Τέλλος Άγρας Πέθανε με τον τρόπο που πέθανε σαν σήμερα το 1944

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Ο θάνατός του, πρελούδιο της δεκεμβριανής τραγωδίας που θα ακολουθούσε...

Ο Οδυσσέας Ελύτης αναφέρει το όνομα του Τέλλου Άγρα δίπλα σε αυτό του Κώστα Καρυωτάκη στο βιβλίο του με τίτλο:"Ανοιχτά Χαρτιά" για να καταδείξει τις διαφορές της δικής του ποιητικής γενιάς με την προηγούμενη που εκπροσωπούν κατ' αυτόν οι δύο προαναφερθέντες.

Γεγονός ιδιαίτερα τιμητικό για τον αδικοχαμένο και μάλλον παραγνωρισμένο Τέλλο Άγρα.

Και βέβαια, οι ενδυματολογικές αναφορές δεν έχουν να κάνουν με αυτό καθ'εαυτό το ένδυμα παρά με ό,τι μεταφορικά υπονοούν για τις αντίστοιχες ποιητικές φόρμες.

"Να κάτι που δεν αποτελούσε δυσαρμονία με τα λευκά, ανοιχτά πουκάμισα που αρχίσαμε τα χρόνια εκείνα οι πιο τολμηρό να φοράμε. Κι ο Άγρας, ο Καρυωτάκης, αυτοί φορούσανε ακόμη διπλά γιλέκα και κολάρα σκληρά"

ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ (Το χρονικό μιας δεκαετίας)

Εμείς γνωρίσαμε τον ποιητή από τα Αναγνωστικά και τα Ανθολόγια των μαθητικών χρόνων με την οικειότητα και τη γαλήνη που μας πρόσφεραν οι στίχοι του.

Και από κάποιες μελοποιήσεις σαν κι αυτή του σπουδαίου Γιάννη Σπανού από τη Β' Ανθολογία του.

Ένα πουλί

Πουλί από κλώνο μισερό

πιάστηκε το `να σου φτερό

με τ’ άλλο σου σπαράζεις

και κρέμεσαι και κράζεις

Μα εκεί που σκάλωσες πουλί

βοήθεια ανθρώπου δεν βολεί

μήδε κι ανθρώπου χέρι

να σε γλιτώσει ξέρει

Αναίσθητα είναι τα κλαδιά

ξερά κλαδιά χωρίς καρδιά

σκοτείνιασε θ’ αρχίσει

να λιανοψιχαλίσει

«I GLOSSA DIKIMU»-« Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΛΩΣΣΑ»

του Γιάννη Αμοργιανού

 

MARINELLA RODA' - I glossa dikimu

 1.«I GLOSSA DIKIMU»                 
 « Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΛΩΣΣΑ»                                                                                                                        «LA MIA LINGUA»

2. Mi chathì i magni glossa   
Να μην χαθεί η μεγάλη γλώσσα
Che non si perda la bella lingua

3. ene i glossa ti jenìa,     
είναι η γλώσσα του γένους μου,
è la lingua della stirpe,

4. echi chronu ce chronu tossu    
έχει χρόνους και χρόνους τόσους
sono tanti e tanti anni

 5. ti irte ode sta chorìa.                  
Που ήρθε εδώ σε αυτά τα χωριά
che è arrivata in questi paesi.

6. To prozzìmi emì to échome  
Το προζύμι εμείς το έχουμε
Il lievito noi lo abbiamo

 7. arte meni essà, pedìa,
αυτό απομένει σε σας, τα παιδιά
ora spetta a voi, ragazzi,

8. ti èchite to alévri             
που έχετε το αλεύρι
che avete la farina

9. ce larga ene i jerusìa.                
και είναι ακόμα μακριά σας τα γηρατειά.
e lontana è la vecchiaia.

-----------------------------------------------------------------------------------------

 

"I glossa dikimu" .

Με αυτό το τραγούδι η Marinella Rodà κέρδισε το βραβείο MIA MARTINI στην Ιταλία.
Στο βίντεο αυτό όπου τραγουδάει η Marinella Rodà διακρίνεται και ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Η εκδήλωση ήταν το 2016 από το ξενοδοχείο MIRAMARE στο Ρήγιο Καλαβρίας. Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε αναφερθεί στη βράβευση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για το έργο του για τον Ελληνισμό της Καλαβρίας.

Πόσο δικαιώνεται ο λαϊκός σοφός λόγος του Στρατηγού Μακρυγιάννη όταν έγραφε:
«Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε τους Έλληνες και δεν μπορούνε τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

Εν τέλει ο πιο εμβληματικός δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου ήταν τα «Τραπεζάκια έξω», διαχρονικά επίκαιρος όταν τραγουδούσε:

  «Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει
Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς»

Στη λαϊκή ποίηση του γρεκάνικου και στο λαϊκό λόγο του Μακρυγιάννη έχουμε κοινό νόημα με συνώνυμες λέξεις "προζύμι"-"μαγιά". Μαζί δείχνουν τον διαχρονικό αγώνα του Ελληνισμού που συγκίνησε τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και προσπάθησε να το αναδείξει. Ο Διονύσης Σαββόπουλος το έπιασε το νόημα ως καλλιτέχνης και το ανέδειξε με υπέροχο τρόπο.

  ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Καλή, καρποφόρα, σχολική χρονιά!

"...Λοξή πορεία με φανούς χαράζω στα σκοτάδια 
ζυγίζει η σκέψη τους καιρυους και η μνήμη τα σημάδια ...

... Παλιά τα εγχειρίδια,στα λάθη βουτηγμένα 

και η λέμβος η σωσίβια κουπιά έχει σπασμένα....

----------------

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ*

"(.. ) Πράγματι, μέσα στην κοινωνία υπάρχουν πολλοί φαύλοι κύκλοι. Τους αφήνουμε, όμως, να λειτουργούν καταστροφικά από φαυλότητα δική μας. Ο δικός μας φαύλος κύκλος είναι ο εξής: Η κακή Πολιτεία παράγει κακούς δασκάλους, τούτοι παράγουν κακούς μαθητές και οι κακοί μαθητές επανδρώνουν τα όργανα της Πολιτείας, ώστε να αναπαραχθεί η κακή Πολιτεία.

Η θραύση αυτού του κύκλου συμβαίνει στο πρόσωπο του δασκάλου. Μπορεί η Πολιτεία να είναι οτιδήποτε, όμως, ο δάσκαλος ως πρόσωπο φέρνει το χρέος και την ευθύνη του λειτουργήματός του.

Άλλωστε, ποτέ κανείς δεν εξέρχεται από τα θρανία τελειωμένος δάσκαλος. Σε τελευταία ανάλυση, πάντοτε γίνεται μόνος του.

Η λειτουργία του πνευματικού ανθρώπου- και τέτοιος νοείται ο δάσκαλος- είναι διηνεκής μαθητεία στην περιπατητική στοά του πνεύματος.

Ο δάσκαλος είναι πάντοτε πνευματικώς χλωρός.

Και μόνον έτσι μπορεί να συνάψει πυρηνικό δεσμό με τον μαθητή του.

Ο δάσκαλος ζει το πνευματικό δράμα του ανθρώπου την κάθε στιγμή και μόνον έτσι καθίσταται γόνιμη η σχέση του με τον μαθητή.

Διαφορετικά θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα βιβλία, τις εγκυκλοπαίδειες.

Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης)

Τα παιδικά μου χρόνια νοσταλγώ.

Όταν ο αδερφός μου ο Νίκος ήταν 

στο Δημοτικό σχολείο, ήθελε λύρα

και του την πήρε ο πατέρας μου.

Τότε ήμουν πέντε χρονών.

Κάποια στιγμή έπιασα τη λύρα

κι έπαιξα ένα σκοπό.

Ήρθε ο Νίκος, στάθηκε πίσω 

από την πόρτα και με άκουγε.

Άνοιξε την πόρτα,

εγώ πήγα ν' αφήσω τη λύρα,

και με ρώτησε:

- Τί είναι αυτό που παίζεις;

Ωραίο ήχο βγάνεις!

Σιγά - σιγά, ακούγοντας τους άλλους,

τους μεγαλύτερους, μάθαμε κι εμείς.

Κάποιος 

που ετοιμαζόταν να γίνει γαμπρός 

μάς είχε ακούσει,

του άρεσε ο σκοπός και μας ζήτησε 

να πάμε να παίξουμε στο γάμο του. 

Νόμιζα πως κάμει καλαμπούρι.

Του απάντησα: ''άμα το λες αλήθεια,

άμε να το πεις στον μπαμπά μου.''

Του το είπε, εκείνος πείστηκε,

και πήγαμε. Παίζαμε όλη νύχτα.

Εκεί ήταν 

μια παρέα από το χωριό Κορφές 

και μας ζήτησε να πάμε σε μια βάπτιση.

 

Και πήγαμε κι εκεί.

Και κάτσαμε μια βδομάδα,

και γλεντούσαμε κάθε βράδυ.

Ωραία χρόνια...

Έμαθα να διαβάζω νότες

όμως η μουσική είναι στην καρδιά.

Όταν παίζω,

πολλές φορές κλείνω τα μάτια.

Έχω κάποια τοπία και πάω.

Γιατί μπορεί να είσαι εδώ,

αλλά ο νους σου σε πάει όπου θες.

Και ανάλογα πού με πάει,

βγαίνει και το κομμάτι.

Ποτέ δεν παίζω το ίδιο.

Ποτέ.

Το κομμάτι κάθε φορά

το κεντάω διαφορετικά.

Δεν κάνω χωρίς μουσική.

Είναι παρέα. Είναι σύντροφος.

Δεν έχω κουραστεί να παίζω.

Μου αρέσει. Δε σταματώ.

Παίρνω δύναμη από τη μουσική.

Παίζω μουσική στα πρόβατα,

στα πουλιά, σε όλα τα ζώα.

Έχω βρει ένα δέντρο,

στο Ιδαίο Άντρο, κοντά στ' Ανώγεια,

που έχει μια μεγάλη κουφάλα.

Το βράδυ, εκεί,

μαζεύονται πολλά πουλιά.

Μόλις μπω στην κουφάλα

αυτά τρομάζουν και φεύγουν.

Αρχινάω και παίζω τη λύρα

και τα πουλιά έρχονται πάλι.

Κάθονται στα κλαδιά

και αρχινούνε να κελαηδάνε.

Και μπορεί να γαυγίσει ο σκύλος,

να βελάξουν τα πρόβατα...

Και κάνουμε όλοι μαζί 

μουσική.

Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης)

Σαν σήμερα, πριν 82 έτη, γεννήθηκε.

.........................................................................

Πηγές:

lifo. gr

schooligans. gr

Φωτογραφία:

Γ. Σαββινίδης - philenews. com

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/ZzCZMxG5iKwZ3EKr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Με το τσιγάρο στο στόμα, σκαρφάλωσε στον ιστό της σημαίας

Δολοφονία Σολωμού Σολωμού 

Με το τσιγάρο στο στόμα, σκαρφάλωσε στον ιστό της σημαίας με πρόθεση να κατεβάσει την τουρκική σημαία

Τρεις μέρες μετά τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, οι εξτρεμιστές Τούρκοι συντελούν ακόμα ένα τραγικό έγκλημα. Σκοτώνουν εν ψυχρώ, τον 26χρονο ξάδελφό του, Σολωμό Σολωμού, όταν αυτός προσπαθεί να κατεβάσει την τούρκικη σημαία στη Δερύνεια.

Τη ημέρα εκείνη, 14 Αυγούστου 1996, έγινε η κηδεία του Τάσου Ισαάκ που είχε λιντσαριστεί μέχρι θανάτου από Τούρκους και Τουρκοκύπριους Γκρίζους Λύκους. 

Μετά την κηδεία, αρκετοί από τους παρευρισκόμενους μπήκαν στη νεκρά ζώνη της Δερύνειας για να αποτίσουν φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Τάσο Ισαάκ, καταθέτοντας στεφάνια και λουλούδια στον τόπο όπου δολοφονήθηκε άνανδρα.

Στον χώρο βρέθηκε και ο δεύτερος εξάδελφος του Τάσου, Σολωμός Σολωμού, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και κάτοικος Παραλιμνίου. 

Μετά το μεσημέρι, ο Σολωμός έφυγε από το πλήθος, ξέφυγε από τον κλοιό των ΗΕ και κατευθύνθηκε προς το τουρκικό φυλάκιο.

Με το τσιγάρο στο στόμα, αγνοώντας τις παραινέσεις των Ελληνοκυπρίων και τις απειλές των Τούρκων στρατιωτών, σκαρφάλωσε στον ιστό με πρόθεση να κατεβάσει την τουρκική σημαία.

Τάσος Λειβαδίτης, «Αλλά τα βράδια»

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης

Απόδοση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές
μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Όταν ο Νίκος Παπάζογλου συνάντησε τον Γκύντερ Άντερς

 

Γιώργος Τασιόπουλος

 

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...» τραγουδούσε ο ευαίσθητος, λυρικός τραγουδιστής, συνοδός στη χαρά μας των μετεφηβικών μας χρόνων, ο Νίκος Παπάζογλου*, ο τραγουδιστής με το κόκκινο μαντίλι.

    ------------------------------*******-------------------------------

«Δεν αρκεί ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο – δεν κάνουμε άλλωστε και τίποτ΄ άλλο μέχρι τώρα.

Τούτο συμβαίνει και χωρίς εμάς.

Πρέπει επιπλέον να ερμηνεύσουμε αυτή την αλλαγή

Ακριβώς για να την αλλάξουμε.

Έτσι ώστε ο κόσμος να μην αλλάζει πια χωρίς εμάς.

Και έτσι ώστε να μην καταντάει ένας κόσμος χωρίς εμάς».

Γκύντερ Άντερς

Από το προλογικό σημείωμα του Στέφανου Ροζάνη*

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το «Die Antiquiertheit des Menschen» («”Η επαν”-“απαρχαίωση” του ανθρώπου»), του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς.

Γραμμένο το 1956 περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια ένα μέλλον που ταυτίζεται με τις πιο ζοφερές στιγμές του δικού μας παρόντος:

“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.

Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον δραστικό περιορισμό της παιδείας, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί.

 Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς.

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «ψυχαγωγικά» προγράμματα που θα κολακεύουν πρωτίστως το συναίσθημα και τα ένστικτα. Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται. Το σεξ θα τεθεί στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων — δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικό ηρεμιστικό

Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε η διαφημιστική ευφορία να γίνει το μοντέλο της ανθρώπινης ευτυχίας και υπόδειγμα της ελευθερίας.

Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ότι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί.

Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.

[«”Η επαν”-“απαρχαίωση” του ανθρώπου»), του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς.

Μετάφραση του Αντώνη Καραβασίλη από τη γαλλική έκδοση: «L’obsolescence de l’homme», εκδ. IVREA, Παρίσι 2002.]»

* Ο Νίκος Παπάζογλου έφυγε πρόωρα τέτοιες μέρες του 2011.

Όπως είχε πει για το μαντίλι του, «άρχισα να το φορώ για τη μοτοσικλέτα, γιατί, ξέρεις, καρφώνονται μέλισσες στον λαιμό σου, ό,τι θέλεις. Και έμεινε. Άρχισε να με βοηθάει μετά στο τραγούδισμα πολύ». Αλλά και βέβαια σύμφωνα με τον ίδιο, « έχει χρησιμεύσει και για να σκουπίσει τα δάκρυά του από λύπη ή έρωτα».

** GUNTHER  ANDERS, «Η απαρχαίωση των ιδεολογιών του κομφορμισμού – Δύο κεφάλαια από την απαρχαίωση του ανθρώπου», εκδ. Έρασμος

Και ταιριαστή σε στίχους και σε εκτέλεση απάντηση:

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου 

Κρύβομαι για να γλιτώσω, 

απ’ του Ηρώδη το μαχαίρι

 Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου 

Κάτι προγόνων ξύδι και χολή 

σ’ αυτήν την άδεια πόλη 

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου

 Θάβομαι για να μεστώσω μες του Διογένη το πιθάρι 

Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου

 Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά 

καθώς εσύ κουρνιάζεις 

Εδώ στη γιορτή του πόνου 

Ντύνομαι να μην κρυώνω 

του Ουλιάνωφ το μειδίαμα

 Σαντάλια του Χριστού,

 φορώ στα πόδια μου 

Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό μα εγώ θα αναστηθώ

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

+Δήμος Μούτσης - ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 1/3/2012

Της Σοφίας Νασσοπούλου - Χάλαρη

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, ΕΙΧΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023 ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ.

ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΙ ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ.

ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ  1/3/2012

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τώρα τελευταία, αλλά μ’ έχει πιάσει μια πλήρης αδράνεια. Σαν να έφτασα πρόωρα στο τέρμα μιας διαδρομής που ήλπιζα κάπως αλλιώς να τελειώσει. 

Παρακολουθώ τα γεγονότα βέβαια με θλίψη, αλλ’ αυτό το συναίσθημα δε μου είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Το 'χα από χρόνια πριν και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. 

Το 'χα από τότε που έγραφα το «Γουόκ μαν» και το «Για πούλημα λοιπόν», βλέποντας αυτή την άβυσσο της πολιτικής, πολιτιστικής και πνευματικής ξεπεσούρας. Αυτή τη λατρεία προς ό,τι το ευτελές κι αυτή την αναξιοκρατία σ’ όλο της το μεγαλείο, να 'χουν κατακλύσει τα πάντα στη ζωή μας. 

Πρωτοσέλιδα, κανάλια, εκδηλώσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, γεμάτες ως επί το πλείστον από παραπληροφόρηση. Βήμα συνήθως σ’ αυτούς που δεν είχαν να πουν τίποτα, παρ' εκτός απ’ το να καλύπτουν με όμοιες πάντα σοβαροφανείς κουβέντες ένα συγκεκριμένο χρόνο ή με κενές λέξεις ένα συγκεκριμένο χώρο.

Χρόνια τώρα το ίδιο βιολί και πάει λέγοντας. Όμως διόλου δε μας πείραζε. Ίσα ίσα, μάλιστα, που τα επικροτούσαμε κι όλας σε τέτοιο σημείο, που άμα κάποιος «ανθρωπάκος» πήγαινε να πει κάτι σοβαρό ή δεν έβρισκε βήμα, το πιθανότερο, ή το πολύ πολύ ως «γραφικός», αντιμετώπιζε μια κατάσταση του στυλ «άντε, πες το ποίημα σου και τέλειωνε, να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας». 

Κι η δουλειά ήταν αυτή που εκούσια ή ακούσια προετοίμαζε το επερχόμενο. «Αξίζεις; Θα σε κοντύνω να μη φαίνεσαι. Θα φωνάξω πιο δυνατά να μην ακούγεσαι, δεν έχει σημασία τι θα πω, δε με νοιάζει και κυρίως δεν ντρέπομαι, φτάνει να μην υπάρχεις εσύ, και δεν πρέπει να υπάρχεις, γιατί ξέρεις ποιος είμ’ εγώ ρε;».

« Η Κύπρος είναι ελληνική»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την «προδοσία της Κύπρου», και - δυστυχώς - όλο πληθαίνουν οι Ελλαδίτες που φαίνεται ν΄ αδιαφορούν παντελώς ή και να μη γνωρίζουν κάν αν οι κάτοικοι της Κύπρου είναι Έλληνες. 

Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις μαζικές διαδηλώσεις πανελλαδικά υπέρ της Ένωσης τη δεκαετία του΄50 και τους νεκρούς διαδηλωτές από αστυνομικά πυρά. 

Η πανελλήνια στήριξη του Κυπριακού Αγώνα φάνηκε όμως ξεκάθαρα και από το πλήθος των λαϊκών τραγουδιών που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία 1955-1965 για την μαρτυρική Μεγαλόνησο, όταν πρώτα στον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ και μετά στα μακιαβελικά διπλωματικά συμβούλια παίχτηκε το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού με τις σχεδόν προδιαγεγραμμένες δυσάρεστες συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.  

Για την Κύπρο τραγούδησαν στην Ελλάδα ονόματα όπως οι :

• Στέλιος Καζαντζίδης, 

        -  «Η Κύπρος είναι ελληνική», μουσική Μπάμπης Μπακάλης, 

            στίχοι Κώστας Βίρβος, 1964

         -  «Απ΄ έξω απ΄ τις φυλακές», μουσική Στέλιος Χρυσίνης, 

             στίχοι Χρήστος Κολοκοτρώνης, 1957

Πόσο λαϊκό είναι το τραγούδι της νύχτας; Με αφορμή την εκδημία του Βασίλη Καρρά

Προσωπικά δεν άκουσα ποτέ μου Βασίλη Καρρά, δεν έτυχε να εισέλθω σε κάποιο νυχτερινό "πολιτιστικό στέκι" της παραλιακής που σύχναζε ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, όμως οι απόψεις της Αναστασίας Βούλγαρη, καθώς και του Κάρολου Νικολάου είναι, παρότι αντιθετικές, απόλυτα σεβαστές! 

Άλλωστε πρέπει να ξεχωρίζουμε το πρόσωπο που πράγματι δεν πρόδωσε ποτέ την λαϊκή του καταγωγή, όπως και το φωνητικό του τάλαντο από το είδος της τέχνης που υπηρέτησε.

Γερομοριάς 

* Πώς το τραγούδι της νύχτας, της πίστας και της καψούρας ενθρονίστηκε ως λαϊκό τραγούδι; 

Της Αναστασίας Βούλγαρη 

* Ως το τραγούδι της εργατικής τάξης και του λαού;

Η ιστορία ξεκινά κάπου στα 1976-1977. Και έχει ως εξής: 

*Η Αγορά μαζί με τμήματα  πολιτικού συστήματος αποφάσισαν να κατεδαφίσουν το Έντεχνο Λαϊκό Τραγούδι. 

* Το ΕΛΤ είναι η ποίηση που σμίγει με τη λόγια μουσική και την παράδοση. 

*Αυτό το πολιτιστικό και πολιτικό κίνημα, του οποίου εμπνευστής και πρώτος δημιουργός ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης, έπρεπε να σβήσει. Γιατί; Διότι ανήκε στα στοιχεία που συνέθεταν το προοδευτικό- επαναστατικό φρόνημα του λαού. Διότι καλλιεργούσε την ψυχή και το μυαλό του λαού και μεταλαμπάδευε τα υψηλά ιδανικά της Ομορφιάς, της Δικαιοσύνης, του Έρωτα, του ευγενούς και επαναστατικού ανθρώπινου Είναι, με λίγα λόγια. Και κυρίως διατηρούσε την μνήμη και το φρόνημα του ΕΑΜ. 

*Το ΕΛΤ συμμετείχε στην επαναστατική διαδικασία και στον ταξικό αγώνα. (Δεν είναι τόπος εδώ να το αναλύσω αυτό)

* Η Αγορά θέλησε παραγωγή φτηνού προϊόντος μαζικής κατανάλωσης. Έπρεπε λοιπόν να μειώσει τα κόστη. Πώς; Με την αφαίρεση από τις μουσικές παραγωγές των μεγάλων ορχηστρών, των χορωδιών, των δόκιμων ποιητών και τέλος των λόγιων συνθετών. Που τέτοιοι ήταν οι περισσότεροι. Ο Μίκης, ο Μάνος, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος, ο Μαμαγκάκης κλπ κλπ. 

Κώστας Βίρβος

Στην Κατοχή με συνέλαβαν, 

με χτύπησαν - από τότε έχω 

το σημάδι από βούρδουλα -

και με έριξαν στην απομόνωση. 

Μέσα εκεί υπήρχε άλλος ένας.

Υπήρχε κι ένα κούτσουρο.

Πόναγα σε όλο μου το κορμί. 

Του λέω: ''Σε παρακαλώ, 

να ξαπλώσεις πάνω στο κούτσουρο 

κι εγώ πάνω στο σώμα σου;''

Έτσι κι έγινε. 

Από αυτό το περιστατικό 

εμπνεύστηκα το:

''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,

ούτε φως για να διαβάσω

το γλυκό σου γράμμα, 

ωχ, μανούλα μου.

Καλοκαίρι κι είναι κρύο

ένα μέτρο επί δύο 

είναι το κελί μου, 

ωχ, μανούλα μου.

Μα εγώ δε ζω γονατιστός

είμαι της γερακίνας γιος.

Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές

εγώ αντέχω τις φωτιές.

Μάνα μη λυπάσαι,

μάνα μη με κλαις...''

Κώστας Βίρβος

7 Αυγούστου 2015, έφυγε από τη ζωή.

Ένα μεγάλο αντίο στη Ρένα Κουμιώτη

Από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του νέου κύματος, η σπουδαία τραγουδίστρια έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών.

«H Ρένα Κουμιώτη δεν είναι πια μαζί μας. “Εφυγε” σήμερα ξημερώνοντας Δευτέρα 3 Απριλίου 2023 ύστερα από δύο μήνες προσωπικής μάχης με τη ζωή. Η μεγάλη ερμηνεύτρια όμως θα ζει πάντα ανάμεσά μας με τα τραγούδια της . Οσοι είχαμε τη μέγιστη τιμή, να τη ζήσουμε από κοντά , γνωρίσαμε το ήθος , την ψυχή, την σεμνότητα και την αξιοπρέπειά της . Μια μεγάλη κυρία “εφυγε” αλλά θα είναι πάντα εδώ..Δεν σταματούν έτσι του ρολογιού οι δείκτες», γράφει η επίσημη ιστοσελίδα της στο Facebook.

Η Ρένα Κουμιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα, στη Νέα Ιωνία, από γονείς πρόσφυγες.Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες. Ο πατέρας της Σμυρνιός, η μάνα της Κωνσταντινοπολίτισσα.

To 1968 δουλεύει στην «Απανεμιά» όπου ήρθε και ο Μανώλης Μητσιάς, που μόλις είχε κατέβει απ’ τη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε περάσει μήνας από τότε που άρχισε να δουλεύει στο μαγαζί και κάποιο βράδυ την ακούει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και της προτείνει να τραγουδήσει με τον Γιάννη Πουλόπουλο στο δίσκο «ο Δρόμος» που ετοίμαζαν μαζί με τον Μίμη Πλέσσα.

Το πρώτο τραγούδι που είπε ήτανε το «Δώσε μου το στόμα σου» το γνωστό «χελιδονάκι». Και μετά το «Πρώτη φορά».

Πουλόπουλος: Ο ελαιοχρωματιστής με την φωνάρα…

Φαντάζομαι όλοι μας έχουμε παρατηρήσει ότι από εκείνη την γενιά των μεγάλων τραγουδιστών και των μεγάλων τραγουδιών, ο Γιάννης Πουλόπουλος ξεχωρίζει, επειδή από ένα σημείο και μετά.... “χάθηκε”. Δεν εμφανίζεται, δεν φωτογραφίζεται, δεν μιλάει αλλά ούτε τραγουδάει....

By

 Νίκος Μουρατίδης

Φαντάζομαι όλοι μας έχουμε παρατηρήσει ότι από εκείνη την γενιά των μεγάλων τραγουδιστών και των μεγάλων τραγουδιών, ο Γιάννης Πουλόπουλος ξεχωρίζει, επειδή από ένα σημείο και μετά…. “χάθηκε”. Δεν εμφανίζεται, δεν φωτογραφίζεται, δεν μιλάει αλλά ούτε τραγουδάει….

Μήπως ο Πουλόπουλος είναι ένας και μοναδικός; Μήπως αν έκανε την κίνηση και ανακοίνωνε εμφανίσεις θα γινόταν πανικός; Μήπως θα σπάγανε οι πόρτες; Μήπως θα γινόταν λαϊκό προσκύνημα;

Διαβάστε όλη την ιστορία του παιδιού, που επέμενε κι΄ ας τον έλεγαν όλοι «ο κοντός».

Γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου του 1941 (78 ετών) στην Καρδαμύλη της Μάνης. Σε ηλικία 5 ετών μένει ορφανός από μητέρα, και έτσι μεγαλώνει με τον πατέρα του και τον μικρό αδερφό του, Βασίλη. Από μικρός είχε κλίση στο τραγούδι, αλλά στη συνοικία και στον στενό κύκλο που μεγάλωνε, δεν υπήρχαν τα μέσα ή ο άνθρωπος που θα τον προωθούσε. Παρακινημένος όμως από τους φίλους του που τον άκουγαν να τραγουδάει, αλλά και έχοντας ο ίδιος μεγάλη πίστη στην φωνή του, πήγε στην εταιρία COLUMBIA το 1962 (17 ετών) ζητώντας να τον ακούσουν, αλλά κανείς δεν του έκλεινε ραντεβού…

Σε πείσμα όλων, δεν το έβαλε κάτω και συνέχιζε να ζητάει ακρόαση σχεδόν καθημερινά, παρ’ όλα τα μεροκάματα που έχανε αφού δούλευε τότε σαν ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο και στον Ατρόμητο. Κάποια μέρα επιτέλους – μάλλον για να τον ξεφορτωθούν- του έκλεισαν αυτό το περιβόητο ραντεβού. Έτσι μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι με τίτλο “Κορμί μου πονεμένο”, το οποίο δεν είχε καμία τύχη. Εκείνη την περίοδο η COLUMBIA, έχοντας στο δυναμικό της μεγάλο αριθμό άγνωστων και ανερχόμενων τραγουδιστών, αποφασίζει να κάνει εκκαθάριση και να κάνει νέες ακροάσεις, από τις οποίες θα κρατούσε 50 άτομα. Ο νεαρός Πουλόπουλος δεν τα παρατάει και πηγαίνει σε μια ακόμη ακρόαση.

Την επιτροπή ακροάσεων αποτελούσαν μερικά από τα μεγαθήρια της Ελληνικής μουσικής: Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Ο μικρός διάλεξε να πει δύο δύσκολα τραγούδια: “Μάνα μου και Παναγιά” και το “Παράπονο”. Μόλις τελείωσε, τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας στους υπόλοιπους: “Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή”, και τελικά ήταν ο μόνος που πέρασε από αυτή την ακρόαση.

Συναυλίες με τον Μίκη, παρέα και ο Δημήτρης Μητροπάνος

Η τραγουδίστρια της νίκης

Η Σοφία Βέμπο ήταν κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και ηθοποιός της οποίας η καλλιτεχνική πορεία εκτείνεται από το Μεσοπόλεμο έως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τη δεκαετία του ’50. Χαρακτηρίστηκε “Τραγουδίστρια της Νίκης” εξαιτίας των εθνικών τραγουδιών που ερμήνευσε κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.

Η έκρηξη στην καριέρα της ήρθε με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940. Τότε όλες οι επιθεωρήσεις προσαρμόζουν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα και τα τραγούδια επανεγγράφονται με πατριωτικούς στίχους. Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και η φωνή της γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Την ίδια εποχή σε μία συμβολική πράξη προσφέρει στο Ελληνικό Ναυτικό 2000 χρυσές λίρες. Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα φυγαδεύεται μεταμφιεσμένη σε καλόγρια στη Μέση Ανατολή όπου συνεχίζει να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.

Ακολουθεί το τραγούδι «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου» επίκαιρο όσο ποτέ!

3 Δεκέμβρη σήμερα – 75 χρόνια από τα Δεκεμβριανά - «Μας πήραν την Αθήνα…». Τραγουδώντας στα χαλάσματα.

Η μάχη της Αθήνας, 33 μέρες.

Vasilis Asimakopoulos

Η δεύτερη μεγάλη ελληνική τραγωδία του 20ου αιώνα και η 2η μεγάλη διαιρετική τομή στο πολιτικό πεδίο.

Η έντονη κοινωνική δυναμική και πόλωση στην κατοχή, εμπεριείχε και την εμφύλια σύγκρουση. Δεν ήταν νομοτελειακή εξέλιξη, αλλά ισχυρό ενδεχόμενο. Η πάλη γραμμών στο ΕΑΜ-ΚΚΕ, η ένοχη αστική-άρχουσα τάξη της χώρας, η επέμβαση του βρετανικού ιμπεριαλισμού και η πολιτική ανεπάρκεια της ηγεσίας της αριστεράς, παρά την αναμφισβήτητη αγωνιστικότητα και τον πατριωτισμό της. Η χειραγώγηση της σύγκρουσης από τις εξωελλαδικές δυνάμεις στο πλαίσιο του κυοφορούμενου ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού και του επικείμενου τέλους της αντιφασιστικής συμμαχίας, όπως τα λένε ο Μίκης και ο Καζαντζάκης. Η σύγκριση της ελληνικής περίπτωσης, με την ιταλική, τη γιουγκοσλαβική και την τσεχοσλοβακική.

Η αριστερά σε διάφορες εκδοχές της στον 20ο αιώνα, μέχρι τη δεκαετία του ’80, συνδέθηκε ή και πυροδότησε καλλιτεχνικά ρεύματα, συναρθρώνοντας το διεθνές με το εγχώριο, το εθνικό με το λαϊκό. Ήταν μεγάλη λαϊκή δύναμη, κοινωνικά γειωμένη με ιθαγένεια. Τα τελευταία 30 χρόνια, ένα σημαντικό στοιχείο του μεταμορφισμού της εγχώριας αριστεράς, της υφιστάμενης κίνησής της ή και οργανικής ενσωμάτωσης από τις δυνάμεις εσωτερίκευσης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι η αποσύνδεσή της ή η αδυναμία της να τροφοδοτήσει καλλιτεχνικά-μουσικά ρεύματα. «Πολεμάμε και τραγουδάμε» έλεγε ο ΕΛΑΣ. Καταναλώνουμε τα τραγούδια του παρελθόντος, ίσως γιατί δεν "πολεμάμε" πια.

Μερικά από τα τραγούδια-σκοπούς στα Δεκεμβριανά ή με αφορμή αυτά

«Μας πήραν την Αθήνα…». Τραγουδώντας στα χαλάσματα.

του barikat

Τρία είναι τα πιο γνωστά τραγούδια που αφορούν την περίοδο των Δεκεμβριανών.

Το πρώτο είναι το «Μας πήραν την Αθήνα», γραμμένο από άγνωστο δημιουργό, ίσως και μέσα από συλλογική δημιουργία, όπως γράφονταν τα δημοτικά τραγούδια, χαρακτηρισμένα πιο πολύ από τις συνθήκες και το περιβάλλον της γραφής τους, παρά από τον χαρακτήρα και την έμπνευση ενός μεμονωμένου δημιουργού. Για αυτό και κυκλοφορούν συχνά σε διάφορες εκδοχές.

Σφεντόνα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Του θάνατου παράγγειλα - Ν.Ξυλούρης,Χρύσανθος με στίχους

Του θάνατου παράγγειλα - 1974

Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης

Νίκος Ξυλούρης & Χρύσανθος Θεοδωρίδης Του θάνατου παράγγειλα Του χάρου παραγγέλνω Του θάνατου παράγγειλα Του χάρου παραγγέλνω Ανάθεμά σε χάροντα Και μια κατάρα στέλνω Και λέω της χαρόντισσας Στα χαροπαίδια λέω Και λέω της χαρόντισσας Στα χαροπαίδια λέω

Λευτέρης Σαμψών (Συμμ. Θανάσης Παπακωνσταντίνου) - Άστρο Του Πρωινού - Official Video Clip

Τα Συναισθήματα Στον Κόσμο Του Θανάση Παπακωνσταντίνου: Ο Τρυγητής

Του Θοδωρή Ξιούφη

«Η σεξουαλική πράξτου η θεωρείται από τους πρωταγωνιστές και άλλων ιστοριώνένα φυλακτό που μπορεί ν’ απωθήσει τη συρρίκνωση, τη γήρανση και το πλησίασμα του θανάτου»

(I. Yalom – ‘Ο δήμιος του έρωτα’)

Έχοντας στο νου αυτό που υποστηρίζει ο ψυχογλωσσολόγος A. Maijd για τα συναισθήματα, ότι «μπορούν να συμπεραίνονται από τον λόγο ακόμα και όταν δεν αναφέρονται ρητά»1 αναζήτησα πολλές φορές τα συναισθήματα στους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Και αυτό γιατί όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Δεν με ενδιαφέρει στα τραγούδια μου να περιγράψω συναισθήματα αλλά να μεταφέρω εικόνες, καμιά φορά περίεργες, ακατανόητες ή ανύπαρκτες αλλά πάντως ξεκάθαρες που μπορούν όμως να οδηγήσουν κάποιον να νιώσει πιθανόν νέα συναισθήματα». Τέτοιες εικόνες υπάρχουν και στο τραγούδι ‘Τρυγητής’, το οποίο θα επιχειρήσω να αναλύσω, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τη θεωρία της εννοιακής μεταφοράς,2 με στόχο την παρουσίαση του συναισθήματος στο οποίο οδηγεί τουλάχιστον εμένα. Το περιθώριο για διαφορετικού τύπου αναγνώσεις ή βιωματικές προσλήψεις είναι, αν μη τι άλλο, ανοιχτό.

Τα κάλλη σου βατόμουρα κι είπα να σου τα κόψω.Αγκάθια μ’ αγκυλώσανε μα ό,τι είναι θα τελειώσω.Εμένα κι αν μου τ’ αρνηθείς κι ώσπου να καμαρώσεις,θα ‘ρθει ο άγριος τρυγητής κι ό,τι έχεις θα του δώσεις.Γι’ αυτό λοιπόν τα κάλλη σου σε μένα να τα δώσεις. 

Παράβλεψε τα λάθη μου και τα ελαττώματά μου.Κοίτα πώς τρέμει η ανάσα μου και τ’ ακροδάχτυλά μου.Στο φως που τρέχει γρήγορα ν’ ανέβεις γητευτή μουκι αν γελαστώ κι αν τυφλωθώ, θα ‘ναι η αμοιβή μου.Στο φως ν’ ανέβεις και να ‘ρθεις, αυτή ‘ναι η γιορτή μου. 

Θέλω να πω στους βάρβαρους και στους ειδωλολάτρεςπως έχω βάρος και Θεό και γι’ αυτονών τις πλάτες.Θεό που κάθεται στη γη, ξέρω τη γειτονιά του,που ‘χει την αυταρέσκεια και δε θωρεί μπροστά του.Μα σαν θα ‘ρθει ο τρυγητής, θα βρει τη γιατρειά του.Θα ‘ρθει ο άγριος τρυγητής, να βρει τη γιατρειά του.

Ο Παπακωνσταντίνου ξεκινάει τους στίχους με τη μεταφορά του κάλλους ως βατόμουρου («τα κάλλη σου [είναι] βατόμουρα») από την οποία πηγάζουν συνεπαγωγικά και οι αμέσως επόμενες: εφόσον τα βατόμουρα δηλώνουν τα κάλλη ενός ανθρώπου, η κοπή και η αρπαγή τους δηλώνουν την απόλαυση του κάλλους («και είπα να σου τα κόψω»), τα αγκάθια είναι οι δυσκολίες που προκύπτουν κατά την απόλαυση («αγκάθια μ’ αγκυλώσανε») και το τέλος της κοπής των βατόμουρων είναι το τέλος της απόλαυσης («μα ό,τι είναι θα τελειώσω»). Εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο την ερωτική επιθυμία του Χ (ο αφηγητής) να απολαύσει τα κάλλη της Ψ (ο αποδέκτης της αφήγησης) και η αποφασιστικότητα του παρά τις ενδεχόμενες δυσκολίες.