Αριθμολογίες

Του Θεόδωρου Ντρίνια από το Άρδην τ. 130-131

Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Υπηρεσίας Ανανεώσιμων πηγών (IRENA), η Κίνα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στην ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) για το 2023. Πιο αναλυτικά, το 2023 είχαμε μια αύξηση της ισχύος των ΑΠΕ κατά 473 GW, εκ των οποίων το 69% (326 GW) προήλθε από την Ασία, εκ των οποίων, με τη σειρά τους, τα 297 GW οφείλονται στη συμβολή της Κίνας. Δηλαδή, το 63% της παγκόσμιας αύξησης σε ΑΠΕ προήλθε από την Κίνα! Η επί πολλά έτη «πρασινολογούσα» Ευρώπη συνέβαλε κατά 10% στην αύξηση, πίσω από το 16,6% που κατέγραψε η Μέση Ανατολή. Να σημειωθεί επιπλέον, ότι, για την Κίνα, οι επενδύσεις στις ΑΠΕ συνέβαλαν περίπου στο 40% του ΑΕΠ της.

֎

Μέχρι το 2013, η Ελλάδα καταλάμβανε σταθερά την 1η θέση μεταξύ των επενδυτριών χωρών στην Αλβανία. Το 2021, η Ελλάδα καταλάμβανε πλέον την 9η θέση, σημειώνοντας μια μείωση κατά 78% της συμμετοχής της σε σχέση με το 2014. Στις Άμεσες Ξένες Επενδύσεις, την 1η θέση κατέχει σήμερα η Ελβετία, ενώ Ιταλία, Τουρκία και Βουλγαρία κατέχουν την 4η, 5η και 6η θέση αντίστοιχα.
Αν και οι αλβανικές εξαγωγές στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 18,35%, ενώ οι εισαγωγές από την Ελλάδα κατά 16,31%, σε σύγκριση με το 2021, εντούτοις το ισοζύγιο του διμερούς εμπορίου συνεχίζει να είναι πλεονασματικό για την Ελλάδα. Κάτι είναι κι αυτό μπροστά στην κατάρρευση της επενδυτικής επιρροής της χώρας μας στην Αλβανία.

֎

Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ, το ΑΕΠ της Ελλάδας, το 1995, ήταν σε τρέχουσες τιμές περί τα 136 δισ. δολάρια, ενώ της Τουρκίας ήταν 233 δισ. δολάρια. Το 2023, το ΑΕΠ της Ελλάδας ανήλθε στα 250 δισ. δολάρια (αύξηση 84% σε σχέση με το μακρινό 1995) και της Τουρκίας στα 1,11 τρισ. δολάρια (αύξηση 378%)! Η Τουρκία, εκτός από μια μεγάλη αγροτική χώρα, έχει καταφέρει τα τελευταία 20 χρόνια να γίνει υπολογίσιμη δύναμη σε αρκετούς βιομηχανικούς τομείς όπως οι ηλεκτρικές συσκευές, τα ναυπηγεία, οι κατασκευές και η πολεμική βιομηχανία, ενώ οι εξαγωγές της αυξάνονται με αμείωτους ρυθμούς. Επίσης, παραμένει ελκυστικός προορισμός για Άμεσες Ξένες Επενδύσεις, με πρώτο διεθνή επενδυτή (διαχρονικά, μάλιστα) την Ολλανδία (!), με επενδυμένα κεφάλαια ύψους 24,2 δισ. δολαρίων το 2021 και τις Γερμανία, Σιγκαπούρη, Κατάρ και Ηνωμένο Βασίλειο να συμπληρώνουν την πρώτη πεντάδα.

֎

Η αποθρησκειοποίηση (στην ουσία, αποχριστιανισμός) του Ηνωμένου Βασιλείου συνεχίζεται με ταχείς ρυθμούς. Τα αποτελέσματα της πρόσφατης απογραφής (2022) στη Σκωτία έδειξαν ότι το 51,1% του πληθυσμού δηλώνει πλέον «ότι δεν ανήκει σε κάποια θρησκεία» έναντι αντίστοιχου ποσοστού 36,7% το 2018 και 27,5% το 2001. Μέσα σε 4 χρόνια, ένα άλμα κατά 14,5 σχεδόν ποσοστιαίες μονάδες! Η πρόσφατη αυτή καταγραφή στη Σκωτία έρχεται να συμπληρώσει αντίστοιχες τάσεις σε Αγγλία και Ουαλία, όπου, στην απογραφή του 2021, η ίδια απάντηση κατέγραψε ποσοστό 37,2% σε σύγκριση με 25,2% το 2011. Ακόμα και στη βαθιά θρησκευόμενη και θρησκευτικά διαιρεμένη Βόρεια Ιρλανδία, το ποσοστό ανήλθε σε 17,4% από 10,1%. Η κάμψη αφορά ξεκάθαρα στις χριστιανικές ομολογίες στο σύνολό τους, με τη χειρότερη τάση να εμφανίζεται στους πάσης φύσεως προτεστάντες. Για παράδειγμα, στην παραδοσιακά «ξενόφοβη» Σκωτία, η απογραφή κατέδειξε αύξηση όσων δηλώνουν θρησκευόμενοι μουσουλμάνοι από 1,45% σε 2,2%.

EΜ. TODD[i]: Η θρησκεία διαμορφώνει προσωπικότητες και ενώνει την κοινωνία

Συνέντευξη στην Eugénie Bastié                     Le Figaro

Εμ. Τοντ: «Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι η απουσία θρησκείας τους μειώνει. Και είναι ένας άθεος που σας το λέει αυτό… Με λύπη ανακαλύπτουμε ότι το μεμονωμένο άτομο συρρικνώνεται, παρόλο που αφοσιώνεται στην «προσωπική του ανάπτυξη».

LE FIGARO. – Μόλις τον Ιανουάριο μας αιφνιδιάσαμε με ένα δοκίμιο 350 σελίδων για την Ήττα της Δύσης και σας βρίσκουμε μαζί με τον Γραφικό Τρόμο[ii] σε ένα κόμικ[iii] που παρουσιάζει τη δουλειά σας για τα οικογενειακά συστήματα. Μπορείτε να μας συνοψίσετε τα συμπεράσματά σας;

ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΤΟΝΤ. – Ας πούμε για να απλοποιήσω ότι έχω ορίσει τέσσερα μεγάλα οικογενειακά συστήματα, τα οποία αντιστοιχούν στις τέσσερις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία και, βέβαια, Ρωσία.

Πρώτα η Γαλλία. Πάρτε μια αγροτική οικογένεια στο Λεκανοπέδιο του Παρισιού τον 18ο αιώνα: τα παιδιά, όταν ενηλικιωθούν, φεύγουν για να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο νοικοκυριό. Δεν υπάρχουν ποτέ δύο ενήλικες γενιές μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Είναι η πυρηνική οικογένεια[iv] που έχει όλες τις εμφανίσεις της σύγχρονης οικογένειας. Σε αυτό προστίθεται η ισότητα των παιδιών ως προς την κληρονομικότητα μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, που κληρονομήθηκε από τη Ρώμη. Αυτή είναι η παράδοση του Λεκανοπεδίου του Παρισιού, που επικρατεί από πριν την Επανάσταση. Οι θεμελιώδεις αξίες του είναι η ελευθερία (των παιδιών) και η ισότητα (των αδελφών ανεξαρτήτως φύλου).

Το αγγλικό σύστημα είναι το ίδιο πράγμα, αλλά χωρίς ισότητα όσον αφορά την κληρονομιά: οι γονείς είναι ελεύθεροι να διανείμουν ή να δοκιμάσουν όπως τους βολεύει. Είναι το γαλλικό σύστημα αλλά πιο πρωτόγονο.

Το τρίτο σύστημα αφορά περιοχές της Ευρώπης που δεν έχουν ξεχωρίσει για τον φιλελευθερισμό τους: η βασική γερμανική οικογένεια, την οποία βρίσκουμε επίσης στη νοτιοδυτική Γαλλία, στην Καταλονία και σε μια περιοχή των Πυρηναίων (Béarn). Υπάρχει μόνο ένας κληρονόμος, γενικά, το πρωτότοκο αγόρι, οι άλλοι εκδιώκονται. Δημιουργείται μια γενεαλογία και βλέπουμε να εμφανίζονται νοικοκυριά με τρεις γενιές. Οι θεμελιώδεις αξίες αυτού του συστήματος είναι η εξουσία και η ανισότητα.

Το τέταρτο σύστημα είναι η κοινοτική οικογένεια. Ένα ζευγάρι έχει παιδιά. Η αρχική οικογένεια κρατά τα αγόρια, διώχνει τα κορίτσια, ενσωματώνει νύφες. Έχουμε κάθετη και οριζόντια επέκταση του νοικοκυριού. Αυτή έδωσε τους αδελφούς και τους θείους στα ρωσικά μυθιστορήματα[v]. Οι αξίες του είναι ο αυταρχισμός και η ισότητα: αυτές θα είναι και οι αξίες του κομμουνισμού.

Υπήρξε κάποια στιγμή «εύρηκα» στη ζωή σας;

Ναι, αλλά πρωτοάρχιζα την έρευνα. Έκανα τη διατριβή μου στο Cambridge σχετικά με τις οικογενειακές δομές και τη γεωγραφική κινητικότητα σε κοινότητες στο Aρτουά, στη Βρετάνη, στη νότια Σουηδία και στην κεντρική Ιταλία. Έγραψα το πρώτο μου βιβλίο για την επερχόμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήμουν κριτικός βιβλίων στην εβδομαδιαία Le Monde des livres, αλλά ενστικτωδώς επέστρεψα στην έρευνα. Είχα καλή γνώση του οικογενειακού συστήματος της κεντρικής, κοινοτικής Ιταλίας και ήξερα πολύ καλά ότι η κεντρική Ιταλία ψήφιζε ΚΚΙ.

Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ

Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ – Το κελί που έγινε εμπορικό κέντρο.

Στο κατάστημα που θα εγκαινιαστεί τον Νοέμβριο, εργάζονται 8 άτομα και στα ράφια του θα διατίθενται λαχανικά, φρούτα και κρέας.

ΣΧΟΛΙΟ του Παντελή Σαββίδη:

 Γνώρισα το Όρος απο το 1975 μέχρι λίγο πριν γίνει τουριστική ατραξιόν. Δεν έχω καμιά διάθεση να ξαναπάω. Η επόμενη κίνηση είναι να δώσουν έδαφος σε εργολάβους να κτίσουν μεγάλα ξενοδοχείο, επαύλεις και γενικώς να το εκκοσμικεύσουν.

Εδώ είμαστε, θα το δείτε.

ΥΓ: στα χρόνια που πήγαινα στο Όρος, είπα σε έναν καλόγερο με τον οποίο γνωριζόμασταν καλά, γιατί επιτρέπετε αυτήν την αλλοίωση;

Μου απάντησε: εσείς πως έχετε δρόμους; Εμείς γιατί να μην έχουμε;

Του είπα και εγώ: αν θέλετε δρόμους και όλα όσα έχουμε εμείς γιατί ήρθατε στο Όρος; Γιατί δεν καθήσατε με εμάς;

Εδώ βρισκόμαστε. Σε αυτήν την κυρίαρχη λογική.

Και επειδή έχουν και μια αντίληψη ιδιοκτησίας θα μας πουν: εσάς τις σας ενδιαφέρει;

Και κάτι ακόμη: στο Όρος οι καλόγεροι δεν τρώνε κρέας. Για ποιόν θα το πουλάει το σουπερ μάρκετ;

Μήπως το Όρος τελείωσε όπως το γνωρίζαμε;

Αυτά.

____________

"...Μπορεί το άνοιγμα ενός σούπερ μάρκετ μόλις 140 τετραγωνικών μέτρων να ξεσηκώσει αντιδράσεις, διαψεύσεις και πάθη; Εάν βρίσκεται στις Καρυές, στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, φαίνεται ότι μπορεί, ακόμη κι αν καταστήματα προμήθειας ειδών διατροφής υπάρχουν εδώ και αιώνες στο διοικητικό κέντρο τη μοναστικής πολιτείας.

Ο λόγος για το νέο κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος στη μακροβιότερη πλην μικρότερη πληθυσμιακά βαλκανική πρωτεύουσα που μετά από αρκετές καθυστερήσεις τελικά θα ανοίξει αύριο, 25 Σεπτεμβρίου, ακριβώς ένα χρόνο μετά από τις σχετικές δηλώσεις του κου Νίκου Λαβίδα, CEO της αλυσίδας..."

Να και ολόκληρη η δημοσίευση...

https://www.anixneuseis.gr/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%af%ce%b3%ce%b5%ce%b9-%cf%83%ce%bf%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%81-%ce%bc%ce%ac%cf%81%ce%ba%ce%b5%cf%84-%cf%84%ce%bf-%ce%ba/

Α. Λαυρέντζος: Απίστευτο, βιβλία θρησκευτικών με εκκλησίες χωρίς σταυροό

Ο Α. Λαυρέντζος σχολιάζει το γεγονός ότι στα βιβλία των Θρησκευτικών οι εκκλησίες και τα καμπαναριά εμφανίζονται πλέον χωρίς σταυρό. Μας προετοιμάζουν άραγε για την μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας που μας φέρνουν οι μεταναστευτικές ροές;

Αποκλείστηκε Σέρβος τζουντόκα επειδή έκανε το σταυρό του στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Μπροστά σε μία δυσάρεστη έκπληξη βρέθηκε ο Νεμάνια Μαζντόφ, πριν από περίπου δύο εβδομάδες, όταν ενημερώθηκε επίσημα από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Τζούντο για ποινή αποκλεισμού 5 μηνών για παραβίαση των θρησκευτικών της κανόνων.

Συγκεκριμένα, ο Σέρβος αθλητής, Νο2 του κόσμου, πριν από την αναμέτρηση με τον Θοδωρή Τσελίδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, για τη φάση των «16», έκανε τον σταυρό του και πάτησε τατάμι, αντιμετωπίζοντας τον Έλληνα μετέπειτα «χάλκινο» Ολυμπιονίκη.
Όμως, αυτή η κίνησή του, θεωρήθηκε παραβίαση των θρησκευτικών κανόνων της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Τζούντο, η οποία απέκλεισε τον Σέρβο για πέντε μήνες από κάθε επίσημη ή ανεπίσημη αγωνιστική υποχρέωση.

Ωστόσο, ο Νεμάνια Μαζντόφ δεν φάνηκε να… ενοχλείται με την εν λόγω απόφαση, αφού όπως τόνισε το πιο σημαντικό για τον ίδιο είναι ο Θεός και όσα του έχει προσφέρει, τονίζοντας πως θα περιμένει να περάσει το διάστημα της ποινής του και στην συνέχεια θα επιστρέψει σε νέες νίκες.

Συγκεκριμένα, στο μήνυμα του Σέρβου τζουντόκα αναφέρεται:

«Πριν από 15 μέρες έλαβα την απόφαση με την οποία έχω αποκλειστεί για 5 μήνες από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Τζούντο για παραβίαση των θρησκευτικών της κανόνων. Συγκεκριμένα, επειδή έκανα τον σταυρό μου πριν μπω σε παιχνίδι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Έχω αποκλειστεί απ’ όλα τα τουρνουά, καμπ και αγώνες προετοιμασίας.
Είναι αλήθεια πως κατά τη διάρκεια της πειθαρχικής διαδικασίας, δεν ήθελα να απολογηθώ επειδή έκανα τον σταυρό μου και δεν το έκανα, ούτε πρόκειται να το κάνω ποτέ, αν και δεν γνωρίζω την ποινή που μπορεί να υπάρχει.

To παγκόσμιο σύμβολο του αθεϊσμού θλίβεται με την υποχώρηση του Χριστιανισμού στη Δύση

Καλλιντέρης Νικόδημος 

Σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στον λονδρέζικο ραδιοφωνικό σταθμό LBC [1] o Καθηγητής Εξελικτικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Richard Dawkins, παγκοσμίως γνωστός για τις σκληρές αθεϊστικές αντιλήψεις του, δήλωσε ότι είναι θλιμμένος βαθύτατα για τη απωλεσθείσα επιρροή του Χριστιανισμού, φτάνοντας στο σημείο να παραδέχεται ότι «πολιτιστικά» ο ίδιος είναι Χριστιανός (“cultural Christian”).


Και να συμπληρώνει ότι «νιώθω σαν στο σπίτι μου με το χριστιανικό ήθος. Αν είχα να επιλέξω μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ, θα επέλεγα κάθε φορά τον Χριστιανισμό». [2]

Ο 83χρονος Καθηγητής έχει επηρεάσει όσο λίγοι την πολιτικοφιλοσοφική σκέψη και επιστήμη στον δυτικό κόσμο και η φήμη του είναι συνδεδεμένη με την ανοιχτή αντίθεσή του στη θρησκευτική πίστη γενικώς αλλά και με τη στοχευμένη αποστροφή του προς τον Χριστιανισμό ειδικότερα.


Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της επιρροής του και στον τόπο μας, αρκεί να μελετήσει επιστημονικά κείμενα Ελλήνων Καθηγητών Φιλοσοφίας, Νομικής, Θεολογίας και άλλων κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, στα οποία παρατίθενται αμέτρητες παραπομπές στο έργο του Dawkins.

Σήμερα, ενώ στην πατρίδα του τη Βρετανία ο Χριστιανισμός έχει εμφατικά υποχωρήσει και παρακμάσει τις τελευταίες δεκαετίες, ο ίδιος ανησυχεί πλέον για την ραγδαία επέλαση και επιρροή του Μωαμεθανισμού εκεί.

Ανακάλυψε κάπως ετεροχρονισμένα, δηλαδή, ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τις οποίες λυσσαλέα πολέμησε για να καταστρέψει όσο λίγοι διανοητές, ήταν στην πραγματικότητα το θεμέλιο επάνω στο οποίο δομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός! Και όταν το θεμέλιο καταστρέφεται τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά… «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»…


Ο Dawkins ήδη από τη δεκαετία του 1980 με τον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης του έγινε ευρύτερα γνωστός ως πολέμιος του Χριστιανισμού ενώ μετά τη δημοσίευση του βιβλίο του “The God Delusion” το 2006 («Η περί Θεού αυταπάτη»), ο Καθηγητής κατέστη ο «πρωθιερέας» και μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του κινήματος των «Νεοαθεϊστών» [3].

_______ "ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ"... λες και... ______

του Νίκος Σταθόπουλος 

                   "ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ"!!!!....

...λες και είναι μια αταυτοποίητη εθιμική εκδήλωση, κάτι σαν τις θερινές διακοπές, λες και είναι μια εθιμοτυπική κοινωνική δραστηριότητα αναψυχής!...

...για οτιδήποτε ξένο, του πανηλίθιου αμερικανισμού, υπάρχει επωνυμία(Αγίου Βαλεντίνου, "Τhanksgiving", κ.λπ), αλλά για το κομβικό θρησκευτικό ορόσημο της Γεννήσεως του Χριστού, ΤΙΠΟΤΑ, μια καταναλωτική υπόμνηση γενικής σημασίας, κάτι σαν ιδιότυπο Κοινωνικό Ραντεβού...

...μας έπεισαν οι Μηδενιστές των Αγορών να ντρεπόμαστε για την Πίστη, το Νόημα κ την Παράδοσή μας!...γιατί, βέβαια, η ταυτοποιημένη συλλογική επαναμύηση στο Θρησκευτικό Κλίμα μάς διασώζει από την εμπορευματική ανωνυμία της τυποποίησης, μας συντηρεί ως Πρόσωπο...

...και καμαρώνουν οι φανταιζί όχλοι της "ιδεολογίας του in", παραδίδονται εθελοντικά στην Αοριστία κ την Αχρωματοψία που ορίζουν το φαντασμαγορικό Μηδέν...τα Χριστούγεννα είναι πια όπως η "επέτειος γάμου" ή τα "γενέθλια", μια εμπορική κοσμικότητα χωρίς Μυστήριο κ Θαύμα, δηλαδή μια πεπερασμένη ύλη που παράγει Υπηκόους...

Για το θέμα με τα κορίτσια παπαδάκια

του Γιάννη Ταχόπουλου

Δὲν ὑπάρχει ἀπαγόρευση σχετικὴ μὲ τὸ νὰ γίνονται «παπαδάκια» μικρὰ κορίτσια. Μέσα στὸ ἱερὸ φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ γυναίκα. Ἂν συμβαίνει κάτι ἔκτακτο, κι ἀνάγκη, αὐτὸ εἶναι ἄλλο πράγμα, καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ συζητηθεῖ. Οὔτε ἄνδρας λαϊκός (μὴ μοναχὸς καὶ μὴ ἱερέας) μπαίνει χωρὶς ἄδεια τοῦ ἱερέα, καὶ μπαίνει μόνο ὅταν ἔχει κάποια δουλειά, ἀλλὰ καὶ τότε μπαίνει ἀπὸ τὶς πλαϊνὲς εἰσόδους. Ἄρα θέμα δὲν ὑπάρχει μὲ τὰ κορίτσια παπαδάκια ἐὰν βρίσκονται ἐκτὸς ἱεροῦ. Καὶ κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὸ κανείς, παρὰ ὡς τὸ παράξενο τῆς ἡμέρας… Ἄν, πάλι, ὑπάρχει γυναικεία χριστιανικὴ ἀνάγκη ἢ ἀπαίτηση γιὰ μεγαλύτερη συμμετοχὴ στὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὸ νὰ ὑπάρχουν διακόνισσες, πού, ἄλλωστε, ὑπῆρχαν καὶ στὸ παρελθόν.

Θέμα ὑπάρχει ἀφενὸς μὲ τὸ νὰ τεθεῖ ἄμεσα σὲ ἀργία ὁ ἐν λόγῳ ἱερέας. Ἀντὶ νὰ μὴ δίνεται μεγάλη σημασία σὲ ἕνα τέτοιο θέμα, δίνεται μεγάλη σημασία σὲ διάφορους ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἀλλάζει τὸ παραμικρὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν ἀντίστοιχο θόρυβο. Καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν σὲ ὅσους προκαλοῦν θόρυβο ὅτι ὄντως εἶναι Χριστιανοί. Ἀφετέρου ὑπάρχει θέμα μὲ τὶς φαντασιώσεις εἴτε φιλελεύθερων εἴτε προοδευτικῶν Χριστιανῶν εἴτε φιλοχριστιανῶν γιὰ τὴν ἀνάγκη τέτοιας μεταρρύθμισης ἢ ἐπαναφορᾶς σὲ πρωτοχριστιανικὰ λειτουργικὰ τυπικά. Δηλαδή, θέμα μὲ τὴν ἰδεολογικοποίηση καὶ πολιτικοποίηση καὶ τῆς μίας, ἁπλῆς, τρίχας καὶ τὴν μετατροπή της σὲ σοβαρὸ θέμα, γιὰ κοσμοθεωρητικοὺς λόγους. Γιατὶ σημασία δὲν ἔχει μόνο ἡ ἄποψη τοῦ καθενὸς ἀλλὰ τί ἔχει κατὰ νοῦ ὅταν τὴν δημοσιοποιεῖ.

Καταρχάς, τὸ νὰ γίνει μιὰ ἐκκλησία “προοδευτική”, π.χ. νὰ βάλει τζάζ ἢ διακόνισσες, ἂν γίνεται γιὰ λόγους διαφημιστικούς, δυστυχῶς δὲν συνεπάγεται τὴν αὔξηση τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν ἀλλὰ τὴ μείωσή του, αὐτὸ εἶναι διαπιστωμένο. Δὲν εἶναι ὀδοντόβουρτσα ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ προσελκύσει ἀνθρώπους ποὺ ἑλκύονται ἀπὸ τὸ καινούργιο καὶ τὸ σύγχρονο. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ περιτύλιγμα, δὲν θὰ ἀγοράσουν. Αὐτοῦ τοῦ τύπου οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἔρθουν τὴν Κυριακὴ στὴ ἐκκλησία ἐπειδὴ ἔχει παπαδάκια κορίτσια. Αὐτὰ γιὰ τοὺς φιλοχριστιανοὺς μάνατζερ. Οὔτε βέβαια θὰ σκανδαλιστεῖ καὶ κανένας, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ “ἔρθει ὅπως εἶναι” στὴν ἐκκλησία κατενθουσιασμένος. Ὅποιος εἶναι νά ‘ρθει, θὰ ἔρθει. Ὁ ἕνας θὰ ἔρθει γιὰ νὰ δεῖ ἕνα διατηρητέο ζωντανὸ μουσεῖο καὶ γκαλερὶ εἰκόνων, ὁ ἄλλος θὰ ἔρθει γιατὶ “ζήτω τὸ Ἔθνος καὶ οἱ Ε.Δ.”, ὁ ἄλλος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ συμμετάσχει σὲ αὐτὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει Μυστήρια, ὁ τεταρτος γιατὶ τοῦ ἀρέσει ξαφνικὰ ἡ θεολογία, ἄλλος γιὰ νὰ αἰσθανθεῖ κοινότητα κ.ο.κ. Δὲν θὰ ἔρθει κανεὶς ὅμως γιὰ λόγους προοδευτικότητας. Παράδειγμα, ἂς ποῦμε, ἡ Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία, καὶ ἄλλες στὶς ΗΠΑ.

Μειονότης οἱ Χριστιανοί στήν Ἀγγλία!

Ἀπό 70% τοῦ πληθυσμοῦ τό 2001, ἐμειώθησαν σήμερα στό 46,2% – Ραγδαία αὔξησις τῆς ἀθεΐας καί τῶν μουσουλμάνων – Τί δείχνει ἡ ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου.

ΜΕΣΑ ΣΕ μία δεκαετία, οἱ ἄθρησκοι ηὐξήθησαν στήν Ἀγγλία καί τήν Οὐαλλία κατά 12%, φθάνοντας τό συνολικό ποσοστό τοῦ 37,2%. Ἔτσι, ἐνῶ οἱ Χριστιανοί παραμένουν ἡ πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ὁμάς μέ ποσοστό 46,2%, παύουν νά ἀποτελοῦν πλειοψηφία, ἀφοῦ ἔχουν πέσει κάτω ἀπό τό 50%. Αὐτό προκύπτει ἀπό τήν τελευταία ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου (Office of National Statistics). Νά σημειωθεῖ ὅτι πρό δεκαετίας οἱ Χριστιανοί ἀνήρχοντο στό 59,3% καί τό 2001 στό 71%. Δηλαδή μόνον τήν τελευταία δεκαετία ἐμειώθησαν κατά 13,1 ποσοστιαῖες μονάδες καί στήν εἰκοσαετία κατά 25! Μάλιστα εἰδικῶς στό Λονδῖνο, Χριστιανοί δηλώνουν μόλις τό 25,3% τῶν κατοίκων.

Οἱ μουσουλμάνοι ἀποτελοῦν τό 6,5% τοῦ πληθυσμοῦ παρουσιάζοντας αὔξηση ἀπό τό 4,9% πού ἦσαν πρό δεκαετίας. Οἱ ἰνδουιστές, τέλος, ἔφθασαν τό 1,7% ἀπό 1,5% πού ἦσαν τό 2011. Καί ὅμως σήμερα ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας προέρχεται ἀπό αὐτό τό 1,7%, ὁ δέ δήμαρχος τοῦ Λονδίνου ἀπό 6,5%. Τά ποσοστά δέν εἶναι τέτοια πού νά πείθουν ὅτι τά κόμματα ἐπιλέγουν μέλη τῶν μειονοτήτων ὡς ὑποψηφίους γιά νά κερδίσουν τό ἐκλογικό σῶμα. Μᾶλλον συμβαίνει τό ἀντίστροφο. Αὐτοί ἐπιβάλλονται ἀπό ἐπάνω πρός τά κάτω, σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή (ἕως καί ἐπιβολή) ἀπόψεων περί ἀντιρατσισμοῦ καί ἀνεξιθρησκίας πού ἀμβλύνουν τά ἀντανακλαστικά τῆς μεγάλης πλειονότητος τῶν κατοίκων τῆς χώρας. Μιᾶς χώρας, ὁ ἀνώτατος ἄρχων τῆς ὁποίας φέρει τόν τίτλο τοῦ «Προστάτου τῆς Θρησκείας» (Protector of the Faith). Καί φυσικά ἐννοεῖται ἡ χριστιανική θρησκεία. Ἡ γενική ἄμβλυνσις καί ἡ ὑποχώρησις τῶν χριστιανικῶν αἰσθημάτων ὅμως καθιστοῦν τόν τίτλο αὐτό κενό περιεχομένου.

Συνεπῶς, μία πρώτη παρατήρησις εἶναι ὅτι ἔχουμε μία προϊοῦσα ἀπώλεια τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτῆρος, σημαντικό μέρος τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ χριστιανική πίστις. Μάλιστα ἡ ἀπώλεια αὐτή σημειώνεται σέ μιά χώρα μέ ἔντονη αἴσθηση παραδόσεων καί διατηρήσεως ἠθῶν καί συνηθειῶν. Ἡ διαπίστωσις αὐτή πρέπει νά ἀποτελέσει κώδωνα κινδύνου γιά ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη, διότι τό φαινόμενο δέν περιορίζεται στίς βρεταννικές νήσους. Ἐν σπέρματι ὑπάρχει καί στήν Ἑλλάδα.

Χριστιανοφοβία, ο φονταμενταλισμός των “προοδευτικών”

του Κωνσταντίνου Χολέβα

Καλή Χρονιά!

Όταν ένας Πανεπιστημιακός καθηγητής, ο οποίος έχει αναλάβει μία συγκεκριμένη αποστολή από την κυβέρνηση της χώρας του, προσβάλλει με χαμηλοτάτου επιπέδου σάτιρα τα ιερά και τα όσια των Χριστιανών της Ελλάδος και όλου του κόσμου, έχει διαπράξει ένα τεράστιο σφάλμα με πολλές συνέπειες.

Είναι υποχρέωση του κάθε δημοκρατικού πολίτη να σέβεται τη θρησκεία του άλλου, την οποιαδήποτε θρησκεία, και να μην προσβάλλει τα πρόσωπα που θεωρούνται ιερά. Δικαιούσαι να μην πιστεύεις. Αλλά υποχρεούσαι να σέβεσαι αυτούς που πιστεύουν.

Ο συγκεκριμένος κύριος προσβάλλει και την Κυβέρνηση, η οποία του έχει αναθέσει μία σοβαρή αποστολή.

Αποδεικνύεται εμμονικός, κάτι που δεν ταιριάζει στην επιστημονική ιδιότητά του. Προ δέκα ετών χρησιμοποίησε το δημόσιο αξίωμα που είχε τότε και κατήργησε, άνευ λόγου και αιτίας, μία δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή, με παρουσιαστή Ορθόδοξο Επίσκοπο, η οποία είχε διαδρομή πολλών ετών στη δημόσια τηλεόραση. Προφανώς τον ενοχλούσε η ιδιότητα του παρουσιαστή.

Υπονομεύει την επιστημονική αποστολή που του έχει ανατεθεί. Τώρα πλέον οι περισσότεροι Έλληνες θα τον θεωρούν φανατικό και οχι ειδικό επιστήμονα.

Έρχεται σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις του Πανεπιστημιακού δασκάλου. Οταν διδάσκεις δεν αρκούν οι πολλές γνώσεις και τα πτυχία. Απαιτείται και ήθος. Η μόρφωση σημαίνει δια- μόρφωση ανθρωπίνων χαρακτήρων. Τι παράδειγμα δίνει στους φοιτητές του; Να χλευάζουν τη θρησκεία των άλλων;

Ο εν λογω κύριος αποδεικνύεται και ανιστόρητος. Ασεβεί προς τα ιδανικά των αγωνιστών του 1821, οι οποίοι παρά τα ανθρώπινα ελαττώματά τους, είχαν σεβασμό προς την Ορθόδοξη Πίστη και έθεσαν το σύμβολο του Σταυρού στις περισσότερες σημαίες τους. Πριν από 200 ακριβώς χρόνια η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων ακούσθηκε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και άρχιζε με την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Οι άνθρωποι που μας ελευθέρωσαν ήθελαν δημόσιους λειτουργούς και εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα σέβονται την Ορθοδοξία, αλλά και οποιαδήποτε άλλη γνωστή θρησκεία.

Γιατί ο Μόσιαλος προσβάλλει την “ιερότητα” κάνοντας καλαμπούρι!

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Είναι παρατηρημένο πλέον: Τα τελευταία χρόνια, σε κάθε μεγάλη θρησκευτική ή εθνική εορτή, κάποιοι θα βγουν να ειρωνευτούν ή να απαξιώσουν το βαθύτερο περιεχόμενο, την “ιερότητα” και τον συμβολισμό της. Ανήμερα την 25η Μαρτίου, κάποιοι θα βγουν να αμφισβητήσουν τον μεγάλο ξεσηκωμό, αποδίδοντας με περίσσιο κυνισμό την απελευθέρωση της Ελλάδας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου!

Ξεχνώντας βέβαια, ότι η Επανάσταση άρχισε το 1821, η Ναυμαχία του Ναβαρίνου έγινε το 1827, κι αν οι επαναστατημένοι Έλληνες δεν είχαν καταφέρει να επικρατήσουν πλήρως στο Μωριά και στο μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης και στα περισσότερα νησιά, δεν θα υπήρχε καμία “παρέμβαση” των τριών στόλων υπέρ τους!

Η συνέχεια ...

Γιατί ο Μόσιαλος προσβάλλει την “ιερότητα” κάνοντας καλαμπούρι!: Γράφει ο Θανάσης Κ.Είναι παρατηρημένο πλέον: Τα τελευταία χρόνια, σε κάθε μεγάλη θρησκευτική ή εθνική εορτή,

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Νίκος Σταθόπουλος

"ΓΙΟΡΤΕΣ" λέει και όχι Χριστούγεννα...η μιζέρια της μοντερνιάς που αντιγράφει τον εκφυλισμό της Δύσης και θριαμβολογεί με τα κενά που δημιουργεί και τα ελλείμματα που πολλαπλασιάζουν τις αυτοκτονίες, την κατάθλιψη, τη μοναξιά, τη βία, τη συναισθηματική νέκρωση...

όχι, δεν είναι μια "γιορτή", όπως η Πρωτομαγιά, ας πούμε, η "της Μητέρας", και τέτοια

....είναι τα Γενέθλια του Χριστού, η υπαρκτική σύμβαση προσδιορισμού της εγκόσμιας παρουσίας Του... γιατί ο άνθρωπος, όν των αισθήσεων, χρειάζεται τέτοια απτά ορόσημα για να οργανώνει τον χρόνο του με προοπτική και νόημα..., μην παριστάνουμε τους "καθαρά πνευματικούς" όταν είναι να "την πέσουμε" σε κάτι ιερό

...όσοι πιστεύουν τίμια στο Ιερό Υπερβατικό και εκεί τοποθετούν την "καρδιά" της υπαρξιακής αγωνίας τους, λένε "ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ"

...με τέτοιες "προόδους" όλα καλύφθηκαν από τις φωταψίες των The Mall και η αγάπη κατάντησε συνώνυμο της ανταλλαγής δώρων

... με Δέντρο ή με Καράβι ή απλώς με ένα στολισμένο Εικονοστάσι, να κλίνουμε το γόνυ στο λίκνο του Θεού, να αγαπήσουμε εντατικά τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς μας, και να Χαμογελάμε σα να είδαμε ένσαρκη απέναντί μας της ευτυχία

...και να μην ξεχνάμε ότι "επανάσταση της ειρήνης" δε σημαίνει "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" αλλά υπεράσπιση του Ανθρώπου και των αξιών του μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο!

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής: Στο όνομα της «ουδετερότητας» κινδυνεύουν και τα Χριστούγεννα

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Αντιγράφουμε από την kathimerini.gr, στις 1-12-2021:

[«Σε στροφή 180 μοιρών υποχρεώθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ανακάλεσε εσωτερικό έγγραφο με οδηγίες για τη δέουσα εσωτερική επικοινωνία των στελεχών της, καθώς κατηγορήθηκε ότι προσπαθεί να… ακυρώσει τα Χριστούγεννα και ότι εξαπολύει επίθεση κατά της «κοινής λογικής».

Πρόκειται για έναν οδηγό 30 σελίδων με σκοπό τη χρήση πιο ουδέτερης γλώσσας εντός της Κομισιόν σε ό,τι αφορά το φύλο, η οποία να είναι πιο φιλική στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, και η οποία παρουσιάστηκε από την Επίτροπο για την Ισότητα, Χελένα Ντάλι, στα τέλη Οκτωβρίου. Το εσωτερικό έγγραφο περιήλθε στην κατοχή της ιταλικής ταμπλόιντ “il Giornale”, κάτι που πυροδότησε αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από ανώτατο αξιωματούχο του Βατικανού, ακροδεξιούς πολιτικούς και πρώην Επίτροπο της Ε.Ε.. Ως αποτέλεσμα, η κ. Ντάλι αναγκάστηκε να κάνει πίσω, αναφέρει το Politico. «Υπήρξαν ανησυχίες σε ό,τι αφορά ορισμένα παραδείγματα που αναφέρονταν στις κατευθυντήριες γραμμές για την χωρίς αποκλεισμούς επικοινωνία, η οποία όπως συνηθίζεται σε τέτοιες οδηγίες, είναι μια εργασία σε εξέλιξη», ανέφερε στο Twitter η Μαλτέζα Επίτροπος. «Εξετάζουμε αυτές τις ανησυχίες με σκοπό να τις λάβουμε υπόψη μας στην αναθεωρημένη εκδοχή των οδηγιών».

Το επίμαχο έγγραφο

Ο Max Weber, η επιστήμη και η «απομάγευση» του κόσμου μας

Ο Max Weber (1864-1920), από τους κύριους θεμελιωτές της επιστημονικής κοινωνιολογίας και τις σημαντικότερες πνευματικές προσωπικότητες του σύγχρονου κόσμου, οπωσδήποτε δεν χρειάζεται ειδικές συστάσεις. Οι πρωτοποριακές αναλύσεις του για την καπιταλιστική οικονομία, η διερεύνηση της ιστορικής σύνδεσής της με εκείνο το ιδιαίτερο ήθος που καλλιεργούσαν οι προτεσταντικές ομάδες στα μέλη τους, καθώς και οι αξεπέραστα διορατικές αναλύσεις του για το σκληρό παιχνίδι που ονομάζουμε πολιτική, είναι μονάχα μερικά από τα επιτεύγματα εκείνου του αυστηρού, νευρωτικού και ιδιοφυούς Γερμανού διανοητή, η σκέψη του οποίου αποπειράθηκε και πέτυχε να εξηγήσει τις ιδιαιτερότητες της νεωτερικής εποχής μας, αλλά και να περιγράψει τον περίπλοκο τρόπο που αλληλεπιδρούν οι ιδέες με τις εκάστοτε κοινωνικοϊστορικές συνθήκες.

 Η μέθοδος του Weber, για την πραγμάτευση του εκάστοτε κοινωνικού φαινομένου, είναι γενικά η εξής: αφού πραγματοποιήσει μια σύντομη επισκόπηση της ιστορικής του εξέλιξης ως τις μέρες μας, κατόπιν επιστρέφει στο σήμερα για να το αντιδιαστείλει από το παρελθόν, εξάγοντας συμπεράσματα για τις συνέπειές του σε εμάς, αλλά και προβαίνοντας σε ορισμένες (μάλλον απαισιόδοξες) διαπιστώσεις. Στόχος του είναι πάντοτε να δείξει το πώς οι επιθυμίες των ιστορικών διαμορφωτών ενός φαινομένου κατέληξαν να τροφοδοτήσουν μια διαδικασία που αποδείχθηκε διαφορετική ή και αντίθετη από όσα εκείνοι επεδίωκαν. Αυτό συνέβη και όσον αφορά το θεμέλιο του μοντέρνου κόσμου μας, την επιστήμη. Ο Weber δίνει μιαν αληθινά τραγική όψη στην επιστημονική έρευνα και εισάγει την περίφημη έννοια της «απομάγευσης» του κόσμου, που έχει προβληματίσει και συζητιέται συχνά, αν και δε γίνεται πάντα σωστά κατανοητή.

Ας δούμε πιο αναλυτικά τις σκέψεις του. Αρχικά, σύμφωνα με τον Weber, η επιστήμη όπως τη γνωρίζουμε σήμερα συντίθεται από δύο κύριους παράγοντες: αφενός από την ορθολογικότητα (που προέρχεται από την αρχαιοελληνική σκέψη) και αφετέρου από την έμφασή της στην πειραματική επαλήθευση (που προέρχεται κυρίως από την Αναγέννηση). Πώς μπορεί να εργασθεί ένας επιστήμονας σήμερα; Ο Weber απαντάει ότι η συνήθης απασχόληση είναι η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Ωστόσο, οι δύο αυτές ιδιότητες δεν ταυτίζονται. Μπορεί κανείς να είναι λαμπρός επιστήμονας και ταυτόχρονα κάκιστος δάσκαλος. Επίσης, ο νέος επιστήμονας καλά θα κάνει να συμβιβαστεί από νωρίς με την ιδέα πως το έργο του πρόκειται, σχετικά γρήγορα, να ξεπεραστεί. Οτιδήποτε και αν δημιουργήσει ο επιστήμονας, σε πενήντα χρόνια (ή και νωρίτερα) θα είναι πια ξεπερασμένο. Αυτή η κατάσταση δεν είναι κάποια συγκυριακή ατυχία αλλά αποτελεί το ίδιο το «νόημα» της επιστημονικής έρευνας: η επιστημονική πρόοδος έγκειται στο γεγονός ότι κάθε επιστημονικό κατόρθωμα πρέπει να ξεπεραστεί και να γεννήσει νέα ερωτήματα, που θα πυροδοτήσουν με τη σειρά τους νέες ανακαλύψεις. Η επιστημονική έρευνα στηρίζεται σε δύο επιμέρους στοιχεία: την απαιτητική (και εξειδικευμένη) εργασία και συνάμα τη βαθιά έμπνευση, δίχως την οποία τίποτε ιδιαίτερα αξιόλογο δε μπορεί να προκύψει. Τόσο η απαιτητική (και εξειδικευμένη) εργασία όσο και η έμπνευση είναι απαραίτητες για να είναι κανείς αξιόλογος επιστήμονας. Η έμπνευση είναι χάρισμα και δεν έρχεται ούτε αναγκαστικά, ούτε όμως προβλέπεται το πότε θα κάνει την εμφάνισή της. Μπορεί να είναι κανείς εξαιρετικός ερευνητής, λέει ο Weber, και να μην του έχει προκύψει ποτέ ούτε μια ωραία ιδέα. Ωστόσο, ακριβώς επειδή η επιστήμη είναι σήμερα επάγγελμα υψηλής εξειδίκευσης, έχει αποσυνδεθεί από τα ευρύτερα μεταφυσικά πλαίσια, με τα οποία ήταν άλλοτε συνδεδεμένη. Σπέρματα της επιστήμης που κατέχει ο πολιτισμός μας μπορούν να βρεθούν σε προγενέστερες εποχές, όπως για παράδειγμα στα έργα του Πλάτωνα ή στην αρχαία Ινδία, ωστόσο σε εκείνες τις εποχές αυτά είναι συνδεδεμένα με ένα ευρύτερο μεταφυσικό πλαίσιο κατανόησης της πραγματικότητας. 

Υπάρχει άραγε φάρμακο γι’ αυτή την χρόνια αρρώστια μας;

Ίσως ελπίδα για τον τόπο να ανατείλει όταν ο ‘προοδευτικός’ πολιτικός μας κόσμος και το κοινωνικό σώμα το οποίο τόν στηρίζει, θελήσουν να ελευθερωθούν από την υπεροψία και από την ταυτότητα του ‘αντί-’

• π. Βασίλειος ΘερμόςΨυχίατρος παιδιών καί εφήβων. Δρ. Θεολογικής Σχολής του Παν/μιου Αθηνών. Αναπληρωτής καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

EUROKINISSI

.

Ποιες είναι οι Ευρωπαϊκές χώρες με την ισχυρότερη κοινωνική επιρροήτης Χριστιανικής Εκκλησίας τους; Μάλλον Ρωσία, Πολωνία, Ρουμανία, Ουγγαρία.

Ποιες είναι εκείνες με την υψηλότερη αθεΐα; Εύκολο, Γαλλία και Βρετανία.

Και ποιες διακρίνονται για το σφοδρότερο αντιεκκλησιαστικό τους ρεύμα; Ισπανία και Ελλάδα!

Αν χρειάζονται ερμηνείες, προσφέρω εν συντομία τη δική μου. Κάθε μια από τις τρεις περιπτώσεις αντανακλά την ιστορία της χώρας.

Η πρώτη ομάδα είδε επί 70 χρόνια την Εκκλησία της (Καθολική ή Ορθόδοξη) να μάχεται ενάντια στην τυραννία του καθεστώτος με προσωπικό κόστος.

Στη δεύτερη το κράτος οργανώθηκε στη βάση αρχών οι οποίες διέκριναν τις εξουσίες και μετέφρασαν τον Διαφωτισμό σε πολιτική πράξη.

Η τρίτη ομάδα, όμως, αποτελείται από χώρες στις οποίες η Εκκλησία διέθετε επί αιώνες πρωτοφανή διαπεραστική επίδραση, και τελικά έφτασε να ‘αυτοκτονήσει’! Και η μεν Ισπανική Εκκλησία πλήρωσε τη συμπόρευση με την σαραντάχρονη δικτατορία του Φράνκο. (Και ας μην ξεχνάμε και το βαθύ παρελθόν της Ιεράς Εξέτασης!).

Η Ελλαδική Ορθοδοξία, όμως, με αναρίθμητους κληρικούς μάρτυρες στα χέρια Τούρκων, Βουλγάρων, και Γερμανών, τι πληρώνει πέρα από τη συμπόρευση με την (μόλις!) επτάχρονη δικτατορία; Και γιατί έφθασε στο ιδιόρρυθμο και μοναδικό ‘προνόμιο’ να συγκεντρώνει ασύλληπτα για την Ευρώπη υψηλά ποσοστά θρησκευτικότητας μαζί με χολερικό μίσος για τον κλήρο;

Νίτσε:«Ψάχνω νὰ βρῶ τὸ Θεό!».

Ὁ τρελός- Δὲν ἀκούσατε γιὰ ἐκεῖνο τὸν τρελὸ ποὺ κρατοῦσε ἕνα ἀναμμένο φανάρι μέρα μεσημέρι κι ἔτρεχε στὴν ἀγορὰ φωνάζοντας ἀσταμάτητα: «Ψάχνω νὰ βρῶ τὸ Θεό!». Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ ἀπὸ τοὺς παρευρισκόμενους δὲν πίστευαν στὸ Θεό, ξέσπασαν σὲ δυνατὰ γέλια. Μήπως χάθηκε; ρώτησε κάποιος. Μήπως ἔχασε τὸ δρόμο του σὰν μικρὸ παιδί; εἶπε κάποιος ἄλλος. Ἤ μήπως κρύβεται; Μήπως μᾶς φοβᾶται; Μήπως μπάρκαρε στὸ πλοῖο; Μήπως ξενιτεύτηκε; -ἔτσι φώναζαν καὶ γελοῦσαν. 

Ὁ τρελὸς πήδησε ἀνάμεσά τους καὶ τοὺς διαπέρασε μὲ τὴ ματιά του. «Πού εἶναι ὁ Θεός;» φώναξε, 

«θὰ σᾶς πῶ ἐγώ! Τὸν σκοτώσαμε -ἐσεῖς κι ἐγώ. Εἴμαστε ὅλοι δολοφόνοι του! Ἀλλὰ πῶς τὸ κάναμε; Πῶς μπορέσαμε νὰ πιοῦμε τὴ θάλασσα ὡς τὴν τελευταῖα σταγόνα; Ποιός μᾶς ἔδωσε τὸ σφουγγάρι γιὰ νὰ σβήσουμε ὅλο τὸν ὁρίζοντα; Τί κάναμε ὅταν κόψαμε τὴν ἁλυσίδα ποὺ ἑνώνει τούτη τὴ γῆ μὲ τὸν ἥλιο της; Πρὸς τὰ ποῦ κινεῖται αὐτὴ τώρα; Πρὸς τὰ ποῦ κινούμαστε ἐμεῖς; Μακριὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἥλιους; Δὲν γκρεμιζόμαστε συνεχῶς; Πίσω, πλάγια, μπροστά, πρὸς ὅλες τὶς μεριές; Ὑπάρχει ἀκόμα ἕνα πάνω κι ἕνα κάτω; Δὲν περιπλανιόμαστε σὰν μέσα σ’ ἕνα ἀπέραντο μηδέν; Δὲν νιώθαμε τὴν ἀνάσα τοῦ κενοῦ χώρου; Δὲν κάνει περισσότερο κρύο; Δὲν ἔρχεται ἡ νύχτα, πάντα ἡ νύχτα, πάνω μας; Δὲν πρέπει ν’ ἀνάβουμε φανάρια στὸ καταμεσήμερο; Δὲν ἀκοῦμε ἀκόμη τίποτε ἀπὸ τὸ θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ νεκροθάφτες ποὺ θάβουν τὸ Θεό; Δὲν μυρίζουμε ἀκόμη τίποτε ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀποσύνθεση; -καὶ οἱ θεοὶ ἀποσυντίθενται! Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός! Ὁ Θεὸς παραμένει νεκρός! Κι ἐμεῖς τὸν σκοτώσαμε!

Δημήτριος Νατσιός: Αντισταθείτε!! Ο αγώνας είναι για την Θεομάνα μας, την Παναγία

"Σαν την καταστολισμένη νύφη, έτσι είναι η Ελλάδα μας γεμάτη από εκκλησίες, μοναστήρια και ερημοκλήσια της Παναγίας, πνευματικά παλάτια της ταπεινής αυτής Βασίλισσας. Στο καθένα απ΄ αυτά βρίσκεται το σεβάσμιο εικόνισμά της, δεξιά από την Ωραία Πύλη, με το γυρτό κεφάλι της για ν’ ακούσει τον κάθε πόνο μας, την κάθε χαρά μας.

Πόσα δάκρυα στ’ άχραντα χέρια της, δάκρυα του βασανισμένου λαού μας! Το γλυκό, μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπο της δίνει ελπίδα στους απελπισμένους, χαρά στους θλιμμένους, ανάπαυση στους κουρασμένους, ειρήνη στους ταραγμένους. Το κάλλος του δεν είναι σαρκικό, αλλά κάλος πνευματικό, που φέρνει κατάνυξη σεβασμό και αγάπη. Οι ζωγράφοι που τη ζωγραφίσανε ήτανε πονεμένοι άνθρωποι, νηστευτές, εγκρατείς και ολοκάθαροι, κατά το τροπάρι που λέγει: «Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων…».

Στην Ελλάδα προσκυνείται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο· ήγουν με δάκρυα, με πόνο, με ταπεινήν αγάπη και με «χαροποιόν πένθος». Γιατί η Ελλάδα μας είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος· και το έθνος μας βρίσκει στις σκληρές περιστάσεις του παρηγοριά και στήριγμα στη λυπημένη μητέρα του Χριστού. Σε άλλες χώρες η Παναγία τραγουδιέται με τραγούδια κοσμικά· μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη, θαρρετά μα και με συστολή, με αγάπη, μα και με σέβας, σαν μητέρα μας, μα και σαν μητέρα του Θεού μας. Ανοίγομε την καρδιά μας, για να ιδεί τι έχει μέσα και να γιάνει τις πληγές μας. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας· το «χαροποιόν πένθος», η «χαρμολύπη μας», «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο λιμήν των χειμαζομένων».

Το Δεκαπενταύγουστο μοσχοβολά όλη η χώρα μας από την μυστική ευωδία της Θεοτόκου. «Επί Σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις· αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος. Ηγιασμένε ναέ και Παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, εξ ης Θεός εσαρκώθη και πεδίον γέγονεν».

Θα μπορούσε το άρθρο να σταματήσει εδώ, να μπει τελεία. Ο μεγάλος Κόντογλου, με την απαράμιλλη γραφή του, ιστόρησε το τι σημαίνει "Παναγία" για το Γένος μας. Διαβάζω όμως στα συστημικά, δυσώνυμα κύμβαλα της τηλοψίας και της δημοσιογραφίας, τις εξής αναθυμιάσεις:

"Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις εκδηλώσεις στις εκκλησίες την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του χριστιανισμού και κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί συγκεντρώνονται μέσα και έξω από τις εκκλησίες ανά την Ελλάδα. Ενδεικτικά αναφέρεται πως οι μεγαλύτερες εορταστικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στην Τήνο, στην Πάρο, στο Βέρμιο, στην Κεφαλονιά, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας".

Οι ασεβείς, οι άθεοι, οι εκκλησιομάχοι, οι εχθροί της Ορθοδοξίας, αμόλησαν τα μαντρόσκυλά τους για να μας προετοιμάσουν και πάλι για την βλασφημία, τούτη την φορά, στο πιο αγαπημένο και σεβαστό πρόσωπο της εκκλησίας του Χριστού: την Υπεραγία Θεοτόκο, την Θεομάνα μας.

Μήπως πρέπει κι εμείς - όσοι πιστοί - να αρχίσουμε να κρούομε των κώδωνα του κινδύνου στους "ειδικούς" και στους πολιτικούς εντολοδόχους τους, που ξεκλειδώνουν την αλυσίδα και αμολούν τους νέους "πατερούληδες", τους λοιμοξιωλόγους; (Αν σφραγίσουν και πάλι τα πάντα, θα ψάχνουν για… λιμοξιωλόγους, και ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός. Δεν θα μιλάμε πια για λοιμό, την υγιειονομική φούσκα, αλλά για πραγματικό λιμό, για πείνα και εξαθλίωση και τότε να δούμε με τι θα μας φοβερίζει ο κάθε "ουρανοκατέβατος" Χαρδαλιάς…).

Όταν η θεολογία ακολουθεί «λαχανιασμένη»

από

 Μανώλης Γ. Βαρδής

 -

Με αφορμή την κρίση της επιδημίας γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας κάποιων «γνωστών» θεολογικών και εκκλησιαστικών κύκλων για μία νέα μορφή προσέγγισης της Εκκλησίας προς τον κόσμο. Η αιχμή του δόρατος ήταν η αλλαγή του τρόπου της Θείας Μετάληψης, προκειμένου και να γίνει σεβαστή η αρχαία παράδοση και να μη θιγεί η ευαισθησία των κοσμικών χριστιανών.

Αυτές οι κινήσεις κάτι δηλώνουν. Αίφνης πληροφορήθηκα ότι στα γαλλικά πλέον ως γλώσσα της Θείας Λειτουργίας στους (Ρωμαιο-)Καθολικούς, το μυστήριο της Μετάνοιας μετατρέπεται σε μυστήριο της «συμφιλίωσης», από την «τελευταία μετάληψη» περνάμε στο «ευχέλαιο των ασθενών», ενώ στο μυστήριο του γάμου έχει παύσει να αναγιγνώσκεται το εδάφιο της Επιστολής προς Εφεσίους που ζητά την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα (Roy, 2020: 78). Κατ’ αντιστοιχία με τις δικές μας «συμπάθειες» στον «Πράσινο Πατριάρχη» ή στους μορφωμένους αρχιερείς, οι (Ρωμαιο-) Καθολικοί αγαπούν τους «καλούς πάπες» (όπως ο Ιωάννης ΚΓ΄ ή ο Φραγκίσκος), και στηλιτεύουν τους αντιδραστικούς πάπες όταν αυτοί λησμονούν τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού (όπως ο Ιωάννης- Παύλος Β΄ και ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄).

Τα επιχειρήματα είναι πολλά και, ω του θαύματος, ομοιάζουν στις δύο πλευρές του χριστιανικού κόσμου. Πολλοί και από τις δύο πλευρές ομνύουν στο όνομα του Ντίτριχ Μπονχέφερ (1906-1945) και της «θεολογίας του κοσμικού κόσμου». Πιστός, πλέον, σήμερα δεν μπορεί παρά να σημαίνει να υπάρχεις «για τους άλλους», όπου η ηθική υπερέχει κάθε θεολογίας της «αλήθειας» (Roy, 2020: 77). Ο Θεός μιλά «κοσμικά» και ο κόσμος επαναλαμβάνει. Ζούμε εποχές που η Εκκλησία τρέχει ασθμαίνουσα να προλάβει τον κόσμο, υιοθετώντας όλες του τις ευαισθησίες. Είναι χαρακτηριστικό το σκίτσο του Plantu στη Le Monde της δεκαετίας του 1980, το οποίο απεικονίζει μία παραδοσιακή οικογένεια μπροστά στην τηλεόραση: τη στιγμή που ανακοινώνεται μια παρέμβαση του πάπα, η μητέρα λέει στον σύζυγο «Τρέχα γρήγορα να βάλεις τα παιδιά για ύπνο, πάλι για σεξ θα μιλήσει» (Roy, 2020: 189).

Ο Χάμπερμας υπέρ της θείας κοινωνίας

Η πρώτη θεία λειτουργία με μάσκες στη Γερμανία μετά τη χαλάρωση των μέτρων έγινε στην Κολωνία. Χρειάζεται όμως η τήρηση του τελετουργικού σε περιόδους πανδημίας; Η συμβουλή του γνωστότερου εν ζωή Γερμανού φιλοσόφου.

Οι εκκλησίες στη Γερμανία φαίνεται να μην βιάζονται να ξαναρχίσουν τις θείες λειτουργίες με την παρουσία του πληρώματος. Σε πολλές περιοχές θα ήταν δυνατή η θεία λειτουργία μετά την αναγκαστική διακοπή εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού. Όμως πολλές ενορίες φαίνονται διστακτικές. Στην επισκοπή του Ρότενμπουργκ στη Στουτγάρδη η πρώτη θεία λειτουργία τελέστηκε χθες. Στην επισκοπή του Άουγκσμπουργκ και του Βίρτσμπουργκ τουλάχιστον μέχρι τις 21 Μαϊου δεν θα τελείται το μυστήριο της θείας κοινωνίας. Εν τω μεταξύ κάποιοι χριστιανοί έχουν αρχίσει να διερωτώνται μήπως πράγματι δεν είναι τόσο σημαντική η θεία κοινωνία και μήπως θα μπορούσε κανείς απλά να μην κοινωνεί στο μέλλον.  

Η πρώτη λειτουργία στον καθεδρικό της Κολωνίας μετά τη χαλάρωση των μέτρων

Τα πράγματα ωστόσο είναι σαφή. Στη δεύτερη σύνοδο του Βατικανού (1962-65) η Καθολική Εκκλησία χαρακτήρισε τη θεία ευχαριστία «ως πηγή και υπέρτατο σημείο της χριστιανικής ζωής». Σε κάθε θεία λειτουργία, το τελευταίο δείπνο του Ιησού με τους μαθητές του είναι μια σημαντική υπενθύμιση. Η θεία κοινωνία αντιπροσωπεύει το σώμα και το αίμα του Χριστού.

Αν είναι όμως πράγματι έτσι, τότε πώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τα λεγόμενα του επισκόπου Χιλντεσχάιμ Χάινερ Βίλμερ, ο οποίος μιλώντας στο Γερμανικό Ραδιόφωνο δήλωσε ότι «από ορισμένους πιστούς η θεία ευχαριστία είναι υπερτιμημένη», ενώ σχετικά με την απαγόρευση των θείων λειτουργιών αυτή την περίοδο τόνισε πως «δεν αισθάνομαι να περιορίζεται η θρησκευτική μου ελευθερία». Ακόμη, σύμφωνα με το εξειδικευμένο περιοδικό Herder Korrespondenz, η προσωπική λατρεία και οι θείες λειτουργίες μέσω τηλεδιασκέψεων αρκούν για τους πιστούς.