Ο πειρασμός της πείνας...

Του Ανδρέα Αλεξόπουλου

Ας αφήσουμε λίγο τον Κύριο των Δυνάμεων και ας εστιάσουμε στον Ιησού, τον άνθρωπο Ιησού, αυτόν που έλαβε τη μορφή του δούλου. Όχι βέβαια πως αυτοί οι δύο χωρίζονται, το ίδιο πρόσωπο είναι. Ας φέρουμε λίγο στο κέντρο τον άνθρωπο Ιησού, τον ανθρώπινο Ιησού, αυτόν που έζησε τη συνθήκη της αδυναμίας μας, αυτόν που βίωσε εκ των έσω τους περιουρισμούς της ανθρωπινότητάς, την εύθραυστη ύπαρξη μας. Ο Ιησούς αφού βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη, λαμβάνοντας τη μαρτυρία του Πατέρα του, ότι είναι ο "υιός του ο αγαπητός" ανοίχθηκε από το Πνεύμα, το οποίο κατήλθε πάνω του στον Ιορδάνη, στην έρημο. Στην έρημο, στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο παλιό και το νέο, στο όριο, στον ενδιάμεσο χώρο, ακριβώς πριν την έναρξη της αποστολής του.

Ο Ιησούς έπρεπε ως άνθρωπος να αφομοιώσει το τι σημαίνει να είναι ο "υιός του Θεού ο αγαπητός". Αποσύρθηκε λοιπόν στην έρημο, στο πεδίο της δοκιμασίας, στο πεδίο του πειρασμού, στον χώρο της μετάβασης. Εκεί θα συνειδητοποίησει, ανθρωπίνως μιλώντας, ποιος είναι στον πυρήνα του και ποια η αποστολή του. Νήστης επί σαρανταήμερον, επείνασε. Η πείνα άρχισε να τον λυγίζει, να τον καταβάλλει. Γύρω του οι ξερολιθιές, από πουθενά δεν μπορούσε να αντλήσει παράκληση. Τίποτα εκτός αυτού από όπου μπορούσε να αντλήσει παρηγοριά. Ο Άνθρωπος μόνος, ευάλωτος, με την προοπτική του θανάτου να γίνεται απτή πραγματικότητα. Να την νιώθει από μέσα, όχι μόνο στο πνεύμα, αλλά στο ίδιο του το στομάχι. Ο Άνθρωπος μόνος, πεινασμένος, αξιοθρήνητος, στην ερημιά. Τότε, τη στιγμή της ανάγκης εμφανίζεται ο Σατανάς: "κάνε τα λιθάρια ψωμιά, αν είσαι ο υιός του Θεού".

Αγία Μαρία Σκομπτσόβα (2).

Του Ανδρέα Αλεξόπουλου 

Σε συνάρτηση με το προηγούμενό μου ποστ για την αγία Μαρία Σκομπτσόβα.

Θα ήθελα να κάνω ορισμένες διευκρινήσεις σε σχέση με την αγία Μαρία, ώστε να διαλυθούν κάποιες παρανοήσεις.

Ο βίος της αγίας ήταν συναρπαστικός, θα τολμούσα να πω μοναδικός, σίγουρα δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα συναξάρια αγίων στα οποία έχουμε συνηθίσει. Η αγία είναι ένα φαινόμενο sui generis.

Με πολλή μεγάλη μου χαρά είδα τη θερμή ανταπόκριση και το ενδιαφέρον όσων αφιέρωσαν τον χρόνο τους να διαβάσουν το ποστ. Διαπίστωσα μάλιστα ότι είναι μία άγνωστη αγία για τους περισσότερους από εμάς (ούτε εγώ την ήξερα πριν την προτροπή του καθηγητή μου, Θανάση Παπαθανασίου).

Διαπίστωσα όμως και κάτι άλλο, ότι ακόμα προκαλεί, 20 χρόνια μετά την αγιοκατάταξή της αποτελεί πέτρα σκανδάλου, που δύσκολα χωνεύεται. Παρατήρησα μία προσπάθεια να την φέρουμε στα μέτρα μας. Το ίδιο έπαθα και εγώ την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή μαζί της (όχι μόνο με τον βίο της, αλλά και με τα λιγοστά θεολογικά της κείμενα, τα οποία είναι θεολογικά διαμαντάκια). Ήταν τουλάχιστον δυο με τρεις γενιές μπροστά από την εποχή της...αλλά να το παράδοξο: ήταν στην καρδιά του Ευαγγελίου, συνεπώς δίπολα τύπου συντηρητικός-προοδευτικός διαστρεβλώνουν τα πράγματα. Ήταν στην ουσία της Παράδοσης, στο κέντρο του Ευαγγελίου, ήταν μια εικόνα της σταυρικής αγάπης του Χριατού.

Η ελευθερία της αγίας και η πλήρη της αδιαφορία για την τυπολατρία, τον πουριτανισμό και τη σεμνοτυφία είναι κάτι που δύσκολα χωρά στα μέτρα μας, στην ασφαλή μας ευσέβεια.

Κάποιος φίλος, πολύ εύστοχα την αποκάλεσε "φρικιό". Σίγουρα θα της άρεσε και της ίδιας. Όντως, η μοναδικότητά της, η ετερότητά της σε σχέση με τα ειωθότα έχει κάτι φρικιαστικό για τις νόρμες μας: η αγία μας βγάζει τη γλώσσα. Δεν χωρά στα καλούπια μας και αυτό μας ανησυχεί. Ο ίδιος φίλος τα συνόψισε τέλεια: παντρεμένη δις, χωρισμένη δις, με εξώγαμο, σοσιαλίστρια, καπνίστρια με ράσο, ζυθοκαταναλώτρια (δική μου λέξη), αντιφασίστρια φουλ, απειθής σε πνευματικούς, άτακτη στον μοναχικό της κανόνα, αντι-αντισημίτης, δεν τηρούσε με ακρίβεια νηστείες, καμιά φορά έχανε ακολουθίες, θεριό ανήμερο. Είχε όλα τα red flags για τον τακτοποιημένο ευσεβισμό μας.