Άκης Τσελέντης
Κοινωνία χωρίς αξιοκρατία είναι κοινωνία με πρότυπο την αποβλάκωση την οποία καλλιεργεί και πολλαπλασιάζει με «τον άρτον και τα θεάματα»
Πραγματικά όταν επιστρέφω σπίτι μου μετά από μια κοπιαστική ημέρα στο Γεωδυναμικό και πιάνω το τηλεκοντρόλ να κάνω λίγο zapping μήπως και βρω κάποια εκπομπή που να αξίζει απογοητεύομαι.
Η τηλεόραση πια έχει κατακλυστεί από τηλεοπτικές παραγωγές αποχαύνωσης που παρέχουν εντελώς λάθος και βλακώδη πρότυπα σε μια κοινωνία η οποία αγωνίζεται να τα ξεπεράσει μέσω της παροδικής λήθης.
Παρατηρώντας τα ποσοστά τηλεθέασης αυτών των εκπομπών δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι εκ φύσεως οξυδερκείς και καλλιεργημένοι Έλληνες σύρθηκαν τόσο χαμηλά.
Αυτά τα παιδιά που βομβαρδίζονται καθημερινά με τα πρότυπα που μας πλασάρουν στα voice στα survivor στις πασαρέλες των καλοντυμένων όψιμων νυμφιδίων τι μέλλον θα έχουν; Μήπως τελικά η αποβλάκωση τους βγει σε καλό;
Γράφοντας αυτές της γραμμές θυμήθηκα κάποιες απόψεις του μακαρίτη και φίλου Βασίλη Ραφαιλίδη που αναφερόταν στο επικίνδυνο όπλο της βλακείας, (Είχα γνωρίσει προσωπικά το Βασίλη και είχαμε συζητήσει πολλές φορές). Παραθέτω μερικές (όσες μπορώ να θυμηθώ) από τις απόψεις του και βλέπω πόσο δίκιο είχε. Την κουβέντα αυτή την είχαμε κάνει με έναυσμα την Ακαδημαϊκή εξέλιξη. Κατ αυτόν οι βλάκες κατατάσσονται σε δυο ομάδες:
Τους κυρίως βλάκες, που είναι και οι συμπαθέστεροι και οι λιγότερο επικίνδυνοι. Είναι οι λόγω βλακείας γεννημένοι σκλάβοι, που "χαίρονται" τη σκλαβιά τους και που δε θα ήξεραν τί να κάνουν την ελευθερία τους αν τους τη χάριζαν.
Τους αποβλακωμένους, δηλαδή όσους έγιναν βλάκες για λόγους κοινωνικούς, για να βολευτούν μέσα στην ισοπεδωτική μετριότητα και ασήμαντοτητα.
Τούτοι οι βλάκες κατέχουν αναγκαστικά σπουδαίες θέσεις μέσα στην κοινωνία. Πώς καταφέρνουν και αναρριχώνται, όντας παντελώς ή σχεδόν παντελώς ανίκανοι;
