Για τον Ευγένιο Αρανίτση

Η σειρά των εκδηλώσεων ΖΩΝΤΕΣ & ΤΕΘΝΕΩΤΕΣ με τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη συνεχίστηκε με μια βραδιά αφιερωμένη στον Ευγένιο Αρανίτση, τον Ιανουαρίου του 2024 στην Στέγη Bibliotheque.

 Ευχαριστούμε τις φίλες και τους φίλους που ήρθαν. Ευχαριστούμε τη Λένα Μπαμπασάκη, τον Θανάση Πάνου, και τον Πάνο Στασινό που απάγγειλαν επιλεγμένα αποσπάσματα από τα βιβλία του Αρανίτση. 

«Αμέριμνος διάβαζα Αρανίτση σε έναν κήπο στα Ιλίσια. Με αρπάζουν ξαφνικά πέντε γομάρια, ντουλάπες, κτήνη, προάνθρωποι, τριχωτοί. Με χτυπάνε άσπλαχνα, κοπανώντας με παντού, στην κνήμη, στο μετατάρσιο, στην ωλένη. Μου λένε: Μην σε ξαναπιάσουμε να διαβάζεις Αρανίτση. Είμαστε το Λογοτεχνικό Παρακράτος».

 Λορέντζος Νεβερδελές, Μνήμες & Στοχασμοί, εκδ. Bibliothèque, σ. 24 Ο Ευγένιος Αρανίτσης (Κέρκυρα, 5 Οκτωβρίου 1955) είναι ποιητής, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος.

 Το 1986, σε συνεργασία με τον Οδυσσέα Ελύτη, εξέδωσαν το λεύκωμα Το δωμάτιο με τις εικόνες. Η συλλογή Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα απέσπασε το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας για το δοκίμιο. Από το 1978 μέχρι το 2014 αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Ευγένιος Αρανίτσης: «Είμαι πεπεισμένος ότι ζούμε το τρεμόπαιγμα της φλόγας ενός κόσμου που σβήνει»

Ποιητής, συγγραφέας, μεταφραστής, δάσκαλος και στοχαστής. Γεννήθηκε και ζει στην Κέρκυρα. Πάνω απ’ όλα εκτιμά την καλοσύνη.

από Θοδωρής Αντωνόπουλος  - lifo.gr/

• Από την Κέρκυρα κατάγομαι κι εκεί προσπάθησα να επιστρέψω μόνιμα τουλάχιστον δύο φορές –την τελευταία άντεξα μια ολόκληρη πενταετία–, αν όμως σε έχει αναθρέψει η μεγαλούπολη, δύσκολα την αποχωρίζεσαι κι εγώ την Αθήνα την αγάπησα σαν «μητριά» ήδη από τα 17 μου. Το νησί μου είναι πανέμορφο, δεν λέω, αλλά για να σε ικανοποιεί η διαμονή εκεί, όπως γενικά στην επαρχία, πρέπει να είσαι είτε ανήλικος είτε ηλικιωμένος. Συμπτωματικά κιόλας το νέο μου σπίτι βρίσκεται στην Ξενοκράτους, στον ίδιο δρόμο που ήταν και το αρχικό μου, τέσσερις δεκαετίες πριν! Εδώ, στο Κολωνάκι, έζησα τα περισσότερα αθηναϊκά μου χρόνια, εκτός από ένα διάστημα που μετακόμισα στο Χαλάνδρι. Αγαπώ αυτήν τη γειτονιά, Κολωνακιώτης όμως δεν κατάφερα να γίνω ποτέ. Με τραβούσαν περισσότερο τα Εξάρχεια κι εκεί ξημεροβραδιαζόμουν νεότερος, όντας πνεύμα ανήσυχο. Εκεί, άλλωστε, γινόταν το «παιχνίδι» – τα νέα ρεύματα, η διανόηση, η αμφισβήτηση...

 

Το σημαντικότερο είναι να θεραπευτούμε από την τρέλα μας, διατηρώντας, ωστόσο, τα θετικά της. Κατά τα άλλα, δεν με τρομάζουν ούτε τα γεράματα, ούτε η φτώχεια, ούτε η μοναξιά. Φλερτ, σχέσεις, αγάπες εφήμερες, απ' όλα είχα, πλέον όμως πιο πολύ τα σκέφτομαι, παρά τα κάνω. Ο μονήρης βίος νομίζω μου πάει.

 

• Η Αθήνα τότε –κι όταν λέω Αθήνα, εννοώ το νοητό τρίγωνο ανάμεσα σε Κολωνάκι, Εξάρχεια και Μοναστηράκι, όπου μαζευόταν όλη η κίνηση, καφέ, μπαρ, βιβλιοπωλεία, δισκάδικα κ.λπ.– ήταν ένα μεγάλο χωριό όπου όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Γίνονταν θαυμάσια πράγματα, συναντούσες υπέροχους ανθρώπους. Ξέρω, ακούγεται εξιδανικευμένο όλο αυτό, αλλά είμαι υπέρ της νοσταλγίας κι ας έχει τόσο συκοφαντηθεί. Όσο παλιότερα, τόσο καλύτερα, το πιστεύω ακράδαντα. Όλα τότε διαπνέονταν από τον άνθρωπο, ενώ τώρα είναι πιο απρόσωπα, βιαστικά κι επιπόλαια. Και ενώ χάρη στην τεχνολογία η επικοινωνία μοιάζει απείρως ευκολότερη, έγινε ουσιαστικά περισσότερο ρηχή και σχηματική.

 

• Το ξακουστό βιβλιοπωλείο Octopus του Τέου Ρόμβου στα Εξάρχεια ήταν το πρώτο μου στέκι και ορμητήριο. Διαβάσματα, διανομές, αφισοκολλήσεις, πολιτικές «ζυμώσεις», ατέλειωτες κουβέντες επί παντός επιστητού, «αναρχία μετά μουσικής» τη λέω εκείνη την περίοδο. Αποφασίζω να ασχοληθώ σοβαρότερα με το βιβλίο και το '76 στήνουμε με μια φίλη τις εκδόσεις Άκμων. Αρχικά κυκλοφορούσαμε βιβλία κυρίως θεωρητικά, τύπου «Μάης '68», ύστερα το γυρίσαμε σε ποίηση και λογοτεχνία κι εντέλει το κλείσαμε το μαγαζί γιατί επιχειρηματίας δεν ήμουν, το κέφι μου έκανα! Συγκεντρώθηκα στα δικά μου γραπτά, που μέχρι το Δωμάτιο με τις Εικόνες, που είχε προλογίσει ο Ελύτης (1986), και το μυθιστόρημα Αφρική, που ακολούθησε, τα θεωρούσα ανάξιες λόγου νεανικές «αμαρτίες». Τον Ελύτη τον αγαπούσα πολύ – μοιραζόμαστε, ξέρεις, την ίδια μυστικιστική αντίληψη για τη φύση και τον έρωτα, μια αντίληψη βαθιά ποιητική. Γι' αυτό, άλλωστε, στράφηκα σταδιακά στην ποίηση, μια πιο βαθιά, πιο εκλεπτυσμένη μορφή έκφρασης. Ποιητικό είναι και το έργο ζωής που δουλεύω εδώ και χρόνια, η «Μορφολογία», ένας στοχασμός πάνω στο τέλος των πραγμάτων.

Αρχαιοφρένεια

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ                  ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14-9-2013

Η γενναία βουλευτής Μ.Ρεπούση προχώρησε ήδη στο επόμενο βήμα των εκσυγχρονιστικών προϊδεασμών για μια εκπαίδευση απαλλαγμένη, λέει, από το βραχνά των αρχαίων και των λατινικών, χαρακτηρίζοντας τις δύο αυτές γλώσσες «νεκρές». Μα καλά, δεν ξέρει ότι από νεκρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια;

Παρατηρήσεις: Α) Η ψήφιση τέτοιων νόμων είναι αναπόφευκτη, ακριβώς όσο και η αναβάθμιση της εκπαιδευτικής μηχανής επί το αμερικανικότερον. Εντούτοις, με το παλιό καλό τριτοκοσμικό τελετουργικό, πρώτα αναγγέλλονται εν μέσω διαμαρτυριών (βλ. πιρουέτες Δαμανάκη, Διαμαντοπούλου κ.τ.λ.) και κατόπιν πολτοποιούνται στα γρανάζια του Τύπου, με όρους υπεράσπισης ή καταγγελίας για το θεαθήναι, προκειμένου να διευρυνθεί η εξοικείωση της κοινής γνώμης με το αντικείμενο. Επειτα από έναν σύντομο αλλά δραστικό βομβαρδισμό, το εκλογικό σώμα είναι πρόθυμο να συναινέσει, διά της παραιτήσεως, σε οτιδήποτε.