Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Οκτωβρίου 2, 2013
Φράσεις με ιστορία που “κυκλοφορούν” αιώνες από στόμα σε στόμα
D.
Στον καθημερινό μας λόγο χρησιμοποιούμε διαχρονικές φράσεις λαϊκής
σοφίας, την προέλευση των οποίων οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε. Οι
φράσεις αυτές κρύβουν μία μικρή ιστορία, με άγνωστους σε εμάς
πρωταγωνιστές, η οποία αφενός έχει κάτι να μας διδάξει, και αφετέρου
απεικονίζει γλαφυρά τον τρόπο ζωής και δράσης των ανθρώπων μίας άλλης
εποχής.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων η λαϊκή αυτή σοφία, έχει τις ρίζες
της στην Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, αποδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον
τρόπο την συνέχεια του Ελληνισμού, εφόσον τις ίδιες φράσεις
χρησιμοποιούμε και σήμερα.
Οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές, ταυτόχρονα όμως,
εύκολα διαπιστώνει κανείς, πως στην πραγματικότητα μοιραζόμαστε
διαχρονικά τα ίδια πάθη, φόβους, ανησυχίες και ελπίδες.
Στα πλαίσια αυτά έχει αξία και ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η γνώση της
λαϊκής αυτής σοφίας. Η παρουσίαση θα γίνει ανά χρονική περίοδο, αρχαία
Ελλάδα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, Νεώτεροι χρόνοι.
Χτύπα ξύλο.
«Απτεσθαι ξύλου», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Λόγω της πεποίθησης τους
πως στα δένδρα κατοικούσαν νύμφες (Δρυάδες/Αμαδρυάδες) χτύπαγαν το
ξύλο του κορμού των δένδρων για να επικαλεστούν την προστασία τους,
καθώς οι νύμφες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις ευχές των ανθρώπων.
Αυτή η συνήθεια συνηθίζεται ακόμα και σήμερα, όταν ακούμε κάτι το
οποίο δεν θέλουμε να μας συμβεί…
Ο Πάνας με νύμφες του δάσους
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, προέρχεται από τον μύθο του Αισώπου, «Ανήρ
κομπαστής», και χρησιμοποιείται για όσους καυχιούνται για κάτι και το
υποστηρίζουν, αλλά αδυνατούν να αποδείξουν τα λεγόμενά τους. Σύμφωνα
με τον μύθο, ένας αθλητής που βρισκόταν στην Αθήνα καυχιόνταν συνέχεια
ότι σε αγώνες στην Ρόδο είχε πραγματοποιήσει ένα τεράστιο άλμα. Καθώς
δεν τον πίστευε κανείς, αυτός έλεγε στους Αθηναίους να πάνε στη Ρόδο
και να ρωτήσουν τους θεατές των αγώνων. Τότε ένας Αθηναίος πήγε στο
σκάμμα, και με το χέρι έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη «Ρόδος».
Κατόπιν γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: «Αυτού γαρ και
Ρόδος και πήδημα», το οποίο έχει μείνει ως «ιδού η Ρόδος, ιδού και το
πήδημα». Το προφανές νόημα είναι ότι ο καθένας έχει οποτεδήποτε την
δυνατότητα να αποδείξει τις δυνατότητές του και δεν χρειάζεται η
επίκληση μυθικών προγόνων, κατορθωμάτων κτλ।
Τα κρέμασε στον κόκορα।
Οι αρχαίοι αγαπούσαν και αυτοί τα τυχερά παιχνίδια, όπως τα κότσια। (
ζάρια), αλλά και τα στοιχήματα στις κοκορομαχίες (αλεκτρυονομαχίαι).
Όπως συμβαίνει και σήμερα κυρίως στην Ασία, έβαζαν δύο κοκόρια να
μαλώσουν και άρχιζαν τα στοιχήματα, για τον νικητή. Έτσι, πάνω στα
κοκόρια στοιχηματίζοντας, κρεμούσαν πολλές φορές ακόμα και ολόκληρες
περιουσίες. Στον κόκορα κρεμούσαν τα χρήματά τους και όπως συμβαίνει
συνήθως με τους παίχτες, τα έχαναν. Από τα αρχαία λοιπόν χρόνια, και
από τις κοκορομαχίες, μας έμεινε και η φράση «τα κρέμασε στον κόκορα
», που λέμε μέχρι και σήμερα με την ίδια σημασία.
Φράσεις με ιστορία που “κυκλοφορούν” αιώνες από στόμα σε στόμαD.
Στον καθημερινό μας λόγο χρησιμοποιούμε διαχρονικές φράσεις λαϊκής
σοφίας, την προέλευση των οποίων οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε. Οι
φράσεις αυτές κρύβουν μία μικρή ιστορία, με άγνωστους σε εμάς
πρωταγωνιστές, η οποία αφενός έχει κάτι να μας διδάξει, και αφετέρου
απεικονίζει γλαφυρά τον τρόπο ζωής και δράσης των ανθρώπων μίας άλλης
εποχής.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων η λαϊκή αυτή σοφία, έχει τις ρίζες
της στην Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, αποδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον
τρόπο την συνέχεια του Ελληνισμού, εφόσον τις ίδιες φράσεις
χρησιμοποιούμε και σήμερα.
Οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές, ταυτόχρονα όμως,
εύκολα διαπιστώνει κανείς, πως στην πραγματικότητα μοιραζόμαστε
διαχρονικά τα ίδια πάθη, φόβους, ανησυχίες και ελπίδες.
Στα πλαίσια αυτά έχει αξία και ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η γνώση της
λαϊκής αυτής σοφίας. Η παρουσίαση θα γίνει ανά χρονική περίοδο, αρχαία
Ελλάδα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, Νεώτεροι χρόνοι.
Χτύπα ξύλο.
«Απτεσθαι ξύλου», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Λόγω της πεποίθησης τους
πως στα δένδρα κατοικούσαν νύμφες (Δρυάδες/Αμαδρυάδες) χτύπαγαν το
ξύλο του κορμού των δένδρων για να επικαλεστούν την προστασία τους,
καθώς οι νύμφες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις ευχές των ανθρώπων.
Αυτή η συνήθεια συνηθίζεται ακόμα και σήμερα, όταν ακούμε κάτι το
οποίο δεν θέλουμε να μας συμβεί…
Ο Πάνας με νύμφες του δάσους
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, προέρχεται από τον μύθο του Αισώπου, «Ανήρ
κομπαστής», και χρησιμοποιείται για όσους καυχιούνται για κάτι και το
υποστηρίζουν, αλλά αδυνατούν να αποδείξουν τα λεγόμενά τους. Σύμφωνα
με τον μύθο, ένας αθλητής που βρισκόταν στην Αθήνα καυχιόνταν συνέχεια
ότι σε αγώνες στην Ρόδο είχε πραγματοποιήσει ένα τεράστιο άλμα. Καθώς
δεν τον πίστευε κανείς, αυτός έλεγε στους Αθηναίους να πάνε στη Ρόδο
και να ρωτήσουν τους θεατές των αγώνων. Τότε ένας Αθηναίος πήγε στο
σκάμμα, και με το χέρι έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη «Ρόδος».
Κατόπιν γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: «Αυτού γαρ και
Ρόδος και πήδημα», το οποίο έχει μείνει ως «ιδού η Ρόδος, ιδού και το
πήδημα». Το προφανές νόημα είναι ότι ο καθένας έχει οποτεδήποτε την
δυνατότητα να αποδείξει τις δυνατότητές του και δεν χρειάζεται η
επίκληση μυθικών προγόνων, κατορθωμάτων κτλ।
Τα κρέμασε στον κόκορα।
Οι αρχαίοι αγαπούσαν και αυτοί τα τυχερά παιχνίδια, όπως τα κότσια। (
ζάρια), αλλά και τα στοιχήματα στις κοκορομαχίες (αλεκτρυονομαχίαι).
Όπως συμβαίνει και σήμερα κυρίως στην Ασία, έβαζαν δύο κοκόρια να
μαλώσουν και άρχιζαν τα στοιχήματα, για τον νικητή. Έτσι, πάνω στα
κοκόρια στοιχηματίζοντας, κρεμούσαν πολλές φορές ακόμα και ολόκληρες
περιουσίες. Στον κόκορα κρεμούσαν τα χρήματά τους και όπως συμβαίνει
συνήθως με τους παίχτες, τα έχαναν. Από τα αρχαία λοιπόν χρόνια, και
από τις κοκορομαχίες, μας έμεινε και η φράση «τα κρέμασε στον κόκορα
», που λέμε μέχρι και σήμερα με την ίδια σημασία.
