Πίνακας του Σωτήρη Σόρογκα
Η επιβίωση του ελληνισμού ως συνόλου επιβάλλει τον εκσυγχρονισμό του όχι βάσει ξένων προτύπων αλλά της μακραίωνης παράδοσής του
«Αν ο ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού.»
Παναγιώτης Κονδύλης
Δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τεύχος 373ο
του Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη
Επιστημονικός Συνεργάτης στο Κέντρο Ανατολικών Σπουδών
του Παντείου Πανεπιστημίου. Διαπιστευμένος αρθρογράφος του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Η στρέβλωση της Ιστορίας, η αριστεία σε διωγμό και ο σταδιακός εξοβελισμός των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία, η επιβολή του Μονοτονικού, η περιθωριοποίηση της παράδοσής μας και η ταύτιση του πατριωτισμού με τον εθνικισμό, η κομματοκρατία, η καταναλωτική μανία και η επικράτηση της ήσσονος προσπάθειας, η παρασιτική οικονομία, η διαρκώς εξαπλούμενη διαφθορά και η θεοποίηση του τζόγου αποτελούν όψεις του νεοελληνικού βίου που είχε εντοπίσει ήδη από το 1986 ο καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας, Χρήστος Γιανναράς, στο «Finis Graeciae». Η οικονομική, πνευματική και ηθική κατάρρευση του παρόντος ανάγεται σε εκείνη την περίοδο.
Ο Γιώργος Καραμπελιάς θεωρεί ότι ο ελληνισμός διαχρονικά δεν έχει ορθοποδήσει μετά το 1204 (Α΄ άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους) ως αυτόνομος χώρος, επειδή οι Γενουάτες, οι Βενετοί και λοιποί Φράγκοι διαμέλισαν τη Ρωμανία και συνετέλεσαν στη διάλυσή της το 1453 από τους Οθωμανούς (σ.σ.: « Το 1204…» διδάχτηκε στο πλαίσιο του μαθήματος «Εθνική ταυτότητα και ελληνισμός της Διασποράς» του καθηγητή στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Γεράσιμου Καραμπελιά). Το 1830 ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος υπό την προστασία της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Έκτοτε συνεχίζεται η πολιτική, οικονομική και πολιτιστική εξάρτηση από τη Δύση μέσω της Βαυαροκρατίας (1832- 1862), της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας (1863-1974), πλην ενός μικρού διαστήματος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (1924-35), της γερμανικής Κατοχής (1941-44) και της αμερικανικής επιρροής (1947 και εξής). Με την ένταξη της Ελλάδος στην (τότε) Ε.Ο.Κ.(1979) συνεχίζεται η ανωτέρω διαδικασία πρόσδεσής της στο άρμα του δυτικού κόσμου. Δεν διστάζει να επισημάνει και να ψέξει το γεγονός ότι, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, σημαντική μερίδα των διανοουμένων μας ταυτίζεται με το παρακμάζον πολιτικό σύστημα το οποίο της παρέχει εισοδήματα και αξιώματα, και όχι με τον χειμαζόμενο λαό.
Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς. Η υπέρβαση
Στο πρόσφατα κυκλοφορήσαν βιβλίο του «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς. Η υπέρβαση» θεωρεί ότι η νεοφιλελεύθερη Δεξιά και η εθνομηδενιστική/πολυπολιτισμική Αριστερά συνιστούν αλληλοσυμπληρούμενες πολύπλευρες διαστάσεις της Παγκοσμιοποίησης, η οποία στηρίζεται στο «άτομο», «τον άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Ρόμπερτ Μούζιλ ή τον «άνθρωπο –μηχανή», τον « μετάνθρωπο», με την επέκταση της χρήσης τεχνητών οργάνων, την κλωνοποίηση κ.λπ.
Η Δεξιά προωθεί τον οικονομικό φιλελευθερισμό, ενώ η Αριστερά τον ιδεολογικό και πολιτισμικό. Ταυτόχρονα και οι δύο στηρίζονται στον εργαλειακό Διαφωτισμό. Κατά της μικρής ιδιοκτησίας στρέφονται παραδόξως και οι νεοφιλελεύθεροι και οι μαρξιστές, παρότι υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων.