Μανώλης Κοττάκης Απρ 06, 202
Από το 1999 έως σήμερα έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια
Και από το 1996 που η Ελλάς απεδέχθη την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της στα Ίμια από τους Τούρκους, 25 χρόνια.
Τουλάχιστον δύο γενιές νέων Ελλήνων δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τι συζητάμε κάθε φορά που ανοίγει θέμα συζήτησης για τις «συνοριακές διάφορές και τα συναφή θέματα» που αναγνώρισε η kυβέρνηση Σημίτη στο Ελσίνκι ή για «τα νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» που αποδέχθηκε ο πρώην πρωθυπουργός στην Μαδρίτη κατ απαίτησιν της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ (όπως αποκαλύπτει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στην διήγηση του στον Αλέξη Παπαχελά).
Για τις νέες γενιές τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα είναι τόσο μακρινά όσο για την δική μας -πιτσιρικάδες ήμασταν- η τραγωδία της Κύπρου και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Με την πάροδο του χρόνου φθίνει άλλωστε και η μνήμη των πρωταγωνιστών. Ο ίδιος ο Σημίτης στο άρθρο του στα «Νέα» για το Ελσίνκι υποστηρίζει ότι η παράδοση παραλαβή του Μεγάρου Μαξίμου στον Κώστα Καραμανλή μετά τις εκλογές του 2004 έγινε παρουσία του Υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη. Στο όνειρο του, ίσως!
Να θυμίσουμε λοιπόν τα γεγονότα. Τόσο η Μαδρίτη το 1997 όσο και το Ελσίνκι το 1999 ήταν η αναγνώριση -δια της υπογραφής της Ελλάδος- των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Έχω συζητήσει κατ’ επανάληψιν με τον 92 χρόνο σήμερα Πέτρο Μολυβιάτη -ο οποίος σε αντίθεση με τον κύριο Σημίτη θυμάται πολύ καλά τα πάντα- τις επιπτώσεις των συμφωνιών αυτών και με την άδεια του αποδίδω το νόημα των συνομιλιών μας.
Δύο είναι οι αποφάσεις του Ελσίνκι που αφορούν την Ελλάδα: η πρώτη είναι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Επιτυχία μεν αλλά συναρτάτο με την αποδοχή του σχεδίου Αννάν από την Κύπρο. Εάν αυτό δεν συνέβη, τελικώς κατά βάση οφείλεται στο δίδυμο Τάσσου Παπαδόπουλου – Κώστα Καραμανλή . Η δεύτερη αφορά την αναγνώριση της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ. Κάτι που η γείτων επιδίωκε από το 1963 και επέτυχε 36 χρόνια μετά το 1999 επί κυβερνήσεως Σημίτη! Όπως μου είπε σε ανύποπτο χρόνοο Πέτρος Μολυβιάτης «αυτή ήταν και η καλύτερη, αν όχι η μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα να αποσπάσει ισχυρό αντάλλαγμα για να δώσει την συγκατάθεση της όπως πχ το αυτονόητο ότι οι υποψήφιες χώρες θασέβονταιτην εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα των μελών της ΕΕ!
Να θυμίσουμε λοιπόν τα γεγονότα. Τόσο η Μαδρίτη το 1997 όσο και το Ελσίνκι το 1999 ήταν η αναγνώριση -δια της υπογραφής της Ελλάδος- των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Έχω συζητήσει κατ’ επανάληψιν με τον 92 χρόνο σήμερα Πέτρο Μολυβιάτη -ο οποίος σε αντίθεση με τον κύριο Σημίτη θυμάται πολύ καλά τα πάντα- τις επιπτώσεις των συμφωνιών αυτών και με την άδεια του αποδίδω το νόημα των συνομιλιών μας.
Δύο είναι οι αποφάσεις του Ελσίνκι που αφορούν την Ελλάδα: η πρώτη είναι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Επιτυχία μεν αλλά συναρτάτο με την αποδοχή του σχεδίου Αννάν από την Κύπρο. Εάν αυτό δεν συνέβη, τελικώς κατά βάση οφείλεται στο δίδυμο Τάσσου Παπαδόπουλου – Κώστα Καραμανλή . Η δεύτερη αφορά την αναγνώριση της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ. Κάτι που η γείτων επιδίωκε από το 1963 και επέτυχε 36 χρόνια μετά το 1999 επί κυβερνήσεως Σημίτη! Όπως μου είπε σε ανύποπτο χρόνοο Πέτρος Μολυβιάτης «αυτή ήταν και η καλύτερη, αν όχι η μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα να αποσπάσει ισχυρό αντάλλαγμα για να δώσει την συγκατάθεση της όπως πχ το αυτονόητο ότι οι υποψήφιες χώρες θασέβονταιτην εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα των μελών της ΕΕ!
