Ο φιλέλληνας Εϋνάρδος
Γράφει ο Κότσης Παναγιώτης
Α. Η δράση του στην Επανάσταση
Ο Ελβετός τραπεζίτης Jean Eynard- επί το ελληνικότερο «Εϋνάρδος»- κατέχει περίοπτη θέση στο κίνημα του φιλελληνισμού, το οποίο εκδηλώθηκε κατά τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα των ετών 1821-1828. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας γεννήθηκε στο λυκόφως του έτους 1776 στην Lyon και, πέθανε τον Φεβρουάριο του 1863 στην Γενεύη, πόλη όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος του βίου του. Πριν την εμπλοκή του στις επαναστατικές ενέργειες των Ελλήνων, βοήθησε σημαντικά ως προς την βελτίωση των οικονομικών στα ιταλικά κρατίδια. Επίσης, εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, μετά την ναπολεόντεια περίοδο.
Ο Εϋνάρδος διακρινόταν για την ορθή του κρίση, τα ανθρωπιστικά του αισθήματα και την επιμονή. Με ακάματη δράση και, συχνά ταξίδια στις αυλές των ηγεμόνων της Ευρώπης, επιχειρούσε να ενεργοποιήσει τα κράτη ως προς το ελληνικό ζήτημα. Η φιλελληνική δράση του Εϋνάρδου υπήρξε έντονη και, ξεκίνησε το 1825. Σαφέστερα, κατά την εποχή εκείνη, πρωτοστάτησε στην ίδρυση των φιλελληνικών κομιτάτων της Γενεύης και του Παρισιού. Ο Εϋνάρδος υπήρξε ένα είδος συνδέσμου ανάμεσα στις επιτροπές των δύο κομιτάτων, αλλά, στην πραγματικότητα, καθόριζε και, εν πολλοίς, κατηύθυνε την δραστηριότητά τους.
Ο Εϋνάρδος κατέβαλε ηράκλειες προσπάθειες, αποσκοπώντας στον ανεφοδιασμό των πολιορκημένων του Μεσολογγίου. Αναλυτικότερα, ταξίδεψε, την άνοιξη του 1826 στην Αγκόνα της Ιταλίας για να επιστατήσει στην αποστολή. Ακόμη, η πτώση της πόλης του Μεσολογγίου, με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης από τον γηραιό πρόκριτο, Χρήστο Καψάλη, έγινε στις 10 Απριλίου 1826[1]. Μετά την πτώση της ιεράς πόλεως Μεσολογγίου, ο Εϋνάρδος ανέλαβε να εξαγοράσει τους αιχμαλώτους. Επίσης, γνωστή έχει μείνει η φροντίδα του για την ορθή διαχείριση των δανείων από το εξωτερικό, την κατασκευή ελληνικών πλοίων, τα οποία είχαν παραγγελθεί σε Μ. Βρετανία και ΗΠΑ και, τέλος, την συγκρότηση ενός μισθοφορικού σώματος από την Ελβετία. Τα προαναφερθέντα συνοδεύονταν από το ενδιαφέρον του υπό μελέτη φιλέλληνα για την εκπαίδευση των ελληνόπουλων, την ανάπτυξη μίας συστηματικής αγροτικής καλλιέργειας και άλλα θέματα. Κλείνοντας, η αποστολή όπλων και εφοδίων επισιτισμού γινόταν με χρήματα, τα οποία προέρχονταν από δάνεια και εράνους[2].
