ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΟ... ΣΑΜΠΟΥΑΝ
Η Εξουσία επινοεί εύηχους νεολογισμούς, κενούς περιεχομένου, για να τροφοδοτεί τη συναισθηματική σκέψη των οπαδών, που πηγάζει από την καρδιά και τους αδένες τους
Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 21-9-2013
Η Εξουσία ασκείται με λέξεις - μαγικές, με λέξεις-απολιθώματα, που η πολύεδρη επιφάνειά τους ιριδίζει, μαρμαίρει, παιχνιδίζει το φως, όπως οι πολύτιμοι λίθοι στα στέμματα και στα σκήπτρα.
Οι ιριδίζουσες λέξεις αυτές, στις οποίες φωλιάζει η Εξουσία, όπως... Δημοκρατία, Λαός, Ελευθερία, Παιδεία κ.ά. κορυφαίες, στο όνομα των οποίων ασκείται, είναι πεποιημένες, φτιαχτές, στερημένες από τις ιδιότητες που οφείλουν να αποδίδονται σε κάθε λέξη με περιεχόμενο ρευστό και μακραίωνη ιστορία.
Οι ιδιότητες αποδίδονται με τη λειτουργία της κρίσης, σε όλο το εννοιολογικό βάθος και πλάτος της κορυφαίας που είπαμε.
Η απόδοση γίνεται με τα κατηγορούμενά της, δηλαδή με λέξεις-θεραπαινίδες, με λέξεις-ακολούθους της κορυφαίας, που αποδίδουν σε αυτήν τις κύριες ιδιότητές της κατηγορικά: σε ποιόν, αιτία, αναφορά, ενέργεια κ.λπ.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε όλους τους ορισμούς, σε όλα τα κείμενα των αρχαίων και στα λεξικά, από τους συγγραφείς τους, που βάθαιναν με τις κρίσεις τους και βάραιναν τον όρο σε νόημα.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στη χρήση των ομόηχων, των πεποιημένων όρων-συνθήματα... Δημοκρατία, Ελευθερία, Λαός...κ.λπ. από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της εξουσίας: τον κομματικό, συνδικαλιστικό, νεολαιίστικο και τον εκπαιδευτικό (!) δυστυχώς.
