Από τον Δημήτρη Β. Προύσαλη*
Λένε οι ιστορίες των παλιών πως μια φορά ήταν στην ανατολή ένας τόπος μακρινός. Εκεί ζούσε ένας βασιλιάς. Όλοι ήξεραν την παραξενιά που τον ξεχώριζε απ’ τους άλλους που όρισαν τη μοίρα κείνου του βασιλείου. Άλλος είχε μανία με τους παράδες, άλλος μανία με τη δύναμη, άλλος ήθελε να έχει δική του τη γη μέχρι εκεί που ’φτανε η άκρη του ματιού του.
Ε, το λοιπόν τούτος είχε μια πετριά του λόγου του αλλιώτικη: Λένε πως ήθελε να μαθαίνει όλα τα ανάποδα και παράξενα, κι όλο έβαζε σκοτούρα δίχως τελειωμό στη δωδεκάδα των συμβούλων και βασάνιζε τους σοφούς του παλατιού. Μια μέρα φώναξε τους ανθρώπους που κουβαλούσαν γνώση περισσή και λέει: «Θέλω να μου βρείτε τον πιο τιποτένιο άνθρωπο που ζει κι ανασαίνει σε τούτο τον τόπο, αυτόν που ακόμα και μια πεντάρα τον ξεπερνάει σε αξία!» Οι σοφοί του τα χρειάστηκαν!
Μα τι να κάνουν;
Την επομένη κιόλας ημέρα ξεχύθηκαν σ’ όλες τις άκρες του βασιλείου ντελάληδες. Στάθηκαν σ’ όλα τα παζάρια, τις γειτονιές και τις πλατείες κι όπου κόσμος μαζεύονταν. Έβαλαν φωνή μεγάλη:
«Ακούσατε, ακούσατε! Ο βασιλιάς θέλει να βρεθεί ο πιο τιποτένιος άνθρωπος σ’ όλο τον τόπο, κείνος που μήτε μια πεντάρα δεν αξίζει! Όποιος βρει τούτο το παράξενο και δύσκολο, θα πάρει δώρο που σαν αυτό άλλο δεν έχει ματαδοθεί!»
