Η ταξική αγωνία της μεσαίας τάξης

.

Της Σερένας Νομικού

Η μεσαία τάξη παραπονιέται, αντιλαμβανόμενη επιτέλους ότι η Ελλάδα θα χωριστεί σε δύο μόνο τάξεις, όπως στο παρελθόν η Αργεντινή, η Βραζιλία κοκ. μετά την εισβολή του ΔΝΤ: στην κατώτατη που θα προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να τα καταφέρνει πάντοτε και στην ανώτατη που θα ζει μεν πλουσιοπάροχα, αλλά που θα φοβάται ληστείες, απαγωγές, επιθέσεις ή άλλου είδους εγκληματικές ενέργειες. Υπενθυμίζω εδώ τα εξής από το δράμα της Βραζιλίας (άρθρο BB από το 2010).

«Το 2001, λιγότερο από τρία χρόνια μετά την παροχή του δανείου εκ μέρους του ΔΝΤ, στις μεγαλουπόλεις της νοτιοανατολικής πλευράς και του κέντρου της Βραζιλίας, είχε ξεσπάσει ένας απίστευτος «ταξικός» πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος δηλαδή τεραστίων διαστάσεων – με 40.000 θύματα συμπλοκών και πολυάριθμους βίαιους θανάτους. Το 90% της βίας, η οποία είχε καταλάβει τη χώρα, ήταν το αποτέλεσμα της εξτρεμιστικής φτώχειας, στην οποία είχε «υποχρεωθεί» ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – μόλις το 10% καταλογιζόταν στο οργανωμένο, διεθνές έγκλημα.

Στο Sao Paulo, οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες μετακινιόντουσαν μόνο με ελικόπτερα, ενώ οι απλά ευκατάστατοι πολίτες, με αλεξίσφαιρες λιμουζίνες. Ιδιωτικοί αστυνομικοί, με στρατιωτική εκπαίδευση και οπλισμό, καθώς επίσης τείχη ύψους τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων, προστάτευαν τις πολυτελείς κατοικίες, ενώ ακόμη και η πρόσκληση επίσκεψης ενός φίλου της ανώτερης εισοδηματικής τάξης της χώρας, ισοδυναμούσε με πολεμική εκστρατεία.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα της Σουηδίας

της ΣΕΡΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟΥ

Ορισμένοι απορούν σχετικά με το γιατί αναφέρομαι συχνά στη Σουηδία. Ο λόγος είναι απλός: επειδή υποθέτω πως διενεργείται εκεί το μεγαλύτερο μεταναστευτικό πείραμα όλων των εποχών, χωρίς βέβαια να γνωρίζω εάν είναι κακοπροαίρετο ή όχι.

Πιστεύω όμως πως το πείραμα γίνεται εκεί, επειδή οι Σουηδοί, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ήταν μία πολύ ανεκτική κοινωνία προς τους μετανάστες, με εντελώς ανοιχτά σύνορα. Επίσης πως οι ελίτ της Ευρώπης θέλουν να λύσουν το πρόβλημα του φθίνοντος και γερασμένου πληθυσμού της, το οποίο της προκαλεί πολλά προβλήματα, κυρίως στο ασφαλιστικό,  μέσω της εισόδου ξένων. Μπορεί βέβαια να κάνω λάθος, αλλά τα στοιχεία που προσθέτω παρακάτω είναι τόσο χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν πολλές αμφιβολίες. Ειδικότερα τα εξής:

Το 1990 οι μη Ευρωπαίοι μετανάστες στη Σουηδία αντιπροσώπευαν μόλις το 3% του πληθυσμού. Ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί σήμερα στο 13-14% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ενώ συνεχίζει να αυξάνεται. Υπάρχει τώρα μία ομάδα ξένων, μεγαλύτερη από ότι το 1990, αποτελούμενη κυρίως από Ιρανούς, Ιρακινούς και Βοσνίους, η οποία έχει αφομοιωθεί σωστά στην κοινωνία μιλώντας άπταιστα σουηδικά, συμπεριφερόμενη ανάλογα κοκ. Υπάρχει όμως και μία άλλη πολυπληθέστερη ομάδα που ζει σε γκέτο, δεν μιλάει σουηδικά, δεν αισθάνεται μέρος της κοινωνίας, ενώ τα περισσότερα μέλη της είναι άνεργα. Η ομάδα αυτή εξελίσσεται επικίνδυνα για τη χώρα.

Σύμφωνα τώρα ειδικούς, η ένταξη ξένων σε μία κοινωνία είναι συνάρτηση του αριθμού τους. Ειδικότερα, από τη στιγμή εκείνη και μετά που οι ομάδες των μεταναστών γίνονται πολύ μεγάλες, τότε δεν ενσωματώνονται εύκολα. Η αιτία είναι το ότι, κάθε χώρα έχει μία συγκεκριμένη ικανότητα απορρόφησης, η οποία εξαρτάται από το μέγεθος της αγοράς εργασίας, από τα σχολεία, από τις υπηρεσίες υγείας, από τις οικονομικές προοπτικές, από τη στέγαση κλπ. Επομένως υπάρχει ένα κρίσιμο μέγεθος ύπαρξης αλλοδαπών που όταν ξεπερνιέται, δημιουργεί τεράστια προβλήματα.

Η γενιά της καταστροφής και της ντροπής

της ΣΕΡΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟΥ

Δεν είναι ντροπή να κληρονομήσουμε στα παιδιά μας μία θλιβερή αποικία, έρμαιο των δανειστών της; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε εμείς, για τα τραγικά μας λάθη; Δεν πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι;

.

«Θυμηθείτε και προετοιμαστείτε: Όταν στύβεις μία λεμονόκουπα έως ότου δεν έχει πια καθόλου χυμό, την πετάς στα σκουπίδια«.

.

Άποψη

Έχω την εντύπωση ότι, είμαστε μία από τις πλέον εγωιστικές γενιές που έχουν περάσει ποτέ από την Ελλάδα. Πιθανόν λόγω αυτού ακριβώς του εγωισμού και της βρώμικης ιδιοτέλειας μας, έχουμε «εκθρέψει» τη διαφθορά σε ολόκληρο το δημόσιο βίο. Επί πλέον, επιλέγαμε συνεχώς ανίκανες, προδοτικές κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η πατρίδα μας στην καταστροφή.

Όσον αφορά τα παιδιά μας, αφενός μεν τους έχουμε στερήσει εντελώς την αυτοτέλεια και τη μαχητικότητα, αφετέρου τα πλημμυρίσαμε με ανασφάλειες. Επιδεινώσαμε δε κατά πολύ τις δυνατότητες τους να επιβιώσουν μόνα τους, χωρίς τη δική μας στήριξη, στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζούγκλα που κατασκευάσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Όσο για όλα όσα τα διδάξαμε με τις πράξεις μας και όχι με τα λόγια, είναι καλύτερα να μην αναφερθώ.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θέλουμε να τους κληρονομήσουμε μία υποδουλωμένη χώρα, έρμαιο των δικτατόρων δανειστών της, με δημόσια και ιδιωτικά χρέη που είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν. Με την ανεργία στη στρατόσφαιρα, με τις επιχειρήσεις στο καναβάτσο, με το σύστημα υγείας ετοιμοθάνατο και με τα σχολεία διαλυμένα.

Γνωρίζουμε αλήθεια τι θέλουμε και τι είναι εφικτό;

της Σερένα Νομικού

Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το 2010. Εκτός του ότι έχουμε χρεοκοπήσει δύο φορές και, παρ’ όλα αυτά, το δημόσιο χρέος μας είναι μεγαλύτερο από τότε (στα 327 δις € σήμερα), το ιδιωτικό έχει υπερβεί όλα τα ρεκόρ. Οι τράπεζες είναι αφελληνισμένες, η οικονομία κατεστραμμένη, οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν κλείσει και η ανεργία είναι πια εφιαλτική.

Εάν λοιπόν δεν είμαστε μέλος της Ευρωζώνης σήμερα (το παρελθόν έχει περάσει και δεν επιστρέφει), η Ελλάδα θα έμοιαζε κυριολεκτικά με βομβαρδισμένο τοπίο, οι Έλληνες θα είχαν εντελώς εξαθλιωθεί και η κυβέρνηση θα παρακαλούσε γονατιστή το ΔΝΤ για δάνεια, χωρίς τη δυνατότητα καμίας διαπραγμάτευσης.

Ανεξάρτητα τώρα από αυτή τη διαπίστωση που μπορεί κανείς πολύ εύκολα να ελέγξει, ερευνώντας προηγούμενες περιπτώσεις άλλων χρεοκοπημένων χωρών, το ΔΝΤ τάσσεται παραδόξως εναντίον των περαιτέρω προγραμμάτων λιτότητας για τη χώρα μας. Αντί αυτών προτείνει, σύμφωνα με το Reuters (πηγή), τη δημιουργία ενός σύγχρονου ασφαλιστικού συστήματος που θα χρηματοδοτείται από τον επανασχεδιασμό του φορολογικού, καθώς επίσης του συνταξιοδοτικού συστήματος.