Υμνογραφία του Σταυρού

Του Ανδρέα Μοράτου 

Δεν είναι μόνο η αγιογραφία, που αναδεικνύει εικαστικά (“ιστορεί”) τα καίριας σημασίας γεγονότα της ζωής του Χριστού και των αγίων, είναι και η παραστατικότητα (εφάμιλλη πολλές φορές της εικαστικής ανάδειξης) που χαρακτηρίζει την υμνολογία, προκειμένου και με αυτήν να διατρανωθεί η μοναδική σπουδαιότητα των γεγονότων αυτών.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί και ο “Οίκος” του Κοντακίου τής εορτής τής Σταυροπροσκυνήσεως (διαβάζεται στον Όρθρο της ομώνυμης Κυριακής):

“Τρεῖς σταυροὺς ἐπήξατο ἐν Γολγοθᾶ ὁ Πιλᾶτος, δύο τοῖς λῃστεύσασι, καὶ ἕνα τοῦ Ζωοδότου, ὃν εἶδεν ὁ ᾍδης καὶ εἶπε τοῖς κάτω· Ὦ λειτουργοί μου καὶ δυνάμεις μου, τίς ὁ ἐμπήξας ἧλον τῇ καρδίᾳ μου; Ξυλίνῃ με λόγχῃ ἐκέντησεν ἄφνω καὶ διαρρήσομαι, τὰ ἔνδον μου πονῶ, τὴν κοιλίαν μου ἀλγῶ, τὰ αἰσθητήριά μου, μαιμάσσει τὸ πνεῦμά μου καὶ ἀναγκάζομαι ἐξερεύξασθαι τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδάμ, ξύλῳ δοθέντας μοι· ξύλον γὰρ τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον”.

Το κείμενο είναι πυκνό σε νοήματα, προϋποθέτει παλαιοδιαθηκικά και καινοδιαθηκικά συμφραζόμενα, και, κυρίως, αναδεικνύει τη βασική αρχή ότι ο Σταυρός είναι στενότατα (συνδε)δεμένος με την Ανάσταση. Τυχόν (δια)χωρισμός τους είναι αδιανόητος…

ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ | ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

*

Εισαγωγή-ανθολόγηση-σχόλια ΗΛΙΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ

~.~

Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας

Αποδόσεις του Ιγνάτιου Σακαλή

 

Το εισαγωγικό σημείωμα του αφιερώματος ΕΔΩ

~•~

Μεγάλη Δευτέρα

Τὸν Νυμφίον, ἀδελφοί…

Στὸ Νυμφίο, ἀδελφοί μου,
τὴν ἀγάπη μας ὅλη.
Τὰ κεριὰ τῆς ψυχῆς μας
στολισμένα, λαμπρά.
Φωτεινὲς οἱ ἀρετές μας
ὁλοκάθαρη ἡ πίστη,
γιὰ νὰ μποῦμε μαζί του
στὸ γιορτάσι τοῦ γάμου,
μὲ τὶς φρόνιμες ὅμοιοι
τοῦ Χριστοῦ τὶς παρθένες.
Ὁ Νυμφίος χαρίζει
σὰ θεὸς πλούσιο δῶρο,
τὸ στεφάνι τ᾽ ἀμάραντο
σ᾽ ὅσους νικοῦνε.

Τὸν Νυμφίον ἀδελφοὶ ἀγαπήσωμεν,
τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν,
ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ,
ἵνα ὡς αἱ φρόνιμοι, τοῦ Κυρίου παρθένοι,
ἕτοιμοι εἰσέλθωμεν, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους·
ὁ γὰρ Νυμφίος δῶρον ὡς Θεός,
πᾶσι παρέχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Ἐν ταῖς λαμπρότησι…

Στὴν ἅγια φωταψία Σου
πῶς νὰ βρεθῶ ὁ ἀνάξιος;
Μὲς στὴν παστάδα ἂν πάω νὰ μπῶ,
φτωχὸς ἀκόλουθός Σου,
τοῦ γάμου ροῦχ᾽ ἀταίριαστα
φορῶ καὶ μ᾽ ἐμποδίζουν
κι᾽ ἔξω στὸ δρόμο οἱ ἀγγέλοι Σου
δεμένο θὰ μὲ ρίξουν.

Τὸ ρύπο βγάλε τῆς ψυχῆς
καὶ γλύτωσέ με ὡς φίλος.

Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου,
πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος;
ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα,
ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου,
καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων,
καθάρισον Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου,
καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος.

Ὁ Νυμφίος, ὁ κάλλει ὡραῖος…

Στρατὴς Μυριβήλης: Τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ» ὡς Ἐθνικὸς Ὕμνος

Στρατὴς Μυριβήλης: Τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ» ὡς Ἐθνικὸς Ὕμνος

Κοντάκιον τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου,

Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,

Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,

Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.

Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,

Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,

Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Πρὸς τὴν Παναγία, πρὸς τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ἀποτείνεται τὸ θαυμάσιο βυζαντινὸ τροπάρι «Τὴ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ», ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τοῦ ἀγωνιστικοῦ Βυζαντίου. Καὶ σὰν ἐθνικό μας ὕμνο ἔπρεπε νὰ τὸ κρατήσει καὶ ἢ ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα τοῦ 21, ἂν οἱ λόγιοι καὶ οἱ πολιτικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν τὴν ὀξυδέρκεια νὰ... καταλάβουν τὴ σημασία ποὺ παίρνει ἡ Παράδοση στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ δὲν ἔβλεπαν τὴν κλασικὴ Ἑλλάδα νὰ ἑνώνεται ἠθικὰ καὶ ἱστορικὰ μὲ τὸ ἀπελευθερωμένο Ἔθνος, δίχως τὴν ἔνδοξη καὶ μεγαλόπρεπη περίοδο τῆς Βυζαντινῆς χιλιετίας ποὺ μεσολάβησε καὶ σφυρηλάτησε τὴ νέα μας Ἑλληνοχριστιανικὴ συνείδηση. Δῆτε ὅμως. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαμε τὸ μεταεπαναστατικὸ κράτος τὸ ἔκαμε μόνος του ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ἔτσι κάθε φορὰ ποὺ ἕνα μεγάλο γεγονὸς τρικυμίζει τὴν ψυχή μας, τὸ βυζαντινὸ τροπάρι αὐθόρμητα ἀνεβαίνει στὰ χείλη μας καὶ σμίγει μὲ τοὺς στίχους τοῦ Σολωμοῦ. Καὶ πάλι αὐθόρμητα κάθε φορὰ ποὺ ἕνα ὑπόδουλο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἑνώνεται μὲ τὴν ἑνιαία ἐλεύθερη πατρίδα, ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἀλληλοχαιρετᾶται μὲ τὴ θρησκευτικὴ φράση «Χριστὸς Ἀνέστη».

Σήμερα τὸ ἀπόγευμα, ὅπως καὶ τὶς ἑπόμενες τέσσερις Παρασκευὲς, θὰ τελεσθεῖ στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος τῆς Θεοτόκου. Κάθε Παρασκευὴ διαβάζεται μία Στάσις τῶν Χαιρερισμῶν καὶ τὴν τελευταία Παρασκευή, διαβάζονται ὅλες μαζί. 

Ἡ Α΄ στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας μας:

Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα·

Χαῖρε, δ’ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,

χαῖρε, δι’ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,

Ρωμανός ο Μελωδός, υμνωδός παλαιός, ποιητής μοντέρνος (μέρος 2ο)

Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Πέρα από την «τερπνή μεταφορικότητα» της ποίησης του Ρωμανού, για την οποία μιλήσαμε, αυτό που αξίζει να θαυμάσουμε περαιτέρω στο έργο του, είναι η βαθύτερη γνώση της ανθρώπινης «κατάστασης», του ανθρώπινου «φαινομένου». Αυτό φαίνεται και στον εκπληκτικό τρόπο που αντιμετωπίζει και οργανώνει την χωροχρονική διάσταση της πραγματικότητας –όχι ως μια απλή τεχνική, αλλά ως ένα «τροπισμό» της αλήθειας. Στα κοντάκια λοιπόν του Μελωδού, αίρεται η πεζολογική αντίληψη της πραγματικότητας και ο ποιητής εισδύει βαθύτερα στο «στοιχειακό» νόημα του κόσμου.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον ύμνο στην Βαϊοφόρο, στον οποίο βασικό ρόλο παίζουν τα παιδιά, που υμνούν τον Χριστό. Σε ένα σύνηθες «νεωτερικό» ποίημα, από αυτά του συρμού, έργο του καλλιτέχνη είναι κατά βάση να ανακαλύψει τι «αισθάνονται»» τα συγκεκριμένα άτομα, εδώ τα παιδιά (ως καρτεσιανά «ego»), ενώ μπαίνει ο Χριστός θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για την κυριαρχία της «υποκειμενικότητας» στην εποχή της νεωτερικότητας, που ζημίωσε κατά πολύ την ποίηση – συνέχισαν να υπάρχουν ασφαλώς μεγάλοι ποιητές.
Ο Ρωμανός λοιπόν, καταλαβαίνοντας από διαχρονία, βάζει τα παιδιά να λένε πράγματα που στο σημερινό αναγνώστη ηχούν παράξενα: «Ωσαννά στον υπαίθριο υιό του Δαυίδ…. άλλη δε θάρθει μαυρίλα μας, οπού να (μας) χαλάσουν τόσα σμήνη από βρέφη… σπαθί κανένα δε μας πιάνει τώρα πια, … γι’ αυτό κ᾿ εμείς αγαλλιώντας ψάλλουμε: Ευλογημένος, ω εσύ που έρχεσαι…»[1]. Με άλλα λόγια, τα παιδιά της Βαϊοφόρου κατά μυστικό τρόπο είναι τα ίδια με τα σφαγιασθέντα από τον Ηρώδη νήπια της Βηθλεέμ. Παραδόξως , «θυμούνται» ότι τα «σκότωσαν», ζουν τον νηπιακό φόνο, ζουν επίσης την ομαδική σφαγή ως αποτυπωμένο μέσα τους βίωμα. Αγαλλιούν επίσης που τώρα πια κανείς δεν πρόκειται να τα πειράξει –γιατί ο Χριστός είναι και πάλι μυστικώς ο προστάτης κάθε παιδιού, κάθε ανθρώπου που επίσης «νηπιάζει» ως προς την κακία. 

"Η ζωή εν τάφω…" με την αγγελική φωνή του Ν. Ξυλούρη (βίντεο)

Ημέρα πένθους είναι για όλη την ορθοδοξία η Μεγάλη Παρασκευή. Στις εκκλησίες όλης της επικράτειας χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες καθώς η Μεγάλη Παρασκευή σηματοδοτεί την κορύφωση του θείου Δράματος.

Το πρωί στους ιερούς ναούς ψάλλονται οι Μεγάλες Ώρες, που είναι ύμνοι οι όποιοι περιέχουν, τροπάρια, Αποστόλους, Ευαγγέλια και Ευχές.

Αμέσως μετά ακολουθεί ο Εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής όπου γίνεται και η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Εκεί ο ιερέας αφαιρεί από το σταυρό το σώμα του Ιησού και το τοποθετεί στο Ιερό Κουβούκλιο, ένα ύφασμα πάνω στο οποίο έχει κεντηθεί ή ζωγραφιστεί ο Χριστός νεκρός.

Αλέξης Δαμιανός: Τον Νυμφώνα σου βλέπω...

Κασία η ποιήτρια: Μια ανδρεία γυναίκα

Angel, fresco in the Byzantine church of Agios Georgios, Apodoulou, Crete, Greece.

Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα δημοσιεύτηκε στην huffingtonpost.gr

«Πολυτιμότερη από διαμάντια η ανδρειωμένη γυναίκα, αλλά ποιος να την εύρει;»  (1) Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος δεν ξέρω αν θυμήθηκε τα λόγια του Παροιμιαστή, εκείνη την μέρα – μπορεί νά ’ταν κι άνοιξη – του έτους 830, εκλέγοντας την Θεοδώρα αντί της Κασίας. Το σίγουρο είναι ότι στις μέρες του υπήρχαν πολλές ανδρείες γυναίκες, σαν τη Θεοδώρα, η οποία του γέννησε πέντε κόρες κι ένα γιο, και μετά το θάνατό του ανέτρεψε την εικονομαχική πολιτική του συζύγου της, αναστηλώνοντας τις εικόνες.

Με την ευσέβεια των ιερών εικόνων τάσσονταν και η Κασία ή Κασσιανή, όπως είναι γνωστή. Μαθήτρια του Θεόδωρου Στουδίτη, ο οποίος από νεαρή την θαύμαζε για τη σοφία της, φαίνεται πως ήταν ένα κορίτσι θαύμα της χρυσής εποχής του Βυζαντίου. Λίγα πράγματα ξέρουμε για τη ζωή της, τα πιο πολλά από τα ίδια της τα έργα της ή από ελάχιστα τεκμήρια, όπως μια επιστολή του Θεόδωρου από την εξορία. Πιο γνωστό είναι το πιο πάνω επεισόδιο με την εκλογή συζύγου του Θεόφιλου, όταν ο νεαρός αυτοκράτορας, μαγεμένος από την ομορφιά της ή τη σοφία της, την πλησίασε κρατώντας το χρυσό μήλο της εκλογής. Η ιστορία είναι ιστορικά αμφίβολη, ωστόσο είναι ποιητική: ο αποφασιστικός Θεόφιλος της είπε, λέει, «πως από τη γυναίκα ρέουν τα κάκιστα», έχοντας στο νου του όλες τις ανδρικές κοινοτοπίες από την εποχή της Εύας· κι η πρόωρα σοφή Κασία του απάντησε, σύμφωνα με τους χρονικογράφους,«αλλά κι απ’ τη γυναίκα πηγάζουν τα κάλιστα»,προσβλέποντας στη Θεοτόκο. Ο Θεόφιλος την προσπέρασε, αλλά η Ιστορία της χάρισε τη δόξα μοναδικής υμνωδού και ποιήτριας της εποχής· κι έμεινε ως σήμερα, πάνω από χίλια χρόνια μετά, γνωστή και λαοφιλής.

COMMONS WIKIMEDIA

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ...

Το Άσμα Ασμάτων και η θεία Αγάπη

π. Πλακίδας Ντεσέιγ

 

Στη μνήμη του παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια

Το Άσμα Ασμάτων είναι το κόσμημα της Παλαιάς Διαθήκης και, μαζί με το Ευαγγέλιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, το κέντρο της θείας Αποκάλυψης.

 

Περιέχει ένα συγκλονιστικό μήνυμα που εκφράζεται με ασυνήθιστη τόλμη: ο Χριστός, μονογενής Υιός του Θεού. τρέφει για την Εκκλησία του, για την Ύπεραγία Μητέρα του, που εικονίζει την Εκκλησία, και για τον καθένα μας, μιαν αγάπη τόσο βαθιά, τόσο δυνατή, τόσο προσωπική όσο και ο νεαρός σύζυγος για την αγαπημένη του. Κάθε χριστιανός καλείται σε αυτό το μυστήριο του γάμου με την Εκκλησία, στην ένωση μαζί της.

 

Αυτή η αγάπη είναι για τον Χριστό, αλλά και για μας, πηγή άμετρης, πλουσιοπάροχης, ανεξάντλητης χαράς.

Ο Χριστός περιμένει από μας μιαν αγάπη όμοια με εκείνη που νιώθει η αγαπημένη για τον αγαπημένο της, μιαν αγάπη που έχει όλη τη δροσιά της πρώτης αγάπης.

Εκστατικός από χαρά, ατενίζει την ομορφιά της συμβίας του, ομορφιά που είναι στην πραγματικότητα έργο δικό του, αντανάκλαση της λαμπρότητάς του -το ίδιο εκστατική από χαρά και κείνη, ατενίζει την ομορφιά του Αγαπημένου της: «ιδού ει καλή, η πλησίον μου, ιδού ει καλή, οφθαλμοί σου περιστεραί» (Ασμ. Ασμ. 1, 14) -«ιδού ει καλός ο αδελφιδός μου και γε ωραίος» (Άσμ. Ασμ. 1,15).

Εκείνος νιώθει χαρά και ευφροσύνη να βρίσκεται μαζί μας, να είναι μαζί μας, αλλά και για μας δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να τον νιώθουμε σύντροφο μας, να είμαστε ένα μαζί του, σε μια διαρκή ανταλλαγή αγάπης, μέσα στην πνοή του Αγίου Πνεύματος που μας θεώνει: «εξεγέρθητι, βορρά, και έρχου, νότε, διάπνευσον κήπον μου και ρευσάτωσαν αρώματά μου» (Ασμ. Ασμ. 4,16)

ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ : Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

Άγιος Ρωμανός, γνωστός και ως Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός είναι από τους γνωστότερους ελληνικούς υμνογράφους , αποκαλούμενος και ως «Πίνδαρος της Ρυθμικής Ποίησης». Άκμασε κατά τη διάρκεια του έκτου αιώνα, που θεωρείται ότι είναι η «Χρυσή Εποχή» της βυζαντινής υμνογραφίας. Ο Ρωμανός ο Μελωδός θεωρείται κορυφαίος ποιητής και υμνογράφος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Γεννήθηκε στην Έμεσα της Συρίας πιθανώς τον 6ο αιώνα και σύμφωνα με ανώνυμο ύμνο ήταν εβραϊκής καταγωγής. Στη Βηρυτό έκανε τις σπουδές του και στα χρόνια τής βασιλείας του Αναστασίου του Α’ ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και υπηρέτησε στο ναό της Αγίας Σοφίας. Μετά την παταγώδη αποτυχία του σαν ψάλτης στον εσπερινό των Χριστουγέννων αποσύρθηκε στη μονή τής Θεοτόκου των Κύρου. Εκεί, σύμφωνα με το Μηνολόγιο του Βασιλείου η Θεοτόκος του έδωσε το χάρισμα της σύνθεσης ύμνων. Τότε έγραψε το κοντάκιο των Χριστουγέννων με το γνωστό προοίμιο: «Ἡ Παρθένος σήμερον / τὸν ὑπερούσιον τίκτει / καὶ ἡ γῆ τὸ σπήλαιον / τῷ ἀπροσίτω προσάγει…».

Σύμφωνα με το συναξαριστή ο Ρωμανός έγραψε χίλιες περίπου συνθέσεις από τις όποιες διασώθηκε μόνο το ένα δέκατο. Πολυποίκιλα τα θέματά του. Ύμνησε όλους σχεδόν τους Αγίους και τις εορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ανεξάντλητος στις συλλήψεις και στον πλούτο ιδεών, γνωρίζοντας τον τρόπο να προσδίνει πρωτοτυπία ακόμη και στα πιο κοινά θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς θέματα. Το άχαρο αλλά και αχάριστο πολλές φορές υλικό του (γεγονότα και βίος Αγίων) μπορούσε να το μετατρέψει σε ζωντανό δραματικό πίνακα. Τα πρόσωπα των Αγίων αλλά και της Παναγίας και του Χριστού παρουσιάζονται απόλυτα ζωντανά χωρίς τίποτα το νεκρικό ή απόκοσμο.

Ελληνο-Αραβική αντιφώνηση του 135ου Ψαλμού, «Εξομολογείσθαι τω Θεώ ότι αγαθός, Αλληλούια...»

Ελληνο-Αραβική αντιφώνηση του 135ου Ψαλμού, «Εξομολογείσθαι τω Θεώ ότι αγαθός, Αλληλούια...», από τη Σχολή Εκκλησιαστικής Μουσικής Όρους Λιβάνου. Γιατί στον κόσμο δεν υπάρχουν μόνον οι Άλπεις, μέρες πούναι. Καλά Χριστούγεννα!

1η Οκτωβρίου: Ρωμανός ο Μελωδός (Βίος) και ο Ύμνος της Γέννησης [το Ιστορικό + Βίντεο]

Σοφία Ντρέκου

Τελευταία ενημέρωση 30 Σεπτεμβρίου 2017

O Όσιος Ρωμανός ο Μελωδός σε μία ολονυχτία, στην γιορτή των Χριστουγέννων, που παραβρέθηκε η ψυχή του γέμισε με κατάνυξη. Όταν γύρισε στο κελί του είδε όνειρο την Παναγία να του προσφέρει ένα βιβλίο και να του λέει να τον καταφάει. Υπό την επίδραση του ονείρου συνέθεσε για την γέννηση τού Χριστού το τροπάριο: Ἡ Παρθένος σήμερον... Από την στιγμή αυτή η ποιητική επιφοίτηση του οσίου Ρωμανού έμεινε άσβεστη και αναδείχτηκε ο εξοχότερος και μεγαλύτερος μελωδός της Εκκλησίας μας.

Απολυτίκιο Χριστουγέννων:

Η Γέννησίς σου Χριστέ ὁ Θεὸς ἡμῶν

ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως

ἐν αυτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες

ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο

Σὲ προσκυνεῖν τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης

καὶ Σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν

Κύριε δόξα Σοι.

1. 
   
   Βίος

Γέννηση: 490 μ.Χ., Χομς, Συρία

Απεβίωσε: 556 μ.Χ., Κωνσταντινούπολη

Ο Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός ή ο Υμνογράφος (Ρωμανός ο Μελωδός), ο μέγιστος των υμνογράφων της χριστιανικής εκκλησίας και της Ελληνικής γλώσσας, ονομαζόμενος και «ο Πίνδαρος της ρυθμικής ποίησης». Άνθισε κατά τον 6ο αιώνα, ο οποίος θεωρείται ο "Χρυσός Αιώνας" της Βυζαντινής υμνογραφίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον κατέταξε στους Αγίους της και η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου. 

ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ-ΞΥΛΟΥΡΗΣ, ΓΑΛΑΝΗ, ΜΗΤΣΙΑΣ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΥΜΝΟΣ, "Η Ζωή εν Τάφω" - Fairuz

Από την αξέχαστη Λιβανέζα ελληνορθόδοξη τραγουδίστρια Φεϊρούζ΄