Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς: Ένας άγιος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση

Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς (+1932), ένας άγιος των ημερών μας, ήταν άνθρωπος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση.

Έδειχνε μεγάλη υπομονή στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες. Έλεγε κάποτε ο ίδιος συμβουλεύοντας μια πνευματική του κόρη:

“Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν”.

Εξηγεί σε μια «κόρη του» γιατί να μην θυμώνει και λέει: «και ‘γω δεν ξέρω να μιλήσω; ξέρω, αλλά σκέφτομαι το αποτέλεσμα και έτσι σιωπώ».

Ο παπα – Νικόλας Πλανάς λειτουργούσε καθημερινά, χωρίς διακοπή, σε διάστημα μισού αιώνα. Στο διάστημα αυτό τύχαινε κάποτε να μην έχει πρόσφορο. Πάντοτε όμως εξοικονομούσε είτε από τους πιστούς είτε από τους γύρω φούρνους.

Κάποια μέρα είχε προχωρήσει ο όρθρος αρκετά, αλλά πρόσφορο δεν φαινόταν πουθενά. Έστειλε να ψάξουν στους φούρνους και στις νοικοκυρές που πάντα είχαν. Κοίταξε και στα ντουλάπια του ιερού, μήπως είχε αφήσει άλλος ιερέας. Μα κανένα αποτέλεσμα. Στενοχωρήθηκε μέχρι δακρύων.

Κάποια στιγμή τον βλέπουν να βγαίνει στην ωραία πύλη κρατώντας ένα πρόσφορο φρέσκο-φρέσκο. Το είχε βρει πάνω στην αγία τράπεζα!

-Κοιτάξτε, παιδιά μου, τι σημείο μου έκανε ο Θεός, είπε συγκινημένος και χαρούμενος.

Όλα τα θαύματα, σημεία τα έλεγε. Τα θεωρούσε φυσικά, γιατί είχε μεγάλη πίστη.Στα συναξάρια συναντάμε ασκητές που τους υπηρετούσε άγγελος Κυρίου. Πολύ φυσικό λοιπόν να υπηρετούσε άγγελος Κυρίου και τον παπα-Νικόλα, τον «εντός του κόσμου διαβούντα αληθινόν ασκητήν».

Έζησε τον 16ο αιώνα και θα ήταν το ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ των ΓΥΝΑΙΚΩΝ στη χώρα μας αν δεν είχε ένα "κουσούρι"!

Γιώργος Τασιόπουλος 

Έζησε τον 16ο αιώνα και θα ήταν το ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ των ΓΥΝΑΙΚΩΝ στη χώρα μας αν δεν είχε ένα "κουσούρι"!

Διεκδίκησε να δώσει τους αγώνες της για τον συνάνθρωπο και ιδιαίτερα τη γυναίκα, αρνούμενη να ξαναπαντρευτεί όπως τη συμβούλευαν οι δικοί της, αλλά προτίμησε να αφιερωθεί σε αγαθοεργίες και φιλανθρωπίες.

Πρώτες ισότιμες συντρόφισσές της στον αγώνα της οι πρώην υπηρέτριές της και ακολούθησαν 150 κοπέλες.

Τα κατάφερε στην περισσότερο συντηρητική και αυταρχική κοινωνία του 16ου αιώνα,  αφού απελευθέρωνε κοπέλες που είχαν πουληθεί στους Τούρκους ως σκλάβες, τους έβρισκε δουλειά.

Σήμερα θα λέγαμε, ίδρυσε τέσσερις τουλάχιστον ΜΚΟ,  χωρίς όμως κρατική ή άλλη χρηματοδότηση από ολιγάρχες!  Αφιέρωσε σε αυτό όλη τη ζωή της και διέθεσε όλη την περιουσία της!

 Έτσι μάθαινε γράμματα ιδρύοντας σχολεία σε γυναίκες, νοσοκομεία για απόρους, ξενοδοχεία για αστέγους και ξένους και ορφανοτροφεία .

Το σύνολο των συγκροτημάτων αυτών ονομάστηκε «Παρθενώνας», στα οποία έβρισκαν καταφύγιο αδιακρίτως Έλληνες και Τούρκοι όλων των ηλικιών.

Ίδρυσε παραρτήματα στα Πατήσια, στην Τζιά και την Αίγινα και διέθεσε όλη της την περιουσία σε φιλανθρωπίες.

Άνοιγε πηγάδια εκεί που διψούσαν οι βοσκοί και οι αγρότες.

Και από αυτό το ψυχικό πήρε το όνομά της η περιοχή του ομώνυμου Δήμου.

ΤΟ "ΚΟΥΣΟΥΡΙ" ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΙΛΟΘΕΗΣ

Το "ΚΟΥΣΟΥΡΙ" της Αγίας Φιλοθέης, σε αυτή αναφερόμαστε, είναι ότι ήταν Χριστιανή.

Ίσως αυτό να είναι η αιτία ώστε να μην αποτελεί σήμερα σύμβολο χειραφέτησης, πρότυπο κάθε γυναίκας.

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε την άγνοια ενός τέτοιου προτύπου από τις σημερινές γυναίκες.

ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ: ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΙΣ 29 ΜΑΪΟΥ

Μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας στις 29 Μαΐου: Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες - κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν.

Μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας στις 29 Μαΐου

Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν όπως ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας που μόνασε με το όνομα Συμεών και ήταν κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους. Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βόρειο – ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος.

Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια.

Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό.

Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Συναισθηματικά και ουσιαστικά έρεπε μάλλον προς το Βυζάντιο, του οποίου επέπρωτο να γίνει Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα, περά προς την γενέθλιο σερβική πατρίδα.

Κοντά σ’ αυτά και πάνω απ’ αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη ορθόδοξη πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει, και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της.

Η φανέρωση της αγίας Τριάδος

Κώστας Νούσης*

Τι γιορτάζουμε τα Φώτα και προς τι λέγονται Θεοφάν(ε)ια; Πρόκειται για την πρώτη επίσημη, θα λέγαμε, φανέρωση του Θεού στην ιστορία. Ο Θεός είχε οπωσδήποτε αμυδρώς φανερωθεί και στους ειδωλολατρικούς λαούς και πολύ περισσότερο στον Ισραήλ. Τώρα όμως, για πρώτη φορά, έχουμε την πλήρη φανέρωσή Του ως Τριαδικού Θεού: ο Πατέρας, ο οποίος με τη φωνή Του εξ ουρανών δείχνει την ευδοκία του στον Υιό του, στο δεύτερο πρόσωπο της Τριάδος, στον ενανθρωπήσαντα Ιησού Χριστό. Και η τρίτη θεία Υπόσταση: το Άγιο Πνεύμα, έκανε αισθητή την παρουσία Του με τη μορφή «περιστεράς», δηλωτική της καθαρότητας και αγνότητάς Του, εν ολίγοις της αγιότητάς Tου.

Εφάνη, λοιπόν, απεκαλύφθη ο Θεός. Μια ουσία, μια θεότητα, μια άκτιστη φύση και δύναμη. Αλλά «ταυτόχρονα» και τρία θεία Πρόσωπα, τρεις διαφορετικές – αλλά κατά φύσιν ενωμένες ασυγχύτως – Υποστάσεις. Ένας, λοιπόν, και τριαδικός ο Θεός μας. Τριάδα εν Μονάδι. Και Μονάς εν Τριάδι. Πώς γίνεται αυτό; Μυστήριο μέγα. Αν το κατανοούσαμε, τότε ο Θεός δεν θα ήταν πραγματικός, αλλά αποκύημα της φαντασίας μας ή, απλά, παράγωγο της λογικής μας. Ωστόσο, αυτός είναι ο άκτιστος και υπερβατικός Θεός και εμείς τα κτιστά και ταπεινά δημιουργήματά Του. Πόσο απέχουμε του Θεού…. αλλά και πόσο μας προσέγγισε ο μέγας αυτός Θεός… Μέχρι το σημείο να κατέλθει όχι μονάχα στη φύση την ανθρώπινη, αλλά και στην πλήρη εξαχρείωση της φύσης αυτής μέσα στον τάφο. Για να την αναστήσει…

Ο Θεός είναι Φως. Άκτιστο Φως. Και με αυτό εργάζεται τη σωτηρία μας, τη θέωσή μας. Η ύψιστη αυτή τιμή απευθύνεται σε αγγέλους και ανθρώπους. Στα λογικά του δημιουργήματα δηλαδή. Δυστυχώς, όμως, συναντάει ο Θεός αυτός της αγάπης την άρνηση της διεστραμμένης ελευθερίας μας. Και έτσι από φως κάποιοι άγγελοι έγιναν δαίμονες και κάποιοι άνθρωποι συνεργάτες και θύματά τους. Σκότος δηλαδή. Ο Θεός όμως είναι το αιώνιο και άδυτο Φως. Και ολόχαροι μπορούμε να ελπίζουμε και να πορευόμαστε στην είσοδό μας μέσα σε Αυτό(ν).

* Θεολόγος - Φιλόλογος

Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας: Η Βάπτιση του Ιησού Χριστού (1295-1317) έργο Μιχαήλ και Ευτύχιου Αστραπά.

Άγιος Πορφύριος, Ο διά Χριστόν αλήτης, μέγας πνευματικός δάσκαλος και Γέροντας του μέλλοντός μας!

Όσιος Πορφύριος (1906-1991)

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η σημερινή γιορτή του αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη (της πλατείας Ομονοίας, των Καλλισίων και της Μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι) αποτελεί μια μεγάλη εορτή και ημέρα για την Εκκλησία.

Ένα μεγάλο πανηγύρι προς τιμήν ενός μεγάλου νέου αγίου που μοιάζει να μας φέρνει λίγο πιο κοντά στην γέννηση του Παιδίου Νέου της Εκκλησίας. Κοντά στην παγκόσμια ημέρα της Χριστού Γέννας! Των όμορφων Χριστουγέννων. Της Ανατολής των Ανατολών.

Γέννημα και καρπός του προηγούμενου αιώνα ο άγιος Πορφύριος φαίνεται να αποτελεί τον κατεξοχήν Γέροντα και Άγιο της εποχής του, όπως και τον διαμορφωτή μιας σύγχρονης πνευματικής ζωής, αλλά και αυτής του μέλλοντος.

Και όλα αυτά από ένα αγράμματο παιδάκι που ξεκίνησε να διαβάζει συλλαβιστά τον βίο και την πολιτεία του αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη, όπου κι αν βρισκόταν, και να τέρπεται. Να διψά να ζήσει ασκητική και πνευματική ζωή. Διάβαζε τον βίο του αγίου που θαύμαζε ακόμη και στο κελλί ενός αστυνομικού τμήματος όταν συνελήφθη επί αλητεία!

Πώς ο όσ. Πορφύριος συναντούσε από το Μήλεσι τον όσ. Σωφρόνιο στο Έσσεξ

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Οι όσιοι Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (αριστερά) και Σωφρόνιος του Έσσεξ.

[Γράφει ο δρ. Κλείτος Ιωαννίδης]: Χάρη στο διορατικό χάρισμά του ο Γέρων Πορφύριος γνώριζε και τη μορφή ενός άλλου μεγάλου Γέροντος των ημερών μας, του Ρώσσου Γέροντος Σωφρονίου, κτίτορος και Προηγουμένου της Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Βρεπανίας, ο οποίος, ανάμεσα στ’ άλλα βιβλία, έγραψε και το παγκόσμια γνωστό και μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες ο Γέροντας Σιλουανός.

Κοντά στο Γέροντα Σιλουανό, ο όποιος, όπως είναι γνωστό, ανακηρύχθηκε άγιος το 1989, ο Γέρων Σωφρόνιος είχε ζήσει εννέα ολόκληρα χρόνια. Όπως, λοιπόν, ο ίδιος ο Γέρων Σωφρόνιος μας είπε το Νοέμβριο του 1990 όταν είχαμε τη μεγάλη ευλογία να τον συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε μαζί του στο Έσσεξ συναντιόνταν οι δύο Γέροντες κάθε βράδυ στις προσευχές τους και γνώριζαν πολύ καλά ο ένας τη μορφή του άλλου, χωρίς ποτέ να έχουν δει ο ένας τον άλλο με τους φυσικούς οφθαλμούς τους.

Ούτε ο Γέρων Πορφύριος είχε δει ποτέ το Γέροντα Σωφρόνιο, ούτε ο Γέρων Σωφρόνιος είχε πάει ποτέ στο Γέροντα Πορφύριο. Τη συγκλονιστική αυτή περιγραφή μας έκανε ο Γέρων Σωφρόνιος, στην παρουσία του Ηγουμένου της Μονής στο Έσσεξ αρχιμανδρίτου Κυρίλλου, του πνευματικού της Μονής ιερομονάχου Ζαχαρίου και τριών άλλων εν Χριστώ αδελφών από την Κύπρο.
«Kαι εξήγγειλαν τοις λαοίς ότι ουκ απέθαναν, αλλά ζώσιν εις τον αιώνα, και διηγήσαντο τοις εν σαρκί τα μαρτύρια του Κυρίου, του στεφανώσαντος αυτούς».

Προσθήκη της β’ έκδοσης

Στην προσπάθειά μας να βελτιώσουμε τη δεύτερη αυτή έκδοση, γράψαμε σ’ όλους τους συνεργάτες του βιβλίου και στο Γέροντα Σωφρόνιο, ο όποιος, λόγω προκεχωρημένου γήρατος, ανέθεσε σ’ ένα υποτακτικό του ιερομόναχο να μας γράψει επί λέξει τα ακόλουθα:

Ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας.

Της Άννας Στάικου

Ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, λεπτός, ολιγαρκής, ασθενικός, ασκητικότατος, με μακριά μαύρη γενειάδα -αφού πέθανε 49 ετών και δεν πρόλαβε να γεράσει. 

Καμμία σχέση με τον "χοντρό-Άη-Βασίλη", που μας ήλθε εξ Εσπερίας.  Ήρθε σε ρήξη με τις κοσμικές εξουσίες και δεν είναι... ντήλερ πάσης φύσεως εμπορευμάτων! Μορφώθηκε πολύ, έγινε πανεπιστήμονας της εποχής του (σπούδασε φιλολογία, μαθηματική, φιλοσοφία, ρητορική, ηθική, αστρονομία, ιατρική, γεωμετρία και διαλεκτική) και στην συνέχεια μέγας διδάσκαλος και απαράμιλλος παιδαγωγός, με πολύτιμο και ανυπέρβλητο συγγραφικό έργο, που το μελετά έκτοτε η ανθρωπότητα (είπαν πως και μόνο αυτό θα αρκούσε να τον δικαιώσει ως μεγάλο). Γι' αυτό και η μεν Εκκλησία τον ονόμασε οικουμενικό διδάσκαλο, η δε Ιστορία "Μέγα". 

Δεν είναι τυχαίο πως τα κάλαντά μας λένε πως έρχεται από την Καισάρεια (της Μ. Ασίας και όχι από τη Λαπωνία της Φινλανδίας) όπου "βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι", το καλαμάρι του πνεύματος, που με αυτό το "χαρτί ομίλει" και όχι το σακί που είναι γεμάτο από την ύλη του εμπορίου. Κι όταν ακουμπάει το ραβδί του, το κάνει για "να πει την αλφαβήτα", δηλαδή ακόμα και τότε που ξαποσταίνει από την πεζοπορία, πάλι διδάσκει τους ανθρώπους "γράμματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα" και δεν κινείται ως κομήτης (ή ως ξωτικό;).

Mε τον Άρη Σερβετάλη για την Ελευθερία και την Αγιότητα

ΠΗΓΗ: Antifono.gr

Ο 15χρονος Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας από τη Μονεμβασιά (21 Οκτ) Αέναη επΑνάσταση

Ο ανυποχώρητος έφηβος Άγιος ΙΩΑΝΝΗΣ

ο Μονεμβασιώτης (1758 - 21 Οκτωβρίου 1773)

Ένα πρότυπο για τους σύγχρονους εφήβους/νέους,
αλλά και για όλους και όλες χριστιανούς/νές.
 
Άγιος Ιωάννης ο Αρβανίτης και Νεομάρτυρας 

ο εκ Μονεμβασίας εορτάζει στις 21 Οκτωβρίου 

Ιερά Λείψανα: 

• Η Κάρα του Αγίου και τμήματα χειρών και ποδών βρίσκονται στη Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης.
• Μέρος των Λειψάνων βρίσκονται στο Ναό των Αγίων 40 Μαρτύρων Λαρίσης.
• Μέρος του χειρός βρίσκεται στη Μονή Βουλκάνου Μεσσηνίας.

Nόμους φυλάττων νηστίμου καιρού πόθω,

Ζωήν έθυσας ω Iωάννη μάκαρ.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (21 Οκτωβρίου) καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ο Ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, αλλά ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από οπού καταγόταν ή πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 και μεγάλωσε ό Ιωάννης. Από μικρός ο Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ιερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στις Ακολουθίες της Εκκλησίας και πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπα-γιος» και έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.

Αλλά το έτος 1770 οι ορδές του Αλβανού Χατζή Οσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν και στις Γούβες. Μεταξύ άλλων φόνευσαν και τον πατέρα του Ιωάννη (πού δεν διασώθηκε το όνομα του) και στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο και τη μητέρα του και τους μετέφεραν στη Λάρισα.

Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν. Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ

(απόσπασμα)

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει

μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.

Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,

υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε

για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για

τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν

από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.

Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία

ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται

πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.

Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;

Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.

Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

ΜΟΥΝΤΕΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ

«Η αντοχή των υλικών», Αθήνα 1971, σ. 72 

* Στη φορητή εικόνα η Θεοτόκος Γλυκοφιλούσα («Η Επίσκεψις») - ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Η Θεοτόκος κρατεί τον μικρό Χριστό με το δεξί της χέρι, ενώ με το αριστερό τον προτείνει στον θεατή και συγχρόνως τον ικετεύει για τη σωτηρία των ανθρώπων. Το Θείο Βρέφος αγκαλιάζει τρυφερά τη μητέρα του ακουμπώντας το μάγουλό του στο δικό της. Ο συγκεκριμένος εικονογραφικός τύπος της Παναγίας, κατά τον οποίο τα δύο πρόσωπα αγγίζονται με τα μάγουλα, είναι γνωστός ως Παναγία Γλυκοφιλούσα. Ο τύπος αυτός προβάλλει τη μητρική ιδιότητα της Θεοτόκου και συγχρόνως τονίζει το ρόλο της ως προστάτιδας των ανθρώπων. Ως μητέρα του Χριστού, εισακούεται από τον γιο της όταν τον παρακαλεί για τη συγχώρεση του κόσμου. Αυτό το νόημα έχει και η επιγραφή της συγκεκριμένης εικόνας, που ονομάζει τη Θεοτόκο ΜΗ(ΤΗ)Ρ Θ(ΕΟ)Υ Η ΕΠΙCΚΕΨΙC, δηλαδή η σκέπη, η προστάτιδα.

Η εικόνα έχει φιλοτεχνηθεί με την τεχνική του ψηφιδωτού. Πρόκειται για τεχνική με μεγάλο κόστος, που εφαρμόζεται σπάνια σε φορητές εικόνες. Το ξύλινο πλαίσιό της αρχικά πρέπει να έφερε πολύτιμη επένδυση. Στο κέντρο του κάτω πλαισίου διακρίνεται μια εγκοπή στην οποία προσαρμοζόταν στήριγμα για την περιφορά της σε λιτανείες, δηλαδή τελετουργικές πομπές στους δρόμους της πόλης. Τον υπόλοιπο χρόνο η εικόνα θα βρισκόταν σε τέμπλο ναού, ως δεσποτική, δηλαδή τοποθετημένη παραπλεύρως της Ωραίας Πύλης. Προέρχεται από την Τρίγλια της Βιθυνίας, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και κατέληξε στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο ως ένα από τα «Κειμήλια Προσφύγων», που έφθασαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) και την ανταλλαγή των πληθυσμών (1923).

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

13 Ιουλίου: Μνήμη του αντιναζιστή νεομάρτυρα Αλέξανδρου του Μονάχου

Μπορούν ένας Ορθόδοξος, δυο αδέρφια Προτεστάντες οι οποίοι μελετούσαν του Αγ. Αυγουστίνο, τη Μεσαιωνική φιλοσοφία και τον John Henry Newman, ορισμένοι πιστοί Ρωμαιοκαθολικοί, ένας κατηχούμενος ο οποίος βαπτίστηκε λίγο πριν εκτελεστεί, μια ακόλουθος της ανθρωποσοφίας και ένας Βουδιστής, σύζυγος μιας Εβραίας η οποία εκτελέστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, μαζί με πολλούς ακόμα διαφορετικούς ανθρώπους, να συμπράξουν από κοινού; Μπορεί η απέχθεια για τον πόλεμο, η καταδίκη του Ναζισμού και η έκκληση για ειρήνη να ενώσει ανθρώπους στην πιο σκοτεινή στιγμή της ιστορίας; Και αν ναι, μπορεί η σύμπραξη αυτή να γίνει ακόμα και στο όνομα του Θεού; Η ιστορία της αντιστασιακής ομάδας του Λευκού Ρόδου απέδειξε πως όλα αυτά είναι δυνατόν να συμβούν. 

Αύριο είναι η μνήμη του 25χρονου Ορθόδοξου παθοφόρου νεομάρτυρα Αλέξανδρου Σμορέλ (1917-1943), ο οποίος υπήρξε ένα από τα βασικά μέλη του Λευκού Ρόδου. Εκτελέστηκε στη γκιλοτίνα, στη φυλακή Stadelheim του Μονάχου την ίδια μέρα με τον Kurt Huber. Με την ίδια γκιλοτίνα είχαν εκτελεστεί λίγους μήνες νωρίτερα οι σύντροφοί τους, τα αδέρφια Hans και Sophie Scholl, και ο Christoph Probst, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθούσαν και οι εκτελέσεις των Willi Graf και Hans Conrad Leipelt. Τα σώματα των μελών του Λευκού Ρόδου αναπαύονται στο κοιμητήριο Perlacher Forest, το οποίο συνορεύει με τη φυλακή. Η γκιλοτίνα βρέθηκε το 2014 στο υπόγειο του Εθνικού Μουσείο της Βαυαρίας.

Υ.Γ. Στην απεικόνιση του μαρτυρίου, πρόσθεσα το παρεκκλήσι του κοιμητηρίου Perlacher Forest. Οι σταυροί συμβολίζουν τους εκατοντάδες μάρτυρες του Ναζισμού οι οποίοι είναι θαμμένοι εκεί. Οι δύο ενωμένοι σταυροί είναι αυτοί των αδερφών Scholl. 

Τον Ιούλιο του 1943, οι συμμαχικές δυνάμεις τύπωσαν και έριξαν με αεροπλάνα πάνω από τη Γερμανία χιλιάδες αντίτυπα της έκτης προκήρυξης του Λευκού Ρόδου.

Ακουαρέλα, 2020

Οι εν Σαμοθράκη Πέντε Νεομάρτυρες

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Νεομαρτύρων των εν Σαμοθράκη μαρτυρησάντων ( † Απρίλιος 1835).

Αυτοί οι Άγιοι Μάρτυρες του Χριστού, που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα και υπήρξαν καλλίνικοι, ο Μανουήλ, ο Θεόδωρος, ο Γεώργιος και ο άλλος, ο νεώτερος Γεώργιος, είχαν πατρίδα το νησί Σαμοθράκη, ο Μιχαήλ, όμως, καταγόταν από την μεγαλόνησο Κύπρο, και μαρτύρησαν υπερήφανα κατά τον 19° αιώνα, γι’ αυτούς δε η μαρτυρία έχει ως εξής: Κατά το 1821, έτος κατά την διάρκεια του οποίου επαναστάτησε το ευγενές γένος των Ελλήνων ενάντια στους εξουσιαστές άπιστους Αγαρηνούς, σε πιο πικρή δουλεία περιήλθε και αυτό το νησί της Σαμοθράκης· διότι αυτοί, αφού εισέβαλαν από την Άβυδο και την Τένεδο και άλλους πάμπολλους τόπους, οι μαινόμενοι Αγαρηνοί, μεγάλο μέρος των κατοίκων της, από την μία τους άνδρες τους δολοφόνησαν με μαχαίρι, από την άλλη τις γυναίκες μαζί με τα παιδιά, αφού τους απήγαγαν και με την βία, τους έστειλαν αιχμαλώτους και στην Ανατολή και στην Ευρώπη και στην Αίγυπτο.

Ανάμεσα στην χορεία των αιχμαλώτων αυτών συγκαταλέγονταν και αυτοί· από αυτούς ο Μιχαήλ, έχοντας την μεγαλύτερη ηλικία, αφού καταλήφθηκε από τον φόβο, αρνήθηκε την πατρική ευσέβεια και το σωτηριώδες όνομα του Σωτήρα· οι υπόλοιποι τέσσερις όμως, αφού ως εμπορεύσιμα είδη από τα χέρια των Τούρκων έγιναν δούλοι, υποβαλλόμενοι στην βία των τελευταίων, αντάλλαξαν την αληθινή πίστι με την πλάνη του Μωάμεθ. Από αυτούς ο Μανουήλ πουλήθηκε στην Αίγυπτο, μορφώθηκε σύμφωνα με την παιδεία των Αγαρηνών, όπου είχε μάθει τα αραβικά και είχε μελετήσει και το Κοράνιο, κατέστη γνώστης της Αραβικής διαλέκτου και ακόμη περισσότερο επιδόθηκε στην μελέτη αυτών των γραφών.

Πηγή:http://malkidis.blogspot.gr/

Έχοντας περάσει πιά ικανό χρονικό διάστημα και ενώ η ειρήνη έχει ανατείλει και η Ελλάδα ελευθερώθηκε, οι περισσότεροι από τους Χριστιανούς, που βρισκόταν υπό αιχμαλωσία, απολάμβαναν πιά την ελευθερία τους, άλλοι κρυφά αναχωρούσαν και όλοι πορεύονταν ο καθένας στον τόπο του. Τότε και αυτοί οι πέντε, αφού επανήλθαν στην Σαμοθράκη και έγιναν κάτοχοι της κτηματικής περιουσίας τους ο καθένας, ενώθηκαν με τους Χριστιανούς, αποκηρύσσοντας την πλάνη, την οποία με την βία υπέστησαν σε πρόωρη ηλικία. Με ειλικρινή λοιπόν μετάνοια και θεία επίγνωσι προσμετρήθηκαν και πάλι στο ποίμνιο του Χριστού. Αυτό όμως έγινε γνωστό στους Τούρκους, που κατοικούσαν στην Σαμοθράκη και μέσω αυτών σε αυτούς, που ζούσαν στην Θράκη.

Τ' Αη Γιώργη... Ο Άγιος Γεώργιος της εκκλησίας, του λαού, της ποίησης.

Η εικόνα προέρχεται από τα κειμήλια προσφύγων της Μικράς Ασίας.

Προέλευση: Μικρά Ασία, Τύανα Καππαδοκίας (;)

Χρονολόγηση: 14ος αιώνας

Διαστάσεις: 75 x 50 εκ.

«Τ’ Άη Γιωργιού γιορτή» του Μπρέγκοβιτς

Τ' Αη Γιώργη...

«Του Αη Γιώργη ( Ederlezi )»

Απ’ τους ώμους να/ η άνοιξη περνά

γύρω φτερουγίζει/ ξεχνάει εμένα.

Μέρα της χαράς/ ποια ζωή φοράς

δρόμο δρόμο παίρνεις / χωρίς εμένα.

Τ’ ουρανού πουλιά/ πάρτε με αγκαλιά

το βουνό γεμίζει/ κεριά αναμμένα.

Να κι η Πούλια, ξημερώνει,/ το Θεό παρακαλώ

μα το φως που δυναμώνει/ δε μου φέρνει, δε μου φέρνει

‘κείνον π’ αγαπώ.

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

του Ανδρέα Αργυρόπουλου

.....Οι κοινωνικές θέσεις τους είναι τόσο σύγχρονες και ριζοσπαστικές που νομίζει κανείς πως έχουν γραφεί μόλις τον τελευταίο αιώνα και μάλιστα κατά τα διαστήματα των μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων και συγκρούσεων. Ο Νικόλας Μπερντιάεφ ο μεγαλύτερος ίσως Ρώσος διανοητής του 20ου αιώνα μεταξύ των άλλων αναφέρει «στον Μεγάλο Βασίλειο όπως και στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο η κοινωνική αδικία, δημιούργημα της κακής διανομή του πλούτου κριτικάρεται με μια δριμύτητα που θα έκανε τον Προυντόν και τον Καρλ Μαρξ να χλωμιάσουν».

 

Ο γνωστός σε όλους ΄Εριχ Φρομ στο βιβλίο του «Να έχεις ή να είσαι» προβάλλει τις απόψεις των Πατέρων για την κοινοκτημοσύνη αξιολογώντας τες θετικά. Για τους Τρεις Ιεράρχες το πρόβλημα της ανισοκατανομής των αγαθών δεν αποδίδεται στο θέλημα του Θεού, ούτε σε φυσικές αιτίες και τυχαία γεγονότα αλλά σε συγκεκριμένες ενέργειες αυτών που κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο. «Οι κοινωνικές ανισότητες δεν είναι θέλημα Θεού», λέει ο άγιος Γρηγόριος «ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο… Με την πτώση θρυμματίστηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων, οι θρασύτεροι με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, τον οποίο κατέστησαν όργανο καταδυναστεύσεως, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους και σε πολλές άλλες κατηγορίες. Εμείς όμως, σαν χριστιανοί οφείλουμε να αποβλέπουμε και να τείνουμε στην αρχική ενότητα και όχι στην κατοπινή διαίρεση, στο νόμο του Θεού και όχι στο νόμο του ισχυρού», (Περί φιλοπτωχίας PG 35, 892 Α-Β). Είναι πασιφανές ότι ο νόμος του Θεού, δηλαδή ο νόμος της αγάπης, της ισότητας, της ελευθερίας της ειρήνης, δεν έχει τίποτα κοινό με το νόμο των ισχυρών κάθε εποχής.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και η Ισότητα των δύο φύλων

http://www.sophia-ntrekou.gr/2013/07/blog-post_6.html

της Σοφίας Ντρέκου

Μέχρι και ο Μέγας πατέρας της ορθόδοξης εκκλησίας και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες μας, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος († 25 Ιανουαρίου 390 μ.Χ), μίλησε μ' ένα πασίγνωστο απόσπασμα από ομιλία που εκφωνήθηκε στην ΚΠολη ενώπιον του αυτοκράτορα Μ. Θεοδοσίου και πολλών αρχόντων, με αφορμή την ανισότητα κατά των γυναικών (βλ. εδώ) στη νομοθεσία (από τη μελέτη Η θέση της Γυναίκας στο χριστιανισμό):

«Δε δέχομαι αυτή τη νομοθεσία, δεν επαινώ την (κοινωνική) συνήθεια. Οι νομοθέτες ήταν άνδρες, γι’ αυτό η νομοθεσία είναι κατά των γυναικών. Γι’ αυτό και δώσανε τα παιδιά στην εξουσία του πατέρα, αφήνοντας χωρίς φροντίδα το ασθενέστερο [σ.σ.: τη μητέρα ίσως εννοεί].

Ο Θεός όμως δε φέρθηκε έτσι, αλλά (είπε) «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για να ζήσεις καλά», που είναι η πρώτη εντολή στην παλαιά διαθήκη. […] Βλέπετε την ισότητα της νομοθεσίας. Ένας δημιουργός του άντρα και της γυναίκας, ένα χώμα και οι δυο, μία εικόνα (του Θεού), ένας νόμος, ένας θάνατος, μία ανάσταση. Ομοίως, γίναμε και από άντρα και από γυναίκα. Ένα χρέος οφείλεται από τα παιδιά στους γονείς. Πώς λοιπόν εσύ απαιτείς σωφροσύνη (συζυγική πίστη) από τη γυναίκα σου, ενώ ο ίδιος δεν την προσφέρεις; Πώς ζητάς χωρίς να δίνεις; Πώς νομοθετείς άνισα για σώμα ισότιμο με το δικό σου;

Αν εξετάζεις τα χειρότερα, δες: αμάρτησε η γυναίκα (Εύα), το ίδιο και ο Αδάμ. Και τους δύο τους εξαπάτησε ο όφις. Δε βρέθηκε ο ένας πιο αδύναμος και ο άλλος πιο δυνατός. Αλλά εξετάζεις τα καλύτερα; Και τους δύο τους σώζει ο Χριστός με τα Πάθη του. Έγινε άνθρωπος για τον άνδρα; Το ίδιο και για τη γυναίκα… Λέγεται ότι προέρχεται [ο Χριστός] από το σπέρμα Δαβίδ. Νομίζεις ενδεχομένως ότι με αυτό τιμάται ο άντρας; Γεννάται όμως από την Παρθένο και αυτό είναι υπέρ των γυναικών». (Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος ΛΖ', 6-7).

• Εδώ, εκτός από το προφανές (την υπεράσπιση της γυναίκας), φαίνεται και ότι:

α) Ο άγιος θεωρεί τους νόμους προϊόν κοινωνικών συνθηκών και όχι κάτι με «θεϊκή αυθεντία», κάτι που η «φωτισμένη» Δύση «ανακάλυψε» μόλις περί το 17ο αιώνα.

β) «Δε δέχομαι τη νομοθεσία» γράφει. Ο άγιος θεωρεί άκυρο το νόμο που θίγει τα δικαιώματα (κατ' αυτόν αυτονόητα) ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων, όπως εν προκειμένω των γυναικών. Με άλλα λόγια, θέτει θέμα "συνταγματικότητας των νόμων": ενός υπερνομικού κριτηρίου, που θα καθορίζει αν ένας νόμος είναι ηθικός - άρα έγκυρος - ή όχι!

Το κριτήριο αυτό, προφανώς, γι' αυτόν είναι το ευαγγέλιο. Είναι αρκετό, αν το γνωρίζεις καλά, γιατί εκεί ο άνθρωπος φτάνει στην κορυφή της καταξίωσής του από τον ίδιο το Θεό, που γίνεται άνθρωπος.

• ...και συνεχίζει ο Άγιος Γρηγόριος: Πως απαιτείς σωφροσύνη;

Ο άγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ

Προσθήκη [Η εικόνα από την Ιερά Μονή Στουντένιτσας (Σερβία)]λεζάντας

του Παναγιώτη Ταμβάκη

Ο άγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ, την μνήμη του οποίου γιορτάζουμε σήμερα 10 Ιανουαρίου, υπήρξε επίσκοπος Νύσσης της Καππαδοκίας, έγγαμος με την αγία Θεοσεβία της οποίας, επίσης, τιμούμε σήμερα την μνήμη. Ο σημαντικότερος, ίσως, όλων των εποχών ΘΕΟΛΟΓΟΣ της Εκκλησίας, αφού αποκαλέστηκε δικαίως ο φιλοσοφικότερος των Πατέρων και Πατήρ Πατέρων, κύριος συντάκτης του Συμβόλου της Πίστεως. Μας προσέφερε την συναρπαστικότατη θεολογική ερμηνεία του Άσματος των Ασμάτων. Εκεί μάς δίνει το, γνωσιολογικό θα λέγαμε, περίγραμμα τής ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ερμηνείας του, συγκρίνοντας τόν θείο έρωτα με τόν ανθρώπινο, με τα εξής συναρπαστικά λόγια (σε δική μας ταπεινή απόδοση):

«Με την έκφραση ΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ ο υψηλός λόγος μάς βεβαιώνει ότι θα μάς διδάξει το Μυστήριο των Μυστηρίων, το οποίο η ανθρώπινη φύση κατά το περισσότερο μέρος του δεν μπορεί ούτε να το βρει ούτε να το συλλάβει με την νόηση. Γι’ αυτό και ο θεόπνευστος ποιητής μάς παρουσιάζει με τρόπο αινιγματικό το ερωτικό πάθος που είναι το πιο δυνατό από τις ηδονικές ενέργειές μας. Για να μάθουμε ότι η ψυχή μας, όταν θέλει να ατενίσει προς το απρόσιτο εκείνο κάλλος τού Θεού, πρέπει τόσο πολύ δυνατά να Τον ποθήσει ερωτικά όσο ποθούνται σωματικά ο εραστής και η ερωμένη. Μεταβάλλοντας το πάθος σε απάθεια, έτσι ώστε αφού σβηστεί κάθε σωματική διάθεση, το πνεύμα να καίει μέσα μας ερωτικά με τη φωτιά εκείνη την οποία ήρθε να βάλει στη γη ο Κύριος»!

[Απόσπασμα από εισήγησή μας με τίτλο:

 «Ἆσμα Ἀσμάτων του Σολομώντα: ένα ερωτικό τραγούδι-βιβλίο της Αγίας Γραφής (από την ερμηνεία του Γρηγορίου Νύσσης ως το σχόλιο του Χρήστου Γιανναρά)» στο Πανελλήνιο Συνέδριο με τον γενικό τίτλο: «Έρωτας και Φιλοσοφία ή η φιλοσοφία ως έρως» του περιοδικού Φιλοσοφείν (Εκδόσεις Ζήτρος) που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 18, Ιούνιος 2018, Κωνσταντίνος Ζήτρος, Ilias Vavouras]

Ο ουρανοφάντωρ θεμελιωτής του χριστιανικού ήθους

Αλέξανδρος Χριστοδούλου, Θεολόγος


Μέγας Βασίλειος (1 Ιανουαρίου)



Οικουμενικός διδάσκαλος, φωστήρας της ορθοδόξου πίστεως, πατέρας του μοναχισμού, προστάτης των φτωχών, τέλειο πρότυπο επισκόπου, ζωντανή εικόνα του Χριστού, διανέμοντας με τις πράξεις του τους θησαυρούς της φιλάνθρωπης Αγάπης του Κυρίου, ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας γεννήθηκε το 329 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Στην οικογένειά του ανήκει πλήθος μαρτύρων και αγίων.



Οι γονείς του, ο άγιος Βασίλειος ο Παλαιός και η αγία Εμμέλεια, διαπαιδαγώγησαν τα δέκα παιδιά τους στον δρόμο της αγιότητας. Η αδελφή του αγίου Βασιλείου, η αγία Μακρίνα, αληθινός πνευματικός οδηγός της οικογένειας, παρότρυνε την μητέρα και τους αδελφούς της προς τον μοναχικό βίο: τον άγιο Ναυκράτιο, τον άγιο Γρηγόριο, μελλοντικό επίσκοπο Νύσσης, και των άγιο Πέτρο, μελλοντικό επίσκοπο Σεβαστείας.

Ο άγιος Βασίλειος πέρασε την παιδική του ηλικία στην Νεοκαισάρεια του Πόντου, όπου έμαθε την ορθόδοξη πίστη από την μητέρα και την γιαγιά του, την αγία Μακρίνα την Παλαιά. Με την καθοδήγηση του πατέρα του προόδευσε γρήγορα στην θύραθεν γνώση που φρόντιζε να συνδυάσει μαζί με την πρόοδο στην αρετή. Μετά το θάνατο του πατέρα του σπούδασε στα μεγαλύ­τερα πολιτιστικά κέντρα της εποχής: την Καισαρεία της Παλαιστίνης, την Κωνσταντινούπολη και τελικά την Αθήνα. Διακρίθηκε σ’ όλες τις επιστήμες: στην φιλοσο­φία, την γραμματική, την λογική, την ρητορική, στα μαθημα­τικά, την αστρονομία, την ιατρική. Εκεί γνωρίσθηκε με τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και έγινα αχώριστοι φίλοι. Μόλις τελείωσε τις σπουδές του στην Αθήνα, οι συμφοιτητές του ήθελαν να τον κρα­τήσουν για δάσκαλό τους.

Η βαθειά μελέτη του Ευαγγελίου, τον έκανε να αισθαν­θεί τη ματαιότητα της θύραθεν σοφίας γι’ αυτό εγκατέλειψε την Αθήνα και τη σταδιοδρομία του ρητοροδιδασκά­λου, βαπτίσθηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Επισκέφθηκε την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Συρία και ακόμη την Με­σοποταμία, όπου μπόρεσε να θαυμάσει τους ασκητικούς αγώνες και τις αρετές των ονομαστών ασκητών που ζούσαν στους τόπους αυτούς.

Ετέχθησαν άγιοι! Χορού αγίων, χαράν χαρείτε!

Στέλιος Κούκος

Πώς να υποδεχθείς έναν νέο άγιο που καταγράφηκε στις μέρες σου στο σύνταγμα της αγιότητος! Στις πιο αναστάσιμες σελίδες της Εκκλησίας!

Αυτές οι πρώτες ώρες και μέρες μοιάζουν σαν να τέλειωσε αιφνίδια μια Σαρακοστή, μια Μεγάλη Εβδομάδα και ένα Πάσχα ανέτειλε!

Ναι, «έαρ μυρίζει σήμερον»! Και τα Χριστός Ανέστη που αναδύονται εκ τάφου ζώντων, φέρνουν στις καρδιές μας αίγλη Μυστηρίου ξένου!

Οι νέοι άγιοι Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (αριστερά) και Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Η γης τέτοιες στιγμές μεταβάλλεται σε ουρανό! Και οι καρδιές μας σπήλαια φιλόξενα και πανδοχεία Βηθλεέμ! (Και πολλές φορές δεν αντέχεται τόση εκ χάριτος χαρά)!

Παιδία νέα, οι νεοφανείς άγιοι μας Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957) και Σωφρόνιος του Έσσεξ (1896-1993), ως πρόσφατα γέροντες, Γέροντες και πνευματικοί μας καθοδηγητές! Βακτηρίες και παρηγοριά μας ότι φιλοτίμως αγάπησαν πολύ! Ότι αγάπησαν πολύ! Και πάλιν πολύ! Και ίσως και πιο πολύ! (Αυτή πρέπει να είναι η σχέση των αγίων με τον Θεό).

Έτσι, έγιναν με δικιά τους προαίρεση και οι ίδιοι άρτος ζωής στο ζυμωτήρι της κατά Θεόν άσκησης. Και συγχρόνως διαμοιράστηκαν αντίδωρο σε όλους εμάς! Ένα ψιχουλάκι αγιότητος για κάθε ψυχούλα που αναζητούσε -απόλυτα πικραμένη και απελπισμένη- και παρακαλούσε για «λίγα ψίχουλα αγάπης»!

Μακάριοι οι άγιοι μας, αλλά, και πάντα, στα σύνορα της απελπισίας και της απόγνωσης χωρίς να απελπίζονται! Απελπισμένοι για την όντως Αγάπη, κτυπώντας ευλαβικά και με ιδιαίτερη ευγένεια την πόρτα του Θεού, την πόρτα του παραδείσου!

«Κράτα τον νουν σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι» ήταν πενταπόσταγμα της πνευματικής ζωής του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη (1866-1938). Πρόκειται για λόγια που άκουσε από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτό το δραστικό δίδαγμα της απαντοχής και της ελπίδας θα διδάξει σε όλη την οικουμένη ο όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ! (Τι ομορφιά και τι αγαλλίαση νιώθουμε όταν αποκαλούμε, επίσημα πλέον, τους διακεκριμένους σε αγιότητα, γήινους ομοιοπαθείς μας, ως «όσιους» και «αγίους»! Και να η ομορφιά και το κάλος που δημιουργεί την καλή αλλοίωση! Πού σου αλλοτρίωση το κέντρον)!

Η ηθική της γλώσσας στον Χρυσόστομο

Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη

Καθηγητού Γλωσσολογίας
Πανεπιστημίου Αθηνών

Είναι γνωστό ότι στους Τρεις Ιεράρχες οφείλεται κατ' εξοχήν η υπέρβαση της αντιθέσεως Ελληνισμού και Χριστιανισμού και η οικοδόμηση του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους. Είναι επίσης γνωστό ότι οι τρεις Μεγάλοι Πατέρες της Ορθοδοξίας και ακαταγώνιστοι κήρυκες της χριστιανικής πίστεως απεδείχθησαν και εξαιρετικής ελληνικής παιδείας άνδρες υπήρξαν. Ο νεότερος από τους τρεις Πατέρες της Ορθοδοξίας (γεννήθηκε γύρω στο 350), καταγόμενος από την Αντιόχεια της Συρίας, δηλ. από την Ανατολή κι αυτός, μαθητεύει για λίγο στον φιλόσοφο Ανδραγάθιο αλλά, κυρίως, σπουδάζει κοντά στον φημισμένο ρήτορα Λιβάνιο (στον οποίο εμαθήτευσε και ο Μέγας Βασίλειος).

Ο Χρυσόστομος-αντίθετα προς τον Βασίλειο και τον Γρηγόριο- είναι και ο μόνος από τους τρεις που φοίτησε σε Θεολογική Σχολή, στην Σχολή της γενέτειράς του Αντιόχειας, όπου φοίτησε κοντά στον Καρτέριο και Διόδωρο. Με τέτοιες σπουδές είναι φανερό ότι ο Ιωάννης, όπως και οι άλλοι δύο Πατέρες, οπλίστηκε με σπάνια για σύγχρονούς του Χριστιανούς παιδεία, από την οποίαν και βαθιά γνώση απέκτησε και κυρίως καλλιέργεια του νου και της γλώσσας, που ακονίστηκε στη φιλοσοφία και στη ρητορική: ο Γρηγόριος διδάσκει ρητορική.

• Ο Βασίλειος και ο Ιωάννης εφαρμόζουν τη ρητορική στα δικαστήρια, ασκώντας ό,τι σήμερα θα ονομάζαμε δικηγορία. Και οι τρεις τους σύντομα εγκαταλείπουν το επάγγελμα που άρχισαν να ασκούν, για να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στον λόγο του Θεού, στην ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ιδιαίτερα προσεκτικός έως επιφυλακτικός προς τις «έξωθεν μαθήσεις». Φοβάται τις παρεξηγήσεις που μπορεί να γεννήσει η πρώιμη διδασκαλία τους στα παιδιά σε σχέση με τα διδάγματα της Εκκλησίας. Ας μην ξεχνάμε ότι η κύρια σπουδή του Χρυσοστόμου υπήρξε η θεολογική και λιγότερο-σε σχέση με τους δύο άλλους-ελληνική. Αξιοσημείωτο, εν τούτοις, είναι ότι, αν ένας από τους τρεις υπήρξε πιο κοντά στον ελληνικό λόγο και επηρεάστηκε περισσότερο από αυτόν, ήταν ακριβώς ο Χρυσόστομος, για τον οποίο ο μεγαλύτερος κλασικός όλων των εποχών, ο Γερμανός Ulrich von Wilamowitz , είχε πει: « Είναι ένας γνήσιος Αττικιστής.

Όλοι οι Έλληνες της εποχής του, ακόμη και οι πιστοί της Πλατωνικής Ακαδημίας και οι συνεχιστές του Πλάτωνος, είναι βάρβαροι κακοτέχνες συγκρινόμενοι με αυτόν τον εκ Συρίας χριστιανό, ο οποίος περισσότερο από τον Αριστείδη αξίζει να συγκριθεί ως προς το ύφος με τον Δημοσθένη. 

• Γεώργιου Μπαμπινιώτη: Η Τελειότητα της Κυριακής Προσευχής

Ο Άγιος Νεκτάριος με εντυπωσιακή εμφάνιση εκφράζει την ευαρέσκεια του!

Άγιος Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως, ο Θαυματουργός.

Μαρτυρία Ελένης Αγγελοπούλου: Το βράδυ της παραμονής, 4 Νοεμβρίου 1961, που θα γινόταν η Ανακήρυξη εις Άγιο του Σεβασμιωτάτου Πενταπόλεως Νεκταρίου, του Δεσπότη μας, με πλησίασε ο τότε διοικητής χωροφυλακής του νησιού μας[της Αίγινας], ο Ηλίας Ζερβός. Με παρεκάλεσε -το ’κανε κι αλλού- να φιλοξενήσω δυο άτομα.
Είχε, θυμάμαι, γεμίσει η Αίγινα κόσμο. Τι γινόταν, ούτε που μπορώ να περιγράψω. Έλεγες ότι θα βουλιάξει το νησί! Μεγάλη χάρη του Αγίου μας, συγκεντρώθηκαν πολλές χιλιάδες πιστοί να τον τιμήσουν και να ευλογηθούν.
Έξω γινόταν χαλασμός κόσμου. Κεραυνοί, βροχή με το τουλούμι. Κι η θάλασσα δεν πήγαινε πίσω. Φουρτούνα, μα τι φουρτούνα! Ο κόσμος κοίταζε να προστατευτεί σ’ ένα ξένο μέρος.
Δέχτηκα λοιπόν την παράκληση του διοικητού και ανταποκρίθηκα. Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ανέβηκαν τελικά 24 άτομα! Μάλιστα, ούτε ένας ούτε δυο. Εικοσιτρείς. Στο άψε σβήσε άνοιξα μπαούλα, ντουλάπες, σεντούκια κι έβγαλα σκεπάσματα. Έστρωσα στρωματσάδα σ’ όλα τα δωμάτια. Βάλαμε στο φούρνο κι ένα μεγάλο ταψί. Όλοι έπεσαν αποκαμωμένοι από την ταλαιπωρία. Εγώ ξάπλωσα στο ίδιο κρεβάτι με τον πατέρα μου και μη έχοντας καμιά κουβέρτα, έριξα πάνω μου το πανωφόρι μου. Ο ύπνος δεν άργησε να ’ρθει. Κι ήταν τόσο ευεργετικός.
Γύρω στις τρεις μετά τα μεσάνυκτα, ξύπνησα από ένα δυνατό θόρυβο στο σπίτι. Από το μανιασμένο άνεμο άνοιξαν τα παντζούρια στο μπαλκόνι. Χτυπούσαν σαν παλαβά. Καθησύχασα τις κυρίες που κάθονταν κοντά και βγήκα για να τα κλείσω.