Ο κορονοϊός και το τέλος της ιστορίας. Οι δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι κατά του Ανθρώπου.

του Ηλία Φιλιππίδη

Ο κορονοϊός είναι ο δεύτερος.

1. Ο απολογισμός του ανθρώπου

1.1. Ο άνθρωπος είναι ο αποστάτης της φύσεως. Σπάσαμε το φράγμα του ενστίκτου και γι’ αυτό καταδικασθήκαμε να αγωνιζόμαστε αιώνες τώρα, για να διαμορφώσουμε ένα τρόπο ζωής, που να μας κάνει ευτυχισμένους. Όμως η φύση μας εκδικήθηκε. Στην θέση του ενστίκτου βλάστησε μία διχασμένη βούληση. Έχουμε μέσα μας τόσο το πνεύμα της δημιουργίας και της αλληλεγγύης όσο και την διαστροφή της καταστροφής και της ανθρωποφαγίας. Μία συμπυκνωμένη και διαχρονική μορφή ανθρωποφαγίας είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όταν η βουλιμία ανθρωποφαγίας κρύβεται πίσω από φυσικά φαινόμενα, τότε μπορεί να «μεταλλαχθεί» σε παράγοντα «αντικειμενικής» διαμορφώσεως της διεθνούς πραγματικότητας. Ο κορονοϊός τελικά προσφέρεται ως δρεπανηφόρο άρμα σε ένα εσχατολογικό πόλεμο κατά του ανθρώπου; 

1.2. Ζούμε σε μία εσχατολογική εποχή. Είναι μία εποχή που μπορεί να ενσωματώνει το τέλος της ιστορίας του ανθρώπου. Μέχρι τώρα η ιστορία της ανθρωπότητας περιελάμβανε τις πράξεις του ανθρώπου, από δω και πέρα θα περιλαμβάνει πρωτίστως την ύπαρξη του ανθρώπου.

Η ειδοποιός διαφορά είναι, ότι προσδιορίζουμε την έννοια του τέλους της ιστορίας, ως κίνδυνο απώλειας της ποιότητας του ανθρώπινου πολιτισμού, που είναι η ελευθερία του ανθρώπου.

Οι Περσικοί πόλεμοι για την υποδούλωση του Ελληνισμού ήταν ο 1ος Παγκόσμιος πόλεμος κατά του Ανθρώπου, όπου ο Άνθρωπος κινδύνεψε να χάσει για πάντα την ποιότητα του, που είναι η ελευθερία. Μπορεί οι πόλεμοι αυτοί να έγιναν σε ένα μικρό κομμάτι του πλανήτη μας αλλά η σημασία τους είναι παγκόσμια και διαχρονική και αφορά ολόκληρη την εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού. Η αρχαία Ελλάδα είναι, όχι η βιολογική αλλά η πνευματική γενέτειρα του ανθρώπου. Εδώ γεννήθηκε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός είναι και παραμένει ο κορυφαίος ανθρωποκεντρικός πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εάν νικούσαν οι Πέρσες, δεν θα υπήρχε ούτε δημοκρατία, ούτε φιλοσοφία ούτε θέατρο ούτε επιστήμη ούτε Αναγέννηση ούτε Δυτικός πολιτισμός. Σήμερα με τον κορονοϊό ο Άνθρωπος κινδυνεύει να εκλείψει, όχι ως βιολογικό είδος, αλλά ως ον-φορέας πνεύματος και ελευθερίας, εάν οι ανθρωπογενείς συνέπειες και οι ανθρωποφαγικές σκοπιμότητες δεν ελεγχούν και υπερβούν το αναγκαίο μέτρο της ιατρικής αντιμετωπίσεώς του.

Η Ελλάδα στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

Η πρόβλεψη για το 2021

του Ηλία Φιλιππίδη

1. Διαπιστώσεις

0πως η υγεία, έτσι και η ποιότητα διαθέτει μία πολύ αισθητή κλίμακα διαβαθμίσεων. Άλλο πράγμα είναι να είσαι πολυτραυματίας ή από κορονοϊό στην Εντατική, άλλο πράγμα να έχεις πέσει σε αφασία ή παράλυση, άλλο πράγμα να σέρνεσαι, άλλο να περπατάς, άλλο να τρέχεις και άλλο να πετάς.

Η Ελλάδα ως κράτος, ως κοινωνία και ως πολιτισμός αποτελεί ένα συνολικό πρόβλημα, το οποίο απλώνεται σε τρία επίπεδα κάτω από την στάθμη της ποιότητας:

Α. Ως αποικία χρέους βρίσκεται έγκλειστη για 99 χρόνια σε καθεστώς μνημονιακής επικυριαρχίας, που είναι ένα σύγχρονο Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως του νέου ολοκληρωτικού Άξονα Γερμανίας, Τραπεζοκρατίας και ΝΑΤΟ. Αυτό το καθεστώς θεσμοποιημένης, σαρωτικής και μακροπρόθεσμης αφαιμάξεως του παραγωγικού πλούτου της χώρας μας έχει πάρει πιστοποίηση ως οικονομικό θεραπευτήριο για την ανόρθωση της οικονομίας, ως κέντρο αποτοξινώσεως από παραισθησιακές αντιλήψεις (π.χ. πατριωτισμός, έθνος, δημοκρατία) αλλά και ως κέντρο γερμανικού σωφρονισμού, αναμορφώσεως και παραδειγματισμού, από τον πλέον «αντικειμενικό» οίκο αξιολογήσεως, ο οποίος ακούει στο όνομα «Διεθνείς αγορές».

Β. Ως κοινωνία βρισκόμαστε σε μία κατάσταση παραλύσεως από ένα μίγμα κλονισμού, απογοητεύσεως, αμηχανίας, αβουλίας, μοιρολατρίας, ελλείψεως αυτοπεποιθήσεως, εγκαρτερήσεως αλλά και βουβής και καταπιεσμένης οργής, ειδικά μετά το Δημοψήφισμα του 2015.

Γ. Ως πολιτισμός. Υπάρχουν διάφορα είδη πολιτισμού: ο πολιτιστικός της εικόνας και της ψυχαγωγίας, ο στοχαστικός και ο αξιακός.

Τα κοινωνικά μας αντισώματα προσπαθούν να βρούν διέξοδο μέσω πολιτιστικών δράσεων, εννοείται και αλληλεγγύης. Όμως ο στοχαστικός και αξιακός πολιτισμός μας εξακολουθούν να παρασύρονται από την δίνη της παρακμής και της αμηχανίας και δεν μπορούν ακόμη να βρούν την δύναμη για την αναγκαία αναστροφή.

Οι βασικές αιτίες είναι δύο:

α. το απελπιστικό έλλειμμα των δύο ενδιάμεσων πολιτισμών στην ελλαδική κοινωνία: του κοινωνικού και του πολιτικού.

β.ο κατακερματισμός των αντιστασιακών δυνάμεων του Λαού μας. Ούτε ο πατριωτικός και δημοκρατικός χώρος ούτε η ανεξάρτητη αριστερά μπόρεσαν να δημιουργήσουν ευρύτερα τόξα συνεργασίας, τα οποία να επιδρούν στην συλλογική συνείδηση του λαού μας.

Δεν είναι προβληματικό μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον μας. Η μόνη πρόβλεψη που μπορούμε να κάνουμε, είναι ότι θα σερνόμαστε για τα επόμενα 50 χρόνια και αυτό στην καλύτερη περίπτωση.

2. Τι μπορούμε να κάνουμε;

Εάν θέλουμε να «τρέξουμε», ακόμη και να «πετάξουμε», η πρώτη προϋπόθεση είναι η δημιουργία ενός ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ με πρωτοβουλία ενός δημιουργικού πυρήνα διανοήσεως. Χρειαζόμαστε μία νέα Φιλική Εταιρία του πνεύματος, της ποιότητας, της ευθύνης και της αξιοκρατίας. Δεν θα είναι αναγκαίο να λειτουργεί ως κλειστή συνωμοτική οργάνωση αλλά θα πρέπει να είναι ανοικτή για όλο τον λαό, να αποτελεί μία παλλαϊκή εξόρμηση προς το μέλλον, για μία νέα ελληνική ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, χωρίς τα κόμματα, με έμπνευση και αγάπη για την πατρίδα, που θα αντλήσουμε από την επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός. 

Ιησούς, πρόσφυγες και μετανάστες Του Ηλία Φιλιππίδη

Του Ηλία Φιλιππίδη

1. Δηλώσεις θεολόγων για την μετανάστευση

Προηγήθηκαν οι επιπολαίως γενικευμένες δηλώσεις του Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου («Όποιος αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες, δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε Ορθόδοξος», 5/11/20) και το παραλήρημα του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου («Οι αλλοεθνείς που έρχονται, θα μείνουν εδώ, θα πάρουν για νύμφες και γαμπρούς τα παιδιά μας, πρέπει να αποδεχθούμε την πραγματικότητα της παγκοσμιοποιήσεως, η ομοιογένεια της πατρίδας χάνεται, είναι πλέον αργά για να αντιδράσουμε. Οι Βαλκάνιοι λαοί θα βγουν στο Αιγαίο, εκπληρώνοντας έτσι ειρηνικά τον παλαιό τους πόθο, έτσι θα ολοκληρωθεί γρήγορα η παγκοσμιοποίηση στην περιοχή μας», 29/12/19)!!

Ακολούθησε ένα άρθρο στην εφημερίδα «Χριστιανική» (20-2-20) με τίτλο «Να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας – Μαζικό ξερίζωμα των ανθρώπων».

Ο κοινός παρονομαστής όλων των θεολογικών τοποθετήσεων υπέρ των προσφύγων-μεταναστών είναι η υποχρέωση των Χριστιανών, να έχουν ως πρότυπο συμπεριφοράς απέναντι στον κάθε κατατρεγμένο άνθρωπο τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.

Δύο είναι οι βασικές βιβλικές αναφορές στην υποχρέωση του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης:

• α. η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη ως παράδειγμα του «Πλησίον» (Λουκ.10,29-37)


• β. η παραβολή της Τελικής Κρίσεως (Ματθ. 25,31-46). Οι «δίκαιοι» που θα απολαύσουν την αιώνια ζωή, είναι αυτοί που επισκέπτονται τους ασθενείς και τους φυλακισμένους, που βοηθούν τους πτωχούς και δέχονται τους ξένους. Όσοι έχουν την ανάγκη μας, είναι ο ίδιος ο Χριστός!

2. Η πολιτική πλευρά του προβλήματος

Η θεολογία των ανοικτών συνόρων στο όνομα της αλληλεγγύης όλων των ανθρώπων συμπληρώνεται και με ορισμένα πολιτικά επιχειρήματα, τα οποία δυστυχώς χαρακτηρίζονται από παχυλή άγνοια της πραγματικότητας, όπως:

• α. οι πρόσφυγες-μετανάστες είναι αδέλφια μας και δεν πρέπει να τους στοχοποιούμε, ότι ωθούνται από κάποιο σχέδιο ισλαμοποιήσεως της Ευρώπης ή έστω της Ελλάδας. «Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων», όταν ο ίδιος ο Ερντογάν δηλώνει ευθέως, ότι ο ίδιος ρυθμίζει τις μεταναστευτικές ροές και ότι θα στείλει «εκατομμύρια» στην «Ευρώπη», εάν δεν τον βοηθήσει στον πόλεμο κατά της Συρίας;


• β. οι επαναπροωθήσεις αποτελούν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γενικώς η μετανάστευση για οποιονδήποτε λόγο έχει αναγνωρισθεί ως ανθρώπινο δικαίωμα. (Συμφωνία του Μαρόκου, η οποία όμως δεν έχει υπογραφεί από όλα τα κράτη του ΟΗΕ και δεν είναι δεσμευτική).


• γ. οι πρόσφυγες-μετανάστες δεν θα μείνουν στην Ελλάδα αλλά θα πάνε στην «Ευρώπη». Όμως όλες οι χώρες του κόσμου έχουν κλείσει τα σύνορά τους στους μετανάστες, ακόμη και τους πρόσφυγες. Ορισμένες μόνο χώρες, όπως η Αυστραλία και η Αγγλία δέχονται μόνο νόμιμους μετανάστες αλλά ορισμένης ηλικίας, απολύτου υγείας και συγκεκριμένων επαγγελματικών ειδικοτήτων. Στην ΕΕ γίνεται συζήτηση για την τύχη μόνο των ασυνόδευτων παιδιών, ενώ αντιμετωπίζεται παρελκυστικά ακόμη και η επανένωση οικογενειών.

Το 1821 θα μας σώσει για δεύτερη φορά

Του Ηλία Φιλιππίδη

«ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ 2021-2121»

Σκέψεις αναστοχασμού για το νόημα της επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας Πρωτοβουλία διαφωτίσεως με σημαιοφόρο την ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΠΥΡΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗ

Η επέτειος της Παλιγγενεσίας ως αφετηρία για ένα νέο Ξεκίνημα, για μία νέα ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ μέχρι το τέλος του αιώνα.

1. Δεν θέλουμε η επέτειος των 200 χρόνων της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας να πάρει τον χαρακτήρα μνημοσύνου της Επαναστάσεως του Γένους κάτω από συνθήκες εξαντλήσεως των ιστορικών του αποθεμάτων, με τον κίνδυνο ο Ελληνισμός να εξαφανισθεί, έπειτα από μία εντυπωσιακή πορεία 5.000 ετών.

Θέλουμε να αξιοποιήσουμε τον ιστορικό και ψυχολογικό δυναμισμό που εκπέμπει η επέτειος της Παλιγγενεσίας, για να προβληματισθούμε και να αγωνισθούμε για μία Νέα ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ μέχρι το τέλος του αιώνα. Το 1821 θα μας σώσει για δεύτερη φορά.

Να συμβάλλουμε στην δημιουργία των προϋποθέσεων, ώστε να μπορούν οι Έλληνες να εορτάζουν και τις επόμενες επετείους, τα 300 και τα 400 χρόνια κτλ. και μάλιστα υπό καλύτερες συνθήκες από αυτές που γιορτάσαμε τα 100 χρόνια και σήμερα τα 200, ως όμηροι των Μνημονίων και με τους Τούρκους να ονειρεύονται την παλινόρθωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας!...

2. Το ΧΡΥΣΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Σήμερα το μεγάλο Εθνικό Ζητούμενο έχει τέσσερις μορφές:

• Α.) Εξασφάλιση της εθνικής μας ακεραιότητας και ασφάλειας έναντι της επιθετικότητας της Τουρκίας. Πρέπει όλοι οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν υπάρχουν ούτε σύμμαχοι ούτε εταίροι αλλά μόνο ωμά και απροκάλυπτα συμφέροντα. Όλες οι αποφάσεις μας θα πρέπει να λαμβάνονται κάτω από δύο προϋποθέσεις:


• α. 1) ότι στα δύσκολα θα είμαστε μόνοι μας και


• α. 2) ότι η προτεραιότητα του εθνικού μας συμφέροντος απαιτεί μία ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, χωρίς να είμαστε προβλέψιμοι και δεδομένοι.

Η Αριστερά και το βιβλίο

του Ηλία Φιλιππίδη*

Στην Αγγλία κυκλοφορούσε στα μεταπολεμικά χρόνια ως ανέκδοτο η προτροπή: «Μην διαβάζεις πολλά βιβλία, θα γίνεις κομμουνιστής»!

Βασικά η αριστερή ιδεολογία, πέρα από τις προπαγανδιστικές της ανάγκες, είχε διαμορφώσει και μια επιλεκτική σχέση προς την υλιστική επιστήμη και την υλιστική και μηδενιστική φιλοσοφία. Γενικά πάντως η Αριστερά, τόσο στον 19οόσο και στον 20ο αιώνα, εκπροσωπείτο από δύο πρότυπα: τον εργάτη και τον νέο διανοούμενο, που καταβρόχθιζε ό,τι έντυπο έβρισκε μπροστά του και ιδιαίτερα της φιλοσοφίας και των φυσικών επιστημών.

Δυο εξελίξεις όμως περιόρισαν τη σύζευξη της αριστεράς με το βιβλίο:

α. Η ουδετεροποίηση της επιστήμης και κατ’ επέκταση η πολιτική της χειραφέτηση σε συνδυασμό με την τεράστια ανάπτυξη της τεχνολογίας ξεπέρασαν το ερώτημα της αριστερής ιδεολογίας που ήταν: πώς θα δημιουργήσουμε μία συστοιχία ανάμεσα στην φύση, στον τρόπο που σκέπτεται ο άνθρωπος και στον ιδανικό τρόπο οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας.

Όμως τα ερωτήματα αυτά παραμένουν ανοικτά, συνεχώς επεκτείνονται και το καθένα έχει αποκτήσει την δική του λογική. Η αναζήτηση μιας συμπαντικής συστοιχίας ξεπερνά τα όρια και τις προδιαγραφές της επιστήμης και ανήκει πλέον στη σφαίρα της μεταφυσικής. Αριστερή μεταφυσική δεν μπορεί να υπάρξει.

Η επανάσταση της ζωής - Μια ειδική συζήτηση με τον Ιησού Χριστό και τον Καρλ Μαρξ

Πρώτη δημοσίευση "Δρόμος της Αριστεράς" 08.05.2019

του Ηλία Φιλιππίδη*

Αυτό που μ’ ενοχλεί στον θάνατο είναι ο καταναγκαστικός του χαρακτήρας. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος περιορισμός της ελευθερίας του ανθρώπου. Θα ήθελα: α) ο κάθε άνθρωπος να έχει το δικαίωμα να επιλέγει, πότε θα απέλθει από την ζωή. Εξαναγκασμός δεν είναι μόνο το ίδιο το γεγονός του θανάτου αλλά και η βαθμιαία βιολογική κατάρρευση του ανθρώπου. β) Να υπάρχει το δικαίωμα ανακλήσεως στην ζωή μεγάλων προσωπικοτήτων, οι οποίες μας έχουνε αφήσει βαριές παρακαταθήκες με τις διδασκαλίες τους και εμείς συγκρουόμαστε, για το αν τις ερμηνεύουμε σωστά και αποτυγχάνουμε στην επικαιροποίησή τους. Εξάλλου θα θέλαμε να ξέραμε, τί θα ‘λεγαν οι ίδιοι σε σχέση με τις σημερινές συνθήκες της ζωής του ανθρώπου.

Η ανάκληση θα γίνεται με δημοψήφισμα. Θα προηγούνται ανοικτές συζητήσεις σε όλη την χώρα για το ποιές προσωπικότητες θα ανακαλέσουμε, για ποιο λόγο και τι θα τους ερωτήσουμε. Επίσης θα είχε πολύ ενδιαφέρον να οργανώναμε δημόσιες συζητήσεις τραπέζης μεταξύ τους. Φαντάζεσθε, τι θα γινόταν, αν είχαμε σε ένα τραπέζι τον Σωκράτη, τον Ιησού Χριστό και τον Μάρξ!

Ένα μεγάλο κανάλι οργανώνει ειδική συζήτηση με τον Ιησού Χριστό και τον Κάρλ Μάρξ. Το CNN ανέλαβε να την μεταδώσει σε όλο τον κόσμο.

 Ο συντονιστής της συζητήσεως θέτει στον Ιησού την ερώτηση: Πώς βλέπετε σήμερα τον Χριστιανισμό, είσθε ευχαριστημένος από την εξέλιξη του έργου σας;

Ιησούς: Αυτό που έκανα ήταν η επανάσταση της ζωής. Η ανάστασή μου ήταν η τελική μονομαχία με τον Θάνατο. Ήθελα να ολοκληρώσω την ελληνική έννοια του αγαθού και να της δώσω σάρκα και οστά. Ταύτισα το κακό με τον θάνατο. Η έννοια της ζωής αποτελεί την υπέρτατη έκφραση του ανθρώπου. Η ζωή δεν είναι θεωρία, είναι βεβαίως πίστη και πεποίθηση αλλά κυρίως καθημερινό βίωμα και πράξη. Όμως ζει την ζωή μόνο αυτός, που είναι έτοιμος να πεθάνει για την ζωή. Οι ακόλουθοί μου, αυτοί που διαμόρφωσαν τον ιστορικό χριστιανισμό, έκαναν το λάθος να χωρίσουν την ζωή από την σωτηρία τους. Μετέτρεψαν την διδασκαλία μου σε προετοιμασία θανάτου.

Με τον λαό ή με την εξουσία, Σεβασμιώτατε; Ανοικτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. ΙΓΝΑΤΙΟ

Του Ηλία Φιλιππίδη

Σεβασμιότατε,

Είπατε, ότι «όποιος αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες, δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε ορθόδοξος» (5/11/19).

Το νόημα της δηλώσεώς σας είναι ότι η Ορθοδοξία διαθέτει μία πανανθρώπινη ανθρωπολογία, όπως εξάλλου μας δίδαξε με τη διδασκαλία και το παράδειγμά του ο ιδρυτής της Εκκλησίας μας, ο Ιησούς Χριστός.

Βέβαια, και ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός διακρίνεται για τον έντονο ανθρωποκεντρισμό του. Όμως λόγω αρμοδιότητας, ως ιεράρχης της Εκκλησίας, μπορείτε να εκφράζεστε με αυθεντικότητα, μόνο σε ό,τι αφορά την Εκκλησία και την ορθόδοξη θεολογία, όχι σε ό,τι αφορά τον Ελληνισμό και μάλιστα με τόσο επιθετικό στόμφο.

Μια προσφιλής τακτική πολλών ιεραρχών, είναι η διπλή δημόσια παρουσία. Δηλαδή, απευθύνονται με αυστηρότητα μόνο προς τον λαό αλλά υποκλίνονται μπροστά στην κοσμική εξουσία, όσο υπαίτια και διεφθαρμένη και αν είναι.

Δέκα χρόνια ο λαός μας βιώνει τον βιασμό της αξιοπρέπειάς του και της εθνικής μας ανεξαρτησίας από τους ευρωκράτες σε συνεργασία με το δοσιλογικό πολιτικό μας σύστημα. Ποιος ήταν ο προφητικός σας λόγος για την προστασία του λαού μας όλα αυτά τα χρόνια;

Πιστεύω, να μην καταφεύγετε στην φτηνή αιτιολογία, ότι τα Μνημόνια και η αθλιότητα του πολιτικού μας συστήματος είναι «πολιτικά θέματα», ενώ το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα είναι «ανθρωπιστικό»!

Είμαι και Έλληνας και Ορθόδοξος. Ως Ορθόδοξος, έστω και χωρίς αυθεντία αλλά συνειδητά και ανεπιφύλακτα, συμφωνώ με τα λόγια σας, ότι:

Στον αστερισμό του ιδρυτισμού;

Του Ηλία Φιλιππίδη

Κιβωτιστές, Ρηγματικοί, Ιδρυτιστές και Εγκλωβισμένοι – Η σάρωση του πολιτικού τοπίου μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου με βάση την θεωρία του καιρού

1. Η θεωρία του καιρού

Πρόκειται για την αρχαιότερη πολιτική, γεωπολιτική και ιστορική θεωρία του δυτικού κόσμου, η οποία γεννήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο πριν από το 1.000 π.Χ. Μινωίτες, Μυκηναίοι και Φοίνικες ναυτικοί έπρεπε να μπορούν να διαβάζουν τρεις «χάρτες»: την γεωγραφία του δρομολογίου τους, τον έναστρο ουρανό και «τα σημεία των καιρών».

Ο τρίτος «χάρτης» ήταν ο δυσκολότερος. Απαιτούσε τα μεγαλύτερα αποθέματα πείρας, μνήμης και αντιλήψεως, όχι απλώς στο επίπεδο της γνώσεως αλλά πολύ περισσότερο στο επίπεδο της προβλέψεως.

Στον Όμηρο, στους Στωικούς φιλοσόφους και στον Ιησού Χριστό οφείλουμε, το ότι ο πανάρχαιος αυτός τρόπος συλλογικής σκέψεως έφθασε μέχρι τις ημέρες μας. Ο Γερμανός θεολόγος Paul Tillich καθιέρωσε αυτόν τον τρόπο σκέψεως στην θεολογία ως «θεωρία του καιρού». Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών διέδωσε διεθνώς την καιρική σκέψη στην δεκαετία του ‘80 ως σφαιρική αξιολόγηση του δυτικού πολιτισμού και κριτική της σχέσεώς του με τον Τρίτο Κόσμο. Αιχμή του δόρατος ήταν τα ρατσιστικά και αποικιοκρατικά καθεστώτα στην Αφρική. Η καιρική σκέψη (καιρικότητα) πέρασε και στην πολιτική-γεωπολιτική ανάλυση π.χ. Κ. Καστοριάδης.

Ο καιρισμός ως σφαιρική κριτική θεώρηση της πραγματικότητας εκτείνεται σε δύο χρονικά επίπεδα:

• α) στο παρόν και το παρελθόν ως κατάσταση συμπυκνώσεως και ως απολογισμό με βάση κάποιες σταθερές αναφορές και προσδοκίες
• β) ως κριτική πρόβλεψη του μέλλοντος.

Ο καιρισμός συνδυάζει την κριτική και εποπτική θεώρηση της πραγματικότητας με τον επαναπροσδιορισμό και την επιβεβαίωση των σταθερών και διαχρονικών επιλογών, όπως ο ανθρωποκεντρισμός, η ελευθερία και η δικαιοσύνη και τέλος με την οραματικότητα υπό την διπλή μορφή της, ως ουτοπία και ως δυστοπία.

2. Εγκλωβισμός, Ρηγματισμός και Κιβωτισμός

Οι πολιτικοί κρατούμενοι του δικομματισμού

Του Ηλία Φιλιππίδη*

Η πρώτη προϋπόθεση εξασφαλίσεως του ελληνικού μέλλοντος είναι η πολιτική ωρίμανση του λαού μας

Το μεταλλαγμένο γονιδίωμα του ελλαδικού δικομματισμού

Ο δικομματισμός καθιερώθηκε στην Ελλάδα μετά την πτώση της Χούντας υποτίθεται ως ένα ανώτερο στάδιο του πολιτικού μας πολιτισμού, ως υπέρβαση της βαθειάς παραδόσεως του Διχασμού και του Εμφυλίου πολέμου και για την πληρέστερη έκφραση της πολιτικής βουλήσεως του λαού μας.

Ο δικομματισμός ήταν η πολιτική πρόταση του Κων/νου Καραμανλή σε συνεργασία με τον Ανδρέα Παπανδρέου και με τους Αμερικανούς σε ένα διπλό ρόλο, τόσο του επόπτου όσο και του αόρατου τρίτου πόλου του νέου πολιτικού συστήματος ανανεώσεως της εξαρτήσεώς μας.

Κατ’ ουσίαν ο δικομματισμός στην Ελλάδα λειτουργεί ως ένας τριαδισμός εξουσίας, ως ένα τρίγωνο, του οποίου η βάση με τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα βρίσκεται μέσα στην χώρα, ενώ η κορυφή του τριγώνου βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, στα γραφεία ελληνικών υποθέσεων του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και της CIA.

Ο δικομματισμός στην Ελλάδα λοιπόν λειτουργεί στην βάση δύο λογικών. Η μία λογική έχει εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα αλλά λειτουργεί προσχηματικά, με την έννοια, ότι επιτρέπει την απρόσκοπτη εναλλαγή των δύο κομμάτων της εξουσίας, ενώ παράλληλα αποκλείει από την εξουσία όλα τα μικρότερα κόμματα. Η άλλη λογική είναι η βαθύτερη και έχει γεωπολιτικό χαρακτήρα. Ο δικομματισμός καθιερώθηκε στην χώρα μας, όχι για να εκφράζει την βούληση του ελληνικού λαού αλλά για να την ελέγχει και να μην της αφήνει διέξοδο να εκδηλωθεί.

Από τον Τσίπρα στον Μητσοτάκη

Μέχρι το 2015, ακόμη και μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος, ο λαός μας, μη έχοντας άλλο κλαδί να πιαστεί στον γκρεμό των Μνημονίων, πίστευε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το κόμμα, που θα ανέτρεπε αυτό το στημένο και σάπιο σύστημα του μεταλλαγμένου δικομματισμού και θα θεμελίωνε, έστω έπειτα από κάποιες αναπόφευκτες αποτυχίες, μία νέα Μεταπολίτευση, την πρώτη πραγματική δημοκρατία μετά τον Πόλεμο.

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ απορροφήθηκε πλήρως από το σύστημα επικυριαρχίας της αυτοκρατορίας του Χρήματος και εντάχθηκε στον μηχανισμό του προσχηματικού ελλαδικού δικομματισμού της υποτέλειας.

Ο ίδιος ο Τσίπρας αντιγράφει πλήρως την υποκριτική (με την ιστορική και την μεταφορική έννοια του όρου) τακτική της πολώσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, μιμούμενος το ύφος του και την φωνή του. Ο δε Κυριάκος, εξ ορισμού υποστηρικτής του μνημονιακού καθεστωτισμού, δεν διαθέτει πολιτικό ένστικτο. Χωρίς την απειρία του και ορισμένα λάθη, που μπορεί να ήταν και εσκεμμένα, η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές θα μπορούσε να ήταν και 13%. 

Η Σκυτάλη της ευθύνης

Του Ηλία Φιλιππίδη

Ο Οδυσσέας Ελύτης μας άφησε παρακαταθήκη τους στοίχους του:

Όλα χάνονται, του καθενός έρχεται η ώρα
όλα μένουν, εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα

Τα θέματα που θέτει ο Ελύτης είναι:

• Η αέναη κίνηση του κύκλου της ζωής, που περιλαμβάνει τόσο την ροή του χρόνου προς την έξοδο από το παρόν, όσο και την αέναη αναπλήρωση του παρόντος.
• Η αναπλήρωση του παρόντος δεν σημαίνει επανάληψη αλλά συνέχεια, ανανέωση, αλλαγή.
• Όλα χάνονται αλλά και όλα μένουν.

Πρόκειται για την αέναη ανακύκλωση της διαχρονικότητας, της αιωνιότητας της υπάρξεως. Σε αυτό τον νόμο υπάγονται τρεις οντότητες που διαθέτουν αυτή την διπλή ικανότητα, και να χάνονται και να μένουν:

• α) η φύση
• β) ο άνθρωπος
• γ) οι ιδέες

Ποια είναι η σχέση μεταξύ τους:

Μετά τις Πρέσπες τι;

Αξιολόγηση και προβλέψεις για την αποτελεσματικότητα της Συμφωνίας των Πρεσπών

Του Ηλία Φιλιππίδη *

Προσκεκλημένη δημοσιογράφος σε τηλεοπτική συζήτηση (ΕΡΤ1, «Απευθείας»,12/2) αποφαίνεται για τις διαδικασίες υλοποιήσεως της Συμφωνίας: «Το θέμα έληξε. Η ιστορία θα κρίνει σε τι ωφέλησε».

Η ιδεολογία των υποστηρικτών της Συμφωνίας των Πρεσπών (δηλ. του 24% του λαού, διότι το υπόλοιπο 6% δεν έχει άποψη και το 70% είναι αντίθετο) συνενώνει δύο ρεύματα: α) της ιδεοληψίας, ότι η φιλία των λαών είναι πάνω από τα συμφέροντα και αυτή είναι που τελικά νικά. Άρα όποιος δίνει πρώτος πίστωση, δικαιώνεται από την ιστορία και β) του θεσμικού ή μηχανιστικού πραγματισμού. Εισάγουμε για πρώτη φορά αυτόν τον όρο, για να διευκρινίσουμε κοινωνιολογικώς και πολιτικώς, ότι αυτό που λέμε «ρεαλισμός», έχει δύο όψεις: Στην μία, την οποία θεωρούμε και ορθή, δίνουμε το όνομα σφαιρικός ή ανοικτός πραγματισμός. Είναι αυτός που λειτουργεί περισκοπικά και ελέγχει όλο το διάγραμμα του ορίζοντα ενός προβλήματος, αφήνοντας πάντα χώρο και για την μη προβλέψιμη εξέλιξη, που είναι η αρνητική εκδοχή (worse case). Η άλλη μορφή είναι ο θεσμικός ή μηχανιστικός πραγματισμός. Αυτός πιστεύει, ότι ή νομική ή οικονομική (γενικώς θεσμική) μορφοποίηση της λύσεως ενός προβλήματος αποκτά μία δική της δυναμική, η οποία επιβάλλεται ως η λογική εκδοχή έναντι του χαοτικού χαρακτήρα της μη λύσεως.