Γιατί τρώμε σκόρδα από την Κίνα?

 Σπύρος Σταλιάς 

Ο παρακάτω πίνακας είναι αποκαλύπτικός! Ο πίνακας της ΕΛΣΤΑΤ απο την απογραφή που γίνεται καθε 10 χρόνια!

Απογραφή της ΕΛΣΤΑΤ 2020 για την κτηνοτροφία

Σπύρος Σταλιάς

Απογραφή της ΕΛΣΤΑΤ 2020 για την κτηνοτροφία.

Συγκρίνετε 2009 με 2020! 

Όλα δούλεψαν τέλεια. Μνημόνια, ευρώ, εκπληκτική ανάπτυξη!!! Τους γα...ή δεν του γα...?

Τα τρία συν ένα μεγάλα ψεύδη της κ. Θάτσερ

Τα τρία συν ένα  μεγάλα ψεύδη της κ. Θάτσερ

Του Σπυρίδωνος  Στάλια, 

Οικονομολόγου PhD

Η Μάργκαρετ Θάτσερ είπε τρία μεγάλα ψέματα και άλλο ένα τεράστιο ψέμα, που εν πολλοίς διαμόρφωσαν το μέλλον της Ευρώπης, αφού αυτούσια προϋποτίθενται στην Συνθήκη τους Μάαστριχτ και ενθάρρυναν την Παγκοσμιοποίηση. Αυτά τα τρία συν ένα ψεύδη είναι η πηγή της κακοδαιμονίας που διατρέχει τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ποια ήταν αυτά τα ψέματα;

1)  Η ΤΙΝΑ που σημαίνει "Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για την Οικονομία πέραν του νεοφιλελευθερισμού".

Αλλά υπάρχει πάντα μια εναλλακτική λύση. Η ανθρώπινη δημιουργικότητα και ευφυΐα θα παρέχουν πάντα καλές εναλλακτικές προτάσεις έτσι ώστε η ανθρωπότητα να προοδεύει.

2) Δεν υπάρχουν κρατικά χρήματα, υπάρχουν μόνο τα χρήματα των φορολογουμένων.

Αλλά ισχύει το αντίστροφο. Το σύγχρονο χρήμα (fiat money= χρήμα χωρίς αναφορά σε κάποια άλλη αξία όπως ο χρυσός κτλ) εκδίδεται από το Κράτος και όλα τα χρήματα που υπάρχουν δημιουργήθηκαν από τις δαπάνες του κράτους, και από την ζήτηση χρήματος από την κοινωνία μέσω τραπεζικού δανεισμού τα οποία μετά καταστρέφονται καθώς τα δάνεια αποπληρώνονται. Αυτά που ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι ότι το κράτος για να δαπανήσει πρώτα φορολογεί και δανείζεται, είναι σαφώς ανακριβή γιατί τότε το χρήμα "θα έπεφτε από ένα ελικόπτερο".

3) Ο κρατικός προϋπολογισμός είναι σαν τον οικογενειακό προϋπολογισμό, πρέπει οι δαπάνες να ισοσκελίζονται με τα έσοδα.

Αλλά το κράτος εκδίδει το χρήμα του, και μάλιστα όσο θέλει, ενώ μία οικογένεια θα πρέπει να δουλέψει να βρει χρήμα. Αυτό που έλεγε και ο Άνταμ Σμιθ ότι «ότι είναι σωστό για μια οικογένεια είναι σωστό και για το Βασίλειο», είναι λανθασμένο. 

Το κράτος δεν θυμίζει σε τίποτα ένα νοικοκυριό. Το κράτος είναι ο χρηματοδότης έσχατης ανάγκης, είναι ο εργοδότης της τελευταίας ανάγκης και μπορεί να δημιουργήσει όλα τα χρήματα που χρειάζεται για να εκπληρώσει αυτούς τους σκοπούς. 

4) Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλείται κοινωνία αλλά μόνο άτομα.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψεύδος που έχει ποτέ ακουστεί από χείλη πολιτικού ηγέτη. Αυτό το ψεύδος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του νεοφιλελευθερισμού και ιστορικά είναι ανακριβής. 

Η Κεϋνσιανή Παγκοσμιοποίηση- Η Συνθήκη Bretton Woods

του Σπύρου Στάλια

Αφού το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα ούτε μπόρεσε να ερμηνεύσει την μεγάλη κρίση του 1929, πολλώ δε μάλλον να την θεραπεύσει, από το 1933 και μετά το κεϋνσιανό υπόδειγμα θεσμοθετήθηκε ως το επικρατούν οικονομικό υπόδειγμα για όλες τις δυτικές κοινωνίες. Το επόμενο βήμα, όπως ήταν φυσικό, το υπόδειγμα, ως θεωρία, λύση και πολιτική πρακτική, θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί για να διακανονίσει τις εμπορικές σχέσεις και τις συναλλαγές μεταξύ των κρατών. Δεδομένου ότι ο ναζισμός ηττήθηκε κατά κράτος και μαζί με αυτόν και το κορπορατικό του υπόδειγμα, όπως ήταν φυσικό η υιοθέτηση του δημοκρατικού κεϋνσιανού κορπορατικού υποδείγματος, κατέστη φυσική ανάγκη για τον δυτικό κόσμο, εφ’ όσον η Ανατολική Ευρώπη και η Ρωσία επέλεξαν ως μοντέλο ανάπτυξης το σταλινικό, επίσης κορπορατικό, υπόδειγμα, που υποτίθεται ότι κατάγονταν από την ακαδημία σκέψης του Μαρξ.

Η Κεϋνσιανή Παγκοσμιοποίηση έγινε μέσω της Συμφωνίας ή του Σύστηματος του Μπρέτον Γούντς, και ονομάστηκε έτσι, γιατί στο ξενοδοχείο The Mount Washington, της μικρής πόλης Bretton Woods της Πολιτείας των ΗΠΑ New Hampshire, από την 1 έως τις 22 Ιουλίου 1944, με τη συμμετοχή 730 αντιπροσώπων από 44 χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη σύσκεψη για να εξεταστούν πως θα λειτουργήσουν οι μελλοντικές εμπορικές σχέσεις των κρατών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Την χώρα μας την εκπροσώπησε ο Κυριακός Βαρβαρέσος, Διοικητής της Τραπέζης Ελλάδος, ακαδημαϊκός,  πολιτικός  και  οικονομολόγος, ενώ μέλος της αποστολής ήταν και ο νεαρός Α. Γ. Παπανδρέου που μόλις είχε αποφοιτήσει από το Χάρβαντ. Η συμφωνία τέθηκε σε ισχύ το 1946 και καταργήθηκε αρχικά τον Αύγουστο του 1971, από τον Πρόεδρο Νίξον, αλλά ουσιαστικά καταργήθηκε στα τέλη του 1973 με την κατάρρευση της ενδιάμεσης Σμιθσόνιας Συμφωνίας. (Η Ελλάδα έπαψε να ακολουθεί το δολάριο το 1975).

Η αιτία που έγινε αυτή η σύσκεψη, με πρωτοβουλία του Προέδρου Ρούζβελτ, ήταν πως τα κράτη, την επόμενη μέρα του πολέμου, θα απέφευγαν τις καταστάσεις που δημιουργούσε ο κανόνας του χρυσού (χρήση χρυσού ως νόμισμα) στην διάρκεια του μεσοπολέμου. Όπως έγινε δεκτό, στο τέλος αυτής της Συνόδου απ’ όλα τα κράτη, η υπό τον κανόνα του χρυσού και την σταθερή ως προς τον χρυσό ισοτιμία των νομισμάτων, η προσαρμογή του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών, μέσω των αυτόματων μεταβολών της ροής του χρυσού, της προσφοράς χρήματος, των τιμών και των μισθών, δεν λειτούργησε ποτέ. Όχι μόνον δεν λειτούργησε, αλλά αντιθέτως η ροή των βραχυχρόνιων κεφαλαίων προκαλούσε θανάσιμες ανισορροπίες στην οικονομία που τάχιστα αντανακλώνταν στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, προκαλώντας φαινόμενα όπως ο ναζισμός, φασισμός, δικτατορίες, φτώχεια, πολέμους, κοινωνικές αναταραχές αλλά και υποδουλώσεις λαών από τραπεζίτες και κεφαλαιούχους χωρίς πόλεμο από τις πτωχεύσεις των κρατών.

Συνοπτικά: Ευρώ και Εθνικό Νόμισμα, Γράφει ο Οικονομολόγος Ph.D Σπύρος Στάλιας

Από τον πατέρα της Πολίτικης Οικονομίας Adam Smith μάθαμε ότι ο Πλούτος ενός Έθνους δεν μετριέται με χρηματικές αξίες, αλλά από την ικανότητα του Έθνους να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες, με άλλα λόγια να απασχολεί πλήρως το εργατικό του δυναμικό με όρους αξιοπρέπειας.

Από τον Λόρδο John Maynard Keynes μάθαμε, ότι για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος, η διαχείριση του χρήματος πρέπει να γίνεται από το Κράτος, το όποιο χρήμα αποκλειστικά εκδίδεται από το Κράτος και αποτελεί κοινωνικό αγαθό.

Σε αυτές τις επιστημονικά ελεγμένες θέσεις, που μας οδηγούν σε κοινωνίες πολιτισμένες, οι Νεοφιλελεύθεροι αντιπροτάσουν άλλες δήθεν επιστημονικές γνώμες, που επί της ουσίας είναι απόψεις προστασίας των Τραπεζιτών και των κατόχων του πλούτου. 

Είναι  απόψεις που τρομοκρατούν και φοβίζουν τους ανθρώπους, και με βία τους σύρουν στην δουλεία. Με άλλα λόγια οι Νεοφιλελεύθεροι και οι Πολιτικοί του Ευρώ –όλοι όσοι είναι σήμερα στη Βουλή- είναι ανελέητοι τραμπούκοι και τρομοκράτες. Έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Παρακάτω συνοψίζω 8 κομβικά σημεία διαφοράς μεταξύ του εν είδη ζούγκλας νεοφιλελεύθερου υποδείγματος του ευρώ και πολιτισμένου υποδείγματος το κρατικού χρήματος.

Όταν η ανοησία μας κυβερνά

Σπύρος Στάλιας

Ισχυρίζονται οι Νεοφιλελεύθεροι Κυβερνήτες μας, συνεπικουρούμενοι και από τους Τραπεζίτες και τον Επιχειρηματικό Κόσμο ότι η χώρα δεν παράγει αποταμιεύσεις έτσι ώστε να χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις της. Δεν παράγονται αποταμιευτικές καταθέσεις που μετά θα γίνουν δάνεια για να έχουμε ανάπτυξη. Οι Τράπεζες συνεπώς δεν έχουν χρήμα για να δώσουν χρήμα. Έως ότου παραχθούν εθνικές αποταμιεύσεις ο ξένοι και οι ξένες επενδύσεις θα σώζουν την χώρα, και κατά συνέπεια μέρος αυτής της διαδικασίας, είναι και το ξεπούλημα της χώρας μέσω του υπερταμείου.

Από την Ιστορία δεν θυμάμαι ποτέ Έλληνες, οποιασδήποτε περιόδου, να έχουν παραδεχτεί τέτοιο κατάντημα! Τι ντροπή Θεέ μου!

Μα αν έχουν δίκιο, τότε τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Γίνεσαι δούλος και ελπίζεις κάποτε να γίνεις απελεύθερος. Τέλος πάντων επιβιώνεις!

Ας δούμε λίγο το θέμα των αποταμιεύσεων. Αν μια οικογένεια έχει μηνιαίο εισόδημα 1000 ευρώ, κάνοντας αποταμίευση, ας πούμε 100 ευρώ τον μήνα, στο τέλος του χρόνου θα έχει αποταμιεύσει 1200 ευρώ. Θαυμάσια. Τι είναι λοιπόν η αποταμίευση; Το υπόλοιπο του εισοδήματος που δεν καταναλώθηκε και προφανώς η αποταμίευση εξαρτάται από το ύψος του εισοδήματος και τις καταναλωτικές συνήθειες της οικογένειας. Ενώ αυτό μπορεί να ισχύει για μια οικογένεια εν τούτοις αυτό δεν ισχύει για το σύνολο της οικονομίας.

Ας υποθέσουμε ότι η δαπάνη για κατανάλωση και επενδύσεις είναι δεδομένη και ότι όλα τα νοικοκυριά αποφασίζουν να αυξήσουν τις αποταμιεύσεις τους. Στο τέλος της περιόδου δεν θα έχουμε αύξηση των αποταμιεύσεων αλλά μείωση του εθνικού εισοδήματος, αύξηση της ανεργίας και τελικά λιγότερες συνολικά αποταμιεύσεις. Μα γιατί; Γιατί οι αποταμιεύσεις εξαρτώνται από το εθνικό εισόδημα που με την σειρά του εξαρτάται από τις δαπάνες για επενδύσεις και κατανάλωση. Αφού αυξήσαμε τις αποταμιεύσεις μειώσαμε κατ ανάγκη τις δαπάνες μας με αποτέλεσμα να μειωθεί το εθνικό εισόδημα και στο τέλος να μειωθούν οι αποταμιεύσεις. Πιο άπλα δεν γίνεται.