Η αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας στην Ουκρανία και ανεξάρτητα του πως θα εξελιχθεί, είναι, παράλληλα με τον άλλο μεγάλο Μεταψυχροπολεμικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή, ενδεχομένως η σοβαρότερη Μεταπολεμική κρίση. «Μεταπολεμική» και όχι μόνο Μεταψυχροπολεμική για δύο κυρίως λόγους:
Αφενός κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου επιτεύχθηκε η σταθεροποίηση των σχέσεων με τις συμφωνίες SALT/ABM. Περιορίστηκαν τόσο οι επιθετικοί διηπειρωτικοί πύραυλοι όσο και οι αμυντικοί πύραυλοι. Την δεκαετία του 1980, επιπλέον, αποσύρθηκαν οι πύραυλοι μικρού και μεσαίου βεληνεκούς από την Ευρώπη.
Αφετέρου, πολλές από τις συμφωνίες του Ψυχρού Πολέμου ξεπερνιούνται λόγω ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων ή παραμερίζονται σκόπιμα. Ταυτόχρονα, το διεθνές σύστημα είναι πολυπολικό και αποτελείται όχι μόνο από πολλές μεγάλες δυνάμεις αλλά και πολλές πυρηνικές δυνάμεις.
Τα προαναφερθέντα έχουν ως αποτέλεσμα διενέξεις και πολέμους όπως στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή όπου εμπλέκονται πολλές πυρηνικές δυνάμεις και παρεισφρέει ο κίνδυνος ένας συμβατικός πόλεμος να εξελιχθεί σε πυρηνικό. Αναμφίβολα, κίνδυνο πυρηνικού πολέμου είχαμε και στην κρίση της Κούβας αρχές της δεκαετίας του 1960. Όμως, οι αναλογίες, οι συσχετισμοί, ο αριθμός των πυρηνικών όπλων και πολλοί άλλοι παράγοντες ήταν διαφορετικοί. Ο πόλεμος της Ουκρανίας, επιπλέον, αφορά την γεωπολιτική αντιπαράθεση που εκκολάφθηκε κατά την διάρκεια των τριών Μεταψυχροπολεμικών δεκαετιών και που είτε άφησε ανοικτά πολλά ζητήματα ή εκκόλαψε νέα. Κυρίως, δημιούργησε ένα ρευστό και ασαφές γεωπολιτικό περιβάλλον στην Ευρώπη λόγω επέκτασης της Ατλαντικής Συμμαχίας στην Κεντρική Ευρώπη (και αυτό παρά τις υποσχέσεις που δόθηκαν αρχές του 1990 και παρά το γεγονός ότι η Μόσχα το είχε κάνει ρητό πως αυτό θέτει μείζονα ζητήματα ασφάλειας στην Ευρώπη).
Στο επίκεντρο των συζητήσεων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο βρισκόταν το μέλλον της Ατλαντικής Συμμαχίας μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας δημιουργώντας νέους στρατηγικούς συσχετισμούς. Όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στον πλανήτη ευρύτερα. Κυρίως, πολλοί πολιτικοί παράγοντες και οι σημαντικότεροι αναλυτές της στρατηγικής στην Δύση, υπογράμμιζαν την στρατηγική σημασία μιας θεσμικής, οικονομικής και πολιτικής προσέγγισης της Μόσχας από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Τόνιζαν την σημασία μιας τέτοιας προσέγγισης υπό το πρίσμα των υπό εξέλιξη πλανητικών στρατηγικών συσχετισμών λόγω ανόδου της ισχύος της Κίνας, Από καθαρά στρατηγική άποψη (κόστος/όφελος εναλλακτικών αποφάσεων) ήταν μια ορθολογιστική προσέγγιση αλλά τόσο η επέκταση του ΝΑΤΟ όσο και οι Αμερικανικές παρεμβάσεις στην Ουκρανία (πχ η «πορτοκαλί επανάσταση«) οδήγησαν σε αντίθετες αποφάσεις. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα για το οποίο πολλοί μιλούσαν ήταν η εκκόλαψη διλημμάτων ασφαλείας μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης.
απογειώθηκε από την Τινιάν των νήσων Μαριάννες έριξε την πρώτη ατομική βόμβα. Η βόμβα έπεσε με αλεξίπτωτο και εξερράγη με πυροδοτικό μηχανισμό στα 600 μέτρα περίπου πάνω από το στόχο της – τη Χιροσίμα. Η ώρα ήταν 8.16΄ π.μ. ακριβώς. Μόλις είχε γεννηθεί ο κόσμος της παντοτινής αβεβαιότητας. Από τότε και για πάντοτε θα αποτελεί μια ημέρα αίσχους για την ανθρωπότητα ως ακροτελεύτια πράξη της απόλυτης συνεργασίας των διασημότερων ατομικών ερευνητών του 20ού αιώνα με το πολιτικο-στρατιωτικό αμερικανικό κατεστημένο με στόχο την υλοποίηση του «πρότζεκτ του διαβόλου». Κι έτσι το άθροισμα από χιλιάδες προσωπικές πράξεις καθαρής συνείδησης, οδήγησε τελικά στη μεγαλύτερη ομαδική ενέργεια εγκληματικής ασυνειδησίας. Γι’ αυτό θα μείνει για πάντα ένα ορόσημο για να θυμίζει μεταξύ των άλλων και την απώλεια της υψηλής ηθικής απ’ όπου ξεπήδησε κάποτε η επιστήμη.
Η ιστορία της γέννησης της ατομικής βόμβας έχει αναμφίβολα κάτι να προσφέρει στον καθένα μας. Για τον πυρηνικό φυσικό είναι η μυθική αφήγηση μιας 
επιστημονικής εποποιίας σε πρωτοφανή κλίμακα. Για τον τεχνικό είναι η γιγαντιαία τεχνολογική προσπάθεια για την οποία ξοδεύτηκε το αστρονομικό ποσό, για την εποχή εκείνη, των 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Για τον πολιτικό-ιστορικό αποτελεί τον θρύλο των μηχανορραφιών των παρασκηνίων απέναντι στη διεθνή εχθρότητα και καχυποψία. Για τον φιλόσοφο της ηθικής πρόκειται για μια μελέτη των συγκρούσεων της νομιμοφροσύνης και των αντιθέσεων που προκαλούσαν στον επιστήμονα ή στον πολιτικό τα ίδια του τα ένστικτα και η ηθική του συγκρότηση. Τέλος, για τον απλό άνθρωπο δεν είναι μια σαν όλες τις ιστορίες του πολέμου. Είναι το χρονικό που μπορεί να περιγραφεί μόνο από τις ανατριχιαστικές εμπειρίες των μελών ενός τεράστιου θιάσου 150.000 μελών, με χαρακτήρες που κλιμακώνονταν από τον πιο αφοσιωμένο ερευνητή μέχρι τον πλέον δόλιο μυστικό πράκτορα. Εμπειρίες που εκφράζονται με λόγια της περιοχής του μύθου ή της θεολογίας. Λόγια που δεν θέλει να τα θυμάται. Είναι πιθανό αυτή η έλλειψη μνήμης να είναι το μέτρο της απέχθειας για τα γεγονότα που βιώνουμε μέχρι σήμερα.