Τους τελευταίους μήνες, μια νέα «historikerstreit» – μια συζήτηση μεταξύ ιστορικών – έχει εκραγεί στην Ευρώπη σχετικά με τη σχετική φρίκη του Ολοκαυτώματος και της αποικιοκρατίας. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα επιχείρημα όπου δεν μπορεί να υπάρξει νικητής.
Από τη μια πλευρά, ο Achille Mbembe, ο Dirk Moses και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι η διάκριση του Ολοκαυτώματος από άλλα βίαια εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία είναι ευρωκεντρική και παραμελεί τη φρίκη των αποικιοκρατικών εγκλημάτων. Από την άλλη πλευρά, ο Saul Friedlander, ο Juergen Habermas και άλλοι επιμένουν στον μοναδικό χαρακτήρα του Ολοκαυτώματος. Νομίζω ότι και οι δύο πλευρές έχουν, κατά κάποιο τρόπο, δίκιο και λάθος. Δεν μπορεί παρά να επαναλάβει εδώ την απάντηση του Στάλιν στο ερώτημα ποια απόκλιση είναι χειρότερη, η αριστερή ή η δεξιά: «Είναι και οι δύο χειρότεροι».
Είναι αναμφισβήτητα αλήθεια ότι το ευρύτερο κοινό στην αναπτυγμένη Δύση δεν γνωρίζει πλήρως τη φρίκη της αποικιοκρατίας και τα παραπροϊόντα της που κόβει την ανάσα. Απλώς θυμηθείτε τη φρίκη των δύο Πολέμων του Οπίου που διεξήγαγε η Βρετανική Αυτοκρατορία (και άλλες) εναντίον της Κίνας. Οι στατιστικές δείχνουν ότι, μέχρι το 1820, η Κίνα ήταν η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο. Από τα τέλη του 18ου αιώνα, οι Βρετανοί εξήγαγαν τεράστιες ποσότητες οπίου στην Κίνα, μετατρέποντας εκατομμύρια ανθρώπους εκεί σε εθισμένους και προκαλώντας μεγάλη ζημιά. Ο Κινέζος αυτοκράτορας προσπάθησε να το αποτρέψει, απαγορεύοντας την εισαγωγή οπίου και οι Βρετανοί (μαζί με άλλες δυτικές δυνάμεις) επενέβησαν στρατιωτικά. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: αμέσως μετά, η οικονομία της Κίνας συρρικνώθηκε στο μισό. Αλλά αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η νομιμοποίηση αυτής της βίαιης στρατιωτικής επέμβασης. Το ελεύθερο εμπόριο είναι η βάση του πολιτισμού,
