Έφυγε μία αγία ψυχή, ο παγκοσμίου φήμης κορυφαίος συνθέτης της Κύπρου Στέλιος Πισής (ΒΊΝΤΕΟ).

Του Γιώργου Κρανιδιώτη

Κοιμήθηκε σε ηλικία 48 ετών ο παγκοσμίου φήμης κορυφαίος συνθέτης της Κύπρου Στέλιος Πισής. Πραγματικό παιδί-θαύμα, ξεκίνησε να παίζει πιάνο στα 5 του. Σχεδόν ταυτόχρονα, διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία, η οποία σταδιακά παρέλυσε ολόκληρο το κορμί του και τον καθήλωσε στο κρεβάτι. 

Από πολλών ετών, η αναπνοή του υποστηριζόταν από αναπνευστήρα μέσω μόνιμης τραχειοστομίας.Παρά ταύτα, συνέχισε να γράφει συμφωνική μουσική και τραγούδια μέχρι τέλους, με τη βοήθεια ηλεκτρονικών μέσων.

Ο μακαρίτης υπήρξε βαθιά πιστός χριστιανός. Σ’ αυτόν, και στο μεγαλείο και την ελευθερία του πνεύματός του έναντι των φοβερών περιορισμών του σώματός του, εφαρμόζει απόλυτα το παρακάτω απόσπασμα του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Λάιμπνιτς: 

«Τίποτε δεν βοηθάει να καταλάβουμε καλύτερα την αθανασία, όσο αυτή η ανεξαρτησία και αυτή η έκταση της ψυχής, που την προφυλάσσει απόλυτα από όλα τα εξωτερικά πράγματα… Οι μεταβολές αυτής της εκτατής μάζας που ονομάζεται το σώμα μας δεν είναι δυνατό να προκαλέσουν τίποτε στην ψυχή…» 

[G. H. Leibniz, «Μεταφυσική Πραγματεία» (1686), μτφ. Παύλου Καϊμάκη, Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1992, σ. 123].

Αιωνία η μνήμη!

[Στη φωτογραφία με τον αείμνηστο συνάδελφό του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα].

Στο σύνδεσμο τραγούδια και μουσική του Στέλιου Πισή

https://youtube.com/channel/UC6lAqcxAWXEhM7-J-vYwwiQ?si=UUN0jPUueIs9cIWt

_____________________

Συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τον Στέλιο Πισή, γυρισμένο πριν 20 χρόνια: https://m.youtube.com/watch?v=Y4NAtu4VLLs

"Στιγμές απόλυτης ευτυχίας.." Διερωτώμαι αν εμείς οι "υγιείς" τολμήσαμε ποτέ να πούμε ή να σκεφτούμε καν τέτοια λόγια..

ΣΤΕΛΙΟΣ/ΥΠΕΡΒΑΣΗ: 

Η βραβευμένη ταινία των Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη για τον συνθέτη με μυϊκή δυστροφία Στέλιο Πισή. 

TRASCENDENCE: An award winning film by Costas Cacoyannis and Pambos Kouzalis for composer with muscular dystrophy STELIOS PISIS (2008) 

Σημείωση Κώστα Κακογιάννη:

Ήταν φθινόπωρο του 1997, λίγους μήνες αφότου είχα επιστρέψει από τις μουσικές σπουδές μου στην Αμερική, όταν μια συνάδελφός μου, η Ντίνα, βάζοντάς μου στο χέρι ένα δισκάκι, μου είπε επιτακτικά “Θέλω την ειλικρινή σου άποψη για τα τραγούδια αυτά”. Μάλιστα, για να διασφαλίσει ότι η γνώμη μου θα είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτη, φρόντισε να αφαιρέσει το εξώφυλλο από το κουτί του άλμπουμ. Έτσι το μόνο που ήξερα γι’ αυτή τη δουλειά, ήταν ένα όνομα και ένας τίτλος: Στέλιος Πισής “Ψηφίδες”. 

Γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά, έβαλα το δισκάκι στο στερεοφωνικό και έμεινα άφωνος! Πρώτη φορά άκουγα μια τόσο ποιοτική παραγωγή από ντόπιο καλλιτέχνη! Οι σπαρακτικές του ερμηνείες με καθήλωσαν, σε σημείο που αγωνιούσα να τον γνωρίσω. Την επομένη, όσο κι αν ρωτούσα την Ντίνα να μου μιλήσει γι’ αυτόν τον άγνωστο (σε εμένα) ταλαντούχο συνθέτη και ερμηνευτή, η απάντησή της ήταν ξεκάθαρη και αποστομωτική: «Δεν θα σου πω τίποτα. Θα μάθεις, όταν τον επισκεφθούμε.» 

Παύλος Παυλίδης - ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Σειρά σκέψεων "O m n i a   s u n t   c o m m u n i a"

Ερχόμαστε Από Τον Ορίζοντα 

Παύλος Παυλίδης  

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι θα ξαναγίνει της μόδας γύρω στο έτος 2150

Ο Τζέιμς Τζόις θα μετενσαρκωθεί σε κινεζάκι το έτος 2124

Ο Τόμας Μαν θα μετατραπεί σε φαρμακοποιό από το Εκουαδόρ το έτος 2101

Ο Έζρα Πάουντ θα εξαφανιστεί από ορισμένες βιβλιοθήκες το έτος 2089

Ο Σέσαρ Βαγιέχο θα διαβάζεται στα τούνελ το έτος 2045

Ο Λουί-Φερντινάν Σελίν θα μπει στο καθαρτήριο το έτος 2094

Η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί, η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι θα μετατραπεί σε άγιο προστάτη της φυγής το έτος 2100

Στα ερείπια του κόσμου που χάνεται

Θα φυτρώσουν λουλούδια παράξενα

Θ' ανεβούν ν' αγκαλιάσουν τα κτίρια

Και θα μπαίνουνε απ' τα παράθυρα

Στα ερείπια του κόσμου που χάνεται

Τα σκυλιά θα ουρλιάξουν απόκοσμα

Θα παγώσουνε λίμνες ολόκληρες

Και οθόνες θα σβήσουν απότομα

Θα χτυπάνε και θα καταστρέφεται

Θα αντέχουμε, θα ξαναχτίζουμε

Όσο εσείς πιο ρηχά θα μας σέρνετε

Τόσο εμείς πιο βαθιά θ' αρμενίζουμε

Η ΝΕΜΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΗΔΟΝΕΣ

Του Νίκου Ξυδάκη 

 

|||   Το μεγάλο βαθύ πένθος φόβισε τους άθλιους γελωτοποιούς, γιατί μέσα του, μες στην οδύνη, φέρει ήδη τους σπόρους μιας ανάστασης.   ||| 

 

Προτού πιάσουν τα κρύα, το φθινόπωρο κορυφώνεται με ποιήματα.

Πρώτο, αυτό που ακούστηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο από τα χείλη του Φοίβου Δεληβοριά, αυτό που έσφιξε στομάχια και έπνιξε λαιμούς, αυτό που συγκίνησε τον πενθούντα λαό και εξαγρίωσε τις κομμένες κεφαλές της Νεοδεξιάς, αυτές τις ομιλούσες κεφαλές που μισούν οτιδήποτε προέρχεται από τον λαό, ακόμη και το θρήνο του, ακόμη και τον καημό του· και ορισμένως το δικαίωμά του να αυτοκαθορίζεται και να ζει με ψηλά το κεφάλι.

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που αντέδρασαν όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές αυτού του λαού, από το 1944 έως το 2015, έτσι αντέδρασαν και τώρα: με χολή, με μάτι θολό από μίσος, ταξικό μίσος, θανάσιμο μίσος για τη λαϊκή κυριαρχία. Αλλά και με τον σπασμό του απειλούμενου σκορπιού, όταν τρίζουν οι μηχανισμοί του φόβου, της χειραγώγησης, της αντιστροφής της πραγματικότητας.

Άρκεσαν λίγοι στίχοι σε ένα αυτοσχέδιο μοιρολόι, που βγήκε από τα χείλη του τροβαδούρου και υψώθηκε σαν συλλογικό θυμίαμα, αποχαιρετισμός και υπόσχεση: 

«Θα το πει η σημύδα / Θα το πει κι ο κέδρος / Πως εδώ σκοτώνει /  Όπου βρει το κέρδος // Θα το πει η λεβάντα / Θα το πει η μυρσίνη / Πως κυλάει στα μάτια / Η δικαιοσύνη».

Σε αυτά τα στιχάκια έμειναν οι γελωτοποιοί του στέμματος, στο ιερό το καθαγιασμένο «κέρδος» που ποτέ δεν σκοτώνει, και στη «δικαιοσύνη» που δεν μπορεί να κυλά σε μάτια πενθούντων, διότι κι αυτή είναι ιδιόκτητη, κυλά κατά τα κελεύσματα του στέμματος.

40 χρόνια χωρίς τον Τσιτσάνη! Τα τρία μεγάλα βήματά του

29/09/2024

• ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΟΣ

• 
  

Συμπληρώθηκαν φέτος σαράντα χρόνια από τον θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη και το παρόν κείμενο έρχεται να τονώσει, με έναν ακόμα τρόπο, τη μνήμη του μεγάλου αυτού Έλληνα δημιουργού, ο οποίος με τα τραγούδια του έκανε πολλές καρδιές να συγκινηθούν και έτσι να “θεραπευτούν”. Αυτό, το λέει στο τραγούδι του «Κι αν πάθεις και καμιά ζημιά» (1950): «Απόψε με τον πόνο μου, καρδούλες θα ματώσω».

Έτσι, θα σας παρουσιάσω, σήμερα, μία συνοπτική αποτίμηση των τριών χαρακτηριστικών περιόδων της δημιουργίας του. Το «βασικό» έργο του Τσιτσάνη, το οποίο τον τοποθετεί στην κορυφή των Ελλήνων λαϊκών δημιουργών μαζί με τον άλλο “μεγιστάνα” τον Μάρκο Βαμβακάρη, το αποτελούν γύρω στα 350 τραγούδια, ηχογραφημένα σε δίσκους γραμμοφώνου, 78 στροφών, από το 1936 ως το 1955. Τα τραγούδια αυτά χωρίζονται σε τρεις χρονικές περιόδους: 101 “προπολεμικά”, 30 “κατοχικά” και 220 “μεταπολεμικά”. Από τα 101 “προπολεμικά”, κάποια τα συνέθεσε ο Τσιτσάνης στα Τρίκαλα (1933-1936), κάποια στην Αθήνα (1936-1938) και τα περισσότερα στη Θεσσαλονίκη όταν βρέθηκε εκεί φαντάρος (1938-1940). Αυτά τα ηχογράφησε μεταξύ 1936 και 1940.

Όλα τα “προπολεμικά” του Τσιτσάνη τα έχει συγκεντρώσει σε μία πενταπλή κασετίνα ο συλλέκτης και ερευνητής Charles Howard (JSP Records, JSP77111). Για να ηχογραφεί ο Τσιτσάνης, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, κατέβαινε στην Αθήνα με άδειες τις οποίες συχνά παραβίαζε με αποτέλεσμα τιμωρίες, ακόμα και πειθαρχείο. Έτσι κάποια φορά το 1938, συνέθεσε στο πειθαρχείο την περίφημη “Αρχόντισσα”, με αφορμή κάποιο προσωπικό του “μεράκι”. (Ντοκουμέντο το βίντεο)

Ο προπολεμικός Τσιτσάνης

Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης)

Τα παιδικά μου χρόνια νοσταλγώ.

Όταν ο αδερφός μου ο Νίκος ήταν 

στο Δημοτικό σχολείο, ήθελε λύρα

και του την πήρε ο πατέρας μου.

Τότε ήμουν πέντε χρονών.

Κάποια στιγμή έπιασα τη λύρα

κι έπαιξα ένα σκοπό.

Ήρθε ο Νίκος, στάθηκε πίσω 

από την πόρτα και με άκουγε.

Άνοιξε την πόρτα,

εγώ πήγα ν' αφήσω τη λύρα,

και με ρώτησε:

- Τί είναι αυτό που παίζεις;

Ωραίο ήχο βγάνεις!

Σιγά - σιγά, ακούγοντας τους άλλους,

τους μεγαλύτερους, μάθαμε κι εμείς.

Κάποιος 

που ετοιμαζόταν να γίνει γαμπρός 

μάς είχε ακούσει,

του άρεσε ο σκοπός και μας ζήτησε 

να πάμε να παίξουμε στο γάμο του. 

Νόμιζα πως κάμει καλαμπούρι.

Του απάντησα: ''άμα το λες αλήθεια,

άμε να το πεις στον μπαμπά μου.''

Του το είπε, εκείνος πείστηκε,

και πήγαμε. Παίζαμε όλη νύχτα.

Εκεί ήταν 

μια παρέα από το χωριό Κορφές 

και μας ζήτησε να πάμε σε μια βάπτιση.

 

Και πήγαμε κι εκεί.

Και κάτσαμε μια βδομάδα,

και γλεντούσαμε κάθε βράδυ.

Ωραία χρόνια...

Έμαθα να διαβάζω νότες

όμως η μουσική είναι στην καρδιά.

Όταν παίζω,

πολλές φορές κλείνω τα μάτια.

Έχω κάποια τοπία και πάω.

Γιατί μπορεί να είσαι εδώ,

αλλά ο νους σου σε πάει όπου θες.

Και ανάλογα πού με πάει,

βγαίνει και το κομμάτι.

Ποτέ δεν παίζω το ίδιο.

Ποτέ.

Το κομμάτι κάθε φορά

το κεντάω διαφορετικά.

Δεν κάνω χωρίς μουσική.

Είναι παρέα. Είναι σύντροφος.

Δεν έχω κουραστεί να παίζω.

Μου αρέσει. Δε σταματώ.

Παίρνω δύναμη από τη μουσική.

Παίζω μουσική στα πρόβατα,

στα πουλιά, σε όλα τα ζώα.

Έχω βρει ένα δέντρο,

στο Ιδαίο Άντρο, κοντά στ' Ανώγεια,

που έχει μια μεγάλη κουφάλα.

Το βράδυ, εκεί,

μαζεύονται πολλά πουλιά.

Μόλις μπω στην κουφάλα

αυτά τρομάζουν και φεύγουν.

Αρχινάω και παίζω τη λύρα

και τα πουλιά έρχονται πάλι.

Κάθονται στα κλαδιά

και αρχινούνε να κελαηδάνε.

Και μπορεί να γαυγίσει ο σκύλος,

να βελάξουν τα πρόβατα...

Και κάνουμε όλοι μαζί 

μουσική.

Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης)

Σαν σήμερα, πριν 82 έτη, γεννήθηκε.

.........................................................................

Πηγές:

lifo. gr

schooligans. gr

Φωτογραφία:

Γ. Σαββινίδης - philenews. com

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/ZzCZMxG5iKwZ3EKr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σωτηρία Μπέλλου: Όλη η πορεία της μέσα σε 3 λεπτά!

(VIDEO) Ο Κώστας Μπαλαχούτης σκιαγραφεί την αθάνατη ερμηνεύτρια.

 Η ΕΡΤ2 η «Αυλή των Xρωμάτων» παρουσίασε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στη Σωτηρία Μπέλλου.

Η δημοσιογράφος Αθηνά Καμπάκογλου και ο σπουδαίος συνθέτης Χρήστος Νικολόπουλος υποδέχτηκαν τις Φωτεινή Βελεσιώτου, Βιολέτα Ίκαρη, Μάγδα Βαρούχα, οι οποίες ερμήνευσαν τα τραγούδια που τόσο πολύ αγαπήθηκαν από τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου.

Περισσότερα στοιχεία της ζωής της έδωσαν η επιστήθια φίλη και κληρονόμος της, Ζωρζέτ Παναγιώτου, καθώς και ο θρυλικός ηχολήπτης Στέλιος Γιαννακόπουλος, αλλά και ο δημοσιογράφος Θάνος Μακρογαμβράκης.

Τα «ένθετα» του συγγραφέα, στιχουργού και καλλιτεχνικού επιμελητή της μουσικής εκπομπής, Κώστα Μπαλαχούτη διακρίθηκαν για την μεστή πληρότητά τους.

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πατρίδα

Ο Αλκίνοος ερμηνεύει το μικρό αυτό διαμάντι μέσα στο άδειο πατρικό του στη Λευκωσία, κοντά στην Πράσινη Γραμμή. 

Δυνατό και αυτοβιογραφικό, σε μια εκτέλεση καθηλωτική που ξεκινά χαμηλόφωνα και μέσα από ένα διαρκές κρεσέντο αναμνήσεων, εικόνων και αισθημάτων, φτάνει στο εκρηκτικό φινάλε. 

Απόσπασμα απο το μουσικό οδοιπορικό "Μεσόγειος" του Κωστή Μαραβέγια στην ΕΤ1, που ήταν αφιερωμενο στην Κυπρο. 

Δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ εδώ: 

• Βίντεο 

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/LjXTv-ObY6E?si=3K-Gh8N9MgJiPjCR
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σωκράτης Μάλαμας για την "Πριγκηπέσσα"

Την ''Πριγκιπέσα'', την έγραψα ως δώρο γενεθλίων σε μια γυναίκα, επειδή δεν είχα λεφτά να της πάρω κάτι.

Μαγείρευε να φάμε φακές, που ήταν ό,τι είχε απομείνει, κι ενώ την έβλεπα, σκέφτηκα: Αυτό αξίζει τον κόπο να το τραγουδήσει κάποιος.

Το έγραψα κατευθείαν, χωρίς να μεσολαβήσει καθόλου χρόνος.

Όταν το έπαιξα, λύθηκα στα γέλια. Το θεώρησα τόσο αστείο.

Η φίλη μου, η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική, άφησε κάτω τις κουτάλες και μου είπε:

''Πότε το έγραψες αυτό το τραγούδι; Το ξέρεις ότι είναι πολύ καλό; Απορώ γιατί γελάς...''

Τη γυναίκα αυτή, την παντρεύτηκα.

Έξω φυσάει αέρας

κι όμως μέσα μου,

μέσα σ' αυτό το σπίτι

Πριγκιπέσα μου

το φως σου και το φως

χορεύουν γύρω μας,

απίστευτος ο κόσμος

και ο χαρακτήρας μας.

Σωκράτης Μάλαμας

..................................................

Πηγή:

ΒΗΜagazino

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να/ζήσω.»

Τάσος Λειβαδίτης — Περιπλανήσεις (I)

«Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να/ζήσω.»

Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να
ζήσω.

Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο
αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.

 Σαν τους θαυματοποιούς που όλη
τη μέρα χαρίζουν τ' όνειρο στα παιδιά

και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους
αγγέλους —
ο άλλος αδελφός μου πέθανε στο γηροκομείο κι όταν πήγαινα να
τον δω, μου ζητούσε λίγα χρήματα τόσο παρακλητικά
που ο θάλαμος ευωδίαζε Χριστούγεννα.

 Και συχνά διέσχιζα έναν
επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα
ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και
βρω μια λεπτομέρεια
που να με δικαιώνει. 

Τάσος Λειβαδίτης, «Αλλά τα βράδια»

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης

Απόδοση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές
μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Είδα, μέσα από τη Μουσική, πώς μετατρέπεται η ακοσμία σε κόσμο....

Όταν ήμουν τεσσάρων ετών

γνώριζα το μέτρο, γνώριζα τον ρυθμό,

γνώριζα την αρμονία. 

Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο 

παρά Mουσική. 

Αλλά σε αυτή την ηλικία, 

η γνώση μου ήταν ενστικτώδης.

Παρατηρώντας και μελετώντας 

τη φύση που με περιέβαλε,

έβλεπα ότι 

το ίδιο σύστημα με το οποίο 

λειτουργούσαν τα πράγματα γύρω μου, 

ήταν ταυτόσημο με τη Μουσική. 

Λίγο αργότερα, ανακαλύπτοντας 

από πού πηγάζει η λέξη ΚΟΣΜΟΣ,

είδα, μέσα από τη Μουσική, 

πώς μετατρέπεται η ακοσμία σε κόσμο. 

Ως εκ τούτου, η αταξία σε τάξη

και η δυσαρμονία σε συμφωνία.

Η λέξη ΚΟΣΜΟΣ χρησιμοποιείται

λανθασμένα στις άλλες γλώσσες

αντί της σωστής λέξης ΣΥΜΠΑΝ,

διότι ο θαυμασμός των προγόνων μας 

για το ΣΥΜΠΑΝ, 

τους έκανε να το αποκαλούν ΚΟΣΜΟ,

κάτι όμορφο δηλαδή (κόσμημα). 

+Δήμος Μούτσης - ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 1/3/2012

Της Σοφίας Νασσοπούλου - Χάλαρη

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, ΕΙΧΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023 ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ.

ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΙ ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ.

ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ  1/3/2012

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τώρα τελευταία, αλλά μ’ έχει πιάσει μια πλήρης αδράνεια. Σαν να έφτασα πρόωρα στο τέρμα μιας διαδρομής που ήλπιζα κάπως αλλιώς να τελειώσει. 

Παρακολουθώ τα γεγονότα βέβαια με θλίψη, αλλ’ αυτό το συναίσθημα δε μου είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Το 'χα από χρόνια πριν και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. 

Το 'χα από τότε που έγραφα το «Γουόκ μαν» και το «Για πούλημα λοιπόν», βλέποντας αυτή την άβυσσο της πολιτικής, πολιτιστικής και πνευματικής ξεπεσούρας. Αυτή τη λατρεία προς ό,τι το ευτελές κι αυτή την αναξιοκρατία σ’ όλο της το μεγαλείο, να 'χουν κατακλύσει τα πάντα στη ζωή μας. 

Πρωτοσέλιδα, κανάλια, εκδηλώσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, γεμάτες ως επί το πλείστον από παραπληροφόρηση. Βήμα συνήθως σ’ αυτούς που δεν είχαν να πουν τίποτα, παρ' εκτός απ’ το να καλύπτουν με όμοιες πάντα σοβαροφανείς κουβέντες ένα συγκεκριμένο χρόνο ή με κενές λέξεις ένα συγκεκριμένο χώρο.

Χρόνια τώρα το ίδιο βιολί και πάει λέγοντας. Όμως διόλου δε μας πείραζε. Ίσα ίσα, μάλιστα, που τα επικροτούσαμε κι όλας σε τέτοιο σημείο, που άμα κάποιος «ανθρωπάκος» πήγαινε να πει κάτι σοβαρό ή δεν έβρισκε βήμα, το πιθανότερο, ή το πολύ πολύ ως «γραφικός», αντιμετώπιζε μια κατάσταση του στυλ «άντε, πες το ποίημα σου και τέλειωνε, να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας». 

Κι η δουλειά ήταν αυτή που εκούσια ή ακούσια προετοίμαζε το επερχόμενο. «Αξίζεις; Θα σε κοντύνω να μη φαίνεσαι. Θα φωνάξω πιο δυνατά να μην ακούγεσαι, δεν έχει σημασία τι θα πω, δε με νοιάζει και κυρίως δεν ντρέπομαι, φτάνει να μην υπάρχεις εσύ, και δεν πρέπει να υπάρχεις, γιατί ξέρεις ποιος είμ’ εγώ ρε;».

Φοίβος Δεληβοριάς: Έχουμε ένα τρομερό ταλέντο να πετάμε απ’ το παράθυρο ό,τι μας έκανε λιγάκι πιο ανθρώπους

Τίποτα δεν καταλάβαμε. Οι γενιές αλλάζουν-και με φροϋδική σκληρότητα οτιδήποτε για το οποίο παλέψαμε, ακυρώθηκε. 

Ζούμε με κουπόνια, ενώ οι κρατικές σπατάλες και οι μίζες δίνουν και παίρνουν, η υγεία και η παιδεία βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. 

Το ελεύθερο χιούμορ και η κίνηση ιδεών της περιόδου 1970-2010 έγιναν μυωπική εχθροπάθεια και σίριαλ με ενδοοικογενειακά πάθη σε μια εφιαλτική επαρχιακή καρτ ποστάλ. 

Έχουμε ένα τρομερό ταλέντο να πετάμε απ’ το παράθυρο ό,τι μας έκανε λιγάκι πιο ανθρώπους. ...,

Αν υπάρχει ένας τραγουδοποιός της γενιάς που πια πενηντάρησε και έχει ακόμα τη φρεσκάδα και την αναζήτηση στο βλέμμα, την ανησυχία για ένα κόσμο και το μαζί, είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς.

 Γιώργος Τούλας 

Αν υπάρχει ένας τραγουδοποιός της γενιάς που πια πενηντάρησε και έχει ακόμα τη φρεσκάδα και την αναζήτηση στο βλέμμα, την ανησυχία για ένα κόσμο και το μαζί, είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς. Εκτιμώ πολύ την καθαρότητα, την τόλμη, την διορατικότητα και φυσικά τη δημιουργικότητα του που είναι ακατάπαυστη και συνηθίζει να μας εκπλήσσει. Με αφορμή τις εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή και το Σάββατο στο Μύλο, του έκανα δέκα ερωτήσεις τις οποίες και απάντησε πρόθυμα. –

Παρακολουθώντας την πορεία σου ένα πράγμα που γίνεται κατευθείαν ξεκάθαρο είναι πως είσαι άνθρωπος που βάζει το ”συν” μπροστά σε όσα κάνεις. Τη συν-περίληψη, τη συν-εργασία, τη συμμετοχή, τη συνύπαρξη. Το μαζί. Αυτό πως προέκυψε σαν επιλογή;

Τραγούδια και σκοποί από τη λαϊκή παράδοση του Μοριά με τον π. Χρίστο Κυριακόπουλο

Αφιερωμένη στη μοραΐτικη μουσική παράδοση, η παρουσίαση περιελάμβανε τραγούδια από διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, η οποία είναι πατρίδα της δημοτικής μουσικής, καθώς συνδυάζει ηρωικές μνήμες του έθνους με την πίστη των απλών ανθρώπων, τα έθιμα και τη ζωή του τόπου.

 

Μουσικό αφιέρωμα, στη λαϊκή παράδοση της Πελοποννήσου, με αντιπροσωπευτικά τραγούδια και σκοπούς, πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».

Την επιμέλεια και παρουσίαση της μουσικής παράστασης, έκανε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρίστος Κυριακόπουλος με τη συνοδεία ορχήστρας παραδοσιακών οργάνων. Στην ορχήστρα συμμετείχαν ο Κώστας Γιαννακόπουλος στο κλαρίνο, ο Δημήτρης Κατσούλης στο βιολί, η Ιωάννα Ρήγα στο σαντούρι, ο Γιαννούλης Μαργώνης στο λαούτο, ο Χρήστος Πανάγου στον ταμπουρά, ο Γιάννης Τούσιας στο λαούτο και ο Ανδρέας Νιάρχος, κρουστά, φλογέρα.

Αφιερωμένη στη μοραΐτικη μουσική παράδοση, η παρουσίαση περιελάμβανε τραγούδια από διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, Στόχος της εκδήλωσης ήταν η αναβίωση της αυθεντικής παράδοσης και ερμηνείας των δημοτικών ασμάτων της πατρίδας μας, όπως παραδόθηκαν και ερμηνεύθηκαν από παλαιούς γνήσιους ερμηνευτές.

Ενώ σήμερα, η παραχάραξη της μουσικής απόδοσης τους σε λαϊκές πανηγύρεις και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις, συνήθως καταλήγει σε ξένα ακούσματα, εκκωφαντικούς ήχους και αλλότριες μουσικές εκτελέσεις, που αλλοιώνουν το ήθος της παράδοσης μας.

Η Πελοπόννησος είναι πατρίδα της δημοτικής μουσικής, καθώς συνδυάζει ηρωικές μνήμες του έθνους με την πίστη των απλών ανθρώπων, τα έθιμα και τη ζωή του τόπου. Και σε αυτές τις μνήμες ήταν αφιερωμένη η μουσική παρουσίαση.

Ξεκινώντας με ένα ιστορικό κλέφτικο τραγούδι γνωστό ως το «τραγούδι του Μαντά ή της Βλαχοθανάσως» που έγινε θρύλος και εξαπλώθηκε σε όλη την Πελοπόννησο. Με το επόμενο, να είναι ένα τραγούδι της ξενιτειάς που αναφέρεται στο νέο τόπο που είναι αφιλόξενος και εχθρικός απέναντι στον άνθρωπο που αναζητεί μάταια αναμνήσεις της πατρίδας.

Οι πόνοι της Παναγιάς – Κ. Βάρναλης (εκπληκτική απόδοση από το Νίκο Ξυλούρη – βίντεο)

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι…

Ένα μεγάλο αντίο στη Ρένα Κουμιώτη

Από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του νέου κύματος, η σπουδαία τραγουδίστρια έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών.

«H Ρένα Κουμιώτη δεν είναι πια μαζί μας. “Εφυγε” σήμερα ξημερώνοντας Δευτέρα 3 Απριλίου 2023 ύστερα από δύο μήνες προσωπικής μάχης με τη ζωή. Η μεγάλη ερμηνεύτρια όμως θα ζει πάντα ανάμεσά μας με τα τραγούδια της . Οσοι είχαμε τη μέγιστη τιμή, να τη ζήσουμε από κοντά , γνωρίσαμε το ήθος , την ψυχή, την σεμνότητα και την αξιοπρέπειά της . Μια μεγάλη κυρία “εφυγε” αλλά θα είναι πάντα εδώ..Δεν σταματούν έτσι του ρολογιού οι δείκτες», γράφει η επίσημη ιστοσελίδα της στο Facebook.

Η Ρένα Κουμιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα, στη Νέα Ιωνία, από γονείς πρόσφυγες.Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες. Ο πατέρας της Σμυρνιός, η μάνα της Κωνσταντινοπολίτισσα.

To 1968 δουλεύει στην «Απανεμιά» όπου ήρθε και ο Μανώλης Μητσιάς, που μόλις είχε κατέβει απ’ τη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε περάσει μήνας από τότε που άρχισε να δουλεύει στο μαγαζί και κάποιο βράδυ την ακούει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και της προτείνει να τραγουδήσει με τον Γιάννη Πουλόπουλο στο δίσκο «ο Δρόμος» που ετοίμαζαν μαζί με τον Μίμη Πλέσσα.

Το πρώτο τραγούδι που είπε ήτανε το «Δώσε μου το στόμα σου» το γνωστό «χελιδονάκι». Και μετά το «Πρώτη φορά».

Η περίφημη ομιλία του Μάνου Χατζιδάκι: Το Ρεμπέτικο, θεμέλιος λίθος της λαϊκής μουσικής

Στις 31 Ιανουαρίου του 1949 ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις δίνει την περίφημη διάλεξή του για το Ρεμπέτικο στο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν.

Με τη διάλεξή του ο Μάνος Χατζιδάκις επαναπροσδιορίζει τη θέση του ρεμπέτικου. Εκείνη την περίοδο, το ρεμπέτικο εξαπλωνόταν στις λαϊκές γειτονιές και σταδιακά σπάει τα όρια τους. Η εξουσία και οι αρχές το κυνηγούσαν. Οι αστοί και οι διανοούμενοι το περιφρονούσαν.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Μάνος Χατζιδάκις, νεαρός τότε συνθέτης, τόλμησε να δώσει μια διάλεξη για την ανάδειξη του ρεμπέτικου ως θεμέλιου λίθου της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής. Παρουσιάζει τον Μάρκο Βαμβακάρη και τη Σωτηρία Μπέλλου, οι οποίοι τραγούδησαν μπροστά στο έκπληκτο κοινό του Θεάτρου Τέχνης. Η διάλεξη προκαλεί αντιδράσεις. Μέχρι που αστυνομία ειδοποιεί τη μητέρα του Χατζιδάκι να προσέχει για λίγο καιρό ο γιος της όταν κυκλοφορεί στη γειτονιά τους, στο Παγκράτι.

EΡΜΗΝEΙΑ ΚΑΙ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (PEΜΠΕΤIKΟ)

«Θα ήθελα προκαταβολικά να σας πληροφορήσω, πως μ’ όλη μου την καλή διάθεση, δεν είμαι σε θέση να πω, ούτε καινούργια πράγματα, ούτε κι όσα μιλήσω απόψε να τα δώσω με σοφία. Θα προσπαθήσω όμως, κι όσο μπορώ πιο καλά, να σας μεταδώσω αυτό που με κάνει να ζω και να βλέπω την αξία του μέχρι σήμερα περιφερόμενου λαϊκού σκοπού της πόλης.

Τώρα, αν τούτη η πανηγυριώτικη ομιλία για το ρεμπέτικο, γινόταν πριν δυο χρόνια, ίσως να ΄χε κάπως διαφορετικό χαρακτήρα, δηλαδή να ΄ταν, πιο μεροληπτική –μπορούμε να πούμε – και συγχρόνως πιο ενθουσιαστική για το θησαυρό που κλείνουν οι ρυθμοί του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου. Δεν θα μπορούσαμε ίσως να ξεφύγουμε από τη γοητεία του γυαλένιου ήχου ενός μπουζουκιού για να κοιτάξουμε το θέμα μας στη ρίζα του κι ακόμη να μείνουμε όσο χρειάζεται ψυχροί κι αντικειμενικοί για μια τέτοια δουλειά. Αυτό -θα πείτε- μπορεί να γίνει σήμερα; Είναι κάτι που δεν μπορώ να προεξοφλήσω με βεβαιότητα. Όσο νά ΄ναι όμως, η μεγάλη διάδοση που πήρε τα δύο τελευταία χρόνια το ρεμπέτικο, μας αφήνει περιθώριο για μια τέτοια, επικίνδυνα πρώιμη, ομολογώ εργασία.

Ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη συναυλία-αφιέρωμα για τον μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο

Στ. Ξαρχάκος: Το μόνο κόμμα που έχει τα κότσια να κάνει την υπέρβαση είναι το ΚΚΕ (VIDEO)

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Συντρόφισσες και σύντροφοι


Καλώς ήρθατε σε αυτή τη μεγάλη συναυλία. Καλώς ανταμώσαμε απόψε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, για να τιμήσουμε έναν από τους μεγάλους αυτής της χώρας και όχι μόνο.

Θα είναι σε όλους και όλες σας - πιστεύω - γνωστό ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος ανήκει μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζηδάκι στους μεγάλους της ελληνικής μουσικής που, ο καθένας μέσα από τον δικό του δρόμο, πραγματοποίησαν το άλμα της στην αποκαλούμενη «έντεχνη λαϊκή μουσική».

Είναι δύσκολο λοιπόν, τα λόγια μας να είναι αντάξια του μεγέθους του ως συνθέτη, αλλά και ως του μεγαλύτερου ενορχηστρωτή αυτής της χώρας.

Το θέμα γίνεται ακόμη πιο σύνθετο, αν πάρουμε υπόψη μας ότι στον Σταύρο Ξαρχάκο δεν αρέσουν τα εγκώμια και οι μεγαλοστομίες. «Δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία», δηλώνει.

Δύσκολο λοιπόν, και το να κρατήσει κανείς μια ισορροπία στους επαίνους, τέτοια που να μη θίγει το αίσθημα του ακριβοδίκαιου, που τόσο έντονα διαπερνά την προσωπικότητά του.

Ελάχιστες φορές και πολύ λακωνικά έχει μιλήσει για τον εαυτό του και τις σκέψεις του. Προτιμά η τέχνη του να μιλήσει γι΄ αυτά.

Έτσι κι εμείς σήμερα θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε γι’ αυτόν, προπαντός μέσα από το έργο του.

Στις σπάνιες αναφορές του σ΄ αυτό ο Ξαρχάκος υποστηρίζει πως δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υπηρετεί τον λόγο. Θα συμφωνήσουμε σε ένα βαθμό μαζί του. Πράγματι η δημιουργία του είναι το ίδιο σπουδαία, όσο σπουδαίες είναι και οι ποιητικές, κινηματογραφικές, θεατρικές δημιουργίες, που με το αλάνθαστο αισθητικό του κριτήριο έχει επιλέξει να εκφράσει μουσικά.

Όμως αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Ο Ξαρχάκος δεν υπηρετεί απλά την τέχνη των συνεργατών του. Είναι συνδημιουργός της. Τα εμβληματικά κινηματογραφικά ή θεατρικά έργα που συμμετείχε είναι αδιαχώριστα από τη μουσική του. Τα έργα αυτά δεν θα ήταν ποτέ ίδια χωρίς τη σεμνή υπογραφή του.

Ποιος για παράδειγμα θα μπορούσε να διανοηθεί την ταινία «Ταξίδι» του Ντίνου Δημόπουλου χωρίς τη «Βαρκαρόλα», την πρώτη μουσική δουλειά του Ξαρχάκου σε ηλικία μόλις 23 χρονών; Την ταινία «Λόλα» του ίδιου σκηνοθέτη, χωρίς το «Χάθηκε το φεγγάρι»; Τον «Φθινοπωρινό δρόμο» ή τον καθηλωτικό «Χορό του Σάκαινα»;

«TRAP» η εγκληματική παγίδα για τους μαθητές μας

Της Μαίρης Πρίμη

Ένα σκουπιδαριό από έμφυλες διακρίσεις, κακοποιητικό λόγο, πατριαρχικές αντιλήψεις, τοξική αρρενωπότητα, slut shaming, body shaming, ματσίλα, καφρίλα και σεξισμό στο άπειρο.

Ως καθηγήτρια που αγαπάω τους μαθητές και τις μαθήτριές μου και που πιστεύω ότι ο σημαντικότερος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να δίνουμε δρόμους, να εμπνέουμε τα παιδιά μας να πάνε όλο και ψηλότερα, να γνωρίσουν τον κόσμο, να ανακαλύψουν την ομορφιά μέσα τους, να μάθουν να αγωνίζονται, να διεκδικούν, να κυνηγούν τα όνειρά τους, εκπέμπω σήμα SOS ενάντια σε αυτό το σκουπίδι που ονομάζεται trap μουσική, που ο στίχος της είναι ξεκάθαρα-ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους!-

 ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΙΑΣΜΟΥΣ, ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ!

«Σκάσε πουτάνα μπουνιές μη σου βάλω

Κερνάνε γραμμές και γαμάνε ο ένας τον άλλο» (iLLEO «Σκάσε πουτάνα»)

Αυτά ακούνε τα 12χρονα, τα τρυφερά μας παιδάκια και μου ‘ρχεται να κλάψω. Η αλήθεια είναι ότι έκλαψα στην τάξη όταν συζητούσαμε γι’ αυτό και κοιτούσα τα παιδικά, εκφραστικά ματάκια τους, όταν τους έλεγα πόσο θέλω να γίνουν σωστά αγόρια και κορίτσια. Αγόρια που θα σέβονται και θα εκτιμούν τη γυναίκα και κορίτσια που θα σέβονται τον εαυτό τους και θα διεκδικούν τα δικαιώματα τους. ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!!!!! Αυτή η μουσική είναι καθαρά σεξιστική, κακοποιητική και ενάντια στα δικαιώματα. Επιπλέον προάγει τη χρήση ναρκωτικών και προτρέπει σε εύκολο πλουτισμό. Πως; Mέσω trafficking, μαστροπείας και drug dealing!!!

Ο Μίκης Θεοδωράκης ξετυλίγει την ιστορία της ζωής του

Ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης ξετυλίγει την ιστορία της ζωής του και ταυτόχρονα σκιαγραφείται η ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Μέσα από αυτή τη διαδρομή «συναντάται» με όλα τα πρόσωπα που παρουσιάστηκαν στους «Έλληνες του πνεύματος και της τέχνης»: Τον Γιάννη Ρίτσο, Οδυσσέα Ελύτη, Βασίλη Τσιτσάνη, Μελίνα Μερκούρη, Κωνσταντίνο Καβάφη, Γιώργο Σεφέρη, Μαρία Κάλλας, Νίκο Καζαντζάκη και Μάνο Χατζιδάκι. 

Μέσα από το πορτρέτο, θα απολαύσουμε τον παραστατικό και χειμαρρώδη λόγο του Μίκη, τις γενναιόδωρες αφηγήσεις του και θα ταξιδέψουμε λυρικά και επικά μαζί του στην Ελλάδα του 20ου αιώνα αλλά και σε όλο τον πλανήτη, όπου έδρασε μουσικά ο συνθέτης. Οι συναντήσεις του με μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των καιρών μας, οι σκέψεις του, τα ανέκδοτα από την θυελλώδη ζωή του και φυσικά οι μουσικές του θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μέσα από τις παθιασμένες διηγήσεις του Θεοδωράκη. Ξεκινά από ένα παιδί-θαύμα, με πολύ πρόωρα δείγματα μουσικής ευφυΐας για να προχωρήσει στην ωρίμανση μιας καλλιτεχνικής προσωπικότητας με βαθιά πολιτική υπόσταση. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχει ανάλογο και δεν έχει επαναληφθεί στο νεοελληνικό χώρο με την ένταση και την επιρροή που ασκεί η περίπτωση του Θεοδωράκη. 

Έλληνες του πνεύματος και της τέχνης... ο Μίκης Θεοδωράκης τηνΤετάρτη 13/02, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ!