1974 – Η απόλυτη ηλιθιότητα ενθεν και ενθεν

<<Σαν Σήμερα: Ο Μακάριος καλεί τους Τούρκους να επέμβουν στην Κύπρο!

ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΣΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΕΔΕΡΝΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΡΝΕΙ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!!!!!

Διάβασα προσεκτικά πιο κάτω τα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν του προδοτικού πραξικοπήματος του 1974. Τα όσα περιγράφει ο Μακάριος για την Χούντα των Αθηνών και τους εν Κύπρο εγκάθετους της είναι δυστυχώς η σκληρή αλήθεια. Αν όμως όσα ανέφερε στην ομιλία του ο Μακάριος στα ΗΕ είναι η πραγματική αλήθεια τότε πραγματικά βγάλαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια.Τέτοια καλπάζουσα βλακεία εκατέρωθεν δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ άλλοτε στην ιστορία των εθνών

Όμηρος Αλεξάνδρου

Χωρίς πολλά λόγια και σχόλια, σας παραθέτουμε την περιβόητη ομιλία του Μακαρίου στον ΟΗΕ, στις 19 Ιουλίου 1974, με την οποία καλεί τους Τούρκους στην Κύπρο (βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της Κύπρου ήταν η Ελλάς, η Τουρκία και η Μ. Βρετανία… Ο Μακάριος, στον συγκεκριμένο λόγο του, εμφάνισε την ανατροπή του από την ΕΟΚΑ Β΄ ως «ελληνική εισβολή». Άρα, εφόσον παραβιάστηκε η ανεξαρτησία της Κύπρου από την Ελλάδα, «όφειλαν» να επέμβουν  οι άλλες δύο «εγγυήτριες δυνάμεις», η Βρετανία και η Τουρκία, για να την «αποκαταστήσουν»… Οι Βρετανοί δεν επενέβησαν, επενέβησαν όμως οι Τούρκοι…). Ιδού ολόκληρη η κατάπτυστη ομιλία και τα συμπεράσματα δικά σας:

«Θα ήθελα πρώτα να εκφράσω τις θερμότερες ευχαριστίες μου προς τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, για το έντονο ενδιαφέρον τους ως προς την κρίσιμη κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα, που οργάνωσε το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και που υλοποίησαν οι Έλληνες αξιωματικοί, που υπηρετούν και διοικούν την κυπριακή εθνοφρουρά.

Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων στο Συμβούλιο Ασφαλείας για τη συμφωνία του να αναβάλει τη συνεδρίαση αυτή μέχρι την άφιξή μου, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να παρουσιασθώ ενώπιόν του και να αναφερθώ στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα της Κύπρου.

Αρχεπίσκοπος Μακάριος: Ο τελευταίος Ενωτικός

Του καθηγητή

ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Όταν τον Αύγουστο του 1977 πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριος, έφυγε μαζί του και ο τελευταίος αυθεντικός ενωτικός ταγός. Αντίθετα με τους άλλους επώνυμους ταγούς, όχι τους ιδεολόγους, οι πλείστοι των οποίων πέθαναν στην πνευματική ψάθα, αλλά αυτούς που ως πραγματικοί ταγοί απέκτησαν ισχύ, χρήμα και εξουσία στον τόπο (ακόμη και πραξικοπηματικά ), ο Μακάριος δεν υπήρξε επίορκος ούτε απεμπόλησε ποτέ τον Εθναρχικό του ρόλο.

Αντίθετα, ο θεσμικός Πρόεδρος και εκπρόσωπος της δήθεν ενωτικής παράταξης στην Κύπρο, της Επιτροπής Συντονισμού Ενωτικού Αγώνα, ΕΣΕΑ, δήλωνε στον πρέσβη της Χούντας στην Λευκωσία Ευστάθιο Λαγάκο το 1973, λίγο πριν το προδοτικό πραξικόπημα: “να φύγει αυτός (ο Μακάριος) και ας βλέπω πίσω από τα σίδερα της φυλακής την Λευκωσία να καίγεται”. “Αυτό, ήταν, λοιπόν” έγραψε στα απομνημονεύματα του ο εκπρόσωπος της Χούντας. “Και η Ένωση;” αναρωτήθηκε, με όλη την διπλωματική υποκρισία της συσσωρευμένης επαγγελματικής του εμπειρίας.

Αυτή ήταν η κατάντια των αυτοπροσδιοριζόμενων ενωτικών, συμπεριλαμβανομένου και του έντιμου πρέσβη, ως εκπροσώπου της κατ´άλλα “ενωτικής” χούντας των Αθηνών, πού το 1973 (είχε ήδη αρχίσει από το 1969 με το “Εθνικό Μέτωπο”) στήριζε υλικά, χρηματικά και διακηρυκτικά την δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ Β στο πλαίσιo της νατοϊκής “στρατηγικής της έντασης” (“strategy of tension”- φίλε αναγνώστη, αναζήτησε την φράση στο διαδίκτυο) στο δρόμο για το πραξικόπημα.

Και ενώ οι Αττίλες συνέχιζαν τον αιματηρό τους κύκλο τον Αύγουστο, οι υπόλοιποι επώνυμοι “ενωτικοί ταγοί”, έρποντας κατέφυγαν ικέτες στον αμερικανό πρέσβη στην Λευκωσία για να σώσουν το ιδεολογικό τους τομάρι. Προσφέροντας του, από συνήθειο, Γήν και ύδωρ. Τους αναφέρει και τους δέκα με τα ονόματα τους ο Αμερικανός πρέσβης Ρότζερ Ντέϊβις σε τηλεγράφημα του της 13 Αυγούστου, “Η Ελληνοκυπριακή Δεξιά: Πρώτες Εντυπώσεις”, προς τον προϊστάμενο του τον περιβόητο Κίσσινγκερ. Όλοι αυτοί λένε και λέει και ο πρέσβης, έκαναν “ενωτικό αγώνα”. Έμεινε “έκπληκτος” γράφει στον Κίσσινγκερ απο τον “ρεαλισμό”της “ελληνοκυπριακής δεξιάς”και προέβλεψε ότι θα γίνουν περισσότερο “ρεαλιστές” στο μέλλον. Δεν είναι όμως σίγουρος, γράφει, αν έγιναν “ρεαλιστές” αφού τους πάτησε ο Αττίλας, ή ήταν πάντα, αλλά τους διέβαλε…. ο Μακάριος.