Άρθρο του προέδρου του ΙΝΣΠΟΛ Άγγελου Χρυσόγελου που δημοσιεύτηκε στα Νέα της 22ης Απριλίου 2020.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αναστείλει την χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) είναι εξόχως προβληματική και περιπλέκει την παγκόσμια διαχείριση της πανδημίας. Για τον Τραμπ ο ΠΟΥ είναι ένας ιδανικός «μπαμπούλας» πάνω στον οποίο μπορεί να προβάλλει τις εμμονές που τον έφεραν στην εξουσία: δυσπιστία έναντι διεθνών οργανισμών, απόδοση όλων των προβλημάτων σε ξένες συνωμοσίες, συνεχής αναζήτηση εξωτερικών εχθρών κοκ.
Τι έχει κάνει όμως ο ΠΟΥ για να αξίζει τέτοια άκριτη υποστήριξη; Την ώρα που οι γειτονικές στην Κίνα χώρες και επικράτειες – Νότια Κορέα, Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν – λάμβαναν άμεσα μέτρα με το που έγινε γνωστό ότι μία νέα αναπνευστική ασθένεια εμφανίστηκε στην Γουχάν, ο ΠΟΥ αναπαρήγαγε την προπαγάνδα του Πεκίνου ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις μετάδοσης του ιού από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σήμερα ο ΠΟΥ συγχαίρει την Κίνα για την «αποτελεσματική αντιμετώπιση» της επιδημίας παρότι οι περισσότεροι παρατηρητές συμφωνούν ότι τα στοιχεία που δίνει το Πεκίνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Από την άλλη ο ΠΟΥ δεν κάνει ουδεμία αναφορά στην Ταϊβάν, αν και είναι μακράν η πιο επιτυχημένη χώρα στην αντιμετώπιση του ιού, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει την Κίνα.
Αν μη τι άλλο, η πανδημία θα έπρεπε να αποτελέσει αφορμή για την ουσιαστική μεταρρύθμιση του διεθνούς καθεστώτος συνεργασίας στον τομέα της υγείας, μέσω της δημιουργίας ενός πραγματικά τεχνοκρατικού και ανεξάρτητου παγκόσμιου κέντρου επιτήρησης και ελέγχου επιδημιών. Αντίθετα, οι άκομψες κινήσεις του Τραμπ παρέχουν άλλοθι για τους απολογητές της «παγκόσμιας θεσμικής τάξης», προκειμένου να συντηρούν ένα ιδιαίτερο καθεστώς ασυλίας των διεθνών οργανισμών, ακόμα και όταν αυτοί έχουν πάψει να λειτουργούν σωστά ή έχουν γίνει φερέφωνα αυταρχικών καθεστώτων.
