Του καθηγητή Κώστα Φωτιάδη
Ήταν 30 Μαρτίου 2010, όταν στην ΠΥΛΗ ΑΞΙΟΥ, στο μουσικό Κέντρο του Γιώργου Ποζίδη, είχα κάνει την τιμητική εκδήλωση «ΠΟΝΤΟΣ-ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ», για τον Χρύσανθο μας με όλους τους Πόντιους καλλιτέχνες.
Παρών στην εκδήλωση και ο Βασίλης Καράς. Λίγα χρόνια νωρίτερα στο χωριό της Ειρήνης του χάρισα τους 14 τόμους της Γενοκτονίας. Μετά από λίγες ημέρες με κάλεσε για φαγητό στον προσωπικό του παράδεισο, το χωριό της Ειρήνης για να με ευχαριστήσει για το μεγάλο επιστημονικό μου έργο. Εκεί με ρώτησε εγώ τι μπορώ να κάνω και εγώ του απάντησα λακωνικά πολλά.
Έχουμε έλλειψη για όλο το ελληνικό κοινό από τραγούδια που να αναφέρονται στο δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Θα μπορούσες να παίξεις σημαντικό ρόλο. Μου απάντησε με ένα ξερό καλά. Μέσα του καλλιεργούσε την πρόταση μου. Όχι μόνο δεν την ξέχασε, αλλά μετά την εκδήλωση της 30 Μαρτίου, αργά τα μεσάνυχτα μου τηλεφώνησε και μου είπε:
Άκου αυτό το τραγούδι και πες μου τη γνώμη σου. Εντυπωσιάστηκα, συγκινήθηκα, για να μην πω έκλαψα και αμέσως του απάντησα ότι είναι πλέον το τραγούδι που μας εκφράζει ιστορικά. Πρέπει να γίνει δίσκος. Θα μιλήσουμε αύριo τι πρέπει να κάνουμε.