Υποχρέωση του κάθε Χριστιανού ο αγώνας κατά της αυξανόμενης κοινωνικής αδικίαςXristianiki-Admin

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση με αφορμή τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς:

1.Η εφετινή επέτειος της εργατικής Πρωτομαγιάς συμπίπτει με τη ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, των οποίων η αγοραστική δύναμη έχει κατρακυλήσει στην προτελευταία θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ελαφρώς ακόμη πάνω από τη γειτονική Βουλγαρία.

Οι εργαζόμενοι πληρώνουν το τίμημα της ακρίβειας στις βασικές υπηρεσίες όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. Οι υποδομές της ΔΕΗ, που δημιουργήθηκαν με το υστέρημα του ελληνικού λαού, παραδόθηκαν στους κερδοσκόπους οι οποίοι ασύδοτοι αυξάνουν τις τιμές, ενώ ταυτόχρονα οι υποδομές της πάλαι ποτέ Δημόσιας Επιχείρησης ξεπουλιούνται στους ιδιώτες σε εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας.

 Παράλληλα, ακριβαίνουν τα είδη διατροφής, με λίγους μεσάζοντες να επωφελούνται και να κερδίζουν, ενώ σε απόγνωση βρίσκονται παραγωγοί και καταναλωτές. 

Η μνημονιακή υπερφορολόγηση με τον ΦΠΑ 24% διατηρείται με γελοίες προφάσεις, επιβαρύνοντας κυρίως τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Μια φορολογία άδικη, αφού καμία αναλογικότητα δεν έχει με βάση το ύψος του εισοδήματος. Τον ΦΠΑ διατήρησε αντίστοιχα η Θάτσερ κατά τη θητεία της, όσο ροκάνιζε τους υψηλότερους συντελεστές της αναλογικής φορολογίας για τους πλούσιους.
Παράλληλα, εκτοξεύονται οι τιμές των ενοικίων, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή όσων οικογενειών δεν έχουν δικό τους σπίτι. Τα επίπεδα των ενοικίων είναι πλέον πρωτοφανή και αντιστοιχούν σε ένα τεράστιο κομμάτι του κατώτατου μισθού, ακόμη και προ φόρων.

\
Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αξιοποιεί στο έπακρο τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Οδηγία 2019/1152 της 20ής Ιουνίου 2019) για ελαστικοποίηση της εργασίας με καταστρατήγηση κατακτήσεων πολλών ετών. Ήδη και η Ελλάδα έχει εκφυλιστεί σε μια χώρα φτηνού εργατικού δυναμικού, ακόμα και για τις θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης: ένα ζευγάρι με δύο παιδιά είχε κατά μέσο όρο καθαρό εισόδημα 33.044 ευρώ το 2021, δηλαδή τόσο χαμηλό όσο και το 2003 και κατά 20.000 ευρώ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της Ε.Ε. (53.397 ευρώ).

Η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. στη Λισαβώνα της Πορτογαλίας του 2000, έδωσε το πλαίσιο των κατευθύνσεων για την επιβολή των μορφών της «ελαστικής εργασίας» και τη δημιουργία χαμηλόμισθων θέσεων εργασίας μερικής απασχόλησης, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και στρατηγικό στόχο τη μείωση του κόστους των εξαγωγών. Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων «Χαρτζ» της γερμανικής κυβέρνησης Σρέντερ (Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων) το 2005. Αντίστοιχα, η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. στο Πόρτο, επίσης της Πορτογαλίας, το 2021, έχει –εμμέσως πλην σαφώς- βάλει τις βάσεις για την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, μέχρι και το 74ο έτος, παραπέμποντας σε δύο κείμενα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που θέτουν ως στόχο του 2030 την πρόσβαση σε βασικές ψηφιακές δεξιότητες του 80% των ατόμων από 16 έως 74 ετών, με σκοπό να μπορούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας σε μια ψηφιακά μετασχηματισμένη Ευρώπη: Το Σχέδιο δράσης της Ε. Επιτροπής (4.3.2021) και την Κοινωνική Δέσμευση του Πόρτο της 7.5.2021. Βεβαίως, όσο το λεγόμενο «κόστος της εργασίας» μειώνεται και το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων ανθρώπων υποβαθμίζεται, τόσο τα κέρδη του κεφαλαίου αυξάνουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει μάλιστα τεκμηριωμένα τα τελευταία 5 περίπου χρόνια στη χώρα μας, αργά και σταθερά.

Ο χριστιανός επιβάλλεται να μην παραμένει ουδέτερος στην ταξική πάλη και απαθής ενώπιον της κοινωνικής αδικίας, αλλά να παίρνει θέση και να στρατεύεται στο πλευρό των αδυνάτων και των κατατρεγμένων. Αλλιώς, είναι συνένοχος.

Ογδόντα χρόνια από το μαζικό έγκλημα των Γερμανών κατακτητών την Πρωτομαγιά 1944 στην Καισαριανή

Του ΘΕΟΦΑΝΗ ΜΑΛΚΙΔΗ*

Ήταν 1η Μαΐου του 1944, ακριβώς ογδόντα χρόνια πριν, όταν οι Γερμανοί κατακτητές, διέπρατταν ένα ακόμη (δυστυχώς ατιμώρητο μέχρι σήμερα) μαζικό έγκλημα. Η εκτέλεση στην Καισαριανή, των διακοσίων Ελλήνων πατριωτών, κρατούμενων στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, αποτελεί μία ακόμη κηλίδα, μία ακόμη βάρβαρη πράξη των κατακτητών, για την οποία μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η εκτέλεση των διακοσίων Ελλήνων έχει και μία πολύ ιδιαίτερη παράμετρο, που αποδεικνύει για ακόμη μία φορά, το μεγαλείο της αντίστασης στους κατακτητές και τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους, καθώς και το ήθος των ανθρώπων που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας. Η κορύφωση του δράματος της εκτέλεσης έγινε με την πράξη ενός από τους κρατούμενους, του Ναπολέοντα Σουκατζίδη.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής. Μετά τη Γενοκτονία από τον ατιμώρητο Κεμαλισμό από την οποία διασώθηκε η οικογένειά του και αυτός, εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης, αλλά έμελλε να δολοφονηθεί από το Ναζισμό.

Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα, ενώ είχε και συγγραφικό έργο. Κατά την διάρκεια της κατοχής συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και από τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.

Εκεί οι Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το όνομά του ήταν μεταξύ των διακοσίων Ελλήνων που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα, ως αντίποινα για την επίθεση και την εκτέλεση του διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ, στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας. Ο διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε να παραμείνει στην θέση του.

Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι δολοφονήθηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944.

Ανακοίνωση Της ΧΔ Για Την Εργατική Πρωτομαγιά

Την 01/05/2023, το Γραφείο Τύπου της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

Η Εργατική Πρωτομαγιά προέρχεται από τις πρώτες προσπάθειες των εργαζομένων να διεκδικήσουν ορισμένα θεμελιώδη δίκαιά τους έναντι της εργοδοσίας της εποχής εκείνης, δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Σικάγο του 1886.

Στη χώρα μας, αντίστοιχη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από εργάτες αλλά και Έλληνες σοσιαλιστές το 1893. Αξιοσημείωτη είναι η επίδραση των χριστιανικών ιδεών στους τότε (μη-μαρξιστές) σοσιαλιστές, εφόσον αυτοί είχαν συνθήματα όπως “εις δι’ έκαστον και έκαστος δι’ ένα”(=Ένας για όλους και όλοι για ένα”!)
Στις μέρες μας, η κατάσταση των ανθρώπων που ζουν από τη δουλειά τους είναι οικτρή και εξοργιστική. 13 ολόκληρα χρόνια μετά την είσοδο στα μνημόνια με τον μοιραίο ΓΑΠ του 44%, η επίσημη ανεργία της χώρας μας βρίσκεται να είναι διπλάσια των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο 11,6%. Για να δοθεί ένα μέτρο σύγκρισης, η ανεργία στη Χιλή το 1973 πριν το πραξικόπημα Πινοσέτ ήταν στο 3% (όσο είναι σήμερα στη Γερμανία), ενώ η επίσημη ανεργία στα επόμενα χρόνια έφτασε το εξαπλάσιο 18.9% του 1982.
Σήμερα, εν έτει 2023, το αφορολόγητο όριο ακόμη βρίσκεται κοντά στις €8500 και ο κατώτατος μισθός μόλις ξανανέβηκε -προεκλογικά- στις ονομαστικές τιμές του 2005.

Η Ελλάδα έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό ανέργων στην Ε.Ε. μετά από την Ισπανία (11.6%) και επίσης έχει 36% του εργατικού δυναμικού της με υψηλότερα τυπικά προσόντα από τις αντίστοιχες δουλειές τους.

Η επίσης μοιραία κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φροντίσει ώστε η ακρίβεια να ροκανίσει ένα μεγάλο ποσοστό του πενιχρού εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών. Η κυβέρνηση αυτή στάθηκε παντελώς -όχι ανίκανη αλλά- χωρίς θέληση να ελέγξει κατά στοιχειώδη τρόπο τα ολιγοπώλια, τα οποία εκτόξευσαν τις τιμές κατά βούληση, σε ενέργεια και άλλους κρίσιμους τομείς για το λειτουργικό κόστος. Αποτέλεσμα, το ψωμί να έχει 1,20€, το φτηνότερο τυρί τα 7-8€ το κιλό, σε μια αύξηση που φτάνει ως και το 40 ή και 60% σε ορισμένα βασικά είδη. Αποκοίμιζε τον απλό άνθρωπο με προσβλητικούς ισχυρισμούς ότι τάχα δεν ξέρει πώς προκύπτει ο πληθωρισμός (αντιπρόεδρος Άδ. Γεωργιάδης).

Ως Χριστιανοί, το εργατικό ζήτημα είναι κορυφαίας σπουδαιότητας για εμάς. Πρόκειται για ένα δομικό πρόβλημα που έχει το αστικό σύστημα, το οποίο αφήνει τον κάτοχο κεφαλαιουχικής ιδιοκτησίας να αλωνίζει και θέτει τον εργαζόμενο άνθρωπο υπό το “έλεός” του. Σύμφωνα με τον Αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς, ο καπιταλιστής έχει τη νιχιλιστική νοοτροπία του ακόρεστου πλεονέκτη, όπου καμιά αξία πέραν της αυθαιρεσίας του δεν υπάρχει: «Εγώ ανέκαθεν αισθανόμουν βαθιά περιφρόνηση απέναντι στους αδύναμους καί πεινασμένους ανθρώπους, πού ζητούν μια αλλαγή οικονομική καί νομική, η οποία θα έδινε καί σ’ αύτούς ψωμί καί δικαιώματα τόσα όσα έχει καί κάθε αριστοκράτης». Η παράδοση της Εκκλησίας μιλάει με τα σκληρότερα λόγια για τους πλεονέκτες και αποστερητές του δίκαιου μισθού των εργατών του οποίους εξαρχής θεωρεί ως δολοφόνους: “εκχέων αίμα ο στερών μισθόν μισθίου”.

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως αργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.

Πίνακας - Pellizza da Volpedo, Η τέταρτη τάξη. 1901

1η Μαΐου του 1886 - Σικάγο 

400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα( Η.Π.Α.), και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε κοντά στους αστυνομικούς οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν και να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση. Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες, επίσημα μόνο οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.

Σικάγο 1886

«Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!» 

Αύγουστος Σπάις, ένας από τους αναρχικούς που απαγχονίστηκαν στο Σικάγο το 1887

«Το μισθωτικό σύστημα είναι η μόνη πηγή μιζέριας του κόσμου. Το στηρίζουν οι εύπορες τάξεις, και για να καταστραφεί πρέπει οι εύπορες τάξεις είτε να μάθουν να δουλεύουν είτε να πεθάνουν. Μία λίβρα δυναμίτη είναι καλύτερη από ένα τσουβάλι ψηφοδέλτια! Διεκδικήστε οχτώ ώρες εργασίας με τα όπλα στο χέρι, για να αντιμετωπίσετε τα σκυλιά των καπιταλιστών, την αστυνομία και το στρατό με τον κατάλληλο τρόπο.

Τζέραρντ Λίζιους, ένας από τους αναρχικούς του Σικάγο

Σταύρος Καλλέργης – Πλάτων Δρακούλης, πατριώτες και σοσιαλιστές, οργανώνουν την Εργατική Πρωτομαγιά

Ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα και οι πρωτεργάτες.

ΑΡΧΕΙΟ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΛΛΕΡΓΗ: Ψηφίδες από τον σχεδιασμό της σοσιαλιστικής πολιτείας. 

του Γιώργου Καραμπελιά από την www.huffingtonpost.gr

Το 1893, ο Σταύρος Καλλέργης οργάνωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Μετά την ομιλία του, περίπου 500 άτομα υπέγραψαν ψήφισμα με το οποίο ζητούσαν να παραμένουν κλειστά τα καταστήματα τις Κυριακές, η εργασία να είναι οκτάωρη και να παρέχεται σύνταξη σε όσους δεν μπορούσαν πια να εργαστούν.

Ύστερα από την ομιλία που εκφώνησε ο Καλλέργης, κατευθύνθηκε στη Βουλή για να παραδώσει το ψήφισμα, το οποίο όμως ο Πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε να δεχθεί. Αν και συνελήφθη για την πράξη του αυτή και καταδικάστηκε σε φυλάκιση, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα αποτελεί σταθμό στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος.

Τελικά, το ψήφισμα κατατέθηκε στη Βουλή την 1η Δεκεμβρίου 1893 και αφού είχαν συγκεντρωθεί 2.000 υπογραφές.

Το ψήφισμα ανέφερε τα εξής:

“Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου ημέραν Κυριακήν και ώραν 5μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:

Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ’ όλην την ημέραν, και οι πολίται ν’ αναπαύωνται.

Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

Γ) Ν’απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

Δ) Το συμβούλιον του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν”.

Την επόμενη χρονιά, στην Πρωτομαγιά του 1894, πραγματοποιείται μια πολύ πιο μεγάλη και οργανωμένη εκδήλωση, όπου συμμετείχαν 6.000 άτομα, με οργανωτές και ομιλητές εκ νέου τον Σταύρο Καλλέργη και τον εκδότη του Άρδην, Πλάτωνα Δρακούλη. Πλέον όμως η κρατική εξουσία είχε θορυβηθεί και έγιναν πολλές συλλήψεις (μεταξύ των συλληφθέντων και ο Καλλέργης), ενώ ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς στο εξής απαγορεύτηκε. Το ψήφισμα που εξεδόθη, εκτός από τα αιτήματα του 1893 προσέθεσε και ορισμένα ακόμα, ανοίγοντας τον δρόμο για την διεύρυνση των σοσιαλιστικών και λαϊκών διεκδικήσεων.

Η Χ.Δ. για την Πρωτομαγιά

Tο Κίνημα της Χ.Δ. εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση με αφορμή την Πρωτομαγιά:

Μετά τον ακρωτηριασμό των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων που προκλήθηκε από τα Μνημόνια, νέος κίνδυνος περαιτέρω φτωχοποίησης προβάλλει, λόγω των συνεπειών της πανδημίας του κορωνοϊού και της πολιτικής διαχείρισής του.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη, αναδεικνύονται σε μηχανισμούς σταδιακής ανακατανομής του πλούτου υπέρ της Οικονομικής Ολιγαρχίας. Η τελική αποδοχή της Ελλάδας στην «Κοινή Αγορά», δηλαδή της ΕΟΚ, συνέπεσε, καθόλου τυχαία, με την εμβληματική μεταφορά του ολέθριου νεοφιλελεύθερου παραδείγματος και στην Ευρώπη με την εκλογή της Θάτσερ στην Μ. Βρετανία. Ήταν η κατάλληλη πολιτική συνθήκη πολυεθνικής εξουσίας, ώστε η Οικονομική Ολιγαρχία να επικυριαρχήσει και να παοκτήσει την ασύδοτη «ελευθερία» να νέμεται όλο και περισσότερα από τους παραγωγούς του εθνικού πλούτου. Αυτή η συνθήκη άλλωστε κατέστησε αναποτελεσματική την προσπάθεια ενίσχυσης του εισοδήματος που επιχειρούσε η ελληνική κυβέρνηση μετά το 1981, δηλαδή ακύρωσε το κεϋνσιανό μοντέλο για τις εθνικές οικονομίες.

Αν και έχουν πληγεί σοβαρά και οι εργαζόμενοι του ευρύτερου και στενού δημόσιου τομέα, όλο και πιο ευάλωτοι γίνονται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, λόγω της μεγάλης ανεργίας, η οποία αναμένεται να ενταθεί.

Το γεγονός ότι κατά καιρούς η διοίκηση της Εκκλησίας και η συστημική θεολογία έχουν συμβιβαστεί με την άρχουσα εκμεταλλευτική τάξη, έχει αποσιωπήσει το γεγονός ότι για τη Χριστιανική Διδασκαλία και την ορθόδοξη παράδοση, η αδικία είναι αμαρτία, μάλιστα κορυφαία και ασύγγνωστη λόγω της μη-ύπαρξης δικαιολογίας για αυτή, όπως σημειώνει ήδη ο άγιος Παφνούτιος ο Μέγας.

Ο προφήτης Ιερεμίας, του οποίου η μνήμη τιμάται σήμερα 1η Μαΐου από την Εκκλησία, λέει χαρακτηριστικά: «Συ που χτίζεις τα ανάκτορά σου με αδικίες και καταδυναστεύσεις, συ που αναγκάζεις τον πλησίον σου να εργάζεται δωρεάν για σένα και δεν τού δίνεις τον μισθό που δικαιούται,  νομίζεις, ότι θα βασιλέψεις πολύ; (…) Συ και οι άνθρωποί σου δεν θα χαρούν τα παλάτια σου και τα καλά σου (…) Ήταν καλύτερα για σένα να είχες δίκαιη κρίση και να διοικούσες με δικαιοσύνη.»  (Ιερ. 22. 13-15)

Η Αγία Γραφή αναφέρει επίσης, χαρακτηριστικά:

ΛΟΥΗΣ ΤΙΚΑΣ: Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΤΩΝ ΡΟΚΦΕΛΕΡ!!!

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Τον Ιούνιο του 2018, δύο χρόνια πριν, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αδριάντα του Ελληνοαμερικανού ανθρακωρύχου Λούη Τίκα στο "Πάρκο Μνήμης" της πόλης Τρινιντάντ του Κολοράντο. Του συνδικαλιστή που ηγήθηκε το 1914 της εργατικής εξέγερσης στο Λάντλοου και "άλλαξε την πορεία της αμερικανικής ιστορίας & της εργατικής νομοθεσίας" σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μουσείου Μνήμης των Ανθρακωρύχων.

Ο Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης) είχε γεννηθεί το 1886 στο Ρέθυμνο και πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1906. Έγινε μέλος στο μεγάλο Συνδικάτο των Wobblies (Βιομηχανικών Εργατών) και ηγήθηκε της αιματηρής απεργίας στα ορυχεία Ροκφέλερ στο Κολοράντο!

Σκοτώθηκε κατά την διάρκεια αυτών των συγκρούσεων στις 20 Απριλίου του 2014 στη μικρή πόλη Λάντλοου. Εκείνη την εποχή οι συνθήκες εργασίας των ανθρακωρύχων και οι μισθοί τους ήταν πολύ σκληρές και άδικες. Τα εργατικά ατυχήματα πολύ συχνά και δεν υπήρχε καμμία μέριμνα για τις οικογένειες των ανθρακωρύχων. Από το 1910 έως το `13 είχαν χάσει τη ζωή τους 618 εργάτες...

Αυτοί οι λόγοι ήταν που ξεσήκωσαν τον Λούη να τα βάλει με τον άδικο νόμο των Ροκφέλερ και να γίνει ο ήρωας της αμερικανικής & παγκόσμιας εργατικής τάξης!

Το χρονικό της απεργίας ήταν σχεδόν άγνωστο και ο Λούης Τίκας ξεχασμένος στην Ελλάδα των... εργατοπατέρων έως το 1991 όταν ο Ελληνοαμερικανός συγγραφέας Ζήσης Παπανικολάου έγραψε την βιογραφία του σκοτωμένου συνδικαλιστή. Το 2014, έναν αιώνα μετά τα γεγονότα η ταινία "Παλληκάρι: Ο Λούης Τίκας & η Σφαγή του Λάντλοου" του Νίκου Βεντούρα και της Λαμπρινής Θωμά προβλήθηκε στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκυμανταίρ της Θεσσαλονικης.

Τα γεγονότα της αιματηρής εξέγερσης του 1914 στο Κολοράντο ενέπνευσαν την φόλκ αμερικανική μουσική. Το 1944 ο θρυλικός μουσικός Γούντι Γκάθρι έγραψε το τραγούδι " Ludlow Massacre" που ακουγόταν στις μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις στις ΗΠΑ μέχρι την δεκαετία του 1970. Ο ποιητής Ντέϊβιντ Μέϊσον έγραψε ένα ποιητικό δράμα 4.800 στίχων με τίτλο "Ποιός ήταν ο Λούης Τίκας" βασισμένο στην ζωή του πρωταγωνιστή του αμερικανικού εργατικού κινήματος ο οποίος τόλμησε να πολεμήσει το καπιταλιστικο θηρίο μέσα στην ίδια τη φωλιά του... Επίσης το τραγούδι "Λούης Τίκας" που έγραψε το 2001 ο Φράνκ Μάνινγκ είναι πάνω σε αυτά τα δραματικά γεγονότα του 1914, της εξέγερσης των ανθρακωρύχων!

Η σφαγή των εργατών του Λάντλοου υπήρξε μία από τις αιματηρότερες επιθέσεις του κεφαλαίου και του κρατικού μηχανισμού καταστολής κατά των εργαζομένων στην μητρόπολη του δυτικού καπιταλισμού, τις ΗΠΑ...

Στην βάση του μπρούτζινου αγάλματος ύψους 1,89 μ. του ήρωα μπροστά στην λεωφόρο ΛΟΥΗ ΤΙΚΑ είναι γραμμένο στα ελληνικά και αγγλικά:

"ΤΟΥ_ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΥ_Ο_ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ_ΔΕΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ"!!!...

Μαρίνος Αντύπας: Οι κινούσες δυνάμεις της ψυχής του

-113 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ (1872-1907)-

του Ηρακλή Κανακάκη*

Η μελέτη των κειμένων που γράφτηκαν δια χειρός του και αυτών που γράφτηκαν από τρίτους για την πολύμορφη δράση και το πολυσχιδές έργο του, σε συνδυασμό με την απροκατάληπτη και προσεκτική διερεύνηση και άλλων πηγών, φωτίζουν άπλετα τις ιδέες του Μαρίνου Αντύπα. Τις πηγές έμπνευσής του στη διαμόρφωση των κοινωνικο-πολιτικών του αντιλήψεων.

Οι κινούσες δυνάμεις της ψυχής που επηρέασαν, προδιέγραψαν και επικαθόρισαν την πολιτική του φιλοσοφία και την ιδεολογική του οντότητα αρδεύονταν και τρέφονταν από τα γεγονότα και τις καταστάσεις μέσα στις οποίες έζησε και ανδρώθηκε.

Ως μαθητής του Γυμνασίου του Αργοστολίου βίωσε την αδικία και την εκμετάλλευση που υπήρχε στο νησί. Μάθαινε για τον επτανησιακό ριζοσπαστισμό στα χρόνια της Αγγλοκρατίας και τους σθεναρούς αγώνες του λαού της Κεφαλονιάς. Ως φοιτητής της Νομικής ήρθε σ’ επαφή και ενεργητική συνεργασία με το σοσιαλιστικό κύκλο του Σ. Καλλέργη. Με ξένες ιδεολογικές θεωρήσεις,

όπως φαίνεται και από τις μεταφράσεις άρθρων του Jaures που δημοσιεύονται στην “Ανάσταση” και από αναφορές του στον Κροπότκιν, τον Μπακούνιν, τον Τολστόι και Ρουσσώ σε άρθρα του στην ίδια εφημερίδα.

Πρωτίστως, όμως, τον συνάρπασε η πρωτοχριστιανική διδασκαλία και η ηθική και η εντρύφησή του στις βασικές αρχές του κοινωνικού χριστιανισμού. Ένοιωσε μέσα του τη θεία πνοή και την υποχρέωση να στρατευθεί στον αγώνα για να ανατείλει μία νέα ζωή σε μία νέα κοινωνία πρωτοχριστιανικής αγάπης και αδελφοσύνης, δηλαδή απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου

από άνθρωπο και από κάθε αδικία, αθλιότητα και αμάθεια. Διότι ο Χριστιανός είναι επαναστάτης της αγάπης και της πράξης. Ο Χριστιανός που λιποτακτεί ή φυγομαχεί από τον αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη είναι καρικατούρα της εικόνας του Θεού Δημιουργού.

Γράφει ο Μαρίνος Αντύπας: “…Ο Ιησούς παραγγέλλει “αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν”. Είναι δύσκολον ν’ αρνηθεί τις ότι εάν ο νόμος ούτος εφαρμοσθεί ποτέ, οι άνθρωποι θα ώσιν αδελφοί και η χαρά και το μειδίαμα θα βασιλεύσωσι μεταξύ των αντί των δακρύων και του αίματος”. “…Είμαι επαναστάτης, υποσκάπτων το άγριο καθεστώς μεθ’όλων μου των δυνάμεων, θεωρώ τους συντηρητικούς αξίους σεβασμού ως άτομα, αξίους θεραπείας ως μέλη του κοινωνικού σώματος… και όχι της βόμβας των  αναρχικών…”. “…Η ελευθερία συνίσταται εις το να δύναταί τις να πράττει παν ό,τι δεν βλάπτει τον άλλον (ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις)…”. “Ζητούμεν Επανάστασιν ιδεών, επανάστασιν αισθημάτων, Παγκόσμιον Επανάστασιν Διοικητικού και Πολιτικού και Θρησκευτικού Συστήματος… Επιζητούντες δηλαδή την αντικατάσταση του Θεού ον κηρύσσουσι οι τύραννοι και δεσπόται δια του Αληθούς Θεού ον εκήρυξεν ο Χριστός και όστις καλείται ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ και όχι Θεός σκληρότατος, δακρύων και δουλείας”.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!! ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

Η… άλλη Πρωτομαγιά.

   Απόσπασμα από την Αμοργό-Νίκος Γκάτσος

Ήταν του Μάη το πρόσωπο

του φεγγαριού η ασπράδα
ένα περπάτημα ελαφρύ
σαν σκίρτημα του κάμπου

Κι αν θα διψάσεις για νερό
θα στίψουμε ένα σύννεφο
κι αν θα πεινάσεις για ψωμί
θα σφάξουμε ένα αηδόνι

                              Η πρώτη του Μάη- η ημέρα των λουλουδιών

            Τα τραγούδια μας

            

Παραδοσιακό Αρετσούς Μικράς Ασίας Χορωδία Αιγαίου.

Μαζί με τον Εργάτη Χριστό

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Δρ. θεολογίας, εκπαιδευτικός,
αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη

Πρωτομαγιά. Εργατική πρωτομαγιά της αλληλεγγύης, κι όχι των ατομικών τροχιών, τις οποίες λυσσούν να επιβάλουν στην κοινωνία οι βρικόλακες του νεοφιλελευθερισμού. Πρωτομαγιά λοιπόν, και στο παρά πέντε της εκλογικής ευθύνης μας ας μου επιτραπεί ένα μνημόσυνο (πολιτικό και θεολογικό αξεχώριστα), για τον άνθρωπο που κάποτε προσπάθησε να καθιερώσει στον εκκλησιαστικό χώρο τη γιορτή του Εργάτη Χριστού. Μια γιορτή που, για να μπορέσει να υπάρξει, χρειάζεται μια Εκκλησία αποφασιστικά αφιερωμένη στον φτωχό Χριστό, κι όχι στον Μαμωνά και τους πολιτικούς υπαλλήλους του.

Ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη γιορτή του εργάτη Χριστού ήταν ο παπα-Γιώργης Πυρουνάκης (1910-1988), ο επονομαζόμενος «παπάς του λαού». Σύμφωνα με το πρωτόκολλο θα έπρεπε να πω ότι τα λόγια μου που ακολουθούν τα αφιερώνω στη μνήμη του. Όμως όχι! Τα αφιερώνω στα οράματά μας, τα σημερινά και τα επίκαιρα, όπως ο ίδιος ο παπα-Γιώργης θα το ‘θελε!

Ο παπα-Γιώργης ήταν ένας άνθρωπος της πίστης και, ακριβώς γι' αυτό, της πράξης. Τουλάχιστον όσοι έχουν συμπληρώσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, θα θυμούνται την παρουσία του στον δημόσιο χώρο: τη φωνή του για κοινωνική δικαιοσύνη, το αίτημά του για απεξάρτηση της Εκκλησίας όχι μόνο από το κράτος αλλά και από το κρατικό πνεύμα, την εναντίωσή του σε κάθε λογής αυταρχισμό, τις πρωτοβουλίες του για τους αδύναμους και τους απόκληρους, την αντίστασή του στη δικτατορία του 1967.


Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, τηρουμένων των αναλογιών, ο παπα-Γιώργης ήταν ένας από τους ευάριθμους εκπροσώπους της "θεολογίας της απελευθέρωσης" στον τόπο μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη το 1965, στο μικρό βιβλίο του "Η Εκκλησία και το χρέος της" υπογράμμιζε, ως βάση μιας αληθινής απελευθέρωσης - πνευματικής και ταυτόχρονα κοινωνικής - τα λόγια με τα οποία ο Χριστός περιέγραψε την αποστολή του (Λουκ. 4: 18-19): "Ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά· στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους (εδώ ο Πυρουνάκης πρόσθετε: "από κάθε τύφλωση βέβαια") · να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους". Ο Πυρουνάκης εκλάμβανε το χωρίο κυριολεκτικά - όχι συμβολικά και ανιστορικά. Κυριολεκτικά το εξέλαβαν και οι λατινοαμερικάνοι χριστιανοί που συγκρότησαν τη "θεολογία της απελευθέρωσης" στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ούτε ο Πυρουνάκης ούτε οι λατινοαμερικάνοι υπήρξαν οι εφευρέτες αυτής της οπτικής. Πλήθος πιστών ανθρώπων στο διάβα της ιστορίας κράτησαν ψηλά το ευαγγελικό ιδεώδες της απελευθέρωσης και της ρήξης με κάθε λογής υποτέλεια. Μα είναι, παράλληλα, ενδιαφέρον να δει κανείς, στη δισχιλιετή πορεία του Χριστιανισμού, πότε η έγνοια για την ελευθερία (για την ελευθερία κάθε ανθρώπου - πιστού ή απίστου) ανέβηκε στο προσκήνιο και πότε κατρακύλισε στο περιθώριο.


Είναι πολλές οι εγγραφές που μπορεί να διαβάσει κανείς στο "ποινικό μητρώο" του Πυρουνάκη, όπως η συμπόρευση με κάθε εραστή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η αξίωση να λαμβάνει η ίδια η Εκκλησία πρωτοβουλίες (λ.χ. για την αναδιάταξη των σχέσεών της με το κράτος) κι όχι να σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις, το αντάμωμα πίστης και τέχνης, η κριτική ανάγνωση και της Ανατολής και της Δύσης. Θα σταθώ, όμως, μόνο σε δύο ενδεικτικά σημεία της ζωής του:

Κοντεύουν ογδόντα χρόνια - ήταν το 1938 - από τότε που, όντας λαϊκός θεολόγος σε σχολεία του Πειραιά, προσπάθησε να καθιερώσει τη γιορτή του εργάτη Χριστού , «μέσα στη Δικτατορία της 4ης Αυγούστου, στα 1938, σε προφανή αντιδιαστολή με τον “Πρώτο εργάτη Ι. Μεταξά” που γιόρταζε εκείνη», όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο Άλκης Ρήγος (http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=587437). Για τον εκκλησιαστικό χώρο, τι ήταν, άραγε, η προσπάθεια αυτή του παπα-Γιώργη; Νεωτερισμός; Η Εκκλησία κάποτε μπόλιασε την πίστη της στη ζωή και δε δίστασε να αποκαλέσει τον Χριστό "άνοιξη" - "γλυκύ έαρ". Τίποτα παράταιρο δεν θα υπήρχε, αν το αίμα των καθημερινά σταυρουμένων μπολιαζόταν με το αίμα του Σταυρωθέντος. Ο εργάτης Χριστός είναι μια εικόνα εντελώς σύστοιχη προς το ευαγγέλιο, προς το πρωτείο της αλληλεγγύης και της σύνταξης με το μέρος των θυμάτων της ιστορίας. [Την εικόνα του Εργάτη Χριστού, που συνοδεύει το κείμενό μου αυτό, τη φιλοτέχνησε ο Κ. Θετταλός (Κώστας Κουλουμπάρδος) και την αναδημοσιεύσαμε στο περιοδικό «Σύναξη» τ. 114 (2010)].

Αλέκος Παναγούλης: Πρωτομαγιά 1976, όταν έφυγε ένας "Ωραίος ως Έλληνας" [ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ]

Η Πρωτομαγιά θυμίζει πάντα τον Αλέκο Παναγούλη 

Η Διεύθυνσή μου

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης

Ένα σπιρτόξυλο για πέννα

αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι

το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί

Μα τι να γράψω;

Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω

Παράξενο και πήζει το μελάνι

Μέσ’ από φυλακή σας γράφω

στην Ελλάδα

Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, 5 Ιουνίου 1971 – Μετά ξυλοδαρμό

Δείτε την εκπομπή έρευνας της ΕΡΤ3 «Αρχείο», η οποία αναζήτησε τους φακέλους της υπόθεσης Παναγούλη.

«Αλέξανδρος Παναγούλης... ωραίος ως Έλλην» from TV Χωρίς Σύνορα on Vimeo.

«Αλέξανδρος Παναγούλης... ωραίος ως Έλλην» from TV Χωρίς Σύνορα on Vimeo.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1973). Υπηρετούσε στο 85ο Σύνταγμα Πεζικού, στη Βέροια, όταν λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανήλθε στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδίασε την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. 

Το πρωί της 13ης Αυγούστου, μία μικρή φάλαγγα κατευθυνόταν προς την Αθήνα από το Λαγονήσι Αττικής. Ήταν ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία του, που ξεκίνησε όπως συνήθως, από την έπαυλή του στο 38ο χιλιόμετρο της παραλιακής οδού Σουνίου. Προπορεύονταν δύο μοτοσυκλέτες, ακολουθούσε το αυτοκίνητο του δικτάτορα και σε απόσταση 10 μέτρων το αυτοκίνητο της ασφάλειας. Η φάλαγγα κινείτο κανονικά και μεταξύ 31ου και 32ου χιλιομέτρου, πέρασε πάνω από μία υπόγεια σήραγγα αποχέτευσης των νερών της βροχής, μήκους 7 μέτρων. 

Παναγούλης-Θεοδωράκης- Στο Νικηφόρο Μανδηλαρά

Μόλις πέρασε και το αυτοκίνητο της ασφάλειας, μια ισχυρή εκκωφαντική έκρηξη έγινε μέσα στη σήραγγα και άνοιξε δύο μεγάλες τρύπες στο κατάστρωμα του δρόμου. Ήταν φανερό ότι η έκρηξη προοριζόταν να πλήξει τον δικτάτορα, αλλά καθυστέρησε ένα ή δύο δευτερόλεπτα. Αμέσως η φάλαγγα σταμάτησε, οι άνδρες της ασφάλειας έτρεξαν επί τόπου, ενώ ειδοποιήθηκε από τον ασύρματο η αρμόδια διοίκηση Χωροφυλακής και σε λίγα λεπτά κατέφτασε ισχυρή δύναμη που απομόνωσε την περιοχή.

Έπειτα από συστηματική έρευνα, ανακαλύφτηκε ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ντυμένος με μαγιό και κρυμμένος κάτω από ένα βράχο. Ο ίδιος παρέμεινε σιωπηλός, χωρίς να δηλώσει την ταυτότητά του. Είπε μόνο ότι δεν είχε συνεργούς. Μόνο έπειτα από δύο μέρες εξακριβώθηκε η ταυτότητά του. Ο Αλ. Παναγούλης οδηγήθηκε στο άντρο των βασανιστηρίων της ΕΣΑ, της στρατιωτικής αστυνομίας. Την ανάκρισή του ανέλαβε ένας από τους πλέον διαβόητους βασανιστές, ο ταγματάρχης Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, ενώ το ίδιο βράδυ κατέφτασε επειγόντως από τη Δράμα, όπου βρισκόταν, ο διοικητής της ΕΣΑ και αργότερα οργανωτής της προδοσίας της Κύπρου, αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Ιωαννίδης.

Οι πρώτοι νεκροί ( Πάλης ξεκίνημα ) - 1974

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης-Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Την Πρωτομαγιά του 1976, σε ηλικία 36 ετών, χάνει τη ζωή του κατόπιν τροχαίου στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έγινε ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα.

Υπόσχεση  

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης

Τα δάκρυα που στα μάτια μας

θα δείτε ν’ αναβρύζουν

ποτέ μην τα πιστέψετε

απελπισιάς σημάδια.

Υπόσχεση είναι μοναχά

γι’ Αγώνα υπόσχεση

Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972

με πληροφορίες από wikipedia 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Kαθιέρωση της Πρωτομαγιάς H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886.

Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο στις ΗΠΑ κανονιστικό εργασιακό πλαίσιο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές. Στη δυναμική πορεία του Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια συμμετείχαν στην απεργία.

Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση.

Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, άγνωστος από το πλήθος πέταξε προς τις αστυνομικές δυνάμεις μία χειροβομβίδα, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες.

Σε απάντηση, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις διαδηλωτές και σημαντικός αριθμός τους να τραυματιστεί. Στη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έξι αστυνομικοί από πυρά, χωρίς να εξακριβωθεί η προέλευσή τους. Την προηγούμενη μόλις ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις.

Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Μοναδικό επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν η ενθάρρυνση του άγνωστου βομβιστή από τους λόγους που εκφώνησαν. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και θανατώθηκαν.

Η Πρωτομαγιά ανά τον κόσμο

Ο Έλληνας Λούης Τίκας τα έβαλε με τον Ροκφέλερ και έπεσε νεκρός

Μια σταγόνα ιστορία...

Λούης Τίκας - Ηλίας Σπαντιδάκης

Σας θυμίζει τίποτα το όνομα Λούης Τίκας (Louis Tikas); Αν όχι, μήπως το όνομα Ηλίας Σπαντιδάκης; Προφανώς όχι. 

Η διδασκόμενη νεότερη ελληνική ιστορία δεν καταδέχεται ν' ασχοληθεί με ήρωες-μάρτυρες «ρετάλια» που ηγήθηκαν λούστρων και ανθρακωρύχων σαν τον Λούη...

Αντιθέτως, η εικόνα που συγκράτησαν οι Αμερικανοί για τον Τζων Ροκφέλερ, ήταν η ζηλευτή φιγούρα ενός πάμπλουτου ψηλού καλοστεκούμενου γέροντα που φορούσε πάντα παντελόνι τού γκολφ. Όπως έδειχναν τα προπαγανδιστικά πλάνα του πρώιμου κινηματογράφου και των επικαίρων, είχε πάντα τις τσέπες του γεμάτες ψιλά. Κάθε φορά που τον πλησίαζε ένα παιδάκι, τού έδινε πέντε σεντς για να πάρει καραμέλες κι όταν έβρισκε μπροστά του κάποιον φτωχό, του άδειαζε τα λεφτά στη χούφτα για να αγοράσει φαγητό. Τα ελεγχόμενα από  αυτόν ΜΜΕ δημιούργησαν την εντύπωση πως δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος!...

Η ζωή του - Από την Κρήτη στις ΗΠΑ

       Γεννήθηκε στην Λούτρα Ρεθύμνου το 1886 και ο πατέρας του ονομαζόταν Αναστάσιος. Το 1906 σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. 

Πριν φύγει έβγαλε μια φωτογραφία φορώντας την παραδοσιακή κρητική στολή και την άφησε ως ενθύμιο στους συγγενείς του. Δεν επρόκειτο να ξανανταμωθούν.

 Στις ΗΠΑ μετέτρεψε το όνομά του στο αγγλοσαξονικό Λούης Τίκας (Luis Tikas), με το οποίο έμελλε να γραφεί στην ιστορία των συνδικαλιστικών αγώνων.

       Από το λιμάνι της Νέας Υόρκης πήγε στο Κολοράντο. Εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο $1,75, για δώδεκα ώρες την ημέρα. 

Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική Greektown. Την εποχή εκείνη στο Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες.

       Συμπτωματικά, απέναντι απ' το καφενείο βρίσκονταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Wobblies). Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies είτε όχι, ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα. Αρχικά, προσπάθησε να μπει στο αστυνομικό σώμα αλλά απερρίφθη εξαιτίας της εμπλοκής του με τους Wobblies. Υπάρχουν πληροφορίες ότι ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σεντς!). Άλλοι λένε πως δούλευε για μια ασφαλιστική εταιρία.

       Έτσι κι αλλιώς, ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή ανάμεσα στους συμπατριώτες του: μιλούσε καλύτερα αγγλικά απ' οποιονδήποτε άλλον, και έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα.

H ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

τοῦ Ἴωνος Δραγούμη

Διὰ νὰ δείξουν ὅτι εἶναι σύμφωνοι καὶ συγχρονισμένοι μὲ τοὺς σοσιαλιστὰς τοῦ δυτικοῦ κόσμου, ἑορτάζουν εἰς τὰς 18 Ἀπριλίου τὴν Πρωτομαγιά των οἱ σοσιαλισταὶ τῆς Ἑλλάδος. Εἰς ἔνδειξιν ἀλληλεγγύης μεταξὺ τῶν ἐργατῶν τοῦ κόσμου, ἀλληλεγγύης εἰς τὴν διαμαρτυρίαν κατὰ τῆς διεθνοῦς κεφαλαιοκρατίας, ἑορτάζουν τὴν 1η Μαΐου τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου οἱ διεθνεῖς ἐργάται.

Ὁ ἑορτασμὸς ἔπρεπε νὰ εἶναι σύγχρονος διὰ νὰ ἀποδειχθῆ διεθνής. Τὸ σοσιαλιστικὸν ἐργατικὸν κόμμα τῆς Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖον προσεχώρησεν ἐσχάτως εἰς τὴν Γ’ διεθνὴ, καὶ δι’ αὐτὸ ἐπονομάζεται καὶ «κομμουνιστικόν», δημοσιεύει προκήρυξιν πρὸς τοὺς «προλεταρίους» ὅλης τῆς Ἑλλάδος ὅπου, ἀφοῦ διεκτραγωδεῖ μὲ χρώματα ὑπὲρ τὸ δέον ζωηρὰ τὴν ἐκμετάλλευσίν των ἀπὸ τὸ ἀστικὸν καθεστώς, τοὺς καλεῖ νὰ φωνάζουν ζήτω ὑπὲρ τῆς παγκοσμίας σοβιετικῆς δημοκρατίας. Τοὺς καλεῖ ὅμως ἐπίσης νὰ διατρανώσουν τὴν θέλησίν των διὰ τὴν κατάργησιν τοῦ στρατιωτικοῦ Νόμου καὶ νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀξίωσιν τῶν περισυνομολογήσεως εἰρήνης μὲ τὴν Ρωσσίαν.

Δίδεται ἀφορμὴ νὰ διατυπώση κανείς, μὲ πνεῦμα συμπαθείας πάντοτε πρὸς τοὺς σοσιαλιστάς, μερικὰς ἐπιφυλάξεις. Μοῦ φαίνεται πὼς βιάζεται ὀλίγον τὸ σοσιαλιστικὸν κόμμα. Καὶ παρουσιάζεται ὡσὰν δογματικὴ ἡ ζητωκραυγὴ ὑπὲρ τῆς «παγκοσμίας σοβιετικῆς δημοκρατίας», διότι οἱ σοσιαλισταὶ τῆς Ἑλλάδος ἀποφαίνονται καὶ δι’ ὅλα τὰ ἄλλα κράτη τοῦ κόσμου χωρὶς νὰ λογαριάζουν ἂν εἶναι ἕτοιμοι καὶ ἂν θέλουν οἱ λαοὶ νὰ τὴν δεχθοῦν καὶ διότι a priori ὡς μόνην ὀρθὴν λύσιν τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος εἰς ὅλον τὸν κόσμον δέχονται τὸ πρότυπον τῆς Ρωσσίας, τὸ ὄχι ἀκόμη τελείως διαμορφωθέν.

Νομίζω ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ «προλετάριοι» τῆς Ἑλλάδος, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ προκήρυξις, δὲν συγκινοῦνται καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν ἰδέαν τῆς μελλοντικῆς παγκοσμίας σοβιετικῆς δημοκρατίας, ἐνῶ ἀπεναντίας αἰσθάνονται βαθύτατα τὰ ἄλλα δύο αἰτήματα τῆς προκηρύξεως, δηλαδὴ τὴν ἀνάγκην τῆς καταργήσεως τοῦ στρατιωτικοῦ Νόμου καὶ τὸ δίκαιον καὶ συμφέρον τῆς συνθηκολογήσεως μὲ τὴν Ρωσσίαν. Αὐτὰ τὰ δύο εἶναι πραγματικὰ αἰσθήματα τῶν «προλεταρίων» καὶ ὄχι μόνον αὐτῶν.

Ἡ ἀνωτέρω παρατήρησις ἴσως μᾶς δίδει κάποιαν νύξιν ὡς πρὸς τὴν ὀρθοτέραν τοποθέτησιν τοῦ σοσιαλιστικοῦ ζητήματος εἰς τὴν Ἑλλάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ:

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1957

Από το αρχείο, από φωτογραφίες και αφίσες,  ανασύρω μια "εικόνα" που, όπως αναφέρεται, είναι από "Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στην Αθήνα, 1957. Προσέξτε τα συνθήματα. 

"Ζητήματα λειτουργίας στα συνδικάτα" , "Εργατικές διεκδικήσεις", "Πρόταξη επίκαιρων καταστάσεων", "Ανάδειξη πανανθρώπινων αιτημάτων" και μαζί και "Εθνικά θέματα"...

Σήμερα τα τελευταία είναι "απαγορευμένα" ή χαρακτηρίζονται "ακροδεξιά" και "εθνικιστικά"....

ΠΗΓΗ:Γιώργος Γκόντζος

Πρωτομαγιά: αθλητές όλων των ομάδων ενωθείτε!

Από το Πρόβατο όχι Αρνί

Όταν ο Θεός, η φύση, το Big Bang, ένας ιπτάμενος δίσκος γεμάτος Βόγκονς μας άφησαν σε αυτό τον πλανήτη δε μας έδωσαν προίκα τίποτα. Ούτε καν την ευφυΐα. Όλα έπρεπε απ’ την αρχή να τα διεκδικήσουμε, να τα κερδίσουμε, να τα κάνουμε κτήμα του κόσμου μας. Απ’ τα πιο απλά όπως το να περπατάμε όρθιοι, ως τα πιο σύνθετα όπως το να μπορεί μέσω οπτικών ινών ένα κάθαρμα να με βρίζει γιατί έγραψα δυο καλές λέξεις για την ομορφιά των λόγων του Τάσου Θεοφίλου στη δίκη του. Ό,τι απολαμβάνουμε σήμερα ως δεδομένο, κάποτε ήταν ψήγμα σκέψης στην άκρη κάποιου εγκεφάλου. Ας μην το ξεχνάμε, λοιπόν, αυτό όταν ελαφρά τη καρδία αδιαφορούμε για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των δίπλα μας. Ένα καλοακονισμένο μπούμερανγκ είναι που κάποια στιγμή θα γυρίσει και προς το δικό μας κεφάλι. Και προς τις δικές μας κτήσεις. Η εξώπορτά μας, δεν είναι τόσο μακριά από την εξώπορτα του γείτονα.

Αυτά αντί προλόγου. Δυο εισαγωγικές σκέψεις μόνο για τα παρακάτω.

Πρωτομαγιά και τα γεγονότα τότε, εντελώς συνοπτικά, είχαν ως εξής:

Σικάγο, Πρωτομαγιά του 1886. Οι υπάλληλοι (κυρίως των εργοστασίων) ξεκίνησαν μια σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων με βασικό τους αίτημα το οχτάωρο. Ως τότε, στις ΗΠΑ η εργασία ήταν δομημένη εκτός οποιουδήποτε κανονιστικού πλαισίου. Οι εργοδότες χρησιμοποιούσαν τους υπαλλήλους κατά την κρίση τους, την επιθυμία τους και τις ανάγκες τους. Δεν υπήρχαν Κυριακές ελεύθερες, δεν υπήρχε ωράριο.

Οι δρόμοι γέμισαν. 90.000 άνθρωποι πήραν μέρος στην πορεία. Δυο μέρες αργότερα κι ενώ οι κινητοποιήσεις συνεχίζονταν, είχαμε και τους πρώτους νεκρούς. Έξω απ’ το εργοστάσιο Μακ Κόρμικ η αστυνομία με τους μπράβους της επιχείρησης άνοιξαν πυρ σκοτώνοντας 4 εργάτες. Στα συλλαλητήρια καταδίκης της τυφλής βίας που διοργανώθηκαν τις επόμενες μέρες υπήρξαν νεκροί κι απ’ τις δύο πλευρές (τραγική ειρωνεία και οξύμωρο ταυτόχρονα). Μια χειροβομβίδα που εκσφενδονίστηκε προς τους αστυνομικούς μέσα απ’ το πλήθος των εργατών στάθηκε αιτία για μια δίκη παρωδία και την καταδίκη σε θάνατο οχτώ συνδικαλιστών. Απ’ αυτούς ο ένας αυτοκτόνησε, ενώ η ποινή ίσχυσε για τέσσερις από τους υπόλοιπους. Ακόμη και σήμερα η συγκεκριμένη δίκη θεωρείται ως μία απ’ τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.

Οι αγώνες συν

Μας κρατάνε όρθιους οι νεκροί μας

του Χρήστου Κάτσικα

Στο τέλος της σημερινής πορείας της Πρωτομαγιάς συναντηθήκαμε τυχαία και πιάσαμε μια κουβέντα με ένα παλιό φίλο, συμμαθητή στο Γυμνάσιο της Δάφνης και συμφοιτητή και συναγωνιστή των φοιτητικών χρόνων στη Θεσσαλονίκη.

Ακόμη συνεχίζεις, μου είπε, με ένα τεράστιο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο προσωπό του.

Συνεχίζουμε Νίκο, συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε

Και τι είναι αυτό που σας κρατάει ρε Χρήστο, σε τι ελπίζετε, δεν βλέπεις...

Του είπα διάφορα, αυτά που νόμιζα, αυτά που πίστευα, μου είπε και αυτός, δώσαμε τα χέρια και πήρε ο καθένας το δρόμο του.

Όταν γύρισα σπίτι, έπεσε το μάτι μου σε ένα σημείωμα που αναφέρονταν στο Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Η γνωστή ιστορία ξέρετε. Και τότε μονολόγησα σα να ήταν μπροστά μου ο παλιός φίλος:

Μας κρατάνε όρθιους ΚΑΙ οι νεκροί μας, ρε Νίκο. Και θα μας κρατήσουν όρθιους μέχρι το τέλος. ΥΠΟΣΧΕΣΗ.

"ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ"