Νίκος Καροῦζος - Μεγάλη Παρασκευή

Νίκος Καροῦζος

Ἰησοῦς & Ποιήματα

Μεγάλη Παρασκευή

(17 Ἀπριλίου 1987)

~.~

Χρονικὸ τῆς Ἀταραξίας

Ὁ δασόβιος ἐρημίτης ὁδηγοῦσε μ’ ἀόρατη
λεπτὴ κλωστὴ τὸν ἦχο μιᾶς μέλισσας ὅταν ὁλόγυρα
παίζοντας τὸ σουραῦλι της ἡ σαύρα
δυνάμωνε τὸ πράσινο καὶ ἡ σκέψη
δρασκέλιζε τὴν ἀκέραστη μόνωση
ποὺ δὲν ἀπείλησε ποτὲ τὰ λουλούδια.

Τὰ τείχη τοῦ ἔαρος ἄραγε τ’ ἀρώματα
τ’ ἀρίφνητα μῦρα διανοίγονται;

Στοχάσου λιγάκι δίχως ἀνταλλάγματα:
δίχως ἀλήθεια καὶ ψέμα.

Στοχάσου πὼς ὅλα τὰ ζώπυρα
κοιμοῦνται σ’ ἐγρήγορση δίχως ἐκτόπισμα
στὴν ἄνθηση ποὺ ξεραίνει τὸ βιός της ὥστε νὰ ξανάρθει.

Πᾶσα πνοὴ καὶ πᾶσα νύχτα δὲ γνώρισε
μητέρα καὶ μάμμη καὶ προμάμμη ―
τὴν προέλευση τὴ θέλει τὸ μυαλό μας καὶ χανόμαστε
σ’ ἀνύπαρχτα βάθη καὶ μεγέθη τῆς ἀπουσίας
ὅταν ἀκόμη κ’ ἡ φωτιὰ τεμπελιάζει
μ’ ὅλα της τα τριξίματα
μ’ ὅλες τὶς φλόγες ποὺ βγάζει καὶ τ’ ἀποκαΐδια.

Θὰ σπάσω σήμερα τὶς ἀνέστιες φόρμες
τὴ στέγη θὰ ρίξω καὶ θ’ ἁπλώσω περίλυπα
στὴν ἀσκέπαστην ἐνέργεια τῆς ἀθανασίας
ἐκεῖ ποὺ λαλοῦσαν ἀνέκαθεν οἱ τυφλὲς
εἰκόνες τῶν πλασμάτων τὴν πολυμίλητη βουβαμάρα
τὴν ἀπόδειξη κείνου ποὺ δὲν ἀποδείχνεται
τὴν ἀπάρνηση τοῦ θριάμβου τῆς γλώσσας.

Ὁ παρείσαχτος νοῦς ὀποὺ χάραξε τραύματα
καὶ τὰ λέμε φαράγγια
ὀποὺ δίδαξε θαύματα καὶ τὰ λέμε κρημνὰ τῆς ἀνάγκης
ἤτανε κάποτε κι αὐτὸς ἀνίκητος ἀπ’ τὶς νίκες του
τὶς μεγάλες κι ἀνθρώπινες τὶς ὑπερύμνητες
εἶχε κι αὐτὸς ὁλάκερη στὰ πλήθια μόριά του τὴν εἰρήνη
στ’ ἀμπέλια τῶν κεραυνῶν ἐκτοξεύοντας
τὴ λάμψη τῆς ἀγάπης.

Ἡ φρόνηση πού ’χε κάψει τ’ ἄστρα κι ἀφανίστη χαράματα
τὸν πόνο τὸν ξεκούμπισε
τὸν ἔβαλε στὴ μαύρη ἁλυσίδα…

Τεράστιες ὧρες ἀγκαλιάζονταν τότε ἀναμεταξύ τους
καὶ πικράθηκεν ὁ χάρος ὁ χαραμοφάης
καθὼς ἡ Παναγία κυλιότανε στὰ κιτρολέμονα
κ’ εἶχε δέσει τὸ δαίμονα
στὰ θεόρατα γιασεμιὰ τῆς χαρμολύπης.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...

Δημήτρης Μπαλτάς 

Στό ἐρώτημα πού εἶχε θέσει σέ σχετικό τεῦχος τό 1981 τό περιοδικό «Εὐθύνη» ἄν «Διαθέτει μέλλον ἡ Δημοκρατία;» 

ὁ ποιητής Νίκος Καροῦζος εἶχε απαντήσει κατά τρόπο χαρακτηριστικό: 

«Ἡ ἐρώτηση χρειάζεται πολλαπλή ἀπόκριση. Δέν εἶναι μονοδιάστατο ζήτημα. Προτίθεμαι νά σταθῶ μονάχα σέ ἕνα του σημεῖο: τήν περιφρόνηση τῆς ὕλης πού γενικά παρατηροῦμε καί πού βεβαίως εἶναι στοιχεῖο φασιστικῆς ψυχολογίας. Ὁ συγκαιρινός ἄνθρωπος διαπνέεται ἀπό ἕνα ἀπερίγραπτο εὐημερισμό, ‘’μαγεμένος’’ ἀπ’ τήν ὕλη καί τίς τεχνικές της ‘’εὐτυχίας’’, φαινόμενο διεθνικοῦ χαρακτήρα. Λένε πώς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει σέ ἐπίπεδο θεότητας τήν ὕλη. Μακάρι νά συνέβαινε, ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὁλωσδιόλου διαφορετική καί ἔχει, κατά τήν κρίση μου, ὡς ἑξῆς:

 ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν ξέρει νά ἀπολαύσει τήν ὕλη, γιατί εἶναι ὑλόφρονας.  Δέν ξέρει, λόγου χάρη, νά εὐχαριστηθεῖ τή γεύση του -ἐπιδίδεται σέ κανιβαλικά φαγοπότια. Δέν ξέρει νά χαρεῖ τό αὐτοκίνητο ἤ τή μοτοσυκλέτα -τρέχει μέ ἀσύνετες ταχύτητες. Δέν ξέρει νά μυρίσει ἕνα λουλούδι σταματώντας γιά λίγο στήν ὀσφρησή του τό χρόνο. Δέν ξέρει νά σεβαστεῖ τήν ἀκοή του, τήν ἁφή του, τήν ὅραση. Τά πάντα σημαδεύει  ὁ πανικός τῆς ἀπληστίας, μ΄ ἄλλα λόγια: 

τό Κακό σέ ὅλη του τή φρικωδία. Ὡστόσο, αἰῶνες καί αἰῶνες τό λέμε, καί συμφωνοῦμε κατά πλειοψηφία ζωντανοί καί πεθαμένοι, πώς πρέπει νά τείνουμε πρός τό Ἀγαθό καί νἄχουμε σχέσεις ἀγαθές μέ τήν ὕλη, γιατί ἔτσι καί μόνο βιώνουμε πραγματικά τή μαγεία της. Ἐάν ἡ τάση πρός τό ἀγαθό μας περιεχόμενο δέν κυριαρχήσει στήν κοινωνική πραγματικότητα, τότε πῶς μπορεῖ νἄχει μέλλον ἡ δημοκρατία; Γιά ν΄ ἀλλάξουν  ἐντούτοις οἱ ἀντιλήψεις μας καί νά πᾶμε στό συνέχεια καλύτερο, πρέπει νά διαμορφώσουμε ἀνθρωπιστικές δομές κοινωνικοῦ βίου, παιδεία οὐσιαστική καί λελογισμένη χρήση τῆς Τεχνικῆς σέ ὑδρογειακή κλίμακα» 

Νίκος Καρούζος: O Δρόμος για το Έαρ

Αντίφωνο

Ένας επίμονος ερευνητής εξετάζει την ταραχώδη ζωή και το ανεξερεύνητο έργο του ποιητή Νίκου Καρούζου.

Καταδύεται έτσι σε ένα πλήθος αρχείων, ταινιών γυρισμένων σε φιλμ σούπερ 8 και ιστορικών γεγονότων, περνάει από τη συννεφιασμένη Αθήνα, το Ναύπλιο, την Κρονστάνδη και τη Στοκχόλμη, για να καταλήξει στο «έαρ», στην «άνοιξη» της ιστορίας που δεν έχει έρθει ακόμη.

Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων απ’ το θάνατο του ποιητή Νίκου Καρούζου.

Πρωταγωνιστεί: Δημήτρης Καταλειφός
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καρπούζης
Σενάριο: Ανδρέας Βακαλιός, Ηλίας Λιατσόπουλος
Έρευνα: Ηλίας Λιατσόπουλος
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Καρπούζης, Γιάννης Κανάκης
Μοντάζ: Λεωνίδας Παπαφωτίου
Ήχος: Κώστας Φυλακτίδης, 17 Poisoned Englishmen
Μουσική: Κλέων Αντωνίου, Γιάννης Χαρούλης, Λευτέρης Ανδριώτης
Παραγωγή: Empty Square
Συμπαραγωγή: ΕΡΤ, ΕΚΚ
Εκτέλεση Παραγωγής: Jacob Moe, Λίνα Σαμοΐλη, Ηλίας Λιατσόπουλος, Ανδρέας Βακα

Παρασκήνιο: Νίκος Καρούζος

Η εκπομπή «Παρασκήνιο» της ΕΤ1 ήταν αφιερωμένη στον μεγάλο Ελληνα ποιητή και στοχαστή Νίκο Καρούζο. Η ταινία προσεγγίζει το ποιητικό έργο, τις φιλοσοφικές και κοινωνικές του αναζητήσεις, όπως και την προσωπικότητα του ποιητή. Μέσα από το δικό του λόγο, την ποίησή του, από τις απόψεις ανθρώπων του πνευματικού χώρου, όπως και από τις αφηγήσεις δικών του ανθρώπων, σκιαγραφείται η μεγαλειώδης μορφή του ανθρώπου και ποιητή. 

Νίκος Καρούζος, Κράσπεδον

ΚΡΑΣΠΕΔΟΝ

Όποιος λέει πως είναι νικητής

διαπράττει ένα ανιαρό λάθος·

όποιος λέει πως είναι νικημένος

διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος.

[Από την ποιητική συλλογή Φαρέτριον (1981)]

Νίκος Καρούζος, Τα Ποιήματα Β’ (1979-1991), εκδόσεις Ίκαρος,

Παναγία θεοτόκε νοικοκυρά μου...

«…Παναγία θεοτόκε νοικοκυρά μου
μη μ’ αφήνεις ανυπεράσπιστο στα σκυλιά
με τόσες όμορφες εικόνες σου
σ’ αυτό το σκουπιδότοπο (στο ύψος Παρθενώνας)….»

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

* Φορητή εικόνα του 15ου αιώνα, της «Παναγίας Γλυκοφιλούσας» στον τύπο της Καρδιώτισσας. Η εικόνα ανήκε σε ιδιωτική συλλογή, όμως λόγω της ιδιαίτερης καλλιτεχνικής της αξίας, που αναγνωρίστηκε εξαρχής από το επιστημονικό προσωπικό του μουσείου, αγοράστηκε το 2000 από το Βυζαντινό Χριστιανικό Μουσείο. Με βάση τεχνοτροπικά στοιχεία, που παραπέμπουν στον ονομαστό Κρητικό ζωγράφο Άγγελο, χρονολογήθηκε στον 15ο αιώνα.

Νίκος Καρούζος – Χριστούγεννα του σταλαγμίτη

Μια μέρα γεννήθηκε στη μακρινή Βηθλεέμ ο έρωτας
στην κοιλιά του καρπού λησμονημένος
και του έδωσαν το όνομα Καρπός
όλα τ’ άστρα των παιδιών αγαπημένων
με τους άνεμους όταν λευκάζουν το χειμώνα.

Εγώ ήμουνα εκείνο τον καιρό στην πέτρα
οι καμπάνες οδηγούσαν από χαλκό μεγάλο
ένα τραγούδι νοσταλγίας αιχμάλωτης…

Εντούτοις άκουσα το σπήλαιο
κι ανεβαίνοντας
σ’ ένα βαθύ άλογο πήγαινα σ’ αυτό
κρατώντας ευωδιαστή φασκομηλιά προς τη θέρμη
του βρεφικού δέρματος όνομα βαθύ και ανάερο.

Δεν έβρισκε λαλιά ο πλατύς ελαιώνας για να φωνάξει
κι ο θάνατος έφευγε στ’ αστέρια
μονάχα το άστρο νικούσε το πλήθος που είναι τ’ αστέρια
λάμποντας το Ένα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

"Το μαύρο είδε με τη γλώσσα του κενού

 ας γεννηθεί το άστρο!

Κι από κει μέσα κουδούνισαν όλα τα χρώματα"

Ν. Καρούζος, "ΒΑΘΜΙΔΕΣ"

Ν. Καρούζος, "ΒΑΘΜΙΔΕΣ"

"...Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο.

Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα

ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα

ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς.

Θέλω ν᾿ ἀκούσεις τὸ μεγάλο μυστικὸ

γιὰ πάντα πέφτει ὁ καρπὸς ἀπ᾿ τὸ δέντρο.

Ἐντούτοις ἐκεῖ ποὺ χάνεται ὁ δρόμος

νὰ τραβήξεις.

Ὅ,τι νὰ σὲ καλέσει

δὲν εἶναι γιὰ ἐπιστροφὴ

τὰ δάκρυα κι ὁ πόνος κοφτερὸς

εἶναι μέσ᾿ στὸ παιχνίδι.

Ὅποιες φωνὲς ἀκούσεις μὴ σὲ παρασύρουν

σφάξε τὴ μιὰ ὀμορφιὰ νὰ πιεῖ τὸ αἷμα ἡ ἄλλη.

Κορόνα γράμματα νὰ παίξεις

τὶς ὦρες καὶ τὰ χρόνια

μόνος με τὸν ἔρημο ἀντίπαλο."

«Συναντήθηκα με το θαύμα σα φίλος» Τα πεζά του ποιητή Νίκου Καρούζου

Α’

Οι ποιητές, διασώζουν στα γραπτά τους κείμενα μια βαθιά αίσθηση του κόσμου αλλά και της γλώσσας που γράφουν . Γι’ αυτό τα δοκίμια ποιητών όπως του Ν. Καρούζου, ή του Γ. Σεφέρη, ή του Ο. Ελύτη μας ενδιαφέρουν γνωστικά και μας γοητεύουν αισθητικά.

Από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, το 1993, εκδόθηκαν το σύντομο δοκίμιο του Ν. Καρούζου «Μεταφυσικές εντυπώσεις απ’ τη ζωή ως το θέατρο» και το 2010 η εκτενέστερη και πληρέστερη συλλογή, σε φιλολογική επιμέλεια της Ελισάβετ Λαλουδάκη με τον τίτλο «Πεζά κείμενα». 

Στο πρώτο βραχύβιο δοκίμιο, που γράφτηκε το 1966, ο κόσμος ερμηνεύεται ως προέκταση μίας πραγματικότητας που τον ξεπερνά. Ο άνθρωπος αναζητεί το Ιερό ώστε «κάθε θρησκεία είναι κι από ένα βαθύ δικαίωμα της ανυποταξίας του ζώντος θεού»[1]. Σε αυτή του την προσπάθεια η ποίηση έρχεται ως αρωγός και συμπαραστάτης καθώς η ποίηση «χαρίζει την ολοκληρία της γλώσσας, μ’ άλλα λόγια την άναρχη οντότητα της γλώσσας εσχατικά του μύθου»[2], ενώ η θρησκεία «συνεχόμενο προς την ποίηση λειτούργημα » μας «χαρίζει τη μυθική ολοκληρία της γλώσσας»[3].

Ο Καρούζος ταυτίζει ελευθερία και θρησκεία, ελευθερία και πίστη ενώ «στη νύχτα της υπάρξεως, και ο προφήτης και ο ποιητής, όργανα λεπτότατα του φωτός, ταυτόσημα εξεργάζονται την απροσμέτρητη οδύνη, που συνειδηταίνει και το φως, που φανερώνει πως ακόμη και το φως είναι μύθος. Ο θεός, αλήθεια, είναι πιο νυχτερινός κι απ’ τη νύχτα, πιο λέξη από κάθε λέξη, περ’ απ’ τις λέξεις όλες, περ’ από κάθε φως»[4]. Η αναζήτηση του Ιερού, της θεότητας, της αγιότητας τελικά «είναι ο βαθύτερος πραγματισμός της υπάρξεως, η βαθύτερη χρήση της ελευθερίας, το εσώτατο κίνητρο, που κατευθύνει στην κλίμακα των απελευθερώσεων έως το θάνατο και τη θέωση. Ο άνθρωπος ακαταμάχητα θέλει το ύψος, εκείνο που τον λυτρώνει απ’ τις αμέτρητες αιχμαλωσίες του αποτελέσματος και του χαρίζει την ποθούμενη και γι’ αυτό τόσο ρεαλιστική αυτοβεβαίωση. Άρα, λοιπόν, η μεταφυσική αντίληψη δεν είναι παρανόηση της φυσικότητας, μα είναι η αποκορύφωση της φυσικότητας, η δύναμη που κάνει κατόρθωμα τη φυσικότητα και που χωρίς τη λειτουργία της η φυσικότητα σκλαβώνει τον άνθρωπο»[5].

Κι αποτυχίζω την απόγνωση.... Νίκος Καρούζος

ph by Masao Yamamoto

Νύχτες περίεργες ...

Διάφανο νερό επειγόντως

Δάσκαλε Νίκο Καρούζο πες κάτι..

Νίκος Καρούζος 

Κι αποτυχίζω την απόγνωση κατακείμενος

Όρθιος.

(σημ: "αποτυχίζω" νεολογισμός του Ν. Καρούζου
σημαίνει ότι την κάνω να αποτύχει --την απόγνωση--)

ΠΗΓΗ: Anna Staikou

Για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη - Ν.Α. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ph Ernst Haas

Paris café, 1950

Για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη
Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος

Θαμνώδη ρήματα και φύλλα καταπράσινα της γλώσσας.


Μεγάλος άνθρωπος και ανέστερος έλληνας που κράτησε τον πόνο στο σωστό του το ύψος αγνοώντας και δημοτικισμούς και μαρξισμούς και μόδες αγνοώντας τα εκάστοτε μορμολύκεια την ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων αγνοώντας τον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας ο ανοξείδωτος.

Ήδη τα θύματα της Προόδους που πρόωρα σκουριάζει πάνε στην πατρίδα του τη Σκιάθο κι αγοράζοντας ελπίζοντας οικόπεδα.

Πάνε για λίγο αεράκι λίγη θάλασσα και φρέσκο φεγγάρι.

Μα είν' αδύνατο να κοροϊδέψουμε τη ρημαγμένη φύση με ξυπόλητα Σαββατοκύριακα και με τροχόσπιτα.

Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος

Εκείνος ο περιούσιος, Παπαδιαμάντης και το κεράκι μας ακόμη δεν το θέλει.

Ν.Α. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΠΗΓΗ: Anna Staikou

ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ (απόσπασμα)

Η Μεγάλη Καληνύχτα από τον ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ

ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
(απόσπασμα)

Έρωτα με κατοίκησες πολύ

φύγε απ αυτό το σπίτι.

Δεν έχει ούτ’ ένα παράθυρο να βγει.

στα δέντρα η ερημιά μου

σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.

Οι άγιες εικόνες δεν υπάρχουν

έρωτα μη σημαίνεις-πια.

Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.

Μη δείχνεις — είμαι ο ανώφελος το ξέρω

σώμα για θάνατο και θάνατο

που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.

Η φωνή μου λυγίζει.

Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ

σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος

εγώ με όλο το αίμα μου

έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα

με τόσο σπαραγμό στα σύνορα μου.

Ο ουρανός είναι στον βαθυκύανο χειμώνα.

Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.

Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν

— ένα τ’ ονομάζω.

«Συναντήθηκα με το θαύμα σα φίλος» Τα πεζά του ποιητή Νίκου Καρούζου

                                                     Α’

Οι ποιητές, διασώζουν στα γραπτά τους κείμενα μια  βαθιά αίσθηση του κόσμου αλλά και της γλώσσας που γράφουν . Γι’ αυτό τα δοκίμια ποιητών όπως του Ν. Καρούζου, ή του Γ. Σεφέρη, ή του Ο. Ελύτη  μας ενδιαφέρουν γνωστικά και μας γοητεύουν αισθητικά.

Από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, το 1993,  εκδόθηκαν το σύντομο δοκίμιο του Ν. Καρούζου «Μεταφυσικές εντυπώσεις απ’ τη ζωή ως το θέατρο» και το 2010  η εκτενέστερη και πληρέστερη συλλογή,  σε φιλολογική επιμέλεια της Ελισάβετ Λαλουδάκη  με τον τίτλο «Πεζά κείμενα». 

Στο πρώτο βραχύβιο δοκίμιο, που γράφτηκε το 1966, ο κόσμος ερμηνεύεται ως προέκταση μίας πραγματικότητας που τον ξεπερνά. Ο άνθρωπος αναζητεί το Ιερό ώστε «κάθε θρησκεία είναι κι από ένα βαθύ δικαίωμα της ανυποταξίας του ζώντος θεού»[1]. Σε αυτή του την προσπάθεια η ποίηση έρχεται ως αρωγός και συμπαραστάτης καθώς η ποίηση «χαρίζει την ολοκληρία της γλώσσας, μ’ άλλα λόγια την άναρχη οντότητα της γλώσσας εσχατικά του μύθου»[2], ενώ η θρησκεία «συνεχόμενο προς την ποίηση λειτούργημα » μας «χαρίζει τη μυθική ολοκληρία της γλώσσας»[3].

ΕΠΙΛΟΓΕΣ...

ΦΥΣΑΕΙ ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (απόσπασμα)

...Μια γυναίκα σφίγγει τρομαγμένη το παιδί της

εκείνο πονάει και μπήγει τις φωνές

σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός

ένας αρτεργάτης φτύνει

καθάρματα

αλληλούια

κι η φτυσιά του πηγμένη απ' το αλεύρι φουσκώνει σαν προζύμι

κι ένα μεγάλο αυριανό ψωμί

λάβετε φάγετε

φυσάει...

Τάσος Λειβαδίτης

Μια μέρα με θεόφτωχη βροχούλα 

θα χωθώ

στο τάφο μου και θα 

χουζουρέψω

Νίκος Καρούζος

ΤΕΛΕΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Νενανώ τα συστατικά των ουράνιων ήχων

ένα μακρόπνοο τερερέ στην άκαπνη συντέλεια

γοργά και δίγοργα και τρίγοργα

νε νε...νε νε /μηχανισμός απολαύσεως/

ένα τερερέ δίπλα-δίπλα στο Οχτωήχι της τουρκοκρατίας

πλαταίνοντας τις ολονυχτίες τέρπει τερερέ τα χριστεπώνυμα

νανά...νανά, άγια...Δόξα και Νυν εννεάσημος ο μάχιμος

ρυθμός εκείθε

νε νε... νε νε /χορίαμβος-νηρηίδα/

ο μείζων και ο ελάχιστος η πεταστή χειρονομούμενη

το παλαιό πολυσύλλαβον απήχημα

μ’ όλα τούτα βγήκαν οι Παπαφλέσσηδες κ’ οι Κολοκοτρωναίοι.





η Ιστορία φυσικά

δε μας περιμένει

στη στάση του τρόλεϊ

Νίκος Καρούζος

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΟΜΕΡΟ

Μηδαμινός ωσάν ένα θα ’λεγα μουσικό διάστημα χιονόλυτο

συλλογιέμαι τι ψάχνω εγώ σ’ αυτό τον κόσμο που εξοντώνει

στο Σαλβαντόρ στη Μπολίβια στην Ουρουγουάη στο Σαντιάγκο

σκοτώνει στις ηπείρους τα βαθιά πλάσματα με κάτι μάτια

Θεέ μου λουλουδένια-,

τι γυρεύω εγώ σ’ αυτήνε την εκποίηση του μαύρου αβέρτα...

Μηδαμινός ωσάν ένα κουρελιασμένο ξεσκονόπανο πάλι

καταστρέφομαι δίχως τη δύναμη να δοξάσω τους φρέσκους

κι αδιάκοπους Χριστούς της Παρουσίας.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΟΜΕΡΟ: ΦΟΝΕΥΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑΟ ΚΑΤΑ

ΤΗΝ ΩΡΑ

ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΣΤΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΤΟΥΣ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.

Ας γίνει αχτιδοβόλημα.

Νίκος Καρούζος

218.  Ο φυσικός πλούτος δεν είναι πιο χρήσιμος στους ανθρώπους από ό,τι το νερό σ' ένα μεγάλο κανάτι.  Πρέπει να καταλάβουμε ότι ξεχειλίζουν.

219.  Μπορούμε να βλέπουμε χωρίς φθόνο ακόμη και τα πλούτη των άλλων και να νιώθουμε καθαρότερη ευχαρίστηση από εκείνους, γιατί εμείς είμαστε ελεύθεροι από τέτοια επιθυμία.

Επίκουρος

ΠΗΓΗ:

•  ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Β΄(1979-1991), ΕΚΔ. ΙΚΑΡΟΣ
• ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ,ΦΥΣΑΕΙ ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ),  ΕΚΔ. ΚΕΔΡΟΣ 1953
• ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ, ΗΘΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΕΚΔ. ΖΗΤΡΟΣ 2009, ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΟ ΒΗΜΑ 2015

Νίκος Καρούζος (1926-1990)

1. Νὰ μὴν εἰρηνεύεις ἀνώφελα. 

2. Νὰ μὴν πολεμᾶς ἐπίσης ἀνώφελα. 

3. Ν” ἀγαπᾶς τὸν ἥλιο, μὰ ὄχι σὰν θεότητα. 

4. Ν’ ἀποστρέφεσαι τὴ σελήνη σὰν ἔδαφος. 

5. Νὰ πηγαίνεις καμιὰ φορά στὴν ἐκκλησία, δὲ χάνεις τίποτα. 

6. Νὰ θυμᾶσαι λιγάκι τὸ θάνατο, μὰ ὄχι σὰν θάνατο. 

7. Νὰ βλέπεις τὴ ματαιότητα καὶ τῆς ἰδέας τῆς ματαιότητας. 

8. Νὰ λὲς ἕλληνας καὶ νὰ νιώθεις ἄλλην ὀμορφιά, νὰ μὴ νιώθεις ἑλληνικότητα. 

9. Νὰ γράφεις ἀγαπώντας τὸ ἄγραφο. 

10. Νὰ στοχάζεσαι πέρ’ ἀπ” τοὺς στοχασμούς σου. 

11. Νὰ μὴν ξεχνᾶς τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἀνύπαρχτου. 

12. Νά τὰ διαβάζεις κάθε μέρα τοῦτα. 

"Στὸν Ἠλία Πετροπουλο" Νίκος Καρούζος 21.12.71

Αγιονικοκαρούζος Τρίπτυχο αφιέρωμα στον Νίκο Καρούζο. Πρώτη Εικόνα. 

Του Γιώργου Ικαρου Μπαμπασάκη

1. Λυρισμός / Διαύγεια: Ο ποιητής Νίκος Καρούζος ήταν απολύτως ικανός να συνδυάζει το πάθος με τη λογική, τον διάπυρο λυρισμό με την ελεγκτική διαύγεια, με τα λόγια του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ διέθετε «το πάθος του επιστήμονα και την ακρίβεια του καλλιτέχνη». Ιδίως τα ποιήματα της ύστερης περιόδου του δείχνουν πόσο μεθοδικά προχώρησε στον εσκεμμένο κατακερματισμό της γλώσσας ώστε να φανερωθούν εκρηκτικά η ψίχα και η ψυχή της γλώσσας, η ουσία των λέξεων στην απογύμνωσή τους, εντέλει να προχωρήσουμε στην αναζήτηση ενός βαθύτερου νοήματος πέρα από τις συμβάσεις που επιβάλλει η κοινή, λεγόμενη, λογική.