ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ (Ή: ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ;)

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο περίπλοκο από τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό ενός πολέμου, εκτός αν μία από τις δύο πλευρές έχει συντριπτική θέση επί του εδάφους.

 Αυτό σίγουρα δεν ισχύει στην περίπτωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, ούτε για τη Δυτική συμμαχία που υποστηρίζει το Κίεβο, αλλά ούτε και για τη Μόσχα, η οποία έχει ωστόσο ένα πολύ σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα.

 Η Ουκρανία βρίσκεται σε στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά ερείπια και ο Ζελένσκι αμφισβητείται πλέον ρητά στο εσωτερικό. Όλες οι πολιτικές εναλλακτικές λύσεις, με εξαίρεση τους «σκληροπυρηνικούς» εθνικιστές, είναι έτοιμες να υπογράψουν την ειρηνευτική συμφωνία, ακόμη και με σημαντικές εδαφικές απώλειες. 

Καιρός λοιπόν για τα πρώτα συμπεράσματα ημών, των θεατών της τραγωδίας, όσο και αν αυτά έχουν τον κίνδυνο, δυστυχώς, να υπακούουν στις ιδεοληψίες εκάστου και εν τέλει δεν προσφέρουν τίποτα στους Ουκρανούς. Αυτό το οποίο κατ' αρχάς θα έπρεπε να προξενεί εντύπωση είναι το εύρος της αμερικανικής ιδεολογικής κυριαρχίας στην Ευρώπη και, φυσικά, στην Ελλάδα.

 Διαβάζοντας τις απόψεις αναλυτών από όλους τους πολιτικούς χώρους μένει κανείς με την εντύπωση πως τον πόλεμο αυτόν τον άρχισε και τον συνεχίζει η Ευρώπη. Αλήθεια, πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η κυβέρνηση Ζελένσκι θα ήταν τόσο αποφασιστική έναντι του καθεστώτος Πούτιν αν δεν είχε αμερικανική ενθάρρυνση; 

Συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη: Ύμνους στην κυβέρνηση Τσίπρα για τις εξυπηρετήσεις της. Σε αδιέξοδο η χώρα

Ο Geoffrey Pyatt δεν είναι τυχαίος πρέσβης. Ήρθε στην Αθήνα μετά από μια ιδιαίτερα «επιτυχή» θητεία στην Ουκρανία, όπου έφερε σε πέρας το φασιστικό φιλοαμερικανικό ψυχροπολεμικό πραξικόπημα. Η παρουσία του στην Αθήνα έδειχνε το βάρος που δίνουν οι ΗΠΑ στις εξελίξεις στην Ελλάδα για τον απόλυτο έλεγχο της τελευταίας ενόψει και κυβερνητικής αλλαγής.

Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι ο Geoffrey Pyatt δεν χρειάστηκε να κοπιάσει ιδιαίτερα.

Τσίπρας και Καμμένος, στον έναν ακριβώς χρόνο που κλείνει ο Pyatt στην Ελλάδα, ως έτοιμοι από καιρό έχουν παραδώσει πλήρως την χώρα στο ταψί των ΗΠΑ, για να την χορεύουν οι τελευταίες όπως θέλουν.

Ο Geoffrey Pyatt επέλεξε αυτονόητα το Βήμα της Κυριακής (7/5) για να βγάλει ύμνους προς τους Τσίπρα – Κοτζιά – Καμμένο. Ειδικότερα ο Αμερικανός πρέσβης εξήρε ως την πιο «ενδιαφέρουσα» επιλογή της κυβέρνησης την «διαγώνιο» συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ, τόσο στην «ενέργεια» όσο και στον στρατιωτικό τομέα, με χαρακτηριστικό, όπως είπε, δείγμα την «συμμετοχή των ισραηλινών F-16 στην πρόσφατη άσκηση Ηνίοχος». Η «συνεργασία ΗΠΑ, Ελλάδας, Ισραήλ βοηθά τα μέγιστα τις πολιτικές αποφάσεις της Ουάσιγκτον», συμπλήρωσε.

Από την άλλη μεριά ο Pyatt εξήρε τον κεντρικό ρόλο της Σούδας για τις στρατιωτικές δυνάμεις και επιχειρήσεις των ΗΠΑ, ενώ «καλωσόρισε» τις δηλώσεις Καμμένου και την «πρόθεση της κυβέρνησης να επεκτείνει περισσότερα από ένα έτη την συμφωνία για την αμερικανική χρήση της Σούδας»!

Ο Geoffrey Pyatt δεν θα μπορούσε να ήταν πιο θερμός όσον αφορά τις υπηρεσίες που προσφέρει η κυβέρνηση προς τις ΗΠΑ τόσο «στην Ανατολική Μεσόγειο και την Συρία», στα «Δυτικά Βαλκάνια» για την αναχαίτιση της Ρωσίας, όσο και για την αντιμετώπιση της «πρόκλησης της μετανάστευσης».

Όπως δεν θα μπορούσε να ήταν πιο υποστηρικτικός της κυβέρνησης,  πιο παρεμβατικός και πιο αισιόδοξος λέγοντας με νόημα ότι «η Ελλάδα θα πλεύσει σε ήρεμα νερά για περίπου δύο χρόνια», όσα απομένουν μέχρι τις επόμενες εκλογές. Μέχρι και κατεύθυνση δίνει ο Pyatt στον Τσίπρα, ότι τώρα, μετά το πέρας της αξιολόγησης, έχει την ευκαιρία για ένα «νέο αφήγημα», όπως είπε, προφανώς προς μια Ελλάδα αμερικανική, με «ολίγην», υποταγμένη στις ΗΠΑ, Γερμανία.

Το εντυπωσιακό είναι πως, ενώ ο Geoffrey Pyatt εκθείαζε και ευλογούσε την κυβέρνηση για τις υπηρεσίες της προς τις ΗΠΑ, δεν είπε το παραμικρό, παρότι ρωτήθηκε, για να στηρίξει την χώρα μας ή την Κύπρο απέναντι σε μια κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, αντίθετα, εγκωμίασε την ελληνική πολιτική «κατευνασμού» της Άγκυρας και περίπου την ελληνική «παθητικότητα» για τις εξελίξεις στα βόρεια σύνορά μας (ή καλύτερα την απάντηση της ανάπτυξης των σχέσεων της Ελλάδας με το Κόσοβο!).