Στην "αριστερά" των τραπεζιτών μνημονεύουν τον κομμουνιστή "Poeta Vate"... αλλά ποτέ τις παρακαταθήκες του!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η μάζα των διανοουμένων που μετατόπισε τον αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων,

εντάσσοντας τον έτσι στον...
προοδευτικό κώδικα, ή στον κομφορμισμό της αριστεράς,

δεν κάνει τίποτα άλλο παρά το παιχνίδι εξουσίας:

όσο περισσότερο ο προοδευτικός διανοούμενος είναι φανατικά πεπεισμένος

για την αγαθότητα της δικής του συμβολής στην υλοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων,

τόσο περισσότερο, κατ 'ουσίαν, αυτός αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία

που του επιβάλλει η εξουσία, καταργώντας, μέσω της πλασματικής και

συσσωρευμένης υλοποίησης των ατομικών δικαιωμάτων, κάθε πραγματική διαφορετικότητα. Επομένως, αυτή η εξουσία προσλαμβάνει τους προοδευτικούς διανοούμενους ως δικούς της κληρικούς. Κι αυτοί έχουν ήδη δώσει σ' αυτή την αόρατη δύναμη μια αόρατη συναίνεση... κερδίζοντας στην τσέπη τους μια αόρατη ταυτότητα»

Pier Paolo Pasolini (5 Μάρτη 1922 – 2 Νοέμβρη 1975)

Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini)... ο "Poeta Vate" (Προφητικός Ποιητής), κομμουνιστής, διανοούμενος, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και... σκηνοθέτης... δολοφονήθηκε πριν 44 χρόνια σαν σήμερα, στις 2 Νοέμβρη 1975, μόλις 53 ετών.
Σήμερα που τον μνημονεύει η κοσμοπολίτικη "αριστερά" των τραπεζιτών είναι επίκαιρος όσο ποτέ, με την πλούσια ιστορική του παρακαταθήκη, που αποφεύγουν να κάνουν μία έστω αναφορά, "σαν τον διάβολο το λιβάνι" οι σιτιζόμενοι στα κονδύλια Σόρος εθνομηδενιστές με "αριστερό" φερετζέ.
Τι υποκρισία, δόλος, απάτη... μνημονεύουν τον "Προφήτη Ποιητή" προδίδοντας το έργο του και τις παρακαταθήκες.

Απεργία πείνας Δ. Κουφοντίνα: Το Κράτος Δικαίου να παρέμβει πριν να είναι αργά!

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

Ανακοίνωση του Άρδην

Από χθες ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ευρισκόμενος στην 46η ημέρα απεργίας πείνας, ζήτησε να του αφαιρέσουν και τον ορό, που ήταν και το μοναδικό μέσο που τον κρατούσε στη ζωή. Πλέον, οι στιγμές είναι κρίσιμες, και η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

Η προπαγάνδα των Τούρκων, του Σόρος και των ενεργουμένων του ενάντια στην Ελλάδα

Η ξαφνική έξαρση των ανθελληνικών δημοσιευμάτων και εκπομπών σε όλη την Ευρώπη δεν πρέπει να αποδοθεί αποκλειστικά στην δύναμη της ΜΙΤ ή των τουρκικών λόμπυ αλλά κατ’ εξοχήν σε εκείνη  των εκτεταμένων παγκόσμιων δικτύων του Σόρος (Βλέπε το άρθρο του στους FinancialTimes στις 4 Μαρτίου: Τζ. Σόρος: “Να στηρίξουμε τον Ερντογάν”

Ακολούθησαν αμέσως μετά και συκοφαντικά δημοσιεύματα στους NYT, τα οποία αποκάλυψε ο Απόστολος Δοξιάδης ως κατασκευασμένα, και ο δημοσιογράφος που τα δημοσίευσε ζήτησε συγνώμη, κατόπιν εορτής· τα εμετικά ανθελληνικά άρθρα της LeMonde, και οι εξ ίσου  εμετικές τοποθετήσεις των Συριζαίων στο εξωτερικό: Μετά τον αδελφό του Τζανακόπουλου  και σύμβουλο της κυβέρνησης Τσίπρα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που διαδήλωνε στο Λονδίνο ενάντια στους «Έλληνες φονιάδες των λαών», πρόσφατο δείγμα αποτελούν οι δηλώσεις του γνωστού φιλάνθρωπου ευρωβουλευτή του Σύριζα, Στέλιου Κουλογλου στηFrance 24· (δηλώσεις τις οποίες κατήγγειλε στο Liberal ο Δημήτρης Κούρκουλας: Ρεσιτάλ προπαγάνδας κατά της χώρας από τον Στ. Κούλογλου, παραθέτοντας και τα σχετικά αποσπάσματα).

Ωστόσο το αποκορύφωμα αυτής της προπαγάνδας αποτελεί κείμενο «Ευρωπαίων διανοουμένων» κατά της Ελλάδας το οποίο δημοσιεύτηκε στη Le Monde στις 10 Μαρτίου και απηχεί  ανοικτά τις τουρκικές θέσεις. Κείμενο συντεταγμένο προφανώς από τους Έλληνες υπογράφοντες, τους περισσοτέρους νυν ή πρώην στελέχη του Σύριζα (Γιάννη Βαρουφάκη, Δημήτρη Χριστόπουλο, Αριστείδη Μπαλτά, Κώστα Δουζίνα, Αθηνά Αθανασίου, Καλυψώ Νικολαΐδη). Επειδή αυτό κείμενο κρατήθηκε «μυστικό» στην Ελλάδα, όπου και δεν μεταφράστηκε, για να μη τους πάρουν χαμπάρι, αποφασίσαμε να το δημοσιοποιήσουμε, ακολουθούμενο από σχετικό σχολιασμό των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά.

15/3/2020 Άρδην

Παλιότερο σκίτσο από το Βήμα

«Τι αξίζει η Ευρώπη, αν γίνει εχθρός του δικαιώματος ασύλου;»

Δημοσιεύθηκε στη Le Monde στις 10 Μαρτίου 2020

«Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι πολίτες της Ευρώπης, μπορούμε να απαλλαγούμε από τη ντροπή και την ατιμία» (στρατόπεδο προσφύγων στη Λέσβο, 7 Μαρτίου). COSTASBALTAS / REUTERS

Εμείς, πολίτισσες και πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποστηρίζουμε τις εκκλήσεις που έχουν ήδη απευθύνει διάφορες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ώστε να προσφερθεί προσωρινή προστασία στα άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο, στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, τα οποία αποτελούν επίσης τα κοινά εξωτερικά μας σύνορα, ή στα άτομα που συνωστίζονται σε απερίγραπτες συνθήκες στα στρατόπεδα του Αιγαίου.

Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάποια απατηλή ομοφωνία γι’ αυτή την προσωρινή προστασία, που συνιστά μια πράξη στοιχειώδους ευπρέπειας. Ένα μόνο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρκεί για να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Εάν κανένα από αυτά δεν το πράξει, η Πρόεδρος της Επιτροπής, η οποία είναι θεματοφύλακας των Συνθηκών, οφείλει να αναλάβει τις υποχρεώσεις της εντολής της – και, εάν χρειαστεί, εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να θέσει την Επιτροπή ενώπιον των ευθυνών της.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: Το καινούριο «αυγό του φιδιού» είναι πράσινο

του Laurent Alexandre*

[Κορυφαία στελέχη του οικολογισμού καθορίζουν στο σημερινό μας δημοσίευμα τις κατευθυντήριες γραμμές του κινήματός τους: ένα παιδί λιγότερο (είναι νωρίς ακόμα να μιλήσουν για υποχρεωτική στείρωση), στοπ στην ανάπτυξη, όχι στις νέες τεχνολογίες, δελτίο τροφίμων και καυσίμων, ναι στη δικτατορία και ναι στον πόλεμο!…Ενας καινούριος ολοκληρωτισμός, μπροστά στον οποίο ωχριούν ο ναζιστικός και ο κομουνιστικός. Ο προβληματισμός συνέχει όλο και περισσότερους ανθρώπους  για το κίνημα που εμφανίστηκε με μορφή αγγέλου – αυτός ο διάβολος παρουσιάζεται ως άγγελος φωτός, λέγει ο απόστολος Παύλος. Λίγες μέρες πριν, ο Πασκάλ Μπρυκνέρ – βιβλία του έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά – υποστήριξε στη Φιγκαρό ότι «η οικολογία μπορεί να καταλήξει σε έναν καινούριο ολοκληρωτισμό». Και αυτός ο προβληματισμός εντείνεται καθώς ο Πρόεδρος της Γαλλίας προτίθεται να τροποποιήσει το 1^οάρθρο του Συντάγματος εισάγοντας τον «αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής», – αναγορεύοντάς την σε εγκόσμια θρησκεία γεγονός που θα έχει σοβαρές νομικές επιπτώσεις…Ε.Δ.Ν.]

 Παρά την εμφάνιση «χριστιανού» γκουρού, ο Ωρελιάν Μπαρώ** είναι ένας συμπαθής λόγιος και μεσσιανιστής: είναι δυστυχώς εθνο-μαζοχιστής, μαλθουσιανός και αντιφιλελεύθερος.

Μετανάστες αντί παιδιά!

Οι Ευρωπαίοι οικολόγοι αναδεικνύουν συνεχώς προφήτες που αναγγέλλουν το τέλος του κόσμου. Ο ακτιβίστρια Φρεντ Βάργκας εξηγεί ότι με 1,5 βαθμούς περισσότερο, η μισή ανθρωπότητα θα πεθάνει από την υπερθέρμανση του πλανήτη και αν ξεπεράσει τους 2 βαθμούς θα φτάσουν τα 6 δισεκατομμύρια. Στην Le Parisien, Yβ Κοσέ, ο υπουργός περιβάλλοντος του Λιονέλ Ζοσπέν, προέβλεψε την αναπόφευκτη κατάρρευση της κοινωνίας μας «για τους οπαδούς της κατάρρευσης σαν εμένα, η πιθανότητα η ανθρωπότητα να επιβιώσει μέχρι το 2050 είναι 50%. Αντί να είμαστε 10 δισεκατομμύρια το 2050, θα είμαστε μόνο 2 ή 3 δισεκατομμύρια.» Στο L’Obs της 3ης Ιανουαρίου 2019, ο ίδιος καταλήγει σε ριζοσπαστικά συμπεράσματα: “Ενα παιδί λιγότερο, είναι η πρώτη οικολογική χειρονομία. Οι πλούσιες χώρες είναι οι πρώτες που πρέπει να μειωθούν δημογραφικά και ο περιορισμός των γεννήσεων θα μας επιτρέψει να υποδεχτούμε καλύτερα τους μετανάστες που χτυπούν τις πόρτες μας ». Η καινούρια ηγερία των πράσινων, ο αστροφυσικός Ωρελιάν Μπαρώ υπερασπίζεται «οι χώρες με μεγάλη αύξηση του πληθυσμού είναι μάλλον φτωχές και είναι αποικιοκρατικό να θελήσουμε να επιβάλουμε ορθολογιστικό τρόπο ζωής στις προσδοκίες τους.»

ΕΛΛΑΔΑ ΣΚΑΣΕ...

Οι φωτογραφίες είναι από το gay pride που έγινε στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο. 

Δείχνει περίτρανα πως ένα κομμάτι της νεολαίας και της κοινωνίας εντέλει έχει προσχωρήσει στον ατομισμό με βάση την στρεβλή αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και είναι αυτή η συζήτηση περί των αποχρώντων διαφορών ανάμεσα στα πολιτικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα που πρέπει να γίνει κάποια στιγμή. Ειδάλλως θα ζούμε μέσα σε αναμπουμπούλα. Στην αναμπουμπούλα όμως ο Σόρος χαίρεται...

Όλα αυτά δεν σχετίζονται με την πάλη κατά αδικιών και ανισοτήτων.

Το να θεωρείς όλη την χώρα εχθρό σου σημαίνει ότι νοιάζεσαι μόνο για το σώμα σου και την βολή σου και θέλεις να αποδιαρθρώσει παρά να ενώσεις τα κοινωνικά δικαιώματα και διεκδικήσεις.  Είναι πολιτικό σχέδιο και μάλιστα διεθνές.

Ρατσισμός και Ατομικισμός

Γιάννης  Δ. Ιωαννίδης

Κοινός τόπος είναι πλέον η προσέγγιση και η καταγγελία του φασισμού και του ναζισμού σαν να πρόκειται για ένα οπισθοδρομικό φαινόμενο, που αντλεί τις δυνάμεις του από ό,τι πιο «σκοτεινό κι ανορθολογικό» —δηλαδή ό,τι πιο ξένο προς το νεωτερικό πολιτισμό μας, λένε— υπάρχει στην ανθρώπινη ψυχή και απειλεί να γυρίσει τις σύγχρονες προοδευτικές και φιλελεύθερες κοινωνίες μας, το μοντέρνο σύστημά μας, στο «μεσαίωνα». Όμως κοινός τόπος είναι πλέον και η αποτυχία αυτής της προσέγγισης να εξηγήσει πειστικά και να ανακόψει την εμφάνιση παλιότερα και τώρα την επανεμφάνιση του ναζιστοφασισμού στις πιο προηγμένες χώρες του λεγόμενου δυτικού κόσμου, οι οποίες κατά τα άλλα οδύρονται, αλλά χωρίς να πείθουν, ότι αποτελεί εντός τους ξένο σώμα. Σε τελική ανάλυση, θα έπρεπε τουλάχιστον να προσεχθεί ότι τον «αντινεωτερισμό» επικαλείται και ο ίδιος ο ναζιστοφασισμός, αλλά ως καύχημα και για «ευγενείς λόγους» (την απαλλαγή από τις «υποκριτικές πολυπλοκότητες» της μοντέρνας ζωής και την αναβίωση ενός «απλού κι ένδοξου» αρχαίου παρελθόντος), στην προσπάθειά του να παρουσιαστεί σαν ένα κίνημα «αντισυστημικό». Οπότε … μπορείς άραγε να αντιπαρατεθείς μ’ επιτυχία σε κάποιον όταν τονίζεις υπέρμετρα ένα χαρακτηριστικό του, που και ο ίδιος θέλει να τονίζεται; Ασφαλώς όχι. Είναι ανάγκη λοιπόν να στραφούμε σε άλλου τύπου προσεγγίσεις.

Ευτυχώς, όπως είναι γνωστό, δεν είναι λίγοι οι στοχαστές που έχουν εντοπίσει και αναλύσει τη στενή σχέση του ναζισμού και του φασισμού με το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα από μια βαθύτερη πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική σκοπιά, δείχνοντας καθαρά ότι ανήκουν στη σφαίρα του μύθου τόσο η «αντισυστημικότητα» του ναζιστοφασισμού όσο και ο «αντιφασιστοναζισμός» του συστήματος.

Εναλλακτικές προσεγγίσεις

Μεταξύ άλλων, θα αναφέρουμε εδώ για παράδειγμα:

• την ανάλυση του Καρλ Κορς, που επισήμαινε ήδη από το 1941 («The workers’ fight against Fascism», στη συμβουλιακή επιθεώρηση Living Marxism, V, 3) τον εκφασισμό του αστικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος μέσα από τη υπερσυγκέντρωση της οικονομικής ισχύος σε ένα σύστημα γιγάντιων ανώνυμων εταιρειών και τη γραφειοκρατικοποίηση της διοικητικής σφαίρας σε τέτοιο σημείο, ώστε, όπως έλεγε, το ίδιο το αστικό κράτος να έχει ήδη μετατραπεί σε «κορπορατιστικό κράτος», δηλαδή ακριβώς στο κράτος που οραματίζονταν οι φασίστες·
• ή, πιο πρόσφατα, την προσέγγιση του Έντσο Τραβέρσο («Οι αντινομίες του αντιφασισμού», στο Δια Πυρός και Σιδήρου, 2007), ο οποίος προχωρώντας το νυστέρι βαθύτερα, στο πεδίο του πολιτισμού, τόνιζε πως ήταν σοβαρό σφάλμα των αντιφασιστών του Μεσοπολέμου να βλέπουν στο ναζιστοφασισμό ένα «σκοταδιστικό και μεσαιωνικό κατάλοιπο» και όχι μια «αντιδραστική εκδοχή της νεωτερικότητας», όπως πράγματι ήταν.

Και αν οι δυο προηγούμενοι είναι μαρξιστές, παρόμοια είναι και η προσέγγιση στοχαστών από άλλες σχολές σκέψης, όπως π.χ.:

Για την επιλογή «ταυτότητας φύλου»

Του Γιάννη Ραχιώτη.

Η κυβέρνηση μεταξύ των εφαρμοστικών νόμων των διάφορων μνημονίων βρήκε χρόνο να νομοθετήσει την «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». Όμοια νομοθεσία υπάρχει στις περισσότερες δυτικές χώρες . Ας δούμε πρώτα τι ορίζει ο νέος νόμος ως «ταυτότητα φύλου»:

Αρθρο 2: «Ως ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά. Η ταυτότητα φύλου περιλαμβάνει την προσωπική αίσθηση του σώματος, καθώς και την κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου, τα οποία αντιστοιχούν στη βούληση του προσώπου…».

Διαμορφώνεται μια νέα νομική έννοια. Η «ταυτότητα φύλου». Προσοχή: Ο νόμος διαμορφώνει μια νομική κατασκευή, δεν αναφέρεται σε σεξουαλική προτίμηση ή σε βιολογική κατάσταση. Όμως ένας νόμος που αποσκοπεί να διαπλάσει μια νέα κατάσταση σε μείζονος σημασίας θέματα που σχετίζονται με την ανθρώπινη υπόσταση, πρέπει τουλάχιστο να το κάνει με αντικειμενικά κριτήρια, να μην περιέχει υποκειμενικές ή ασαφείς ρυθμίσεις και αντιφατικές προϋποθέσεις. Η παραπάνω διάταξη θέτει ως κριτήριο προσδιορισμού της νέας νομικής έννοιας που διαμορφώνει την «προσωπική αίσθηση του σώματος» και την «κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου». Δεν διευκρινίζει αν αυτές οι δύο προϋποθέσεις πρέπει να συντρέχουν διαζευκτικά ή αθροιστικά, δηλαδή αν η προσωπική αίσθηση που έχει κάποιος για το σώμα του πρέπει να ταυτίζεται και με αυτή που αντιλαμβάνονται οι άλλοι (κοινωνική και εξωτερική έκφραση) ή αρκεί η συνδρομή μιας από τις δύο αυτές προϋποθέσεις. Αμέσως μετά επιβάλει να «αντιστοιχούν στη βούληση του προσώπου». Τι όμως να αντιστοιχεί; η προσωπική του αίσθηση να αντιστοιχεί στη βούλησή του; πρόκειται για ταυτολογία. Η κοινωνική έκφραση; δηλαδή η γνώμη των άλλων να αντιστοιχεί στη βούλησή του; Μάλλον υπερβολική αξίωση θα ήταν. Εν τέλει μάλλον δεν βγαίνει νόημα…

Στη συνέχεια (άρθρο 3) αυτή η «ταυτότητα φύλου» που θα …αξιολογείται με τα κριτήρια που περιγράψαμε παραπάνω θα αναγνωρίζεται με …δικαστική απόφαση. Δηλαδή τι είναι αυτό που θα αναγνωρίζεται δικαστικά; «Η προσωπική αίσθηση»; ή «η κοινωνική και εξωτερική έκφραση» ή η αντιστοιχία της «αίσθησης» και της «κοινωνικής έκφρασης» με τη «βούληση του προσώπου»; Η ανθρωπότητα χρειάστηκε αιώνες για να περιορίσει τη δικαστική παρέμβαση αποκλειστικά σε πράξεις. Οι νεοφιλελεύθεροι σιγά-σιγά μας επαναφέρουν στις πριν το διαφωτισμό αντιλήψεις: Το δικαστήριο θα αξιολογήσει την «προσωπική αίσθηση του σώματος» ή την κοινωνική του έκφραση ή την βούληση. Η αρχή έχει ήδη γίνει με τις αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες που τιμωρούν την μη υλοποιημένη βούληση, τώρα τα δικαστήρια θα κρίνουν και θα αποφασίζουν για αισθήσεις, για την κοινωνική εικόνα κάποιου ή την ενδιάθετη βούλησή του. Η απορρύθμιση στο χώρο του δικαίου διευρύνεται.

Νομοσχέδιο για τη δυνατότητα «αλλαγής ταυτότητας φύλου» από τα 15: Άλλο ένα έγκλημα των δωσίλογων

1) Ένα τσουνάμι λαϊκής αντίδρασης αλλά και οργής του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου στη συνεχιζόμενη λαίλαπα  της επιβολής της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης , κυρίως από την «αριστερή» κυβέρνηση των δοσίλογων, ξεκίνησε αυτή τη φορά εξαιτίας της απόπειρας εισαγωγής εγκληματικής νομοθεσίας ενάντια στις νέες γενιές, τα παιδιά, τις οικογένειές τους και τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό. Δηλαδή μιας πανάθλιας νομοθεσίας που εμπνέουν τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, που «επιτρέπει» με συνοπτικές διαδικασίες την (εγχειρητική μάλιστα) αλλαγή φύλου σε άτομα ακόμα και 15 ετών. (!)

2)  Έτσι, αποδείχνεται πέραν πάσης πλέον αμφιβολίας ότι το (οργανωμένο από τις πιο επιθετικές στην προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης ΜΚΟ, όπως η χρηματοδοτούμενη από το ίδρυμα του Σόρος, «Αντιγόνη») εγχείρημα – πείραμα της επιβολής της «Θεματικής Εβδομάδας» στα παιδιά του Γυμνασίου την περασμένη Άνοιξη δήθεν για τη σωστή σεξουαλική αγωγή τους και την κατάργηση των διακρίσεων/ρατσισμών απέναντι στους ΛΟΑΤ μαθητές δεν ήταν παρά η προλείανση του εδάφους για τη σημερινή αθλιότητα , λειτουργώντας βασικά ως προπαγάνδα για την εμπέδωση της ιδεολογίας αλλά και της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης (ως προς τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις κλπ) ειδικά στα παιδιά (αλλά και στους γονείς και εκπαιδευτικούς), με τη δημιουργία μιας νέας γενιάς της οποίας  σκοπός της εκκολαπτόμενης σεξουαλικής τους ζωής θα έπρεπε να είναι να αμφισβητούν το ίδιο το φύλο τους —ήδη καθιερώνεται στη Δύση ότι στις αιτήσεις θα υπάρχει πάντα πρόβλεψη πέρα από τις «συνήθεις» κατηγορίες, (άρρεν, θήλυ) αυτή και του ακαθόριστου φύλου!.

Το χρηματιστηριακό ιδεολόγημα της «ατομικής επιλογής»

Με λάβαρο τα «ανθρώπινα δικαιώματα» η χρηματιστηριακή, πλανητική μαφία των ληστών και δημίων της ανθρωπότητας έχει ισοπεδώσει τα ΠΑΝΤΑ και σπέρνει παντού τον ΟΛΕΘΡΟ και την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ… 

Με αυτό το ιδεολόγημα, επίσης, έχει εγκλωβίσει και ενσωματώσει την αριστερά: Την έχει μετατρέψει σε «οργανικό διανοούμενο» της διεθνούς ιμπεριαλιστικής κακουργίας…

Με το ίδιο αυτό ιδεολόγημα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» έχει νομιμοποιήσει, δηλαδή έχει καταστήσει ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, κάθε διαστροφή και νόσο της ιμπεριαλιστικής παρακμής… 

Και εδώ οι προπαγανδιστές που δίνουν το άλλοθι είναι οι ενσωματωμένοι «αριστεροί», οι οποίοι φωνασκούν, σαν υστερικές ύαινες, για «το δικαίωμα του ατόμου να καθορίζει ο ίδιος τη ζωή του». 

Με βάση αυτό το μυθολογικό και άκρως αντιεπιστημονικό κατασκεύασμα του «δικαιώματος» της «ατομικής επιλογής» προωθείται, σήμερα η «ατομική επιλογή» («ατομικό δικαίωμα») της επιλογής του φύλου. 

Κανάδας: Το ουδέτερο φύλο υιθοτείται στα επίσημα έγγραφα - Το σχόλιο του Αχιλλέα Ομήρου

Στις ταυτότητες των προσώπων που δεν αυτοκαθορίζονται ως γυναίκες ή άνδρες θα μπορεί πλέον να υπάρχει απλώς ένα «Χ» στη θέση του φύλου, ανακοίνωσε η κυβέρνηση του Καναδά.

Σε πρώτο στάδιο θα μπορεί να προστεθεί στα επίσημα έγγραφα των «προσώπων που δεν αυτοκαθορίζονται ως γυναίκες (F) ή άνδρες (M)» το γράμμα «Χ, δηλαδή μη συγκεκριμένο φύλο», εξήγησε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Με αυτό τον τρόπο θα διευκολυνθούν οι πολίτες να εκδίδουν διαβατήρια, ταξιδιωτικά έγγραφα ή έγγραφα μετανάστευσης «που θα αντιστοιχούν καλύτερα στη σεξουαλική τους ταυτότητα», διευκρινίζεται στην ανακοίνωση.

Το προσωρινό μέτρο θα τεθεί σε ισχύ την 31η Αυγούστου και θα εφαρμόζεται μέχρις ότου η κυβέρνηση μπορέσει «να τυπώσει έγγραφα με τον προσδιορισμό Χ».

«Υιοθετώντας τον προσδιορισμό "X" για το φύλο στα κυβερνητικά έγγραφα λαμβάνουμε ένα σημαντικό μέτρο υπέρ της ισότητας όλων των Καναδών, ανεξαρτήτως της ταυτότητας ή της σεξουαλικής τους έκφρασης», τόνισε ο Άχμεντ Χούσεν υπουργός Μετανάστευσης, Προσφύγων και Υπηκοότητας.

Το σχόλιο του Αχιλλέα Ομήρου

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΜΨΟΥΜΕ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΑΣ.

Διάβασα πως η κυβέρνηση του Καναδά υιοθετεί στα επίσημα έγγραφα το ουδέτερο φύλλο. Καταλαβαίνω το αίτημα του «κινήματος» των πάσης φύσεως ομοφυλόφιλων, αν και δεν συμφωνώ καθόλου με τα περισσότερα από αυτά που υποστηρίζουν. Ας πούμε αυτή η τελευταία κατάκτηση τους για το «ουδέτερο» ή όπως το αποκαλεί και η κυβέρνηση μας «κοινωνικό» φύλλο. Φύλλο ουδέτερο ή κοινωνικό δεν υπάρχει. Το φύλλο καθορίζεται από την ίδια την φύση – την εξέλιξη των οργανισμών, κλπ. Κάποια στιγμή στο έμβρυο αρχίζει και η διαδικασία της φυλογένεσης. Δηλαδή καθορίζεται αν θα γίνει αρσενικό ή θηλυκό το παιδί – ο νέος άνθρωπος. Αναπτύσσονται λοιπόν τα αντίστοιχα όργανα του. Συμβαίνει κάποιες φορές αυτός ο διαχωρισμός να μην εξελιχθεί ικανοποιητικά. Δηλαδή κάποια όργανα του φύλου που δεν επικράτησε να παραμείνουν, επηρεάζοντας το τελικό αποτέλεσμα και έτσι την σεξουαλική ζωή του συγκεκριμένου ατόμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί η ιατρική επιστήμη να δώσει λύση – έστω κάποια λύση, με εγχείρηση, κλπ. Για αυτό υπεύθυνη είναι η ίδια η φύση. Όπως και στην περίπτωση εκείνη που άλλοι φυσιολογικοί παράγοντες – υπερπαραγωγή διάφορων ορμονών κλπ – να επιφέρουν αλλαγές στην σεξουαλική συμπεριφορά του ατόμου. Θυμόμαστε πως πριν μερικά χρόνια είχαν αποδοθεί στα κοτόπουλα που η ανάπτυξη τους είχε ενισχυθεί με ενέσεις ορμονών, φαινόμενα εκθηλισμού στους άνδρες. Αλλά ακόμα και τώρα συνεχίζονται μελέτες για το ρόλο διαφόρων τροφών ή ακόμα και καλλυντικών στο αδυνάτισμα του σπέρματος ή στην αλλαγή σεξουαλικής συμπεριφοράς αρσενικών και θηλυκών. 

Αντιδραστικές θεωρίες με... «προοδευτικό» περιτύλιγμα

Οι οικονομικές - κοινωνικές - πολιτικές σχέσεις της σοσιαλιστικής, πρώιμης κομμουνιστικής κοινωνίας μπορούν να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις για την ισότιμη συμμετοχή των δύο φύλων στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, απασχολούν ιδιαίτερα τον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο ορισμένα ζητήματα σχετιζόμενα με την πολιτική πρακτική των αντιεπιστημονικών θεωριών για τα φύλα. Υπερπροβλήθηκε η θεσμοθέτηση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών στη Γερμανία και η στάση της καγκελαρίου, Αγκ. Μέρκελ, που καταψήφισε το νόμο, αλλά τον υπερψήφισαν οι βουλευτές του κόμματός της και του κόμματος που συγκυβερνούν. Αντίστοιχα, υπήρξε προβολή του αντίστοιχου νόμου στη Μάλτα, όπως και άλλες νομοθετικές αλλαγές που αφορούν στην αναγνώριση των «έμφυλων ταυτοτήτων». Ανάμεσά τους περιλαμβάνεται η αντικατάσταση των όρων «μητέρα» και «πατέρας» με το «γονέας που γεννά» και «γονέας που δεν γεννά». Στο ίδιο μήκος κύματος, παρουσιάζεται ως «καλή πρακτική» η αλλαγή της προσφώνησης στα Μέσα Μεταφοράς στο Λονδίνο, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Αντικαθίσταται η προσφώνηση «κυρίες και κύριοι» με άλλη, που θα σέβεται το «ουδέτερο φύλο». Οσον αφορά την Ελλάδα, απασχόλησε η στάση του Κυρ. Μητσοτάκη, προέδρου της ΝΔ, ο οποίος συναντήθηκε με φορείς της ΛΟΑΔΚ κοινότητας και δήλωσε τη θετική στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στο σχέδιο νόμου για τη «Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου - Εθνικός Μηχανισμός Παρακολούθησης και Αξιολόγησης του Σχεδίου Δράσης για τα δικαιώματα του παιδιού» του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Αντιδραστικό περιεχόμενο...

Ο εφιαλτικός νέος κόσμος…/ του Γιάννη Παπαμιχαήλ

 

Το πιο μύχιο όνειρο του φιλελευθερισμού ήταν πάντα η πολιτικο-πολιτισμική απεξάρτηση του καθαρού καπιταλισμού από τα βάρη της ανθρώπινης ιστορίας και των συλλογικών, πολιτικών παθών.

Σήμερα, το όνειρο αυτό μοιάζει να υλοποιείται λίγο-πολύ παντού παρά τις πολλές κοινωνικές αντιστάσεις, υπό το πρόσημο της (πολιτισμικά) ριζοσπαστικής και (πολιτικά) αντιδραστικής «Αριστεράς»: Αναφέρεται σ’ ένα ανύπαρκτο, απολύτως φανταστικό πολιτικό υποκείμενο.

Πρόκειται για την «ανθρωπότητα», ή πιο κοσμοπολίτικα «πολίτες του κόσμου». Ως άτομα ή «μειονότητες» συναντώνται, υποτίθεται ειρηνικά, στο πλαίσιο μιας «ανοικτής κοινωνίας» της διεθνοποιημένης Αγοράς, της οποίας το ουσιαστικό περιεχόμενο συγκροτείται γύρω από την Οικονομία. Η μορφή της αποδίδεται από μια εξατομικευτική ιδεολογία του Δικαίου, δηλαδή από τα «ατομικά, ανθρώπινα δικαιώματα».

Το ηθικό υπόβαθρο μιας τέτοιας αντισυνεκτικής κοινωνίας συνοψίζεται ως γνωστόν στο αφελές πρόταγμα της «ανεκτικότητας». Ευρύτερα στην αντιρατσιστική -υποτίθεται- άρνηση της απόρριψης του δικαιωματούχου «Άλλου». Δια της «ανεκτικότητας» υποτίθεται ότι ο πολιτικά ορθός Δυτικός Κόσμος φαίνεται να απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα ιστορικά πάθη του παρελθόντος. «Ψύχραιμα» (δηλαδή με την δέουσα «πολιτισμένη νηφαλιότητα») ανακαλύπτει αυτάρεσκα τις καθημερινές καθησυχαστικές ενδείξεις ότι έχει «προοδεύσει» όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ηθικά-πολιτικά.

Όλο αυτό το μεθοδολογικό πακέτο πολιτικής σκέψης έχει ήδη επενδυθεί αξιακά με την μεταφυσική υπόσταση μιας θεολογικού τύπου πεποίθησης του μετανεωτερίζοντος πολιτικού «κοινού νου». Για να κατασιγάσει τα επιβιώματα των συλλογικών ιστορικών παθών, αυτός ο «κοινός νους» στιγματίζει κάθε διαφωνία (ή κάθε «αίρεση») και εκλογικεύει εύκολα τις αναρίθμητες εσωτερικές λογικές αντιφάσεις της.

Νέα στερεότυπα

Η στοιχειώδης εκπαίδευση και η δια βίου επιμόρφωση των ενηλίκων τηλεθεατών έχουν επιφορτιστεί με τον θεσμικό ρόλο που παλαιότερα ανήκε στους ιεραποστόλους «διαφωτιστές». Οι ενήλικοι τηλεθεατές καταναλώνουν «εικόνες του κόσμου» μέσω των εκλαϊκεύσεων των κοινωνικών επιστημών τόσο από τα ΑΕΙ όσο και από τα περισσοτέρα ΜΜΕ. Έτσι εγχαράσσονται τα νέα στερεότυπα πολιτικής σκέψης στον τυπικά εγγράμματο και πληροφορημένο Δυτικό «κοινό νου».

Αυτεπάγγελτη έρευνα ξεκινά ο Συνήγορος του Πολίτη για τις ομαδικές απελάσεις προς την Τουρκία

Σε διενέργεια αυτεπάγγελτης έρευνας για το ζήτημα των μαζικών απελάσεων Τούρκων αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα, αποφάσισε να προχωρήσει ο Συνήγορος του Πολίτη, μετά τη μαζική κατακραυγή από διεθνείς θεσμικούς φορείς τις προηγούμενες ημέρες για το ζήτημα.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, ο στόχος της έρευνας θα κινηθεί σε πέντε άξονες:

1. Την εξακρίβωση εάν πράγματι επαναπροωθήθηκαν στην Τουρκία από τις ελληνικές αρχές, Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι είχαν εισέλθει στην Ελλάδα αναζητώντας διεθνή προστασία, όπως αναφέρουν οι δημόσιες παρεμβάσεις φορέων τις τελευταίες μέρες
2. Την ενδεχόμενη εμπλοκή, με ενέργειες ή παραλείψεις, στο υπό αναφερόμενο περιστατικό, των αρμόδιων ελληνικών αρχών, όπως η Ελληνική Αστυνομία, η υπηρεσία Υποδοχής, η υπηρεσία Ασύλου κλπ.
3. Τις διαδικασίες που τυχόν ακολουθήθηκαν από τις αρμόδιες αρχές
4. Τις διαδικασίες διερεύνησης που ενεργοποιήθηκαν για τα ανωτέρω μετά τις καταγγελίες που είδαν στο φως της δημοσιότητας.
5. Την ανάθεση, στη συνέχεια της διενέργειας της αυτεπάγγελτης έρευνας στον Κύκλο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Τις προηγούμενες μέρες, η Κομισιόν, μέσω δηλώσεων του επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης Nils Muiznieks, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, αλλά και άλλοι θεσμικοί φορείς, εξέφρασαν την έντονη ανησυχία τους για το ζήτημα, και με δηλώσεις τους κάλεσαν τις ελληνικές αρχές «να σταματήσουν αμέσως τις επιχειρήσεις επαναπροώθησης» και να τηρήσουν «τις υποχρεώσεις τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Σημειώνεται τέλος, πως ερωτώμενος για το θέμα σε πρόσφατη ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, περιορίστηκε να πει ότι "η Ελλάδα δεν κάνει επαναπροωθήσεις".

Φωτογραφία: SOOC

Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εννοιολογική σύγχυση και πολιτική εκμετάλλευση

Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι πολιτικό εργαλείο μέσα σε μια πλανητική κατάσταση, η πυκνότητα της οποίας καθιστά βέβαια απαραίτητη τη χρήση οικουμενιστικών ιδεολογημάτων, μέσα στην οποία όμως η δεσμευτική ερμηνεία των ιδεολογημάτων αυτών συνεχίζει να εναπόκειται στις διαθέσεις και στα συμφέροντα των ισχυρότερων εθνών.

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης*

Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Για να το πούμε ακριβέστερα: εν έτει 1998 δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα υπάρξουν στο μέλλον. Η διαπίστωση αυτή είναι αναπόδραστη αν επιθυμούμε να ορίσουμε την έννοια του «δικαιώματος» και του «ανθρώπινου δικαιώματος» αυστηρά και αδιαφορώντας απέναντι σε πολιτικές – ιδεολογικές σκοπιμότητες. «Δικαίωμα» δεν είναι κάτι που απλώς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στα κεφάλια των φιλοσόφων ή που ευδοκιμεί στα χείλη των προπαγανδιστών. Στην ουσία του δικαιώματος ανήκει εξ ορισμού η δυνατότητα να απαιτείται και να επιβάλλεται. Και ως «ανθρώπινο δικαίωμα» επιτρέπεται να θεωρείται μονάχα ένα δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι,δηλαδή χωρίς τη διαμεσολάβηση εξουσιαστικών αρχών και συλλογικών υποκειμένων (π.χ. εθνών και κρατών) που, από εννοιολογική και φυσική άποψη, είναι στενότερα από την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Επιπλέον, ένα γνήσιο ανθρώπινο δικαίωμα θα πρέπει να ισχύει και να απολαμβάνεται παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, δηλαδή παντού όπου επιθυμεί να εγκατασταθεί καθένας. Ώστε σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα δίχως απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης και δίχως αυτόματη νομική εξίσωση όλων των ατόμων με όλα τα άτομα χάρη στην οικουμενική ισχύ μιας ενιαίας νομοθεσίας. Οσο ο Αλβανός, π.χ., δεν έχει στην Ιταλία τα ίδια δικαιώματα με τον Ιταλό, μπορούμε stricto sensu να μιλάμε για πολιτικά και αστικά, όχι για ανθρώπινα δικαιώματα.

Βεβαίως, τα κράτη μπορούν να βαφτίζουν ορισμένα τουλάχιστον από τα δικαιώματα, τα οποία δίνουν στους πολίτες τους, «ανθρώπινα δικαιώματα», όμως η έκφραση αυτή θα είχε νόημα μόνον εάν το κράτος επεφύλασσε αποκλειστικά στους δικούς του υπηκόους τον χαρακτηρισμό «άνθρωπος», όπως κάνουν μερικές πρωτόγονες φυλές. Γιατί σε ενάντια περίπτωση κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δικαιώματα τα οποία θεωρούνται κατ\’ εξοχήν ανθρώπινα δικαιώματα, όπως π.χ. το δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας ή της ελευθερίας του λόγου, είναι δυνατό να τα απολαύσουν άτομα που βρίσκονται έξω από τα σύνορά του. Και αντίστροφα: κανένα κράτος δεν μπορεί, χωρίς να αυτοδιαλυθεί, να αναγνωρίσει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως ορισμένα δικαιώματα που θεωρούνται πολιτικά ή αστικά δικαιώματα, π.χ. το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή το δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα ως ιδεολογικό όπλο-του Κώστα Μελά

Είναι απολύτως παραδεκτό πλέον ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε lingua franca της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Αποτελούν το μεγάλο ιδεολογικό κοινό παρανομαστής της. Μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο βρίσκονται στο στόμα πολιτικών, δημοσιογράφων και διαμορφωτών της διεθνούς κοινής γνώμης.

Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάσχει σε πολλά σημεία. Ως οικουμενική έννοια χρειάζεται να ερμηνευθεί πριν να αρχίσει να εφαρμόζεται. Η ερμηνεία δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από τις κυρίαρχες θεσμικές μορφές της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας. Αυτές δεν είναι άλλες από τα υπάρχοντα κυρίαρχα εθνικά κράτη.

Η σημερινή συγκρότηση της παγκόσμιας κοινωνίας δεν επιτρέπει να γίνεται αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα με τη στενή έννοια. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε εμφατικά ότι δεν αναφερόμαστε στις «παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές χώρες. Αναφερόμαστε στην ίδια την ουσία του πράγματος. Δηλαδή, στα ανθρώπινα δικαιώματα που απορρέουν απλά και μόνο από την γυμνή και ανθρώπινη ιδιότητα.

Εθνικό κράτος και ανθρώπινα δικαιώματα

Κάθε εθνικό κράτος, εντός της επικράτειάς του και μόνο μπορεί να παράσχει όλα όσα σήμερα ονομάζονται χύδην «ανθρώπινα δικαιώματα». Κανένα κράτος δεν μπορεί να παράσχει αυτού του είδους τα δικαιώματα εκτός της επικράτειάς του. Ως Έλληνας εντός της επικράτειας του ελληνικού κράτους απολαμβάνω τα δικαιώματα που μου παρέχει το κράτος μου.

Δεν μπορώ να απολαμβάνω τα δικαιώματα του Αμερικανού πολίτη ή του Ιάπωνα πολίτη, όταν δεν είμαι Αμερικανός ή Ιάπωνας πολίτης. Επομένως, αν δεν θέλουμε να διαστρεβλώνουμε την έννοια των λέξεων, πρέπει να μιλάμε για πολιτικά δικαιώματα, όχι όμως για ανθρώπινα.

Επίσης, κανένα κράτος δεν μπορεί να δεχτεί εντός των ορίων της κυριαρχίας του όλους τους ανθρώπους που επιθυμούν να εγκατασταθούν σε αυτό και να τους παραχωρήσει πολιτικά δικαιώματα. Εάν συνέβαινε αυτό το εν λόγω απλούστατα θα οδηγείτο στην αυτοκαταστροφή.

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος για τις «έμφυλες ταυτότητες».

…καταστρέφεται ο άνθρωπος .. μα είναι τόσο κρίμα…

Η Χριστιανική Φοιτητική Δράση

παρουσιάζει

μία συνέντευξη με τον Σεβ. Μητρ. Μεσογαίας & Λαυρεωτικής

κ. ΝΙΚΟΛΑΟ.

– Η Χριστιανική Φοιτητική Δράση έχει απόψε την ιδιαίτερη τιμή και χαρά να φιλοξενείται στην Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο για μια συζήτηση πάνω σε επίκαιρα φλέγοντα θέματα γύρω από την θέση του ανθρώπινου φύλου στον χώρο της Εκκλησίας, με αφορμή μία εγκύκλιο που πρόσφατα το Υπουργείο Παιδείας εξέδωσε και διένειμε στα σχολεία. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης είναι ένας άνθρωπος που έχει βιώματα και δυνατές εμπειρίες και από τον χώρο της επιστήμης αλλά και πολύ περισσότερο από τον χώρο της Εκκλησίας, είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Ιεράς Συνόδου της Εκκκλησίας της Ελλάδος και είναι για εμάς τονίζω πολύ μεγάλη χαρά και τιμή να βρισκόμαστε απόψε μαζί σας Σεβασμιώτατε.

Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος: Να σας καλωσορίσω. Και για μένα είναι χαρά κυρίως για το ότι θα συζητήσουμε απ’ ό,τι καταλαβαίνω κάτι ουσιαστικό που ακουμπάει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής και στην αλήθεια της σύγχρονης κοινωνίας και καθημερινότητος.

– Αν θέλετε ας ξεκινήσουμε με την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας. Το Υπουργείο Παιδείας με τη «Θεματική Εβδομάδα», όπως ονομάζεται, που προανήγγειλε καλεί τους εκπαιδευτικούς να μιλήσουν στα παιδιά για ‘ισότητα των δύο φύλων’, ‘βιολογικό και κοινωνικό φύλο’, για να εργαστούν για την ‘αποδόμηση των έμφυλων στερεοτύπων’ και προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι και στις εργασίες στις οποίες παραπέμπει βρίσκουμε μέσα ιδέες και προτάσεις όπως το να πειραματιστούνε ενδεχομένως τα αγόρια με τρόπους εμφάνισης/συμπεριφοράς των κοριτσιών, και το αντίστροφο. Ποια είναι η θέση σας για τη «Θεματική Εβδομάδα»;

Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος: Τί φαντάζεστε, ότι συμφωνώ; Θα σας πω λιγάκι πως εγώ το αισθάνομαι. Κατ’ αρχάς δεν ξέρω και πάρα πολλά, έλλειπα τώρα 15 ημέρες και δεν είμαι πολύ καλά ενημερωμένος αλλά μπορώ να σας πω αυτό που έχω εισπράξει, τι αντίδραση έχει δημιουργήσει μέσα μου.

Το πρώτο πράγμα .. είπατε για την «αποδόμηση των έμφυλων στερεοτύπων». Νομίζω έχει γίνει μία αποδόμηση προηγουμένως των ΕΝΘΕΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ. Δηλαδή, όλη η αποδυνάμωση του μαθήματος των Θρησκευτικών στην ουσία τι κάνει; Γκρεμίζει κάτι που έχει να κάνει με τον Θεό, το επιπεδοποιεί και το κάνει πάρα πολύ κοινωνικό.

Βρώμικες λέξεις μόνο αυτές έχουν σημασία

Γράφει ο Χρήστος Μιάμης –

Υπάρχουν λέξεις καθαρές, αμόλυντες, καλοφτιαγμένες. Λέξεις που προσπαθούν να μιλήσουν και τελικά δεν αρθρώνουν ούτε φθόγγο. Λέξεις όπως προοδευτικός, δημοκράτης, αριστερός. Ας μείνουμε στην τελευταία. Αριστερός: μια λέξη που δεν σημαίνει τίποτα. Μια λέξη που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας. Μια λέξη που μπορεί να την πει ο Τσίπρας η ακόμα και ο τελευταίος έρπων συριζαίος που ψάχνει μια ήσυχη βολική γωνιά,  στο καθεστώς της αριστερής κυβέρνησής του.

Αριστερός. Μια λέξη που μοιάζει καθαρή, θετική. Είναι όμως μια λέξη μπάσταρδη, που μοιάζει στις μπάσταρδες λέξεις της εξουσίας. Στις μπάσταρδες ιδέες της αριστερής διακυβέρνησης. Στις ιδέες που μεταβάλλονται κατά την φορά του ανέμου του περίφημου πολιτικού ρεαλισμού. Γιατί οι αριστεροί χαρτογιακάδες έχουν ειδική σχέση με τον ρεαλισμό. Δηλαδή με τον οικονομικό ρεαλισμό που συνάδει στην εξυπηρέτηση των δικών τους ταξικών συμφερόντων.

Ταξικών; Να λοιπόν μια βρώμικη λέξη. Μια λέξη που πασχίζουν οι λογογράφοι του τέλους της Ιστορίας, να την εξοβελίσουν από το ανθρώπινο λεξιλόγιο, μια λέξη που περιπαίχτηκε, λοιδορήθηκε, συκοφαντήθηκε και τελικά τοποθετήθηκε στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Και όμως επέστρεψε και θα επιστρέφει πάντα. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι αριστεροί του λευκού κολάρου και ακόμη καλύτερα τα αφεντικά τους, οι κάθε λογής καπιταλιστικές ελίτ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ακριβώς για αυτό, πασχίζουν να ευοδωθεί το βασικό τους εγχείρημα : Να αποψιλώσουν, να περιθωριοποιήσουν και να διαρρήξουν κάθε συλλογική σχέση του υποκειμένου με τις υλικές συνθήκες της ζωής του.

Στον καπιταλισμό μπορείς ελεύθερα να είσαι φτωχός, μικροαστός, αριστερός, οικολόγος, ζωόφιλος, φιλάνθρωπος, άθεος, αιρετικός, αρκεί να απέχεις από την πραγμάτωση της δυνατότητας η εναντίωση σου προς το καθεστώς να αποτελεί μέρος μιας ισχυρής, μιας πλειοψηφικής ταξικής ταυτότητας. Αυτό που πιστεύεις και αυτό που πραγματικά είσαι λόγω της υλικής θέσης σου στην παραγωγή, νομιμοποιείται μόνο μέσα από το πρίσμα της ατομικής διαπραγμάτευσης με το καθεστώς. Της ατομικής όμως. Της ατομικής σύμβασης εργασίας, της ατομικής σχέσης με τις κρατικές υπηρεσίες, της ατομικής σχέσης με την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, με το σύνολο των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών εκφορών που συνιστούν το καθεστώς.

Λουκιανός Κηλαηδόνης

Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Κοιτάω την πάρτη μου, κοιτάω την πάρτη μου, 

συνήθισα πια να βλέπω καθημερινά, 

μικρά εγκλήματα, μικρές δολοφονίες

και πια δε δίνω μία για όλα αυτά.

-

Κοιτάω την πάρτη μου, κοιτάω την πάρτη μου

και πια δε δίνω μία για όλα αυτά.

Η τραγωδία του να είσαι Άντζελα Ντέιβις

του Γιάννη Κων. Κρούσσου

«Η εφηβεία και η πρώτη νιότη μου σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τα χρόνια της απάνθρωπης δήθεν εθνικιστικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Για όσους δεν θυμούνται είναι εκείνη που πούλησε την Κύπρο. 

Ο τρόπος μας τότε ήταν «Επανάσταση Λαέ» και το αίτημα «Λαοκρατία»(τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε, αλλά η ιστορία δεν διαγράφεται , ούτε κόβεται και ράβεται στα μέτρα κάθε νέας εποχής). 

Ανάμεσα στους θρύλους της εποχής ήταν οι ένοπλοι «Μαύροι Πάνθηρες», η «Μαύρη Δύναμη» του Μάλκολμ Χ, και η Άντζελα Ντέιβις, κατηγορηθείσα για απαγωγή, φόνο και συνομωσία κατά του καθεστώτος(απαλλάχτηκε).  

Η τραγωδία της Άντζελα Ντέιβις είναι η τραγωδία της Ρούπα, του Μαζιώτη, των «πυρήνων της φωτιάς», της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε όλες τις παραλλαγές της. 

Σήμερα, περιγράφεται ως «ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων». (Ευτυχώς, ο Τσε Γκεβάρα σκοτώθηκε νωρίς κι έγινε μόνο μία αφίσσα).

Την ομιλία της στην συγκέντρωση κατά του Τραμπ, ξεκίνησε με τη φράση: «εμείς αντιπροσωπεύουμε τις ισχυρές δυνάμεις της αλλαγής που είναι αποφασισμένες να αποτρέψουν τις ετοιμοθάνατες κουλτούρες του ρατσισμού και της ετερο-πατριαρχίας από το να αναβιώσου».

«Να αποτρέψουν» κι όχι να αλλάξουν τον κόσμο. 

Μας είπε ότι «η ιστορία δεν διαγράφεται», αλλά περιέγραψε μια ιστορία αγώνων διαρκώς αντιστεκόμενων ανθρώπων, που μικρή βελτίωση  πέτυχαν και γνώρισαν: «Οι αγώνες για ελευθερία των μαύρων που έχουν διαμορφώσει την ίδια τη φύση της ιστορίας αυτής της χώρας δεν μπορούν να διαγραφούν με το πέρασμα ενός χεριού». Μια ιστορία ήττας, που ακόμα και σήμερα αρνείται να γίνει αγώνας για νίκη, ανατροπή και αλλαγή.  Συνεχίζει να αντιστέκεται, για να κρατήσει τα ψίχουλα, που πέφτουν κάτω, από το μεγάλο φαγοπότι. 

Από την αρχή ως το τέλος περιγράφει έναν αγώνα «διεκδίκησης δικαιωμάτων», που ξεκινούν από τη σωτηρία του πλανήτη και την απελευθέρωση αγωνιστών και φτάνουν ως το ωρομίσθιο των 15 δολαρίων.