Φουντώνει το «κίνημα της πετσέτας» στα νησιά

Μετά τη Ρόδο και την Πάρο, οι πολίτες στη Νάξο ξεσηκώνονται οργανωμένα κατά της παράνομης κατάληψης παραλιών

Τα παραδείγματα της Ρόδου και της Πάρου, όπου οι πολίτες ξεσηκώθηκαν κατά της παράνομης κατάληψης παραλιών –και γενικώς των κάθε είδους αυθαιρεσιών στον αιγιαλό– βρίσκουν ολοένα και περισσότερους μιμητές. Σε πολλές περιοχές της χώρας ομάδες πολιτών που δεν είχαν μέχρι σήμερα καμία ανάμειξη με τα κοινά οργανώνονται και αναζητούν τρόπους να ζητήσουν τη βοήθεια από το κεντρικό κράτος, καθώς σε τοπικό επίπεδο αισθάνονται αβοήθητοι. Τελευταίο παράδειγμα η Νάξος όπου οι πολίτες ξεσηκώθηκαν κατά της παράνομης κατάληψης παραλιών –και γενικώς των κάθε είδους αυθαιρεσιών στον αιγιαλό– βρίσκουν ολοένα και περισσότερους μιμητές. Σε πολλές περιοχές της χώρας ομάδες πολιτών που δεν είχαν μέχρι σήμερα καμία ανάμειξη με τα κοινά οργανώνονται και αναζητούν τρόπους να ζητήσουν τη βοήθεια από το κεντρικό κράτος, καθώς σε τοπικό επίπεδο αισθάνονται αβοήθητοι. Τελευταίο παράδειγμα η Νάξος, όπου μέσα σε ελάχιστες ημέρες έγινε μια πρώτη καταγραφή των παρανομιών και ετοιμάζεται φάκελος για να σταλεί στον εισαγγελέα. Με άλλα λόγια, οι πολίτες αντικαθιστούν τις απούσες ελεγκτικές αρχές.

Την αρχή έκανε τον Ιούνιο η Ρόδος με τη δημιουργία του δικτύου «Ομπρέλα», από πολίτες οι οποίοι ζητούσαν βοήθεια για να αναδείξουν το πλήθος των παρανομιών στις ακτές του νησιού. Το δίκτυο έκανε συνέντευξη Τύπου και ξεκίνησε μέσω συγκέντρωσης στοιχείων και ανακοινώσεων μια προσπάθεια να αναδείξει το θέμα στον δημόσιο διάλογο.

Ακολούθησε η Πάρος. Η Κίνηση Πολιτών Πάρου προχώρησε ένα βήμα περισσότερο....

Κλικ ΕΔΩ για να διαβάσετε όλη τη δημοσίευση...

Συμπλήρωμα για τις φοιτητικές εξεγέρσεις – Alvin W. Gouldner

William Blake – Newton (1795)

Μετάφραση – Εισαγωγικό σχόλιο: Θεόδωρος Ντρίνιας

Ο Alvin W. Gouldner (1920-1980) υπήρξε το «τρομερό παιδί» της Αμερικάνικης μεταπολεμικής κοινωνιολογίας (κατά τον James Chriss, ο «τραγικός ήρωάς» της). Ξεκινώντας την διανοητική και επιστημονική του πορεία στο θεωρητικό πεδίο του λειτουργισμού, στη συνέχεια υιοθετεί στοιχεία της μαρξιστικής κριτικής και αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος της διανοητικής του προσπάθειας σε μια σκληρή πολεμική σε βάρος της τότε κυρίαρχης θεωρίας του δομο-λειτουργισμού, του «ημίθεου» της αμερικάνικης κοινωνιολογίας Talcott Parsons. Αφού ολοκληρώσει την αποδόμηση του Parsons και της θεωρίας του, στρέφεται πλέον εναντίον του Μαρξισμού, κατηγορώντας τον για έλλειψη στοχασμού πάνω στην ίδια του την κατάσταση και την προέλευσή του ως θεωρίας προερχόμενης έξω από την εργατική τάξη, η οποία εντούτοις είναι δογματικά βέβαιη ότι κατέχει το κλειδί για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Ο Gouldner, επιτιθέμενος στην κατεστημένη κοινωνιολογία αλλά και στην μαρξιστική άρνησή της, βάζει στην τελευταία φάση της διανοητικής του πορείας το φιλόδοξο στόχο για την προώθηση μιας κοινωνιολογίας που ονομάζει reflexive sociology – αναστοχαστική κοινωνιολογία («ριζοσπαστική, ιστορικά ευαισθητοποιημένη, αυτο-αναλυόμενη, κριτική, αυτόνομη, εμπειρική, κλπ.», κατά τον Νικ. Τάτση). Ασυμβίβαστος, παράτολμος θεωρητικά, απότομος και εριστικός με εχθρούς και φίλους, απέναντι σε κάθε κατεστημένο ή δυνάμει κατεστημένο (νέο και παλιό, «συντηρητικό» και «ριζοσπαστικό/κριτικό»), με απέχθεια στον ακαδημαϊκό συντεχνιασμό αλλά και στον «αντι-επιστημονισμό» των νέων ριζοσπαστικών προσεγγίσεων που εισέβαλαν με ορμή στα ακαδημαϊκά πράγματα μετά το ’70, παθολογικά προσανατολισμένος στην «αλήθεια», βίωσε την αποξένωση στην τελευταία περίοδο της ζωής του και τη σταδιακή αποσιώπηση μετά το θάνατό του. Στην Ελλάδα, όπως είναι φυσικό, το έργο του παραμένει σχεδόν ολοκληρωτικά άγνωστο στους νεώτερους.

Αντρέι Ταρκόφσκυ - H μέθεξη του ιερού

Ο Ευθύμης Χατζής μιλά για την κινηματογραφική δημιουργία του Αντρέι Ταρκόφσκυ, με άξονα προσέγγισης την πεποίθησή του ότι «τον Ταρκόφσκυ καλείσαι όχι να τον δεις: να τον ζήσεις».

 

«Ο σκηνοθέτης αυτός», μας λέει, «δημιουργεί ένα χώρο που δεν είναι ούτε φλας-μπακ, ούτε ανάμνηση, ούτε καθαρά ρεαλιστικός, ούτε όμως και μόνο ποιητικός. Ένα χώρο ο οποίος είναι εσωτερικός, ένα χώρο όπου η σκέψη μας συναντάει την καρδιά μας. Και εκεί, πραγματικά, συμβαίνει μια κάθαρση».

 

Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το Αντίφωνο στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Εν Πλω, τον Ιανουάριο του 2017 με αφορμή τα 30 χρόνια από την εκδημία του μεγάλου Ρώσου δημιουργού.

• Επόμενο

Τα Κοινά: Μια πραγματεία για την επανάσταση του 21ου αιώνα

Των Pierre Dardot και Christian Laval 

Το σημείο αφετηρίας μας είναι πως το κοινό είναι μια αρχή πολιτικής δραστηριότητας που συγκροτείται από την ειδική διαδικασία της διαβούλευσης, της ορθής κρίσης, της απόφασης και από την εφαρμογή αυτών των αποφάσεων. Ωστόσο, αυτός ο ορισμός και η πιο πλήρης εκδοχή του, όπως παρουσιάζουμε στην αρχή του βιβλίου μας [1], δεν έχει καθολική ισχύ, δεν είναι διιστορικός ούτε είναι ανεπηρέαστος από εφήμερες και γεωγραφικές συνθήκες. Με ετυμολογικούς όρους (cum-munus που η κυριολεκτική σημασία του είναι «συν- υποχρέωση» και «συν- δράση») σίγουρα δεν υπάρχει η πρόθεση να δείξουμε πως το «κοινό» είχε πάντα τη σημασία που έχει σήμερα. Στον Αριστοτέλη το κοινό (Κοινόν) είναι αυτό που πηγάζει από τη πράξη της συγκέντρωσης, η οποία είναι αυτή που συγκροτεί την ιδιότητα του πολίτη που με τη σειρά της είναι μια πράξη που προϋποθέτει την εναλλαγή των καθηκόντων ή την αλλαγή μεταξύ των κυβερνώντων και των κυβερνώμενων. Σήμερα, με μια νέα και μοναδική μορφή ενέργειας, το κίνημα των πλατειών (Μ-15, Occupy, Gezi κ.α.) έχει εμπλουτίσει την ιδέα των κοινών με νέα αιτήματα. 

Το Κοινό σαν αρχή αγώνων 

Αυτά τα αιτήματα ενέπλεκαν μια ριζοσπαστική αμφισβήτηση απέναντι στην «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία, η οποία εξουσιοδοτεί ένα περιορισμένο αριθμό ανθρώπων να μιλούν και να δρουν εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας. Την ίδια στιγμή αυτά τα κινήματα έχουν αναπτύξει περιβαλλοντολογικά αιτήματα για τη διατήρηση των «κοινών» (και ειδικά των αστικών χώρων). Το κοινό φαίνεται σε εμάς, ως η αρχή που κυριολεκτικά προέκυψε μέσα από όλα αυτά τα κινήματα. Ως τέτοιο, το κοινό δεν είναι κάτι το οποίο έχουμε εφεύρει, αλλά κάτι το οποίο έχει αναδυθεί μέσα από αυτούς τους αγώνες ως η δική τους αρχή. Ο όρος έκτοτε έχει λάβει ένα καινούργιο νόημα, αυτό της «πραγματικής δημοκρατίας», για την οποία η μόνη νομιμοποιημένη πολιτική υποχρέωση είναι όχι αυτή που απορρέει από την ιδιότητα του μέλους σε μια δεδομένη κοινότητα, όσο ευρεία και να είναι, αλλά από τη συμμετοχή σε μια κοινή δράση η τη προσήλωση σε ένα κοινό στόχο.

βιντεο: Στην Τουρκία σήμερα- στην Ελλάδα αύριο;

Φοιτητές στην Τουρκία, στο Εσκί σεχίρ, αποφασισαν να φτιαξουν 600 σαντουιτς και να τα μοιράσουν στους οικονομικά αδύναμους συμφοιτητές τους αφου το φαγητο στην Εστια ειναι πολυ ακριβό και ανθυγιεινό...Δειτε στο βιντεο την συνεχεια...Ουτε καν απο μπατσους αλλα απο σεκιούριτι...Εικονες απο το μελλον μας; Στο χέρι μας είναι να το αποτρέψουμε. Αρκεί να μην πέφτουμε στην παγίδα της αποβλάκωσης των ΜΜΕ και των ελληνικών και τούρκικων αποχαυνωτικών σήριαλ...

Αναρτήθηκε από ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ στις 4:02 μ.μ.