Η απεργία στον Τύπο (ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα), ως ένδειξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στην ΕΡΤ, έχει ουσιαστικά τελειώσει. Οι άδειες σε μια σειρά εφημερίδες να εκδώσουν απεργιακό φύλλο, που έδωσε το βράδυ της Κυριακής
η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζόμενων Ενώσεων του Τύπου δεν είναι τίποτα περισσότερο από το φύλο συκής για το σπάσιμο της απεργίας με υποκριτικές διακηρύξεις ότι η απεργία συνεχίζεται.
Κι αυτή η υποκρισία χαρακτηρίζει τους πάντες, δηλαδή όλα τα όργανα και όλες τις παρατάξεις στον χώρο του Τύπου. Το συνδικαλιστικό αυτό… κίνημα σε όλους τους κλάδους των ΜΜΕ και σ’ όλες τις εκφάνσεις του, συλλογικές ή παραταξιακές, αν δεν έχει ήδη εκπνεύσει, πνέει τα λοίσθια. Υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει -όσο οι εργαζόμενοι δεν είναι σε θέση να το στείλουν στον κάλαθο των αχρήστων- για να τηρούνται κάποια γενικά συνδικαλιστικά προσχήματα που στην άσκησή τους πάντοτε καταλήγουν προς όφελος των ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δηλαδή των εκδοτών και των καναλαρχών.
Συγκεκριμένα αυτό το «κίνημα»:
- Δεν είναι σε θέση να οργανώσει καμία απεργία παρά και ενάντια στη θέληση των αφεντικών.
- Οι απεργίες που οργανώνει έχουν απόλυτη επιτυχία όταν τα ιδιοκτήτες ΜΜΕ αποφασίζουν να κλείσουν τα μέσα που διαθέτουν και καταλήγουν σε πλήρη αποτυχία όταν οι τελευταίοι αποφασίζουν να τ’ ανοίξουν. Έτσι έγινε και αυτή τη φορά.
- Οι δικαστικές προσφυγές των ιδιοκτητών του Τύπου (έντυπου και ηλεκτρονικού) κατά των απεργιών είναι το άλλοθι των συνδικαλιστικών οργανώσεων για το τέλος των κινητοποιήσεων. Οι οργανώσεις αυτές, μαζί και οι παρατάξεις που λειτουργούν στο πλαίσιό τους, δεν έχουν ούτε την θέληση ούτε την δύναμη να περιφρουρήσουν τις απεργίες, να εμποδίσουν την απεργοσπασία, να προστατεύσουν τους εργαζόμενους που θέλουν να απεργήσουν αλλά εκβιάζονται με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από τα κεφάλια τους ώστε να εργαστούν κανονικά και… απεργοσπαστικά. Αυτό φάνηκε περίτρανα και αυτή τη φορά.
Ας δούμε όμως πώς εξελίχθηκε αυτό, το ίδιο κάθε φορά, σκηνικό και στην τωρινή απεργία.
