Πολιτισμικός Ιμπεριαλισμός: Γλωσσική διαστροφή και συσκότιση της Αυτοκρατορικής επέκτασης

Του James Petras*

Ιανουάριος 19, 2019

(Επεξηγηματική σημείωση του μεταφραστή: Στο κείμενο που ακολουθεί οι αγγλικοί όροι nationalism και nationalist αποδίδονται στα ελληνικά άλλοτε ως εθνισμός και εθνιστής και άλλοτε ως εθνικισμός και εθνικιστής. Ως εθνισμός ορίζεται η άποψη που ενθαρρύνει την έκφραση και την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης και παράλληλα αναγνωρίζει και σέβεται τις εθνικές διαφορές. Πρόκειται δηλαδή για την απόλυτη αλλά  χωρίς παρωπίδες, πίστη και αφοσίωση κάποιου στα ιδεώδη του έθνους στο οποίο ανήκει, χωρίς καμία διάθεση περιφρόνησης ή υποτίμησης των ιδεωδών άλλου έθνους. Πάνω σε τούτη την, με θετικό πρόσημο, έννοια του εθνισμού εδράζεται και η έννοια του διεθνισμού. Αντίθετα, ως εθνικισμός ορίζεται η απόλυτη και με πάθος, έως την τύφλωση, προσήλωση των ατόμων στο έθνος τους, η οποία φτάνει ως την περιφρόνηση και την εχθρότητα προς άλλα έθνη, για να καταλήξει στην αντιδραστική έννοια και πρακτική του σωβινισμού.)

---

Στο σύγχρονο κόσμο, οι δυτικοί  προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού, ειδικά οι δημοσιογράφοι και οι αρχισυντάκτες των ΜΜΕ, καταφεύγουν στην παραχάραξη των καθημερινών εννοιών και τη διαστρέβλωση της γλώσσας της πολιτικής. Η χρήση και η κακοποίηση του πολιτικού λόγου χρησιμοποιείται προκειμένου να μπουν στο στόχαστρο της κριτικής τα ίδια τα θύματα και να δικαιολογηθούν οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Οι συνέπειες είναι πολλαπλές, αναφορικά τόσο με την προσπάθεια νομιμοποίησης των εγκλημάτων πολέμου και της οικονομικής λεηλασίας όσο και με την εξουδετέρωση  της όποιας εσωτερικής αντίστασης.

Θα προσπαθήσουμε εν πρώτοις να εξετάσουμε την ορολογία-κλειδί η οποία προάγει τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Θα περιγράψουμε, έπειτα, τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του γλωσσικού ιμπεριαλισμού και θα ολοκληρώσουμε με τη διερεύνηση των πολιτικών/πολιτισμικών εναλλακτικών λύσεων.

Η πλέον κακοποιημένη και συσκοτισμένη έννοια στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό λεξιλόγιο είναι η έννοια «λαϊκισμός». Με την αρχική του σημασία ο όρος «λαϊκισμός» αναφερόταν σε μαζικά κινήματα εργατών που ήσαν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Τα λαϊκά κινήματα στρέφονταν ενάντια στους ολιγάρχες τραπεζίτες και στους μεγιστάνες των ΜΜΕ.

ΤΖΕΙΜΣ ΠΕΤΡΑΣ: «Ο ΤΡΑΜΠ ΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΠΩΣ Η ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΟΥΤΕ ΝΟΙΚΙ»

    

Συνέντευξη στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς”

25/10/2017

Ο Τζέιμς Πέτρας είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης και συγγραφέας πολλών βιβλίων, αλλά και σύμβουλος κοινωνικών κινημάτων, μεταξύ των οποίων το βραζιλιάνικο κίνημα ακτημόνων MST. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 διατέλεσε διευθυντής του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών στην Αθήνα και σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, παραιτήθηκε όμως το 1984, όταν το ΠΑΣΟΚ διέγραψε συνδικαλιστές επειδή οργάνωσαν μια γενική απεργία.

Πρόκειται λοιπόν για έναν αναλυτή από τους καταλληλότερους να εκφράσουν μια εκτίμηση για το πρόσφατο ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ και ο Δρόμος, που τακτικά συνεργάζεται μαζί του, δεν έχασε την ευκαιρία για μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Ο Πέτρας αναλύει τις οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες της συνάντησης στην Ουάσιγκτον και αμφισβητεί ευθέως όσα υποστηρίζουν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.

Πως είδατε τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ντόναλντ Τραμπ;

Το βασικό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι το ταξίδι του Τσίπρα έρχεται σε μία στιγμή κατά την οποία ο Τραμπ δέχεται μεγάλη επίθεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και ψάχνει σε διάφορα επίπεδα να εμφανίσει κάποιο επίτευγμα, αλλά δεν μπορεί να κερδίσει κάτι από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις. Ο Τραμπ είναι πολύ απαξιωμένος και το γεγονός της επίσκεψης Τσίπρα φάνηκε παράταιρο τη στιγμή που όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, οι πολιτικοί ηγέτες συμπεριλαμβανομένων Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατών, αλλά και οι Ευρωπαίοι, είναι κριτικοί και καταδικάζουν τον Τραμπ. Έτσι, ο Τσίπρας φάνηκε υπέρμετρα υποτακτικός και αυτό τον κάνει να απαξιώνεται κι αυτός σε ένα μεγάλο κοινό στις ΗΠΑ, το οποίο έχει κακή γνώμη για τον Τραμπ. Θα λέγαμε ότι είναι ένας ταιριαστός γάμος, από την άποψη ότι πρόκειται για δυο μάλλον απαξιωμένους πολιτικούς που φαίνεται να έχουν πάρει την κατιούσα αν κρίνουμε και από τις δημοσκοπήσεις.

Πως οι Δισεκατομμυριούχοι Γίνονται Δισεκατομμυριούχοι

Του Τζέημς Πέτρας
Μετάφραση από τα Αγγλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη

Η Αμερική έχει τις μεγαλύτερες ανισότητες, το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας, τις μεγαλύτερες φορολογικές επιβαρύνσεις στα χαμηλά εισοδήματα και τις μεγαλύτερες δημόσιες επιδοτήσεις για τραπεζίτες και δισεκατομμυριούχους από κάθε άλλη  αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα.

Σε αυτό το δοκίμιο θα συζητήσουμε τις κοινωνικοοικονομικές ρίζες των ανισοτήτων και τη σχέση ανάμεσα στη συγκέντρωση του πλούτου και την καθοδική κινητικότητα των μισθωτών εργαζόμενων και της εργατικής τάξης.

Μια από τις πιο πιθανές πηγές πλούτου των δισεκατομμυριούχων είναι η φοροδιαφυγή σε όλες τις μορφές.

Σε αντίθεση με την προπαγάνδα του οικονομικού τύπου, το  67% - 72% των εταιρειών είχαν μηδενικές φορολογικές υποχρεώσεις ενώ οι εργαζόμενοι τους πλήρωναν μεταξύ 25 και 30% σε φόρους. Μόνο το 14% των επιχειρήσεων κατέβαλλε κάποιο φόρο.

Σύμφωνα με την υπηρεσία εσωτερικών εσόδων των ΗΠΑ (IRS), η απώλεια δημοσίων εσόδων από τη φοροδιαφυγή ανέρχεται σε 458 δισεκατομμύρια δολάρια  - σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια ανά διετία με συντηρητικές εκτιμήσεις.

Οι μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες διοχέτευσαν άνω των  $ 2,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων  σε εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους, όπου δεν πλήρωσαν καθόλου φόρους ή πλήρωσαν κάποιους φόρους με μονοψήφιους φορολογικούς συντελεστές.

Εν τω μεταξύ, οι αμερικανικές εταιρείες που αντιμετώπιζαν κρίση έλαβαν πάνω από 14,4 τρισεκατομμύρια δολάρια (το Bloomberg ισχυρίζεται ότι είναι 12,8 τρισεκατομμύρια δολάρια) σε δημόσιο χρήμα προερχόμενο κυρίως από φορολογούμενους των ΗΠΑ δηλαδή εργάτες, υπάλληλους και συνταξιούχους.

Η CIA και ο Πολιτιστικός Ψυχρός Πόλεμος υπό Eπανεξέταση*

Δημοσιεύθηκε: 29/5/2016/ 

του James Petras

ΠΗΓΗ: Monthly Review, An Independent Socialist Magazine. 

Μετάφραση – Επιμέλεια: Φώτης Τσικριτέας

*Βιβλιοπαρουσίαση : Frances Stonor Saunders, Ποιος Πλήρωσε τον Αυλητή: Η CIA και ο Πολιτιστικός Ψυχρός Πόλεμος (Who Paid the Piper: The CIA and the Cultural Cold War), Granta Books, Λονδίνο.

Το βιβλίο αυτό παρέχει ένα λεπτομερή απολογισμό των τρόπων με τους οποίους η CIA εισχώρησε και επηρέασε ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών οργανώσεων, μέσω ομάδων της – «βιτρινών» και φιλικών φιλανθρωπικών οργανώσεων, όπως τα ιδρύματα Ford και Rockefeller. Η συγγραφέας, Frances Stonor Saunders, περιγράφει λεπτομερώς το πως και το γιατί, η CIA συντηρούσε πολιτιστικά συνέδρια, έστηνε εκθέσεις και διοργάνωνε συναυλίες. Επίσης, η CIA έκδιδε και μετάφραζε ευρέως γνωστούς συγγραφείς που πειθαρχούσαν στη γραμμή της Ουάσιγκτον, ήταν χορηγός αφηρημένης τέχνης ως αντίδραση στην τέχνη με πολιτικό περιεχόμενο και σε όλο τον κόσμο επιδότησε περιοδικά τα οποία κριτίκαραν τον Μαρξισμό, τον κομμουνισμό και την επαναστατική πολιτική και αγνοούσαν ή απολογούνταν για τη βίαιη και καταστροφική ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ.

Η CIA μπόρεσε να τιθασεύσει για την υπηρεσία αυτής της πολιτικής μερικούς από τους πιο δυναμικούς δυτικούς υπέρμαχους της πνευματικής ελευθερίας, στο βαθμό που κάποιοι διανοούμενοι υπήρξαν άμεσα υπό τη μισθοδοσία της. Πολλοί ήταν εν γνώσει τους εμπλεκόμενοι σε «προγράμματα» της CIA, άλλοι μία παρασύρονταν εντός και μία έβγαιναν εκτός της τροχιάς της, επικαλούμενοι άγνοια της διασύνδεση τους με την εταιρεία, έπειτα από τη δημόσια αποκάλυψη των χορηγιών της CIA στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, έπειτα από τη στροφή της πολιτικής σκηνής προς τα αριστερά.

Αμερικανικές και ευρωπαϊκές αντι-κομμουνιστικές εκδόσεις οι οποίες λάμβαναν άμεση και έμμεση χρηματοδότηση περιλάμβαναν τις Partisan Review, Kenyon Review, New Leader, Encounter και πολλές άλλες. Ανάμεσα στους διανοούμενους που χρηματοδοτούνταν και προωθούνταν από τη CIA υπήρξαν οι Irving Kistol, Melvin Lasky, Isaiah Berlin, Stephen Spender, Sidney Hook, Daniel Bell, Dwight MacDonald, Robert Lowell, Hannah Arendt, Mary McCarthy και πολυάριθμοι άλλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη.[1] Στην Ευρώπη η CIA ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως και προωθούσε τη «Δημοκρατική Αριστερά» και πρώην αριστεριστές, συμπεριλαμβανομένων των Ignacio Silone, Stephen Spender, Arthur Koestler, Raymond Aron, Anthony Crosland, Michael Josselson και George Orwell.[2]

Παρακινούμενη από τους Sidney Hook και Melvin Lasky, η CIA έπαιξε κύριο ρόλο στη χρηματοδότηση του Κογκρέσου για την Πολιτιστική Ελευθερία, ένα είδος πολιτιστικού ΝΑΤΟ, το οποίο συσπείρωνε όλων των ειδών «αντισταλινικούς», αριστερούς και δεξιούς.[3] Αυτοί, ήταν πλήρως ελεύθεροι να υπερασπίζονται τις πολιτιστικές και πολιτικές αξίες της δύσης, να επιτίθενται στο «σταλινικό απολυταρχισμό» και να αγγίζουν προσεκτικά τα θέματα του ρατσισμού και του ιμπεριαλισμού των ΗΠ. Περιστασιακά, στα χρηματοδοτούμενα από τη CIA περιοδικά εκτυπωνόταν και ένα άρθρο οριακά επικριτικό της μαζικής κοινωνίας των ΗΠ.

Είκοσι Αλήθειες για την Μαρίν Λεπέν

Του James Petras, Unz Review

[O αρθρογράφος είναι Ελληνο-Αμερικανός, τέως διπλωμάτης, διεθνώς σεβαστός δημοσιολόγος ευρείας παιδείας και φιλοσοφικής θεώρησης. Στο προκείμενο εκθέτει το επιμελώς αποκρυπτόμενο πρόγραμμα της υποψήφιας για την Προεδρία της Γαλλίας Μαρίν Λε Πεν, προς γνώσιν και κρίσιν -παντός ανθρώπου καλής πίστεως- της ίδιας και της πολυσύνθετης χορωδίας των υβριστών της. Έχει ακόμη πρακτική χρησιμότητα για τους παρεπιδημούντες Γάλλους ψηφοφόρους, αλλά διαρκή και διαφωτιστική(;) για πολλούς παρ ημίν Σόρο-αριστερούς]

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Εισαγωγή: Κάθε μέρα, με απίθανους τρόπους, ηγετικές μορφές από τη δεξιά και την αριστερά, από τον τραπεζικό κόσμο και παριζιάνους διανοουμένους, κατασκευάζουν ιστορίες και προωθούν συνθήματα κατασυκοφάντησης της προεδρικής υποψήφιας Μαρίν Λε Πεν.

Διαστρέφουν το πρόγραμμά της, κολλώντας την ετικέτα «εξτρεμιστική» στη δέσμευσή της υπέρ της τάξης των εργαζομένων και εναντίον του ιμπεριαλισμού. Φόβος και φθόνος για το γεγονός ότι η νέα γυναίκα ηγείται ενός λαϊκού κινήματος έχει εισρεύσει στα αφρίζοντα από σαμπάνια δείπνα των καλεσμένων του Εμμάνουελ «Μάννυ» Μακρόν. Και έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί. Η Λε Πεν απευθύνεται στα στοιχειώδη συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων εργατών, αγροτών, δημοσίων υπαλλήλων, ανέργων και υπο-απασχολούμενων νέων και εργατών σε ηλικία που πλησιάζουν τη συνταξιοδότηση.

Εθνικιστικός καπιταλισμός, μια εναλλακτική στην παγκοσμιοποίηση -Του Τζέιμς Πέτρας

Η ξεπερασμένη Παλιά Τάξη και η αμφίβολη Νέα Οικονομία του Τραμπ

Στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης και η Ιαπωνία κατέφυγαν σε ιδιαίτερα περισταλτικές «προστατευτικές» βιομηχανικές και νομισματικές πολιτικές ώστε να ανοικοδομήσουν τις οικονομίες τους. Μόνο μετά από μια περίοδο μακράς ανάκαμψης η Γερμανία και η Ιαπωνία, προσεκτικά και επιλεκτικά, φιλελευθεροποίησαν τις οικονομικές πολιτικές τους.

Τις πρόσφατες δεκαετίες, η Ρωσία μεταμορφώθηκε δραστικά από μια ισχυρή κολεκτιβιστική οικονομία σε μια καπιταλιστική υποτελή-μαφιόζικη ολιγαρχία και, πιο πρόσφατα, σε μια ανασυγκροτημένη μικτή οικονομία με ισχυρό κεντρικό κράτος. Η Κίνα μετασχηματίστηκε από μια κολεκτιβιστική οικονομία, απομονωμένη από το παγκόσμιο εμπόριο, στη δεύτερη ισχυρότερη οικονομία του κόσμου, καταλαμβάνοντας τη θέση των ΗΠΑ ως βασικός εμπορικός εταίρος της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.

Ενώ κάποτε έλεγχαν το 50% του παγκόσμιου εμπορίου, σήμερα οι ΗΠΑ μοιράζονται λιγότερο από το 20%. Η μείωση αυτή οφείλεται εν μέρει στη διάλυση της βιομηχανικής οικονομίας τους, καθώς οι κατασκευαστές μετέφεραν τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό.

Αδυναμία των προηγούμενων προέδρων να αναγνωρίσουν τις αλλαγές

Παρά το μετασχηματισμό της παγκόσμιας τάξης, οι τελευταίοι πρόεδροι των ΗΠΑ απέτυχαν να κατανοήσουν την ανάγκη αναδιοργάνωσης της βορειοαμερικανικής πολιτικής οικονομίας. Αντί να αναγνωρίσουν, να προσαρμόσουν και να αποδεχτούν αλλαγές στην εξουσία και τις σχέσεις της αγοράς, επιχείρησαν να εντείνουν προηγούμενες μορφές κυριαρχίας μέσω πολέμου, στρατιωτικών επεμβάσεων και αιματηρών, καταστροφικών «αλλαγών καθεστώτων» – έτσι, αντί να δημιουργήσουν αγορές για τα εμπορεύματα των ΗΠΑ, κατέστρεψαν υπάρχουσες.

Οι ψευδοπροφήτες της παγκοσμιοποίησης ξεγυμνώνονται

Ενδοκαπιταλιστικές αντιπαλότητες και αντίσταση στη βορειοαμερικάνικη ελίτ

Του James Petras* 

Σοβαρές πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις αντιμετωπίζει η επιχειρηματική ελίτ των βορειοαμερικανικών πολυεθνικών. Οι Apple, Google, Facebook, Microsoft, Pfizer και πολλές άλλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν, βρίσκονται αντιμέτωπες με την τριπλή απειλή των προστίμων ύψους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, της ανακατανομής του πλούτου τους, και του ενδεχόμενου επανεισαγωγής δίκαιων κοινωνικο-οικονομικών προγραμμάτων που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την εξουσία τους.

Εξαγωγείς με βάση την Ουάσιγκτον και χρηματιστές έτοιμοι να επιβάλλουν συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου στις επιχειρηματικές τάξεις της Ευρώπης και της Ασίας, βρέθηκαν αντιμέτωποι με σφοδρή αντίσταση. Στη Λατινική Αμερική, η διοίκηση Ομπάμα εγκατέστησε πρόσφατα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, πυροδοτώντας μαζικές αντιδράσεις από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που έχουν οδηγηθεί στη χρεοκοπία από τις σκληρές τους πολιτικές.

Οι οξύτατες ενδοκαπιταλιστικές αντιπαλότητες δεν περιορίζονται πλέον στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων: ανοιχτός πόλεμος, που περιλαμβάνει μεγάλης κλίμακας μεταφορές κεφαλαίων, υποσκάπτει τα θεμέλια της αλληλεγγύης στους κόλπους της παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης. Αν και τα εργατικά κινήματα και οι μαζικές διαδηλώσεις συνεχίζονται, είναι ο θεμελιώδης εσωτερικός καπιταλιστικός ανταγωνισμός απέναντι στην Αυτοκρατορία των ΗΠΑ που αναδεικνύεται στην κινητήρια δύναμη των σημερινών αναταράξεων.

Στο παρόν κείμενο θα εντοπίσουμε τους συσχετισμούς των δυνάμεων και τις επιπτώσεις των προκλήσεων αυτών, στην εξουσία και τον πλούτο των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Στη συνέχεια, θα αναδείξουμε την κατάρρευση των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και την εξάλειψη της βορειοαμερικανικής κυριαρχίας σε Ευρώπη και Ασία. Στο τελευταίο τμήμα, θα επικεντρωθούμε στην άνοδο και την παρακμή των πιο πρόσφατων βορειοαμερικανικών επεμβάσεων για την υπόταξη της Λατινικής Αμερικής στην κυριαρχία των ΗΠΑ, ξεκινώντας με το συνταγματικό πραξικόπημα στην Βραζιλία και τις συγκρούσεις στην Αργεντινή.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η φοροδιαφυγή της Apple

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ) επέβαλε αρχικό πρόστιμο 13 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Apple για φοροδιαφυγή, και έπονται πρόστιμα πολλών δισεκατομμυρίων ακόμα. Η Κομισιόν ανακοίνωσε ότι ο απαράδεκτος εταιρικός φόρος ύψους 0,005% που κατέβαλε η Αpple στην Ιρλανδία αποτελεί μια μορφή ληστείας, που εκθέτει το προφίλ της εταιρείας ως υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρότυπο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Δεκάδες βορειοαμερικανικών πολυεθνικών επιχειρήσεων δραστηριοποιούνται σε χώρες του εξωτερικού, ιδίως στην Ιρλανδία, προκειμένου να αποφύγουν την καταβολή φόρων. Σε αυτές περιλαμβάνονται η Google, η Facebook, η Microsoft, η Pfizer και πολλές άλλες από την κατηγορία των 500 σημαντικότερων του περιοδικού Fortune.

«Οι Γερμανοί ελπίζουν σε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ»

«Η επιστροφή στη δραχμή θα έκανε πιο ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα», λέει στην «Εφ.Συν.» και στον Τάσο Τσακίρογλου ο Τζέιμς Πέτρας

Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Τζέιμς Πέτρας εκφράζει την απογοήτευσή του από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι δεν προχώρησε σε ρήξη με τους δανειστές, αλλά, αργά και σταθερά, διολισθαίνει και ενδίδει στις απαιτήσεις τους. Προτρέπει τον Αλέξη Τσίπρα να εφαρμόσει το πρόγραμμά του και, εάν χρειαστεί, να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.

• Οι διεθνείς «θεσμοί» (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή) ουσιαστικά εκβιάζουν την ελληνική κυβέρνηση, με στόχο να την υποτάξουν και να συνεχιστεί η ίδια πολιτική της λιτότητας. Πώς βλέπετε αυτές τις διαπραγματεύσεις; Πιστεύετε ότι είναι εφικτός ένας «έντιμος συμβιβασμός»;

Νομίζω ότι η Ε.Ε. έχει κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αυτό είναι πολύ καθαρό ευθύς εξαρχής. Ο Τσίπρας δεν έχει κάποια εναλλακτική στρατηγική. Στηρίχτηκε στην ελπίδα μονομερών παραχωρήσεων από την Ε.Ε. και ενέδωσε σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, όπως η αναγνώριση του χρέους, το οποίο είναι πολύ αμφιλεγόμενο. Μεγάλο μέρος του προήλθε από διεφθαρμένους αξιωματούχους και δεν αφορούσε αναπτυξιακούς στόχους, ενώ χρησιμοποιήθηκαν η απάτη και το ψέμα. Η πρόεδρος της νέας Βουλής έφτιαξε μια επιτροπή ελέγχου του χρέους, όμως ο πρωθυπουργός αναγνώρισε αυτό το χρέος. Η διαπραγμάτευση διεξάγεται στη βάση της αναγνώρισης του χρέους και συνεχίζεται στη γραμμή συνέχισης των προγραμμάτων διάσωσης και της λιτότητας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει οποιαδήποτε μείζων αλλαγή. Επιπρόσθετα, νομίζω ότι το γεγονός πως ο Τσίπρας συμφώνησε να δαπανήσει 500 εκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης είναι ενδεικτικό. Νομίζω ότι το θέμα έχει τελειώσει, στον βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια εναλλακτική πολιτική επιλογή στην Ελλάδα. Δεν βλέπω κανέναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να αποφύγει την επιβολή της τρόικας, παρότι τώρα την αναφέρουν με άλλο όνομα. Η τοποθέτηση του Γιάννη Δραγασάκη, του Χουλιαράκη και του Τσακαλώτου (στη διαπραγματευτική ομάδα) είναι ένα δείγμα παράδοσης. Οχι ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης έκανε κάτι καλύτερο. Είχε ένα επαναστατικό στιλ, αλλά δεν παρουσίασε κάποιες ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις, οι οποίες ήταν αναγκαίες, και νομίζω ότι ανήκει στη συντηρητική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τον χρησιμοποίησε. Τώρα προχωράμε προς την υπογραφή νέων συμφωνιών. Νομίζω ότι προετοιμάζουν το ελληνικό εκλογικό σώμα για κάποιου είδους μετάβαση πίσω στην αντιπολίτευση του Σαμαρά και στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Η δολοφονία της Ελλάδας

Του Τζέιμς Πέτρας

Πως διαχρονικά διαμορφώθηκε η υποτέλεια της Ελλάδας, ο ρόλος του Αντρέα Παπανδρέου, τα σημερινά δεδομένα και οι θανάσιμοι κίνδυνοι για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ
Η ελληνική κυβέρνηση δίνει μια μάχη ζωής και θανάτου ενάντια στην ελίτ που διευθύνει τις τράπεζες και τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το διακύβευμα είναι από τη μια οι ζωές των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων εργαζόμενων και μικροεπιχειρηματιών και από την άλλη η βιωσιμότητα της Ε.Ε. Εάν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποχωρήσει στις απαιτήσεις των τραπεζιτών της Ε.Ε. και δεχτεί να συνεχιστεί το πρόγραμμα λιτότητας, η Ελλάδα θα είναι καταδικασμένη σε δεκαετίες ύφεσης, φτώχειας και αποικιακού ζυγού. Εάν η Ελλάδα αποφασίσει να αντισταθεί και υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την Ε.Ε. αυτό θα σημαίνει αποποίηση των 270 δισ. ευρώ του χρέους της, πράγμα που μπορεί να επιφέρει την κατάρρευση των διεθνών αγορών και της Ε.Ε. Η ηγεσία της Ε.Ε. βασίζεται στο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα εγκαταλείψει τις δεσμεύσεις της απέναντι στους Έλληνες ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι συντριπτικά (πάνω από 70%) υπέρ του τέλους της λιτότητας, της παύσης πληρωμών τοκοχρεολυσίων και ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας (FinancialTimes [FT] 7-8/2/15, σ. 3). Το δίλημμα είναι σκληρό και οι επιπτώσεις έχουν παγκόσμια και ιστορική σημασία. Το ζήτημα ξεπερνά την τοπική, προσωρινή, πολιτική συγκυρία και αφορά το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα (FT 2/10/15, σ. 2). Ένα τέτοιο πιστωτικό γεγονός θα επηρεάσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα πολύ πέρα από την Ευρώπη και θα κλονίσει την επενδυτική εμπιστοσύνη στο οικονομικό σύστημα της Δύσης. Πρώτα και κύρια όλες οι δυτικές τράπεζες έχουν άμεσους και έμμεσους δεσμούς με τις ελληνικές τράπεζες (FT 6/2/15, σ. 3). Μια κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών θα επηρεάσει βαθιά όλο το σύστημα σε βαθμό που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Η μόνη λύση θα είναι μαζικές κρατικές παρεμβάσεις. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να κρατικοποιήσει όλο το τραπεζικό σύστημα και το φαινόμενο αυτό σαν ντόμινο θα συμπαρασύρει πρώτα τη Νότια Ευρώπη και μετά θα συνεχιστεί στον ευρωπαϊκό βορρά και στη συνέχεια στην Αγγλία και τη Βόρεια Αμερική (FT2/9/15, σ. 2).
Για να γίνει κατανοητή η προέλευση της κρίσης και οι εναλλακτικές που αντιμετωπίζουν η Ελλάδα και η Ε.Ε. είναι απαραίτητο να εξετάσουμε σύντομα τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις κατά τα τελευταία 30 χρόνια. Αρχικά θα εξετάσουμε τις σχέσεις Ελλάδας και Ε. Ε. από το 1980 έως το 2000 και μετά θα δούμε την πρόσφατη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και την παρέμβαση της Ε.Ε. Στο τελευταίο μέρος θα ασχοληθούμε με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την αυξανόμενη υποταγή του στην κυριαρχία της Ε.Ε. και την αδιαλλαξία της, τονίζοντας την ανάγκη για μια ριζική αποδέσμευση από μια σχέση «επικυρίαρχου-υποτελούς».

Η άνοδος της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας

Το 1980 η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ΕΟΚ ως προτεκτοράτο της αναδυόμενης γαλλογερμανικής αυτοκρατορίας. Η εκλογική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ με απόλυτη πλειοψηφία, δημιούργησε ελπίδες για ριζοσπαστικές αλλαγές στην εθνική και διεθνή πολιτική της χώρας. Κατά την προεκλογική εκστρατεία ο Παπανδρέου είχε υποσχεθεί ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, την ανάκληση της συμφωνίας για τις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα και μια εθνική οικονομία βασισμένη στο μοντέλο της «κοινωνικής ιδιοκτησίας» των μέσων παραγωγής. Μετά την εκλογή του, ο Παπανδρέου έσπευσε να διαβεβαιώσει τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον ότι η χώρα θα παραμείνει στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ και ανανέωσε, άμεσα, τη συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις στρατιωτικές βάσεις.

Του James Petras* - Η οργή του Αυτοκράτορα: Αφήστε το χάος να καλύψει τον κόσμο!

Δημοσίευση ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ:  Φύλλο 225 - 2/8/2014

Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει επιστρέψει και έχει πάρει επικίνδυνη στροφή…

Του James Petras*

Χάος κυριαρχεί και εξαπλώνεται συνεχώς ενόσω εξοργισμένοι ηγέτες στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και οι πελάτες και σύμμαχοί τους επιδιώκουν πολέμους γενοκτονίας.

Μισθοφορικοί πόλεμοι στη Συρία∙ ισραηλινοί βομβαρδισμοί τρόμου στη Γάζα∙ πόλεμοι κατ’ εντολή στην Ουκρανία, το Πακιστάν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Σομαλία.

Δεκάδες εκατομμύρια πρόσφυγες εγκαταλείπουν όπως-όπως τα σημεία ολικής καταστροφής. Τίποτα δεν είναι ιερό. Δεν υπάρχουν άσυλα. Σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία και ολόκληρες οικογένειες αποτελούν στόχους καταστροφής.

James Petras: Είναι παράλογο να ισχυρίζεται κανείς ότι στην Αίγυπτο έγινε «δημοκρατικό πραξικόπημα"

Ο διανοούμενος της αριστεράς James Petras, ο φίλος και σύντροφος του Ανδρέα Παπανδρέου, μίλησε ανοικτά για το πραξικόπημα στην Αίγυπτο, για την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας… στο Radio Centenario - Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) και ήταν καταπέλτης:

«Πρόκειται για ένα πραξικόπημα. Πρόκειται για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα… είναι παράλογο να λένε ότι ήταν ένα "δημοκρατικό πραξικόπημα". Ο στρατός φυλάκισε εκατοντάδες υποστηρικτές του ισλαμικού Κόμματος, τους ηγέτες του, τον ανεξάρτητο Τύπο… ο στρατός σκοτώνει το λαό στις διαμαρτυρίες, όπως και χθες, όπου πυροβόλησε και σκότωσε 53 άτομα και τραυματίστηκαν πάνω από 500. Πρόκειται για ένα πραξικόπημα. Πρόκειται για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Σημειώστε ότι ο Mursi ήταν ηγέτης ενός αυταρχικό ισλαμικό κόμματος, αλλά μια μάζα των ανθρώπων που τον υποστηρίζουν. Νομίζω ότι οι προοδευτικοί που βρίσκονται στους δρόμους, οι οποίοι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις εναντίον του Μόρσι, είναι σε πλήρη σύγχυση όταν χειροκροτούν το πραξικόπημα, επειδή πιστεύουν ότι ο στρατός μπορεί με κάποιο τρόπο να σπάσει σε ένα συνταγματικό και δημοκρατικό κράτος, ενώ είναι σε μια τροχιά με τον στρατός των ΗΠΑ που έχει εταίρους και συνεργάτες το Ισραήλ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε μια κατάσταση όπου φοβούνται το πρόβλημα της αστάθειας. Έτσι έχει μια αντιφατική θέση. Θέλουν να υποστηρίξουν την επιβολή του Μουσταφά Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, πρώην υπάλληλου της Παγκόσμιας Τράπεζας, ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Έτσι και πάλι αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα για την αριστερά. Λείπει μια πρωτοπόρα οργάνωση, μια οργάνωση ικανή να ηγηθεί του αγώνα των μαζών. Αυτό είναι το δράμα στην περίπτωση της Αιγύπτου.

Ιρλανδία και Χώρα των Βάσκων

http://blogvirona.blogspot.gr

Μαζική φυγή ή γενική απεργία;

Του Τζέιμς Πέτρας

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δισεκατομμύρια ευρώ μεταφέρονται από τις χώρες-αποικίες χρέους της Ευρώπης (Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία) σε πιστωτικά ιδρύματα, κερδοσκόπους και απατεώνες στο Λονδίνο, τη Γουόλ Στριτ, τη Γενεύη και τη Φρανκφούρτη.

Υπό την ομπρέλα των λεγόμενων προγραμμάτων λιτότητας, τεράστια ποσά αποπληρωμής δανείων συγκεντρώνονται από τα κυβερνώντα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μέσω άγριων περικοπών των προϋπολογισμών σε μισθούς, δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικά προγράμματα. Το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφική αύξηση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της αδήλωτης εργασίας, η οποία φτάνει στο 50% στους νέους κάτω των 25 ετών και κυμαίνεται ανάμεσα στο 15-32% στο συνολικό εργατικό δυναμικό. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί κατά 24-40%. Η ηλικία συνταξιοδότησης έχει ανέβει κατά 3 με 5 χρόνια. Τα νέα εργασιακά συμβόλαια (τα οποία έχουν ονομαστεί «μεταρρυθμίσεις») έχουν συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια των εργοδοτών και των υπεργολάβων, οι οποίοι επιβάλλουν εργασιακές συνθήκες που θυμίζουν τις αρχές του 19ου αιώνα.

Ιρλανδία και Χώρα των Βάσκων. Παρόμοιες κρίσεις, διαφορετικές αντιδράσεις