Οι Γριούλες
Στον Victor Hugo
Στων γηραιών πρωτευουσών τους δαιδαλώδεις δρόμους,
που η φρίκη και τα πάντα εκεί μαγείες καταντούν
παραφυλάω, στου κεφιού μου υπάκουος τους νόμους,
κάποιες υπάρξεις θελκτικά ρημάδια να περνούν.
Κάποτε αυτά τα τέρατα – Λαΐδες κι Επονίνες! –
γυναίκες ήταν! Τώρα πια, καμπούρες και στρεβλές,
ας νιώσουν λίγη αγάπη μας! Έχουν ψυχή κι εκείνες
καθώς μεσ’ στ’αποφόρια τους τα τρύπια ριγηλές
σέρνονται από τον άδικο βοριά μαστιγωμένες,
τρομάζοντας στων αμαξιών τον τόσο ορυμαγδό
και σφίγγοντας στον κόρφο τους λουλουδοκεντημένες
τσαντούλες, θεία λείψανα μεσ’ στον κατατρεμό.
…………………………………………………
Παρατηρήσατε ποτές το φέρετρο πώς μοιάζει
ενός παιδιού και μιας γριάς, πώς ίδια είναι μικρό;
Σοφός στα δυο τα φέρετρα ο θάνατος ταιριάζει
παράξενο ένα σύμβολο και συγκλονιστικό.
Και μέσα στο πολύβοο Παρίσι, όταν κοιτάζω
στους δρόμους ένα ασθενικό πλάσμα ν’ αργοπερνά,
λέγω πως φεύγει αθόρυβα και μεσ’ στο νου μου βάζω
μιαν ύπαρξη που σε καινούριο λίκνο της περνά,
εκτός αν ασχολούμενος με τη γεωμετρία
δεν εξετάσω, βλέποντας τους ανισοσκελείς,
το πόσο ο εργάτης πάσχισε να βρει τη συμμετρία
για να’χει εντάξει φέρετρο στα μέτρα του ο καθείς.
