Ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης

από

 Κώστας Μπαραμπούτης

 -

15 Μαρτίου 2021

0

294

Η σκέψη του Κ. είναι απλή, αρχίζει όπως όλες με την αξιωματική θεμελίωσή της, έχει προκείμενη μια πρόταση απολύτως διαυγή και συγκεκριμένη, γενικά αποδεκτή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας: Υπέρτατος σκοπός κάθε κοινωνίας θα πρέπει να είναι η «σωτηρία» του λαού της. Σωτηρία που μεταφράζεται: να διαθέτει καθένα από τα μέλη του τα αναγκαία υλικά αγαθά για τη ζωή του και τα παρεπόμενα πνευματικά αγαθά. Είναι ένα σκοπός που παρέχει νόημα στη ζωή του ανθρώπου, πέρα από την αποκλειστική μέριμνα για την ιδιωτική του βιοτή. Είναι ένας τρόπος υπέρβασης της ζωικής του συνθήκης∙ εξίσταται αυτός του εαυτού του και συνεισφέρει τις δικές του δυνάμεις για να γίνει ο κόσμος που ζει, εργάζεται, ανασταίνει τα παιδιά του, και κάποτε θα τον εγκαταλείψει, περισσότερο λειτουργικός και φιλόξενος. Μέχρις εδώ ελάχιστοι θα είχαν αντιρρήσεις και αυτές θα ήταν θεωρητικού περιεχομένου, και σε κάθε περίπτωση ένας διάλογος μεταξύ τους θα μπορούσε να έχει συναινετική έκβαση. Όταν όμως ο ένας, ο Κ, από τους υποθετικά διαλεγόμενους, όπως στην περίπτωσή μας, αδιαφορεί για τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν στην εφαρμογή του οράματός του, όταν πιστεύει ότι αυτά εξαγιάζονται, ακόμη και όταν περιλαμβάνουν την αφαίρεση της ζωής του συνανθρώπου, τότε μεταξύ τους προκύπτει αγεφύρωτο χάσμα. Ανακύπτει εξ αυτού του λόγου το ερώτημα ποια θα είναι η στάση του ετέρου των διαλεγομένων, εν όψει μάλιστα του ότι και ο ίδιος δεν εξαιρείται από τις προθέσεις του Κ, έστω και υποθετικά.

Θα απαντήσω εκ μέρους του συνομιλητή του Κ., προηγουμένως όμως θα αναφερθώ σε πράξεις του, παρελθούσες και ενεστώσες, που οι συνέπειές τους απασχολούν πολύ έντονα την επικαιρότητα. Είναι πράξεις που διέπραξε ο Κ. τριάντα περίπου χρόνια πριν, στις οποίες περιλαμβάνονται 11 φόνοι, ληστείες κ.λπ., για τις οποίες καταδικάσθηκε 11 φορές σε ισόβια. Βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές περίπου 18 χρόνια και με αφορμή την, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, καταπάτηση των δικαιωμάτων του ως φυλακισμένου, κήρυξε απεργία πείνας, αποφασισμένος να πεθάνει, αν αυτά τα κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα, όπως υποστηρίζει, δικαιώματά του δεν ικανοποιηθούν. Οι υποστηρικτές των αιτημάτων του Κ. με προεξάρχουσα την Αντιπολίτευση, που αισθάνεται ιδεολογικούς δεσμούς να την συνδέουν μαζί του, πιστοποιούν εκτροπή από το Σύνταγμα της αστικής δημοκρατίας μας . Η Αντιπολίτευση όμως λογαριάζει ιδιαίτερα τα κέρδη που θα της αποκομίσει η στάση της από το ανήλικο πλήθος των ψηφοφόρων της, πολιτική συμπεριφορά που ισχύει άλλωστε για το σύνολο του πολιτικού κόσμου στη χώρα μας. Αντίθετα η νόμιμη εκτελεστική εξουσία της Δημοκρατίας μας υποστηρίζει ότι, πιστή στο νομικό της corpus, τηρεί με ευλάβεια τους νόμους που αφορούν τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Αρμόδια βέβαια για την επίλυση της τυπικής μάλλον διαφοράς μεταξύ του Κ. και της κυβέρνησης είναι η Δικαιοσύνη, της οποίας όμως, όπως φαίνεται, δεν της ζητήθηκε η γνώμη. Εμφανίζεται μάλιστα να εκφράζει αντιθετικές απόψεις, αφενός με τους συνδικαλιστικούς της εκπροσώπους να προμαχούν για τον πολιτικό μας πολιτισμό, και αφετέρου με διακεκριμένα μέλη της να έχουν κατά νου την τήρηση της δικαιακής μας τάξης.

Αν ένας δολοφόνος μπορεί να σας ξεμπροστιάσει… - Θέμης Τζήμας

Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά φυσικά, ιδίως όταν πρωθυπουργεύει η οικογένεια Μητσοτάκη

Αναδημοσίευση από το ThePressProject

«δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένη ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός σε… ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον)

It is not those who can inflict the most but those who can endure the most who will conquer.”

“Δεν είναι εκείνοι που μπορούν να χτυπήσουν περισσότερο, αλλά εκείνοι που μπορούν να υπομείνουν περισσότερο που θα νικήσουν», του Terence Macswiney

Ο γιατρός της επιλογής του Δημήτρη Κουφοντίνα, τις ώρες που γράφεται αυτό το άρθρο ανακοίνωσε ότι ίσως ο απεργός πείνας να μην έχει πάνω από 2 ημέρες ζωής. Τόσο ίσως να απέχουμε από ένα έγκλημα και μια ντροπή, την οποία η πατρίδα μας μέχρι σήμερα δεν είχε βιώσει, ούτε κατά τις πλέον σκοτεινές μέρες της ιστορίας της.

Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά φυσικά, ιδίως όταν πρωθυπουργεύει η οικογένεια Μητσοτάκη, περιστοιχισμένη από μια ομάδα ξεπλυμάτων της trash tv και χουντικών σταγονιδίων, όταν κυβερνούν ξένες πρεσβείες και όταν πρόθυμοι κολαούζοι στα μέσα ενημέρωσης συσκοτίζουν την αλήθεια καθημερινά, χαριεντιζόμενοι μέσα στο βόθρο τους, που αποκαλούν «δημόσιο βίο».

(Non) Habeas Corpus: Για όποιον χωρίς όνομα πεθαίνει

Prison, Φωτογραφία Alessandro

Αντώνης Μπαλασόπουλος

Ο ιερέας τις περνούσε μουρμουρίζοντας, κρατώντας το πράγμα στα χέρια του. Σταματούσε μπροστά απ’ την καθεμιά, έπαιρνε την όστια, την τίναζε από μια δυο στάλες (είναι σε νερό;) και την έβαζε ωραία-ωραία στο στόμα της. […] Ο ιερέας έσκυβε για να της τη βάλει στο στόμα, μουρμουρίζοντας διαρκώς. Λατινικά. Ο επόμενος. Κλείσε τα μάτια κι άνοιξε το στόμα. Τι; Corpus. Καλή ιδέα, τα Λατινικά. Τούς ζαλίζουν πρώτα. Τερματική περίθαλψη για αυτούς που πεθαίνουν. Δεν φαίνονται να την μασάνε. Μόνο την καταπίνουν. […]

Θα πρέπει να γίνονται είκοσι-τριάντα κηδείες τη μέρα. Μετά, το όρος Τζερόμ για τους Προτεστάντες. Κηδείες σε όλο τον κόσμο, παντού, κάθε λεπτό. Να τους φτυαρίζεις χάμω με το τσουβάλι, γρήγορα-γρήγορα. Χιλιάδες κάθε ώρα. Υπερβολικά πολλοί στον κόσμο […]

Ο κύριος Μπλουμ θαύμασε τον ευημερεύοντα όγκο του επιστάτη. Όλοι θέλουν να τα έχουν καλά μαζί του. Καλός άνθρωπος, ο Τζον ο’ Κόνελ, πραγματικά καλός άνθρωπος. Κλειδιά: όπως η διαφήμιση του Keyes. Δεν υπάρχει φόβος να ξεφύγει κανείς. Δεν δίνονται χαρτιά για έξοδο. Habeas corpus.

James Joyce, Οδυσσέας

 

Ι. Η ασταθής διαφορά

Habeas: Υποτακτική επιθυμίας: “[Επιθυμώ] να έχεις”.

Corpus: Το σώμα. Και το σώμα του κειμένου επίσης, ή το σύνολο των κειμένων, το έργο: “Corpus Platonicum”, “Corpus Reformatorum.” 

Αλλά επίσης, το πτώμα: “Corpus delicti”, το σώμα του εγκλήματος.

Το σώμα/το πτώμα: “Corpus Christi”. Η θεία κοινωνία μετατρέπει, ανάμεσα σε άλλα, το πτώμα του εσταυρωμένου Χριστού σε οργανικό κομμάτι του ζωντανού σώματος του πιστού. Γιατί; Για να λυτρώσει τον άνθρωπο, του οποίου το σώμα, αφημένο στη μοίρα του απλού σώματος, θα ήταν πάντα ήδη ένα επερχόμενο πτώμα, ένα πτώμα-που-έρχεται. Το κερματισμένο, άσαρκο πτώμα το οποίο καταβροχθίζει το κοινωνών σώμα κάνει το σώμα αυτό, το σώμα ως μελλοντικό πτώμα, να ζει διαφορετικά απ’ τη ζωή. “Πνεύμα” είναι το όνομα της διαφοράς της ζωής απ’ τη ζωή, του corpus ως σώματος απ’ το corpus ως πτώμα. Απροσπέλαστη, ανεξιχνίαστη διαφορά. Αλλά αυτή η διαφορά, στον Χριστιανισμό τουλάχιστον, εδραιώνεται πάνω στη βάση της άρσης ή της άρνησης της διαφοράς: Ναι, το πνεύμα υπάρχει στον βαθμό που το σώμα δεν είναι απλώς επερχόμενο πτώμα. Υπάρχει η υπόσχεση ότι το σώμα δεν καταβροχθίζεται ολόκληρο απ’ το πτώμα που τελικά θα γίνουμε όλοι· μένει κάτι, υπάρχει ένα υπόλοιπο που λέγεται πνεύμα. Αλλά αυτή την υπόσχεση τη φέρει το θείο πτώμα που ανασταίνεται, το πτώμα που ξαναγίνεται διαρκώς σώμα.

Το σώμα/το πτώμα/το κείμενο: Η θεολογία είναι αυτή που ρυθμίζει την απορητική διαλεκτική σώματος και πτώματος, που τη μετατρέπει στο κρυφό κλειδί της σχέσης σώματος και πνεύματος. Το θεολογικό corpus είναι το σώμα κειμένων για το σώμα και το πτώμα, για την απειλή ανάδυσης του πτώματος που κρύβεται πάντα μέσα στο σώμα, και για την υπόσχεση που δίνει ένα (ενικό, εξαιρετικό, κατ’ εξαίρεσιν) πτώμα σε κάθε σώμα. 

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί ο θάνατος ενός πολίτη που ζητά εφαρμογή του νόμου που οι ίδιοι ψήφισαν να εργαλειοποιείται γιατί συμφέρει εκλογοπολιτικά;

Πώς μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας, καθοδηγούμενος από το μίσος, να οδηγεί στο θάνατο ένα πολίτη και να γίνεται συμμέτοχος μιας βεντέτας (Κρητικής!) της οικογένειας Μητσοτάκη και του Κουφοντίνα;

Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης σημείωσε:

Πρόκειται για ένα βαθύ φθόνο απέναντι στον ιδεολογικό αντίπαλο, που δεν μπορεί παρά να αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα το υποσυνείδητο μίσος τους για την ανούσια και άνευ νοήματος εξουσιαστική ζωούλα τους.

Με τον ορατό, μάλιστα, κίνδυνο να διαχέουν το φθόνο τους ως κυρίαρχη κουλτούρα και στους υπηκόους τους, αφού πρώτα συστηματικά αφυδάτωσαν την ζωή τους από κάθε υπαρξιακό και ουσιώδες περιεχόμενο.

Του Γιώργου Μεγαλιού

 «Φαίνεται ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά - μετράμε μέρες ή ίσως ώρες - στο να γίνουμε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, μετά την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία θα καταγράψει νεκρό απεργό πείνας (και η 3η του τελευταίου μισού αιώνα, αν προσθέσουμε και τη Βρετανία της Θάτσερ). Επειδή λοιπόν πια τα πράγματα είναι οριακά:

Απεργία πείνας Δ. Κουφοντίνα: Το Κράτος Δικαίου να παρέμβει πριν να είναι αργά!

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

Ανακοίνωση του Άρδην

Από χθες ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ευρισκόμενος στην 46η ημέρα απεργίας πείνας, ζήτησε να του αφαιρέσουν και τον ορό, που ήταν και το μοναδικό μέσο που τον κρατούσε στη ζωή. Πλέον, οι στιγμές είναι κρίσιμες, και η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

Στη μνήμη του Θάνου Αξαρλιάν!

«Ρωτάω τότε τον Κουφοντίνα, γιατί έριξες τη ρουκέτα αφού υπήρχε κόσμος στην Καραγιώργη Σερβίας. Μου απαντά, δεν γινόταν να αναβληθεί πάλι η ενέργεια, με πιέζει η γυναίκα μου να φύγουμε διακοπές».

(Τζωρτζάτος, μέλος 17Ν)

Θάνος Αξαρλιάν : 14η Ιουλίου 1992, έπεσε θύμα «ηθικού πλεονεκτήματος»

Διαμαντής Μπασαντής Προς Εκτορα Κουφοντίνα: Είδα τον Χρήστο Μάτη με χυμένα τα μυαλά στο πάτωμα - Ηταν δολοφονία όχι «επανάσταση»

Ήταν 24 Δεκεμβρίου 1984. Είχα γυρίσει για λίγες μέρες από το Λονδίνο που δούλευα και σπούδαζα τότε. Έπινα τον πρωινό καφέ στο πατρικό μου. Το σπίτι απείχε 30 μέτρα από την Εθνική Τράπεζα της περιοχής.

Γύρω στις 8 ένας διαβολεμένος θόρυβος από μαρσάρισμα μηχανής με έκανε να βγω με τις πυτζάμες στον δρόμο. Βγαίνοντας άκουσα μια γυναικεία φωνή από την μεριά της τράπεζας να ουρλιάζει: «Τον σκότωσαν, τον σκότωσαν»!

Όπως ήμουν πήγα προς την τράπεζα. Η πόρτα ορθάνοικτη. Μπήκα. Η τράπεζα άδεια.

Μόνο ο ταμίας, ο Νίκος, παλιός συμμαθητής στο δημοτικό, ήταν σκυμμένος πάνω από τον αστυφύλακα Χρήστο Μάτη, που ήταν πεσμένος ανάσκελα στο πάτωμα. Ο Νίκος του έπιανε τον σφυγμό. Μόλις με είδε είπε σαν χαμένος: «Είναι νεκρός;»

Είδα από το κεφάλι του αστυφύλακα να τρέχουν τα μυαλά του στο πάτωμα. Μόνο λίγο αίμα φαινόταν στην τρύπα που υπήρχε στο κρανίο του.

Σοκαρισμένος εξίσου με το Νίκο από το θέαμα απάντησα χωρίς να το πολυσκεφθώ: «Με τα μυαλά χυμένα στο πάτωμα πως να ζει ρε Νίκο;»

Ο Νίκος ανασηκώθηκε ταραγμένος. Ρώτησα τι συνέβη. Μου είπε: «Μόλις είχαμε ανοίξει. Μπήκαν οι πελάτες. Μπήκε κι ένας ντυμένος αστυφύλακας. Πλησίασε τον Χρήστο που φυλούσε την τράπεζα του έδωσε ένα κουτί με γλυκά και του είπε: χρόνια πολλά Χρήστο.

Ο Χρήστος άπλωσε να πάρει το κουτί. Μόλις το έπιασε ο άλλος βγάζει από κάτω από το κουτί ένα περίστροφο και το βάζει στο κεφάλι του Χρήστου και λέει: αν κουνηθείς πέθανες. Ο Χρήστος τινάχτηκε ξαφνιασμένος. Αυτό ήταν. Ο άλλος πυροβόλησε αμέσως. Ο Χρήστος έπεσε στο πάτωμα όπως τον βλέπεις. Εγώ πάτησα το κουμπί συναγερμού της αστυνομίας…»

Ο Κουφοντίνας ως προϊόν στο καλάθι της κυβέρνησης- Γ.Παπαδόπουλος- Τετράδης

Πακτωλός λέξεων έρευσε για την άδεια του Δ. Κουφοντίνα σαν φυσικού προσώπου, και όχι άδικα. Επειδή, όμως, τα γεγονότα έχουν πάνω από μία αναγνώσεις, εκείνο που έμεινε έξω από την πολιτική και κοινωνική παρουσίαση ήταν και είναι η σκοπιά που η κυβέρνηση έστησε το γεγονός. Σαν προϊόν. Όπως όλα τα προϊόντα που πουλάει εδώ και τουλάχιστον ένα 9μηνο, με δύο στόχους: Προπέτασμα καπνού και 350.000 ψηφαλάκια.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι για την κυβέρνηση πάνω απ’ όλα ένα προϊόν. Προς πώληση. Με τον κουρνιαχτό που παράγει κρύβει όλα εκείνα που θα πρωταγωνιστούσαν στην ειδησεογραφία και που δεν είναι καθόλου ευχάριστα για την ίδια.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Όλα τα επώδυνα μέτρα που συμφωνεί η κυβέρνηση στο πλαίσιο της Γ’ Αξιολόγησης για επιπλέον περικοπές μισθών και επιδομάτων και για κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων κρύφτηκαν τον τελευταίο καιρό πίσω από άλλα καλοσχεδιασμένα προϊόντα:

Τα δάση και τα αρχαία στο Ελληνικό, η αλλαγή φύλλου, το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση της κάναβης, η επιστράτευση του εγκληματολογικού της αστυνομίας σε μεγάλες υποθέσεις «γραφείου» (αρκεί να μην είναι στο δρόμο…), η διοχέτευση στοιχείων των Υπηρεσιών σε εφημερίδες για λάσπη, η αναπαραγωγή παλιών υποθέσεων σαν καινούργιων και ο,τιδήποτε μπορεί να πρωταγωνιστήσει στο καφενείο της γενικής αφασίας, έχει επιστρατευτεί. Η αριστερά ήταν πάντα μανούλα στην προπαγάνδα. Η αριστεριστές, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα καλύτεροι. Κυρίως στα προπετάσματα καπνού.

Στον αντίποδα του φόβου σιγοβράζει η οργή

Του Δημήτρη Κουφοντίνα

Πριν από λίγες μόνο μέρες, στη συνέντευξή του σ’ αυτή την εφημερίδα, ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι δεν θα φέρει «ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα». Ομως, «πριν αλέκτορα φωνήσαι», ή μάλλον μόλις έκρωξε ο μαύρος γερμανικός κόρακας, η κυβέρνηση απαρνήθηκε και τα τελευταία υπολείμματα της αριστεροσύνης της.

Βράδυ Παρασκευής αρχίζουν να χαράζονται αυτές οι γραμμές, και το ραδιόφωνο ήδη αναγγέλλει ότι δρομολογήθηκε η νέα αποκρουστική συμφωνία παράδοσης. Η κυβέρνηση τράπηκε σε άτακτη υποχώρηση, τώρα βάζει στο τραπέζι όσα της ζήτησαν και ξαναβάζει τον ελληνικό λαό στον πάγκο του (Γερμανικού) χασάπη.

Παραδίνει πρώτα τα εργασιακά, αυτό το τελευταίο προπύργιο της «αριστερής» κυβέρνησης. Μαζί και τα ενεργειακά, ξεπουλά και τη ΔΕΗ στο γερμανικό κεφάλαιο. Και μαζί παίρνει νέα μέτρα (όχι «ούτε ένα ευρώ», αλλά) 3,6 δισ. ευρώ, μειώνει το αφορολόγητο και τις συντάξεις. Και, επιπλέον, επεκτείνει τα θανατηφόρα πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα χρόνια. Που σημαίνει, διαρκή μέτρα, συνεχή λιτότητα, λεηλασία, αποικιοποίηση. Για πόσα χρόνια αλυσοδένει τον ελληνικό λαό ο ΣΥΡΙΖΑ;

Εφιάλτες

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου: Η Βουλή νομιμοποιεί άλλο ένα έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού. Ξεπουλάει την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, μαζί με τη ΔΕΗ, την ΕΛΒΟ, τις Κτιριακές Υποδομές, το Αττικό Μετρό. Πιο πριν είχαν ξεπουλήσει το Ελληνικό, τα λιμάνια, τα τρένα, τα αεροδρόμια, όπως θα ξεπουλήσουν αύριο την Εγνατία με τους τρεις κάθετους άξονες, μαζί με ό,τι άλλο τους ζητήσουν.

Το νερό, αυτό το αδιαπραγμάτευτο δημόσιο αγαθό και κύριο ανθρώπινο δικαίωμα, μαζί με την ενέργεια, αυτόν τον βασικό στρατηγικό τομέα, μαζί με όλες τις υποδομές και τη δημόσια περιουσία, χαρίζονται μέσα από το Υπερταμείο στους σύγχρονους αποικιοκράτες για τα επόμενα 99 χρόνια. Η λέξη Υπερταμείο θα είναι αιώνιο όνειδος και ανάθεμα, η λέξη που θα συνοψίζει τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, την εθελοδουλεία, την υποτέλεια και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας των πολιτικών προδοτών και απατεώνων της κυβέρνησης.

Σήμερα στη Βουλή θα ανεβεί άλλη μια αηδιαστική παράσταση. Οι φανφάροι της αντιπολίτευσης θα σκαρφαλώσουν στους πιο υψηλούς τόνους στην κλίμακα της υποκρισίας για να καταγγείλουν όσα αυτοί οι ίδιοι ψήφισαν στο τρίτο μνημόνιο και εφάρμοσαν στα δύο προηγούμενα.

Όσο για τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τους γαντζωμένους στην καρέκλα τους βουλευτές, με περισσό θράσος και υποκρισία θα δηλώσουν ότι δεν συμφωνούν με τις μνημονιακές πολιτικές που οι ίδιοι με απόλυτη συνέπεια... ψηφίζουν και εφαρμόζουν. Ορισμένοι από αυτούς, με ξεδιαντροπιά, θα χύσουν τα δάκρυα του κροκόδειλου, επιδεικνύοντας την αναισθησία του παχύδερμου που δεν τους αγγίζει ο βόγκος, ο πόνος, η απελπισία ενός λαού που άλλη μια φορά προδόθηκε και ταπεινώθηκε.

«Πατρίδα ή θάνατος»*

Του Έκτορα Δ. Κουφοντίνα - Σωτηρόπουλου

*Τσε Γκεβάρα, ΟΗΕ, 1964

Η αναφορά του Μουζάλα στα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία έφερε για ακόμα μία φορά στο προσκήνιο τις γνωστές εναλλακτικές θεωρίες της επιφανειακής πολιτικής. Τις θεωρίες μιας τάχα προοδευτικής και μόνο στα λόγια προωθημένης λογικής που σκοπό δεν έχει την πραγματική λύση του προβλήματος αλλά τον εφησυχασμό της προσωπικής συνείδησης, παραβλέποντας τελείως την πραγματικότητα.

Μια φιλανθρωπική θεωρία που μιλάει για ανοιχτά σύνορα, στην βάση της λογικής ότι οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα, παραβλέποντας ότι πίσω από τα τουρκικά σύνορα δεν βρίσκονται ούτε προλετάριοι, ούτε οι σύντροφοι της κουρδικής αντίστασης αλλά το τουρκικό καθεστώς, μια ολοκληρωτική μορφή καπιταλισμού χειρότερη από της Ελλάδας.

Μια θεωρία που στρέφεται εναντίον των ελληνικών συμφερόντων (αλλά και της αντικειμενικής ιστορίας) και παραχωρεί πρόθυμα το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια, παραβλέποντας το εθνικιστικό ιδεολόγημα της σκοπιανής κυβέρνησης, τις επεκτατικές βλέψεις και την αλυτρωτική ρητορεία. Μια ρητορεία που τους ακούγεται εθνικιστική όταν μιλάει για την ανάγκη απελευθέρωσης της κατεχόμενης Κύπρου, αλλά περνάει απαρατήρητη και αδιάφορη όταν πηγάζει από την γείτονα κυβέρνηση.

Μια έντρομη και μνησίκακη δημοκρατία

Δημήτρης Κουφοντίνας - Αλέξανδρος Γιωτόπουλος | EUROKINISSI

Πριν από πολλά χρόνια, το καλοκαίρι του 2002, το ελληνικό κράτος πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη διωκτική επιτυχία του μετά την ήττα των «κομμουνιστοσυμμοριτών» το 1949: εξάρθρωσε την Ε.Ο. 17 Νοέμβρη – είχαν προηγηθεί βέβαια και άλλες επιτυχίες, όπως η καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, αλλά αυτές αποσιωπώνται γιατί τις διέπραξε ένα «άλλο» κράτος, κακό και δικτατορικό…

Ομως, το «κράτος έχει συνέχεια», όπως έσπευσε να μας θυμίσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του. Παιδιά είμαστε;

Ετσι, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2002, υπό τους διθυράμβους των ΜΜΕ και σύμπαντος του πολιτικού προσωπικού του κράτους, άνοιξε μια νέα περίοδος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, η αποκαλούμενη «ειδική», την οποία ορισμένοι κακοπροαίρετοι ονομάζουν «εξαίρεση δικαιωμάτων».Οι κατηγορούμενοι ως μέλη της 17Ν κρατήθηκαν σε «ειδικές» συνθήκες, δικάστηκαν με «ειδικό» τρόπο και φυσικά η μεγάλη πλειονότητά τους καταδικάστηκε με «ειδικές» ποινές.

Και όλα αυτά, κατά παράβαση του Συντάγματος που ορίζει ρητά ότι τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια, και σε ένα κλίμα που θύμιζε Ιερά Εξέταση.

Κατάφερε, λοιπόν, η δημοκρατία να απαλλάξει τους υπηκόους της από τη 17Ν, εξασφαλίζοντάς τους ευνομία και ευμάρεια, αλλά, όπως προείπαμε, το κράτος έχει συνέχεια.

Κουφοντίνας: Δεν υπογράφω δήλωση μετανοίας!

«Στην περίπτωση της αίτησής μου, το υπουργείο Δικαιοσύνης, καλυπτόμενο πίσω από μία εισαγγελέα, μεταμφιέζει το Πειθαρχικό Συμβούλιο της φυλακής σε νομοθετικό «σώμα» που αποφασίζει ότι πλέον οι ισοβίτες δεν μπορούν να πάρουν άδεια στα 8 χρόνια, αλλά τώρα στα 13»,αναφέρει σε κείμενό του το μέοος της 17Ν Δημήτρης Κουφοντίνας για την απόρριψη της αίτησής του για τη χορήγηση άδειας.

«Η τελευταία αίτηση που υπέβαλα επί «αριστερής» μνημονιακής κυβέρνησης ήταν τον Αύγουστο του 2015, η οποία, αφού «ξεχάστηκε» επί μήνες σε ένα συρτάρι, απορρίφθηκε τις τελευταίες μέρες του 2015», αναφέρει και προσθέτει: «Η απόρριψη αυτή όμως μας αφορά όλους, επειδή εντάσσεται στο πλαίσιο της συστηματικής περιστολής κάθε δικαιώματος και της ποινικοποίησης κάθε κινητοποίησης (με πιο πρόσφατη, τη νομοθέτηση φυλάκισης τριών ετών για «παρεμπόδιση λειτουργίας αυτοκινητοδρόμου» – προφανώς από τους αγρότες)».
«Είναι καιρός πλέον το υπουργείο να πάψει να κρύβεται πίσω από τα όργανα της φυλακής και να αναλάβει τις ευθύνες του.

Δημήτρης Κουφοντίνας: Να μην ανεχτούμε άλλο την ατίμωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό

Σάββατο, 7 Δεκεμβρίου 2013                      "Εφημερίδα των Συντακτών" 

Τι καρτεράμε; θα στεκόμαστε να βλέπουμε τη χώρα να ισοπεδώνεται, τον λαό να λιμοκτονεί, τα όνειρα των νέων να δολοφονούνται, επειδή δεν είμαστε οργανωμένοι να τους υπερασπιστούμε; Επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε δίπλα τους, επειδή δεν έχουμε ακόμα οργανωθεί αρκετά; Τους λέμε να περιμένουν, να περιμένουν μέχρι πότε; Τώρα είναι που πρέπει ν' αρχίσουν οι μεγάλοι, οι αποφασιστικοί αγώνες, για να τα χτίσουμε όλα απ' την αρχή, να ανατρέψουμε ό,τι μας καταστρέφει, να απαλλαγούμε απ' την τραγωδία. Να μην ανεχτούμε άλλο την ατίμωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό.

Παραθέτουμε την συνέντευξη που έδωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας στου δημοσιογράφους Κατερίνα Κατή και Τάσο Παππά, η οποία δημοσιεύεται σήμερα στην "Εφημερίδα των Συντακτών"

. Οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις είναι συνέχεια του ένοπλου αντάρτικου των δεκαετιών του 1970 και του 1980 ή συγκροτούν μη διαφορετική περίπτωση;

- Συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, επειδή η εποχή είναι διαφορετική, και σε κάθε εποχή οποιαδήποτε πάλη (και η ένοπλη) παίρνει τις δικές της ιδιαίτερες μορφές κάθε φορά. Είναι διαφορετικά τα βιώματα, διαφορετικές οι κινηματικές εμπειρίες των μελών των σημερινών ένοπλων ομάδων.

0μως, ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια απ' τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού. Είναι μία απ' τις εκφράσεις του διαρκούς εξεγερτικού ρεύματος που διατρέχει την ιστορία αυτού του τόπου. Εγώ βλέπω τους σημερινούς νέους να αναφέρονται στους Κλέφτες, στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στους αντιχουντικούς αγωνιστές, στους ένοπλους του μεταπολιτευτικού αντάρτικου πόλης. Τους βλέπω να συγκινούνται με τα παλιά τραγούδια: «Με χίλια ονόματα μια χάρη...».
. Πολλοί μιλούν για μια ελληνική ιδιαιτερότητα, εννοώντας ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου υπάρχουν ομάδες που χρησιμοποιούν βία για να ανατρέψουν το σύστημα. Πώς το εξηγείτε;

- Υπάρχει πράγματι μια «ελληνική ιδιαιτερότητα». Ο ελληνικός λαός γνώρισε δικτατορίες και πραξικοπήματα όταν στην Ευρώπη υπήρχε κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Ο λαός πάλευε μια ληστρική, παρασιτική και εξαρτημένη άρχουσα τάξη όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί μεταλλάσσονταν, καθώς έπαιρναν ένα κομμάτι απ' τη λεία των δικών τους αποικιοκρατικών αρχουσών τάξεων.

Η μεγάλη όμως «ελληνική ιδιαιτερότητα» συνίσταται στην αντίσταση του λαού στα χρόνια 1941-1949, όταν τα έβαλε με τέσσερις υπερδυνάμεις, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Αυτή είναι μια ιδιαιτερότητα, μια μοναδικότητα σε όλο τον κόσμο, και αυτό το ιδιαίτερο παράδειγμα αγώνα είναι μια πηγή που αρδεύει και τις ένοπλες οργανώσεις από τότε μέχρι τώρα.

Και μπορεί οι νέοι σήμερα να μην έχουν βιωματικό δεσμό με τις παραδόσεις του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, μόλα τούτα όμως ο αντίλαλος αυτών των παραδόσεων διαπερνά τη συνείδηση, αιχμαλωτίζει τη σκέψη.