Οι άνθρωποι του Νταβός

The the logo of the World Economic Forum displayed on a window at the Congress Center in Davos, Switzerland, Sunday, Jan. 14, 2024. The annual meeting of the World Economic Forum is taking place in Davos from Jan. 15 until Jan. 19, 2024. (AP Photo/Markus Schreiber)

του Κώστα Κουτσουρέλη

«Όσοι ψηφίζουν Λε Πεν είναι από την Γαλλία της περιφέρειας, άνθρωποι με τους οποίους έχω χάσει την επαφή, που έχω αποκοπεί από την πραγματικότητά τους και για τους οποίους μου είναι ως εκ τούτου αδύνατο να γράψω… Στο Παρίσι, Λε Πεν δεν υπάρχει. Ανήκω στην ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Ανήκω σ’ εκείνη τη Γαλλία που ψηφίζει Μακρόν, επειδή παραείμαι πλούσιος για να ψηφίσω Λε Πεν ή Μελανσόν… Ότι η κοσμοθεώρηση του καθενός καθορίζει τι ψηφίζει, δεν το πιστεύω. Καθοριστική είναι μόνο η κοινωνική του τάξη.»

«Ο λαός νοιάζεται προπάντων για τη φυσική και κοινωνική του ασφάλεια, η οποία περιλαμβάνει τη διαφύλαξη της γλώσσας, της κουλτούρας, της θρησκείας και της εθνικής του ταυτότητας. Για πολλά μέλη των ελίτ ωστόσο αυτές οι μέριμνες είναι δευτερεύουσες συγκρινόμενες με τη συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομία, την υποστήριξη του διεθνούς εμπορίου και της μετανάστευσης, την ενίσχυση των οικουμενικών θεσμών, τη διάδοση των δικών τους αξιών στον κόσμο και την προαγωγή των μειονοτήτων».

Το πρώτο απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Μισέλ Ουελμπέκ στη γαλλική τηλεόραση το 2017. Το δεύτερο από δοκίμιο του Σάμιουελ Π. Χάντιγκτον που με τον τίτλο «O Άνθρωπος του Νταβός» δημοσιεύτηκε το 2004. Και τα δύο είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Οι ψηφοφόροι του Εθνικού Συναγερμού στη Γαλλία, της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, του Τραμπ στις ΗΠΑ, του Φαράτζ στη Βρετανία, των νεοδεξιών κομμάτων εδώ σ’ εμάς, έχουν πανομοιότυπο κοινωνικό προφίλ. Άνθρωποι ξεπεσμένων περιοχών (γαλλική επαρχία, πρώην ΛΔΓ, ζώνη της «σκουριάς», αποβιομηχανισμένη Αγγλία, Μακεδονία), είναι εργάτες, αγρότες, μικροϋπάλληλοι, άνεργοι – και νέοι. Η Λε Πεν λ.χ. παίρνει πάνω από το 50% της εργατικής ψήφου σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, η AfD είναι πρώτο κόμμα στη νεολαία, οι υπό δημογραφική κατάρρευση βορειοελλαδίτικες περιοχές ψηφίζουν Βελόπουλο και Σία.

Με την διάκριση μεταξύ λαού και ελίτ, ο Χάντιγκτον περιγράφει όχι απλώς μια κοινωνική διαστρωμάτωση με αντιφερόμενα συμφέροντα, αλλά δύο ξεχωριστούς πολιτισμικούς ανθρωπότυπους. Ο homo ultraliberalis («Davos Man» τον λέει ο Αμερικανός στοχαστής) είναι στην ουσία μια αναβίωση, μια μετεμψύχωση στα καθ’ ημάς του χριστιανού μισσιονάριου ή του κομμουνιστή αγκιτάτορα ή του μοντερνιστή πρωτοπόρου. Τον κόσμο τον ενθαδικό τον θεωρεί φυλακή, ποθεί το επέκεινα, δική του σωτηρία, όραμά του είναι η αυτοπραγμάτωση, η αποτίναξη κάθε αλλότριου άχθους, κάθε ετεροπροσδιορισμού, η ακύρωση ακόμη και των ίδιων των νόμων της βιολογίας και της φύσης.

Τα παθήματα μαθήματα; Όταν ο Μέγας Ραββίνος της Γαλλίας διαμεσολαβεί ανάμεσα στον εκπρόσωπο του Ισλάμ και τον κορυφαίο Γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ

Τι μπορεί να συμβεί όταν συζητάμε ελεύθερα, χωρίς να σκεφτόμαστε την κάθε μας φράση υπό το πρίσμα της «δικτατορίας» της πολιτικής ορθότητας και την λογική της αστυνόμευσης της σκέψης

Γιάννης Αχυρόπουλος / thecommonsense?

Τι μπορεί να συμβεί όταν συζητάμε ελεύθερα, χωρίς να σκεφτόμαστε την κάθε μας φράση υπό το πρίσμα της «δικτατορίας» της πολιτικής ορθότητας και την λογική της αστυνόμευσης της σκέψης του κινήματος woke;

Ισλάμ, Μουσουλμάνοι, Ισλαμιστές, Παρακμή της Ευρωπαϊκής Κουλτούρας, Θεωρία της Αντικατάστασης, Μεταναστευτικό…

Τα ευαίσθητα αυτά θέματα (που απασχολούν ευρύτερα την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και όχι μόνο τη γαλλική) ήταν το αντικείμενο συζήτησης μεταξύ δύο σημαντικών προσωπικοτήτων της γαλλικής διανόησης και προκάλεσαν αναταραχή και έντονες αντιδράσεις που έφτασαν μέχρι και στις απειλές κατάθεσης μηνύσεων.

Ο λόγος για τον αγαπημένο φιλόσοφο των Γάλλων Μισέλ Ονφρέ και έναν από τους σημαντικότερους εν ζωή -κατά πολλούς τον σημαντικότερο- Γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ.
…

Στο περιοδικό «Front Populaire» το οποίο εκδίδει ο Μισέλ Ονφρέ δημοσιεύτηκε μία συζήτηση μεταξύ των δύο κορυφαίων διανοούμενων με τα προαναφερθέντα θέματα. Η συζήτηση διήρκεσε 6 ώρες και δημοσιεύτηκε ολόκληρη σε ένα κείμενο 49 σελίδων στο περιοδικό, του οποίου όλα τα τεύχη πωλήθηκαν την ίδια ημέρα μέσα σε μια ώρα!

Δυο σημεία και κυρίως μια φράση του Μισέλ Ουελμπέκ κατά τη διάρκεια της συζήτησης δημιούργησαν μία έντονη δημόσια αντιπαράθεση και καταιγίδα αντιδράσεων που λίγο έλλειψε να φθάσει στα δικαστήρια.

Μιλώντας για τους Γάλλους ο Ουελμπέκ ανέφερε ότι:


« (…) ότι η ευχή των γηγενών Γάλλων δεν είναι η αφομοίωση των μουσουλμάνων, αυτό που θέλουν είναι να σταματήσουν να τους κλέβουν και να τους κάνουν επιθέσεις,… η άλλη λύση είναι να φύγουν…».

Η μανία του Ουελμπέκ με τον Σοπεγχάουερ

Πώς ο Μισέλ Ουελμπέκ ανακάλυψε τον Γερμανό φιλόσοφο, μετέφρασε και σχολίασε αποσπάσματα από το έργο του, δημιουργώντας έναν οδηγό πλεύσης για τον εαυτό του και τελικά για τη σύγχρονη ζωή.

Νίκος Μπακουνάκης

Ο Μισέλ Ουελμπέκ είναι ένας ακόμη συγγραφέας, από τους σημαντικότερους της εποχής μας, που έρχεται να προστεθεί στη μακρά σειρά καλλιτεχνών και δημιουργών οι οποίοι υποκύπτουν στην οδυνηρή σαγήνη της φιλοσοφίας του Σοπεγχάουερ.

ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟ φιλόσοφο Άρτουρ Σοπεγχάουερ (1788-1860) ότι η φιλοσοφία του, έτσι όπως αναπτύσσεται και αποτυπώνεται μέσα στα έξυπνα και γλαφυρά κείμενά του, τόσο διαφορετικά από τις «ασθμαίνουσες παραγράφους» των συγχρόνων του φιλοσόφων, «είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο σε ένα πνιγμένο από τον καπνό δωμάτιο για να μπει μέσα ο καθαρός αέρας του πρωινού».

Δεν είναι τυχαίο ότι η φιλοσοφία του Σοπεγχάουερ εξακολουθεί να έλκει όσους ψάχνουν ένα νόημα στη ζωή, ανάμεσά τους πολλοί καλλιτέχνες, παρόλο που τη διατρέχει βαθύς πεσιμισμός και οδύνη, ενώ ο ίδιος ο φιλόσοφος έχει μείνει στην ιστορία ως ο «μοναχικός μισάνθρωπος» και ο «χολερικός στοχαστής».

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Ο Ντοστογιέφσκι του 21ου αιώνα λέγεται Μισέλ Ουελμπέκ - Μανώλης Γ. Βαρδής

Μόνο ένας πραγματικός μηδενιστής μπορεί να τελειώσει ένα βιβλίο με αυτόν τον τρόπο: «Ο Θεός ασχολείται μαζί μας στην πραγματικότητα, μας σκέφτεται κάθε ώρα και στιγμή, και μας δίνει οδηγίες εξαιρετικά ακριβείς, μερικές φορές. Αυτά τα ξεσπάσματα αγάπης που φουσκώνουν στα στήθη μας μέχρι που μας κόβουν την ανάσα, αυτές οι στιγμές φώτισης, αυτές οι στιγμές έκστασης, οι ανεξήγητες βάσει της βιολογικής μας φύσης ως απλών πρωτευόντων, είναι εξόχως πρόδηλα σημάδια. Και καταλαβαίνω, σήμερα, την οπτική του Χριστού, την επανειλημμένη δυσαρέσκειά του μπροστά στην σκληρότητα των καρδιών: έχουν όλα τα σημάδια και δεν τα λαμβάνουν υπόψη. Πρέπει στ’ αλήθεια να δώσω τη ζωή μου κι από πάνω γι’ αυτούς τους βρομιάρηδες; Πρέπει στ’ αλήθεια να γίνω τόσο ξεκάθαρος; Φαίνεται πως ναι» (Σεροτονίνη, 316).

Ο προβοκάτορας συντηρητικός Ουελμπέκ κατάλαβε τα σημάδια. Ο ήρωας του ομολογεί ότι «υποκύψαμε σε ψευδαισθήσεις ατομικής ελευθερίας, ζωής με ανοιχτούς ορίζοντες, με απεριόριστες δυνατότητες; Μπορεί, ήταν στο πνεύμα της εποχής αυτές οι ιδέες· δεν τις τυποποιήσαμε, δεν μας άρεσε αυτό· αρκεστήκαμε να συμμορφωθούμε, να τις αφήσουμε να μας καταστρέψουν· και μετά, για πολύ, πολύ καιρό, να μας κάνουν να υποφέρουμε» (Σεροτονίνη, 316)

Η πορεία απόσυρσης και αποσύνθεσης του ήρωα διαδραματίζεται σε ένα παραδείσιο νορμανδικό τοπίο, από αυτά που τόσο ζηλεύουν να επισκεφθούν στη Γαλλία οι «ψαγμένοι» τουρίστες· είναι ένα τοπίο που με την σκοτεινιά, την υγρασία και την ομίχλη, αλλά και με την καθημερινότητα της αποβιομηχάνισης και της κρίσης της γεωργίας που φέρνουν οι Βρυξέλλες της παγκοσμιοποίησης, αντανακλά την ερημιά της ψυχής, την πορεία προς την κόλαση του ήρωα.

"Καλοκαίρι, κάθε ημέρα ένα βιβλίο"!!! - "Η επέκταση του πεδίου της πάλης" - Μισέλ Ουελμπέκ

Απαντώντας στα πειραχτικά μάλλον αλλά ουδόλως κακεντρεχή σχόλια, για την επιλογή δύσκολων βιβλίων και ιδίως με θέμα την οικονομία στην παραλία, σχολιάζουμε:

Οι αναρτήσεις για τα προτεινόμενα βιβλία του καλοκαιριού απευθύνονται σε αυτούς που αγαπούν το διάβασμα, που το ξεφύλλισμα  αποτελεί μια αγαπημένη, καθημερινή συνήθεια,  για όσους το βιβλίο αποτελεί πιστό σύντροφο ακόμη και στις καλοκαιρινές διακοπές και το χειμώνα ο χρόνος δεν επαρκεί, ιδιαίτερα, για τα πιο απαιτητικά βιβλία.   Για όσους το βιβλίο αποτελεί πιστό σύντροφο από το παραθεριστικό κατάλυμα (κάμπινγκ, δωμάτια, ξενοδοχείο, αιώρα) μέχρι την ίδια την παραλία, από το τρένο και το πλοίο στο ταξίδι για τον προορισμό έως και κάθε στιγμή της θερινής ημέρας.  Είναι η δεύτερη διαφυγή τους στο χώρο της σκέψης, του στοχασμού, της φαντασίας, σε άλλους νοερούς τόπους θελκτικότερους τις περισσότερες φορές από την πραγματική βιωματική αναχώρηση στους παραθεριστικούς τόπους.  Στις διακοπές καμιά φορά διαπιστώνεις με τρόμο ότι μεταφέρθηκες από την πνιγηρή, πολυσύχναστη καθημερινότητά σου, στην ίδια ακριβώς κατάσταση ασφυξίας σε μια λουτρόπολη. Αυτός είναι και ο λόγος που φωτογραφίζουμε τα βιβλία μας σε ήσυχες παραλίες, αλλά και για να κάνουμε διαφήμιση στον τόπο μας.  Τις παραλίες τις βρίσκεις ρωτώντας όπως και το καλό το βιβλίο. Γι αυτό και μία από τις κλασικές ερωτήσεις  των καλών φίλων είναι αυτή: «Τί βιβλία πήρες μαζί σου;»