Η πρώτη αποικιοκρατική «μετοχική εταιρεία» της Ιστορίας !

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Σε αντίθεση με όσα διαδίδονται ευρέως, η πρώτη «μετοχική εταιρεία» αποικιακού τύπου της Ιστορίας δεν δημιουργήθηκε μετά την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, αλλά σε κατακτημένη περιοχή της αποικιοκρατούμενης Ελλάδας στα μέσα του 14ου αιώνα, τη Χίο. Το δυτικό αποικιοκρατικό μοντέλο πρώτα δοκιμάστηκε «επιτυχώς» στον ελλαδικό χώρο στη διάρκεια της Λατινοκρατίας και αργότερα έγινε ευρύτατα διαδεδομένο παγκόσμιο φαινόμενο, που οδήγησε στην επικυριαρχία της Δύσης. Το «πρωτότυπο» αποικιακό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε στη Χίο ήταν και το «πρότυπο» για τις μεταγενέστερες «Εταιρείες» των Ανατολικών και των Δυτικών Ινδιών. 

Το ιστορικό : Το 1346, οι Γενουάτες καταλαμβάνουν τη βυζαντινή Χίο και από τον επόμενο χρόνο, μέχρι το 1566, το νησί της μαστίχας διοικείται από μια μονοπωλιακή μετοχική-ναυλωτική «Εταιρεία», τη Μαόνα (αραβικά: ma‘ūnah = βοήθεια ή αμοιβαία βοήθεια). Η Εταιρεία κατείχε το μονοπώλιο της μοναδικής στον κόσμο χιώτικης μαστίχας, καθώς και τον έλεγχο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου. Αποκλειστικοί μέτοχοί της ήταν οι Ιουστινιάνι, ένας από τους εκπροσώπους των οποίων πολέμησε γενναία δίπλα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Η Δημοκρατία της Γένουας έχει απλώς την υψηλή κυριότητα της Χίου, που εκδηλώνονταν κυρίως με το διορισμό του Ποτεστάτου, του ανώτερου διοικητή. 

Πρώτη πράξη των Γενοβέζων μετά την κατάληψη του νησιού ήταν η κατάργηση του βυζαντινού νομίσματος και η εισαγωγή του γενοβέζικου, όπως και η εφαρμογή του λατινικού δικαίου και η χρήση της ιταλικής γλώσσας. Πανάρχαιοι κοινωνικοί θεσμοί απαγορεύτηκαν και κάθε μορφή αυτοδιοίκησης εξαφανίστηκε. Η ντόπια βυζαντινή αριστοκρατία κατάφερε να επιβιώσει συνεργαζόμενη με τους κατακτητές αποικιοκράτες, αν και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Κάστρο του νησιού και να παραδώσει στους Λατίνους περίπου 200 αρχοντικά και οικίες.

Γρήγορα, το νησί του Ανατολικού Αιγαίου οργανώθηκε με τέτοιο τρόπο, στρατιωτικά-αμυντικά, οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά και οικιστικά, ώστε η Μαόνα να ελέγχει απολύτως «ορθολογιστικά» τους καλλιεργούντες αποκλειστικά μαστίχα αγρότες - σε επίπεδο προσφοράς εργασίας αλλά και ασφαλής απόδοσης του προϊόντος.

 Ενδεχόμενη κλοπή, υπεξαίρεση, λαθρεμπορία ή κλεπταποδοχή της παραγόμενης μαστίχας είχε ως συνέπεια την παραδειγματική τιμωρία του δράστη μέχρι ακρωτηριασμούς και απαγχονισμό. Οι καταδότες αμείβονταν ανάλογα με το μέγεθος του «εγκλήματος», ενώ σημαντικό ρόλο κατείχαν οι τοπικοί άρχοντες, οι λεγόμενοι «Λογαριαστές» που ορίζονταν από τον διοικητή του νησιού. 

Οι εξαρτημένοι χωρικοί από τα οχυρωμένα σε κάστρα Μαστιχοχώρια ήταν ένα είδος δουλοπαροίκων που ανήκαν στην τέταρτη κατηγορία των κατοίκων της Χίου και η μόνη απαλλαγή που είχαν ήταν το «καπίνιχον», ένα είδος κεφαλικού φόρου. Ο έλεγχος της παραγωγής και της συλλογής ήταν στα χέρια ειδικών αξιωματούχων οι οποίοι φρόντιζαν για την αναπαραγωγή των δέντρων, για την εφαρμογή των σκληρών κανονισμών, για τον χρόνο της καλλιέργειας όπως και για την απαιτούμενη ετήσια ποσότητα ώστε οι τιμές να κρατούνται πάντα ψηλά. 

Οι μέτοχοι της Μαόνα για να αποκτήσουν στις συναλλαγές τους ρευστό χρήμα κατέφευγαν συχνά σε δανεισμό από τους Εβραίους με συμφωνίες που βασίστηκαν στο μονοπώλιο της μαστίχας. Έτσι, οι Εβραίοι της Χίου έγιναν σημαντικοί μεσάζοντες στο εμπόριο της μαστίχας και υπό τους Γενοβέζους η κοινότητά τους ευημερούσε σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι με τους Βυζαντινούς ή αργότερα με τους Τούρκους.

Το «πρωτότυπο» της Χίου αποδείχθηκε εξαιρετικά «επιτυχημένο» γι αυτό και οι Γενουάτες ίδρυσαν το 1373 στην Κύπρο άλλη μια Εταιρεία, τη «Maona Vecchia di Cipro». Ο Χριστόφορος Κολόμβος, που βρέθηκε στη Χίο μεταξύ 1474 και 1475, αναφέρει ότι εκείνη την εποχή η πώληση της μαστίχας απέφερε ετήσιο εισόδημα 50.000 χρυσά δουκάτα.

Μετά την κατάληψη της Χίου το 1566 από τους Οθωμανούς η εμπορία της μαστίχας απελευθερώθηκε, όμως ένα σημαντικό τμήμα της παραγωγής παρακρατούσαν οι Τούρκοι ως φόρο υποταγής στο Σουλτάνο.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/100014553737849/posts/pfbid02hM7873eY41ubYBBEubypZD6NGk6cURTVWMprC218yQcqnMCQnhGWseuqT4DwQjU6l/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στις 30 Μαρτίου η Σφαγή της Χίου

Στις 30 Μαρτίου του 1822 ο οθωμανικός-τουρκικός στόλος υπό τον Ναύαρχο Νασούχ Ζαντέ Αλή Πασά τον επονομαζόμενο Καρά Αλή και χιλιάδες άτακτα στίφη από τα Μικρασιατικά Παράλια υπό την καθοδήγηση τον Βαχήτ Πασά, αποβιβάστηκαν στο νησί της Χίου πραγματοποιώντας γενοκτονία κατά του ελληνικού πληθυσμού.

Η σφαγή κράτησε 5 ολόκληρους μήνες ως τον Αύγουστο του 1822 σε τρία στάδια με άποτέλεσμα τον ολοκληρωτικό αφανισμό και τον πλήρη εξανδραποδισμό του ελληνικού πληθυσμού.

Η διαταγή του Σουλτάνου ήταν:

α. Να φονεύονται νέοι και άνδρες από 12 ετών και άνω.

β. Να φονεύονται γυναίκες άνω των 40 ετών.

γ. Να φονεύονται βρέφη αδιακρίτως φύλου έως 3 ετών.

δ. Να αιχμαλωτίζονται και να πωλούνται ως σκλάβοι κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών.

ε. Να αιχμαλωτίζονται και να πωλούνται ως σκλάβοι αγόρια από 3 έως 12 ετών.

στ. Να χαρίζεται η ζωή μόνο σε εφήβους που θ’ ασπάζονται το Ισλάμ.

Οι Χιώτες και οι Χιώτισσες αντιστέκονται στις τουρκικές ορδές με απαράμιλλη γενναιότητα αλλά η προετοιμασία για την Επανάσταση ήταν ελλιπέστατη και τα πολεμοφόδια ελάχιστα.

Παρά τις αρχικές ελληνικές επιτυχίες στο νησί, το Κάστρο της χώρας με την μεγάλη αποθήκη πολεμοφοδίων δεν κατελήφθη, ενώ  ήταν έτοιμο να παραδοθεί, εξαιτίας της διχογνωμίας μεταξύ των ηγητόρων Μπουρνιά και  Λογοθέτη.

Όταν αποβιβάζονται οι Οθωμανοί-Τούρκοι στον Βροντάδο, οι Έλληνες βρίσκονται ανάμεσα σε δύο πυρά, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού είναι άοπλη.

Τις θηριωδίες και την κτηνωδία των Τούρκων στο νησί του Αιγαίου δεν τις χωράει ανθρώπινος νους.

Καίγεται η Σχολή της Χίου σφαγιάζονται όλοι μέχρι και οι λεπροί.

Πυρπολούνται η Νέα Μονή και το Μοναστήρι του Αγίου Μηνά και η κτηνωδία της σφαγής είναι απερίγραπτη:Πάνω από 3 χιλιάδες  φονεύονται καιόμενοι αποκεφαλίζονται, γδέρνονται ζωντανοί και κατακρεουργούνται χλευαζόμενοι  για του Χριστού την Πίστιν την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία.

Δεκάδες Κληρικοί και πρόκριτοι σέρνονται µε στεφάνους αλυσσοειδείς, µε σιδηρούς όνυχες και µε πυρωµένες πυράγρες και φραγγέλια σε πρόχειρες φυλακές, όπου υπόκεινται σε φρικώδη βασανιστήρια για να αλλαξοπιστήσουν και βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο.

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σφαγής 

 στον λεγόμενο Μαύρο Γκρεμό (Κάβο Μελανιό) γράφεται το Ζάλογγο της Χίου.

Το τουρκικό ιππικό πρόλαβε όσους περίμεναν τα ελληνικά καράβια να διαφύγουν στα βορειοδυτικά του νησιού και τους ποδοπάτησε.

 Στην συνέχεια άρχισε η σφαγή αδιακρίτως ανδρών γυναικών και παιδιών στη στεριά και μέσα στη θάλασσα εναντίον όσων κολυμπούσαν για να γλυτώσουν. Έβαζαν φωτιά στα φορέματα των γυναικών και τις παρέδιδαν στις φλόγες. Κατασφάζονται ανηλεώς 10.000 άνδρες γυναίκες και παιδιά. 

Η θάλασσα καθ’ όλη την έκταση της παραλίας και σε αρκετό βάθος βάφεται κόκκινη απ το αίμα. Πολλές Χιώτισσες για να γλυτώσουν την ατίμωση την σκλαβιά ή έναν βασανιστικό θάνατο, επιλέγουν την οδό της Αθανασίας και κατακρημνίζονται στα βράχια με τα παιδιά τους όπως έπραξαν και οι Σουλιώτισσες.

 Ένα αγόρι υποχρεώνεται από τον Τούρκο επικεφαλής να μεταφέρει το κομμένο κεφάλι του πατέρα του για 61 χιλιόμετρα.

 Μια Χιώτισσα λέει στον τούρκο που προσπαθεί να την ατιμάσει να βγάλει πρώτα τις πιστόλες του για να μην εκπυρσοκροτήσουν. Κατά τη διάρκεια της ατίμωσης μ’ ένα μαχαίρι του κόβει τα γεννητικά όργανα και αυτοκτονεί.

    

Σκηνές αλλοφροσύνης εκτυλίσσονται σ όλο το νησί.

Ο Βαχήτ Πασάς στα απομνημονεύματά του γράφει πως η διαταγή προς τα τουρκικά στίφη, ήταν να του φέρουν όσες περισσότερες κομμένες γλώσσες αυτιά και μύτες για να αποκομίσουν μεγαλύτερο αντίτιμο.

Ανήκουστες βιαιότητες ανθρώπινη κτηνωδία, 

Μωρά στον αέρα διαπερνούντο με το ξίφος, Έξόρυξη εμβρύων των εγκύων με το γιαταγάνι, αποκεφαλισμοί ,ανασκολοπισμοί και κάθε λογής αγριότητα που προσβάλλει το ανθρώπινο γένος.

Οι δρόμοι της πόλης της Χίου είναι τόσο κόκκινοι από το ξεραμένο αίμα που μοιάζει να είναι ολόκληρη στρωμένη με πορφυρά χαλιά κατά τα λεγόμενα ευρωπαίων παρατηρητών. Το λιμάνι της έχει τόσο γεμίσει από πτώματα, ώστε δυσκολεύεται το πέρασμα των πλοίων ακόμη και έξω από αυτό.

Η λεηλασία και η καταστροφή είναι απίστευτες. Αναφέρει χαρακτηριστικά  ο υποπρόξενος των Κάτω Χωρών Φραγκίσκος Πάσκουα: «…Τώρα οι τούρκοι εκριζώνουν τα δένδρα… …βάζουν εκ νέου φωτιά στα σπίτια που ήδη έχουν καεί…

 Η μαγευτική Χίος με τα γενοβέζικα παλάτια και τους πύργους έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα απέραντο νεκροταφείο γεμάτο καμμένα ερείπια ενώ έχει στηθεί ένα τεράστιο σκλαβοπάζαρο για τα αιχμάλωτα γυναικόπαιδα.

Οι τιμές εκείνων που πωλούνται σκλάβοι στα σκλαβοπάζαρα είναι εξευτελιστικές και μια κοπέλα πωλείται για «μια λουλαδιά καπνού».

 Σε μαχαλάδες της Σμύρνης, Τούρκοι σφάζουν αιχμαλώτους για διασκέδαση, επειδή δεν μπορούν να τους πουλήσουν.

Πολλές από τις 780 κοπέλες 13-17 ετών που μεταφέρονται στην αγορά της Σμύρνης δεμένες με σχοινιά, πεθαίνουν από τις στερήσεις και τους πόνους.

Από τη Σμύρνη, οι αιχμάλωτοι  διασκορπίζονται σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κατακλύζονται επί μακρόν τα σκλαβοπάζαρα της Εγγύς Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Ο αιμοσταγής Σουλτάνος Μαχμούτ ο Β διοργανώνει ένα δείπνο για  Ευρωπαίους διπλωμάτες και το κυρίως πιάτο είναι ένα κεφάλι Χιώτη μέσα σε μια πιατέλα στολισμένη, από αυτά τα κεφάλια χριστιανών που του στέλνουν παραγεμισμένα “δι’ αχύρου απαλού”  μέσα σε βαρέλια με άλμη. 

    

Όταν έρχεται στο νησί ο ελληνικός στόλος  συλλαμβάνει τότε δύο πλοιάρια γεμάτα με Χιώτισσες αιχμάλωτες και παίρνει τη πρώτη εκδίκηση κρεμώντας τους τούρκους δουλεμπόρους απ τα κατάρτια. 

 

Ο 29χρονος  Κων/νος  Κανάρης με τον Βρατσάνο εκδικείται τους σφαγείς της Χίου, πυρπολώντας την τουρκική ναυαρχίδα Mansur Al-Liwa με τα 84 κανόνια , αφανίζοντας 2500 τούρκους και τον Καρά Αλή πραγματοποιώντας ένα από τα μεγαλύτερα ναυτικά κατορθώματα της παγκόσμιας ιστορίας.

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 21 πραγματοποιήθηκαν  3 γενοκτονίες των Ελλήνων.

Η Γενοκτονία της Χίου είναι μία απ αυτές!

Για του Χριστού την Πίστιν την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία, χύθηκαν ποταμοί αίματος και το Γένος υπεβλήθη σε αναρίθμητες θυσίες.

Χρέος όλων μας η τιμή και η μνήμη!!!!

O αυτόπτης μάρτυρας της Σφαγής της Χίου

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Χριστόφορου Καστάνη για μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες στην ιστορία της ανθρωπότητας

«Τους μεν ηλικιωμένους επέρασαν γενναιότατα εν στόματι μαχαίρας, παρομοίως και τας ηλικιωμένας γραίας, την δε κινητήν περιουσίαν αυτών ελεηλάτησαν. Τας δε ωραίας κόρας των και τους τρυφερούς νεανίσκους των ηχμαλώτισαν. Το αίμα έρρευσε ποταμηδόν …» γράφει για τη Σφαγή της Χίου ο Οθωμανός τοποτηρητής. Βαχίτ πασάς. Δύο αιώνες μετά, τα γεγονότα της 30στής Μαρτίου 1822 παραμένουν έναν μνημείο κτηνωδίας και φρίκης. 42.000 νεκροί και 52.000 σκλάβοι. Το νησί που άκμαζε ερήμωσε μέσα σε λίγες μέρες.

Το ιστορικό πλαίσιο

Στις αρχές του 19ου αιώνα η Χίος διέθετε μία μεγάλη και ακμάζουσα ελληνική κοινότητα που ευημερούσε βασιζόμενη στην καλλιέργεια της μαστίχας. Το 1822 ο πληθυσμός του νησιού ξεπερνούσε τις 100.000.

Με τις φήμες για εξέγερση να φουντώνουν ο σουλτάνος έστειλε στη Χίο τον Βαχίτ πασά με στρατεύματα.

Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, που είχε καταστρώσει ο έμπορος και μέλος της Φιλικής Εταιρίας, Ιωάννης Ράλλης, η εξέγερση θα γινόταν τον Ιούλιο του 1822. Απορρίφθηκε από τις ισχυρές οικογένειες της Χίου με τη σύμφωνη γνώμη του Δημήτριου Υψηλάντη.

Τελικά τον Μάρτιο του 1822 ο πρώην αξιωματικός του Ναπολέοντα, Αντώνιος Μπουρνιάς αποβιβάστηκε στο νησί με διακόσιους άντρες. Κάλεσε τον οπλαρχηγό Λυκούργο Λογοθέτη (πραγματικό όνομα Γεώργιος Παπλωματάς) να τον στηρίξει.

Ο Μπουρνιάς υπολόγιζε σε βοήθεια και από τα γύρω νησιά αλλά και από την Πελοπόννησο που είτε δεν ήρθε ποτέ, είτε καθυστέρησε σημαντικά. Η μόνη ουσιαστική ενίσχυση ήταν αυτή των Ψαριανών. Με μικρό στράτευμα και διχόνοια μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη η εξέγερση ήταν ουσιαστικά καταδικασμένη.

Ο σουλτάνος θεώρησε τη Χίο ιδανική ευκαιρία για να στείλει ένα μήνυμα στους εξεγερμένους Έλληνες. Έστειλε 7.000 στρατιώτες στο νησί υπό την ηγεσία του Καρά Αλί. Οι εξεγερμένοι αντιστάθηκαν ελάχιστα και ακολούθησε η λεηλασία της Χίου και η σφαγή του πληθυσμού της. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Βαχί πασάς έστειλε στην Κωνσταντινούπολη την αναφορά για την ανακατάληψη του νησιού και μαζί της ένα φορτίο με κομμένα κεφάλια και αυτιά.

Η μαρτυρία

Η Σφαγή της Χίου και ο Ευγένιος Ντελακρουά

 

Στις 30 Μαρτίου 1822, η Χίος βίωσε ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια στην ιστορία του Αγώνα: τη σφαγή χιλιάδων κατοίκων της ως αντίποινα για την κήρυξη της Επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη. Η αγριότητα της κτηνωδίας που παρέσυρε στο αίμα άμαχο πληθυσμό, μητέρες και παιδιά, υπήρξε γεγονός με τεράστια απήχηση στις ευρωπαϊκές χώρες, ενισχύοντας το ήδη υπάρχον φιλελληνικό αίσθημα.

Ένα χρόνο πριν, η έκρηξη της επανάστασης, βρήκε το πολυπληθές χριστιανικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί, με ισχυρό στόλο, εμπόριο και διπλωματία, ικανότητες που συνέβαλαν στο να κυριαρχούν ελεύθερα στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Ως εκ τούτων, η έκρηξη επανάστασης ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία, εκ μέρους των προκρίτων του νησιού, δεν θεωρείτο δεδομένη. Παρόλα αυτά, τον Απρίλιο του 1821 ο Νεόφυτος Βάμβας επιχείρησε να εξεγείρει τον λαό εναντίον της Πύλης, ωστόσο, η εκστρατεία του περιορίσθηκε πριν ολοκληρωθεί, καθώς ήταν έκδηλη η απειρία του χιώτικου λαού στα όπλα και τον πόλεμο και ο κίνδυνος στον οποίο επρόκειτο να εκτεθεί το νησί, θα ήταν ολοκληρωτικός.

Η παρουσία του ελληνικού στόλου στο νησί, ενάντια στην οθωμανική διοίκηση, δεν έληξε χωρίς αντόποινα εις βάρος της Χίου εκ μέρους της Πύλης. Λαμβάνοντας μέτρα, οι Οθωμανοί αιχμαλώτισαν σε φρούρια μερικούς από τους πρόκριτους και τους κάτοικους των Μαστιχοχωρίων, αφόπλισαν τον πληθυσμό και εγκατέστησαν στρατιωτική δύναμη στο νησί και χίλιοι περίπου άτακτοι, οι οποίοι λεηλατούσαν το νησί ανηλεώς. Η πάλαι πότε σχεδόν αυτόνομη Χίος, είχε χάσει τη γαλήνη που την βοηθούσε να ευημερεί και ένα μεγάλο ποσοστό του ντόπιου πληθυσμού, καθώς κάποιοι αιχμαλωτίστηκαν ενώ άλλοι διέφυγαν στην Πελοπόννησο.

Οι λεηλασίες ωστόσο, και η καταπάτηση της νήσου, ώθησαν τον Χιώτη Αντώνιο Μπουρνιά, να ζητήσει βοήθεια από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθετή για την από κοινού τους εκστρατεία.

Το απόγευμα της 10ης Μαρτίου 1822, ο Λυκούργος Λογοθέτης, αποβιβάστηκε στη Χίο με στρατό 1500 αντρών, παρασύροντας με επιτυχία τους ντόπιους στον ξεσηκωμό, οι οποίοι ωστόσο, φανερά άπειροι στις πολεμικές επιχειρήσεις, υποδέχτηκαν τον Σάμιο οπλαρχηγό κραδαίνοντας ξύλα, αντί όπλων. Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκε δοξολογία υπέρ της ελευθερίας του νησιού

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ - Απρίλιος του 1822

Για την καταστροφή της Χίου.

Μικτή τεχνική ( Κάρβουνα, αυγοτέμπερα, ξηρά παστέλ). 150Χ200 εκ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ - Απρίλιος του 1822

Του Γιώργου Κόρδη

Ήτανε παλιά σε ένα από τα αξέχαστα συμπόσια που κάναμε στην Γκαλερύ Αέναον όταν συναντιόμασταν Σαββατοκύριακα πολλοί μαζί και ζωγραφίζαμε και το χαιρόμασταν.

Τότε έφτιαξα αυτό έργο που ήταν και η αρχή για ολόκληρη τη σειρά για το 1821. 

Το έφτιαξα θυμάμαι μονορούφι.  Ύστερα αρρώστησα για καιρό. Σμπαράλιασα τα έντερα μου...

«Τις εξέταζαν και τις πασπάτευαν όπως οι χασάπηδες τα αρνιά». Η πώληση των γυναικών της Χίου στα σκλαβοπάζαρα μετά τη σφαγή. «Πούλαγαν τις 12χρονες όπως τα ζώα, για τρεις λίρες το κεφάλι»

Το κείμενο έστειλε η αναγνώστριά της "Μηχανής του Χρόνου", Δήμητρα Καρδακάρη 

Οι σκλάβες από τη Χίο και η πώλησή τους στα παζάρια 

Ως έγκλημα μπορεί να θεωρηθεί η τραγωδία των γυναικόπαιδων της Χίου την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 στην Κωνσταντινούπολη όπως γράφει o ιερέας της αγγλικής πρεσβείας R. Walsh, ένας ανήσυχος και τολμηρός κληρικός. Βρισκόταν στην Πόλη από την αρχή του ξεσηκωμού και παρακολουθούσε από κοντά την τραγωδία των Ελλήνων. Κατέγραφε συστηματικά όσα έβλεπε και άκουγε. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία, τύπωσε ένα χρονικό με τις εμπειρίες του στην Τουρκία κατά την περίοδο του ελληνικού ξεσηκωμού. Ο ιερέας συγκέντρωσε στοιχεία για συγκεκριμένα πρόσωπα γυναικών. 

Η αρπαγή και το εμπόριο των σκλάβων γίνονταν από Τούρκους της εσχάτης υποστάθμης, καϊξήδες, χαμάληδες και κάθε λογής κακοποιά στοιχεία, που ακολουθούσαν τις εκστρατείες ως εθελοντές με αποκλειστικό σκοπό τη λαφυραγωγία. Η μέθοδός τους ήταν η εξής: Σκότωναν τα αρσενικά μέλη της οικογένειας, αιχμαλώτιζαν τις γυναίκες και τα παιδιά και συγκέντρωναν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα του σπιτιού. Οδηγούσαν έπειτα τη λεία τους στο πιο κοντινό τελωνείο και εφοδιάζονταν με τεσκερέ, δηλαδή πιστοποιητικό σκλαβιάς. Από εκείνη τη στιγμή οι αιχμάλωτοι αποτελούσαν ιδιοκτησία των κατόχων του τεσκερέ.