Επιλεκτικές ευαισθησίες

Μαρτίου 20, 2014 από seisaxthiablog

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Ανησυχεί το Συμβούλιο της Ευρώπης για την άνοδο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας στη Γηραιά Ηπειρο. Εύλογη ανησυχία. Στη Γαλλία, ο ραφιναρισμένος Λεπενισμός διεκδικεί με αξιώσεις υψηλότατο ποσοστό. Σε κάποιες χώρες (Ολλανδία, Αυστρία) η ακροδεξιά «σκίζει». Σε άλλες, συγκυβερνά. Και στην Ελλάδα, ένα κόμμα ναζιστικών προδιαγραφών, ασήμαντο μέχρι πρότινος, μπήκε θυελλωδώς στο πολιτικό προσκήνιο. Οντως επίφοβη κατάσταση, ειδικά για την ήπειρο των δημοκρατικών κατακτήσεων.
Ιδού, όμως, το παράδοξο: ακριβώς την ώρα που το Συμβούλιο της Ευρώπης πασχίζει να βρει τρόπους ώστε να αντιμετωπιστεί η ακροδεξιά/νεοναζιστική απειλή, στη φλεγόμενη Ουκρανία ακραιφνείς ναζιστές, με αντισημιτικό πρόσημο και εν γένει απεχθείς θέσεις, όχι μόνο καταλαμβάνουν ηγετικές θέσεις στο νέο καθεστώς, αλλά τυγχάνουν απόλυτης, προκλητικής ασυλίας. Κανένας δεν είπε μια κουβέντα εναντίον τους. Κανένας! Ούτε η Ενωση ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης ούτε οι ΗΠΑ. Ούτε καν το άκρως ευαίσθητο Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο. Προφανώς, η «υπόθεση Καρυπίδη», με την οποία ασχολήθηκε -και καλά έκανε- το ΠΕΣ, είναι μείζονος σημασίας σε σύγκριση με τους Ουκρανούς νεοναζί…

Στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης παρουσιάστηκε η Εκθεση που συνέταξε ο Σουηδός βουλευτής Γιόναρ Γκούναρσον, με τίτλο «Η στρατηγική για την πρόληψη του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας στην Ευρώπη». Στην Εκθεση, αποσπάσματα της οποίας φιλοξενεί το ρεπορτάζ του Δημήτρη Ψαρρά, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», γίνεται εκτενής αναφορά στη Χρυσή Αυγή και στο γεγονός ότι εξελέγη στο Κοινοβούλιο ένα κόμμα ναζιστικών προδιαγραφών. Για το θέμα της απαγόρευσης σημειώνεται ότι κάποια κράτη δεν την επιτρέπουν, αλλά «ακόμη και στις χώρες όπου προβλέπεται απαγόρευση, αυτό είναι ένα μέτρο το οποίο εμφαρμόζεται σε εξαιρετικές περιστάσεις». Εννοείται -και το λέει η Εκθεση- ότι δεν αποκλείεται η εφαρμογή του ποινικού νόμου «σε μέλη του κόμματος που χρησιμοποιούν ρητορική μίσους ή διαπράττουν εγκλήματα μίσους».

Πώς, όμως, φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο; Πώς μια ασήμαντη δράκα εξελίχθηκε σε υπολογίσιμο πολιτικό σχηματισμό; Το λέει και ο Γκούναρσον: «Εν τούτοις, κατά τη γνώμη μου, είναι σημαντικό να έχουμε στο νου μας ένα βασικό ερώτημα: για ποιο λόγο οι εκλογείς ψήφισαν Χρυσή Αυγή;». Και σημειώνει: «Το σημαντικότερο είναι να αναζητήσουμε τις βασικές αιτίες που τρέφουν τον ρατσισμό και να συγκρουστούμε με τις ιδεολογίες αυτού του είδους». Τι προτείνει; Να επαγρυπνούν οι πολιτικοί, «να απορρίπτουν σταθερά τον ρατσισμό, το μίσος και τη βία» και να μην καταφεύγουν «σε λαϊκίστικη και μισαλλόδοξη ρητορεία».

Αισχυντηλά, είναι η αλήθεια, ο Γκούναρσον αναφέρεται σ’ ένα μείζον θέμα, τη μετανάστευση, λέγοντας ότι οι πολιτικοί είναι ελεύθεροι να εκφράζουν «διαφορετικές θέσεις ως προς τις πολιτικές της μετανάστευσης και της ενσωμάτωσης αλλοδαπών, αλλά θα πρέπει να αποφεύγουν τον στιγματισμό ομάδων του πληθυσμού». Σωστά. Μόνο που ο Σουηδός στοσιαλιστής αποφεύγει να πει έστω και μια λέξη για τις αιτίες που προκαλούν τη μετανάστευση. Για τις προκλητικές επεμβάσεις της Δύσης, για τους εγκληματικούς πολέμους, για την ιμπεριαλιστική πολιτική που εκμεταλλεύεται ασύστολα τον πλουτοπαραγωγικό πλούτο άλλων χωρών και σπρώχνει αναπόφευκτα τους χειμαζόμενους να αναζητήσουν αλλού καλύτερη μοίρα.

Γι’ αυτά ούτε κουβέντα. Ούτε βέβαια για την πρωτοφανή οικονομική κρίση που μαστίζει την Ευρώπη και οδηγεί τους απελπισμένους σε ακραίες επιλογές. Ειδικά για την Ελλάδα, ο κ. Γκούναρσον και οι συν αυτώ δεν διερωτήθηκαν γιατί επί τόσα χρόνια, πριν από την κρίση, η φαιά Χρυσή Αυγή ήταν ένα ανυπόληπτο μόρφωμα με μηδενική απήχηση και ξαφνικά εκτινάχτηκε στα ύψη. Δεν είδαν προφανώς το σεσηπός πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της ανικανότητας που κρατούσε καθηλωμένη την κοινωνία, εξαρτημένη από ψιχία και ψέματα. Και ούτε καν διανοούνται οι εν λόγω ευαίσθητοι να δουν τις επιπτώσεις από την εγκληματική οικονομική πολιτική της Ενωσης και τι σημαίνει για προσανατολισμό των εγκλωβισμένων στα Μνημόνια.

Ομως αυτού του είδους οι προσεγγίσεις, η ανίχνευση δηλαδή των αιτίων και ο σχετικός προβληματισμός, δεν βολεύουν. Ενοχλούνται οι πραγματικοί υπαίτιοι και εκτίθεται η πολιτική τους. Γι’ αυτό, βασιλεύει η αδάπανη κατηχητική ρητορεία, ενδημεί η απαγορευτική διάθεση και θάλλει ο αλυσιτελής κατασταλτικός λόγος. Οσο για τις επιλεκτικές ευαισθησίες, σιγά μη δώσουνε εξηγήσεις στο πόπολο οι λογής ιθύνοντες. Αρκεί που ανησυχούν για τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό…

Πηγή: Ελευθεροτυπία

inprecor