Η Σταχτοπούτα φοράει Πράντα: Γυναίκες και Λογοτεχνία

Είναι κοινό μυστικό ότι λογοτεχνία σήμερα διαβάζουν κυρίως οι γυναίκες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παντού. Υπάρχει μάλιστα μια θεωρία που λέει ότι έτσι ήταν πάντοτε. Ιδιαίτερα το μυθιστόρημα, το βαρύ πυροβολικό του σύγχρονου λογοτεχνικού βιβλίου, ήταν, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, εξαρχής γυναικεία υπόθεση, τουλάχιστον από την άποψη του αναγνωστικού κοινού του. Και όταν λέμε εξαρχής, εννοούμε από την ύστερη αρχαιότητα, όταν πρωτοεμφανίστηκε το είδος. Δηλαδή, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Δημοσθένης Κούρτοβικ – 21/07/2007 – Τα Νέα

Δεν αποκλείεται να είναι έτσι. Μπορώ, πράγματι, εύκολα να φανταστώ ότι πρωτομυθιστορήματα όπως το Χαιρέας και Καλλιρρόη του Χαρίτωνα, το Δάφνις και Χλόη του Λόγγου, το Λευκίππη και Κλειτοφών του Αχιλλέα Τάτιου διαβάζονταν πιο πολύ από τις γυναίκες της εποχής. Αλλά και τα μεσαιωνικά ρομάντζα, τόσο τα δυτικά όσο και τα βυζαντινά, θα πρέπει να συγκινούσαν κατ΄ εξοχήν τις κυρίες, ενώ οι κάπως πιο ζωηρές ανάμεσά τους θα τρελαίνονταν και για το Δεκαήμερο του Βοκκάκιου (υπάρχει άλλωστε, σαν μακρινός απόηχος, το γνωστό μεσοπολεμικό άσμα που λέει «…και εις το Αρσάκειο διάβαζα Βοκκάκιο»).

Και, συνεχίζοντας το ταξίδι μας στον χρόνο, μήπως δεν συναντάμε διάσημα μυθιστορήματα που δεν θα είχαν γίνει διάσημα αν δεν είχαν αγαπηθεί προπαντός από τις γυναίκες: την Πριγκίπισσα της Κλεβ, την Πάμελα , τη Μαντάμ Μποβαρύ, την ΄Αννα Καρένινα , τα μυθιστορήματα του Ντίκενς, για να μη μιλήσουμε για την Τζέιν ΄Ωστιν, τη Σάρλοτ και την ΄Εμιλυ Μπροντέ ή τη Βιρτζίνια Γουλφ; Αμφιβάλλω, βέβαια, αν άλλα διάσημα μυθιστορήματα, όπως ο Δον Κιχώτης, ο Μόμπυ Ντικ, το Μαγικό βουνό, ο ΄Ανθρωπος χωρίς ιδιότητες, η Δίκη, ο Οδυσσέας , υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλή στο γυναικείο κοινό. Αλλά θα αφήσω στην άκρη τέτοιες αμφιβολίες, ύποπτες για σεξισμό μέσα στο politically correct κλίμα της εποχής μας, και θα τονίσω για ξεκάρφωμα ότι, αν δεν διάβαζαν τόσο πολύ οι γυναίκες, η λογοτεχνία θα ήταν σήμερα πιθανότατα ένα περιθωριακό φαινόμενο. Στην Ελλάδα μάλιστα πολύ περιθωριακό.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για την Ελλάδα. Το γυναικείο αναγνωστικό κοινό λογοτεχνίας στην Ελλάδα έχει δύο στατιστικές ιδιαιτερότητες, σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πρώτον, είναι αναλογικά μεγαλύτερο (για πολύ πάνω από 70% κάνουν λόγο οι στατιστικές και οι εκτιμήσεις των βιβλιοπωλών). Και δεύτερον, διαβάζει κυρίως γυναίκες συγγραφείς: στους καταλόγους των ευπώλητων κυριαρχούν σαφώς τα γυναικεία ονόματα, ενώ οι άνδρες συγγραφείς μόνον υπό ειδικές προϋποθέσεις φτάνουν τα γυναικεία νούμερα. Αυτό αντανακλάται άλλωστε και στην αναλογία γυναικών και ανδρών συγγραφέων, που με ραγδαίους ρυθμούς γίνεται ολοένα ευνοϊκότερη για τις γυναίκες. Μπορεί να κατέχουμε μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη σε ό, τι αφορά το ποσοστό γυναικών βουλευτών, γυναικών υπουργών, γυναικών πανεπιστημιακών, γυναικών διευθυντικών στελεχών, αλλά το ποσοστό γυναικών συγγραφέων μας – γύρω στο 50% σήμερα- αποτελεί πιθανότατα ευρωπαϊκό, ίσως και παγκόσμιο ρεκόρ. Ούτε Σκανδιναβία να ήμασταν!

Παρουσίαση του Πέραν της Αριστεράς και της Δεξίας: Η Υπέρβαση στην Αθήνα (βίντεο)

Γ. Μερτίκας, συγγραφέας – μεταφραστής

 Θ. Μαυρίδης, διευθυντής liberal.gr

 Κ. Χρυσόγονος, ευρωβουλευτής

Η εξέλιξη της σκέψης των αριστερών φιλελεύθερων διανοούμενων-Νίκος Μαραντζίδης

Γράφει ο Σπύρος Κουτρούλης

Η εξέλιξη της σκέψης των αριστερών φιλελεύθερων διανοούμενων: από την υπεράσπιση της παγκοσμιοποίηση και της υπέρβασης των εθνών στην κριτική της πολυπολιτισμικότητας και στον προβληματισμό για τον δημογραφικό κίνδυνο

Με τον τίτλο αυτό αναφέρομαι σε τρεις διανοούμενους, που προήλθαν από την αριστερά, αλλά πλέον χαρακτηρίζονται ως φιλελεύθεροι και μάλιστα συνεργάστηκαν με τα πλέον φιλελεύθερα σχήματα: τον Δημοσθένη Κούρτοβικ, την Σώτη Τριανταφύλλου και τον Νίκο Μαραντζίδη. Στο τελευταίο διάστημα, υπερβαίνοντας τον εαυτό τους και τις ιδεοληψίες που κυριαρχούν σε ένα μέρος των στοχαστών, προβληματίζονται γόνιμα για θέματα όπως η μετανάστευση, η πολυπολιτισμικότητα και το δημογραφικό ζήτημα. Για όποιον παρακολουθεί την εξέλιξή τους, πρόκειται για αναθεώρηση παλαιότερων αεθνικών αντιλήψεων τους.

Ο Δ. Κουρτοβικ επικρίνει, στις επιφυλλίδες του στα ΝΕΑ την αριστερά των δικαιωμάτων, που πλειοδοτεί για τα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά δεν δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον για τους ντόπιους, ωθώντας τους έτσι στον δεξιό εξτρεμισμό. Η Σώτη Τριανταφύλλου στο βιβλίο της για την πολυπολιτισμικότητα, ανατρέπει μεθοδικά όλες τις ιδεοληψίες με τις οποίες έχει περιβληθεί η έννοια αυτή.  Τέλος ο Ν. Μαραντζίδης στο τελευταίο του άρθρο στην "Καθημερινή" ,25/9/2016, με τον τίτλο "Υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα", υποστηρίζει ότι η αντιμετώπιση του δημογραφικού είναι το καίριο στοίχημα για τον ελληνισμό:

"Ο​​ταν ο «Κύκλος Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση» είχε την καλοσύνη να με καλέσει στην εκδήλωση του με κεντρικό ερώτημα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα;», η εύλογη, σχεδόν αντανακλαστική, απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: εξαρτάται. Η ενίσχυση, τα επόμενα χρόνια, της παρουσίας των «ανοικτών θεσμών» και η ηγεμονία των αξιών της ανοιχτής κοινωνίας αποτελούν για μένα πρωταρχικής σημασίας ζητήματα που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της χώρας μας. Ασπάζομαι δηλαδή την προσέγγιση των οικονομολόγων Ατζέμογλου και Ρόμπινσον, οι οποίοι στο διάσημο βιβλίο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη» υποστηρίζουν ότι οι ανοιχτοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί αποτελούν τη βάση για την επιτυχία ενός έθνους. Ανοιχτοί (inclusive) θεσμοί, σύμφωνα με τους δύο συγγραφείς, είναι εκείνοι που επιτρέπουν και ενθαρρύνουν τη συμμετοχή της μεγάλης μάζας των πολιτών στις οικονομικές δραστηριότητες ώστε να χρησιμοποιούν τις δεξιότητες και το ταλέντο τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μαζί με τους ανοιχτούς θεσμούς στην οικονομία, οι ανοιχτοί πολιτικοί θεσμοί μπορούν να διασφαλίσουν την επικράτηση της δημοκρατίας έναντι του αυταρχισμού ή της διολίσθησης του κράτους σε πεδίο ανταγωνισμού χωρίς κανόνες φατριών. Οι ανοιχτοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί, λοιπόν, μπορούν να προστατέψουν τη χώρα μας από τον κίνδυνο να μετατραπεί στο μέλλον είτε σε Ουγγαρία και Τουρκία είτε σε Ουκρανία και Κολομβία.
Από τη στιγμή όμως που διάβασα τα απαισιόδοξα πορίσματα της τελευταίας έρευνας της «ΔιαΝΕΟσις» με θέμα το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας (βλ. www.dianeosis.org), σκέφθηκα πως στη φάση που βρισκόμαστε ίσως θα ταίριαζε περισσότερο το πιο προκλητικό ερώτημα «υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα;». Σε αυτήν την περίπτωση, η απάντησή μου θα μετατρεπόταν από «εξαρτάται» σε «δεν ξέρω»!
Τα πορίσματα της ΔιαΝΕΟσις δείχνουν πως υπό ένα απαισιόδοξο, αλλά πολύ πιθανό σενάριο, η χώρα μας το 2050 θα έχει περίπου δύο εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους σε σχέση με σήμερα. Οι προφανείς συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης είναι εύκολα αντιληπτές. Π.χ. σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό, που βρίσκεται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην ημερήσια διάταξη του δημόσιου διαλόγου, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Οπως δείχνει η έρευνα, η συρρίκνωση του συνολικού πληθυσμού και η συνεχιζόμενη γήρανσή του θα έχουν άμεση επίπτωση και στον πληθυσμό της παραγωγικής-εργάσιμης ηλικίας, ο οποίος ήδη βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία (από 65% του συνόλου σήμερα, σε 55% του συνόλου το 2050). Αυτή η μείωση θα αποτυπωθεί και στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, που θα συρρικνωθεί κατά 1-1,5 εκατομμύριο μέχρι το 2050 (από 4,7 εκατομμύρια σήμερα σε περίπου 3 εκατομμύρια το 2050). Πρόκειται για μια συγκλονιστική μεταβολή. Η επιπλέον επιβάρυνση του δημογραφικού προς όφελος των μεγαλύτερων ηλικιών (η μέση ηλικία το 1950 ήταν τα 30 έτη, το 2015 ήταν τα 43 έτη και το 2050 ίσως γίνουν τα 50 έτη) θα επηρεάσει επίσης τους πολιτικούς προσανατολισμούς και τις αξίες μας ως κοινωνία. Εφόσον, οι συνταξιούχοι θα αποτελούν περίπου τον μισό πληθυσμό της χώρας, κάθε μεταρρύθμιση εις βάρος τους θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να υλοποιηθεί και οι πολιτικές ελίτ θα αντιμετωπίζουν ισχυρά εκλογικά εμπόδια ώστε να λάβουν αποφάσεις πού θα ανακατανέμουν τους πόρους προς όφελος των νεοτέρων. Εξάλλου οι νέοι θα συνιστούν μια εκλογική μειοψηφία, η οποία, λόγω ανεργίας και γενικότερης οικονομικής αδυναμίας, θα εξαρτάται οικονομικά από τους πιο ηλικιωμένους άρα θα βρίσκεται υπό την κηδεμονία τους.
Ως εκ τούτου, οι αντιπαραθέσεις για τις δημόσιες πολιτικές που πρέπει να εκπονηθούν θα τείνουν να έχουν το βλέμμα προς το παρελθόν και τους ηλικιωμένους (προστασία συντάξεων, κ.λπ.) παρά προς το μέλλον (άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων, ενίσχυση της ποιότητας της εκπαίδευσης, προώθηση νέων τεχνολογιών, στήριξη των νέων εργαζόμενων γονιών).
Αν δεν υπάρξουν οι απαραίτητες θεσμικές αλλαγές, η υπογεννητικότητα, σε συνδυασμό με τη φυγή επιστημόνων και ατόμων με υψηλές δεξιότητες προς το εξωτερικό για αναζήτηση καλύτερων προοπτικών (brain drain), θα στερήσει κρίσιμη ζωτικότητα και ποιότητα από τη χώρα μας. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με την ταυτόχρονη άφιξη χιλιάδων μεταναστών από χώρες του τρίτου κόσμου, οι περισσότεροι εκ των οποίων διαθέτουν δυστυχώς χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης και σχετικά περιορισμένες δεξιότητες, θα επιταχύνει την παρακμή της χώρας. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η επιτακτική ανάγκη για ενσωμάτωση των μεταναστών στον κοινωνικό κορμό θα καθίσταται ολοένα και δυσκολότερη στη γηρασμένη χώρα μας. Μια στάσιμη οικονομία δεν μπορεί να εντάξει εύκολα νέο αίμα. Επιπλέον, οι ηλικιακές διαφορές μεταξύ γηραιών γηγενών και νεαρών μεταναστών θα εντείνουν τις πολιτισμικές και ταξικές αποστάσεις. Ας μη γελιόμαστε, το δημογραφικό χρειάζεται επειγόντως παρεμβάσεις για να αποτραπεί η καταστροφή. Ειδάλλως, δεν θα γίνουμε απλώς μόνο λιγότεροι αλλά και φτωχότεροι σε όλα τα επίπεδα."

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/spyros.koutroulis.5/posts/1236873323049740

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΜΕΧΡΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ

"Στην αυτονόητη παρατήρηση (της Δημουλά) ότι η ποιότητα ζωής στην Κυψέλη έχει χειροτερέψει δραματικά και λόγω της ανεξέλεγκτης εισροής λαθρομεταναστών επιτέθηκαν οι «προοδευτικές» συνειδήσεις με την εξίσου αυτονόητη, αλλά παντελώς άσχετη επισήμανση, ότι οι οικονομικοί πρόσφυγες είναι και αυτοί άνθρωποι, ότι δεν επιτρέπεται να στοχοποιούνται κλπ. Για να εκβιαστεί όμως από αυτό η καθόλου αυτονόητη ετυμηγορία ότι όποιος κάνει λόγο, όπως η Δημουλά, για την εισαγόμενη συμβολή στην υποβάθμιση της καθημερινής ζωής του είναι «ξενοφοβικός» και «ρατσιστής». Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει.

Πράγματι βρέχει, αλλά ψήφους για τη Χρυσή Αυγή. Στην οποία η αριστερή τύφλωση στέλνει ολοένα περισσότερους πολίτες, ίσα ίσα από τα πιο αδύναμα και ανυπεράσπιστα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, εκείνα ακριβώς για τα οποία κόιττονται κατά τα άλλα οι αριστερές παρατάξεις. Εδώ και πολύ καιρό η πολιτική ορθότητα, ιδεολογικό τατουάζ της σύγχρονης Αριστεράς, έχει γίνει ένα δόγμα ακόμα πιο μισαλλόδοξο από τις μισαλλόδοξες ιδέες που υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Εχει διαμορφώσει άκαμπτους κώδικες ομιλίας και συμπεριφοράς, οποιαδήποτε παρέκκληση από τους οποίους κάνει κάποιον αυτομάτως «ρατσιστή», «ξενοφοβικό», «εθνικιστή», «ομοφοβικό» ή «σεξιστή». Εγώ, για παράδειγμα, είναι βέβαιο ότι θα χαρακτηριστώ «ρατσιστής» για τον όρο και μόνο «λαθρομετανάστες», που χρησιμοποίησα πιο πάνω. «Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι» είναι το ατράνταχτο επιχείρημα - καραμέλα. Μάλιστα. Απορώ πως οι λαθραναγνώστες, οι λαθρεπιβάτες και οι λαθροκυνηγοί δεν έχουν ακόμη επικαλεστεί αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα για να διαμαρτυρηθούν ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί αμφισβητούν την υπόστασή τους και είναι «ρατσιστικοί».