Του Βασίλη Λαμπόγλου
Έτσι ονομάζεται το παλαιστινιακό χωριό όπου υπάρχει το ταφικό μνημείο του Λαζάρου.
Την ονομασία Βηθανία δεν την έχουν ακουστά οι ντόπιοι» έγραψε ο Edward Robinson στο περισπούδαστο βιβλίο του «Βιβλικές αναζητήσεις και ανασκαφές στην Παλαιστίνη» που κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 1840.
Και πράγματι.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σε τούτον τον οικισμό βρίσκεται αυτό το τόσο φορτισμένο μνημείο, που το αναφέρει πρώτη φορά η Εγερία, η τολμηρή προσκυνήτρια που κατέφθασε από την Ισπανία στους Άγιους Τόπους στα 390 (εποχή του Θεοδόσιου του Μέγα).
Ο αναστημένος Λάζαρος είναι ο πολιούχος της Αζαρίγια.
Τα πάντα εδώ κινούνται επί δύο χιλιάδες χρόνια γύρω από τη μορφή του και το θαύμα της Έγερσής του (δηλαδή της Ανάστασής του) τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατό του.
Οι πάντες σέβονται αυτούς τους δόμους που καλύπτουν την κρύπτη.
Ακόμα και οι Μουσουλμάνοι έρχονται για να προσκυνήσουν – εξάλλου το ιερό προσκύνημα φυλάσσεται από Μουσουλμάνους, μολονότι ζουν και εδώ αρκετοί Χριστιανοί Παλαιστίνιοι.
Όμως το θαύμα της Έγερσης του Λαζάρου έδωσε την ευκαιρία στην αγιογραφική τέχνη να αναπτύξει το θέμα από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια, αποτυπώνοντάς το σε κατακόμβες του 4ου αιώνα στη Ρώμη και αλλού, σε μαρμάρινες στήλες, σε εικονογραφημένα χειρόγραφα (αυτό του 6ου αι. που βρέθηκε στο Ροσάνο της Καλαβρίας είναι θεσπέσιο), σε ψηφιδωτά, σε νωπογραφίες και σε φορητές εικόνες.
Είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα θέματα που ανιστορούν τους τοίχους των ταφικών μνημείων και παρεκκλησίων.
Και σχεδόν παντού, οι δυο γυναικείες φιγούρες, η Μάρθα και η Μαρία, γίνονται ένα κουβαράκι και, έκθαμβες, αποσβολωμένες, συντετριμμένες, πέφτουν στα πόδια του Χριστού.
Πόσο παρηγορητικό είναι ιδίως αυτόν τον καιρό το μήνυμα που εκπέμπει ο Λάζαρος.
Για ασθενείς και θεραπευμένους (που πέρασαν μέρες και εβδομάδες στα έγκατα). Για θεραπευτές και νοσηλευτικό προσωπικό, που ζούνε δεκατέσσερις μήνες τώρα το δράμα των ασθενούντων.
Για όλους εμάς, που θυμηθήκαμε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο."
