθρωπισμός και Μετανθρωπισμός

Ο υπερανθρωπισμός κινείται μεταξύ φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, φιλοσοφίας του νου και των τεχνοεπιστημών αιχμής, που έχουμε προαναφέρει, που θεωρείται ότι αποτελεί την ριζοσπαστική συνέχεια και ολοκλήρωση του ανθρωπισμού δια της τεχνικής, που όμως διατηρεί στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Μέσα στη ρευστότητα των εκπροσώπων του και των ιδεών του, διακρίνονται δύο βασικά ρεύματα: Η ρωσική εκδοχή του, ο κοσμισμός που αναζητά μια σύζευξη θρησκείας και επιστήμης, όπου με βάση την πνευματικότητα και την αυτοσυνείδηση προτάσσει τη θέωση της ανθρωπότητας.

Η συνέχεια εδώ... Υπερανθρωπισμός και μετανθρωπισμός – Το βιβλίο του Θ. Τάση

Εννέα ενδείξεις ότι μεθοδεύουν “μεγάλο συμβιβασμό” με την Τουρκία

Διαφαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ/ΠΣ και ΚΙΝΑΛ) μαζί με εξωθεσμικούς παράγοντες μεθοδεύουν το “μεγάλο συμβιβασμό” με την Τουρκία εγκαταλείποντας κυριαρχικά δικαιώματα, αμυντικές δυνατότητες, κρίσιμους στρατηγικού χαρακτήρα πλουτοπαραγωγικούς πόρους και ποιος ξέρει τι άλλο. Το δραματικό αυτό συμπέρασμα, για το “μεγάλο συμβιβασμό” προκύπτει από μια σειρά εξελίξεων που αν συνδυαστούν καταλήγουν εκεί. Ας δούμε τις σημαντικότερες από αυτές.

1. Σε ανύποπτο χρόνο, εν μέσω της κορύφωσης της “πράσινης πολιτικής”, η κυβέρνηση ανακοινώνει πως δεν θα προχωρήσει στην εκμετάλλευση των πιθανών υποθαλάσσιων πηγών πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Αιγαίο.
2. Προ ημερών ο Σωτήρης Σιδέρης (omegapress.gr) αποκαλύπτει το περιβόητο non paper των ΗΠΑ με το οποίο τερματίζεται η αμερικάνικη υποστήριξη στο σχέδιο του αγωγού EastMed.
3. Ο Αλέξανδρος Τάρκας σε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για το παρασκήνιο της αμερικάνικης στροφής εκτιμά πως πρόκειται για μία «μεγάλη στρατηγική ήττα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής» και επισημαίνει ότι «κατέρρευσε το αφήγημα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, από το 2013 έως σήμερα, για την κατάκτηση ηγεμονικής θέσης στο ενεργειακό παίγνιο από την περιοχή της Κύπρου και του Ισραήλ, μέχρι τα Βαλκάνια και την Ιταλία».
4. Ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου γράφει ότι «σε μια εποχή που η τιμή του φυσικού αερίου έχει εξαπλασιασθεί, επιβαρύνοντας τις οικονομίες της Ευρώπης και ακόμη περισσότερο της χώρας μας με δισεκατομμύρια ευρώ, διαβάσαμε στον Τύπο, με ανησυχία, ότι οι εταιρείες EXXON-TOTAL-ΕΛΠΕ διέκοψαν τις έρευνες για το 2022. Η εξόρυξη έπρεπε να είχε ξεκινήσει πριν από 8 τουλάχιστον χρόνια». Και εύλογα αναρωτιέται αν υπήρξε κυβερνητική παρέμβαση στις συνεχείς αναβολές της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) οικολογικών οργανώσεων (WWF, Greenpeace και Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών) κατά της περιβαλλοντικής έγκρισης για την εξόρυξη των υδρογονανθράκων νοτιοδυτικά της Κρήτης (EXXON, TOTAL).
5. Στο μεταξύ περιμένουμε το νέο πρέσβη των ΗΠΑ, τον Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία και νομικό Τζορτζ Τσούνη, για να αισθανθούμε περισσότερη ασφάλεια, ίσως;
6. Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του ΕΚΠΑ, Π. Ιωακειμίδης, με άρθρο του στα “Νέα” προέτρεπε την ελληνική Πολιτεία να μην σπαταλάει άδικα πόρους, καθώς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την Τουρκία. Η επιχειρηματολογία του άρθρου αποδομήθηκε από πολλούς αρθρογράφους.
7. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που έχει ταχθεί υπέρ της Χάγης ποιεί τη νήσσα για τα τεκταινόμενα.
8. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ (με 18 ακίνητα και 848.000 ευρώ καταθέσεις στο εξωτερικό), έχει δηλώσει πως είναι υπέρ ενός νέου Ελσίνκι. Θυμίζουμε ότι το παλιό Ελσίνκι δεν άνοιξε μόνο η πόρτα για την ένταξη της Κύπρου που αναμφίβολα ήταν μια τεράστια διπλωματική επιτυχία, αλλά ταυτόχρονα άνοιξε και την κερκόπορτα για τις κλιμακούμενες τουρκικές διεκδικήσεις, αφού εκτός από την παραπομπή στη Χάγη του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας, προέβλεπε και την παραπομπή «κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και συναφή θέματα». Μαζί με τους νέους τομεάρχες του ΚΙΝΑΛ, ανακοινώθηκε ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου θα εκπροσωπεί την παράταξη στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Θα δούμε τι σημαίνει αυτό.
9. Ο Ταγίπ Ερντογάν εμφανίστηκε αυτές τις μέρες υπέρ ενός απευθείας διαλόγου με την Ελλάδα για την επίλυση των διαφορών, αλλά δήλωσε ότι «παρά τις αδικίες που αντιμετωπίζει η Τουρκία, η ΕΕ παραμένει στρατηγική μας προτεραιότητα και συνεχίζουμε την προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαστε έτοιμοι να ενισχύσουμε τον διάλογο και τη συνεργασία με την ΕΕ!»

Ο EastMed για το “μεγάλο συμβιβασμό”

Θα μπορούσαν να καταγραφούν κι άλλες σχετικές εξελίξεις. Εκείνο που προκύπτει μετά βεβαιότητας είναι πως υπάρχει πολύ παρασκήνιο και κινήσεις πάνω στη σκακιέρα. Ο αγωγός EastMed υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ ως έργο απεγκλωβισμού της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο και ως αντίπαλο δέος στον Nord Stream II, αλλά τώρα όλα δείχνουν πως θα τον καταπιούν. Ένδειξη για το “μεγάλο συμβιβασμό”.

Η συνέχεια... Εννέα ενδείξεις ότι μεθοδεύουν “μεγάλο συμβιβασμό” με την Τουρκία: 

Θα ξαναπάρει η Ευρώπη τα ηνία της Δύσης;

Του Μάκη Ανδρονόπουλου από το slpress.gr

Η Δύση με την ευρεία έννοια, όπως αυτή διαμορφώθηκε μεταπολεμικά, βρίσκεται μπροστά σε ένα πολιτισμικό και γεωπολιτικό μεταίχμιο. Οι αξίες της και η δημοκρατία έχουν ευτελιστεί και καταρρεύσει στο κοινωνικό φαντασιακό, ενώ η ανάδυση ισχυρών νέων ανταγωνιστών αμφισβητεί την γεωπολιτική και γεωοικονομική της υπόσταση. Έτσι, η Δύση είτε θα συνεχίσει την ραγδαία παρακμή της, είτε με νέο πρόγραμμα και νέα ηγεσία θα επιστρέψει δυναμικά στην πρωτοπορία της ιστορίας, θέση που κατείχε τους πέντε τελευταίους αιώνες.

Ο αμερικανικός 20ος αιώνας, είκοσι χρόνια μετά το πέρας του, μοιάζει να έφτασε το ζενίθ του δυτικού πολιτισμού και να δρομολόγησε την παρακμή του. Δεν γνωρίζουμε αν η επιτάχυνση-πύκνωση του ιστορικού χρόνου που επέφερε η τεχνολογία μειώνει δραστικά το θεώρημα του Όσβαλντ Σπένγκλερ, σύμφωνα με το οποίο ο ιστορικός κύκλος κάθε μεγάλου πολιτισμού έχει ζωή χιλίων περίπου ετών. Όμως τα φαινόμενα συγκλίνουν στο να αποκαλύπτουν συνεχώς τα σημάδια “παρακμής της Δύσης” σε όλες τις εκφάνσεις της δυτικότητάς της.

Η δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι ελεγχόμενοι από τα συμφέροντα των υπερπλούσιων και των εταιρειών τους, το κοινωνικό κράτος έχει ελαχιστοποιηθεί, οι ανισότητες διευρύνονται εκθετικά, την διανόηση έχει υποκαταστήσει η δραματική απλούστευση της τρέχουσας ιστορίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που αποτελούν τον πυλώνα ενός υβριδικού ολοκληρωτισμού. Η παιδεία έχει υποταχθεί πλήρως στην εξυπηρέτηση του τεχνικού πολιτισμού και η τέχνη επέλεξε ως μέντορα την αγορά χάνοντας την ψυχή της.

Η ιέρεια των περικοπών – Ανοιχτή επιστολή στη Μιράντα Ξαφά - slpress.gr

Η ιέρεια των περικοπών – Ανοιχτή επιστολή στη Μιράντα Ξαφά - slpress.gr: Σε άρθρο της στην Καθημερινή η Μιράντα Ξαφά πρότεινε για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας τις γνωστές συνταγές της οικονομικής λιτότητας. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΕΦΤΑΨΥΧΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να το διαβάσετε...

Το επικείμενο παγκόσμιο κραχ – Θα σώσουν τράπεζες ή κοινωνίες; - Ανδρονόπουλος Μάκης

 

Η τρίμηνη(;) καραντίνα στην οποία εισήλθε η παγκόσμια οικονομία εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού θα οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια ύφεση, που θα κάνει τη Μεγάλη Ύφεση του 1929 να μοιάζει με αστείο. Κι αυτό γιατί η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μια βίαιη εξαέρωση της φούσκας των αγορών, αλλά μια παύση εργασιών της πραγματικής οικονομίας για τρεις μήνες και βλέπουμε.

Τα 50 δισ. δολ. για την καταπολέμηση του κορονοϊού που βάζει ο Τραμπ και η "απεριόριστη ρευστότητα" που υποσχέθηκε να παράσχει η FED (Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) είναι αμφίβολο εάν θα δώσουν οριστική λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Ακόμα αβέβαιο είναι αν θα δοθεί λύση με τα 37 δισ. ευρώ από τα ταμεία συνοχής της ΕΕ και με την αναστολή των δημοσιονομικών δεσμεύσεων από χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση του κορονοϊού.

Η EKT (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) ανακοίνωσε μία σειρά μέτρων για τις τράπεζες, ώστε να συνεχίσουν να εκπληρώνουν τον ρόλο τους όσον αφορά τη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και ανέβαλε τα stress tests για το 2021. Έντρομη η Γερμανία, με την Deutsche Bank να αναβάλει την πληρωμή ομολόγων αξίας 1,2 δισ. ευρώ και υφιστάμενη την πίεση των αγορών, ανακοίνωσε εγγυήσεις ύψους 500 δισ. ευρώ για τη στήριξη της οικονομίας.

Ακόμα, υποσχέθηκε ότι δεν θα θέσει όριο στις δαπάνες για να στηρίξει επιχειρήσεις, οικογένειες και ομάδες επαγγελματιών που έχουν πληγεί από τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας. Αυτή είναι μια στρογγυλή προσέγγιση του προβλήματος και δείχνει ότι το Βερολίνο θα κοιτάξει να σώσει τον εαυτό του (σ.σ: έχει άλλωστε μαζέψει πολύ χρυσό, μα πάρα πολύ χρυσό).

Η αμερικανική παράδοση στη σπέκουλα

Ο φαύλος κύκλος βρίσκεται στο ξεκίνημά του και μόνο εάν εγκαίρως ληφθούν ριζοσπαστικά μέτρα, απολύτως διαφορετικά από εκείνα του παρελθόντος, σε πλανητικό επίπεδο μπορεί να αποτραπεί μια μεγάλη ύφεση, πιθανόν ένα κραχ. Οι ηγέτες θα χρειαστεί να αποφασίσουν εάν θα σώσουν για μία ακόμη φορά τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ή την κοινωνία που σημαίνει τις θέσεις εργασίας, τα νοικοκυριά και τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Εάν επιλέξουν το δεύτερο, η ζήτηση θα κρατηθεί και μέσω αυτών θα σωθούν και οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες.

Όπως το 1929 που όλοι έπαιζαν με δανεικά, έτσι και τώρα η παγκόσμια οικονομία των 255 τρισ. δολ. (Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο) είναι υπερχρεωμένη – "οικονομία του χρέους". Το εταιρικό χρέος των ΗΠΑ, ιδιαίτερα των ενεργειακών εταιρειών, είναι πολύ μεγάλο και μπορεί να προκαλέσει domino effect. Το πρόβλημα είναι πως ο Τραμπ είναι άσχετος με τα πολύπλοκα χρηματοοικονομικά, αλλά και με το πώς λειτουργούν οι αγορές, όπως φάνηκε με την αντι-ευρωπαϊκή ταξιδιωτική του οδηγία.

‘Βρισιές, σεξ και βία’: το νέο ανατρεπτικό κύμα της παγκοσμιοποίησης- Μάκης Ανδρονόπουλος

 

Δεν υπάρχει τηλεοπτική σειρά που να «παίζει» δυνατά στον διεθνή ανταγωνισμό και να κάνει 4-5 seasons των 8-10 ή και 20 επεισοδίων που να μην έχει αθυροστομία, σεξ και βία. Το NETFLIX χαρακτηρίζει πολλές σειρές που προβάλει ως language, sex, violence, αντί του συνήθους action (δράση)!

Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι σειρές αυτές υπηρετούν το εξουσιαστικό δόγμα της προσφοράς «άρτου και θεαμάτων» στον λαό. Mε μια δεύτερη ματιά θα μπορούσε να δει τις σκοτεινές μεθόδους χειραγώγησης των μαζών από την εξουσία, είτε δια της ύπνωσης και της καθήλωσης, είτε δια της απελπισίας και του φόβου. Αλλά με μια τρίτη θα μπορούσε κάποιος βάσιμα να ισχυριστεί πως αυτές οι σειρές επιτελούν μια οξύτατη κριτική στην πολιτική απαξίωση των αρχών και της δημοκρατίας και κυρίως καλλιεργούν έναν ενδιαφέροντα πολιτικό πραγματισμό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι παραγωγοί αυτών των σίριαλ χρησιμοποιούν όλα τα διαθέσιμα μέσα για να προσελκύσουν συνδρομητές και «παίζουν» με οριακές καταστάσεις του νου. Όμως είναι αδύνατο να μην αισθανθεί κάποιος πως πίσω από τα τόσο πειστικά, ιστορικά δουλεμένα, σενάρια κρύβονται σκοπιμότητες πέραν από αυτές της εμπορικής επιτυχίας. Το σεξ είναι καταλυτικής σημασίας! Από την αρχή, από το πρώτο επεισόδιο.

Γρήγορο, όρθιο, ανθρωποφαγικό, δυνατό, ομοφυλοφιλικό. Δυο ωραίοι άντρες, με φοβερά σώματα με γραμμωτά six pack φιλιούνται με πάθος στο στόμα. Δυο πανέμορφες γυναίκες τεντώνουν τα υπέροχα κορμιά τους κατά την διάρκεια των ερωτικών τους περιπτύξεων (αν και καμία τέτοια σκηνή δεν πιάνει ούτε στο μισό την δεκάλεπτη ερωτική σκηνή της Αντέλ Εξαρχόπουλος με τη Λέα Σεϊντού στο «Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα»).

Στο strait sex, αν η φοβερή αντρούκλα με τα σμιλευμένα μπράτσα δεν καρφώσει στον τοίχο τη γυναίκα, τότε, κατά 90% θα τον ξαπλώσει αυτή και θα τον καβαλήσει. Και αυτό από το 900 μ.Χ.!… στους Vikings (που μας δείχνουν ότι από τότε οι Σκανδιναβοί ήταν ελευθεριακοί στις σχέσεις τους), στους πειρατές του Black Sails, όπου οι ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις είναι το παν, στο Sense 8, όπου και οι οκτώ ήρωες μετέχουν τηλεπαθητικά σε μια αισθησιακή μίξη των κορμιών, των χρωμάτων του δέρματος, των γλωσσών και των άκρων.

Οι Νοσταλγοί του Παρελθόντος και ο Άγγελος της Ιστορίας

Γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος  – 

Οι αποδομητικές μέθοδοι του νεοσυντηρητισμού με αφορμή μια δεύτερη ανάγνωση της «Νοσταλγίας του Απόλυτου» του George Steiner

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η γραφή του στοχαστή George Steiner είναι απολαυστική και σε παρασύρει εύκολα στην «παγίδα» των συλλογισμών του. Ομολογώ ότι η χειμαρρώδης και ενίοτε ειρωνική γραφή του με παρέσυρε κατά την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου του «Νοσταλγία του Απόλυτου» (Άγρα, 2007). Η δεύτερη όμως ανάγνωση με βρήκε απέναντι στον Στάινερ, τον οποίο πλέον τοποθετώ -όπως άλλωστε και τον Roger Scruton που επίσης απολαμβάνω- στους  θεμελιωτές ενός σύγχρονου αποδομητικού συντηρητισμού, ιδιαίτερα επικίνδυνου από πολιτικής απόψεως.

Ο Στάινερ ξεκινά αυτό το βιβλίο με τη γενικής αποδοχής διαπίστωση ότι έχουν περιέλθει σε παρακμή τα χριστιανικά δόγματα στη Δύση, που είχαν «διαμορφώσει την ταυτότητα του ανθρώπου και τη θέση μας στον κόσμο», επειδή «έχασαν την κυριαρχία τους πάνω στο συναίσθημα και στην καθημερινή ύπαρξη». Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί «κενό» και να στεγνώσει ο «πυρήνας της ηθικής και πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου».

Έτσι, κατά τον Στάινερ, προς πλήρωση του «κενού» δημιουργήθηκαν νέες «μυθολογίες» και σημειώθηκε μια σταδιακή επιστροφή στον ανορθολογισμό. Υπό αυτή την οπτική, στήνει στον τοίχο τον Φρόιντ (ψυχανάλυση), τον Μαρξ (δικτατορία του προλεταριάτου) και τον Λεβί-Στρος (γλωσσολογική δομή της ανθρωπολογίας). Όσους δε τους ακολούθησαν τους καταγγέλλει ως νοσταλγούς του απόλυτου, υπονοώντας ευθέως ότι κατά κάποιο τρόπο «θρησκεύονται» με τα νέα κοσμικά δόγματα.

Ζητούμενο η ανάπτυξη, πραγματικότητα ο αφελληνισμός

Γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος  – 

Ολοκληρώθηκε η χρηματιστηριακή μεταβίβαση του πλειοψηφικού ποσοστού 67% των μετοχών του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης στην South Europe Gateway Thessaloniki Limited, που συγκρότησαν οι εταιρείες Deutsche Invest Equity Partners GmbH, Belterra Investments Ltd και Terminal Link SAS για την εν λόγω παραχώρηση, η οποία θα ισχύσει μέχρι το 2051. Είναι ένας ακόμα κρίκος στον αφελληνισμό της οικονομίας που βαφτίζεται ανάπτυξη.

Καταβλήθηκε εφάπαξ τίμημα 231,926 εκατ. ευρώ η δε συνολική αξία της συμφωνίας ανέρχεται σε 1,1 δισ. ευρώ που περιλαμβάνει υποχρεωτικές επενδύσεις ύψους 180 εκατ. ευρώ την επόμενη επταετία. Πρόσφατα πουλήθηκε έναντι 284 εκατ. ευρώ με μικρό premium έναντι της τρέχουσας χρηματιστηριακής αξίας το εναπομείναν 5% του ΟΤΕ στην Deutsche Delekom.

Από την ανώμαλη προσγείωση σε μία νέα ωριμότητα του Μάκη Ανδρόπουλου  -  Μία σειρά νέων σοβαρών ενδείξεων υποδεικνύουν μεγάλες διεργασίες αλλαγής στο θυμικό και στη "νοοτροπία" της ελληνικής κοινωνίας. Αλλαγές υποδόριες και εσωτερικές που προμηνύουν καταλυτικές ποιοτικές εξελίξεις που αναμφίβολα θα έχουν επιπτώσεις στο πολιτικό σκηνικό. Διαφαίνεται ότι η μεταβατική φάση που ακολούθησε μετά το τέλος της Μεταπολίτευσης με το πρώτο μνημόνιο, θα ολοκληρωθεί με την περάτωση του … Μάκης Ανδρονόπουλος Διαβάστε περισσότερα...

Ο παράξενος κόσμος του Sir William Crookes

του Μάκη Ανδρονόπουλου  – 

Στο αποκαλυπτικό βιβλίο του «Ο παράξενος Κόσμος του Sir William Crookes«*, απότιση φόρου τιμής στον επιφανή Βρετανό επιστήμονα και εφευρέτη, πολέμιο του μυστικισμού, Sir William Crookes (1832-1919), ο αστροφυσικός Μάνος Δανέζης παρουσιάζει τα επιστημονικά άρθρα και την αλληλογραφία του Crookes που αναφέρονται στα πειράματα που έκανε για τη μελέτη μιας σειράς «παραφυσικών φαινομένων».

Τα πορίσματα των πειραμάτων που έγιναν με αυστηρές επιστημονικές προϋποθέσεις παρατήρησης και καταγραφής των γεγονότων και με την παρουσία αδιαμφισβήτητου κύρους επιστημόνων και προσωπικοτήτων, όχι μόνο καταλύουν τη θεωρία του πνευματισμού, αλλά διευρύνουν δραστικά τα γνωσιακά εργαλεία του ανθρώπου.

Ο Crookes κατέγραψε πληθώρα παραφυσικών φαινόμενα, ακόμη και την αιώρηση του ανθρώπινου σώματος, με την βοήθεια ενός διάσημου διάμεσου της εποχής του κ. Home, αλλά και άλλων και ερμήνευσε τα φαινόμενα αυτά με μια σειρά θεωρίες, καταλήγοντας στον προσδιορισμό μιας υπαρκτής ανθρώπινης ιδιότητας, της Ψυχικής Δύναμης, η οποία «πηγάζει από την Ψυχή ή τον Νου του ανθρώπου».

Το Κίνημα Αλλαγής στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή

του Μάκη Ανδρονόπουλου  – 

Η χώρα εισέρχεται στην κρίσιμη φάση της τελικής διαπραγμάτευσης για το μεταμνημονιακό καθεστώς που περιλαμβάνει και την ρύθμιση του χρέους της. Η διαπραγμάτευση αυτή θα προδιαγράψει εν πολλοίς το μέλλον της. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι απλώς μόνη σε αυτή την εθνική προσπάθεια, αλλά έχει απέναντί της όλη την αντιπολίτευση.

Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τους λόγους, για τους οποίους η ενοχική Δεξιά είναι απέναντι (Σ.Σ: το εξήγησε πρόσφατα η Καθημερινή με την αποκάλυψη του εγγράφου της Τράπεζας της Ελλάδος για τα δημοσιονομικά του 2009). Θα ασχοληθούμε με το αβάφτιστο ακόμη και επαμφοτερίζον Κίνημα Αλλαγής που θα μπορούσε να αποτελεί τον φυσικό συμπαραστάτη, αν όχι σύμμαχο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Οι ψύχραιμοι δημοκρατικοί προοδευτικοί πολίτες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο χώρο ενόψει μάλιστα του ιδρυτικού συνεδρίου και εύλογα αναρωτιούνται τι θα βγάλει. Δεδομένου, μάλιστα, ότι η διαδικασία εκλογής αρχηγού απέρριψε εκκωφαντικά την κεντρώα εκδοχή και έδωσε το απόλυτο βάρος στο ΠΑΣΟΚ, όπως επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής Γιώργος Σωτηρέλης, ο οποίος εντάσσει το νέο φορέα της «Κεντροαριστεράς»-«σοσιαλδημοκρατίας» στον πόλο της πληθυντικής Αριστεράς.

Ο αφελληνισμός του παραγωγικού ιστού ή τα γκαρσόνια της Ευρώπης του Μάκη Ανδρονόπουλου  -  Με την ελπίδα ότι δεν θα καταστεί εκπληρούμενη προφητεία το ρηθέν υπό του Ανδρέα Παπανδρέου «Δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης», και δεδομένου ότι η κυρίαρχη ιδέα είναι πως μόνο οι ξένες επενδύσεις θα μας σώσουν, είναι σκόπιμο να σκεφτούμε μερικά κρίσιμα ζητήματα για την επόμενη μέρα. Ο γελοίος βερμπαλισμός περί «νέου παραγωγικού μοντέλου» που … Μάκης Ανδρονόπουλος Διαβάστε περισσότερα...

Η γκιλοτίνα της ιστορικής αφήγησης Η γκιλοτίνα της ιστορικής αφήγησης

Η γκιλοτίνα της ιστορικής αφήγησης του Μάκη Ανδρονόπουλου  -   Η Ιστορία είναι μια περίπλοκη διαδικασία που προχωρά συνήθως με αργούς ρυθμούς. Οι νεοεμφανιζόμενοι στο προσκήνιο προωθητικοί παράγοντες, όπως έκρυθμες κοινωνικές καταστάσεις, οικολογικές καταστροφές, οικονομικές αλλαγές, αβάσταχτη φορολογία, ακραία φτώχεια, εξωτερικές πιέσεις, μαζική μετανάστευση, νέα γνώση, ιδέες, ιδεολογίες, πρόσωπα, ανακαλύψεις, χρειάζονται χρόνο για να αφομοιωθούν από τις μάζες. Με την αφομοίωση, οι μάζες θα αντιδράσουν, θα … Μάκης Ανδρονόπουλος Διαβάστε περισσότερα...