Έφυγε ο Βάσος Λυσσαρίδης...

Η διαθήκη που μας άφησε σε παλαιότερη ανάρτηση

 

«Δεν θα αυτοκτονήσουμε για να μην μας δολοφονήσουν! Θα σταθούμε όρθιοι και θα παλέψουμε. Μια ζωή χωρίς ελευθερία, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη δεν έχει νόημα.

Από την στιγμή που αρχίζεις να αγωνίζεσαι συναντάς την έννοια αλλά και το βαθύ νόημα της ελεύθερης ζωής».

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Ο Βάσος Λυσσαρίδης ανήκει στο σπάνιο είδος ανθρώπων που έχουν γνωρίσει καταστροφές και μεγάλες εξάρσεις του ελληνισμού. Μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανόλη Γλέζο – παρότι και οι τρεις έχουν ξεπεράσει τα ενενήντα τους χρόνια- ο λόγος τους εξακολουθεί να διαθέτει μια απίστευτη φρεσκάδα, συμπυκνωμένη πείρα αλλά και σοφία. Προς επιβεβαίωση του παραπάνω ισχυρισμού δεν έχετε παρά να διαβάσετε το μήνυμα που έστειλε ο ιδρυτής της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός της όπου τόνιζε τα ακόλουθα:

«Σήμερα επιβάλλεται μια νέα πανεθνική στρατηγική, γιατί ο Τουρκικός επεκτατισμός απειλεί τον ελληνισμό στο σύνολο του. Απειλεί με διχοτόμηση και συγκυριαρχία το Αιγαίο, με Κυπροποίηση τη Θράκη, με Ιμβροποίηση την Κύπρο. (…) Εμείς κανενός τα νόμιμα δικαιώματα δεν αμφισβητούμε, αλλά και σε κανέναν δεν εκχωρούμε τα δικά μας. Ζωή χωρίς Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν έχει νόημα. Κι αν είναι να πεθάνει κανείς για αξιοπρέπεια και λευτεριά, αξίζει να έχει χίλιες ζωές. Δεν θα αυτοκτονήσουμε για να μη μας δολοφονήσουν. Θα αγωνιστούμε με πάθος και σωφροσύνη για λεύτερη πατρίδα».

Ο μύθος της αριστερής ηγεμονίας - Βασίλης Βιλιάρδος

Η θριαμβευτική πορεία και η νίκη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στηρίχθηκε επί πλέον στην ελκυστικότητα της έννοιας της ελευθερίας – κάτι που είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή του Hayek, με το γνωστό βιβλίο του «Ο δρόμος προς τη δουλεία». Το μανιφέστο δε της «Mont Pelerin Society» αναφερόταν ξεκάθαρα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια – η οποία, κατά τον ίδιο, προϋποθέτει κυρίως την ατομική ελευθερία. Ποτέ δεν αναρωτήθηκε όμως κανείς εάν μπορεί να είναι ελεύθερος, όταν είναι βουτηγμένος στα χρέη – κάτι που ισχύει επίσης για τα κράτη, η άνοδος των οφειλών των οποίων ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν έντεχνα, για την επιβολή της νεοφιλελεύθερης ιδέας, τα «κινήματα χειραφέτησης» του 1968 – τα οποία τοποθετούνταν εναντίον των κρατικών οργανισμών, των θεσμών του δημοσίου κοκ. Έτσι δημιουργήθηκαν περίεργες συμμαχίες, με απόλυτα αντικρουόμενους στόχους – όπου από τη μία πλευρά βρισκόταν η επαναστατούσα νεολαία, ενώ από την άλλη η οικονομική ελίτ, χωρίς να εμποδίζεται η μεταξύ τους συνεργασία.

.

Ανάλυση

Στη (εφαρμοσμένη) Δημοκρατία δεν είναι απαραίτητο να κερδίζει κανείς μόνο τα χειροκροτήματα του πλήθους των Πολιτών – αλλά, κυρίως, τη συγκατάθεση τους, την απόλυτη συμφωνία τους. Η ερώτηση των ελίτ στην περίπτωση αυτή είναι η εξής: «Πώς πείθει κανείς τις μάζες να ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων τους και εκείνες να χειροκροτούν υποστηρίζοντας στόχους, οι οποίοι αντιτίθενται στην ευημερία ή στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τους;» Η απάντηση είναι συχνά εντυπωσιακή, εξαιρετικά εύκολη:

«Τυφλοί από την ψευδαίσθηση της γνώσης, η οποία δημιουργείται από μόνη της και επιτυγχάνεται σε ένα κατασκεύασμα που ονομάζουμε δημόσια συζήτηση, θεωρούμε πως δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο, από τη δύναμη του επιχειρήματος. Οι ιδέες δεν υπερισχύουν όμως επειδή είναι καλύτερες, αντικειμενικότερες ή πολύ πιο σωστά τεκμηριωμένες – αλλά επειδή έχουν τη δύναμη, την εξουσία δηλαδή με το μέρος τους«.

Θα μπορούσε τώρα η δημόσια συζήτηση να περιγραφεί ως ένας τόπος που γίνεται δημοκρατικά η προσπάθεια να πείσει κανείς με έντιμα επιχειρήματα τους άλλους – επίσης όμως, ως ένας τόπος που επιχειρείται η κακοποίηση, η παραπλάνηση και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Σπάνια δηλαδή πείθει αυτός που έχει δίκιο – αλλά, συνήθως, εκείνος που είναι καλύτερα εκπαιδευμένος και ικανότερος ρήτορας, που δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς, που δεν διστάζει να παραπλανήσει, που λέει έντεχνα ψέματα, που δημαγωγεί ανερυθρίαστα κοκ.

Τα εθνίκια, οι πατρίδες και… ο Σόρος: Το μεγάλο πρόταγμα της αντιμνημονιακής κινηματικής ενοποίησης

Εκθέματα στο Μουσείο των Βασιλικών Τάφων της Βεργίνας

Της  Γιώτας Σεχίδου

Με αφορμή το τελευταίο άρθρο μου που ανέβηκε στην iskra και έγινε, προς μεγάλη μου έκπληξη, πεδίο σφοδρών αντιπαραθέσεων στα κοινωνικά δίκτυα, θεώρησα επιτακτική την ανάγκη να ανταπαντήσω.

Αν και το κείμενο ήταν απόλυτα βιωματικό, η κριτική ήταν συστηματικά προσεγμένη ώστε να κατηγορηθώ για.. εθνικιστικό παραλήρημα, όχι μόνον εγώ αλλά και η iskra που φιλοξένησε το άρθρο, και, μέσω αυτής, η ΛΑΕ και κατ’ επέκταση το πρόσωπο του ίδιου του Παναγιώτη Λαφαζάνη που κατηγορούνται καιρό τώρα, για.. εθνικιστική στροφή (το ίδιο και το ΚΚΕ, φυσικά, μετά την τοποθέτηση Κουτσούμπα για τη Συμφωνία των Πρεσπών)(1).

Εκείνο που διαπιστώνεται από όλο αυτό, είναι η απόλυτη σύγχυση που επικρατεί στον αντιμνημονιακό χώρο σχετικά με το ζήτημα όχι μόνο του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, αλλά και με το πόσο η έννοια του έθνους αντιτίθεται ή όχι στην πραγμάτωση της εργατικής αυτοδιεύθυνσης, αυτοργάνωσης και λαϊκής κυριαρχίας.

Είναι γεγονός ότι η ακροδεξιά εγκολπώνεται τα εθνικά λαϊκά ακροατήρια για να εκμεταλλευτεί προς όφελός της αυτή τη σύγχυση, η οποία θα πρέπει να ξεπεραστεί εάν πραγματικά επιθυμούμε την λαϊκή ενότητα σε ένα πλατύ μέτωπο ικανό να φέρει την ποθούμενη ανατροπή στην ελληνική αλλά και βαλκανική προοπτική. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούμενος το τέλος των εθνικισμών, περνάει αδιαπραγμάτευτα οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική επιταγή, είτε από τη ΕΕ προέρχεται αυτή είτε από το ΝΑΤΟ.

Εκείνο που αγνοείται, κατά τη γνώμη μου παντελώς, από τους εκάστοτε διαφωνούντες και η μεγάλη σύγχυση που συντελείται, προκύπτει αφενός εξαιτίας της μη διάκρισης μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού και ΤΙ σημαίνει αυτό, και δεύτερον γιατί αθετείται συστηματικά η τοποθέτηση στο κυρίαρχο διακύβευμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, που είναι ουσιαστικά τα ίδια τα εθνικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά των δύο λαών, και πώς αυτά καταλήγουν να αποτελούν πεδία ιμπεριαλιστικών πολιτισμικών επεκτάσεων.

Μνήμη ενός υπονομευμένου δημοψηφίσματος

του Δημήτρη Μάρτου

Αναδημοσιεύουμε την πάντα επίκαιρη παρέμβαση του σ. Δημήτρη   Μάρτου για το δημοψήφισμα και την υπονόμευση της θέλησης του ελληνικού λαού. 

Πρίν ένα χρόνο έγινε το δημοψήφισμα που αφορούσε τo Σχέδιο Συμφωνίας των Τριών Θεσμών (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ), σχετικά με τους όρους δανειοδότησης της Ελλάδας. Το περιεχόμενο όμως του δημοψηφίσματος, μετά και την παρέμβαση της εγχώριας αντιπολίτευσης και των Εταίρων, συμπεριέλαβε και τη διάσταση της παραμονής ή μη στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και την ΕΕ.  Παρόλες τις πιέσεις, ο ελληνικός λαός είπε ένα βροντερό ΟΧΙ (61,3%). 

Από κεί και πέρα, αντί οι θιασώτες του «πάση θυσία ευρώ» να ψάξουν να βρουν τα αίτια αυτής της «αντιευρωπαικής» στάσης του ελληνικού λαού του προσήψαν ανωριμότητα. Τον αντιμετώπισαν ως αντικείμενο επιδιόρθωσης και όχι ως υποκείμενο της ιστορίας. Κανείς σχεδόν από τους εμπνευστές και πρωταγωνιστές του δημοψηφίσματος δεν σεβάστηκε την απόφαση του. Προσπάθησαν να την διαστρέψουν, να την υποβαθμίσουν ή να την εκφυλίσουν. Πολλοί θεώρησαν τον ίδιο τον θεσμό λαϊκιστικό και ότι το Σύνταγμα (άρθρο 44) που το προέβλεπε έπρεπε να αλλάξει. Η δε εμπροσθοφυλακή του επαρχιώτικου και νοσηρού ευρωπαϊσμού μας, οι τηλεοπτικοί μανδαρίνοι των Αθηνών, επιδόθηκαν σε μια οργουελιανού τύπου προπαγάνδα, ενάντια στην εκφρασμένη θέληση του λαού και ενάντια στην υπόδειξή του, για μια δημόσια συζήτηση, που θα περιλάμβανε και την επιστροφή σε εθνοκεντρικό νομισματικό σύστημα. 

Είδαμε να διαστρεβλώνονται έννοιες όπως: νομιμότητα, συνταγματικότητα, εθνικό συμφέρον κλπ. Το ΝΑΙ να βαφτίζεται νόμιμο, συνετό και νικηφόρο, ενώ το ΟΧΙ παράνομο, αλλοπρόσαλλο και ηττημένο. Οι δυνάμεις του ΝΑΙ, παρά την ήττα τους, είδαμε να καθίστανται κυρίαρχες, να καθορίζουν αυτές την πολιτική ατζέντα και να μοιράζουν πιστοποιητικά νομιμότητας. Είδαμε ένα “κυνήγι των μαγισσών”, στη μόνη εθνικά αξιοπρεπή πράξη του πολιτικού προσωπικού: την επεξεργασία μιας εναλλακτικής νομισματικής όδευσης, ένα “Plan B” και την ανάκτηση του “Νομισματοκοπείου”.  Βέβαια, αν και αυτό υπαγόρευε η λογική, η νομιμότητα και η συνταγματικότητα, αυτή η επεξεργασία δεν έγιναν ποτέ.

Υποκατέστησαν μια αμεσοδημοκρατική απόφαση με μια έμμεση, αντιπροσωπευτική, αυτήν των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015. Θεώρησαν δηλαδή ότι με τις βουλευτικές εκλογές υπερκαλύφθηκε ή διορθώθηκε η απόφαση του δημοψηφίσματος. Αλλά οι άμεσες και σαφείς αποφάσεις έχουν πάντοτε μια ποιοτική υπεροχή από έμμεσες και διαθλασμένες, σε πολλά πεδία, πολιτικές αποφάσεις.

Η φιλελεύθερη ηθικολογία και η εκδίκηση της πολιτικής

του Κώστα Μελά  – 

Η περίοδος 1990-2017 είναι διάσπαρτη με πολέμους και επεμβάσεις υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους στο όνομα της διεθνούς φιλελεύθερης τάξης. Η ίδια περίοδος ξεκίνησε με τον φαινομενικό θρίαμβο του φιλοσοφικού φιλελευθερισμού, όπως αυτός εκφράστηκε στο βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα “Το Τέλος της Ιστορίας”.

Και τα δύο έμοιαζαν να προτείνουν κοσμοϊστορικές νομιμοποιήσεις για την ηγεμονία των ΗΠΑ. “Το Τέλος της Ιστορίας” διακήρυσσε ότι η φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία ήταν η απάντηση στην «ανθρώπινη κατάσταση». Ο καπιταλισμός ήταν η τελευταία λέξη στην οικονομία, καθώς μεγιστοποιούσε την ευημερία. Ο φιλελευθερισμός ήταν η τελευταία λέξη στην πολιτική, καθώς μόνον αυτός ικανοποιούσε την ανθρώπινη ανάγκη για ατομική αξιοπρέπεια και αμοιβαία αναγνώριση.

Η πρώτη ιδέα εκφραζόταν στο κλαμπ “Συναίνεση της Ουάσινγκτον” για την οικονομική  πολιτική. Η δεύτερη αποκρυσταλλώθηκε στον «οικουμενικό ανθρωπισμό» που οδήγησε τη Δύση στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου και σε σειρά άλλων επεμβάσεων.

Μετατόπιση από την Πολιτική

Διαπιστώνεται με γυμνό οφθαλμό μετατόπιση του πολιτικού στοιχείου προς το οικονομικό και «ηθικό». Δεν είναι καθόλου δύσκολο να ξεσκεπαστεί η φιλελεύθερη ιδεολογία του τέλους της ιστορίας. Οι φαινομενικά καθολικές αρχές της «ηθικής» και της οικονομίας είναι μέσα για να επιτευχθούν Δυτικά συμφέροντα, εν ανάγκη δια της βίας.

Ο κοινός παρονομαστής Αριστεράς και αγορών

του Γιώργου Κοντογιώργη  – 

Οι εξελίξεις από τη δεκαετία του 1980 και ο εμμονικός εναγκαλισμός της Αριστεράς με την ιδεολογία και το σύστημα του δυτικού Διαφωτισμού, αποκάλυψε πέραν από κάθε αμφιβολία το υπαρξιακό της πρόβλημα όσο και μια δομική αδυναμία να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Προσχώρησε στο δόγμα της «βαθιά δημοκρατικής ιδιοσυστασίας της Δύσεως», δηλαδή του κρατούντος συστήματος της μοναρχευομένης ολιγαρχίας. Σ’ αυτό συναντιέται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το σύνολο της νεοτερικότητας, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά.

Έτσι, η Αριστερά έρχεται εξ αντικειμένου αντιμέτωπη με το αδυσώπητο ερώτημα: πώς γίνεται ένα βαθιά δημοκρατικό πολιτικό σύστημα να παράγει ακραία ολιγαρχικές πολιτικές, δηλαδή καταστροφικές για την κοινωνία; Κατά τούτο, συνεπής με την αντίληψή της αυτή, εξακολουθεί να διδάσκει ότι οι συσχετισμοί που μέλλεται να παραγάγουν το ευνοϊκό για την κοινωνία αποτέλεσμα θα διαμορφωθούν στο περιβάλλον της κοινωνικής δυναμικής. Δηλαδή, στους χώρους της εργασίας, στο πεζοδρόμιο, στο περιβάλλον της διαλεκτικής αντίθεσης μεταξύ της κοινωνίας και των ιδιοκτητών του οικονομικού και του πολιτικού συστήματος.

Άλλο ευρωπαϊσμός άλλο ευρωπάθεια

του Λαοκράτη Βάσση  – 

Συζητώντας για το μέλλον της Ευρώπης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε, εντός μάλιστα Ευρωζώνης, μετανεωτερική αποικία. Που σημαίνει πως είναι κατάφωρα παραβιασμένη η ισοτιμία της παρουσίας της Ελλάδας στην ΕΕ. Χωρίς να ταυτίζουμε Ευρώπη και ΕΕ, πρέπει να προσεγγίζουμε σωστά τη σχέση Ελλάδας-Ευρώπης και συνακόλουθα Ελλάδας-ΕΕ. Γνωρίζοντας πως η ευρωπαϊκότητα δεν είναι για μας προσκτώμενη (ή υπό πρόσκτηση), αλλά σύμφυτη ιδιότητά μας. Υπό την έννοια πως είναι εν πολλοίς ελληνική η εννοιολογική συγκρότηση του ευρωπαϊκού δυτικού πολιτισμού.

Είναι άλλης τάξης πρόβλημα οι όποιες αναγκαίες τεχνοκρατικού χαρακτήρα προσαρμογές μας σε ευρωδυτικά πρότυπα. Γι’ αυτό και είναι τουλάχιστον ανελλήνιστες οι απόψεις ενός ευρωπαθούς μέρους της διανόησης μας που έχουν μια οιονεί προσαρτηματική λογική έναντι της Ευρώπης (να γίνουμε Ευρωπαίοι!). Ξανατονίζοντας πως οι όποιες τεχνοκρατικού χαρακτήρα υστερήσεις μας, δεν γίνεται να εγείρουν πρόβλημα ευρωπαϊκότητας για τη συνιδρυτική της Ευρώπης Ελλάδα.

Εί μη μόνον αν δεν πιστεύουμε στην ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους και στη διϊστορικότητα της ελληνικής ταυτότητας και άλλα τέτοια παρόμοια. Που τρέφουν την προσαρτηματική ευρωπάθεια της αποεθνοποιητικής και αποταυτοποιητικής μερίδας της ultra εκσυγχρονιστικής μεταπολιτευτικής μας διανόησης.

Η πολιτιστική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας

Αυτή η εκφυλισμένη Αριστερά είναι εκείνη που συκοφαντεί τον πατριωτισμό ως εθνικισμό

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις

Γράφει ο Στάθης

Τι ευαγγελίζεται και επιδιώκει η παγκοσμιοποίηση; Την υπερφαλάγγιση (και, ει δυνατόν, τον εκμηδενισμό) των εθνών. Ποια δύναμη στέργει αρωγός σε αυτή την ιστορικών διαστάσεων διαδικασία; Η Αριστερά, 1^ον εκείνη που συμπαρατάχτηκε με τον «εκσυγχρονισμό», 2^ον εκείνη που ενσωματώθηκε στον νεοφιλελευθερισμό και 3^ον εκείνη που, εκφυλισμένη, διατηρεί σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με τον αριστερισμό και το μπάχαλο. Στις ιστορικές εξελίξεις δεν υπάρχουν συμπτώσεις.

Τι επιφυλάσσει για τα εθνικά κράτη η παγκοσμιοποίηση; Την ενίσχυση των ισχυρότερων (ακόμη και με την ανάκληση εξ εφέδρων του εθνικισμού) και την αποδυνάμωση των ασθενέστερων (με τη μετατροπή τους σε προτεκτοράτα, ειδικές οικονομικές ζώνες και «ζωτικούς χώρους»). Ποιος υποστήριξε τοις πράγμασι αυτή τη νεοϊμπεριαλιστική και νεοαποικιοκρατική διαδικασία; Η εν λόγω Αριστερά, όταν υποστήριζε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τους τυχοδιωκτισμούς στο Ιράκ, την «εξαγωγή δημοκρατίας» και τις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις». Στην Ιστορία δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Αυτή η εκφυλισμένη Αριστερά είναι εκείνη που συκοφαντεί τον πατριωτισμό ως εθνικισμό. Είναι η ίδια που ζητά την κατάργηση των εθνικών συνόρων ενώ ταυτοχρόνως συμπράττει στην ύψωση οικονομικών συνόρων. 

Το χρονικό της Ελληνικής χρεοκοπίας

Σπύρος Λαβδιώτης

Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας τους

αλλά της σκέψης τους Franklin D. Roosevelt

Σύνοψη : Η Ελληνική κρίση χρέους έφθασε στο αποκορύφωμά της τον Μάιο

του 2010, με την υπογραφή του Α’ Μνημονίου και η χώρα ετέθη από τους δανειστές της, σε καθεστώς μακροχρόνιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Σε γενικές γραμμές, η κρίση χρέους της Ελλάδος υπήρξε το αποτέλεσμα τριών θεμελιωδών συντελεστών. Πρώτον,

η «άωρος» και «παράτυπη» ένταξη της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ το 2001 και η πρόσδεση της υπερδανεισμένης οικονομίας της, με τα «χρόνια» δίδυμα ελλείμματα του δημοσίου χρέους και του διεθνούς ισοζυγίου πληρωμών, σε μια νομισματική ένωση η

οποία έχει ένα ενιαίο νόμισμα (single currency) με αμετάκλητη ισοτιμία.

Το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, διότι η Ελλάδα ως κράτος-μέλος της Ευρωζώνης, δεν μπορεί να εκδώσει το χρέος στο δικό της νόμισμα, γιατί στερείται του νομικού δικαιώματος της έκδοσής του, και μαζί τις εκτυπωτικές πρέσες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές για πληκτρολογήσεις συμβολικού χρήματος. Η χώρα μας είναι χρήστης και όχι εκδότης του ευρώ, το δανείζεται από τις τράπεζες με τόκο κι αυτές από την ΕΚΤ. Δεύτερον, η ξέφρενη δαπάνη μέσω αλόγιστου εξωτερικού δανεισμού αμφότερων των τομέων, του δημοσίου και ιδιωτικού, που οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες αποκαλούσαν ‘εύρωστη’ οικονομική ανάπτυξη.

Η ανέμελη δεκαετία του 1998-2008

Η υποτέλεια της Ελλάδας: Τα αίτια και τα έννομα μέσα αντιμετώπισης

Γράφει η Ειρήνη Βούλγαρη

Σε αυτό το άρθρο θα σας αναλύσω τo ιστορικό και τα αίτια της υποτέλειας της πατρίδας μας, αλλά και τα έννομα μέσα που θα μπορούσε μια Ελληνική κυβέρνηση να είχε χρησιμοποιήσει ώστε να είχαμε γίνει πάλι εθνικά κυρίαρχη, δημοκρατική και παραγωγική χώρα στην οποία η ελευθερία του ατόμου θα ήταν απαραβίαστη. Στην αρχή θα αναφερθώ στην πολιτική υποτέλεια της χώρας μας. Έπειτα θα επιχειρήσω μια σύντομη ανάλυση της νομισματικής και οικονομικής της υποτέλειας, καθώς και του πως δημιουργήθηκε το παράνομο, επαχθές κι επονείδιστο δημόσιο χρέος. Τέλος, θα σας δείξω με ποια έννομα μέσα θα μπορούσε η Ελλάδα να είχε αποφύγει την υποθήκευσή της, την εκποίησή της και την κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας των Ελλήνων πολιτών. Τα έννομα αυτά μέσα θα μπορούσαν ακόμα και τώρα να χρησιμοποιηθούν, εάν υπήρχε η πολιτική βούληση. Βέβαια κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο δύσκολο τώρα. Εάν όμως τα μέσα αυτά είχαν χρησιμοποιηθεί από το 2010, σήμερα θα είχαμε επανεκκινήσει την οικονομία μας όπως, για παράδειγμα, η Ισλανδία.

Η πολιτική υποτέλεια

Ο νεοφιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Η κυβέρνηση, στο πολιτικό πόκερ που παίζεται για τις επερχόμενες εκλογές, έδειξε το χαρτί του φιλελευθερισμού. Αλλά δεν το έκλεψε. Το είχε ήδη τραβήξει καιρό πριν, απλώς δεν είχε γίνει πλήρως αντιληπτό.

Φτάσαμε έτσι στο σημείο ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο, με αφορμή την αλλαγή φύλου των ανηλίκων, να εγκαλούν τον Μητσοτάκη πως δεν είναι πραγματικός φιλελεύθερος, αλλά γιαλαντζί! Υπονοώντας φυσικά πως αυτοί οι ίδιοι είναι οι πραγματικοί φιλελεύθεροι.

Ο Τσίπρας έπαιξε με τη διάκριση φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού, σημειώνοντας πως ο μεν Μητσοτάκης περιορίζεται στον φιλελευθερισμό της οικονομικής σφαίρας, ενώ ο ίδιος σε αυτόν της κοινωνικής. Τον πρώτο τον ονομάζει νεοφιλευθερισμό, ενώ τον δεύτερο φιλελευθερισμό. Ο πρώτος είναι αντιδραστικός, ο δεύτερος προοδευτικός!

Το τρυκ είναι κάπως πρόχειρο. Διότι, η φιλελεύθερη πολιτική ιδεολογία - στην οποία έχει πλέον προσχωρήσει με ενθουσιασμό και φανατισμό νεοφώτιστου η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ - είναι το θεμέλιο του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, καθώς αυτά τα δύο δεν διαχωρίζονται. Φιλελεύθερος μη νεοφιλελεύθερος δεν υπάρχει και όσοι επικαλούνται τη διάκριση το κάνουν για να βάλουν φύλο συκής στον νεοφιλελευθερισμό τους. Ο νεοφιλελεύθερος είναι η τρέχουσα ονομασία του φιλελεύθερου. Στην ουσία είναι η πιο ακραία, σύγχρονη εμφάνιση του φιλελευθερισμού, μετά τη δεκαετία του 70.

Κοινό θεμέλιο και των δύο φάσεων του φιλελευθερισμού είναι η πρόταξη του ατόμου έναντι της κοινωνίας συνολικά, του ατομικού έναντι του κοινωνικού δικαιώματος. Του ατομικού έναντι του κοινού αγαθού. Μετά τη δεκαετία του 70 οι ανάγκες της χρηματιστικής επέκτασης απαιτούσαν πλήρη απελευθέρωση των αγορών εργασίας και χρήματος και επομένως ο τρέχον φιλελευθερισμός δεν περιορίστηκε στην υπεράσπιση των πάσης φύσεως ατομικών δικαιωμάτων στο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων, αλλά επεκτάθηκε στον οικονομικό τομέα, απαιτώντας πλήρη κατάργηση όλων των προστατευτικών εθνικών νόμων και την απόλυτη ελευθερία στην κίνηση προσώπων, εμπορευμάτων και χρήματος.

Τι κερδίσαμε;

Το 2010 μπήκαμε στα μνημόνια για να παραμείνουμε στο ευρώ. 
Σου είπαν πως αν φύγουμε από αυτό και πάμε στη δραχμή θα χάσουμε το 35% του εισοδήματός μας. 
Για να δούμε τι έχουμε χάσει μέχρι σήμερα; 1. Μείωση εισοδήματος εργαζόμενων 48%

2. Μείωση εισοδήματος συνταξιούχων 67% 

3. Ελαστικές μορφές απασχόλησης για 850.000 εργαζόμενους. 

4. Κατάργηση κάθε εργασιακού δικαίωματος. 

5. Μετανάστευση νέων επιστημόνων 480.000 

6. Ανασφάλιστος πληθυσμός 2.000.000 

7. Κάτω από το όριο της φτώχειας 1.100.000 

8. Νέοι χρεωμένοι πολίτες στο Δημόσιο 365.000 

9. Υπερ-Χρεωμένα νοικοκυριά που κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη κατοικία τους 125.000