Οι τέσσερις μύθοι του φιλελευθερισμού

από Ευάγγελος Κοροβίνης

Ο φιλελευθερισμός περιβάλλεται από μια μακρόβια μυθολογία που μόνον τις τελευταίες δεκαετίες άρχισε να αποδομείται. 

 Σύμφωνα με τον πρώτο μύθο η ελευθερία, όπως την αντιλαμβάνεται ο φιλελευθερισμός, δεν συμβιβάζεται παρά μόνον με ένα μικρό κράτος, ένα κράτος-νυχτοφύλακα.

 Ο δεύτερος μύθος κάνει λόγο για την ουδετερότητα του φιλελεύθερου κράτους απέναντι στις αξίες και τις πεποιθήσεις και κατά συνέπεια για τον πλουραλισμό του. 

Ο τρίτος μύθος σχετίζεται με το υποτιθέμενο ελευθεριακό δυναμικό της τεχνολογίας και ιδιαίτερα του επικοινωνιακού τεχνοσυστήματος. 

 Ο τέταρτος και τελευταίος φιλελεύθερος μύθος θεωρεί τους πολέμους ως επαναλαμβανόμενα ατυχήματα και λάθη που μπορούν να αντιμετωπιστούν με την διάδοση του κοινοβουλευτισμού και την αύξηση της αλληλεξάρτησης μεταξύ των κρατών.

Το κράτος - νυχτοφύλακας

Ο φιλελευθερισμός καθηλώνει την ατομική ελευθερία στον ιδιωτικό χώρο και μόνον και την περιτειχίζει με διάφορα δικαιώματα για να την προστατεύσει. Δεν διανοείται την μετεξέλιξη της ατομικής ελευθερίας σε κοινωνική και πολιτική. Την αντιλαμβάνεται αποκλειστικά ως ελευθερία της ιδιωτικής απόλαυσης, ως διεύρυνση των καταναλωτικών δυνατοτήτων, για παράδειγμα.

Η περιτείχιση της ατομικής ελευθερίας με δικαιώματα νοείται είτε-αρνητικά-ως απουσία εμποδίων και καταναγκασμών (απουσία, για παράδειγμα, διακρίσεων φύλου ή φυλής), είτε-θετικά-ως ικανότητα και όχι απλώς ως δυνατότητα να προωθεί και να επιτυγχάνει κανείς τους στόχους του. Η πρόσβαση στις παροχές του κοινωνικού κράτους είναι ένα παράδειγμα δικαιώματος αυτού του δεύτερου, θετικού, είδους. Η διασφάλιση όμως και η διεύρυνση των δικαιωμάτων προϋποθέτει την αυξανομένη ανάμειξη του κράτους στις ζωές των πολιτών. Η διόγκωση του κράτους, κατά συνέπεια, κάθε άλλο παρά αντιτίθεται στην ελευθερία όπως την αντιλαμβάνεται ο φιλελευθερισμός.

Τα φιλοσοφικά θεμέλια του φιλελευθερισ

Ευάγγελος Κοροβίνης

Στις 4/7/23 στον ιστότοπο Katehon και στα πλαίσια σεμιναρίου του ινστιτούτου Κωνσταντινουπόλεως αναρτήθηκε απομαγνητοφωνημένη ομιλία της Natalia Viktorovna Melentyeva για τα φιλοσοφικά θεμέλια του φιλελευθερισμού. Βρήκα αυτήν την εκτενή ομιλία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σπεύδω να καταθέσω μια περίληψη της:

Ο φιλελευθερισμός ισχυρίζεται ότι το άτομο είναι μέτρο όλων των πραγμάτων. Από που προήλθε όμως η ιδέα του ατόμου; Ο όρος άτομο χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει την τρίτη τάξη της κλασικής αρχαιοελληνικής ταξινόμησης του επιστητού σε γένη-είδη-άτομα. Το γένος χωρίζεται σε είδη και το είδος σε άτομα. Σημειωτέον ότι στον Δημόκριτο και τον Επίκουρο απαντάται μια αποκλίνουσα προς την κλασική ταξινόμηση προσέγγιση. Άτομα για αυτούς τους δύο φιλοσόφους δεν είναι κατά κανένα τρόπο τα μεμονωμένα σύνθετα όντα, αλλά τα αδιαίρετα μικρά σωματίδια που δεν συλλαμβάνονται από τις αισθήσεις.

Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης διακρίνουν δύο όψεις στην διαδικασία μετάβασης από το είδος στο άτομο, στην διαδικασία δηλαδή της εξατομίκευσης: α) την ενεργητική, την σταδιακή μορφοποίηση του είδους σε συγκεκριμένα άτομα και β) την παθητική, το αποτέλεσμα και το τελικό προϊόν της διαδικασίας της εξατομίκευσης, μια συγκεκριμένη ενιαία οντότητα.

Οι Έλληνες κλασικοί έδιναν πολύ μικρότερη σημασία στην παθητική πλευρά της διαδικασίας της εξατομίκευσης σε σχέση με την ενεργητική. Στην συνέχεια, όμως, και συγκεκριμένα στην ρωμαϊκή εποχή, με αφετηρία τον Κικέρωνα, το τελικό αποτέλεσμα της διαδικασίας της εξατομίκευσης ονομάσθηκε individuum και κατανοήθηκε ως άτομο προικισμένο με την ιδιότητα του αδιαίρετου κατά αναλογία με το άτομο του Δημόκριτου. Στον Αριστοτέλη αντίθετα το αδιαίρετο του ατόμου δεν τονίζεται και δεν ανυψώνεται σε ουσιώδες χαρακτηριστικό του μεμονωμένου όντος.

Διονύσιος Σκλήρης: Φιλελευθερισμός και κοινοτισμός μετά το τέλος του τέλους της Ιστορίας

Φιλελευθερισμός και κοινοτισμός μετά το τέλος του τέλους της Ιστορίας

Διανύουμε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από μια μετάβαση από το αποκορύφωμα της παγκοσμιοποίησης της φιλελεύθερης δημοκρατίας προς μια νέα ενδεχομένως εποχή που θα διακρίνεται από μια πολλαπλότητα αντίπαλων μπλοκ, τα οποία θα διαθέτουν το καθένα τη δική του εναλλακτική οικουμένη. Σε μία παρόμοια μεταιχμιακή περίοδο θα είχε ενδιαφέρον μία επισκόπηση της ιστορίας των διαπλοκών του φιλελευθερισμού και του κοινοτισμού κατά τη νεωτερικότητα.

Στην καθαυτό νεωτερικότητα (18ος αιώνας-αρχές 20ου) ο φιλελευθερισμός θεμελιώνεται στην ελευθερία του ατόμου κατ’ αρχήν να έχει ιδιοκτησία και να ασκεί οικονομική δραστηριότητα και συνδέεται ιστορικώς με τη διπλή και παράλληλη επέκταση του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής αστικής εκδοχής της δημοκρατίας. Σε ένα οντολογικό επίπεδο πολιτικής φιλοσοφίας, ο φιλελευθερισμός δομείται γύρω από τις θεωρίες κοινωνικού συμβολαίου που εκδέχονται τα μέλη μιας πολιτικής κοινωνίας ως συμβαλλόμενους σε εταιρεία με απορρέοντα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η κατανόηση της κοινωνίας ως συμβολαίου αποσάρθρωσε τις παλαιότερες κοινότητες στις οποίες υπήρχε μια αίσθηση ιερότητας στις κοινωνικές σχέσεις, η οποία απέρρεε και από τη θεώρηση ότι η κοινωνία μπορεί να αντανακλά ευρύτερες κοσμολογικές σχέσεις ή και μία θεία υπερκόσμια τάξη (ή αναλογικώς και τα δύο). Με αυτήν την έννοια ο φιλελευθερισμός υπερβαίνει τον προνεωτερικό κοινοτισμό. Οι θεωρίες κοινωνικών συμβολαίων ομολογουμένως διανοίγουν δυνατότητες προόδου και χειραφέτησης, καθώς για να είναι ένα μέλος της κοινωνίας «συμβαλλόμενος» πρέπει να είναι ελεύθερος (κατάργηση της δουλείας) και να έχει θεσμική τουλάχιστον ισότητα (φεμινισμός, δικαιώματα μειονοτήτων). Η νεωτερική εκδοχή της δημοκρατίας σε αντίθεση με την αρχαία κοινοτική επικεντρώνει στις μειονότητες και στο δικαίωμά τους να αποστασιοποιούνται από την κυρίαρχη κοινότητα και να μην εξοστρακίζονται όπως στην αρχαία δημοκρατία.