Εργασιακή Ζούγκλα Γεωργιάδη Με Γραμμή Ε.Ε

“Τα κράτη μέλη εξασφαλίζουν ότι ο εργοδότης δεν πρόκειται να απαγορεύσει σε εργαζόμενο να αναλάβει εργασία σε άλλους εργοδότες, εκτός του ωραρίου εργασίας που καθορίζεται με τον εν λόγω εργοδότη, ή να επιφυλάξει δυσμενή μεταχείριση σε εργαζόμενο για τον λόγο αυτό.” Αυτό είναι το περιεχόμενο της παραγράφου 1 του άρθρου 9 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1152 της 20ής Ιουνίου 2019 “για διαφανείς και προβλέψιμους όρους εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση”, στο οποίο βασίστηκε ο Υπουργός Εργασίας κ. Άδωνις Γεωργιάδης για να φέρει προς ψήφιση το δικό του αντεργατικό νομοθέτημα. Η Οδηγία φαινομενικά συντάχθηκε προς όφελος των εργαζομένων, αφού επικεντρώνει και αφιερώνει αναλυτικές έως σχοινοτενείς διατάξεις στη διαφάνεια και στην προβλεψιμότητα των όρων εργασίας. Στον πυρήνα της όμως φέρει τον αληθινό στόχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι η επικράτηση της ελαστικής μορφής εργασίας και η κατάργηση κάθε περιορισμού, όπως το οκτάωρο, που διασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Το αποκορύφωμα της διγλωσσίας είναι ότι η κατάργηση του ορίου των ωρών εργασίας δεν επιβάλλεται ευθέως στις κυβερνήσεις, αλλά πλαγίως ως ….απαγόρευση στους εργοδότες να…απαγορεύσουν στους εργαζομένους τους να εργάζονται σε άλλους εργοδότες.

Όπως έχουμε ήδη αναρτήσει και τονίσει σε ανακοίνωσή μας, ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης ανήκει στους ανθρώπους που μπήκαν αμέσως “στο νόημα”, συνδέοντας με τη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης την αποδιάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η γραμμή για ελαστικές εργασιακές σχέσεις πέρασε κυρίως από τη σύνοδο κορυφής της Λισαβώνας του 2000, με πιο γνωστή εφαρμογή της γραμμής αυτής μέσω του προγράμματος μεταρρυθμίσεων “Χάρτζ” της γερμανικής κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών (Σρέντερ)-Πρασίνων. Και εξακολουθεί να περνάει, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της ανεργίας και της συμπλήρωσης του εισοδήματος, αλλά πραγματικό στόχο την κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Είναι γεγονός ότι η οδηγία της Ε.Ε. στο άρθρο 20 ορίζει ότι ” Η παρούσα οδηγία δεν αποτελεί επαρκή αιτιολογία για την υποβάθμιση του γενικού επιπέδου της προστασίας που ήδη παρέχεται στους εργαζομένους εντός των κρατών μελών”. Τίθεται όμως αυτόματα το ερώτημα, εάν όντως το νομοθέτημα προκαλεί κινδύνους χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων, για ποιο λόγο θεσμοθετήθηκε; Η ρήτρα αυτή, όχι μόνο φιλεργατική δε είναι, αλλά και αποδεικνύει ότι συνειδητά ο ευρωενωσιακός νομοθέτης ανοίγει το δρόμο στην περαιτέρω απαξίωση των συνθηκών εργασίας προς όφελος της οικονομικής Ολιγαρχίας.

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

 

της Ερη Ριτσου 

"Διάβασα σε τοίχο φίλης πως πολύς κόσμος δεν έχει ιδέα για το τί περιλαμβάνει το αντεργατικό νομοσχέδιο έκτρωμα που κατεβάζει η κυβέρνηση της ΝΔ και δε γνωρίζει για ποιό λόγο γίνεται η αυριανή απεργία.

Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά:

Το νέο αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης υλοποιεί τις Οδηγίες 2003/88 και 2019/1152 της ΕΕ που καθιερώνουν την εργασία μέχρι και 13 ώρες την ημέρα και 78 ώρες τη βδομάδα, σε πολλαπλούς εργοδότες, την κατάργηση της 5μερης εργασίας, τη δουλειά χωρίς κανένα όριο για 6 ακόμη και 7 ημέρες τη βδομάδα, γενικεύει την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Προβλέπει απολύσεις των εργαζομένων στο 6μηνο χωρίς αποζημίωση, με την απαράδεκτη εργοδοτική δικαιολογία της δήθεν «δοκιμαστικής περιόδου».

Εισάγονται οι «συμβάσεις εγγυημένων και μη ωρών απασχόλησης», δηλαδή οι πιο άθλιες ελαστικές εργασιακές σχέσεις ομηρίας, που δεσμεύουν τους εργαζόμενους σε αναμονή του εργοδότη να τους ειδοποιεί πριν 24 ή και λιγότερες ώρες (εάν συντρέχουν «αντικειμενικοί λόγοι») αν θα τους «χρειαστεί». Παράλληλα επεκτείνει ακόμη περισσότερο  τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας.

Όλες οι παραπάνω αντεργατικές ρυθμίσεις συνοδεύονται και από την ουσιαστική κατάργηση της ειδικότητας του Ιατρού Εργασίας, δυναμιτίζοντας όλους τους όρους που αφήνουν εκτεθειμένες την υγεία και τη ζωή των εργαζομένων. 

Επιπλέον, η κυβέρνηση περιορίζει δραστικά το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση, καθώς εμποδίζει την εφαρμογή των αποφάσεων των σωματείων για απεργία και ποινικοποιεί την περιφρούρηση της στους χώρους εργασίας επιβάλλοντας 6μηνη φυλάκιση. 

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

30/04/2023

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Μέσα σε κάμποσες δεκαετίες το σύστημα της άνευ ορίων επίδοσης υποκατέστησε (υπερ-αναπλήρωσε) την ανθρώπινη υπαρξιακή ανάγκη της Αγάπης.

Η αποδοχή, η αγάπη, συνδέθηκε -σε μια παράδοξη και πρωτοφανή συνάρτηση- με την πάσης φύσεως απόδοση. Η μητέρα που λέει «θα σ’ αγαπώ άμα είσαι καλό παιδί, καλός μαθητής κ.λπ.», ο πατέρας που λέει με τον τρόπο του «θα σ’ αγαπάω άμα είσαι μάτσο άντρας», ο/η σύντροφος που σε αποδέχεται μόνο αν -και στο βαθμό- που θα έχεις διαφόρων ειδών επιδόσεις, αλλά και ο εργοδότης που ανακηρύσσει τον “υπάλληλο του μήνα”, έως και το κόμμα που πετυχαίνει στα εκλογικά ποσοστά του, η αποτελεσματική επίδοση ορίστηκε ως μοναδικό προαπαιτούμενο της αποδοχής και της αγάπης. Και κάπως έτσι όλοι γίναμε πια επενδυτές στον ίδιο τον Εαυτό μας.

Το αίτημα της επιτυχίας αντικατέστησε το αίτημα της ευτυχίας ή μάλλον η ευτυχία έγινε ταυτόσημη της επιτυχίας.

Οι διάφοροι influencers και celebrities εισπράττουν από το κοινό τους αποδοχή και αγάπη ακριβώς επειδή είναι επιτυχημένοι.

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Με τον τρόπο αυτό η ανελαστική αναγκαιότητα, της μετρήσιμης, όλο και υψηλότερης, ατομικής επίδοσης, θεσμοθετήθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Έγινε η κυρίαρχη κοινωνική αναπαράσταση, χάριν της οποίας όλα τ’ άλλα, ακόμη κι αυτή η καημένη η ανθρώπινη ύπαρξη, έρχονται δεύτερα.

ΚΟΡΑΚΙΑ ή ΑΔΑΕΙΣ;

ΚΟΡΑΚΙΑ ή ΑΔΑΕΙΣ;

Τι συμβαίνει με την "ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ";

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Η ΡΕΤΣΙΝΑ "Μαλαματίνα" είναι ένα εμβληματικό προϊόν της Θεσσαλονίκης και της βόρειας Ελλάδας. Μια cult καταναλωτική συνθήκη για συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού. Ένα προϊόν και μια επιχείρηση με ιστορικό βάθος και παρουσία, από την Τένεδο και τη Σαμοθράκη μέχρι τους προσφυγικούς συνοικισμούς και τα γήπεδα της Θεσσαλονίκης.

ΛΟΓΟΙ "οικογενειακής φύσεως" οδήγησαν την επιχείρηση "Ευάγγελος Μαλαματίνας και Υιός" σε κάποια αδιέξοδα με αποτέλεσμα να περάσει η εταιρία με τη νέα επωνυμία "Οινοποιητική Μαλαματίνα" στην επιχείρηση "Mantis" συμφερόντων του Αλέξανδρου Κρομμύδα, γαμπρού του υπουργού Ενέργειας Κώστα Σκρέκα. Από μόνο του το γεγονός δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί διάφορες "απορίες" για την όλη διαδικασία κατά τη συγκεκριμένη αλλαγή ιδιοκτησίας. Αρχίζοντας από το "κούρεμα" ενός μεγάλου μέρους των χρεών της επιχείρησης προς το "δημόσιο", καθώς και τους σχεδόν χαριστικούς όρους για την αποπληρωμή των υπολοίπων οικονομικών υποχρεώσεων. Τούτο, ωστόσο, είναι κάτι που δεν αφορά τους εργαζόμενους. Αυτοί, όπως είναι αυτονόητο, ενδιαφέρονται πρωτίστως για την εργασία τους.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ υπάρξουν παρεξηγήσεις: αν εξαιρέσουμε τα τρέχοντα χρέη της (παλιάς και νέας) επιχείρησης, αυτή συνεχίζει να είναι κερδοφόρα. Ή καλύτερα συνέχιζε να είναι κερδοφόρα, έως τη στιγμή κατά την οποία ο Αλέξανδρος Κρομμύδας και οι συνεργάτες του είχαν την φαενή ιδέα με μια σειρά ενεργειών (απολύσεις κλπ.) να ανοίξουν "μέτωπο" κατά των εργαζομένων, αφήνοντας "ακάλυπτο" το χώρο της αγοράς.

ΟΠΩΣ αποδεικνύεται από τις εξελίξεις αυτό ήταν ένας ερασιτεχνισμός πρώτης τάξεως. Ο μοναδικός; Δυστυχώς όχι.
Οι βιαστικοί χειρισμοί της νέας διοίκησης θα πρέπει να διδάσκονται σε πανεπιστημιακό επίπεδο σε τμήματα διοίκησης επιχειρήσεων ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

ΕΙΝΑΙ τόσο αδαείς; Τα γεγονότα ομιλούν από μόνα τους. Εξετάζοντας από τη σκοπιά της διοίκησης μιας επιχείρησης (γενικώς ενός κοινωνικού συνόλου) δεν φαίνεται να υπάρχει καμία λογική εξήγηση για τους λόγους οι οποίοι οδήγησαν τον Αλέξανδρο Κρομμύδα να προκαλέσει μέσα στο κατακαλόκαιρο κρίση λειτουργίας σε μια παραγωγική μονάδα.

1 στους 3 εργαζομένους (779.665 ή 35,9%) σε όλο τον ιδιωτικό τομέα με 479,14 ευρώ μεικτά (416 ευρώ καθαρά)!!

Ραγδαία φτωχοποίηση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα!

Κυριαρχεί ο τύπος του «εργαζόμενου πένητα» («working poor»)

Ιδού τα αποκαλυπτικά στοιχεία του ΕΦΚΑ!

Με το υπ’αριθ.πρωτ. 101912/2022 έγγραφό του ο ΕΦΚΑ ανακοίνωσε τα στοιχεία απασχόλησης για τον μήνα Ιανουάριο 2021, τα οποία είναι ανησυχητικά για το μέλλον των μισθών, αλλά και των συντάξεων. Διότι, όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις, το Ασφαλιστικό είναι συνάρτηση του Εργασιακού και η αγορά εργασίας επηρεάζει δραστικά τις εισφορές στα Ταμεία και το μέλλον των συντάξεων.

Από τον Πίνακα 2 με τίτλο «Κατανομή της απασχόλησης, του ημερομισθίου και του μέσου μισθού των ασφαλισμένων ανά τύπο απασχόλησης»  που παραθέτουμε, καταδεικνύεται ότι 1 στους 3 εργαζόμενους σε όλο τον ιδιωτικό τομέα (το 35,9%) λαμβάνει μηνιαίο μισθό ΜΟΝΟ 479,14 ευρώ (μεικτά) ή 416 ευρώ καθαρά.

Ειδικότερα, από τον Πίνακα 2 στη σελίδα 7 τής Έκθεσης του ΕΦΚΑ, που παραθέτουμε παρακάτω, προκύπτουν και τα εξής στοιχεία:

-2.168.847 ήταν το σύνολο των ασφαλισμένων στον ιδιωτικό τομέα,

-1.421.518 ήταν το σύνολο των ασφαλισμένων με πλήρη απασχόληση (64,1%),

-779.665 ήταν το σύνολο των ασφαλισμένων με μερική απασχόληση (35,9%),

-1.243,53 ευρώ (μεικτά) ήταν ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης,

-479,14 ευρώ (μεικτά) ήταν ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης.

Από τα ανωτέρω στοιχεία του ΕΦΚΑ προκύπτει η βίαιη φτωχοποίηση των εργατοϋπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα. Η μείωση ή το «πάγωμα» των μισθών τού Ιδιωτικού Τομέα αποτελεί σχέδιο βίαιης αναδιανομής τού πλούτου σε βάρος τής Εργατικής Τάξης.

Κύριος και δούλος στον Χέγκελ (του Αλέν Μπαντιού)

Η διαλεκτική κυρίου και δούλου στον Χέγκελ αποτελεί μιαν ενδιαφέρουσα, παθιασμένη μορφή, ακόμα κι απ’ την οπτική της θεωρίας του άλλου και της εισαγωγής της στη φιλοσοφία. Είναι ενδιαφέρουσα στον βαθμό που φέρνει μαζί της τη θεωρία της απόλαυσης και της εργασίας, καθώς επίσης και τη λειτουργία της μετουσίωσης και της κατεσταλμένης επιθυμίας στο ζήτημα αυτό.

Αναδημοσιεύουμε σε μετάφραση του Αντώνη Μπαλασόπουλου το κείμενο του Αλέν Μπαντιού [Alain Badiou] «Κύριος και δούλος στον Χέγκελ» που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Crisis and Critique 4.1 (2017)

Σπάνια είναι τα σημαντικά κείμενα που αφορούν τη δουλεία. Αυτό συμβαίνει επειδή εξ αρχής τα πάντα είναι τρόπον τινά διαιρεμένα. Δε βρίσκουμε απλές, ρωμαλέες, αποφασιστικές κρίσεις, πράγμα αναμενόμενο. Αν επιστρέψουμε στις ελληνικές πηγές του ζητήματος, βρίσκουμε σπουδαίες κοινωνίες σύγχρονες της δουλείας, ακόμα και υπεύθυνες για την ανάπτυξή της, κι εδώ μπορούμε να κάνουμε δύο βασικές παρατηρήσεις. Ας αρχίσουμε με τον Αριστοτέλη, που τελικά νομιμοποιεί τη δουλεία. Ο Αριστοτέλης ορίζει τον δούλο ως «έμβιο εργαλείο»: ο δούλος είναι ύλη της οποίας η μορφή είναι μονάχα ο Κύριος· υπάρχει μόνο δυνητικά, καθώς η δράση του έγκειται στον κύριο. Έτσι αναδύεται η θέση σύμφωνα με την οποία ο δούλος είναι μονάχα εικονικά και όχι πραγματικά, αληθινά ανθρώπινος. Αυτή η ιδέα θα αποκτήσει μια μακρά ιστορία με διαφορετικές μορφές. Η περίπτωση του Πλάτωνα είναι πιο σύνθετη, διότι ο Πλάτωνας ορίζει την ανθρωπότητα στη βάση της σκέψης και με κάποιο τρόπο αποδίδει την ανθρώπινη φύση στον δούλο, καθώς δείχνει στη γνωστή σκηνή του Μένονα ότι ο δούλος μπορεί να ξεκινήσει να κατανοεί ένα σύνθετο μαθηματικό πρόβλημα και ότι κατά συνέπεια, η σκέψη του, όπως και αυτή του μεγάλου φιλοσόφου, έγκειται στην ανάμνηση των Ιδεών. Σε αντίθεση με τον Αριστοτέλη, ο Πλάτωνας αναγνωρίζει την πλήρως ανθρώπινη φύση του δούλου. Όπως όμως και ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας δεν αμφισβητεί ποτέ τη δουλεία ως κοινωνικο-οικονομικό σύστημα.

Στον σύγχρονο κόσμο, είναι βέβαιο ότι το πιο διάσημο κείμενο στο οποίο εμφανίζεται η λέξη «δούλος» βρίσκεται στο έργο του Χέγκελ, και συγκεκριμένα στη Φαινομενολογία του Πνεύματος, βιβλίο για το οποίο θα σας θυμίσω ότι είχε τεράστια σημασία για ολόκληρη τη γαλλική φιλοσοφία, κυρίως ανάμεσα στο 1930 και το 1970.  Μπορεί λοιπόν κάποιος να πει ότι έχουμε εδώ, στην ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, ένα θεμελιώδες κείμενο για την αντικειμενική και υποκειμενική μορφή του δούλου.

Το κείμενο για τη δουλεία βρίσκεται σ’ ένα στρατηγικό σημείο του βιβλίου του Χέγκελ. Το πρώτο μισό του βιβλίου αφορά ένα είδος ιστορίας της συνείδησης, την οποία ο Χέγκελ ερμηνεύει, περνώντας μέσα από τις συγκροτητικές μορφές αυτής της ιστορίας, και η οποία οργανώνεται στο βιβλίο γύρω από τρία στάδια: πρώτα της συνείδησης, μετά της αυτοσυνείδησης και τέλος του Λόγου. Γινόμαστε μάρτυρες της ανόδου από τη ζωώδη κατάσταση, δηλαδή από την αδιαμεσολάβητη ύπαρξη, την ύπαρξη στο επίπεδο των αναγκών, την οποία ο Χέγκελ αποκαλεί κόσμο της αισθητηριακής βεβαιότητας, στις κορυφές του Λόγου, δηλαδή, στην πράξη, στην ηθική συνείδηση, τη συνείδηση του νόμου.

Στην αρχή, ο Χέγκελ μας λέει ότι η «συνείδηση είναι το ‘Εγώ’», τίποτε παραπάνω, ένα καθαρό «Αυτό.» Ξεκινούμε λοιπόν από ένα απολύτως στοιχειώδες δεδομένο. Ένα «Εγώ» που επίσης γνωρίζει ένα «Αυτό.»  Ένα «Εγώ» που το «Αυτό» το γνωρίζει αδιαμεσολάβητα, μέσα από τα αισθητήριά του όργανα ως αδιαφοροποίητο πράγμα εντός του κόσμου. Κι έπειτα, ξεκινώντας από αυτή την απόλυτα θεμελιώδη σχέση, ο Χέγκελ οικοδομεί μια γενική εικόνα όλου του πολιτισμού. Και στο τέλος, μετά από τετρακόσιες σελίδες τεράστιας δυσκολίας, βρίσκουμε αυτού του είδους την τυπική πρόταση: «H ηθική ουσία έχει αναπτυχθεί … σε πραγματική αυτοσυνείδηση.»

Μεσαίωνας: 1 στους 3 εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα 409 ευρώ μικτά!

Κυριαρχεί ο τύπος του «εργαζόμενου πένητα» («working poor»)

 

Η αγορά εργασίας απειλεί τις συντάξεις !

 

Ιδού τα αποκαλυπτικά στοιχεία του ΕΦΚΑ

που δημοσιεύθηκαν σήμερα!

Με το υπ’αριθ.πρωτ. ΔΙ.ΜΕΛ./Φ1/53/1407265/22-11-2019 έγγραφο του ΕΦΚΑ ανακοινώθηκαν τα στοιχεία απασχόλησης για τον μήνα Μάιο 2019.

Τα στοιχεία που παρατίθενται είναι ανησυχητικά για το μέλλον των μισθών, αλλά και των συντάξεων, αφού (όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις) το Ασφαλιστικό είναι συνάρτηση του Εργασιακού και η αγορά εργασίας επηρεάζει δραστικά τις εισφορές στα Ταμεία και το μέλλον των συντάξεων.

Από τον Πίνακα 2 της σελίδας 3 με τίτλο «Κατανομή της απασχόλησης, του ημερομισθίου και του μέσου μισθού των ασφαλισμένων ανά τύπο απασχόλησης»  που παραθέτουμε, καταδεικνύεται ότι 1 στους 3 εργαζόμενους σε όλο τον ιδιωτικό τομέα λαμβάνει μηνιαίο μισθό ΜΟΝΟ 409,21 ευρώ (μεικτά).

Πιο συγκεκριμένα, στο σύνολο των 2.491.102 εργαζομένων, οι 715.875 (ποσοστό 28,73%) απασχολούνται μερικώς και ο μέσος μηνιαίος μικτός μισθός που λαμβάνουν είναι 409,21 ευρώ!!

Η αποκάλυψη αυτή, σε συνδυασμό με τις χιλιάδες μετατροπές συμβάσεων εργασίας από αορίστου χρόνου σε εκ περιτροπής (με ή χωρίς τη συναίνεση του εργαζομένου), όπως αυτές καταγράφονται από το Πληροφοριακό Σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» (βλ. την από 7-11-2019 ανακοίνωσή μας για τις 7.878 μετατροπές που έγιναν ΜΟΝΟ τον Οκτώβριο του 2019!!), δημιουργεί ανησυχία και ισχυρούς προβληματισμούς για τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους της πατρίδας μας.

Εργαζόμενη επιχείρησε να αυτοκτονήσει - Απολύθηκε επειδή πήρε άδεια μετά από 10 χρόνια συνεχόμενης εργασίας!

"Να βάλει τέλος στη ζωή της επιχείρησε μία εργαζόμενη, επικεφαλής μονογονεϊκής οικογένειας, στην Πάτρα, όταν απολύθηκε από κατάστημα στο οποίο εργαζόταν επί δέκα ολόκληρα χρόνια χωρίς ρεπό και άδειες επειδή πήρε αναρρωτική άδεια 15 ημερών για να μην καταρρεύσει από την εξάντληση...".

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι η κανονικότητα των μνημονιακών κομμάτων στη "σωφρονιστική αποικία"...

Πάντως, ο Βερέμης, ο Ιωακειμίδης με 61 πνευματικούς ανθρώπους, παρεμβαίνουν για την αποφυλάκιση Παπαντωνίου, ο Τσουκάτος ομολογεί, αλλά ο Σημίτης μας κουνά το δάχτυλο! 

Ο γιος του δοσίλογου Χριστοφοράκου, αφού λάδωσε όλο το πολιτικό σύστημα ζει ελεύθερος στη Γερμανία. Οι κατηγορούμενοι της Ζίμενς αθωώθηκαν ή παραγράφηκαν τα αδικήματά τους! Ο γιος του δοσίλογου Πικραμένου έγινε πρωθυπουργός και σιτίζεται από την ελληνική βουλή ως βουλευτής επικρατείας!...και ο Παπαδημούλης έγινε ζάμπλουτος ως ευρωβουλευτής, της "αριστεράς και της προόδου", στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα με μια βασιλικιά(Κουντουρά), το γιο του εθνικού προμηθευτή Κόκκαλη-Ζιμενς, το ομορφόπαιδο το Γεωργούλη και τους ακριβοπληρωμένους κρατικοδίαιτους δημοσιογράφους, Αρβανίτη-Κούλογλου!

Το ξεπούλημα της χώρας συνεχίζεται! 500.000 μορφωμένοι νέοι μας μετανάστες... Ο ΓΑΠ ξανά βουλευτής! επιβραβεύεται γιατί μας έβαλε στα μνημόνια και την επιτήρηση για δεκάδες γενιές... ΔΕΗ, τράπεζες, λιμάνια, τρένα, αεροδρόμια, ορυκτός πλούτος, νερό σε Γερμανούς, Κινέζους, Αμερικάνους... Ζήτω η Ευρώπη των λαών!!! 

Το σχέδιο συνεχίζεται... Να γεμίσει η χώρα βάσεις αμερικανικέ και κλειστά στρατόπεδα μεταναστών σε κάθε νομό της για να μείνει αμόλυντη η Ε. Ε.!!!...

Τα ΜΜΕ σιωπούν για όλα αυτά! Οι μεγαλοδημοσιογράφοι σχεδιάζουν το νεο-MEGA της διαπλοκής. Ήρθε η κανονικότητα! Υπερήφανα ο Τσίπρας συμμετέχει στη πορεία για το Πολυτεχνείο, πανηγυρίζει ο Μητσοτάκης για τον Τσιτσιπά!!!

Επιστροφή στη μνημονιακή βαρβαρότητα με σφραγίδα Άδωνη - Βασίλης Ασημακόπουλος

 

Το "αναπτυξιακό" νομοσχέδιο που θα ορίζει τον τρόπο που θα ρυθμίζονται οι συλλογικές εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα (αρ. 53-56) πέρασε στη Βουλή με 165 ψήφους. Πρόκειται για έναν νόμο που κινείται στην κατεύθυνση της εργαλειοποίησης του δικαίου στην υπηρεσία του ολοκληρωτισμού της αγοράς. Έτσι, απορρυθμίζεται και αποσυλλογικοποιείται το εργατικό δίκαιο, καθώς επανέρχονται βασικές ρυθμίσεις που παραπέμπουν στη μνημονιακή βαρβαρότητα και οι οποίες είχαν καταργηθεί από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Συγκεκριμένα, καθιερώνεται η δυνατότητα εξαίρεσης επιχειρήσεων από τις συλλογικές ρυθμίσεις, είτε δια συλλογικών συμβάσεων, είτε δια υπουργικής απόφασης μετά από γνώμη του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, με την επίκληση διαφόρων κριτηρίων, τα οποία όπως ορίζονται στο νόμο είναι αόριστα και σε κάθε περίπτωση δυσχερώς ελέγξιμα από την εργατική πλευρά.

Ανατρέπεται η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης στις περιπτώσεις συρροής συλλογικών ρυθμίσεων και επανέρχεται η υπεροχή της επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης έναντι της κλαδικής που ίσχυε την περίοδο που διαρκούσε το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής. Προβλέπεται δε περαιτέρω δυνατότητα εξαίρεσης επιχειρήσεων με υπουργική απόφαση από την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης στις περιπτώσεις συρροής συλλογικών ρυθμίσεων.

Επανέρχεται ουσιαστικά η κατάργηση της επεκτασιμότητας με υπουργική απόφαση των συλλογικών συμβάσεων, που ίσχυε μέχρι την ολοκλήρωση του Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής (αρ. 37 ν. 4024/2011). Πρόκειται για κομβικής σημασίας μηχανισμό αναφορικά ιδίως με τον καθορισμό του μισθού. Είναι εξαιρετικά σημαντικό, καθώς λόγω της μικρομεσαίας δομής της ελληνικής επιχειρηματικότητας, του χαμηλού βαθμού συγκέντρωσης-συγκεντροποίησης κεφαλαίου και παραγωγής, μορφοποιείται ένα πλέγμα συλλογικής εκπροσώπησης συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών σχετικά μειωμένης αντιπροσωπευτικότητας.

Η δυνατότητα κήρυξης υποχρεωτικής μιας συλλογικής σύμβασης με υπουργική απόφαση (αρχή της επεκτασιμότητας) συγκρατούσε το ύψος των μισθών καθώς επεξέτεινε την ισχύ της συλλογικής ρύθμισης στο σύνολο του κλάδου ή του επαγγέλματος, εφόσον οι συμβαλλόμενες συνδικαλιστικές οργανώσεις και εργοδοτικές ενώσεις κάλυπταν το 51% των εργαζομένων του κλάδου ή του επαγγέλματος.

Στην ίδια κατεύθυνση με τον Παπανδρέου

Ευελφάλεια; Τι είναι… (το καινούριο φρούτο της Παγκοσμιοποίησης)

Για τη νέες εργασιακές σχέσεις μας είχε προειδοποιήσει η Άννα Διαμαντοπούλου από το 2012, είναι ενταγμένη άλλωστε τώρα πια στο κόμμα του Μητσοτάκη.

 Δεν της έφτανε η διάλυση του δημόσιου σχολείου ήθελε να βάλει ένα χέρι για να αναμορφωθεί η εργασιακή νομοθεσία. Το ευέλικτο σχολείο που συνεχίζει να οικοδομεί ο κ. Γαβρόγλου, προετοιμάζει τους μαθητές για την ευέλικτη κοινωνία, όπου σε συνθήκες μεσαίωνα το αφεντικό επιβάλλει τους όρους του στον απασχολήσιμο εργαζόμενο. 

Τα μυστικά τα έμαθε η Άννα, από τα μεγάλα αφεντικά της λέσχης Μπίλντερμπεργκ στην οποία ανήκει. Για τη νεογλώσσα που χρησιμοποιούν και αλλάζουν το νόημα των λέξεων, μας είχε προετοιμάσει ο Όργουελ... Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους όπως τους επιβάλλουν ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, Τριμερής, Μπίλντερμπεργκ, Ε.Ε. κλπ,.  

 Εμείς τι κάνουμε?

Ακολουθεί δημοσίευση από https://www.pentapostagma.gr/ 6 Φεβρουαρίου 2012,

Ευελφάλεια; Τι είναι… (το καινούριο φρούτο της Παγκοσμιοποίησης)

«Η ευελφάλεια δηλαδή η ευελιξία και η ασφάλεια, είναι και τώρα η λύση. Και βεβαίως δεν μπορεί να συνεχίσουμε απλά με τη λογική των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Δεν μπορεί ο εργαζόμενος να είναι αδιάφορος για το τι συμβαίνει στην επιχείρησή του, δεν μπορεί να μην πάμε στη λογική των επιχειρησιακών συμβάσεων και στη συνεννόηση  πια ανάμεσα στον εργοδότη και στον εργαζόμενο.»

 

Τάδε έφη η Υπουργός Παιδείας κα Άννα Bildeberg Διαναμαντοπούλου.

Οπότε αφού το είπε, αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για έναν ορισμό που θα μας απασχολη΄σεισ το σύντομο μέλλον, αφού η Αννούλα μας είναι ένα από τα στελέχη της πολιτικής ελίτ που λαμβάνει εντολές από τη Λέσχη της για να προωθηθούν στην πραγματική πολιτική.

Αυτή η υπόθεση είναι ενορχηστρωμένη σαφώς από τα γνωστά διεθνή κέντρα, εξ ου και υιοθετείται από την Κομισιόν.

 

Διαβάζω στο aristeroparathiro.pblogs.gr

«Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε προχθές πανηγυρικά όλες τις ανατροπές που προωθούνται από την Κομισιόν, υπό την κωδική ονομασία «flexicurity» και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις. Ο όρος flexicurity αποδίδεται στα ελληνικά με τη λέξη – τέρας «ευελφάλεια», που προκύπτει από την «ευελιξία» και την «ασφάλεια». Πρόκειται για την γλωσσική κουτοπονηριά που περιέγραφε ο Όργουελ στο 1984: το ζήτημα για την εξουσία είναι να περιγράφει τα πάντα με θετικούς όρους, όπως ευελιξίες και ασφάλειες, ώστε να μην δίνει κανείς σημασία στο περιεχόμενό τους. Αν το σχέδιο ονομαζόταν «τελερύγγι», από το «τελειώσανε αυτά που ξέρατε» και «θα σας φάμε το λαρύγγι», θα απέδιδε ακριβέστερα αυτό περί του οποίου πρόκειται, αλλά θα είχε βγάλει τον κόσμο στους δρόμους.» 

Ποιος θυμάται την Οδηγία Μπολκεστάιν; Δήμοι και Περιφέρειες στη μέγγενη της ΕΕ

Παναγιώτης Μαυροειδής

Το 2004, είχε προκαλέσει σοκ η προτεινόμενη «Οδηγία (Directive) Υπηρεσιών» στην ΕΕ, που έγινε γνωστή με το όνομα «Οδηγία Μπολκεστάιν». Μεταξύ των άλλων προέβλεπε ότι στην περίπτωση απασχόλησης εργαζομένων από μια επιχείρηση σε χώρα της ΕΕ, θα επιτρέπεται αυτοί να πληρώνονται όχι με τους όρους αμοιβής που ισχύουν σε αυτή τη χώρα, αλλά με αυτούς που ισχύουν στη χώρα προέλευσης.

Μετά από μεγάλες αντιδράσεις, στην τελική μορφή υιοθέτησης της Οδηγίας το 2006, ο συγκεκριμένος όρος άλλαξε, μέσω προσθήκης κάποιων τροποποιήσεων. Όχι όμως και η ουσία της Οδηγίας η ουσία της οποίας ήταν η θέσπιση κανόνων και απαγορεύσεων έτσι ώστε να διευκολύνεται η «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» από τις μεγάλες επιχειρήσεις, σε όλους τους τομείς, χωρίς περιορισμούς και ελέγχους σε ότι αφορά ζητήματα δημόσιου κοινωνικού συμφέροντος, εργατικών δικαιωμάτων ή προστασίας του οικιστικού και ευρύτερου περιβάλλοντος.

Η Business Europe βάζει ορίζει την πολιτική της ΕΕ

Από το 2016 έως σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η ΕΕ βάθυνε αποφασιστικά ως προς τον κύριο χαρακτήρα της, δηλαδή ως πολιτική και ευρύτερη θεσμική μορφή εξυπηρέτησης των βασικών συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στον «ευρωπαϊκό χώρο», αλλά και σε κάθε κράτος μέλος χωριστά. Στην διαμόρφωση των αποφάσεών της, είναι όλο και πιο ενεργητική η παρέμβαση της Business Europe, που αποτελεί ένα βασικό κανάλι προώθησης των αναγκών των πολυεθνικών επιχειρήσεων,στα ούτως ή άλλως στεγανά κέντρα αποφάσεων της ΕΕ.

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ;

Όταν το ένα περιστατικό εργοδοτικής αυθαιρεσίας ακολουθεί το άλλο, τότε παύει να είναι μεμονωμένο περιστατικό και αποτελεί συνθήκη.

Μια συνθήκη επισφάλειας. Χωρίς καμία προστασία των εργαζομένων. Χωρίς κανένα ίχνος κάλυψης των νέων, έναντι των αθλιων εργασιακών συνθηκών και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Απέναντι στην κοστολόγηση των ζώων μας. Απαντάμε!

Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους και όλες, με πλήρη δικαιώματα.

Που θα μας προστατεύουν από τις ορέξεις του εκάστοτε εργοδότη!

Εν μέσω της μεγαλητέρας γαλήνης παρεδόθη η πόλις Νησίου εις τον βιασμόν και κατάθλιψιν τριακοσίων περίπου στρατιωτών

[Η φωτογραφία από το λεύκωμα των ΓΑΚ Μεσσηνίας για το Νησί]

Του Ηλία Μπιτσάνη/Ηλίας Μπιτσάνης

Καλλιέργεια φυστικιού στη Μεσσήνη μάλλον τη δεκαετία του 1950. 

Οι άνθρωποι της πόλης ήταν πάντα δεμένοι με την καλλιέργεια της γης και ζούσαν απ’ αυτή. Αυτό ήταν και η αιτία μιας άγνωστης κοινωνικής εξέγερσης το φθινόπωρο του 1840. Το κράτος αμφισβητώντας την κυριότητα των κτημάτων επέβαλε ως φόρο διπλοδέκατο, δηλαδή 25% επί του ακαθαρίστου εισοδήματος. Οι Νησιώτες αρνήθηκαν να το καταβάλουν και το κράτος έστειλε στρατό για να υποχρεώσει τους αγρότες να πληρώσουν.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ... ΦΟΡΟ

Και μας πληροφορεί η εφημερίδα “Αθηνά” (που αναφέρεται σε ξενοκρατία) στις 16 Οκτωβρίου ότι στάλθηκαν 300 στρατιώτες τους οποίους υποχρεώθηκαν να τρέφουν οι κάτοικοι: 

“Εν μέσω της μεγαλητέρας γαλήνης παρεδόθη η πόλις Νησίου εις τον βιασμόν και κατάθλιψιν τριακοσίων περίπου στρατιωτών, διότι ετόλμησε να φιλονικήση με την εξουσίαν την κυριότητα των κτημάτων της, αναγνωρισμένην προ αμνημονεύτων χρόνων, και ηρνήθη κατά συνέπειαν την απόδοσιν επικαρπίας φόρων, τους οποίους ποτέ δεν επλήρωσε, κατά τας απαιτήσεις της. Σκοπεύοντες εν τούτοις να εξιστωρήσωμεν κατόπιν λεπτομερώς την υπόθεσιν αυτήν, λέγομεν ήδη, ότι η εξουσία φέρει το πρόσωπον του ενάγοντος εις την περίστασιν αυτήν, και ότι η πράξις των κατοίκων του Νησίου είναι απλή μόνον άρνησις. Το μέτρον επομένως της αποστολής και διατροφής τοσούτων στρατιωτών δεν δύναται κατ’ ουδένα λόγον να δικαιολογηθή.
Εννοούμεν οποίαν η εξουσία δίδει σημασίαν εις τας δικαίας φωνάς μας. Αδιάφορος εις την ιστορίαν, ακολουθεί πραγματικώς τον δρόμον της, μη ταραττομένη ποσάς από τας αναποφεύκτους τοιαύτης διαγωγής συνεπείας, τας οποίας θεωρεί, φαίνεται, ασχέτους με την ύπαρξίν της, ήτις, καθ’ ημάς, δεν είναι άλλη, παρά η ευημερία του οποίου διοικεί λαόν. Ημείς μολοταύτα, εκπληρούντες ιερόν καθήκον μας, θέλομεν υψώσει την φωνήν μας δια την άδικον των συμπολιτών μας θυσίαν, δια να δείξωμεν τουλάχιστον πόσον η εξουσία σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών και πόσον ούτοι πρέπει να ελπίζουν”.

Την ίδια ημέρα στο θέμα αναφέρεται και η εφημερίδα “Αιών” φίλα προσκείμενη στην εξουσία:

“Οι κάτοικοι του Νησίου της Μεσσηνίας αντιποιούνται από του πολέμου ιδιοκτήτους τας γαίας των, εν ώ η κυβέρνησις τας θεωρεί εθνικάς. Εντεύθεν μεταξύ τούτων και των ενοικιαστών υπήρξαν επί των προλαβόντων χρόνων διάφοροι διενέξεις, αίτινες επανελήφθησαν, ως ήτο φυσικόν και επί του τρέχοντος έτους. Κατά δυστυχίαν όμως εις την Ελλάδα δεν ακολουθεί τι, χωρίς ν’ αποδοθή εις πολιτικήν αιτίαν και χρώμα. Ούτοι διεφθαρμένοι τινές, εχρωμάτισαν ως στάσιν, πολιτικούς έχουσαν σκοπούς, την εναντίον των ενοικιαστών αντίστασιν των κατοίκων, αρνουμένων να δώσωσι, το οποίον οι ενοικιασταί απήτουν διπλοδέκατον.
Τι ακολουθεί; Συγκέντρωσις άμεσος στρατιωτικής δυνάμεως εις Νησίον των Καλαμών επί λόγω στάσεως, μη υπαρχούσης. Εάν η συγκέντρωσις αύτη δεν έτεινεν εις ανωτέρας περί της Μεθώνης και Πύλου αιτίας, είναι άλλως άδικος ως επιβαρύνουσα τολυς δυστυχείς κατοίκους, δι’ υπόθεσιν εντελώς δικαστικήν. Εναντιούνται οι κάτοικοι δικαίως ή αδίκως εις την απόδοσιν του διπλοδέκατου; Υπάρχουσι Δικαστήρια ενώπιον των οποίων ηδύνατο να λυθή η προκειμένη διαφορά μεταξύ αυτών και του Δημοσίου. Πας άλλος λόγος είναι ανίσχυρος. Και η κυβέρνησις οφείλει να συναισθάνεται πολύν την δυστυχίαν των λαών της”.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Λίγες ημέρες αργότερα στέλνονται εκατοντάδες στρατιώτες και χωροφύλακες και η “Αθηνά” διεκτραγωδεί τα βάσανα των Νησιωτών που έπρεπε να τρέφουν τους στρατιώτες και τα ζώα τους:

 “Ταύτην την στιγμήν, καθ’ ήν ανέγνωμεν τας εφημερίδας, ηκούσαμεν ήχους των ταμπούρλων. Κοντά εις τριακοσίους στρατιώτας, τους οποίους αναφέρει η εφημερίς, υπάρχουν σήμερον επτακόσιοι, συγκείμενοι από ιππείς 120, από δύο λόχους των ελαφρών ταγμάτων, από τέσσαρας λόχους της γραμμής, και από 11 ενωμοτίας χωροφυλάκων. Ολα ταυτά τα στρατεύματα τροφοδοτούνται από τους δυστυχείς κατοίκους καθώς και οι ίπποι των. Η δυστυχία μας είναι μεγάλη και απερίγραπτος. Ο Διοικητής μας επαναπαύεται εις τα δάφνας του, περιμένων ίσως χρυσούν σταυρόν. Δεν έχωμεν καιρόν να σας γράψωμεν εκτεταμένως. Είμεθα παραζαλισμένοι, διότι δεν δυνάσμεθα να τρέφωμεν τόσους στρατιώτας, ενώ ευρισκόμεθα εις την ελεεινοτέραν κατάστασιν της δυστυχίας.

Μένει ακατανόητος αναντιρρήτως η τοιαύτη της εξουσίας διαγωγή. Ερωτώμεν προς τούτοις ποίος νόμος προσδιορίζει τοιαύτην ποινήν; Δεν πιστεύομενα ακόμη να θεωρή η εξουσία τους νόμους, τους οποίους αυτή πρώτη χρεωστεί να σέβεται ως ψιλούς τύπους, ασχέτως με την διαταγήν της. Τα κόνακια, ίδιον άλλης εποχής, παρήλθον μετ΄αυτής. Ηδη δε καθό ποινή αποκρουομένη από την νομοθεσίαν μας, φέρει τον χαρακτήρα της βίας και του αυθαιρέτου. Ευχόμεθα τέλος πάντων να μην επανέλθωμεν εις λυπηράν αυτήν περίστασιν”.

Στις 9 Νοεμβρίου η “Αθηνά” επανέρχεται καταγγέλοντας ότι οι στρατιώτες παρεμβαίνουν στις επικείμενες δημοτικές εκλογές: 

“ Η στρατιωτική διατροφή εξακολουθεί έτι να καταθλίβη την δυστυχήν Μεσσηνίαν, εις το πείσμα της δικαιοσύνης, την μεγάλην παραβίασιν της οποίας δεν έχομεν σκοπόν ν’ αναπτύξωμεν ήδη επανειλημμένως. Δεν σκοπεύομεν επίσης να εξιστρίσωμεν τα δεινά των κατοίκων, ευκατανόητα εις μόνον τον γιγνόσκοντα την στρατιωτικήν ηθικήν και την υλικήν των Ελλήνων κατάστασιν, ιδίως μάλιστα των Μεσσηνίων, εις τους οποίους η ξενοκρατία άμα επάτησε την Ελλάδα εξακολυθεί να ικανοποιή όλας τας αντιπάθειάς της και ν’ αναπαύη τα άλογα πάθη της. Ο, τι όμως αναφέρομεν είναι η νέα φάσις, την οποίαν η διαμονή των στρατευμάτων τις τον τόπον έλαβεν.
Είναι γνωστή η φανητιώδης προσήλωσις τινών εκ των στρατιωτών τούτων εις έν κόμμα. Οι στρατιώται ούτου παρεκτός των οποίων προ πολλού διέδιδον φημών, ότι θέλουν διαμείνουν μέχρι της αποπερατώσεως των Δημαιρεσιών δια να στρέψουν δια της βίας προς το συμφέρον των συμφατριαστών τους, ήρχισαν κατ΄αυτάς να κάμουν αποπείρας των σχεδίων των, απειλούντες τους κατοίκους ως πληροφορούμεθα, αν δεν λάβουν το μέρος των φίλων των. Εχοντες υπ’ όψιν τα υπερασπιζόμενα παρ αυτών πρόσωπα, πιστεύομεν ότι αιτία της διαγωγής αυτής είνια τα πολιτικά πάθη και ο φατριασμός των στρατιωτών τούτων, και όχι συστηματικά σχέδια του απολυτισμού εναντίον ενός δικαιώματος, το οποίον και αυτή η Τουρκοκρατία εσεβάσθη. Τούτο μολοντούτο θέλομεν γνωρίσει ως εκ των μέτρων της εξουσίας προς θεραπείαν του κακού τούτου, το οποίον δεν αγνοεί αναντιρρήτως. Οθεν αποφεύγομεν ήδη να κάμωμεν όσας έδει παρατηρήσεις. Ο Κύριος Καρώσης εν τούτοις, του οποίου η μέχρι τούδε διαγωγή εις Μεσσήνην είναι άξια επαίνων, δνε πρέπει να λησμινήση οποίαν εις τον χαρακτήραν του θέλει προστρίψει κηλίδα αν αδιαφορήση το καθ΄ημάς, θέλομεν ακολουθήση τον ρουν των πραγμάτων και ας όψωνται οι αίτιοι”.

Και λίγο αργότερα αρχίζει το ξυλοκόπημα: 

“Ο, τι υποπτευόμεθα δεν το απεφύγαμεν. Την 7 τρέχοντος διευθύνετο εις την οικίαν του ο κύριος Α. Ζαλμάς. Καθοδόν προσεβλήθη από τρεις στρατιώτας της γραμμής, οίτινες επιπεσόντες αίφνης επάνω του, τον εκτύπησαν απανθρώπως και αποτόμως αφήσαντές τον ημιθανή. Ευρίσκεται ήδη κλοινήρης, μη δυνάμενος να μεταβή εκτός της οικίας του από τους διηνεκείς πόνους. Το κτύπημα τούτον ως γενόμενον επαυτοφόρω, έδοσε την μεγαλητέραν εντύπωσιν. Καταγίνεται να ανακαλύψη τι, επειδή τουλάχιστον δεν γνωρίζει τους κτυπήσαντες αυτόν, ως μη ελθών ποτέ με αυτούς εις ομιλίαν. Περί τούτων ανεφέρθη η αστυνομία επισήμως εις τον ταγματάρχην Ροδίτην, όστις διώρισε τριμελή επιτροπήν να εξετάση περί τούτου, αλλ’ εισέτι δεν είδομεν τι. Και είθε να εύγωμεν ηπατημένοι από τας οποίας μαντεύομεν αιτίας.
Διάφοροι άλλοι ραβδισμοί έλαβον χώραν κατ’ άλλων πολλών, και μάλιστα κατ’ αδυνάτων γυναικών. Αι καταχρήσεις αύται λαμβάνουν την πηγήν των από τους δύο λόχους της γραμμής, οι στρατιώται των οποίων δεν φυλάττουν καμμίαν πειθαρχίαν. Εξ εναντίας δε εκείνοι των ακροβολιστών και των ιππέων φέρονται τακτικώτατα, παραδειγματιζόμενοι κυρίως από τους αρχηγούς των. Ο Θεός να μας φυλάξη από τα μεγαλήτερα, διότι δεν έμεινε πλέον ασφάλεια του πολίτου”.
Ο “Αιών” όμως τα βρίσκει... όλα καλά: “Τα πάντα υπάρχουσιν ενταύθα εν άκρα ησυχία και ευταξία. Ο προ ολίγου ερχομός των στρατιωτών εις Νησί, και η ολιγοήμερος διατροφή των από τους κατοίκους, προεξένησαν κατ. Αρχάς ολίγον θπόρυβον, εν ώ τινές των κατοίκων έκαμαν την ανοησίαν να αντισταθώσι εις το αυθαίρετον μέτρον της εξουσίας περί αποδόσεως του διπλοδεκάτου και ηδύνατοξ να ματαιώσωσι τούτο δια της νομίμου οδού εντός οκτώ ημερών. Οι ίδιοι τούτοι μ’ όλα αυτά εξακολουθούσι φλυαρούντες και προσπαθούντες να ενσπείρωσι σκλανδαλα μεταξύ των αξιωματικών του Πυροβολικού κατά των ακροβολιστών και τ’ ανάπαλιν. Το αληθινόν είναι ότι όλοι οι αξιωματικοί των διαφόρων αποσπασμάτων, ανώτεροι των ανοησιών τούτων και των εντοπίων παθών, διατηρούσι την μεγαλυτέραν μεταξύ των αρμονίαν, ο δε διοικητής του Σώματος λαμβάνει τα πλέον αυστά μέτρα κατά πάσης παρεκτροπής. Οι κάτοικοι πωλούσι τα προϊόντα των εις διπλασίαν τιμήν και ελειενολογούσι τους ανοήτους των συμπολιτών, οίτινες προεκάλεσαν την συρροήν των στρατευμάτων. Το περίεργον είναι, ότι προσπαθούσι οι τοιούτου να περιπλέξωσι και τον Διοικητήν, δθα να συμπράττει εις τους σκοπούς των.
Αλλη είναι η αληθής κατάστασις των εδώ πραγμάτων. Ευχόμεθα νουν εις εκείνους, όσοι εξυβίζουσι τους αξιωματικούς, υπέρ των οποίων θέλει ομιλή άπασα η Μεσσηνία χάριν της αληθείας. Οι τοιούτοι εκ των ραδιούργων θέλουσι μετανοήση και κατ’ άλλον τρόπον, όταν ανακαλυφθή η αλήθεια εν γένει”.

ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

Οι στρατιώτες γίνονται εισπράκτορες και όσοι δεν πληρώνουν θα πρέπει να τρέφουν άλλους 3-4 στρατιώτες που προβαίνουν σε βιαιότητες. Την ίδια ώρα ο ενοικιαστής των φόρων αυθαιρετεί με την ανοχή της εξουσίας σε βάρος των αγροτών:

 “Τι να σου γράψω, φίλε, περί του Νησίου; Ημέρα τη ημέρα αναφύονται νέαι πληγαί και καταθλίψεις. Χθες κατά συνέπειαν αναφοράς του ενοικιαστού μας διετάχθη να γίνουν όλαι αι εισπράξεις δια στρατιωτών, και άκουσον! Οποιος δημότης χρεωστεί, αμέσως κοντά εις όσους στρατιώτας έχει του στέλλονται προσέτι τρεις ή τέσσερεις, οίτινες άμα φθάσουν εις την οικίαν του αμέσως διατάττουν φαγητόν, φονεύουν ό, τι ζώον εύρουν εις την οικίαν του, και τέλος κάμνουν τας μεγαλητέρας καταχρήσεις, καταβασανίζοντες τους ανθρώπους και ειφέροντες εις αυτούς μυρίας ύβρεις και κακώσεις. Τέλος δε ήρχισαν και τους ραβδισμούς εις εκείνους, οίτινες δεν έχουν όρνιθας και γάλλους να τους τρέφωσι. Ερωτώμενοι επί τίνι βάσει κάμνουν ταύτα, αποκρίνονται ότι έτσι έχομεν διαταγήν να κάμνωμεν.
Δεν φθάνει φίλε, ότι ελήφθη τοιούτον μέτρον δια την είσπραξιν των εφετεινών φόρων, αλλά το τοιούτον εβλήθη εις ενέργειαν και δια τα καθυστερούμενα άλλων ετών. Θλίψεις, στεναχώριαι, ήχοι στεναγμών και δάκρυα κατακαλύπτουσι τα πρόσωπα των ανθρώπων. Οσα συμβαίνουν καθ΄εκάστην είναι δύσκολον να περιγραφώιν εν προς εν. Παρατηρείς τους στρατιώτας εμβαίνοντας εις τας οικίας, καθό διατεταγμένοι, θύοντας και απολύοντας. Οταν υπάγη τις να παραπονεθή τότε τρώγει τας περισσοτέρας.
Ακουσον και άλλα αν θέλης. Εις τα μωρεοπερίβολα είχον οι άνθρωποι διάφορα σπαρτά, και κατά το εφετεινόν διάταγμα πρέπει να φορολογηθώσιν εις διπλόν φόρον. Τι συμβαίνει όμως ενταύθα; Ο ενοικιαστής ζητεί να τα φορολογήσει ως εθνικά και όχι ως εθνικοϊδιόκτητα. Την τοιαύτην διένεξιν διευκρίνησεν ο Διοικητής, ότι πρέπει να φορολογηθούν ως εθνικά, διότι εάν αι γαίαι ήναι σκεπασμέναι από δένδρα, αύται όμως είναι εθνικαί, και ούτως εξακολουθούν να πληρώνουν οι κάτοικοι αντί είκοσι τοις εκατόν, είκοσι πέντε, χάρις ει την πατρικήν πρόνοιαν του Διοικητού μας. Αφού προχθές έγινε η καταμέτησις του οίνου εις τας αποθήκας, μερικοί ανεφέρθησαν να αποφασισθή και η τιμή δια να ίδωσι αν τους συμφέρει να δώσωσιν εις τον ενοικιαστήν τον φόρον εις είδος ή εις χρήματα. Τέλος εδιωρίσθησαν πραγματογνώμονες, οίτινες λαβόντες υπ’ όψιν τα;ς διαφόρους τιμάς απεφάσισν τέλος πάντων, αν και παρανόμως, προς 7,50 δραχμές το φορτίον. Οι φορολογούμενοι λοιπόν κατά την έννοιαν του διατάγματος έκλεξαν να δώσουν φόρον εις χρήματα, ο ενοικιαστής δεν θέλει, αλά θέλει οίνον και ούτως εσφράγισε τα βουτσά των φορολογουμένων και αντί δύο φορτίων οίνου, το οποίον έχει να λάβη δικαίωμα, σφραγίζει έν βουτσί από δ΄λεκα φορτώματα, του λέγομεν, να σου δώσωμεν κατά το διάταγμα χρήματα, μας λέγει ότι, θέλω προς δέκα δραχμές το φόρτωμα, διότι η τιμή ήτις απεφασίσθη είναι δι’ εκείνους οίτινες ανεφέρθησαν ζητούντες να κοπή η τιμή. Ο Διοικητής καίτοι γνωρίζων ταύτα αδιαφορεί, και τι απήντησεν; Οτι πρέπει να δώσουν οι φορολογούμενοι τον φόρον εις οίνον και δια την έλλειψιν ήτις δύναται να γίνη, δια την ρατσίνην και τα λοιπά της μετακομίσεως έξοδα να ενάξουν τον ενοικιαστήν εις το Διοικητικόν Δικαστήριον. Ακουσον αδελφέ, ποία δυστυχία, ποία παρανομία να ενάξωμεν τον ενοικιαστήν δια τρεις, τέσσερας δραχμάς, τας οποίας εξόδευσε έκαστος δια την μετακομιδήν του φόρου εις την αποθήκην.
Εις όσα ωμίλησε προχθές η Αθηνά περί δημαιρεσιών, ότι δηλαδή θέλουσι διαμείνει τα στρατεύματα εδώ, δεν εψεύσθη, διότι αυτά μας επιβεβαιούν εισέτι οι ίδιοι οι στρατιωτικοί”.

ΒΙΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΠΟΛΙΤΩΝ

Η “Αθηνά” το Δεκέμβριο φιλοξενεί σοβαρές καταγγελίες με βιαιότητες των στρατιωτών, απαντώντας στο δημοσίευμα τους “Αιώνα”: 

“Οσον κολακευτικός είναι ο ανταποκριτής του Αιώνος περί όσων πληροφορεί αυτόν δια τους δεινώς πάσχοντας Νησιώτας, περί των οποίων πολλάκις επληρώθησαν αι στήλαι όλων των Ελληνικών εφημερίδων, όσον και αν παρίσταται ούτος ως αμέτοχος των Μεσσηνιακών πραγμάτων, αποκαλών άλλους ραδιούργους, όσον εκ της ιδίας αυτού εκθέσεως γίνεται φανερά τα υποκινήσαντα αυτόν φανατικά αίτια να θυσιάση τόσον λίβανον και να πλέξη τόσον ακαίρους στεφάνους υπέρ στερεώσεως των φίλων του, τόσον περισσότερον δεν φαίνεται αληθής εις τας πληροφορίας του, και αν δεν έχομεν αυτόν φίλον ηθέλαμεν τον διακηρύξη στεντορίως όχι ειλικρινή Ελληνα. Και ιδού φίλε επειδή συ απεσιώπησες την αλήθειαν, ημείς δεν διστάζομεν να την είπωμεν, και βεβαιωθείτε, ανακαλύπτοντας αυτήν ποτέ δεν θέλομκεν μετανοήσεις, ως εις τας πληροφορίας σου εκθέτεις. Ευταξίαν νομίζεις, φίλε ανταποκριτά του Αιώνος, τους ραβδισμούς διαφόρων τιμίων πολιτών, και οι ραβδούχοι, κατίοι εγνωσμένοι ως τοιούτοι, να περιφέρωνται ασυστόλως; Ευταξίαν νομίζεις το να κλαπώσι δύο εμπορικά καταστήματα καθ’ ολοκληρίαν και να τρυπηθώσι άλλα τρία; Ευταξίαν νομίζεις το να κλαπώσι καζάνια και άλλα τοιαύτα είδη; Και παρουσιαζόμενοι οι παθόντες ν΄αποβάλλωνται με το μαρς; Ευταξίαν λέγεις το να διαρρήξωσιν την θύραν του πολίτου Ανδρέα Κορκονικήτα, του οποίου ελλείποντος εις Καλάμας, μετέβησαν εκείσε οι ανθυπολοχαγοί Σάσαρης και Ροδίτης και ο εξ Αργους ανθυπασπιστής Χρηστακόπουλος κ’ ενήργησαν δια των ευρισκομένων εκεί πλησίον σφυρών και χαλκέων την διάρρηξιν της θύρας, όποιυ εισελθόντες εξέβαλλον την προσφάτως τέξασα σύζυγον αυτού, αποπειραθέντες και την απόρριψιν του βρέφους; Ευταξίαν θεωρείς ενώ τότε ευρέθη εκεί ο αμερόληπτος και τίμιος Ιωάννης Χρονόπουλος, όστις αφού τους παρεκάλεσε να υπομείνουν μέχρις της ελεύσεως του οικοδεσπότου εκτυπήθη παρ’ ενός εξ αυτών και κακήν κακώς απεβλήθη; Τα πάντα εν ευταξία υπάρχουν, να περιφέρεται τις Κίκκος Κερκυραίος κατά τας 25 λήξαντος Νοεμβρίου βαστών καμουτσίον εις τας χείρας, ως άλλος Γιαννίτσαρης, και ζητών να κτυπήση τον Αστυνόμον επιφέρων και μυρίας κατ’ αυτού ύβρεις; Μένει και έμεινε ασφάλεια τις εις τους πολίτας, όταν αυτός ο Κερκυραίος εισήρχετο εις το καφενείον του Χρονόπουλου ζητών την Αθηνάν και απειλών εφώναζε “τον ηξεύρω ποιός είναι, αλλά θέλω τον κάμει να τον σηκώσουν δεκαπέντε”; Δεν πιστεύεις φίλε ότι εκ των αξιωματικών τινές είπον εις πολίτην τινά ν’ αλλάξει δρόμον, Ο έστι να γίνη Νάπας, ει δ’ άλλως θέλει δαρείς; Οσον δε περί διπλασίας τιμής των προϊόντων, βεβαιώσου κύριε ανταποκριτά του Αιώνος, ότι καθ’ όλην την διάρκειαν της εις Νησίον διαμονής των στρατευμάτων, ούτε άνθρακες, αλλ’ ούτε καυσόξυλα εφάνησαν, ούτε ωφελήθη τις το παραμικρόν.
Παραλείποντες χάριν συστολής, και άλλα τραγικώτερα, δεν ημπορούμεν να μην αποδώσωμεν όλα ταύτα εις την αδράνειαν του Εμήρ Βεκίρ του Νησίου, όστις υπερβαίνει πολύ περισσότερον εκείνου του Λιβανίου όρους, εν γνώσει του οποίου συνέβησαν τα δεινά, και ως εκ της μεγάλης αδράνειάς του και κερδοσκοπίας του έμενον αθεράπευτα, διότι πολλοί εκ των αξιωματικών εφέρθησαν τιμίως μη εξωκείλαντες, ως ο Κερκυραίος”.

Τελικά οι στρατιώτες αποχώρησαν αφού έμειναν για δύο μήνες όπως μας πληροφορεί ο “Αιών” στα τέλη Δεκεμβρίου ωραιοποιώντας την παρουσία τους: 

“Χθες και σήμερον ανεχώρησαν τα ενταύθα διαμένοντα διάφορα στρατιωτικά σώματα δια τους ιδίοςυ των σταθμούς. Η διαμονή των επεβάρυνε κατά μικρόν τους κατοίκους. Πρέπει όμως να είπωμεν, ότι η φρόνησις των αρχηγών των και η άγρυπνος επιτήρησις αυτών, περιέστειλε πολύ τας αταξίας των στρατιωτών, αίτινες ήτο επόμενον να λάβωσι χώραν, εν ώ οι στρατιώται δεν κατέλυον εις τους κανονικούς των στρατώνας, αλλ’ εις τας οικίας των πολιτών”.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/ilias.bitsanis.96/posts/1180143188809072

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Ποτέ την Κυριακή»

Οι Κυριακές δεν είναι για βόλτες στα εμπορικά κέντρα

Του Τάσου Αναστασίου 

Μία από τις ξεκάθαρες προγραμματικές δεσμεύσεις των σημερινών κυβερνώντων ήταν η κατάργηση του νόμου 4177/2013, που προέβλεπε ανοιχτά καταστήματα επί οχτώ Κυριακές του χρόνου. Μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, ο τότε υπ. Εργασίας Πάνος Σκουρλέτης δήλωνε, την άνοιξη του 2015, ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί με τις προγραμματικές της δηλώσεις για την κατάργηση του υφιστάμενου μνημονιακού πλαισίου στο αμέσως επόμενο διάστημα», και πως, «η γενικευμένη απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές καταστρατηγεί την έννοια της Κυριακής αργίας για τους εργαζόμενους».

Αντ’ αυτού, με τα άρθρα 49 και 50 του πολυνομοσχεδίου του Μάιο του 2017 (ν.4472/2017) επιτρέπεται η προαιρετική λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές σε όλο τον Δήμο της Αθήνας, σε περιοχές του Δήμου Πειραιά και της Νότιας Αττικής, καθώς και στο ιστορικό κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης από τον μήνα Μάιο έως και τον μήνα Οκτώβριο. Παράλληλα, για τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας, η κυβέρνηση μετέθεσε την ευθύνη στους κατά τόπους περιφερειάρχες, δίνοντάς τους το δικαίωμα να αποφασίζουν για ανοικτά καταστήματα τις Κυριακές όλο τον χρόνο, τη στιγμή που καταργείται ο περιορισμός που υπήρχε για τα εμπορικά καταστήματα άνω των 250 τ.μ., τα φρανσάιζ, τα πολυκαταστήματα, τα άουτλετ και τα εκπτωτικά χωριά.

Ο νόμος αυτός δεν σχετίζεται βέβαια με εξοικονόμηση δημοσιονομικών δαπανών, αλλά αποτελεί ευθεία απαίτηση των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών. Αν η πείρα των οχτώ Κυριακών έδειξε ότι εξασθενίζει –έως και καταστρέφει– τους μικροεμπόρους και διαλύει το ανθρώπινο ωράριο των εργαζομένων, δε θέλει και πολλή φαντασία να καταλάβουμε τι θα γίνει με τις 32 ή τις 52 Κυριακές με ανοικτά τα καταστήματα. Σύντομα ο τζίρος θα μετατοπιστεί στα καταστήματα των πολυεθνικών, στα εμπορικά κέντρα και στα εκπτωτικά χωριά, με αποτέλεσμα την κατάργηση του υγιούς ανταγωνισμού μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων και τη μείωση του αριθμού των πρώτων προς όφελος των δεύτερων.

Εριχ Φρομ – Η σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου

Μολονότι o άνθρωπος πέτυχε να κυριαρχήσει σε αξιοσημείωτο βαθμό πάνω στη φύση, ή κοινωνία δεν έχει υπό τον έλεγχό της τις δυνάμεις πού αυτή ή ίδια δημιούργησε. Ο ορθολογισμός τού συστήματος παραγωγής, ως προς την τεχνική πλευρά, συνοδεύεται από τον παραλογισμό τού συστήματος μας παραγωγής ως προς την κοινωνική του πλευρά.

Την τύχη τού Ανθρώπου διαφεντεύουν οι οικονομικές κρίσεις, η Ανεργία, η πόλεμος. Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει τον κόσμο του. Έχει δημιουργήσει εργοστάσια και κατοικίες, παράγει αυτοκίνητα και ρούχα, καλλιεργεί σιτηρά και φρούτα. Όμως αποξενώθηκε από το προϊόν των χεριών του, δεν είναι πια εξουσιαστής τού κόσμου πού δημιούργησε.

Αντίθετα, αυτός ο πλασμένος απ’ τον άνθρωπο κόσμος έγινε ο εξουσιαστής του, μπροστά στον όποιο υποκλίνεται και τον όποιο προσπαθεί να καταπραΰνει και να καλοπιάσει. Θεός του έχει γίνει η εργασία των χεριών του. Φαίνεται πώς υποκινείται από το προσωπικό συμφέρον, στην πραγματικότητα όμως ολόκληρο το εγώ του, με τις συγκεκριμένες του δυνατότητες, έχει γίνει όργανο της μηχανής πού δημιούργησε με τα ίδια του τα χέρια. Τρέφει την αυταπάτη πώς είναι το κέντρο του κόσμου, παράλληλα όμως διαπνέεται από την έντονη αίσθηση της ασημαντότητας, και αδυναμίας πού ένοιωθαν κάποτε οι πρόγονοί του ενώπιων του Θεού.

Το αίσθημα απομόνωσης και αδυναμίας του σύγχρονου ανθρώπου ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το χαρακτήρα πού έχουν προσλάβει όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Η συγκεκριμένη σχέση του ενός ατόμου με το άλλο έχασε τον άμεσο και ανθρώπινο χαρακτήρα της και διαπνέεται από πνεύμα συμφεροντολογικό και παζαρέματος.

Εργασιακή ανασφάλεια και εντατικοποίηση εργασίας

Γράφει ο Κώστας Μελάς  – 

Η παρατεταμένη κρίση στην αγορά εργασίας έχει διαμορφώσει μια σειρά από αρνητικές εξελίξεις στην ποιότητα της εργασίας με κύρια τη διάχυτη ανασφάλεια. Πιο συγκεκριμένα, με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ΟΟΣΑ, τα οποία δείχνουν την εισοδηματική ποιότητα που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι, η Ελλάδα βρίσκεται στην 22η θέση.

Η εισοδηματική ποιότητα εκτιμάται, λαμβάνοντας υπόψη τόσο την κατανομή των εισοδημάτων όσο και την εισοδηματική ανισότητα εντός του εργατικού δυναμικού. Από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ προκύπτει ότι στην Ελλάδα η σημαντικότερη συνιστώσα που προσδιορίζει τη θέση της είναι το χαμηλό μέσο εισόδημα, καθώς η χώρα μας ανήκει στη χαμηλότερη κατηγορία μέσων εισοδημάτων μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.

Εισοδηματική ποιότητα, μέσο εισόδημα και εισοδηματική ανισότητα στην Ελλάδα και σε χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ

Με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι εργαζόμενοι στη χώρα μας αντιμετωπίζουν έναν συνδυασμό υψηλότερου κινδύνου ανεργίας και χαμηλής εξασφάλισης από την ανεργία. Ο συνδυασμός αυτός οδηγεί στην υψηλότερη εργασιακή ανασφάλεια συγκριτικά με όλες τις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ. Σημειώνουμε ότι ο κίνδυνος ανεργίας σχετίζεται με δύο παραμέτρους: Πρώτον, με το ποσοστό ανεργίας και, δεύτερον, με τη διάρκεια της ανεργίας. Αντίστοιχα, ο βαθμός εξασφάλισης των εργαζομένων από την ανεργία εξαρτάται από το μέγεθος του επιδόματος ανεργίας και την κάλυψη που αυτό επιτυγχάνει.