Θόδωρος Αγγελόπουλος

Έχω γεννηθεί το 1935. Όταν 

τελείωσα το στρατιωτικό, το 1961,

αποφάσισα να φύγω για το Παρίσι.

Η μάνα μου προσπαθούσε ακόμα και 

την τελευταία στιγμή να με κρατήσει. 

Όμως, το όνειρό μου, ήταν η Γαλλία.

Όταν γύρισα στην Ελλάδα, 

το πρώτο πράγμα που μου είπε 

η μάνα μου ήταν αν θα ξαναφύγω.

Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο.

Ήταν η σκηνοθέτις Τώνια Μαρκετάκη.

Μου λέει:

''Θόδωρε δουλεύω στη Δημοκρατική 

Αλλαγή. Θα ήθελες να συνεργαστείς;''

Της είπα ''Ναι''. Έγινα κριτικός 

κινηματογράφου στην εφημερίδα.

Ξεκίνησα με μια ταινία μέσα στη 

δικτατορία. Την ''Αναπαράσταση''.

Το στόρι 

ήταν παρμένο από μια πραγματική 

ιστορία του αστυνομικού δελτίου.

Μια δικτατορία προετοιμάζεται.

Ποτέ δεν είναι φορετή.

Έτσι, στις ''Μέρες του '36'', 

την επόμενη ταινία μου, γύρισα 

σε μια προαίσθηση δικτατορίας.

Το πώς φτάσαμε συνοψίζεται στο 

''Θίασο'' και μετά στους ''Κυνηγούς''.

Με τον ''Μεγαλέξανδρο'', 

τα πράγματα μπήκαν σε μιαν άλλη, 

παγκόσμια διάσταση.

Ασχολήθηκα 

με το σοσιαλιστικό πείραμα,

την αποτυχία, τη μεταβολή τής

απελευθερώτριας ιδέας σε τυρρανίδα,

τον απελευθερωτή 

που γίνεται δυνάστης 

και μιλάει μόνο με τον εαυτό του.

Όλα αυτά δεν ήταν πράγματα

που ενδιέφεραν μόνο εμένα. 

Αποτελούσαν καίρια ερωτήματα τότε.

Με το ''Ταξίδι στα Κύθηρα''

άλλαξα πλεύση.

Ο ΘΙΑΣΟΣ

 

  Ο ΘΙΑΣΟΣ

του Θόδωρου Αγγελόπουλου 

Μία ελληνική ταινία στις 100 καλύτερες (του κόσμου) «Ο Θίασος»

***

Ολόκληρη η ταινία!!!!

https://m.youtube.com/watch?v=ZHviHcsO3kw&feature=share

***

Η παρακολούθηση ενός σχεδόν τετράωρου, αργόσυρτου έπους για την ήττα της αριστεράς στον εμφύλιο, μέσα από το σχήμα του μύθου των Ατρειδών, αποτελεί σίγουρα για πολλούς έναν κινηματογραφικό εφιάλτη, ακόμα κι αν πρόκειται για την κορυφαία ελληνική ταινία και μία από τις 100 καλύτερες ταινίες του κόσμου, σύμφωνα με τους 900 κριτικούς, που συνεργάζονται με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. 

Γιατί το αριστούργημα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, «Ο Θίασος», είναι μία τόσο σημαντική ταινία διεθνώς; Πως έμεινε στην ιστορία ως «ελεγεία της αριστερής ήττας»; Και γιατί θα άξιζε να τις αφιερώσετε τέσσερις ώρες από τη ζωή σας για να την (ξανα) δείτε; Δεν ξέρουμε, αν θα καταφέρουμε να σας πείσουμε, πάντως για να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο, ζητάμε λιγότερα από τα 230 λεπτά της ταινίας. Όλα είναι θέμα… χρόνου, όπως θα διαπιστώσετε.    

Οι Γερμανοί μαρξιστές και το Ανατολικό Ζήτημα

σκίτσο του «κόκκινου σουλτάνου» (από το αίμα που έχυσε), Αβδούλ Χαμίτ

«Αν υπάρχει τώρα κάποια δύναμη που μπορεί να είναι επικίνδυνη για τη Ρωσία στην Ανατολική Μεσόγειο, παρά τις οικονομικές δυσχέρειές της, αυτή είναι η οικονομικά αναδυόμενη Ελλάδα»

Του Γιάννη Ξένου πρωτοδημοσιεύτηκε στην huffingtonpost.gr

Οι σφαγές των Αρμενίων τα έτη 1894-1896 από τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ (που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως η πρώτη φάση της αρμενικής Γενοκτονίας), η Κρητική Επανάσταση του 1895-1898 και ο επακόλουθος Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 προκάλεσαν ζωηρές συζητήσεις μεταξύ των Γερμανών μαρξιστών για το αν έπρεπε να πάρουν θέση υπέρ των εξεγερμένων χριστιανών ή να διατηρήσουν τη φιλοτουρκική στάση των Μαρξ και Ένγκελς. Όπως αναφέρει ο Γ. Καραμπελιάς1, οι Μαρξ και Ένγκελς, από το 1853 και μετά, θεωρούσαν ότι «η Ρωσία καθίσταται ο κατ’ εξοχήν εχθρός της ευρωπαϊκής Επανάστασης και οι Έλληνες καθώς και οι ελληνικές και σλαβικές επαναστατικές απόπειρες καταδικάζονται ως υποκινούμενες από τη Ρωσία». Η θέση αυτή θεωρούνταν θέσφατο για τους Γερμανούς συνεχιστές των Μαρξ-Ένγκελς, όπως ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ (1826-1900), που το 1867 ίδρυσε το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα- σύντροφος και φίλος των Μαρξ και Ένγκελς από το 1848. Απέναντι στις φιλοτουρκικές απόψεις μιας «μαρξιστικής ορθοδοξίας» τοποθετείται η Ρόζα Λούξεμπουργκ, που παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στη διαμάχη που διήρκεσε δύο χρόνια (1896-1897) τοποθετήθηκαν όλα τα βαριά ονόματα του γερμανικού μαρξισμού της εποχής, Καρλ Κάουτσκι και Έντουαρντ Μπερνστάιν.

Οι αρμενικές σφαγές

Στα χρόνια του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ ΙΙ (1876-1909), «το οθωμανικό κράτος επεδίωκε να επιτύχει ένα είδος εθνικής ενότητας βάσει μιας πανισλαμικής ιδεολογίας»2. Το 1890 η οθωμανική κυβέρνηση δημιούργησε (ημι)άτακτα σώματα Κούρδων ιππέων (χαμιντιγέ), με σκοπό την κατάπνιξη των αρμενικών διεκδικήσεων για ελευθερία, ασφάλεια και λιγότερους φόρους. Ο σουλτάνος, στις αρμενικές διεκδικήσεις, απαντούσε ως εξής:

Αποσπώντας την Ελλάδα και τη Ρουμανία, η Ευρώπη έκοψε τα πόδια του τουρκικού κράτους. Η απώλεια της Βουλγαρίας, της Σερβίας και της Αιγύπτου μάς έχει στερήσει τα χέρια και τώρα, μέσω αυτής της αρμενικής αναστάτωσης, θέλουν να φτάσουν στα πιο ζωτικά μας όργανα και να μας βγάλουν τα ίδια μας τα σωθικά. Αυτή είναι η αρχή της ολοκληρωτικής μας εξολόθρευσης και πρέπει να αγωνιστούμε εναντίον της με όλη τη δύναμη που έχουμε».3

Το 1894 ξέσπασε στο χωριό Σασούν της Κιλικίας εξέγερση, γιατί οι Αρμένιοι αρνούνταν να πληρώνουν φόρο και στις κουρδικές φυλές, εκτός από τον φόρο που πλήρωναν στην κυβέρνηση4. Η εξέγερση καταπνίγηκε και έδωσε το έναυσμα στον σουλτάνο να προχωρήσει σε οργανωμένες σφαγές σε περιοχές όπως η Τραπεζούντα, το Ζεϊτούν, το Ερζερούμ, το Βαν, το Ντιγιάρμπακιρ, η Σεβάστεια κ.ά. Ο κάιζερ Γουλιέλμος ΙΙ ισχυρίστηκε ότι είχε αναφορές που μιλούσαν για 80.000 νεκρούς Αρμένιους. Γαλλικές και αγγλικές εκθέσεις κάνουν λόγο για 200.000 και 100.000 αντίστοιχα, ενώ το αρμενικό πατριαρχείο ισχυρίζεται ότι ήταν γύρω στις 300.0005. Η Τουρκία, παρότι αρχικά πιέστηκε από τις Μ. Δυνάμεις να παραχωρήσει δικαιώματα στους Αρμενίους και να τιμωρήσει τους ενόχους των σφαγών, δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά και οι σφαγές γρήγορα ξεχάστηκαν. Η ατιμωρησία της Τουρκίας την αποθράσυνε προκειμένου μια δεκαετία αργότερα να οργανώσει τις γενοκτονίες των χριστιανικών εθνών της Ανατολής.

Τραγωδία και μύθος – ο Μεγαλέξανδρος του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Γράφει ο Λευτέρης Ξανθόπουλος

Από το βιβλίο Θόδωρος Αγγελόπουλος των εκδόσεων Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (επιμέλεια Ειρήνη Στάθη). Κατεβαίνει και σε μορφή pdf από εδώ.

Τραγωδία και μύθος

Λευτέρης Ξανθόπουλος

«Μέσα απ’ το φακό του ο Αγγελόπουλος κοιτάζει τα πράγματα εν σιωπή.
Το βάρος αυτής της σιωπής και η οξύτητα αυτού του ακίνητου βλέμματος συνιστούν τη δύναμη τούτης της ταινίας, έτσι που ο θεατής να μην μπορεί ν’ αποσπαστεί από την οθόνη. Αυτός ο τρόπος κινηματογράφησης – τόσο προσωπικός, τόσο μοναδικός στην ιδιαιτερότητά του- τείνει σε μια επιστροφή στις ρίζες του κινηματογράφου, κι αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί τούτη την εντύπωση της φρεσκάδας και της δύναμης. Όσο για μένα, βλέποντας την ταινία, ένιωσα βαθιά την ηδονή του κινηματογράφου, στην πιο απόλυτη έννοια του όρου.»

Ακίρα Κουροσάουα

«Δεν υπάρχει τραγωδία χωρίς μύθο, αλλά η τραγωδία είναι ταυτόχρονα και η εκμηδένιση του μύθου. H τραγωδία είναι μια έκκληση για μεσολάβηση και, ταυτόχρονα, η επίδειξη του ανέφικτου μιας τέτοιας μεσολάβησης.»

Jan Kott

Α

Στο τελευταίο πλάνο της ταινίας, ο μικρός Αλέξανδρος με το πεισματικό πιγούνι, καθισμένος στο μουλάρι, με πληγωμένο το πόδι από σφαίρα, σημαδεμένος κι αυτός όπως ο προκάτοχος μύθος, μπαίνει το σούρουπο από τα υψώματα ως συνωμότης στη μεγαλούπολη. H φωνή τού αφηγητή ακούγεται off: «Κι έτσι ο Αλέξανδρος μπήκε μέσα στις πόλεις».

O νέος Αλέξανδρος, όπως ο νεογέννητος Δίας στη μυθολογία, φυγαδεύεται από τη Γυναίκα-Μεγάλη Μητέρα για να σωθεί. O μικρός Αλέξανδρος θα μεγαλώσει αλλού, για να επιστρέψει πάλι ως μύθος στο χώρο του μελλοντικού δράματος.

Στην αρχή της ταινίας, ο Μεγαλέξαντρος, με τη βοήθεια κάποιας άγνωστης δύναμης, δραπετεύει από τις φυλακές, ντύνεται κάτω απ’ το φως του φεγγαριού στο μαρμαρένιο αλώνι (αρματώνεται με τα στολίδια του μύθου), καβαλάει το άλογό του και χάνεται στο δάσος.

Άσπρο, καθαρόαιμο άλογο, πορφυρό κιλίμι κάτω από τη σέλα, κι η μαύρη κάπα στους ώμους του καπετάνιου. Οι σύντροφοι βγαίνουν απ’ τα δέντρα, οπλίζονται και τον ακολουθούν πεζοπορώντας. O Δάσκαλος του χωριού θ’ αναρωτηθεί αργότερα: «Προσπαθώ να καταλάβω ποιος πραγματικά κρύβεται πίσω από κείνους που τον βοήθησαν να βγει από τη φυλακή. Και γιατί; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δε μιλάει. Όλα μοιάζουν με μια τεράστια παγίδα».

Ο Μεγαλέξαντρος με τους συντρόφους του ξεκινάει μέσα στη νύχτα να πραγματώσει μια ιστορική αναγκαιότητα: να σύρει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, ν’ ανασύρει το μύθο και την πτώση του ειδώλου, ν’ αρνηθεί και ν’ αποδυθεί επίμονα την εξουσία. Ο Μεγαλέξαντρος δραπετεύει από τη φυλακή, το σκοτάδι, για να αυτοεγκλειστεί σ’ ένα ρόλο-φυλακή που διαλέγει ο ίδιος. O ίδιος;

Ο Δάσκαλος, φτάνοντας στο έσχατο σημείο απόγνωσης, θα προσπαθήσει να μιλήσει στον Αρχηγό που, κλεισμένος στο δωμάτιό του, αρνείται να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους. Πίσω από τη σφαλισμένη πόρτα θ’ ακούσει ο Αλέξανδρος τις αλήθειες που φοβάται: «Υπάρχει κάποιος τρίτος, αθέατος πίσω απ’ όλα αυτά…

Σε χρησιμοποίησαν, Αλέξανδρε!»

«Η άλλη θάλασσα»

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας | Είμαι επισκέπτης | Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά κι έπειτα δεν μου ανήκει | Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι» | Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία | Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε | Ότι δεν έχω καν όνομα | Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο | Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω | Ξεχάστε με στη θάλασσα | Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

Θόδωρος Αγγελόπουλος 1935 – 2012…

Τέτοιο καιρό άφησε τον εγκόσμιο «θίασο» ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχοντας περπατήσει ατέλειωτα χιλιόμετρα σε δύσκολους δρόμους αναζητώντας τους προορισμούς της ανθρώπινης ολοκλήρωσης. Δεν γύρεψε τίποτα περισσότερο από μια γωνιά στον ορίζοντα για να θωρεί την απέραντη θάλασσα που τον ταξίδευε σε όλη τη ζωή του.

Μερικές από τις ανεπανάληπτες δημιουργίες του: «Αναπαράσταση» 1970, «Μέρες του ’36» (1972), «Θίασος» (1975), «Ταξίδι στα Κύθηρα» 1984, «Ο Μελισσοκόμος» 1986, «Τοπίο στην Ομίχλη» (1988), «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» 1991, «Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα» (1998), Τριλογία 1: «Το λιβάδι που δακρύζει» 2003, Τριλογία 2: «Η σκόνη του χρόνου» 2008, Τριλογία 3: «Η άλλη θάλασσα» το 2012, που έμεινε ανολοκλήρωτη αφού ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε για το δικό του ταξίδι στα Κύθηρα.

Θεόδωρος Αγγελόπουλος, έφυγε από κοντά μας τόσο άδικα.

Οι ταινίες του




1. ΑΘΗΝΑ 1983

Απόσπασμα από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, "Αθήνα" (1983). Φόρος τιμής στον ποιητή του παγκόσμιου κινηματογράφου, που έφυγε από κοντά μας τόσο άδικα.

2. 

Η Ιστορία των χρόνων μου.Θ.Αγγελόπουλος 1970

Η εκπομπή της σειράς ντοκιμαντέρ «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΟΥ» φιλοξενεί τον σκηνοθέτη ΘΟΔΩΡΟ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ, ο οποίος ξεδιπλώνει τις μνήμες του από το 1970, εστιάζοντας την αφήγησή του στην ταινία του «Αναπαράσταση» που προβλήθηκε εκείνη τη χρονιά.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΄50, Ο ΣΚΟΜΠΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΡΟΒΑΡΟΥΝ ΤΑ ΔΙΧΑΣΤΙΚΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ;

Το πουλί του Σκόμπι

Η παραπάνω σκηνή περιλαμβάνεται στην ταινία Ο Θίασος (1975) του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η ταινία ακολουθεί την πορεία ενός περιοδεύοντος θιάσου (μπουλούκι) στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952. Παράλληλα με την ιστορία των μελών του μπουλουκιού η ταινία καταγράφει και την πολυτάραχη ιστορία εκείνης της περιόδου. Αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες στιγμές όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου (μπορεί να είναι μεγάλη, μπορεί να είναι Theo, αλλά ζοριστείτε λίγο και δείτε την, δεν θα πάθετε τίποτα).

Η συγκεκριμένη σκηνή διαδραματίζεται την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1946 σε ένα κέντρο. Δύο παρέες κάθονται αντικριστά διασκεδάζοντας, γνωρίζοντας όμως και που ο καθένας ανήκει ιδεολογικά. Έτσι κάποια στιγμή αρχίζει μία διαμάχη οπού τα όπλα είναι τα τραγούδια και οι στίχοι. Η μουσική επιμέλεια ανήκει στον σπουδαίο Λουκιανό Κηλαηδόνη. Ακούγονται τραγούδια, όχι μόνο εδώ αλλά και σε ολόκληρη τη ταινία, από ρεμπέτικα και αντάρτικα μέχρι swing και εμβατήρια, άλλα διασκευασμένα και άλλα αυθεντικά εποχής. Από κινηματογραφικής αλλά και από μουσικολογικής απόψεως η σκηνή είναι για σεμινάρια σχετικής σχολής. Εδώ, ο τρόπος χρήσης της μουσικής θεωρείται σταθμός στον κινηματογράφο. Δεν είναι ένα απλό χαλί που συνοδεύει αλλά άλλος ένας πρωταγωνιστής που παίζει. Ειδικά όταν παίζεται ζωντανά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και μάλιστα από μουσικούς που τα έπαιζαν όταν πρωτοβγήκαν.

Επιστροφή στην Άλλη θάλασσα, μια συνομιλία με τον Αλέξανδρο Λαμπρίδη

• 
• 

Ο στενός συνεργάτης του Θόδωρου Αγγελόπουλου μιλά για τον σκηνοθέτη και για τη σημασία της ανολοκλήρωτης τελευταίας ταινίας του.

  

Το επιτελείο της ταινίας ήταν στη Δραπετσώνα – στην εργατική πλευρά του λεκανοπεδίου. Το δράμα των προσφύγων ήταν στην καρδιά του σεναρίου. Εκείνοι που περνάνε τη μία θάλασσα, το Αιγαίο, και θέλουν να περάσουν και την άλλη, για να φτάσουν στην Ευρώπη. Μαζί με τους πρόσφυγες, εδώ δεν είχαμε μοναχικούς χαρακτήρες σε διαδικασία αποχώρησης από την πραγματικότητα και τη ζωή, όπως στην «Αιωνιότητα» ή στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού». Στο σενάριο της ταινίας έκανε την εμφάνισή της η εργατική τάξη, το εργατικό κίνημα. Ο Αγγελόπουλος, πάντα διορατικός, περιέγραφε αυτά που ζούμε σήμερα ή αυτά που θα μπορούσαμε να ζήσουμε, ενώ πραγματοποιούσε μια συνολική επανατοποθέτηση επιστρέφοντας στον Μπρεχτ. Ξεκινούσε την ταινία του βασισμένος στην πίστη των συντρόφων του, με πάρα πολλά εμπόδια, μέσα στη χειρότερη στιγμή της κρίσης, το 2011-2012, ενώ εγκατέλειπε για πρώτη φορά το φιλμ γυρίζοντας σε βίντεο υψηλής ευκρίνειας.

Ζήτησα από τον Αλέξανδρο Λαμπρίδη να συναντηθούμε να ηχογραφήσουμε μια μικρή συνέντευξη, να μας μιλήσει για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Πρότεινε να βρεθούμε Κυριακή απομεσήμερο στη Δραπετσώνα, στη θάλασσα. Στο σημείο των γυρισμάτων. Ο ταξιτζής απορεί με το σημείο συνάντησης. Φτάνω λίγο νωρίτερα από τη συμφωνημένη ώρα. Η θερμοκρασία είναι στους 6 βαθμούς, αλλά έχει ήλιο. Λίγα αυτοκίνητα πλησιάζουν σ' αυτή τη μεριά, μπροστά από το κουφάρι του εργοστασίου. Παράνομα ζευγάρια ανταλλάσσουν φιλιά και χάδια κάτω απ' το βολάν, τρεις τύποι με σακίδια βγαίνουν από ένα τζιπ, τρία γυφτάκια σέρνουν ένα καρότσι, πιο πέρα ένας μεγάλος σκύλος με τ' αφεντικό του, μπροστά μου δυο ψαράδες με τα καλάμια τους.

Η Αριστερά (και η Ιστορία) στο έργο του Αγγελόπουλου, του Θανάση Σκαμνάκη

Ο σκηνοθέτης κάνει πολιτικό και κοινωνικό κινηματογράφο με την πλήρη και ουσιαστική έννοια που μπορούν να ορίσουν οι λέξεις.

Στο βάθος του δρόμου έχει εμφανιστεί κι έρχεται προς το μέρος τους μια ομάδα ανθρώπων παράξενα ντυμένων. Σα, να βγαίνουν από μιαν άλλη εποχή. Τα ρούχα τους ανεμίζουν στον αέρα. Ο νέος (ο Ορέστης) τους παρουσιάζει στον Αλέξανδρο.

-Ο πρώτος αριστερά είναι ο παππούς μου. Πάντα γυρίζει από κάποιο πόλεμο και πάντα τον προδίνουν. Δίπλα του, με τη γούνα, η γιαγιά μου. Τη βλέπεις; Προσπαθεί να φανεί ακόμα νέα. Αυτός με το γκρίζο παλτό είναι ο φίλος της. Ο κακός του έργου… Πιο πέρα, με τα μαύρα, η θεία μου, η Ηλέκτρα. Έτοιμη να πενθήσει τα πάντα. Η μάνα μου μετά. Ξέρεις τι όμορφη που ’τανε κάποτε;

Ο γέρος με το ακορντεόν είναι η ψυχή του θιάσου. Η μουσική. Αρχή και τέλος!… Ο καλός Πυλάδης… Η γριούλα παραμάνα που με μεγάλωσε… Ο γέρος που δεν έχει όνομα… κι ο ποιητής με το κόκκινο κασκόλ. Όσο τον θυμάμαι, ονειρεύεται πάντα τη μεγάλη επανάσταση… που θα κάψει τον κόσμο… Αυτοί οι περιπλανώμενοι ηθοποιοί είναι η οικογένεια μου, λέει ο νέος

- Τους βλέπεις; λέει στον Αλέξανδρο.

- Είναι λυπημένοι, παρατηρεί ο μικρός.

Ο νέος συνεχίζει σαν να μονολογεί.

- Οι καιροί έχουν αλλάξει… όλα έχουν αλλάξει… Κι αυτοί… λεηλατημένοι από το χρόνο. Πεισματάρηδες… περιφέρονται ασταμάτητα στους δρόμους της Ελλάδας παίζοντας πάντα το ίδιο έργο.»

Η σκηνή είναι από το «Τοπίο στην ομίχλη», το 1988.

Στην ταινία ο θίασος που περιφέρεται τόσα χρόνια, από το 1974, στον ελληνικό ομιχλώδη χώρο και σε τόσα έργα, από το «Θίασο» και δώθε, ξόδεψε όλη τη δύναμη του. Μάταια ψάχνουν να βρουν αίθουσα να παίξουν τη «Γκόλφω». Στην παραλία της Θεσσαλονίκης συντελείται η τελευταία πράξη:

«… φτάνει ο ‘ο κακός’ με τρεις τύπους από αυτούς που αγοράζουν παλιά ρούχα.

- Αυτά είναι, λέει και δείχνει τα κοστούμια του θιάσου.

Αναπαράσταση (1970)

*Σενάριο & Σκηνοθεσία Θόδωρος Αγγελόπουλος* *Στο σενάριο συνεργάστηκαν ο Στρατής Καρράς και ο Θανάσης Βαλτινός* *Πρωταγωνιστούν Τούλα Σταθοπούλου, Γιάννης Τότσικας, Θάνος Γραμμένος, Πέτρος Χοϊδάς, Μιχάλης Φωτόπουλος*

"Ο Αγγελόπουλος αγκαλιάζει με το βλέμμα του μιαν εγκαταλειμμένη περιοχή, σχολιάζει το οξύ πρόβλημα της ερήμωσης της υπαίθρου, ακολουθεί την πορεία προς το θάνατο και, κυρίως, εικονογραφεί ένα στοχασμό γύρω από τη σχέση του κινηματογράφου με την πραγματικότητα. " (Ανδρέας Τύρος). Ταινία-ορόσημο (μαζί με την αισθησιακά ωμή Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού) για τον κινηματογράφο μας, μια και σήμανε την έλευση αυτού που ονομάστηκε Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος. ". (Από το λήμμα "Αναπαράσταση" στο "Λεξικό Ελληνικών Ταινιών από το 1914 μέχρι το 2000" του Δημήτρη Κολιοδήμου, σελίδα 44, εκδόσεις Γένους, 2001).

87 ταινίες προβάλλονται τη σαιζόν 1970-71. Τα λιμνάζοντα νερά έρχεται να ταράξει μια ταινία αυστηρά καλλιτεχνική. Είναι η Αναπαράσταση, πρώτη οργανωμένη πολιτική ταινία και πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, γυρισμένη ολόκληρη στα Ζαγόρια της Ηπείρου, με κομπάρσους τους ίδιους τους κατοίκους του χωριού, ερασιτέχνες ηθοποιούς (Τούλα Σταθοπούλου, Πέτρος Χοϊδάς) και δύο μόνο επαγγελματίες (Γιάννης Τότσικας, Θάνος Γραμμένος). Ο ίδιος ο σκηνοθέτης που έγραψε και το σενάριο κρατά τον ρόλο ενός δημοσιογράφου. Οπερατέρ ο Γιώργος Αρβανίτης και παραγωγός ο Γιώργος Σαμιώτης. Η ταινία στηρίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό και το σενάριο είναι γραμμένο με βάση τα γεγονότα, μια επιτόπια έρευνα, τη δικογραφία και τις αφηγήσεις ορισμένων από τα πρόσωπα που έπαιξαν ένα ρόλο στην πραγματική αυτή ιστορία. Πρόθεση του δημιουργού της ταινίας είναι το πραγματικό γεγονός ένα έγκλημα να χρησιμεύσει ως αφετηρία στην αναγωγή σ' ένα γεγονός καθολικότερης σημασίας: τον θάνατο ενός χώρου, ενός κόσμου. Ο Τώνης Τσιρμπίνος, σ' ένα κριτικό του σημείωμα, γράφει: "Ο σκηνοθέτης Θ. Αγγελόπουλος με ιδιαίτερη τόλμη και με συμπαράσταση των άλλων συνεργατών του άνοιξε ένα δρόμο στον ελληνικό κινηματογράφο. Απέδειξε ότι διαθέτει δυνάμεις που όταν βρουν ευκαιρία, ξεπερνούν τις συμβατικές, μίζερες, συγκρατημένες, φτηνά υπολογιστικές καταστάσεις και δίνουν κινηματογράφο άριστο για την Ελλάδα και έτοιμο να αναμετρηθή με τον ποιοτικό κινηματογράφο όλου του κόσμου...Η σκηνοθετική έμπνευση του Θ. Αγγελόπουλου, πλούσια σε ευρήματα, πειθαρχημένη όμως από την εκφραστική κινηματογραφική λιτότητα της αφηγήσεως, η δύναμη της φωτογραφίας του Γ. Αρβανίτη ως πρώτου στοιχείου εκφράζοντος την σκηνοθετική σύλληψη και η ερμηνεία των Γιάννη Τότσικα και Τούλας Σταθοπούλου ολοκληρώνουν την "Αναπαράσταση", ταινία "σταθμό" του ελληνικού κινηματογράφου".

Εγώ ήρθα από την θάλασσα, από την Ιωνία. Εσείς από που ήρθατε;

Ας στείλουμε εκεί που τους αξίζει τα γερμανοτσογλάνια του Δ' Ράιχ:
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-νέο ΚΟΔΗΣΟ γιωργάκη-Ποτάμι-ΛΑΟΣ!

Ανάρτηση από:http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr/

Οι Κυνηγοί (1977)

Έτος: 1977
Διάρκεια: 168'
Είδος: Δραματική
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος

Ο Μελισσοκόμος (1986)

Αγγλικός Τίτλος: The Beekeeper...

Οικονομικοί δωσίλογοι-Οικογένεια Αγγελόπουλοι

Πώς το μαύρο παρελθόν επηρεάζει το παρόν και το μέλλον

Η ιστορία της κατοχής και των μεταπολεμικών χρόνων που γράφεται και ανασυντίθεται στις ύστερες πλευρές της, έγινε «μόδα» στις μέρες μας λόγω των πολιτικών συνειρμών των κατά πολλούς προδοτικών μνημονίων. Συζητείται ευρέως πάλι και πολλές φορές είναι πικρή. Όπως πικρή είναι και η αλήθεια.

Στην περιβόητη λίστα με τους «163 οικονομικούς μεγαλοδωσίλογους, οι οποίοι κερδοσκόπησαν και πλούτισαν επί Κατοχής», δεύτερο όνομα στη σειρά είναι αυτό των προγόνων της ιστορικής επιχειρηματικής δυναστείας των καθόλα ευυπόληπτων σύγχρονων συνεχιστών της μεταπολεμικής «Χαλυβουργικής» και των δορυφορικών ενασχολήσεων τους. «Αγγελόπουλος Θ. & Υιοί, επιχειρηματίες», αναγράφεται στο βιβλίο-ντοκουμέντο που κυκλοφόρησε στις αρχές της περσινής χρονιάς, δημιούργησε σάλο- παρά την άρνηση κάποιων διαπλεκόμενων καναλαρχών να το γνωστοποιήσουν - πλην όμως δημόσια το περιεχόμενό του δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν. Ο συγγραφέας και ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ξετυλίγει σε ξεχωριστό κεφάλαιο, τα απαράμιλλα κατορθώματα της οικονομικής συνεργασίας της οικογένειας Αγγελόπουλων με τους Ναζί της κατοχής, 1941-44.

Σύμφωνα πάντα με όσα έχει καταγράψει ο κ. Κούκουνας και τα έχει δημοσιοποιήσει και σε αρθρογραφία του σε ανύποπτους χρόνους («Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», είναι ο ακριβής τίτλος του βιβλίου), πρωτεργάτης της συνεργασίας της οικογένειας Αγγελόπουλων με τους Γερμανούς κατακτητές ήταν ο «πάτερ φαμίλιας», Θεόδωρος Αγγελόπουλος.