Αν καταδικαστεί ο Τζούλιαν Ασάνζ, η ερευνητική δημοσιογραφία απανταχού της γης έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Η καταδίκη του θα είναι σήμα φίμωσης: Οποιαδήποτε αποκάλυψη «απορρήτων εγγράφων» ή στοιχείων για σκάνδαλα, για ειδεχθείς κρατικές επιχειρήσεις (πόλεμοι, σαμποτάζ κλπ) και για ποικίλες ανομίες των κυβερνήσεων θα εγκυμονούν τον κίνδυνο διώξεων για ΜΜΕ και δημοσιογράφους.
Όλα τα κράτη φοβούνται τις αποκαλύψεις, γιατί συνήθως έχουν κάτι να κρύψουν. Ειδικά εκείνα που άρχουν στον πλανήτη. Γι’ αυτό έχουν θεσπίσει αυστηρό θεσμικό πλαίσιο προστασίας, που δεν αφορά μονάχα τα αυτονόητα (π.χ. Απόρρητα Σχέδια για την Εθνική Αμυνα κ.α.), αλλά και έκνομες επιχειρήσεις εντός ή εκτός του εθνικού χώρου.
Πολλά τα παραδείγματα. Όπως, ας πούμε, η επιδρομή εναντίον του Ιράκ με πρωταγωνιστές το δίδυμο Μπους-Μπλερ και επιχείρημα ένα κραυγαλέο ψέμα. Τα δήθεν χημικά του Σαντάμ (Θα αναφέρουμε παρακάτω πως στήθηκε αυτή η κυνική επιδρομή και πως αποκαλύφθηκε).
Η υπόθεση Ασάνζ /Wikileaks –ηχηρές αποκαλύψεις για δυσώδεις, μυστικές επιχειρήσεις – , καθώς και ανάλογα δημοσιογραφικά εγχειρήματα είναι ελάχιστα μπροστά στον αριθμό των σκοτεινών υποθέσεων που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητος.
Κι αν κάποτε βγαίνει κάτι στο φως, δεν έχει παρά μία πρακτική αξία: την υπόμνηση ότι οι συνωμοσίες, ο κυνισμός, τα συμφέροντα, οι εκβιασμοί και τα ποικίλα εγκλήματα των κυρίαρχων της οικουμένης δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά κανόνα στις διεθνείς σχέσεις και τις παγκόσμιες εξελίξεις.
